Mùawiyah

Seni Islam telah menjadi objek studi para sarjana Barat sejak abad kesembilan belas dan para sarjana Muslim yang berpendidikan Barat selama beberapa dekade. Setelah itu, seni Islam menarik perhatian masyarakat luas sejak dua atau tiga dekade yang lalu. Seyyed Hossein Nasr sendiri dalam "Spiritualitas dan Seni Islam" menggambarkan betapa tertariknya ia untuk melihat sekilas aspek-aspek khusus Seni Islam. Ia membahasnya melalui sudut pandang spiritualitas islam, yang berkaitan dengan prinsip-prinsip wahyu islam. Dalam karya tersebut, ia membahas setiap hasil karya seni islam. Mulai dari kaligrafi Islam, arsitektur Islam, dan sastra. Tentunya membahas pesan spiritual karya-karya tersebut. Ketika berbicara tentang arsitektur islam, tidak dapat dipungkiri bahwa model arsitektur itu telah menjadi pusat dari karya-karya berkualitas yang mewarnai seluruh lingkungan perkotaan. Ruang dan bentuk desa atau perkotaan Muslim tradisional dalam suatu pengertian khusus merupakan perluasan dari masjid.1 Mengutip perkataan Seyyed Hosein Nasr bahwa masjid menjadi penting bukan sekadar menjadi tempat orang-orang beriman menundukkan diri.2 Ia lebih banyak menggambarkan seni Islam yang berkembang di Persia. Lalu, bagaimana seni Islam yang berkembang di Spanyol/Andalusia? mengingat Persia lebih dulu dikuasai Islam daripada Spanyol.  Umat Islam di Spanyol telah mencapai kejayaan yang gemilang.3 Bahkan hingga membawa Eropa dan dunia kepada kemajuan yang lebih kompleks, terutama dalam intelektual. Tak heran jika di Cordova sampai saat ini terdapat banyak perpustakaan dan Universitasuniversitasnya yang mampu menyaingi Baghdad sebagai pusat utama ilmu pengetahuan di dunia Islam. Jika Seni Islam dipandang begitu menarik oleh Seyyed Hosein Nasr dan Islam di Spanyol juga membawa hal besar bagi umat manusia, lalu bagaimana perkembangan seni Islam di masa Muawiyah II? Karena keterbatasan ilmu, maka perlu bagi penulis khususnya dan pembaca untuk mengetahui bagaimana seni Islam di masa Muawiyyah II yang daerah kekuasaanya adalah Spanyol/Andalusia.

Sul fondo della navata destra si conserva un’altra importante opera che testimonia il passaggio nella storia dell’Imperatrice Zoe, al trono dal 1028 al 1050. Nel mosaico l’imperatrice venne ritratta insieme al marito Romano III Argiro, sposato per volontà del padre Costantino VIII.

Modern Muslims are searching for political policies that are based on the Umayyad role model, which was so successful that poverty had been eliminated and not a single individual could be found to accept the zakat ─ the alms. According to Muslim tradition, the Umayyad leaders of the early caliphates were among the families that had originally followed Prophet Muhammad. Hence, the question whether or not and when the Umayyads had indeed converted to Islam seems of paramount importance in modern Muslim socio-economics.

It is assumed that the Umayyads were Muslims and that Islam’s birth-pains were related to Pagan remnants in Mecca. However, the current historicity appears to rest on a whitewashed order of events that is indicative for an eagerness of actors to be connected to and be supporters of Muhammad. This scenario not only defies human nature but also the reality of organized religion.

Unless the suggestions of inadmissible traditions, contemporary external evidence, and the Koran itself are ignored, the first conclusions from this article are that the origin of Islam is by no means Pagan but rests on like Arian Christianity ─ pre-Nicean Christology in its Arian branches merged with an adaptation of Nestorianism and Judeo-Messianism ─ and on professional Judaic insiders rather than on an amateurish chance construct.

