II.Meşrutiyet

Bir cemiyet olarak kurulmuş olan İttihat ve Terakki Cemiyeti, yurt içi ve yurt dışında hızla örgütlenerek düşüncelerini basın yayın yoluyla yaymak istemiş ve Kanun-i Esasi'yi tekrar yürürlüğe koydurtarak Meclis-i Mebusan'ın açılmasını sağlamaya çalışmışlardır. Bu bağlamda İttihat ve Terakki Cemiyeti, II. Abdülhamit muhalifi Osmanlı azınlıklarıyla, ittifaka girmiştir. Ancak İttihatçıların Sultan Abdülhamit'in güçlü yönetimine karşı ayrılıkçı Ermeni örgütleri, Rum Ortodoks cemaati, Yahudi cemaati ile Arnavut ve Kürtlerle kurdukları stratejik işbirliği Meşrutiyetin İlanı sonrası beklenen istikrarı göstermeyecektir. İmparatorluktaki Türk ve Müslüman olmayan unsurlar, yeni rejimin en büyük grubunu tesis eden Türklerin önderliği altında İmparatorluğu yeniden ayağa kaldırıp güçlendirmek amacıyla bir araç olarak kullanılacağından endişe etmekteydiler. Bu durum millet sistemi içinde organize olan dini cemaatlerin imtiyazlarını tehdit edecekti. Yahudi cemaati, İttihat ve Terakki yönetimindeki devletin yanında yer alırken ilerleyen süreç Rum, Ermeni, Arnavut ve Kürt cemaatleri ile İttihatçıların yollarının ayrılması ile sonuçlanacaktır. Çalışmamızda, İttihat ve Terakki Cemiyeti'nin Sultan Abdülhamit'e yapmış olduğu muhalefette azınlık unsurlarla olan ilişkileri, Meşrutiyet'in ilanı sonrasında ayrı süreçlerde ve ayrı unsurların başlıkları altında değerlendirilmiştir. Abstract The Committee of Union and Progression that was initially founded as a committee wanted to spread its thoughts through media by organizing at a fast pace both inside and outside the country and tried to have the Parliament of Deputies reopened by bringing the Ottoman basic law into force again. In this context, the Committee of Union and Progress, II. Abdülhamit opposition entered into an alliance with Ottoman minorities. However, contrary to all expectations, the strategic cooperation among the members of this Party, Armenian separatist organizations, Greek orthodox community Jewish, Kurd and Albanian

THE REFLECTION OF THE SECOND CONSTITUTIONAL MONARCHY TO THE BRITISH DOCUMENTS
Abstract
In terms of the history of Turkish democracy, events such as Senedi-i İttifak, Tanzimat Fermans, Islahat Fermans, Declaration of the First Constitutional Monarchy and the Second Constitutional Monarchy are seen as important developments. The first of these developments, Sened-i İttifak, and Sultan had to know a group (Ayanlar) other than his authority in the state administration. Although it later eliminated these individuals one by one, it is still possible to say that the authority of the Sultan was questioned for the first time in the Ottoman State in the context of democracy. With the Tanzimat Edict, non-Muslim people living in the country and found as autonomous communities gained minority status. With the Reform Edict, their lives were made easier by granting wider rights to the minorities in the public. The Ottoman Empire gained a constitutional system with the First Constitutional Era. However, this did not last long, the Constitutional Period that started on 23 December 1876 was suspended under the pretext of the 1877-1878 Ottoman-Russian War, and the parliament was closed indefinitely.
During the 33-year reign of Abdulhamid the Second, the Young Turk Movement strengthened, found many fans, and rebelled to put the Constitution into force again. The revolt started on 3rd July 1908 and on 24th July 1908 the Constitutional Monarchy was declared for the second time.
