Tarih

2010 yılının son aylarında Tunus’ta başlayarak Ortadoğu ve Kuzey Afrika’ya yayılan protesto gösterileri ve rejim değişikliklerinin en önemlisi Mısır’da gerçekleşmiştir. Mısır’ın Arap ve İslam dünyasındaki önderliği, stratejik konumu, nüfus ve askeri yapısı, Mısır’da yaşanan değişim sürecini diğer Arap ülkelerinde yaşanan süreçlerden farklı kılmaktadır. 25 Ocak 2011 Devrimi otuz yıllık Hüsnü Mübarek iktidarını sonlandırmış ve ardından yapılan seçimlerde Müslüman Kardeşler hareketinin siyasi kanadı olan Hürriyet ve Adalet Partisi önce parlamento seçimlerini kazanmış ardından da hareketin temsilcisi olan Muhammed Mursi Mısır’ın demokratik yollarla seçilen ilk sivil Cumhurbaşkanı olmuştur. Müslüman Kardeşler hareketinin temsilcisi olan Mursi’nin dış politika tercihlerinde geleneksel yaklaşımın dışına çıkarak bağımsız bir dış politika izlemesi ve dış politikada önemli değişim ve dönüşümlerin yaşanacağının sinyallerini vermesi bölgesel ve küresel aktörler tarafından endişe ile karşılanmıştır. Mısır’da Mursi’nin Cumhurbaşkanı seçilmesi ile başlayan demokratik süreç 3 Temmuz 2013 askeri darbesi ile son bulmuştur. Askeri darbenin ardından iktidara gelen Abdulfettah Sisi, Mursi döneminde uygulanmaya çalışılan bağımsız dış politika hamlelerine son vererek Mübarek döneminde uygulanan statükocu dış politika uygulamalarına geri dönmüştür. Hem devrim hem de darbe sürecinin ardından iktidara gelen yöneticiler iç politikada yaşadıkları problemleri dış politikayı işlevselleştirerek çözmeye çalışmışlardır. Bu hususta ekonomik kriz ve meşruiyet sağlama hedefi ön plana çıkmaktadır. Ancak iki dönemi birbirinden ayıran nokta demokratik yollarla iktidara gelen Mursi’nin dış destek bulmakta zorluk çekmesine rağmen askeri darbe ile demokratik sürece son veren Sisi’nin bu anlamda geniş destek bulmasıdır.

Çin’de geçtiğimiz aralık ayında ortaya çıkan yeni tip koronavirüs salgını, dördüncü ayında ‘pandemi’hüviyetiyle tüm dünyanın ortak bir sorunu haline geldi. Salgının yeni üssü olarak Avrupa gösterilirken;tüm dünyada her geçen gün artan vakalar, ister istemez gözlerin savaş alanı Ortadoğu’ya çevrilmesinesebep oluyor. Körfez ülkeleri geneli itibariyle –biraz da maddi imkânların sağladığı kolaylıkla- salgınakarşı önlemleri hayata geçirirken Mısır’ın durumu Mart ayının başından beri hem dünyada hem de ülkeiçinde tartışma konusu.

Özet Osmanlı Devleti hukuk sistemi üzerine yapılan çalışmalar oldukça fazladır. Yapılan çalışmaların genel vurgusu, 1839 Gülhane Hattı Hümayununun sadece ferdi haklar bağlamında konu edilmemesi, aynı zamanda devletin tüm kurum ve kuruluşlarında reformasyon hareketlerinin başladığı bir dönem olarak ele alınması gerekliliğidir. Tanzimat dönemi olarak kabul gören 1839-1876 tarihleri arasında kalan süreçte, Osmanlı Devleti adli alanda pek çok ıslahat hareketlerine girişmişti. Bu ıslahat hareketleri hem kurumsal yapılaşmayı hem de muhakeme ve ceza usullerini kapsamaktaydı. Bu çalışma, Nefy-u Itlak Defterleri ışığında ceza usulünde yapılan yenileşmeyi, Tanzimat'ın ilanı sonrasında Osmanlı Devleti'nin problemli bölgelerinden birisi olan Balkanlar'dan yapılan nefy (sürgün) cezaları kapsamında incelemeyi hedeflemektedir. Aynı zamanda sürgün cezaları ile bağlantılı olarak bu dönemde Balkanlarda en fazla sürgün cezası verilen suçları ve suç çeşitlerini ortaya çıkartmayı amaçlamaktadır. Abstract There are quite a lot of academic studies on the legal system of the Ottoman state. In this academic studies done, it is emphasized in general, 1839 Gülhane Hattı Hümayun should be considered not only in the context of individual rights but also as a period in which all the institutions and institutions of the state have begun reform movements. During the period between 1839 and 1876, which was accepted as the Tanzimat period, the Ottoman state had begun many reform movements in the field of law. These reform movements included both institutional building and court and punishment methods. This study aims to examine the reforms in the light of

