Teori Politik

Oligarchy is a government structure where power is centered only on a group of people. Often this group controls power according to their own interests. oligarchs have the potential to manifest bad governance. in some cases, it is already at an alarming rate.

Through this book, Winters explains in detail the definition of an oligarchy. What are its characteristics and what are their shapes. This book makes it easy for us to analyze various cases that lead to oligarchic circles. So that we will be more aware of oligarchs that might occur around.

Indonesian version book, Accessed via https://www.scribd.com/document/406312996/Jeffrey-A-Winters-Oligarki-Gramedia-Pustaka-Utama-2011-pdf.

ÇATIŞAN İKTİSADİ TEORİLER ​ İ​ LK D​ Ö​ RT BÖLÜMÜN DERLEMESİ BİRİNCİ BÖLÜM​-​ ÜÇ FARKLI TEORİ BU KİTAP VE İKTİSAT TEORİLERİ ​ Genel itibariyle "Çatışan iktisadi teoriler" kitabı çatışan üç farklı iktisat türünü karşılaştırıyor. Bunlar neoklasik (mikro), Keynesçi (makro) ve Marksist iktisat. Bu üç iktisat teorisi birbirleriyle rekabet ediyor ve hükümetlerin, şirketlerin, sendikaların ve diğerlerinin eylemlerini şekillendiriyor. Bu 3 iktisat teorisi ve türü de kapitalist sistem içinde şekillenir yani buradan hareketle teorilerini üretirler. Aslına bakarsak kapitalizmin kendinden kaynaklanan doğal dalgalanmalarının nedenlerini, çözümlerini ve tabiatını nasıl anladıkları bakımında birbirlerinden ayrılırlar. Aralarındaki farklılıklar da yaşamlarımızı şekillendirmede etkili olur. Kapitalizm Keynesçi ve neoklasik teori için de harikulade bir makinedir. Düzensiz hareketleri de dahil tüm kusurlarına rağmen yine de hala eldeki makinelerin en iyisidir. İnsanlara üretebilecekleri azami zenginliği sadece kapitalizmin getirebileceğini iki teori de onaylar. Adam Smith'in o meşhur "görünmez elinde" olduğu gibi, özel mülkiyet, piyasalar, serbestçe eyleyen ve kendi çıkarını gözeten alıcı ve satıcılarla dolu bir ekonomi, mümkün olan en fazla zenginliği veren en iyi ekonomiyi doğuracaktır. Fakat iki teori de kapitalizmin mucizelerinin yanı sıra belli başlı kusurlarını da teslim eder. Bu sihirli makine dönem dönem aşırı hızlı çalışır, bazen de aşırı yavaş; yani dalgalanır. Daha da kötüsü, uzayan enflasyon veya gerileme dönemleri toplum için; yanlış yere akıtılan veya çarçur edilen kaynaklar, toplumsal öfke, bireysel yabancılaşma ve siyasi çalkantılar gibi daha büyük riskler taşır. 20 yüzyıl boyunca, kapitalizmin başıbozuk istikrarsızlığına birer çözüm olarak sosyalizm ve komünizm (çoğu zaman Marksçı iktisada dayanarak), kapitalizme karşı başlıca alternatifleri sunmuştur. Neoklasik iktisatlar, kapitalizm ile karşılaştırıldığında sosyalizm ve komünizmin daha az zenginlik ve daha az bireysel özgürlük üreten ekonomik sistemler olduklarında ısrar ederek karşılık vermişlerdir. Neoklasik teori ile Keynesçi teori kapitalist dalgalanmalarla nasıl baş edileceği konusunda hemfikir değildir. Neoklasik teoriye göre makineyi ellemezseniz rekabetçi ve özel mülkiyetçi mekanizmasıyla kendini düzeltir, dış müdahale ya gerekmez ya da "çok az "gerekir. Müdahale bu yapının altını oyar. Keynesçi teori ise tam tersine devletin piyasalara göz kulak olmasını salık verir. Dalgalanmaları yaratan piyasa noksanlıklarına ve arızalarına müdahale için tetikte olmalıdır. Yoksa bu dalgalanmalar uzun sürebilir ve ciddi zararlar verebilir ve komünist alternatifler aranabilir. Süreklileşmiş yoksulluğa, sağlık hizmetlerine, eğitime ve emekliliğe ilişkin sorunlara çözüm bulmak için devlet programlarından yanadırlar.