In this study, the telegrams sent by British Consuls to their home countries between 7th July 1908 and 7th August 1908 were discussed. The aim of the study is to reveal the views of the British Consuls on the revolt experienced during the declaration of the Second Constitutional Period and what kind of information they sent to their country. The main source to be used in the study is the document titled “Correspondence respecting the Constitutional Movement in Turkey, 1908”, published in 1909, which is thought to be compiled from British Consular telegrams. The document contains a total of 130 telegrams, which started on July 7, 1908 and continued until the end of the year. Since our main purpose is to examine the rebellion period and the process just behind the rebellion, 53 of the telegrams were examined by document analysis method, and it was tried to deduce how the British Consuls analyzed the events in the Ottoman State.
Keywords: British archive documents, Consul reports, 2nd Constitutional Monarchy

Türk demokrasi tarihi açısından Senedi-i İttifak, Tanzimat Fermanı, Islahat Fermanı, I. Meşrutiyet ve II. Meşrutiyet’in ilanı gibi olaylar önemli gelişmeler olarak görülmektedir. Bu gelişmelerden ilki olan Sened-i İttifak ile Sultan devlet yönetiminde kendi otoritesi dışında bir grubu (Ayanlar) tanımak durumunda kalmıştır. Gerçi daha sonra bu ayanları tek tek ortadan kaldırmışsa da yine de demokrasi bağlamında Osmanlı Devleti’nde ilk kez Sultanın otoritesinin sorgulandığını söylemek mümkündür. Tanzimat Fermanı ile ülkede yaşayan ve özerk cemaatler olarak bulunan gayrimüslim halk azınlık statüsü kazanmıştır. Islahat Fermanı ile de halkın içinde bulunan azınlıklara daha geniş haklar verilerek yaşamları daha da kolaylaştırılmıştır. I. Meşrutiyet ile Osmanlı Devleti anayasal bir sisteme kavuşmuştur. Ancak bu uzun süreli olmamış, 23 Aralık 1876’da başlayan Meşrutiyet süreci 1877-1878 Osmanlı- Rus Savaşı bahane edilerek askıya alınmış, meclis süresiz olarak kapatılmıştır.   
II. Abdülhamid’in 33 yıllık saltanatı süresince Jön Türk Hareketi güçlenmiş, çok sayıda taraftar bulmuş ve Meşrutiyet’in tekrar yürürlüğe konması için isyan etmişlerdir. İsyan 3 Temmuz 1908’de başlamış ve 24 Temmuz 1908’de de Meşrutiyet ikinci kez ilan edilmiştir.
Bu çalışmada 7 Temmuz 1908 ile 7 Ağustos 1908 tarihleri arasında İngiliz Konsoloslarının kendi ülkelerine göndermiş oldukları telgraflar ele alınmıştır. Çalışmanın amacı İngiliz Konsoloslarının II. Meşrutiyet’in ilanı sürecinde yaşanan isyana bakış açıları ve ne tür bilgileri kendi ülkelerine göndermiş olduğunu ortaya koymaktır. Çalışmada kullanılacak olan ana kaynak İngiliz Konsolos telgraflarından derlendiği düşünülen 1909 yılında yayınlanmış olan “Correspondence Respecting the Constitutional Movement in Turkey, 1908/Türkiye’deki Anayasal Harekete İlişkin Yazışmalar” başlıklı belgedir. Belgede toplam 130 telgraf olup bunlar 7 Temmuz 1908’de başlamış ve yılın sonuna kadar devam etmiştir. Burada ana amacımız isyan dönemi ve isyanın hemen arkasındaki süreci incelemek olduğundan telgraflardan 53 adedi doküman inceleme yöntemi ile incelenmiş olup buradan İngiliz Konsoloslarının Osmanlı Devleti’nde yaşanan olayları nasıl analiz ettikleri çıkarılmaya çalışılmıştır.
