Nur Cetinoglu

... Middle East Quarterly, Winter 2010, p.56 42 Ömür Uzun, 'BAE-ABD Nükleer Đşbirliği Antlaşması'nı Nasıl Değerlendirmeli?' ORSAM, Ocak 2009, http://www.orsam.org.tr/tr/yazigoster. aspx?ID=24 43 Patrick Knapp, 'The Gulf States…' 44 Nicole Stracke, 'The GCC and Iran: If There ...

Realizm-İdealizm gelgiti, ABD’nin kuruluşundan bu yana dış politikası hakkında yapılan tartışmaların başında gelmektedir. Başta Thomas Jefferson olmak üzere, ABD’nin kurucu babalarının savunduğu insan hakları ve demokrasi gibi ideal değerlerin, dış politikada rehberlik etmekten çok, ABD karar alıcıları tarafından ABD’nin çıkarları uğuruna feda edildiği ve/veya araç olarak kullanıldığı ve bu sebeple de ABD’nin kendi kimliğinden/özünden uzaklaştığı fikri, söz konusu tartışmaların çoğunda bulunmaktadır. Tüm bu tartışmalar içerisinde, Soğuk Savaş’ın en hararetli dönemlerinden birinde başkanlık yapmış olan Jimmy Carter’ın, idealist duruşu nedeniyle, istisnai bir konuma sahip olduğunu söylemek yanlış olmayacaktır. Böyle olmakla birlikte, 1979 senesinin meydan okumaları nedeniyle, Carter’ın bu idealizminin zayıfladığını ve hatta yok olduğunu söylemek mümkündür. Bu çalışma, Carter döneminin idealist seneleri olarak bilinen 1977-1978 döneminde ABD - Suudi Arabistan ilişkilerini inceleyecekti...

... Middle East Quarterly, Winter 2010, p.56 42 Ömür Uzun, 'BAE-ABD Nükleer Đşbirliği Antlaşması'nı Nasıl Değerlendirmeli?' ORSAM, Ocak 2009, http://www.orsam.org.tr/tr/yazigoster. aspx?ID=24 43 Patrick Knapp, 'The Gulf States…' 44 Nicole Stracke, 'The GCC and Iran: If There ...

Current debates on Turkish foreign policy flamed by Turkey’s purchase of S-400 air defense systems from Russia throws into question Turkey-US relations and poses a challenge to Turkey’s membership in NATO, which has been regarded as the most important symbol of Turkey’s alliance with the West. However, Turkey’s maneuvers between the US and Russia are not unique to the present era as they can be traced back to the Cold War period. In fact, Turkey’s alliance with the West did not prevent Turkey from establishing special relations with the Soviet Union. This book, which is spurred by Glenn Snyder’s theory on alliance politics, indicates that Turkey’s foreign policy moves shaped in accordance with the fear of abandonment and the fear of entrapment with regards to its relations with the US, did not only stay within the boundaries of the Cold War, but further moved beyond that era. The authors argue that Turkey’s maneuvers to balance the US with Russia in the historical context constitute a strong element of continuity and a significant pattern in Turkish foreign policy. Yet, the authors underline that the motives behind this legacy have changed in the 2010s due to the transformations occurred within global, regional as well as domestic contexts.