Masyarakat madani diartikan sebagai dunia kehidupan sosial yang terorganisir yang sukarela, swasembada, swadaya, swatantra dari suatu negara, dan terikat oleh tatanan hukum atau ketetapan aturan bersama. Masyarakat madani adalah kesatuan perantara, yang berdiri diantara ranah swasta dan negara. Dengan demikian, mengecualikan kehidupan individu dan keluarga. Melihat dalam kegiatan kelompok (contohnya : untuk rekreasi, hiburan, atau kerohanian) menghasilkan keuntungan perusahaan dari perusahaan bisnis individu, dan upaya politik untuk mengendalikan negara. Para aktor di masyarakat madani memerlukan perlindungan tatanan hukum yang dilembagakan untuk menjaga otonomi mereka dan kebebasan dalam bertindak. Dengan demikian masyarakat madani tidak hanya membatasi kekuasaan negara tapi juga melegitimasi otoritas negara, jika otoritas tersebut berdasarkan peraturan hukum. Jika negara tersebut tak berhukum dan meremehkan individual dan kelompok otonomi, masyarakat sipil mungkin saja masih berlaku, jika elemen konstituen beroperasi dengan beberapa aturan. Lingkaran masyarakat sipil mencakup peraturan yang luas mengenai organisasi formal maupun non formal, yang mencakup kelompok-kelompok :

Ada sebuah pertanyaan, apa itu ilmu politik? Ilmu politik dapat diartikan pada dua definisi yaitu dapat bersifat kajian politik dan apa yang telah dilakukan pengamat/peneliti dibidang politik. Definisi pertama tidak akan banyak membantu sampai kita mengerti makna politik itu sendiri, sedangkan definisi kedua digunakan untuk menyatakan ketidak sepakatan atas suatu definisi bidang kajian sekaligus untuk menunjukkan pengertian yang luas dimana beberapa orang akan menyebutnya ilmu politik. Sebagai sebuah kajian bidang akademis, ilmu politik menyertakan kajian politik atau keterkaitan dengan pemerintahan. Kebanyakan penelitian ilmu politik dilaksanakan di Universitas-universitas, tetapi beberapa dilaksanakan diluar lingkar akademis. Namun tidak semua peneliti menggunakan data politik, seperti para jurnalis, anggota partai dan para pejabat (Mereka juga dapat diartikan sebagai ilmuwan/peneliti politik). Tidak semua penelitian politik itu menjadi ilmu politik, karena tidak semua penelitian dilaksanakan melalui proses-proses ilmiah. Namun, bahan yang dikembangkan untuk mencapai tujuan tertentu, seperti yang dilakukan organisasi-organisasi politik untuk konsumsi public (sebagai contoh bibliografi kandidat yang diusung sebuah partai) umumnya tidak menjadi ilmu politik meski jelas menjadi kepentingan para praktisi politik. Mereka yang sekarang atau telah menjadi praktisi politik mendapatkan pelatihan khusus, dimana pengetahuan secara khusus telah ditranformasikan, terlepas perbedaan dalam pendekatan maupun kepentingan dalam beberapa pengertian bersatu dalam upaya yang sama. Karakteristik pelatihan khusus dan kesamaan pandangan kelompok ini membuat mengenal ilmu politik sebagai sebuah profesi. Ada beberapa pendapat bahwa ilmu politik tidak memiliki pengetahuan secara khusus, karena setiap orang ingin menjadi praktisi politik. Namun fakta bahwa banyak orang membicarakan ilmu politik sering tidak memberikan jenis informasi secara khusus, tepat dan mendalam, berbeda dengan orang yang mempelajari ilmu politik. Tidak semua yang mempelajari ilmu politik kemudian menjadi peneliti, hal ini seperti orang yang bekerja dalam

