Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Gaan na inhoud

Elizabeth Taylor

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Elizabeth Taylor
'n Beeld van die betrokke persoonlikheid.
Elizabeth Taylor omstreeks 1955.
Geboortenaam Elizabeth Rosemond Taylor
Alias Liz Taylor
Geboorte (1932-02-27)27 Februarie 1932
Hampstead, Londen, Engeland
Sterfte 23 Maart 2011 (op 79)
Los Angeles, Kalifornië, Verenigde State
Nasionaliteit Brits-Amerikaans
Ouers Francis Lenn Taylor
Sara Sothern
Lewensmaat Conrad Hilton Jr. (1950–1951)
Michael Wilding (1952–1957)
Mike Todd (1957–1958)
Eddie Fisher (1959–1964)
Richard Burton (1964–1974; 1975–1976)
John Warner (1976–1982)
Larry Fortensky (1991–1996)
Kinders 4
Beroep(e) Aktrise
Aktiewe jare 1942–2003
Webwerf elizabethtaylor.com
Toekennings Damekommandeur van die Orde van die Britse Ryk
Internet-rolprentdatabasis-profiel

Dame Elizabeth Rosemond Taylor (27 Februarie 1932 – 23 Maart 2011),[1][2] ook bekend as Liz Taylor, was ’n Engels-Amerikaanse aktrise, sakevrou en filantroop. Sy het haar loopbaan as aktrise in die vroeë 1940's begin en was een van die gewildste sterre van die klassieke Hollywood van die 1950's. Sy het tot in die 1960's ’n suksesvolle loopbaan gehad en vir die res van haar lewe ’n bekende openbare figuur gebly. In 1999 het die Amerikaanse Rolprentinstituut haar as die sewende grootste vroulike silwerdoeklegende van die klassieke Hollywood aangewys.

Taylor is in Londen gebore as die dogter van ryk, vooraanstaande Amerikaanse ouers. Die gesin het in 1939 teruggetrek na Los Angeles en sy het gou ’n kontrak by Universal Pictures gekry. Haar eerste fliekrol in 1942 was klein en haar kontrak is nie hernu nie. Sy het daarna by Metro-Goldwyn-Mayer aangesluit en haar deurbraak in National Velvet (1944) gemaak. Sy was een van die ateljee se gewildste tienersterre en het in die vroeë 1950's volwasse rolle begin vertolk. Die eerste was in die komedie Father of the Bride (1950), en sy het goeie resensies gekry vir haar spel in die drama A Place in the Sun (1951).

Sy het in dié tyd nie gehou van die rolle wat sy gekry het en van die ateljee se beheer oor haar lewe nie en het oorweeg om haar loopbaan te beëindig. Van die middel 1950's af het sy egter rolle begin kry wat sy meer geniet het, soos in die epiese drama Giant (1956). In die volgende jare was sy in verskeie prente te sien wat kommersieel suksesvol was en goeie resensies gekry het. Dit sluit in twee verwerkings van toneelstukke deur Tennessee Williams: Cat on a Hot Tin Roof (1958) en Suddenly, Last Summer (1959); vir laasgenoemde het sy ’n Golden Globe gewen. Hoewel sy nie gehou het van haar rol as ’n hoëklasprostituut in BUtterfield 8 (1960), haar laaste rol vir MGM, nie het sy ’n Oscar vir haar spel gewen.

Taylor is toe ’n rekordbedrag van $1 miljoen betaal vir haar rol in die epiese geskiedenisfliek Cleopatra (1963), in daardie stadium die duurste prent wat nog gemaak is. Tydens die verfilming het Taylor en haar medester Richard Burton ’n buite-egtelike verhouding aangeknoop wat ’n skandaal veroorsaak het. Ondanks openbare afkeur, het hulle hul verhouding voortgesit en is in 1964 getroud. Die media het hulle "Liz en Dick" gedoop, en hulle het in 11 prente saam verskyn, insluitende The V.I.P.s (1963), The Sandpiper (1965), The Taming of the Shrew (1967) en Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966). Taylor het die beste resensies van haar loopbaan vir Woolf gekry, asook haar tweede Oscar en verskeie ander pryse. Sy en Burton is in 1974 geskei, maar het kort daarna versoen geraak en is in 1975 weer getroud. Die tweede huwelik is in 1976 beëindig.