Realizm-İdealizm gelgiti, ABD'nin kuruluşundan bu yana dış politikası hakkında yapılan tartışmaların başında gelmektedir. Başta Thomas Jefferson olmak üzere, ABD'nin kurucu babalarının savunduğu insan hakları ve demokrasi gibi ideal değerlerin, dış politikada rehberlik etmekten çok, ABD karar alıcıları tarafından ABD'nin çıkarları uğuruna feda edildiği ve/veya araç olarak kullanıldığı ve bu sebeple de ABD'nin kendi kimliğinden/özünden uzaklaştığı fikri, söz konusu tartışmaların çoğunda bulunmaktadır. Tüm bu tartışmalar içerisinde, Soğuk Savaş'ın en hararetli dönemlerinden birinde başkanlık yapmış olan Jimmy Carter'ın, idealist duruşu nedeniyle, istisnai bir konuma sahip olduğunu söylemek yanlış olmayacaktır. Böyle olmakla birlikte, 1979 senesinin meydan okumaları nedeniyle, Carter'ın bu idealizminin zayıfladığını ve hatta yok olduğunu söylemek mümkündür. Bu çalışma, Carter döneminin idealist seneleri olarak bilinen 1977-1978 döneminde ABD-Suudi Arabistan ilişkilerini inceleyecektir. Çalışmanın amacı, söz konusu idealizmin sınırlarını görebilmek ve bu sınırların arkasındaki nedenleri ABD yönetiminin iç yazışmalarında aramak ve ortaya koymaktır. Çalışmanın temel argümanı, ABD dış politikasında salt idealizm veya realizmin tek hâkim yaklaşım olmadığı, bu iki akımın çoğu zaman birbirinin içine geçtiği ve hatta birinin diğerinin aracı olarak kullanıldığı fikridir. Carter döneminin "en idealist" olarak bilinen 1977-1978 senelerinde dahi ABD'nin Suudi Arabistan ile olan ilişkilerinde var olan realist motifler, ABD'nin idealizminin sınırlarını gözler önüne sermektedir. Buna karşılık, Başkan Carter'ın Ortadoğu' da adil bir düzen ve Arap-İsrail barışı gibi idealist amaçları için realist adımlar attığı da ayrı bir gerçeklik olarak ortaya çıkmaktadır. Abstract The idealism/realism dilemma

ABD Başkanı Barack Obama döneminde ABD dış politikasında Ortadoğu ve özellikle Suriye hakkında yapılan tartışmalar, 1953-1961 senesinde ABD Başkanı olan Dwight Eisenhower döneminde yapılan tartışmaları anımsatmaktadır. Obama’nın birkaç konuşmasında Eisenhower’ın sözlerine de atıfta bulunması, ABD’deki bazı uzman ve gazeteciler tarafından Obama’nın dış politika yaklaşımı açısından Eisenhower’a benzediği yorumlarının yapılmasına neden olmuştur. Bu çalışma, hem Eisenhower hem de Obama dönemlerinde Ortadoğu’da ayaklanma ve devrimlerin olduğu ortak gerçekliğinden hareket ederek, iki başkanın Ortadoğu ve özellikle de Suriye özelindeki yaklaşımlarının kıyaslanmasını hedeflemekte, var olan yorumlara akademik bir boyut kazandırma gayreti taşımaktadır. 

Anahtar sözcükler: ABD Dış Politikası, Eisenhower yönetimi,  Obama yönetimi, Ortadoğu, Suriye.

Abstract

The debates held in the US foreign policy on the Middle East and particularly on Syria  during the presidency of Barack Obama are reminiscent of the debates held in the period between 1953-1961, when Dwight Eisenhower was the US president. The fact of Obama having referred to Eisenhower in some of his statements led indeed some specialists and journalists in  the American political circles to comment on the resemblance of Obama’s foreign policy to Eisenhower’s. This article, which departs from the historical reality that President Eisenhower and President Obama witnessed uprisings and revolutions in the Middle East, aims to compare both Presidents’ approaches to the Middle East in general and to Syria in particular, as well as to provide an academic dimension to the already existing comments on them.

Keywords: US Foreign Policy, the Eisenhower administration, the Obama administration, Middle East, Syria.

'Safe zone' is a transnational concept, including a moral understanding. This article departs from the idea that with the onset of the post-Cold War period, the concept of ‘safe zone’ has been a critical point of fluctuation, whereby Turkey and the United-States faced important challenges in their bilateral relations. Accordingly, the article aims to examine the understanding of the concept by Turkey, to question the morality of the concept from Turkish perspective and to discuss its implications for Turkish- American relations. It also intends to analyze to what extent the recent discussions on Syria reveal a continuity with or a change from the discussions on Northern Iraq of 1990s. This study refers to Turkish officials’ statements as well as the debates held in Turkish Grand National Assembly, to reveal the evolving perceptions and/or interpretations of ‘safe zone’ by Turkish authorities.