Öz Bitlis, Osmanlı Devleti'nde planlı Ermeni olaylarının ilk başladığı yerdir. Hınçak Cemiyeti kurulduktan kısa bir süre sonra, Ermenilerin en yoğun yaşadığı bu vilayette Müslümanlarla Ermeniler arasında çatışma ortamı oluşturmak için harekete geçmiş ve bunda başarılı olmuştur. Bitlis vilayetindeki terörün amacı, Avrupalı devletlerin dikkatini Doğu Anadolu'daki Ermenilere çekmek ve Sultan II. Abdülhamid'e geciken ıslahat projelerini uygulatabilmekti. Osmanlı hükümeti bu ilk teşebbüslerden haberdar olunca Bitlis'e tecrübeli ve güçlü bir vali tayin etmek ihtiyacı hissetti. Hasan Tahsin Paşa, 1891-1895 yılları arasında bu vilayette valilik yaptı ve olayları planlayan Mihran Damadyan ve Hamparsum Boyacıyan gibi birçok Ermeni çete liderini yakalayarak, teşkilatın sırlarını çözdü. Vilayette sıkıyönetim uygulayan vali, kısa sürede bölgedeki ABD misyonerlerinin ve Avrupa Devletleri konsoloslarının da bu iş içinde olduğunu ortaya çıkardı. Onun bu faaliyetleri hem Ermeni komitelerinin ve hem de İngiltere başta olmak üzere Avrupa Devletlerinin Doğu Anadolu hakkındaki planlarını bozacak nitelikteydi. Bu yüzden valinin görevden alınması için Osmanlı hükümeti üzerinde büyük bir baskı oluşturuldu ve Batı kamuoyu vali Hasan Tahsin Paşa'nın şahsiyetinde bir Osmanlı imajı inşa ederek bütün kitlesel örgütleri "Osmanlı Devleti'nde Ermenilerin katledildiği" haberi üzerine çekti. Bu makalede, 1891-1895 yılları arasında Bitlis'te yaşananlar vali Hasan Tahsin Paşa ekseninde, Cumhurbaşkanlığı Osmanlı Arşivi kayıtları ışığında, Avrupa'da propaganda basın merkezinde ele alınarak Ermeni Sorununun doğuşuna ve bunda Avrupa'nın etkisine dair bir sonuca ulaşılmaya çalışılacaktır. Abstract Bitlis is the first place in the Ottoman Empire where the Armenian events began in a planned manner. Shortly after its establishment, the Hunchakian Society, in this province where the Armenians lived the most, took action to create an atmosphere of conflict between the Muslims and the Armenians. The aim of the terror in the province of Bitlis was to draw the attention of the European states to the Armenians in Eastern Anatolia and to implement the delayed reform projects Abdülhamid II. When the Ottoman Government became aware of these first attempts, the government felt the need to appoint an experienced and powerful governor to Bitlis. Hasan Tahsin Pasha served as governor in this province between 1891-1895 and captured many Armenian gang leaders such as Mihran Damadyan and Hamparsum Boyacıyan who planned the events and solved the secrets of the organization. The governor who practiced martial law in the province soon found out that the US missionaries and the consuls of the European States in the region were involved in this matter. His activities were in a way to disrupt the plans of both the Armenian committees and the European states, especially England, on Eastern Anatolia. Therefore, a great pressure was put on the Ottoman