Anahtar Kelimeler: İngiliz arşiv belgeleri, Konsolos raporları, II. Meşrutiyet

Öz Harika Hanım'ın (Şazi Sirel Lifij) eğitim aldığı II. Meşrutiyet dönemi Osmanlı'da siyasi yapının değişimi ile yavaş yavaş kadınların kamusal alana katıldığı ve görünürlük kazandığı yıllara denk gelir. II. Meşrutiyetin ilanı ile başlayan süreç aynı zamanda resim alanında eğitim alan kadınların varlığı açısından da önemlidir. Harika Hanım da ilk resim eğitimini Müfide Kadri'den alır. 1918'de açılan Viyana Sergisi'ne seçilen iki kadın sanatçıdan biridir. Viyana Sergisi, Avrupa'da Türk ressamları tarafından açılan ilk sergi olması bakımından önemlidir. Bu sergiye bir kadın sanatçı olarak resimlerinin seçilmiş olması Harika Hanım'ın sanatı ve kariyeri açısından önemli bir hadisedir. Harika Hanım genellikle manzara resimleri, otoportre ve mitolojik resimler yapar. Manzara ve poşadlarında renkler daha yumuşak ve şiirsel bir ifade kazanmıştır. Harika Hanım'ın resimlerinde genellikle tarih bulunmamasından dolayı anılarında anlattığı mekânlar ve kullandığı renkler göz önünde bulundurularak bir kronoloji oluşturulmaya çalışılmıştır. 1957 yılına kadar resim yapmaya devam eden sanatçı kendi resimlerini koruma konusunda Avni Lifij'in resimlerini korumaktaki gibi titiz davranmamıştır. Günümüze gelen elliye yakın resmi ailesinde ve özel koleksiyonlarda bulunmaktadır. Çalışmamız sırasında ortaya çıkan Fatih Cami/Ramazan Gecesi resmi gibi başka çalışmaları da zaman içerisinde ortaya çıkabilir. Bu çalışmada, Harika Hanım'ın resimleri ve katıldığı sergiler, hakkındaki eleştiri yazıları ile dönemi içerisindeki yeri incelenmiştir. Anahtar Kelimeler Harika Lifij, Kadın ressam, Türk resmi, Meşrutiyet kadını Abstract Harika Lifij (Şazi Sirel Lifij) got her education during the Second Constitutional Era (1908). This was a time when the political structure in the Ottoman Empire changed and women became visible and gradually started participating in the public sphere. The process that started with the constitutional monarchy is important in that women could get an education in the field of painting. And Harika got her first painting lessons from Müfide Kadri. Harika is one of the two female artists chosen for the 1918 Exhibition of Vienna. The Vienna Exhibition was notable in terms of being the first one opened by Turkish painters in Europe. As a female artist, the fact that Harika's paintings were chosen for the exhibition is important for her art and career. She generally painted landscapes, self-portraits and mythological scenes. She painted landscapes and made pochades. In these paintings the colours are subtler and they have a poetic expression. Since she did not date her paintings in general, the chronology is based on the locations she mentioned in her diary and the colours she used. The artist, who carried on painting until 1957, was not as keen on protecting her own paintings as she was on protecting Avni Lifij's. Approximately 50 of her works are extant and they are either in family or private collections. Like the Fatih Mosque/Ramadan Night painting that we attributed to her during this study, other works of hers might show up in the course of time. In this work, the paintings of Harika Lifij and the reviews of the exhibitions that she participated in are studied so as to define her place in that era.

ABSTRACT
The Dersim community is a full mixture of nations who have appeared and disappeared in Anatolia and also a society that blends with immigration. Throughout history Dersim was a shelter for heterodox elements and was the most experienced troubled area for the Ottoman Empire and Turkish Republic.
The Ottoman ruler’s classic state system for tribes has changed with the work of II. Constitutionalism and centralization. The new process was met with rebellion particularly in Dersim and in Anatolia where the tribal structure was intense. This resistance without a doubt was seen in Dersim the most because of the ethnic and religious diversities area.