Taylor se loopbaan het in die laat 1960's begin agteruitgaan, hoewel sy tot in die middel 1970's nog in rolprente te sien was. Daarna het sy gefokus op die loopbaan van haar sesde man, senator John Warner. In die 1980's het sy haar eerste beduidende verhoogrol vertolk en in verskeie TV-prente en -reekse verskyn en was sy die eerste beroemde wat haar eie parfuum bekend gestel het.

Nadat sy erg-emosioneel geraak is deur die afsterwe van haar vriend Rock Hudson, wat in 1985 aan vigs oorlede is,[3] was sy een van die eerste sterre wat aan MIV/vigs-aktivisme deelgeneem het. Sy was in 1985 ’n medestigter van die American Foundation for AIDS Research en het in 1991 die Elizabeth Taylor-vigsstigting op die been gebring. Van die vroeë 1990's tot met haar dood het sy haar tyd aan filantropiese werk bestee. Sy het verskeie pryse daarvoor ontvang, onder meer die Presidensiële Burgersmedalje van Amerika.

Deur Taylor se loopbaan was haar persoonlike lewe die onderwerp van konstante media-aandag. Sy het agt keer met sewe mans getrou, ernstige siektes oorleef en ’n stralerjakkerlewe gelei; sy het onder meer een van die duurste juweliersversamelings in die wêreld gehad.

Ná baie jare van swak gesondheid is sy in 2011 op 79-jarige ouderdom aan kongestiewe hartversaking dood.

Vroeë lewe

[wysig | wysig bron]
Die 15-jarige Taylor saam met haar ouers in in Manhattan, 1947.

Taylor is op 27 Februarie 1932 in Londen gebore.[4]:3–10 Haar ouers, Francis Lenn Taylor, ’n kunshandelaar, en die afgetrede verhoogaktrise Sara Sothern (gebore Sara Viola Warmbrodt), was Amerikaanse burgers van Kansas,[5] maar het in 1929 na Londen getrek en ’n kunsgalery geopen.

In die lente van 1939 het die Taylors besluit om na Amerika terug te keer weens die toenemende politieke spanning in Europa.[6] Vroeg in 1940 het Francis ’n nuwe galery in Los Angeles geopen en die familie het hulle eindelik in Beverly Hills gevestig.[7]

Loopbaan

[wysig | wysig bron]

Vroeë rolle (1941–1949)

[wysig | wysig bron]

Nadat verskeie mense opgemerk het Taylor moet oudisies vir rolprente aflê, het sy in April 1941 ’n klein rol in Universal Pictures se There's One Born Every Minute (1942) gekry, asook ’n jaarkontrak by hulle.[8] Sy het geen ander rolle gekry nie en haar kontrak is ná ’n jaar beëindig.[8]

Mickey Rooney en Taylor in National Velvet.

Laat in 1942 het sy ’n tweede kans gekry toe ’n aktrise met ’n Engelse aksent gesoek is vir Lassie Come Home (1943).[9] Sy het aan die begin van die volgende jaar ’n standaardkontrak vir sewe jaar geteken.[10]

Taylor was 12 toe sy haar eerste groot rol kry in National Velvet.[11] MGM was op soek na ’n aktrise met ’n Engelse aksent wat kon perdry en Taylor het aan albei kriteria voldoen. National Velvet was ’n groot sukses toe dit op Kersdag 1944 uitgereik word[11] en resensente het Taylor se lof besing.[12][13]

Taylor het later gesê haar kinderjare het geëindig toe sy ’n ster word, want MGM het elke aspek van haar lewe beheer.[14][15][16] Sy het daarna ’n klein rol in die derde Lassie-rolprent, Courage of Lassie (1946), gekry.[17]

