Liberalizm Ve Adalet

İnsan kendi aklı ve tercihleri doğrultusunda mı yoksa mensubu olduğu cemaatlerin ilke ve değerlerine müracaat ederek mi hayat tarzını belirlemelidir?
Toplumun en küçük yapı taşı, cemaat mi yoksa birey midir?
Bireysel hakları esas alan bir toplumsal düzen mi daha sağlıklı bir yapıya sahiptir yoksa ortak bir iyi anlayışı etrafında örgütlenmiş bir toplum mu?
Bireyin hayat tarzını ve ilişkilerini kendi dilediği şekilde belirlemesi bireyin yalnızlaşmasına mı yol açar yoksa tam tersine çokkültürlü ve huzurlu bir sosyal hayatı mı temin eder?
Bu eserde liberalizm ve komüniteryanizm (cemaatçilik) düşüncelerinin birbirine zıt görüşleri üzerinden bu soruların cevabı aranmaktadır. Bu arayış esnasında Batı düşüncesinin son otuz yıllık dönemindeki en ilginç ve önemli ahlâkî tartışmalardan birisini teşkil eden birey ve cemaat arasındaki uyum ve gerilime de temas edilmektedir.

"Adalet kavramı ilk olarak hukuku akla getirir ve hukuk adaletin koruyucusu, sağlayıcısı ve bizatihi kendisi olarak düşünülür. Adaleti aramak, adaleti gerçekleştirmek bahse konu olunca yargı ve mahkemelere methiyeler düzülür. Yargı bir anda en güvenilir, en bağımsız kurum, en son umudumuz olur; yetmez ama evet, ona karşı boynumuz kıldan bile ince olur… İnsanlar “Efendi”lerinin adaleti getireceğine inanır, “Efendi”leri ise adaletin tecellisi için çalışır. Adaletin “erken tecellisi”ne kavuşmak için “Hadi artık uzatma!” ya da “Anlaşın da gelin!” denirken, diğer yandan “adalete teslim edilen” sanıklar adaletin tecellisine “pek bir gönüllü ifade”leriyle yardımcı olduklarında, bu erdemli hareketlerinin, ceza takdir edilirken, dikkate alındığı söylenir. Peki, bu vuslat vakti gibi beklediğimiz adaleti gerçekten bize bahşedecek olan hukuk mu?"