Key Words: Safe Zone, Turkish-American Relations, Iraq, Syria.

The 2017 crisis in the Gulf region, emanating from the claims of Qatar supporting terrorism as well as Iran’s regional interferences, created a critical split among the Gulf monarchies. The Trump administration, facing the Saudi Arabia, Bahrain and the United-Arab Emirates line on the one hand, and Qatar on the other, refrained from taking sides and made efforts to appease the tension in a peaceful manner. The purpose of this article is to understand the reasons behind the US’ approach to the recent Gulf crisis from a historical perspective. The main argument of the article is that the recent US approach to the 2017 Gulf crisis is derived from the approach adopted by the Nixon administration in the wake of the British withdrawal from the Gulf. The article also argues that the above-mentioned approach constitutes an element of continuity in American foreign policy towards the Gulf. For this purpose, the basic sources used in this work are the declassified documents of American administration on the newly independent Gulf states in the wake of Britain’s decision to withdraw from the Gulf. The main questions of the article are what kind of approach the US adopted towards the Gulf in this period that coincides with President Nixon’s term, what were the causes of this approach and what kind of connection could be established
between then and now.



Katar’ın terörizme ve İran’ın bölgesel müdahalelerine destek olması gerekçelerinden kaynaklanan Körfez bölgesindeki 2017 krizi, Körfez monarşileri arasında önemli bir çatlağa neden olmuştur. Bir tarafta Suudi Arabistan, Bahreyn ve Birleşik Arap Emirlikleri hattı, diğer taraftan ise Katar’ın bulunduğu bu kriz karşısında Trump yönetimi, taraf almadan
gerginliği barışçı şekilde yatıştırmaya çalışmıştır. Bu makalenin amacı, ABD’nin Körfez monarşileri arasında çıkan son krizde benimsediği yaklaşımın nedenlerini, tarihsel bir açıdan anlamaktır. Makalenin temel argümanı, ABD’nin 2017’deki Körfez krizinde benimsediği yaklaşımın, Britanya’nın Körfez’den çekilme kararı akabinde Nixon yönetimi tarafından Körfez monarşilerine yönelik benimsemiş olduğu yaklaşımın türevi olduğudur. Bu makale aynı zamanda bu yaklaşımın, ABD dış
politikasında Körfez’e yönelik süreklilik arz eden bir davranış örneği olduğunu da savunmaktadır. Bu amaca hizmet edecek şekilde, çalışmada kullanılacak temel kaynaklar, Britanya’nın Körfez bölgesinden çekilme kararını takiben bağımsızlıklarını kazanan Körfez ülkeleriyle ilgili yapılan ABD iç yazışmaları olacaktır. Başkan Richard Nixon dönemine denk gelen bu dönemde ABD’nin Körfez monarşilerine yönelik nasıl bir yaklaşım benimsediği, bu yaklaşımın nedenlerinin ne olduğu ve günümüzle bağlantısının nasıl kurulabileceği çalışmanın temel sorularıdır.

The U.S.-led invasion of Iraq in 2003 paved the way for Turkey to actively engage in regional affairs. Meanwhile, the need to bring human justice into world politics makes Turkish foreign policy decision makers operate on a much more humanitarian basis. Nevertheless, active humanitarian engagement poses an important challenge to traditional Turkish foreign policy as it is mainly based on the notion of “non-interference,” as well as on the elementary components of international order, by raising suspicions on the intentions of the Turkish authorities. This article aims to explore the challenges Turkey has been facing since the U.S.-led invasion of Iraq, and diagnose Turkish foreign policy vis-à-vis Iraq in the shadow of the Syrian civil war from Hedley Bull’s framework
of “order” and “justice.” It argues that Turkey’s recent fluctuations in the Middle East
could be linked to Turkey’s failure to reconcile the requirements of “order” with those
of “justice” and the Turkish governing party’s (AKP) attempts to use justice as an
important instrument to consolidate its power both in Turkey and in the Middle
East.

