Soviet gulags

Publicado en 1994, quizás durante la peor crisis que jamás haya atravesado el Comunismo y la izquierda a nivel internacional debido al, por aquel entonces, reciente colapso de la Unión Soviética, Ludo Martens se propone como objetivo deconstruir y cuestionar esa verdad histórica tan hegemónica y aceptada del “Terror” que representa el período  liderado por Iósif Stalin en la Unión Soviética.

Thoughts on Kadare, Borges, Mandel'štam and the Italian culture and literature and its influence outside Italy. Draft of the paper "Universalismo spirituale e nazionalismi tra letteratura d’Italia e d’Albania", published in "La scrittura obliqua di Ismail Kadare. L'écriture oblique d'Ismaïl Kadaré. Balcanistica e comparatistica", a cura di Alessandro Scarsella e Giuseppina Turano, Venezia, Granviale Editori, 2012 [ISBN 978-88-95991-26-9], pp. 47-58.

From fascist prisons to Communist-era gulags, Romania does not simply have a history of torture, but also an existing infrastructure conducive to its practice. Romania, human rights organizations have made clear, hosted a number of “secret detention centers” used by the U.S. Government in its program of “extraordinary rendition,” whereby intelligence agents illegally rendered, detained and tortured suspected terrorists. Both Romania’s gulags and its secret detention centers call to mind Giorgio Agamben’s notion of “the camp” – an extra-juridical space where human life is reduced to its bare form – which is why this article pivots on a historical comparison between the two. While both gulags and extraordinary rendition share material infrastructure, and both were organized around the production and management of “bare life,” this article shows that rendition operates through a very different spatial logic than a gulag. As a result, survivors of these different spatial iterations of “the camp” offer qualitatively different accounts of bare life. This observation allows ethnographers to extend Agamben’s analytical reach by spatially contextualizing the form, relations and kinds of violence taking shape inside “camps,” allowing theorists to think about bare life as a historically specific phenomenon.

В данной статье дается описание конкретного эпизода из практики по-слевоенного Гулага, позволяющего проиллюстрировать поведение исполни-телей в вертикали власти лагерной системы. Эпизод подробно документиро-ван в архивном  фонде ГУЛАГа - благодаря анонимному заявлению, направ-ленному в адрес члена Политбюро ЦК КПСС Г.М. Маленкова в конце 1949 г. заключенными Борского ИТЛ (Читинская обл.), работавшими на прокладке автозимника Могоча – Борский лагерь. Именно это обстоятельство опреде-лило служебное расследование по линии МВД, материалы которого лежат в основе данной работы.

Мобилизационное развитие - одна из наиболее обсуждаемых тем в России. Однако дискуссии о возможностях и проблемах реализации моделей мобилизационной экономики в России ХХ века упираются  в отсутствие определенности с самим понятием мобилизационной экономики. Нередко  мобилизационная экономика получает широкую трактовку, включающую, в частности, активную роль государства в организации действий по мобилизации ресурсов страны, необходимых для выполнения поставленных задач и планов, используя при этом внеэкономические методы воздействия на тех, от кого зависит достижение этих задач.
    В данной статье обсуждается спектр подходов к определению мобилизационного развития, рассматриваются вопросы функционирования экономики Гулага в послевоенные годы, в условиях мобилизационной программы восстановления народного хозяйства. В центре нашего внимания – проблема эффективности принудительного труда, использовавшегося в широких масштабах в лагерной системе. Показано, что в послевоенном Гулаге эта проблема приняла острый характер, что заставило руководство Гулага искать действенные трудовые стимулы, способные обеспечить самоокупаемость лагерей. Становилось очевидным, что практически неограниченные возможности использования принудительного труда заключенных не дают больше ожидаемых результатов.

Celem artykułu jest prezentacja trzech wybranych teorii rewolucji i próba porównania ich mocy wyjaśniającej poprzez zestawienie z procesem wyzwalania więźniów w sowieckich obozach koncentracyjnych opisanych w "Archipelagu Gułag" przez Aleksandra Sołżenicyna. W artykule przedstawiona została indywidualistyczna teoria rewolucji Gordona Tullocka traktującą bunt jako rezultat jednostkowych preferencji, psychologiczno-ekonomiczna teoria rewolucji Jamesa Daviesa ujmującą rewolucję jako rezultat pogorszenia się położenia ekonomicznego społeczeństwa po początkowym okresie wzrostu dobrobytu oraz teoria rewolucji Leszka Nowaka, w której to wydarzenie społeczne jest zbiegiem dwóch procesów społeczno-politycznych: obecności w populacji dostatecznej liczby osób opierających się w każdych warunkach zniewoleniu i procesów rewaloryzacji autonomicznych relacji społecznych. Modelowy status prezentowanych teorii prowadzi do ważnych następstw badawczych, mianowicie żadnej z prezentowanej teorii literalnie nie można odnosić do wyjaśnianych przez nie zjawisk, lecz tylko z pewnym przybliżeniem. Stawia to również w innym świetle postawiony przez Poppera problem falsyfikacji teorii. Zgodnie z nim należy odrzucić teorię, dla której został odkryty kontrprzykład. Na gruncie natomiast idealizacyjnej teorii nauki – stanowiącej jedną z filozoficznych interpretacji metody modelowej – odróżnia się kontrprzykłady rzeczywiste od kontrprzykładów prima facie. Jest to jednym, obok odmiennych perspektyw aksjologicznych i ideowych, ze źródeł pluralizmu teoretycznego w humanistyce. Nigdy bowiem nie wiadomo, czy dalsza rozbudowa teorii nie doprowadzi do wyjaśnienia faktów empirycznych dotąd jej przeczących. Nie należy zatem przedwcześnie żadnej teorii odrzucać z dyskursu naukowego.

Per Toscana Oggi 16 ottobre 2016

Quello che impressiona, scorrendo alcune testimonianze, è vedere come al tentativo crescente ed efferato di strappare via l’umanità stessa dai prigionieri, si opponesse un’ultima irriducibilità dell’io, come se emergesse paradossalmente la vera possibile statura dell’uomo, proprio là dove il tentativo di schiacciarla e annichilirla era estremo e sistematico. Lo attestano quegli uomini che non si lasciarono piegare dalla durezza della prigionia e dei lavori logoranti che pur dovevano patire, rifiutando nell’intimo dei loro cuori di scendere a compromessi con ciò che per loro era la verità, la bellezza, la giustizia.