| dbo:abstract
|
- A battle cry or war cry is a yell or chant taken up in battle, usually by members of the same combatant group.Battle cries are not necessarily articulate (e.g. "Eulaliaaaa!", "Alala"..), although they often aim to invoke patriotic or religious sentiment. Their purpose is a combination of arousing aggression and esprit de corps on one's own side and causing intimidation on the hostile side. Battle cries are a universal form of display behaviour (i.e., threat display) aiming at competitive advantage, ideally by overstating one's own aggressive potential to a point where the enemy prefers to avoid confrontation altogether and opts to flee. In order to overstate one's potential for aggression, battle cries need to be as loud as possible, and have historically often been amplified by acoustic devices such as horns, drums, conches, carnyxes, bagpipes, bugles, etc. (see also martial music). Battle cries are closely related to other behavioral patterns of human aggression, such as war dances and taunting, performed during the "warming up" phase preceding the escalation of physical violence. From the Middle Ages, many cries appeared on standards and were adopted as mottoes, an example being the motto "Dieu et mon droit" ("God and my right") of the English kings. It is said that this was Edward III's rallying cry during the Battle of Crécy. The word "slogan" originally derives from sluagh-gairm or sluagh-ghairm (sluagh = "people", "army", and gairm = "call", "proclamation"), the Scottish Gaelic word for "gathering-cry" and in times of war for "battle-cry". The Gaelic word was borrowed into English as slughorn, sluggorne, "slogum", and slogan. (en)
- Der Schlachtruf, altertümlich auch Feldgeschrei, ist ein lauter Ruf als Erkennungszeichen in der Schlacht. (de)
- El grito de guerra o grito de armas suele ser una palabra o una frase simple, con entidad, para alentar a unirse a la lucha o la acción, a sus miembros o seguidores. En heráldica el grito de guerra generalmente se coloca en un listel sobre el escudo. (es)
- Un cri de guerre, ou cri de combat ou cri de ralliement, est une phrase ou un mot commun aux membres d'une armée ou d'une compagnie. Le cri de guerre sert ou peut servir de reconnaissance aux chefs militaires ainsi qu'aux armées afin de se distinguer les uns des autres. Il sert aussi et surtout aux soldats pour se motiver avant d'aller au combat, pour se pousser à aller au-delà de leurs limites. En héraldique, le cri de guerre figure au-dessus du blason, au contraire de la devise qui est placée en dessous. (fr)
- Een strijdkreet (ook wapenkreet, oorlogskreet of strijdleus) is een woord, een aantal woorden of een zin bedoeld om tijdens veldslagen en schermutselingen vriend van vijand te kunnen onderscheiden als andere hulpmiddelen zoals een uniform er nog niet waren. (nl)
- 鬨（とき）は、中世の戦（いくさ、戦争や衝突）などの勝負事で勝ちを収めたときの勝ち鬨や、戦場で上げる声である。士気を高める目的で多数の人が一緒に叫ぶ声。凱歌（がいか、勝負事に勝ちを収めたときに歌う喜びの歌）とは同義あるいは一部同義とされるほど近いが、勝鬨は歌ではなく、武家作法の一つ。 本項目では、戦闘時に上げる喊声（かんせい、英語: Battle cry）や楽器音などを一括して扱う。こういった声をあげて士気と団結を高め、敵を威嚇する行為は、制服が始まる以前から行われていた。 (ja)
- Un grido di battaglia (o grido dell'arme) è una frase o una parola comune agli appartenenti a un esercito o a un'unità minore. Il grido può servire come elemento di riconoscimento per i capi militari o per le stesse unità per distinguere le une dalle altre, ma esso serve soprattutto ai soldati per motivarsi prima del combattimento e spingersi di là dai loro limiti. I gridi sono frequentemente riportati sugli stemmi delle unità che li impiegano e in questo caso sono scritti su listelli svolazzanti posti al di sopra dello scudo o dell'elmo che lo timbra. (it)
- Zawołanie (łac. proclamatio, od clamare – krzyczeć) – werbalny element polskiego herbu szlacheckiego, jedna z cech charakterystycznych polskiej heraldyki. Wywodzi się jeszcze z czasów organizacji plemienno-rodowych i stanowiło prawdopodobnie rodzaj hasła identyfikującego członków rodu, stosowanego w systemie mobilizacji oddziałów zbrojnych oraz w bitwie. Hasłem pomocy zwoływano rodowców do bitwy (wici). Niewykluczone, że wykształcenie się w Polsce zawołania ma związek z innym, lżejszym typem uzbrojenia defensywnego wojów słowiańskich. Zakuci w stal rycerze zachodnioeuropejscy, walczący w otwartym polu, w ogłuszającym hałasie bitewnym, dysponowali praktycznie tylko zmysłem wzroku. Nic więc dziwnego, że sposobem identyfikacji stał się tam znak graficzny – herb. Wojownicy polscy zaś, uzbrojeni lekko, walczący pieszo i w terenie zalesionym, posługiwać się mogli werbalnym sposobem identyfikacji, czyli właśnie zawołaniem. Poparciem powyższej tezy są najnowsze badania heraldyczne (Józef Szymański), z których wynika, że pierwotnie w Polsce zawołania posiadały funkcję co najmniej równorzędną ze znakami plastycznymi, czyli herbami. Dopiero pod wpływem reguł heraldyki zachodnioeuropejskiej rola zawołania zmniejszała się, praktycznie aż do jego zaniku. Zawołań pozbawione są herby powstałe w okresie późniejszym, w wyniku nobilitacji czy indygenatu. W związku z tym ustalone przez J. Szymańskiego 116 zawołań łączyć należy z najstarszymi herbami polskimi. W rodach związanych z tymi herbami zawołania pełnić mogły rozmaite funkcje, stanowiąc jednocześnie i nazwę herbu, i nazwę rodu, i zawołanie herbowe (rodowe). Zawołania herbowe podzielić można na trzy ogólne kategorie: 1.