Las relaciones de Turquía con Iraq siempre han sido un punto sensible debido a la presencia de población Kurda en el norte de Iraq. Aunque las relaciones entre Turquía e Iraq se desarrollaron dentro del marco de la Guerra Fría hasta los años 90, ese momento delicado mencionado anteriormente ha adquirido una especial dimensión con el fin de la Guerra Fría a partir de la Crisis del Golfo (1990). Este artículo, argumenta que las relaciones entre Turquía e Iraq proporcionan un marco ideal para reflexionar sobre los principales principios de política exterior turca y revela los principales elementos de continuidad y cambio en las relaciones entre los dos países, examinando los principales puntos de inflexión en las relaciones bilaterales.

The blossoming of relations between Turkey and the Gulf Cooperation Council (GCC) traces its
roots back to the United States-led invasion of Iraq in 2003, which laid the ground for Turkey’s
growing involvement in the Gulf. However, Turkish-GCC dialogue has recently transformed into a
Turkish-Qatari partnership, concretized largely through a military agreement signed by both nations
in December 2014, which paved the way in December 2015 for a second agreement on the
establishment of a Turkish military base in Qatar. This paper investigates the course of this new
relationship between Turkey and Qatar with reference to discussions held in the Turkish Grand
National Assembly (TGNA). It also explores possible implications for relations between Turkey and
the United States, with a specific focus on United States Congressional hearings from 2014 to 2016.

Turkish-American relations have been an important component of Turkey " s foreign policy for a very long time. Starting from the beginning of the Cold War, the US has become an inseparable part of Turkish diplomacy. Although the bipolar configuration of world politics came to an end 25 years ago, this alliance still keeps its importance for both sides. Nevertheless, the existence of divergences is an undeniable fact. This article investigates retrospectively the sources of the divergences in Turkish-American relations from an alternative perspective. The perspective used in this study gives a special place to the identities summarized as Turkish communitarianism on the one hand and American cosmopolitanism on the other, to the morality provided by these identities conceptualized as pluralist/ solidarist distinction, and to the behaviors they lead to. It also considers the changing ideational structures of the international society through decades. This article aims to fulfil the gap that was revealed by those who worked both on the Social Constructivism and the English School of International Relations, by mapping Turkish-American relations through a normative framework and by providing specific examples related to that from the early years of the Republic of Turkey, the Cold War and the post-Cold War period.

This article examines Hedley Bull’s approach to international order and justice in the context of two major Iraq-related crises in the post-Cold-War era which raised questions about the key components of international order. The article tests Bull’s
hypothesis that order has priority over justice in world politics, and reveals the limits and strengths of that hypothesis in relation to problems international society encountered during the Gulf crisis and the war in Iraq. Many developments in the
post-Cold-War era are shown to confirm Bull’s 1977 analysis of the order-justice relationship which remains relevant to any analysis of the changing circumstances of world politics.

