Baglama

The long-necked lute bağlama has been predicated the main folk instrument of Turkey, originated from Ancient Mesopotamia. In Anatolia the first instruments of this kind appeared in early Hittite time, approximately XVII. century B.C. Since then, in Anatolia nearly all civilizations have used this type of instrument in order to accompany singing voices, as a melody instrument, for rhythmical accompaniment, to work out homophonic structures and for theoretical guidance by means of fret distribution. These lutes have always represented a great variety in structure, stringing and tuning systems as well as performance styles. Bağlamas can be played both fingerstyles as well as by using a plectrum. Extraordinary right-hand techniques have been developed to perform very efficient rhythmic patterns. Different tuning systems support the efficiency of developing artfully melodies. In a bağlama performance, each of the player's hands holds specific functions. In coordination with the right hand, the left hand is dedicated to the melodic dimension. Apart from the rhythmic and melodic functions, a bağlama also serves as tool for working out homophonic or sometimes polyphonic accompaniments. This paper will present tuning systems of the bağlama most common in Turkey and will investigate their variations.

The purpose of this study is to develop methods of performing melodic patterns in saz performance, using the parmak vurma (two hand tapping) technique. To this purpose, the historical and present status and technical features of the parmak vurma technique were examined in detail. Additionally, a large literature review concerning the saz was conducted, the history of saz playing, the evolution of saz morphology, tuning systems and fretting systems were examined, and a saz model for which all the technical features are defined was established for this study. Parmak vurma technique consists of the fingers of both hands hammering and pulling the frets on the neck to produce sounds. Traditionally, parmak vurma technique was frequently used by Teke region's Yörük-Türkmen communities to play their boğaz havası pieces on the üçtelli ("three-stringed"), a small saz. Over time, the technique gained recognition as local artists migrated to cities. Especially bağlama masters who have wider audiences outside the region got interested in this technique and transferred the parmak vurma technique to large sazs. The performance level of the technique became very advanced through academic and musical studies, and its recognition reached national, even international levels. During the study, we found that the terminology that is necessary to perform analyses on saz performance is inadequate and/or deficient. Thus, many terminological suggestions were made in the study. First among these suggestions is a representation system called "Position & Fingering Symbolization System" based on the movements of the hand and fingers, and that precisely identifies the position of fingers on the saz. Symbols in this system allow precisely identifying the positions of the right and left hands on the fretboard. Each posture of pair of two hands on the fretboard offer a "sound palette" to the performer in terms of melodic possibilities. Additionally, the melodic structures that emerge when the hands move in the same direction by maintaining the position difference between the two can be played in different tones. Based on this idea, a "position difference class" symbolization system that identifies the position differences and the placements of fingers was developed. The performance of melodic patterns through the parmak vurma technique is positionally represented using position difference class symbols. Their temporal representation requires the definition of two different patterns. One of these are patterns that the ordering of the pitch generation techniques (pitch generation technique order pattern), and the other is the patterns created by the strings that generate the sounds (string order pattern). "Position difference class" and these two patterns is used to express melodic patterns. The study examines how heptatonic, hexatonic, octatonic, chromatic scales and "fret tuning systems" for makams can be played using these structures and recommends some playing structures for them. Examinations of heptatonic scales led to the identification of two playing methods (called "α" and "β") that are suitable for performance. Particularly, we found that all heptatonic scales and "fret tuning systems" for makams can be played using the "α" playing method. All modal expansions of scales were examined, and intermodal relations were evaluated in terms of performance. Additionally, the study investigates the natural limitations of the technique, and seeks answers to the questions "how can melodic patterns that have degree relationships between pitches be played on every tone and every scale," and "can a single method for each tone and each scale be developed for a specific melodic pattern?" The interval relations between scales reveal a specific interval type. Thus, maximum and minimum intervals that may arise in each degree step/skip/leap for a certain number of scales were identified, and these intervals were compared with the maximum ascending and maximum descending intervals that can be played by a hand in different "string order patterns". Consequently, the melody creation capabilities and the existing possibilities that hands that don't change position have on the saz model with specific physical characteristics, using the parmak vurma technique. These possibilities were ordered according to complexity factor criteria that are created in this study, and the performance methods provided at the end of the study were created based on these criteria. The methods based on the study in the appendices are an important reference for performers involved with the parmak vurma technique because they can be applied to each tone of heptatonic scales and "fret tuning systems".