The reasons of rebellions in Dersim, which wasn’t in peace with the central government during Ottoman and Republican periods were, the desire not to lose positions that seyits procured in the historical process as well as the tribes discountanence to Sunni character of the state. In addition, the application of military and tax take law, provocative activities of the foreigners and Armenians, the idea that the reforms would increase the state authority in Dersim, the rumor that Public works facilitated in order to ease military operations and Kurds Club and Hoybun's efforts to create ethnic consciousness, have been the instigators of the rebellion. As a solution to this issue the governor has adopted the way of “ignoring problems” which caused problems to increase even more.
The founding members of the Republic were also composed of old Ottoman soldiers who had experienced closely the problems inherited from Ottoman period and were convinced that a lasting solution must be found. In particular, tribes’ cooperation with Russia in WWI, rebellions in the regions during armistice and National Struggle period, has caused the governments to consider the need for military intervention for the solution to problems. Founder Staff weren’t envisioning a region in the middle of Anatolia where Armenians were active and constantly in contact with the French colony, Syria, in 1937 and 1938.

ÖZET
Dersim toplulukların göçlerle harmanlandığı, Anadolu’da gözüküp kaybolmuş milletlerin tam bir karışımıdır. Tarih boyunca heterodoks unsurların da sığınağı olan Dersim, Osmanlı Devleti’nin ve Türkiye Cumhuriyeti’nin en çok problem yaşadığı bölgeler arasında yer almıştır.
Osmanlı yöneticilerinin aşiretleri muhatap aldığı klasik devlet sistemi, II. Meşrutiyet’in ilanı ve merkezileşme çalışmalarıyla birlikte değişmiştir. Yeni süreç, aşiret yapılanmasının yoğun olduğu Doğu Anadolu’da özellikle Dersim’de dirençle karşılaşmıştır. Şüphesiz bu tepkinin en fazla Dersim’de görülmesi bölgenin etnik ve dini çeşitliliğinden kaynaklanmıştır.
Osmanlı ve Cumhuriyet dönemlerinde merkezi hükümetlerle barışık olmayan Dersim’de çıkan isyanların nedenleri arasında; seyitlerin tarihi süreç içerisinde elde ettikleri konumu kaybetmeme isteğinin yanı sıra, aşiretlerin devletin Sünni karakterine soğuk bakması gibi hususlar bulunmaktadır. Ayrıca asker ve vergi alma kanunlarının tatbik edilmesi, Ermenilerin ve yabancıların kışkırtıcı faaliyetleri, ıslahatların devletin Dersim’deki otoritesini arttıracağı düşüncesi, bayındırlık hizmetlerinin askeri harekâtı kolaylaştırmak için yapıldığı söylentisi ile Kürt Kulübü ve Hoybun’un etnik bilinç oluşturma çabaları isyanların teşvikçisi olmuştur. Bunlara mutasarrıfların sorunlara çözüm olarak “idare-i maslahat” yolunu benimsemesi eklenince Dersim problemler yumağı haline gelmiştir. Cumhuriyet’in kurucu kadrosu, aynı zamanda eski Osmanlı askerlerinden oluştuğundan bu dönemden miras kalan Dersim sorununu yakından tecrübe etmişler ve kalıcı bir çözüm bulunması gerektiğine inanmışlardı. Özellikle aşiretlerin I. Dünya Savaşı’nda Ruslarla işbirliği yapması, Mütareke ve Milli Mücadele dönemlerinde ise bölgede isyanlar çıkarması, bu problemin çözümünde hükümetlere askeri müdahalenin gerekliliğini düşündürmüştü. Kurucu Kadro, 1937 ve 1938 yıllarına gelindiğinde Anadolu’nun ortasında, Fransız sömürgesi olan Suriye ile sürekli irtibat halinde, Ermenilerin etkin olduğu bir bölgeyi tasavvur etmiyorlardı.