Bedrijfskunde

Laatst zei een manager tegen me dat boze medewerkers niet in staat zijn tot kritisch denken en daardoor niet waardevol zijn. Dat eerste is op het eerste oog mogelijk, het kritische denken kan vertroebeld raken door boosheid. Dat men daardoor niet waardevol is leek me onwaarschijnlijk. Elke werknemer heeft emoties. Boosheid is er één van. Wanneer een werknemer boos is, wordt het - op het eerste gezicht - niet als iets positiefs gezien. Wanneer je op het web zoekt naar ‘angry employees’ krijg je meer dan 59.000.000 hits, waarbij de eerste pagina's met artikelen, meningen en blogs gaan over het vermijden van boosheid bij werknemers, of hoe je als manager je mensen 'tot rust kunt brengen'. Blijkbaar is het tegengaan van boosheid een belangrijk thema. Srinivasan stelt dat werknemers worden geadviseerd om niet boos te zijn. Leiders, managers en dergelijke houden niet van boze mensen, omdat het de vernieuwing of hervorming van de gevestigde orde zou kunnen uitdagen. In haar artikel weegt ze de voor- en nadelen van boosheid af en daarbij legt ze de focus op boosheid door een gevoel van onrechtvaardigheid. Op basis van haar werk zal ik beargumenteren dat werkgevers de boosheid van hun werknemers eigenlijk zouden moeten waarderen.
In deel één zal ik het werk van Srinivasan analyseren. Ze is een Engels politiek filosoof en komt in haar werk tot de conclusie dat het aannemelijk is dat gepaste boosheid waardevol is. Het geeft erkenning aan onrechtvaardigheid. In deel twee zal ik mijn claim uitwerken. Ik richt me op de moraal van het accepteren van boosheid en de voordelen vanuit een werkgeversperspectief. Daarna geef ik in hoofdstuk drie mogelijke bezwaren tegen mijn aanpak en bespreek deze.