It seems that a possible faith orientation of the Umayyads toward Melkite Christianity leans on rather slim evidence, albeit multiple, near contemporary, and also in later inadmissible traditions. However, the here selected lop-sided traditions and external sources seem to be in agreement that the leading members of the clan were unwavering (Melkite) Christians and opponents of the Muhammadean throne and maybe also of the Koran. The outcome remains unchanged even upon eliminating the traditions. On the other hand, a conversion from any preexisting faith to early Islam rests not only on guesswork and exclusively on inadmissible traditions from long after the fact but also on simply ignoring the archaeological and primary evidence.

There is not a dot of historic or archaeological evidence in Syria of the much touted missionary efforts of a new religion from Muhammad almost to the last decade of the seventh century. Instead, the order of events presents a continuum and a deepening of Judaic sectarian conflicts from hundreds of years before.

1. Kâdî Ebû Bekr ibn-ül-Arabî rahimehullah (vefatı h.543/m.1149) diyor ki: "Hazret-i Muaviye'nin şahsiyetinde bir takım özellikler bir arada toplanmıştır: Hazret-i Ömer radıyallahü anh bütün Şam bölgesinin idaresini onun emri altında toplamış ve o bölgede tek söz sahibi olarak onu belirlemişti. Hazret-i Ömer'in bu tutumuna etkili olan amilse, Hazret-i Muaviye'nin güzel yaşantısı, İslam topraklarını ve sınır boylarını en iyi şekilde koruması, orduyu ıslah etmesi, düşmana galip gelmesi ve bölge halkını en iyi şekilde yönetmesidir. Sahih olan hadis-i şerifler onun fıkhına [derin din bilgisine] şahitlik etmektedir [Tirmizi, Menakıb, 47 (3842) [el-Avâsım mine'l-Kavâsım, s. 115-116] Yine Kadı ibn Ebu Bekir ibnul Arabi diyor ki : " Peygamberimiz sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem Haricilerle ilgili ikazlarda bulunup şöyle buyurmuştur: (Onları iki taifeden hakka en yakın olanı öldürecektir.) [Müslim, Zekat, 150-151 ve 152 (2458), Ebu Davud, Sünnet, 12 (4667).] Böylece de birbirleriyle savaşan iki taifenin de [Hazret-i Alî radıyallahü anh ve Hazret-i Muâviye radıyallahü anh taraflarının] hak üzere oldukları, ancak bunlardan Hazret-i Alî taraftarlarının hakka daha yakın olduğu ortaya çıkmışdır. …Bütün bunlar [İslam'ın koyduğu] münakaşa ve mücadele kuralları içerisinde cereyan etmiş olan işler olup fıkhın belirlemiş olduğu yollardan herhangi birinin dışına da çıkılmış değildir. Hata edenin bir sevab, isabet edenin de on sevab kazanacağı ictihad metodunun sınırlarının da dışına çıkılmış değildir. Burada zikrettiklerimiz dışında tarih kitaplarında yer alan rivayetlerin hiç birinin ilmi değeri yoktur. Bu itibarla onlara itibar etmeyin. Çünkü bu rivayetlerin hepsi asılsızdır." (el-Avâsım mine'l-Kavâsım, Rağbet Yay., 2009, s. 89-90) 2. Şeyhülislam Hafız ibn Hacer el-Askalani diyor : "Aliye karşı savaşanların Baği oldukları sabittir fakat alimlerin cumhuru bu davranışlarından dolayı bağilerden olan hiç kimsenin kınanılmayacağı hakkında ittifak etmiş, "onlar müçtehittirler hata yapmışlar" demiştir. [Fethul Bari c.13. Kitabul-Fiten] ibn Hacer "Vay olsun Ammara, onu baği bir grup öldürecek. Bu onları cennete çağırır, onlar da bunu ateşe çağırır" hadisinin şerhinde diyor : "Ammar Siffin`de öldürülmüştü, Ali`nin cephesindeydi. Karşı tarafta ise Müaviye vardı. Müaviyenin de yanında bir grup sahabi vardı. Şu durumda akla bu soru gelebilir : Onların ateşe çağırması nasıl mümkün olabilir ? Onlar cennete çağırdıklarını zann ediyordular. MÜÇTEHİT OLDUKLARI İÇİN ONLAR ZANNLARINA TABİ OLMALARINDAN DOLAYI KINANILAMAZLAR. Cennete çağırmaktan kasıt onun sebebine çağırmaktır, bu da imama itaattir. Ammar da onları Ali`ye itaat etmeye çağırıyordu. Diğerleri ise bunun hilafına çağırıyordular. FAKAT ONLAR DA KENDİLERİNE ZAHİR OLAN TEVİL SEBEBİNDEN ÖZÜR (MAZERET) SAHİPLERİYDİ. [Fethül Bari. 436cı hadisin şerhi] Yine ibn Hacer der : "Müaviye müminlerin emiridir. Ebu Nuaym der ki "katiplerden, hesap bilenlerden ve fasihlerdendi. Halim ve ağırbaşlı birisiydi." [el-İsabe. c.4. s.361]

