Esej o zwyczajnych widmach Horror Show się skończył, bo klasyczne horrory wcale nie są straszne. Za dobrze znamy prawidła gatunku, więc możemy kontrolować swój poziom emocji, siedząc wygodnie na kanapie. Na początku zginie para, która...
moreEsej o zwyczajnych widmach Horror Show się skończył, bo klasyczne horrory wcale nie są straszne. Za dobrze znamy prawidła gatunku, więc możemy kontrolować swój poziom emocji, siedząc wygodnie na kanapie. Na początku zginie para, która łamie konserwatywne zasady obyczajowe, ich śmierć będzie spektakularna. Później padnie sztampowe "rozdzielmy się". Zabijające coś lub ktoś może mieć nadnaturalne moce, ale ma też swój słaby punkt, który należy odkryć. Zapewne przeżyje jedna bohaterka, która różni się od reszty, jest dobra, rozważna i szlachetna. W niektórych horrorach zabija wirus, ale dzieje się to przy akompaniamencie sadystycznej przemocy, w strugach krwi. Horror nie jest więc dobrą konwencją covidową. W dobie SARS wszystko toczy się leniwie i pozornie normalnie. Bardzo chcielibyśmy znaleźć schemat, żeby uzyskać poczucie kontroli, przewidywać przyszłość w sytuacji, w której logiki i porządku nie ma. Może innego końca świata nie będzie, bo ludzkość nie zasłużyła na spektakularną apokalipsę. Nawet wymrzeć chcemy efektownie, żeby nadać swojemu istnieniu sens. Nastąpi tylko koniec pandemiczny, powolny, oniryczny, z coraz większą izolacją społeczną, częściowy i stopniowy, bo zawsze zostają jakieś resztki. Cały proces będzie trwał latami.
