Roman Catholic-Pentecostal Dialogue

Jelle Creemers’s 2014 doctoral dissertation, recently published as part of the Ecclesiological Investigations series with Bloomsbury T&T Clark, represents the first comprehensive and systematic analysis of thirty-five years of international ecumenical dialogue between the Catholic Church and (some) classical Pentecostals, which convened in five phases of five to nine years each between 1972 and 2017. It is an exhaustive and definitive contribution to both ecumenical and Pentecostal studies.

Monografia ukazuje podobieństwa i różnice w doświadczeniu religijnym, bazując na prowadzonym w latach 1972-2015 dialogu bilateralnym pomiędzy Kościołem katolickim a wspólnotami zielonoświątkowymi.

Doświadczenie religijne, stające się udziałem wiernych wspólnot biorących udział w dialogu, zależne jest od wyznawanej wiary, która owo doświadczenie normuje. Do podobieństw, jakie charakteryzują jej podstawowe elementy w obu tradycjach, należą: przyjęcie Pisma Świętego jako źródła Objawienia, wiara w Trójcę Świętą oraz uznanie zbawczej roli Chrystusa.

W kwestii inicjacji chrześcijańskiej, wspólnoty zielonoświątkowe, opowiadając się za celebracją chrztu poprzez zanurzenie, nie uznają katolickiej praktyki chrztu niemowląt. Obaj partnerzy rozmów upatrują konieczność chrześcijańskiej formacji oraz składania świadectwa o swojej wierze. Szeroki wachlarz podobieństw widoczny jest w aspekcie charyzmatycznych doświadczeń religijnych: glosolalii, proroctwa, rozeznawania duchów, a zwłaszcza w fenomenie chrztu w Duchu Świętym. Katolickie wspólnoty charyzmatyczne bowiem kładą duży nacisk na otwarcie się na działanie Ducha Świętego, które przejawia się w otrzymanych charyzmatach. Takim otwarciem charakteryzują się również wspólnoty pentekostalne. Obie tradycje dostrzegają również konieczność przynależności chrześcijan do lokalnych społeczności wiernych, gdzie celebrowany jest swoisty dla każdej z tradycji kult Boży. Dla katolików najważniejsza w tym aspekcie jest Eucharystia, natomiast chrześcijanie pentekostalni większą wagę przykładają do zwiastowania Ewangelii. Kult sprawowany w Kościele lokalnym obejmuje także kwestie związane z modlitwą o uzdrowienie, którą wobec powszechności doświadczania cierpienia i chorób wielu uznaje za konieczną. Formy praktykowanej posługi uzdrawiania w obu tradycjach odznaczają się pewnymi elementami wspólnymi.

Oprócz wielu podobieństw, jakie charakteryzują doświadczenie religijne przeżywane w omawianych konfesjach, obecne są także pewne różnice, które wypływają z odmiennych założeń doktrynalnych. Różnice te w perspektywie ekumenicznej nie są tak istotne jak podobieństwa, chociaż mowa jest o nich na poszczególnych etapach rozwiazywania problemów pracy.

The ongoing Catholic-Pentecostal dialogue highlighted a certain disproportion in the approach of each of the parties to the Eucharist or the Lord's Supper. For Pentecost Christians participation in the Lord's Supper is of secondary importance. Common conversations been shown that in Catholic spirituality the Eucharist occupies a significant and central place. It is the presence of the sacrifice that took place once and for all on the cross of Christ. Pentecostals are not unanimous, however, in the meaning of the Lord's Supper. For this community usually the Lord's Supper means only commemoration of Last Supper. They do not believe, however, that during it the bread and wine will transform truly, really, and substantially into the Body and Blood of Christ, which is the fundamental doctrine of the Catholic Church. The presence of the Savior during this rite, according to the Pentecostals, is only spiritual. Although Pentecostal Christians do not attach so much importance to the Eucharist, as Catholics do, nevertheless for the followers of both communities this celebration is an important spiritual experience. This article aims to show similarities and differences in relation to the above issues in the light of the Catholic-Pentecostal dialogue.

Il 28 luglio 2014 papa Francesco ha compiuto un gesto destinato a rimanere nella storia: è andato a Caserta a far visita al suo amico Giovanni Traettino, pastore pentecostale della Chiesa della Riconciliazione. Vincendo la resistenza dei protocolli e della diplomazia, papa Francesco ha affermato il primato della libertà della coscienza e della relazione. A partire dai discorsi pronunciati in quell’occasione dal papa e dal pastore, gli autori presentano il senso profondo di quell’incontro richiamando anche le dolorose vicende delle persecuzioni subite dai pentecostali in Italia negli anni del fascismo e nel primo decennio della Repubblica ad opera anche di non pochi cattolici. Persecuzioni per le quali il papa a Caserta ha chiesto perdono.

The ongoing Catholic-Pentecostal dialogue highlighted a certain disproportion in the approach of each of the parties to the Eucharist or the Lord's Supper. For Pentecost Christians participation in the Lord's Supper is of secondary importance. Common conversations been shown that in Catholic spirituality the Eucharist occupies a significant and central place. It is the presence of the sacrifice that took place once and for all on the cross of Christ. Pentecostals are not unanimous, however, in the meaning of the Lord's Supper. For this community usually the Lord's Supper means only commemoration of Last Supper. They do not believe, however, that during it the bread and wine will transform truly, really, and substantially into the Body and Blood of Christ, which is the fundamental doctrine of the Catholic Church. The presence of the Savior during this rite, according to the Pentecostals, is only spiritual. Although Pentecostal Christians do not attach so much importan...

Salvatore Esposito, nel primo dei suoi contributi, si avvale della documentazione prevalentemente giornalistica che fu testimone dei primi vagiti del movimento pentecostale negli Stati Uniti. Emerge, così, una ricostruzione storica che si allontana dai consueti schemi autocelebrativi per recuperare il pensiero esterno al movimento e a questo prevalentemente avverso: la storia vista dagli osservatori esterni completa il quadro che già conoscevano. Nel secondo contributo si evidenzia ciò a cui abbiamo già accennato. Il divieto del culto pentecostale è stato vigente ben dopo la caduta del fascismo: in un’Italia che faceva dell’antifascismo una bandiera sovente di comoda e redditizia facciata due provvedimenti prodotti tipici del ventennio vigoreggiavano. Il primo, ben più importante, i Patti Lateranensi (inseriti nella nostra Costituzione con l’applauso di Togliatti e compagni); l’altro, ben più modesto, ma non per questo insignificante, la circolare di polizia del 1935. Gli articoli della Costituzione entrata in vigore il primo gennaio del 1948 sembravano lettera morta per quanto riguarda la libertà di culto e tali rimasero per i pentecostali fino al 1955. A niente sembrava valere la nostra afferenza a quegli Stati Uniti d’America che erano patria delle libertà. Bisognava combattere lo spettro del comunismo e la Chiesa Romana sembrava agli americani stessi il baluardo necessario: non la si disturbi! L’intervento dell’ambasciatore Tarchiani e la missione del pastore Gigliotti nella primavera del 1947 si erano tradotti in un fallimento totale. Il cammino verso la libertà fu lento e vide protagonisti alcuni parlamentari che sposarono la causa politicamente scomoda e poco conveniente dei pentecostali. Tra questi emerge luminosa la figura di Luigi Preti che, voltando le spalle al ben più opulento voto cattolico, si eresse a difesa di un gruppo minoritario, discriminato e vessato il qua-le, tra l’altro, faceva professione di a-politicità quindi non si presentava neanche utile ai fini elettorali.