Üçüncü Emevî halifesi Muâviye b. Yezîd'in, çok kısa bir süre sonra yerine kim-seyi tayin etmeden halifelikten ayrılması ve ardından gelen ani vefatı, Emevî devle-tinde yaklaşık yedi buçuk ay süren ciddi bir siyasî krize neden olmuştur. Bu kriz dönemi, Mervân b. Hakem'in halife seçilmesiyle sona ermiştir. Bu çalışmada, ön-celikle Muâviye b. Yezîd'in tahta çıktığı esnada devletin içinde bulunduğu siyasî şartlar belirlenmeye çalışılmıştır. Ardından günümüz tarihçileri arasında önemli görüş farklılıklarına neden olan Muâviye b. Yezîd'in halifelikten ayrılmasıyla ala-kalı rivâyetler tartışılmıştır. Son kısımda ise Mervân b. Hakem'in halife seçilmesiy-le neticelenen Câbiye toplantısı ve akabinde meydana gelen Mercirâhit savaşı ele alınmıştır. ABSTRACT Mu'awiya b. Yazid's Abdication of Caliphate and Its Transferring to Marwanid Line The Third Umayyad Caliph Mu'awiya b. Yazid's abdication of caliphate without nominating a successor and then his sudden death caused a serious political crisis for seven and half months approximately, in the Umayyad State. This period ended with Marwan b. al-Hakam's installation as caliph. In this study, first, it has been tried to determine the political conditions of the state when Mu'awiya b. Yazid ascended the throne. Then, the accounts related to Mu'awiya's leaving caliphate, which caused important differences of opinion among modern historians, have been argued. In the last chapter, the meeting at Djabiya, which ended with Marwan b. al-Hakam's installation as caliph and the battle of Mardj al-Rahit which took place immediately after this meeting have been dealt with.

A Glimpse into the Virtues of Amīr al-Mu’minīn
Muʿāwiyah ibn Abī Sufyān (RA)

Compiled by Mufti Muajul I. Chowdhury (Mu‘ādh)

Foreword by Ḥaḍrat Mawlānā Shāh ‘Abdul Ḥamīd Is`hāq (Ḥafiẓahumullāh),
Principal, Darul Uloom Azaadville


Hardcopy can be purchased directly from the author or from the following link:

https://www.amazon.com/dp/171182934X/ref=cm_sw_r_cp_apa_i_UU83DbR8M7ZHF


Description:
Love and veneration for each and every Ṣaḥābī (R) is an integral part of our faith. Harboring ill-feelings for and speaking ill of any of the illustrious Ṣaḥābah (R) puts one’s imān in jeopardy.

Sayyidunā Muʿāwiyah (R), aside from being his brother-in-law and confidant, is one of the closest of the companions to Rasūlullāh (S). To speak ill of him and to slander him is a threat to one’s faith. Yet, he has been the target of criticism due to the fabrications found in the history literature against him and his son. Lately, there have been exposures of some prominent individuals who ascribe themselves to the Ahlus Sunnah wal Jamāʿah yet speak ill of Sayyidunā Muʿāwiyah (R). Thus, to preserve the imān of the people and to refresh the love of Sayyidunā Muʿāwiyah (R) in our hearts, I was inspired to pen a few of his virtues.

Sayyidunā Muʿāwiyah (R) is most certainly not in need of our praises; rather we hope that through this we increase in our faith and rank in the sight of Allāh (S). We pray and hope that Allāh (S) accepts this humble effort from us and makes this a means of our salvation on the Day of Judgment.