* Zawołania osobowe – stanowiące najliczniejszą grupę wśród polskich proklam, wywodzące się od nazwy pojedynczego człowieka, przyjęte następnie przez cały ród, dzielące się z kolei na: 2.
* odimienne – będące w istocie imieniem, najprawdopodobniej seniora rodu, czy jego najwybitniejszego ówcześnie przedstawiciela, np. Grzymała; 3.
* przezwiskowe – czyli wywodzące się de facto od pierwotnej formy nazwiska, czy to jednostki, czy też całego rodu. Przezwisko, zgodnie ze zwyczajem, urabiano najczęściej od cech fizycznych bądź też charakterologicznych, np. Junosza; 4.
* etniczne – wskazujące na pochodzenie rodu, przy czym wskazanie to odnosić się może do dużej jednostki etnicznej lub „małej ojczyzny”, czyli terenu „gniazda” rodu: np. Prus, Sas. 5.
* Zawołania topograficzne – mające podobny walor informacyjny jak zawołania etniczne – wskazują jednak raczej na terytorium niż na grupę etniczną. Wskazując na miejsce pochodzenia czy osiedlenia, mogą czynić to mniej lub bardziej precyzyjnie, określając: 6.
* ziemię; także zawołania z nazwami hydrograficznymi – na przykład „Jeziora” czy „Śreniawa” – traktując je, zgodnie z zasadami osiedlania się człowieka, jako określenia terytorium zajmowanego przez ród i związanego z rzeką jako szlakiem komunikacyjnym; 7.
* gród, np. Do – łęga, Do – liwa; 8.
* więź rodową, „gniazdową”, np. Brzezina. 9.
* Zawołania o charakterze okrzyku bojowego – najmniej liczne spośród zawołań, służące prawdopodobnie jako hasła zwołujące ród (wici), jako bojowy okrzyk rodu mający dodawać wojennego animuszu, lecz przede wszystkim identyfikujący poszczególnych wojowników w boju, np. Wali Uszy, Nagody. Do pewnego stopnia podobny element, o tej samej bojowej genezie, występuje w heraldyce szkockiej. Jednym z wyróżników przynależności klanowej jest, prócz tartanu, godła i herbu – zawołanie bojowe. Jest ono wspólne wszystkim współklanowcom, zarówno herbowym jak i nieherbowym. Członkowie klanu posiadający prawo używania herbu umieszczają zawołanie bojowe nad klejnotem, w odróżnieniu od zwykłych dewiz herbowych, umieszczanych poniżej tarczy. Klanowe zawołanie może funkcjonować również bez pełnego herbu, np. często jest umieszczane w otoku godła klanowego. (pl)
- Um grito de guerra ou grito de armas é, normalmente, uma palavra ou frase simples, de uma entidade, para juntar ou incentivar ao combate ou à acção, os seus membros ou seguidores. Na heráldica o grito de guerra é colocado, normalmente, num listel sobre o brasão. (pt)
- Ett stridsrop eller härskri är ett rop eller ett mässande som utförs i strid, vanligen av personer inom samma militära enhet. Stridsropens innehåll och form varierar beroende på om syftet är att ingjuta mod i de egna leden, sänka fiendens stridsmoral, föra tankarna till en viss person eller ett visst landområde eller att kalla på hjälp från någon gudom. Ordet slogan härstammar från det skotsk-gaäliska ordet sluagh-gairm, som kan betyda just stridsrop. (sv)
- 戰吼是交戰之前用以威懾敵人、振奮己方士氣的吼叫，其功用與戰舞類同。戰吼的使用早於公元前9世紀已有記載，古希臘詩人荷馬的《伊里亞德》就曾經形容特洛伊戰爭英雄狄俄墨德斯為「洪亮戰吼的狄俄墨德斯」（Diomedes of the loud war cry）。近代美國海軍陸戰隊，於作戰前亦會大叫：「！」。 (zh)