Ada tiga teori yang coba menjelaskan asal usul partai politik. Pertama, teori kelembagaan yang melihat ada hubungan antara parlemen dan timbulnya partai politik. Kedua, teori situasi historik yang melihat timbulnya partai politik sebagai upaya suatu sistem politik untuk mengatasi krisis yang ditimbulkan dengan perubahan masyarakat secara luas. Ketiga, teori pembangunan yang melihat partai politik sebagai produk modernisasi sosial ekonomi. Teori pertama (kelembagaan) mengatakan partai politik dibentuk oleh kalangan legislatif karena ada kebutuhan para anggota parlemen untuk mengadakan kontak dengan masyarakat dan membina dukungan dari masyarakat. Teori Kedua (situasi historik) menjelaskan bahwa krisis situasi historik terjadi makala suatu sistem politik mengalamai masa transisi karena perubahan masyarakat dari bentuk tradisional yang berstruktur sederhana menjadi masyarakat modern yang berstruktur kompleks. Pada situasi ini terjadi berbagai perubahan, seperti pertambahan penduduk, perbaikan fasilitas kesehatan, perluasan pendidikan, mobilitas okupasi, perubahan pola pertanian dan industri, partisipasi media, urbanisasi, ekonomi berorientasi pasar, peningkatan aspirasi dan harapan-harapan baru dan munculnya gerakan-gerakan populis. Perubahan-perubahan tersebut menimbulkan tiga macam krisis, yakni legitimasi, integrasi dan partisipasi. Untuk mengatasi tiga permasalahan inilah partai politik dibentuk. Teori terakhir (pembangunan) melihat modernisasi sosial ekonomi, seperti pembangunan teknologi komunikasi berupa media massa dan transportasi, perluasan dan peningkatan pendidikan, industrialisasi, urbanisasi, perluasan kekuasaan negara seperti birokratisasi, pembentukan berbagai kelompok kepentingan dan organisasi profesi, dan peningkatan kemampuan individu yang mempengaruhi lingkungan, melahirkan suatu

“Neoliberalizmin nihai kurnazlıgı militan depresyondur. Politik
yenilgilerin bir sonucu olarak çogu, solun bile, kendisini yenilginin
rehavetine bırakıyor: alternatif bile yok! Oysa Engin Sustam
bu kitabıyla bizi, göremedigimizi düünmeye davet ederek
ayaklanmaların öngörülemezligine iaret ediyor. Türkiye’den
Fransa’ya, Rojava’dan Chiapas’a veya Santiago’dan Hong Kong’a
isyan, bu eylerin düzenini ters çeviren devrim degil, ama bir ihlaldir:
umutsuz bir dünyada, yeni kuaklar bugün umut alanları açıyor!”
Éric Fassin

a. Judul buku     : CIVIC EDUKATION’ Antara Realitas Politik dan Implementasi
b. Nama penulis    : Dr. Jazim Hamidi, S.H., M.H. dan Mustafa Lutfi S.pd., SH., M.H.
c. Penerbit     : PT Gramedia Pustaka Utama, Jakarta
d. Jumlah halaman : 278

