Eva Nordland

Frå tidleg på 1950-talet var Nordland ein viktig pedagogisk-fagleg støttespelar for Arbeidarpartiet, ikkje minst gjennom Nordlands nære venn Helge Sivertsen. Arbeiderpartiets og Eva Nordlands planer for skoleutvikling var "svært sammenfallende" (Helsvig, 2021)

Under Sivertsen og Nordlands kraftfulle samspel mellom politikk og sakkunne, og med Forsøksrådet for skuleverket som villig fødselshjelper, blei folkeskulen og realskulen gjort om til ein felles niårig grunnskule. Yrkesskulane og det tidlegare teoretisk orienterte og universitetsførebuande gymnaset blei erstatta av den allsidige vidaregåande skulen. Etter den nye lærarutdanningslova i 1973 fekk høgskuleutdanna allmennlærarar med sin breie pedagogiske kompetanse ein stadig viktigare posisjon i grunnskulen på kostnad av dei universitetsutdanna lektorane og adjunktane med sin sterkare fagkompetanse. Med allmennlærarane som kunne undervise i alle fag fekk einskapsskulen no sin eigen lærarstand.

Frå 1973 var Nordland vitskapleg leiar for det nystarta sosialpedagogiske studiealternativet ved Universitetet i Oslo. Dette studietilbodet kjempa ho fram saman med studentar og yngre medarbeidarar. Det sosialpedagogiske studiet var ei følgje av langvarig strid og opposisjon mot eit positivistisk prega pedagogikkfag. Universitetet gav sosialpedagogikken posisjon som eit alternativ til det tradisjonelle pedagogikkstudiet.

Det nye studiet var prega av studentsentrering, metodefridom, samfunnsengasjement og relevansvurdering i høve til barns og unges oppvekst og læring. Studentanes faglege engasjement og pedagogiske interesser blei sett i fokus, og det vart lagt stor vekt på prosjekt- og gruppearbeid. Det tradisjonelle karaktersystemet vart òg avskaffa. I staden blei det gjennomført ei godkjenningsordning, tilsvarande den som gjeld ved magister- og doktorgraden og mellom anna ved svenne- og meisterprøva.

I 1990 var Nordland ein av initiativtakarane til Den sosialpedagogiske høgskulen, der ho som leiar utførte ein ny pionerinnsats.

Begrepet om «det kultiverte mennesket» stod sentralt i Nordlands pedagogiske tenking. Ho understreka støtt og stadig at den viktigaste oppgåva til skulen var å dyrke fram ei fellesskapskjensle som ville gi grunnlag for tryggleik, vekst og utvikling. «Selv om resultatet av denne skolepolitikk», skreiv Eva Nordland i det som nærmast må betraktast som sjølve formålsparagrafen for dei store skulereformene frå slutten av 1950-åra til midten av 1970-åra, «i første omgang, eller kanskje til og med varig, skulle bli noe mindre innsats på det teoretiske og produksjonsmessige felt, så vil heller ikke dette være en avgjørende innvending mot den mer omfattende målsetting. Mennesket trenger nå i det hele å gå inn i en periode med mer vekt på sine sosiale og kunstneriske aspekter og muligheter».

I tiåra etter lærarutdanningslova frå 1973 var det stor diskusjon om lærarutdanninga der mange meinte at denne reforma hadde medverka til senking av kunnskapsnivået i skolen, særlig i realfaga. Blant kritikkpunkta var dei låge optakskrava til allmennlærarutdanninga, og svake karakterar i norsk i lærarutdanninga. Matematikk var ikkje obligatorisk fag og på ungdomstrinnet i skolen hadde mest ingen lærarar faglig bakgrunn i fysikk, kjemi og biologi