- Бойови́й ви́гук (клич) — вигук або спів під час бою, як правило, членів одного військового підрозділу (клану, племені). Він не обов'язково може бути чітко сформульованим, членороздільним. Часто метою бойового вигуку є виклик патріотичних чи релігійних почуттів (звернення за підтримкою до вищих сил). Бойові вигуки спрямовані на створення конкурентної переваги шляхом підвищення власної агресії до потенційної межі, коли ворожа сторона буде залякана, забажає частково або в цілому уникнути конфронтації, вирішить вдатися до втечі. Крім того, бойовий вигук був розпізнавальним знаком, що дозволяв відрізнити в гущі бою своїх від чужих. Ще однією його корисною функцією є створення відчуття єднання з бойовими товаришами (так зване «Почуття ліктя»). Для досягнення своєї цілі бойові вигуки повинні бути якомога голосніше й часто посилюються за допомогою музичних інструментів, таких як ріг, барабан, волинка тощо: В бойових мистецтвах вигук використовується, щоб розвинути духовну силу, впевненість у собі, сконцентрувати необхідну або скинути зайву енергію. Це також форма психологічної атаки та контролю дихання. Як правило, бойовий вигук проводиться спортсменом при ударі з напругою черевного преса і коротким видихом. У тхеквондо такий вигук, наприклад, має назву «кіхап» (з корейської — «крик»). Зазвичай на тренуванні спортсмен вигукує «Ач!» або «Ачі!». (uk)
- Боевóй клич — громкий призыв во время боя, призванный подбодрить товарищей, устрашить врага или обратиться за поддержкой к высшим силам. Кроме того, боевой клич был опознавательным знаком, позволявшим отличить в гуще боя своих от чужих. Ещё одной полезной функцией боевого клича является создание ощущения единения с боевыми товарищами (так называемое «чувство локтя»). У большинства кочевых племён наряду с родовой тамгой имелся и свой собственный «ұран» — боевой клич. В геральдике восклицание — призыв в форме изречения возвышенного, чаще всего воинственного характера. Помещают над гербовым щитом и его верхними украшениями на ленте. На языке шотландцев боевой клич называют словом «слоган». (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Der Schlachtruf, altertümlich auch Feldgeschrei, ist ein lauter Ruf als Erkennungszeichen in der Schlacht. (de)
- El grito de guerra o grito de armas suele ser una palabra o una frase simple, con entidad, para alentar a unirse a la lucha o la acción, a sus miembros o seguidores. En heráldica el grito de guerra generalmente se coloca en un listel sobre el escudo. (es)
- Un cri de guerre, ou cri de combat ou cri de ralliement, est une phrase ou un mot commun aux membres d'une armée ou d'une compagnie. Le cri de guerre sert ou peut servir de reconnaissance aux chefs militaires ainsi qu'aux armées afin de se distinguer les uns des autres. Il sert aussi et surtout aux soldats pour se motiver avant d'aller au combat, pour se pousser à aller au-delà de leurs limites. En héraldique, le cri de guerre figure au-dessus du blason, au contraire de la devise qui est placée en dessous. (fr)
- Een strijdkreet (ook wapenkreet, oorlogskreet of strijdleus) is een woord, een aantal woorden of een zin bedoeld om tijdens veldslagen en schermutselingen vriend van vijand te kunnen onderscheiden als andere hulpmiddelen zoals een uniform er nog niet waren. (nl)
- 鬨（とき）は、中世の戦（いくさ、戦争や衝突）などの勝負事で勝ちを収めたときの勝ち鬨や、戦場で上げる声である。士気を高める目的で多数の人が一緒に叫ぶ声。凱歌（がいか、勝負事に勝ちを収めたときに歌う喜びの歌）とは同義あるいは一部同義とされるほど近いが、勝鬨は歌ではなく、武家作法の一つ。 本項目では、戦闘時に上げる喊声（かんせい、英語: Battle cry）や楽器音などを一括して扱う。こういった声をあげて士気と団結を高め、敵を威嚇する行為は、制服が始まる以前から行われていた。 (ja)
- Un grido di battaglia (o grido dell'arme) è una frase o una parola comune agli appartenenti a un esercito o a un'unità minore. Il grido può servire come elemento di riconoscimento per i capi militari o per le stesse unità per distinguere le une dalle altre, ma esso serve soprattutto ai soldati per motivarsi prima del combattimento e spingersi di là dai loro limiti. I gridi sono frequentemente riportati sugli stemmi delle unità che li impiegano e in questo caso sono scritti su listelli svolazzanti posti al di sopra dello scudo o dell'elmo che lo timbra. (it)