“Düzen” ve “adalet” kavramları arasındaki ilişki özellikle İngiliz Okulu’ndan Hedley Bull tarafından 1970’lerden itibaren derinlemesine ele alınmış ve kendisini takip eden yazarlarca daha sonraki senelerde de tartışılmıştır. Söz konusu iki kavram
arasındaki ilişki Soğuk Savaş döneminde düzenin önceliği olarak net bir şekilde tanımlanırken, Soğuk Savaş sonrası dönemde bu kadar net bir şekilde tanımlamamaktadır. Gerçekten de objektif bir tanımı yapılabilen düzen ve objektif olarak tanımı yapılması zor olan adalet kavramları, her ne kadar birbirlerini
tamamlasa da (zira “düzen”, Bull tarafından sosyal hayatın nihai değerlerinden biri olan “adalet”e ulaşılması için bir önkoşuldur), günümüzde uluslararası platformdaki tercihlerde çoğu kez bir ikileme /çıkmaza neden olmaktadır. Soğuk Savaş sonrası
dönemde uluslararası sistemde yaşanan değişiklikler Türk dış politikasındaki tercihleri de doğal olarak etkilemektedir. Bu çalışmadaki amacımız düzen kavramının tanımı ve adaletle ilişkisi bağlamında, Türk dış politikasının Arap baharı
karşısındaki durumunu analiz etmektir. Türkiye’nin Orta Doğu’da hızla yayılan bu hareketlenme karşısındaki tutumu, “düzen”, “adalet” ve de en önemlisi bu iki kavram arasındaki ilişki bakımından ne anlama gelmektedir? Çalışmamızda bu
sorunun cevabını bulmayı umuyoruz.

The consequences of the led invasion of Iraq have not only been limited within Iraq, but passed beyond its borders. The Gulf Cooperation Council (GCC) that was accepted as a loose alliance until that time has been one of the most affected units by these consequences. This paper argues that in the post-Iraq war period, even if the GCC is not yet a security community, it has made progress toward being so. The analysis of the developments occurring both outside and inside of the GCC leads us to reach this conclusion.

Dünya politikalarıyla ilgili güncel tartışmalarda sıkça atıfta bulunulan “uluslararası düzen” ve “adalet” kavramları, esasında literatürde köklü bir geçmişe sahiptir.  Bu iki kavram uzun süre birbirleriyle çatışan kavramlar olarak görülmüş, aralarındaki ilişki bir çıkmaz/ ikilem olarak algılanmıştır.

Bu çalışma, Türkiye’nin dış politikasını söz konusu iki kavram çerçevesinde özellikle de Sovyetler Birliği’nin dağılmasından sonraki süreçte anlamayı hedeflemiştir. Genel olarak Türkiye’nin dış politikasını, Türkiye’nin başlıca müttefiki olan ABD ile ilişkileri kapsamında ve Irak örneği özelinde (Körfez krizi 1990-91 ve Irak krizi 2003) araştıran bu çalışma, özellikle de Türkiye-ABD ilişkilerindeki devamlılık ve değişim unsurlarını ortaya koyarak, ikili ilişkilere “düzen” ve “adalet” kavramları aracılığıyla teorik bir temel kazandırma gayreti göstermiştir.

Turkey’s approach towards Iraq has always been affected by the general transformation that Turkey’s foreign policy has been subjected to. Several examples from the Cold War and the post-Cold War period demonstrate that Iraq constitutes a perfect area of observation for the reflection of Turkey’s main foreign policy principles into the field. In addition to this, Iraq constitutes a strategic neighbour for Turkey, which reminds steadily the close connection between domestic politics and foreign policy. This chapter that aims to investigate Turkey’s foreign policy towards Iraq period investigates the sources of the importance of Iraq for Turkey and reveals elements of continuity and change in Turkey’s approach vis-à-vis Iraq in a nutshell.

The fact that the American credibility has faced a
remarkable challenge since the war in Iraq has pushed Turkey to look for
partners sharing same concerns and common objectives regarding the Gulf
region. The states forming the Gulf Cooperation Council (GCC) have
been the partners that Turkey was looking for. Indeed, Turkey
became the first single country with which the GCC signed a
memorandum of understanding in September 2008. This chapter attempts
to look into various dimensions of Turkey-GCC relations after 2008. The
paper starts from the statement that the signing of this memorandum in
2008 was mainly based on strategic needs resulting from the war in Iraq.
Notwithstanding this, it is argued that the motive lying behind the
developments following the signing of memorandum goes beyond
structural needs. However, the paper concludes by revealing prospective
problems that may arise in relations between Turkey and the GCC in the
short and long terms.