Çağdaş siyaset felsefesinin çatallanan yollarını izleyenler özellikle yirminci asrın son çeyreğinde liberal düşüncenin hâkimiyetine karşı özel bir eleştiri hattının belirginleştiğini fark edeceklerdir. Zamanla komüniteryanizm başlığı altında incelenecek olan bu düşünce çizgisi, akademik siyaset felsefesinden kamusal tartışmalara doğru genişleyen bir etki doğurmuştur. Kökleri uluslararası tarih bağlamında Soğuk Savaş’ın son evrelerinde bulunan, ürünlerini iki kutuplu düzenin çözülmesiyle birlikte ortaya çıkan yeni meseleler evrenine de taşıyabilen komüniteryanizm, insan, toplum, ahlak ve siyasete dair bir dizi verimli tartışmanın önünü açmıştır. Benliğin toplumsal kaynakları, ortak (kolektif) iyi sorunu, adalet ve liyakat, toplumsal eleştirinin ahlakı ve siyaset felsefesinin görevleri, bu noktada zikredilebilecek bahislerden bazılarıdır. Bu çalışmada komüniteryan düşüncenin kat ettiği meseleler alanını araştırmaya, temsilci düşünürlerin kendi içlerinde ve başta liberalizm olmak üzere alternatif düşünce kutuplarıyla sürdürdükleri teati ve tartışmaları incelemeye çalışacağım.

"This article explains how and when the invention of ideal societies, ruled by ideal governments, became part of classical political thought. Utopian thinking (what Frederick Engels calls “stupendously grand thoughts”) emerges not only in a specific historical context, democratic Athens, but also, I argue, in response to a particular kind of ideological self-representation: epidictic rhetoric, or the attribution of praise and blame. Utopian thinking is, also, utopian speaking. It is a distinctive political language, and has to do with political dissent, through a displacement of praise. 
In the fifth and fourth centuries BCE, democratic Athens initiates a re-description of itself, as the superlatively excellent and exemplary state.  This auto-glamorization occurs not in fiction or philosophy, but in public eloquence, the very activity of direct democracy.  In 414 BCE, Aristophanes writes a play, The Birds - which we can consider to be the very first utopia -- in this context. Athens is great, wealthy, and immensely proud of her accomplishments, as political speakers like to boast, especially in the official, highly solemn performances that are the eulogies for the dead in war. And yet a couple or ordinary Athenians, if they want to be happy, must purely and simply flee – and ultimately found a new city, nowhere on earth, in the sky. Or, in another play, The Women at the Assembly, women become the only salvation for a city on the brink of chaos. Plato invents his “Beauty City”, Kallipolis, against this background, and makes of it the reversal of that same regime, demokratia, the rule of the people, based for him on multiple, conflicting desires -- and resounding rhetoric. Later, the Roman republic will offer the paradigm of the perfectly balanced and mixed constitution. Again, this theory belongs to the political arena. Cicero, a most exemplary political animal, shares this patriotic belief with one of the characters in his De Re Publica: Scipio, the champion of political engagement. And later on, for Augustine, it is the city of God that can achieve the only true justice and the only true res publica. In all these historical moments, Athens, Rome and Heaven are considered real places in real time, here and now. In contrast, exceptional cities that can be found no-where embody the irony, the distance, or the disagreement of those Greeks, Romans or Christians who do not share the same enthusiastic, and vocal, self-love. In Thomas More’s dialogue, Raphael Hythlodaeus, the fictional champion of the Utopians, crafts that irony in a paradoxical mixture of Platonic communism and Epicurean pleasure, as Erasmus of Rotterdam could do. The reading of Utopia as a friendly parody of Erasmus’ philosophical beliefs is entirely new.
Utopian thinking/speaking is a recurrent act of objection to collective philautia. “No-where” means really “not-here”. The overall originality of this argument derives from the emphasis I place on the importance of praise and blame, in the political culture of democratic Athens. Those scenarios that, after Thomas More, we have become accustomed to call “utopias” take up the challenge of depicting the best impossible state, it is true, up in the air. But that fantasy does not originate in a vacuum. Utopian thinking/speaking flourishes in those ideological circumstances (Mannheim) or, as I prefer to say, in those political cultures where justice and happiness are thought to be not only attainable, but already realized: right there in the School of Hellas or the res publica, or the most refined Christian lands.  “Stupendously Grand Thoughts. The Quest for Political perfection from Athens to Utopia” reconstructs this long-lasting conversation, from Athens (Aristophanes, Plato, Aristotle, then Epicurus), to Rome (Cicero, then Augustine) and to Thomas More’s Utopia.

"