- Um grito de guerra ou grito de armas é, normalmente, uma palavra ou frase simples, de uma entidade, para juntar ou incentivar ao combate ou à acção, os seus membros ou seguidores. Na heráldica o grito de guerra é colocado, normalmente, num listel sobre o brasão. (pt)
- Ett stridsrop eller härskri är ett rop eller ett mässande som utförs i strid, vanligen av personer inom samma militära enhet. Stridsropens innehåll och form varierar beroende på om syftet är att ingjuta mod i de egna leden, sänka fiendens stridsmoral, föra tankarna till en viss person eller ett visst landområde eller att kalla på hjälp från någon gudom. Ordet slogan härstammar från det skotsk-gaäliska ordet sluagh-gairm, som kan betyda just stridsrop. (sv)
- 戰吼是交戰之前用以威懾敵人、振奮己方士氣的吼叫，其功用與戰舞類同。戰吼的使用早於公元前9世紀已有記載，古希臘詩人荷馬的《伊里亞德》就曾經形容特洛伊戰爭英雄狄俄墨德斯為「洪亮戰吼的狄俄墨德斯」（Diomedes of the loud war cry）。近代美國海軍陸戰隊，於作戰前亦會大叫：「！」。 (zh)
- A battle cry or war cry is a yell or chant taken up in battle, usually by members of the same combatant group.Battle cries are not necessarily articulate (e.g. "Eulaliaaaa!", "Alala"..), although they often aim to invoke patriotic or religious sentiment. Their purpose is a combination of arousing aggression and esprit de corps on one's own side and causing intimidation on the hostile side. Battle cries are a universal form of display behaviour (i.e., threat display) aiming at competitive advantage, ideally by overstating one's own aggressive potential to a point where the enemy prefers to avoid confrontation altogether and opts to flee. In order to overstate one's potential for aggression, battle cries need to be as loud as possible, and have historically often been amplified by acoustic d (en)
- Zawołanie (łac. proclamatio, od clamare – krzyczeć) – werbalny element polskiego herbu szlacheckiego, jedna z cech charakterystycznych polskiej heraldyki. Wywodzi się jeszcze z czasów organizacji plemienno-rodowych i stanowiło prawdopodobnie rodzaj hasła identyfikującego członków rodu, stosowanego w systemie mobilizacji oddziałów zbrojnych oraz w bitwie. Hasłem pomocy zwoływano rodowców do bitwy (wici). Niewykluczone, że wykształcenie się w Polsce zawołania ma związek z innym, lżejszym typem uzbrojenia defensywnego wojów słowiańskich. Zakuci w stal rycerze zachodnioeuropejscy, walczący w otwartym polu, w ogłuszającym hałasie bitewnym, dysponowali praktycznie tylko zmysłem wzroku. Nic więc dziwnego, że sposobem identyfikacji stał się tam znak graficzny – herb. Wojownicy polscy zaś, uzbrojen (pl)
- Боевóй клич — громкий призыв во время боя, призванный подбодрить товарищей, устрашить врага или обратиться за поддержкой к высшим силам. Кроме того, боевой клич был опознавательным знаком, позволявшим отличить в гуще боя своих от чужих. Ещё одной полезной функцией боевого клича является создание ощущения единения с боевыми товарищами (так называемое «чувство локтя»). У большинства кочевых племён наряду с родовой тамгой имелся и свой собственный «ұран» — боевой клич. На языке шотландцев боевой клич называют словом «слоган». (ru)
- Бойови́й ви́гук (клич) — вигук або спів під час бою, як правило, членів одного військового підрозділу (клану, племені). Він не обов'язково може бути чітко сформульованим, членороздільним. Часто метою бойового вигуку є виклик патріотичних чи релігійних почуттів (звернення за підтримкою до вищих сил). Бойові вигуки спрямовані на створення конкурентної переваги шляхом підвищення власної агресії до потенційної межі, коли ворожа сторона буде залякана, забажає частково або в цілому уникнути конфронтації, вирішить вдатися до втечі. (uk)
|