Toe Taylor in 1947 15 word, het MGM ’n meer volwasse beeld van haar begin skep en fotosessies gereël waarin sy as ’n "normale" tiener uitgebeeld is.[18] Sy is in die pers met ouer aktrises soos Ava Gardner en Lana Turner vergelyk.[19][20] Ná nog twee rolle, in Cynthia (1947) en Life with Father (1947), het sy byrolle gekry as ’n "mansteler" in A Date with Judy (1948) en ’n bruid in die romantiese komedie Julia Misbehaves (1948). Laasgenoemde was ’n groot sukses.[21] In 1949 het die tydskrif Time haar op sy voorblad geplaas en haar die leier onder Hollywood se volgende geslag sterre genoem, ’n "juweel met goeie waarde, ’n ware saffier".[22]

Volwasse rolle (1950–1955)

[wysig | wysig bron]

Toe sy in 1950 18 word, het Taylor meer volwasse rolle begin speel, soos in Conspirator (1949) en The Big Hangover (1950). Laasgenoemde is in Mei uitgereik en in dieselfde jaar is Taylor met die hotelerfgenaam Conrad Hilton jr. getroud in ’n seremonie wat baie publisiteit ontvang het.[23]

Van Johnson en Taylor in die romantiese drama The Last Time I Saw Paris (1954).

In 1951 was sy saam met Montgomery Clift en Shelley Winters te sien in A Place in the Sun. Volgens haar was dit die eerste keer dat sy gevra is om toneel te speel en nie net haarself te wees nie.[15] Sy is geloof vir haar spel, vir die eerste keer sedert National Velvet.[24][25][26] Die prent was ook ’n groot sukses.[21]

In Januarie 1951 is sy van Hilton geskei, wat ’n openbare skande veroorsaak het. Sy het haar eerste kontrak by MGM afgesluit met ’n rol in The Girl Who Had Everything (1953).[27] Sy het daarna nog ’n kontrak vir sewe jaar met hulle aangegaan.[28] Hoewel sy interessanter rolle wou hê, het sy die geld nodig gehad, want sy is kort tevore met die Britse akteur Michael Wilding getroud en was swanger.[28] Weens haar finansiële afhanklikheid het die ateljee nou nog meer beheer oor haar gehad.[29]

Een van haar volgende rolle was in The Last Time I Saw Paris, wat geskoei was op ’n kortverhaal deur F. Scott Fitzgerald. Hoewel eers teensinnig, het sy die rol geniet.[21] Hoewel dit nie so ’n groot sukses was nie, het dit positiewe resensies gekry.[21] Taylor het tydens die vervaardiging daarvan weer swanger geraak en moes instem om haar dienstydperk met ’n jaar te verleng om te vergoed vir die tyd op swangerskapsverlof.[30]

Groot lof vir Taylor (1956–1960)

[wysig | wysig bron]
Taylor en Rock Hudson in Giant (1956).

Teen die middel 1950's het die Amerikaanse rolprentbedryf ernstige kompetisie van die televisiebedryf gehad, met die gevolg dat minder rolprente gemaak is en eerder op gehalte gefokus is.[31]:158–165 Die verandering was tot voordeel van Taylor, wat eindelik weer in interessante rolle begin speel het het ná ’n paar jaar van teleurstellings.[31]:158–165 Nadat sy die regisseur George Stevens genader het, het sy die vroulike hoofrol in Giant (1956) gekry; dit was ’n epiese drama oor ’n boeredinastie met ook Rock Hudson en James Dean.[31]:158–165 Taylor het nie goed met Stevens klaargekom nie en was dikwels siek, wat tot oponthoude gelei het.[31]:158–165[21] Boonop is Dean in ’n motorongeluk dood dae nadat sy werk aan die rolprent voltooi is; ’n hartseer Taylor moes egter nog reaksieskote doen vir hul gesamentlike tonele.[31]:158–166 Toe Giant ’n jaar later uitgereik word, was dit ’n groot sukses, wat lof van resensente gekry het.[31]:158–165 Hoewel Taylor nie soos haar medesterre vir ’n Oscar benoem is nie, het sy ook lof gekry vir haar spel, wat deur Variety "verbasend slim" genoem is[32] en deur The Manchester Guardian "’n verstommende openbaring van onverwagte gawes". Dié koerant het haar een van die prent se sterkste punte genoem.[33]

MGM het Taylor weer saam met Montgomery Clift geplaas in Raintree County (1957), ’n burgeroorlogsdrama wat die ateljee gehoop het so gewild soos Gone with the Wind (1939) sou wees.[4]:166–177 Hoewel dit nie heeltemal so suksesvol was nie, is Taylor vir die eerste keer vir ’n Oscar benoem.[34]

’n Plakkaat vir Cat on a Hot Tin Roof (1958).

