Kendo

F. J. Norman, author of this book, was a soldier, who had been for many years resident in Japan. While acting in that country as an instructor in some of the leading colleges, both military and civilian, he had opportunities of making a thorough and systematic study of both the "noble sciences" of kenjutsu and jujutsu.
He was probably the first Occidental who has gone at all deeply into these two branches of Japanese education.

I re-edited this book based on several poor versions available on line.

The history of kenjutsu and kendo has been fairly well documented in Japan, but outside of it there has been very little research. Many people are aware of the relatively recent history of kendo in their city or state, but anything before World War 2 is very murky or unknown. Through this article I will present some of my research done in American newspapers of the turn of the 20th century, when the first traces of kendo and kenjutsu are finally encountered in the United-States. It is a story that goes farther than questions of sports and martial arts, but also unearths some interesting aspects of Japanese immigration and multicultural relations in America.

Veldwerkverslag van een studiereis (1981) aangevuld met literatuuronderzoek (1982-3)

Auteur: drs. Dirck van Bekkum cultureel antropoloog - procesbegeleider

Inleiding en samenvatting (2003)

Waarom is een studie uit 1983 naar rol van vechtkunst in de Japanse cultuur van belang voor Nederland anno 2004?
Als antropoloog, volleybaltrainer, hulpverlener en vechtkunst beoefenaar meen ik dat rondom sport in multicultureel Nederland enkele hardnekkige blinde vlekken bestaan. Vooral rondom het ondersteunen en begeleiden van jongens en jonge mannen tijdens hun volwassenwording. Die blinde vlekken ontnemen ons het zicht op oplossingen voor agressie en geweldsproblemen van jonge mannen vanuit een intercultureel perspectief. Culturele reflecties op welke rol sport in Japan speelt kan daarin verandering brengen. Het dwingt afstand te nemen tot hoe wij in Nederland (en Europa) sport beleven en hoe beeldvorming rondom sport verloopt. Japanse mannelijkheden zijn anders dan Nederlandse en komen ook anders tot stand. Dat maakte de studie naar Kendo in 1983 zeker duidelijk.
Japanse jongens en mannen zijn o.a. gefascineerd door het Westen omdat bij ons de persoonlijk vrijheid om je manzijn in te vullen zoveel groter is dan bij hun. In vergelijking daarmee is het Japanse gedragspatroon voor mannen is een beklemmend keurslijf. Historisch gewortelde plichten (on's) naar partner, familie, bedrijf, land en keizer snoeren de individuele behoeftes drastische in.
Andersom zijn veel Europese jongens en jonge mannen gefascineerd door vechten en oosterse vechtkunsten via demonstraties, films, videogames. Waarschijnlijk omdat je in de Oosterse tradities vechten een positieve betekenis heeft. Van vechten mag je als man in veel Aziatische culturen genieten, zeker in 'martial arts'. Mannelijkheid druk je in vechten en vechtkunst uit, terwijl in het 'gepacificeerde' Nederland vechten negatieve publieke sentimenten oproept. Vechten is ongewenst en kan moeilijk lost gezien worden van geweld als destructieve vorm van agressie.
Maar vechtlust bij jongens en mannen is van alle tijden. Die is direct herleidbaar tot de testosteron explosie bij alle jongens waar ook ter wereld tussen 10 en 15 jaar. Het testosteronniveau in hun bloed dan met ca 800 % toe en blijft zo tot zij tussen 40 en 50 jaar oud zijn. (Delfos 2001) Elke cultuur heeft zijn oplossing om seksuele en vechtlust bij jongens in goede banen te leiden. Vechtkunst speelt in Azië daarbij een belangrijke rol. In Europa heeft vechtkunst niet die plaats. Hier jongens meer aan vechtsport dan aan vechtkunst. Het vraagt extra motivatie en inspanning om mentale, reflectieve aspecten tijdens het oefenen te integreren. Het aantal sportscholen dat consequent de zingevende component in hun programma doorvoert is gering. Jongens vinden reflecteren op hun (agressieve, emotionele en sociale) gedrag moeilijk. Toch biedt sport, en vechtkunst in het bijzonder, een effectief kader om jongens te begrenzen en hen te ondersteunen in hun volwassenwording. (Ykema 2002, zie ook www.jongensinbalans)
Kendo in Japan zo concludeer ik in dit boekje is een sportvorm waarin geest, lichaam en ziel verbonden worden. En dat niet alleen op individueel niveau. Mannelijke codes, waarden en normen worden binnen de Japanse nationale context overgedragen via het Kendo en in andere vormen van vechtkunst.

In this essay, I try to describe what practising budo can be like for
a person on the autistic spectrum, with all the different bene- fits, but with a recognition of the obstacles on the road as well. By writing this ‘auti-ethnography’, I hope to inform and inspire people of all neurotypes to work together to build a world full of inclusive dojo.

This PPT refers to a line from my field research in Japan during the years 2012 and 2014, and in Brazil from 2007 to 2011, being a stage reference for my PhD in Social Anthropology, and aims to relate some ethnographic facts collected with the practitioners of Japanese fencing [Kendo] - among them, Japanese and non Japanese - through the relationships made upon training places, called Dojo. The aim is make an analogy between the notion of house inside of anthropological theory that remains an important practical concept for building a kinship to the studied case. By kinship we understand the ways to make relatives, or understand by an analytical mode their relations; 'relatives' here have a more free sense, as ways of making relationship without necessarily implying human reproduction. In short, we use the training hall as unit of analysis with the notion of House that says about building a kinship beyond blood. The plan is to relate some facts about the fieldwork, which operate in the concepts of hierarchy, family and Dojo in a relationship with the notion of house, taking into account relations between people of different cultures.
Kogakuin University, December - 2014

One of the longest-standing debates in the martial arts relates to their being either ‘sports’ or methods of self-cultivation. Traditionalists often ascribe unique spiritual characteristics to the martial arts, while criticising the ‘sportification’ of certain practices. In this view, the martial arts are seen to have declined from ancient ideals and become focused on ‘superficial’ competition and techniques. This paper argues that the supposedly intrinsic connection between martial arts and mental self-cultivation is largely a product of the last 150 years, and developed from the historical context of Japan’s modernisation in the late nineteenth century, as martial arts were codified while experiencing a powerful challenge from the arrival of Western sports. This dynamic was closely related to the development of the nationalistic ideology of bushido, the ‘way of the samurai’, which was frequently invoked by promoters of the martial arts. In this context, intangible elements such as ‘spirit’ were used by martial artists to include and exclude people along lines of gender, nationality, and ethnicity. This paper uses three Tokyo Olympics, 2020, 1964, and the cancelled 1940 games, to examine how the Japanese martial arts were ‘spiritualised’, and to consider the enduring legacy of imperial ideologies.