Infobrokerstwo

Od wielu lat trwa w Polsce dyskusja na temat ewolucji modelu kształcenia uniwersyteckiego w dziedzinie archiwistyki. Najpierw w klasycznym, opartym na historii, programie nauczania dostrzeżono konieczność podkreślenia roli zarządzania dokumentacją, a ostatnio - w związku z rozwojem społeczeństwa informacyjnego - coraz więcej mówi się o potrzebie zwiększenia w dydaktyce archiwistyki udziału nauk o informacji. Doświadczenia innych państw pokazują, że z powodzeniem kształcenie archiwistów można oprzeć na ośrodkach związanych z bibliotekoznawstwem i informatologią. Wychodząc naprzeciw potrzebom rynku pracy, Instytut Historii i Archiwistyki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie prowadzi od 2014 r. studia licencjackie (a od 2017 r. magisterskie) z zakresu archiwistyki, główny ciężar kształcenia kładąc jednak na zarządzanie dokumentacją oraz w dość znacznym stopniu-jak na studia wciąż powiązane z ośrodkiem kształcenia historyków-na praktyczne zastosowanie nauk o informacji. W ten sposób powstał kierunek studiów o nazwie infobrokerstwo, zarządzanie dokumentacją i archiwistyka. Artykuł stanowi próbę oceny trafności podjętych kilka lat temu decyzji. Zawarto w nim omówienie programu realizowanych studiów, wśród oferowanych kursów wyodrębniając następujące bloki tematyczne: historyczny (dodatkowo wyeksponowano historię ustroju i administracji), archiwistyczny, informatologiczny oraz blok przedmiotów z zakresu zarządzania dokumentacją. Wnioski nasuwające się po zakończeniu dwóch pierwszych cykli kształcenia przedstawiono w centralnej części artykułu. Autorzy, opierając się na tych wnioskach, starają się obiektywnie wykazać zalety przyjętego rozwiązania, ale i wytknąć jego wady, prowadzące do częstych zmian programu studiów, a ostatecznie (w 2017 r.) również zmiany nazwy kierunku.

W artykule zaprezentowano możliwości potencjalnego wykorzystania kompetencji zawodowych infobrokerów w działaniach edukacyjno-informacyjnych realizowanych na rzecz upowszechniania wiedzy o ubezpieczeniach społecznych. Na wstępie omówiono informacyjny wymiar podejmowanych dotąd aktywności popularyzatorskich, zwracając uwagę na występujące w tym obszarze problemy związane z niezrozumiałością przekazywanych informacji i ograniczonym wykorzystaniem nowoczesnych technologii informacyjno-komunikacyjnych (zwłaszcza internetu). Za innowacyjną metodę przezwyciężania przedstawionych trudności uznano współpracę z brokerami informacji, których umiejętności i zadania zawodowe scharakteryzowano w kontekście ich istotności dla edukacji o ubezpieczeniach społecznych. Bariery informacyjne, zakłócające swobodny dostęp do rzetelnej informacji na temat ubezpieczeń społecznych, zestawiono z działaniami popularyzatorskimi realizowanymi w tym zakresie przez ZUS oraz profilem kompetencyjno-zadaniowym infobrokera. Celem tego zestawienia było wyodrębnienie podstawowych obszarów aktywności infobrokerskiej, które mogą okazać się przydatne w procesie kształtowania świadomości ubezpieczeniowej obywateli. Wnioski z tej analizy rozszerzono o spostrzeżenia studentów, które pozwoliły opracować szczegółowy wykaz potencjalnych działań brokerów informacji w edukacji o ubezpieczeniach społecznych.

The purpose of this article is to provide adequate characteristics of problem identification in systemic information brokerage. A systemic information broker is an
interdisciplinary professional who is responsible for creating pertinent content in an organization and who respects the accepted standards of record keeping. According to John Dewey’s theory of inquiry, problem identification is a stage between a felt difficulty and the formulation of the problem. The author of this article proposes a twolevel description of problem identification. At the macro level, problem identification is understood as identifying the respected way of thinking in an organization and, more specifically, as identifying the divergence between the respected way of thinking and one’s declared way of thinking. At the micro level, problem identification involves identifying keywords. Once identified, keywords are used to formulate problems in the form of how-questions.