ABSTRACT
In studio environment specific techniques about sound recording for western music instruments are formed in time and the techniques are used with the main lines at the present time. There are no standards which are determined to be able to make voice recording of Baglama as one of the traditional Turkish Folk Music instruments in studio environment, besides trials are still continuing. In the study, it is aimed to find suitable microphone localization by sound recording with microphone localization from different areas in studio environment of baglama.

Bağlama is an Anatolian (Asia Minor)  necked lute, which is plucked with fingers or plectrum. Ancient lutes found in Asia Minor, Middle East, the Caucasus and Asian originated necked lutes are the ancestors of the bağlama. This article is about bağlama techniques in the ciassical guitar literature.

Bu araştırma, profesyonel ses kayıt stüdyolarında görev alan uzmanların, bağlama (saz) kayıt ve miks anındaki kullandıkları yöntemler hakkında bilgi vermeyi amaçlamaktadır. Böylelikle gerek müzik teknolojileri alanındaki öğrencilere ve eğitmenlere, gerekse bu alana ilgi duyan amatörlere literatür desteği sağlaması açısından önem taşıdığı düşünülmektedir. Bu amaç doğrultusunda yarı yapılandırılmış görüşme formu aracılığıyla, Türkiye'nin farklı illerde bulunan ve profesyonel stüdyolarda görev alan 20 tonmayster/ses mühendislerinin görüşleri alınmıştır. Elde edilen görüşlere içerik analizi yapılmıştır. Böylelikle benzer verileri gruplar çerçevesinde bir araya getirerek bulgulara ulaşılmıştır. Geniş diyaframlı kondansatör mikrofonları tercih ettikleri, en çok bağlamanın sapı ile göğsün birleştiği bölgeye konumlandırdığı, belirli bir equalizer tekniği uygulamadığı, en çok optik (opto) kompresör türünü tercih ettikleri ve miks esnasında efekt işlemcilerden çoğunlukla reverb ve delay tercih ettikleri sonuçlarına varılmıştır.

Bu çalışmanın amacı, Geleneksel Türk Halk Müziği çalgılarından Bağlama'nın, doğru mikrofonlama teknikleri kullanımı hakkında bilgi edinmeyi amaçlamaktadır. Bu amaç doğrultusunda çalışmada; uzmanların aşina oldukları düşünülen bir türkü belirlenmiştir. Bu türküye; profesyonel stüdyo ortamında tambura bağlama ile mono ve stereo mikrofonlama teknikleri ayrı ayrı uygulanarak iki farklı ses kaydı oluşturulmuştur. Alınan bu kayıtlar profesyonel ses kayıt stüdyolarında görev yapan uzman tonmaysterlerden oluşan 20 kişilik örneklem grubuna kişisel görüşme yoluyla ayrı ayrı dinletilmiş ve yarı yapılandırılmış görüşme formu doğrultusunda sorular sorularak uzmanların görüşleri alınmıştır. Elde edilen bulgular doğrultusunda, bağlamada en doğru mikrofonlama teknikleri analiz edilip, veriler eşliğinde sonuç ve öneriler sunulmaktadır.
ABSTRACT
This study aims to acquire knowledge about the correct miking techniques of one of the traditional Turkish Folk Music instruments "Baglama". In accordance with this purpose a folk song that is thought to be familiar to most of the experts has been determined. Two differend sound recording have been composed to this folk song in a professional studio by practising both mono and stereo miking techniques individually and with tambura baglama. These records has been listened by personal interviews to a sample group made up of 20 professional tonmeisters that work in professional sound recording studios and opinions of these experts has been taken by asking questions with a semi-structured interview form. In the direction of the findings the truest miking techniques have been analysed and conclusion and recommendations have been presented with data.

ÖZET Kahvehaneler Anadolu'da görülmeye başlandığı 16. yüzyıldan buyana Türk toplum hayatının önemli toplanma ve istişare mekânlarından biri olmuştur.Her fikir ve kesimden insanların katılım sağladığı bu mekânlar zaman içinde çeşitli meslek gruplarının adı ile de anılmıştır. Âşık kahvehaneleri de bu meslek ve sanat gruplarından biri olan âşıkların, diğer icra ortamları ile birlikte, sanat icra ettikleri mekânlardan biridir. Âşık kahvehaneleri ilk olarak İstanbul' da ortaya çıkmış daha sonra diğer illere yayılmıştır. Bursa âşıklar kahvesi de Erzurum'dan Bursa'ya göç eden Âşık Mehmet Güneş tarafından 1955 yılında Bursa merkezde kurulmuş ve günümüze kadar benzer amaç ve katılımcı yapısı ile varlığını sürdürmüştür. Günümüzde âşıklık geleneğine mensup olanlardan daha çok âşık olmayan müzik icracılarının katıldığı fasıllarda büyük çoğunlukla TRT Türk halk müziği repertuarında bulunan türküler yine TRT koro ve solo icra mantalitesi örnek alınarak seslendirilmeye çalışılmaktadır. Aşıklar kahvesinde en çok icra edilen enstrüman bağlamadır ve bağlama icrasında da yine kalıplaşmış yöresel icra tavır ve üslubu tercih edilmektedir. Bu fasıllara icracı ve dinleyici bakımından ciddi manada katılım olması Bursa'nın Osmanlı Devleti'nin ilk başkenti olması ve bu nedenle tarihsel ve kültürel derinliğe sahip olması ile ilişkilendirmek mümkündür. Ayrıca önemli oranda göç alan şehir hem tarihsel hem de coğrafi anlamda çeşitlilik arz eden bir sosyokültürel yapıya sahiptir. Bursa âşıklar kahvesi yakın zamanda Bursa'da açılan pek çok yeni müzikli/çalgılı kahvehaneye de model olmuştur. Her kesimden insanın icracı ya da dinleyici olarak bir araya gelip vakit geçirdiği ve böylece farklı arka planlara sahip yapılardan oluşan kent kültürünü bünyesinde barındırabilen Bursa âşıklar kahvesi pek çok özelliğiyle, yüzlerce yıllık müzikal beğeni ve birikimin, günümüzde halk nezdinde temsil edildiği ender mekânlardan biri olma özelliği taşımaktadır. Bu çalışmanın amacı Bursa âşıklar kahvesi örneği ile Türkiye'deki sosyokültürel müzik icra ortamlarını, icracıları ve bu iki unsurun zaman içerisinde meydana gelen değişikliklere karşı pozisyonunu tespit ve tahlil etmektir.

Bu araştırma; çalgı yapımcıları tarafından kişisel çabalarla üretilen yeni/yenilikçi çalgıların tespit edilerek incelenmesini ayrıca organolojik ve icra özelliklerinin kayıt altına alınmasını konu almaktadır. Araştırmada; Kütahya/Tavşanlı yöresinde hem organolojik hem de icra özellikleri açısından mevcut Türk halk müziği (THM) çalgılarından çeşitli yönlerden farklılıklar gösteren özgün çalgıların varlığı tespit edilmiştir. Ardından alan araştırması kapsamında bu çalgıların yapımcısı ve icracılarına ulaşılarak kişisel görüşmeler gerçekleştirilmiş ve adı geçen çalgıların genel karakteristiklerinin (organolojik ve icra özellikleri) belirlenmesine yönelik çalışmalar yapılmıştır. Araştırma doğrultusunda; yörede, “Cümba” , “Yaylı Bağlama”, “Kabak Tekneli Cura” ve “Bas Kabak Kemane” adı verilen dört adet çalgının varlığı tespit edilmiş ve bu çalgıların kendilerine has karakteristikleri kayıt altına alınmıştır.

The purpose of this study is to develop methods of performing melodic patterns in saz performance, using the parmak vurma (two hand tapping) technique. The performance is positionally represented using "position difference class" symbols that is obtained from "position&fingering symbolization system" and temporally represented with "pitch generation technique order pattern" , and "string order pattern" in the study. The study examines how scales and maqam tunings is performed and recommends some playing methods using the melody creation capabilities of hands. Consequently a method is developed for playing a specific melodic pattern that is on any key and any scale.