Taylor het haar volgende rol, as Maggie die kat in die rolprentweergawe van Tennessee Williams se toneelstuk Cat on a Hot Tin Roof (1958), as ’n hoogtepunt in haar loopbaan beskou, hoewel dit saamgeval het met een van die moeilikste tydperke in haar persoonlike lewe.[15] Ná die voltooiing van Raintree Country is sy van Wilding geskei en met die vervaardiger Mike Todd getroud. Sy het net twee weke aan die prent gewerk toe Todd in Maart 1958 in ’n vliegongeluk sterf.[4]:186–194 Hoewel sy verpletter was, het druk van die ateljee en die wete dat Todd groot skuld gehad het, haar genoop om net drie weke later terug te keer werk toe.[4]:195–203 Sy het later gesê sy het "op ’n manier Maggie geword", en dat wanneer sy gewerk het die enigste tye was wat sy in die weke ná Todd se dood kon funksioneer.[15]

’n Reklameplakkaat vir BUtterfield 8, waarvoor Taylor haar eerste Oscar gewen het.

Tydens die verfilming het Taylor se persoonlike lewe nog meer aandag gekry toe sy ’n verhouding met die sanger Eddie Fisher aangeknoop het, wie se huwelik met die aktrise Debbie Reynolds in die media opgehemel is as ’n verbintenis van "Amerika se lieflinge".[4]:203–210 Die verhouding – en Fisher se daaropvolgende egskeiding – het Taylor se beeld verander van ’n rouende weduwee in ’n vrou wat huwelike opbreek. MGM het die skandaal tot hul voordeel ingespan deur ’n foto van Taylor wat in ’n négligé op ’n bed poseer, op die prent se reklameplakkate te gebruik.[4]:203–210 Sy het lof vir haar toneelspel gekry[35][36] en is vir ’n Oscar en Bafta benoem.[34][37]

Taylor se volgende prent, Joseph L. Mankiewicz se Suddenly, Last Summer (1959), was ook op ’n boek van Tennessee Williams geskoei. Haar mede-akteurs was Montgomery Clift en Katharine Hepburn. Hoewel dit oor geestesteurings, kindertydtraumas en homoseksualiteit handel, is dit weer met Taylor se seksuele aantrekkingskrag bemark; die lokprent en plakkaat toon haar albei in ’n wit baaikostuum. Die strategie het gewerk en die prent was ’n finansiële sukses.[21] Taylor is vir die derde keer vir ’n Oscar[34] en vir haar eerste Golden Globe benoem.[4]:203–210

Teen 1959 moes Taylor in nog ’n prent vir MGM verskyn, hulle het besluit dit sou BUtterfield 8 (1960) wees, ’n drama oor ’n hoëklasprostituut.[4]:211–223 Die ateljee het reg voorspel: Taylor se openbare beeld sou maak dat gehore haar maklik met dié rol kon vereenselwig.[4]:211–223 Om dieselfde rede het sy die prent gehaat, maar sy het geen sê in die saak gehad nie. Die ateljee het egter ingestem tot haar versoek dat die prent in New York geskiet word en Eddie Fisher ook ’n rol kry.[4]:211–223 Soos voorspel, was BUtterfield 8 ’n groot kommersiële sukses.[4]:224–236 Bosley Crowther het geskryf Taylor "lyk soos ’n miljoen dollar, óf in pels óf in ’n negligée".[38] Sy het haar eerste Oscar vir haar toneelspel in dié prent gewen.[4]:224–236

Prente saam met Richard Burton (1961–1967)

[wysig | wysig bron]
Richard Burton as Mark Antony en Taylor as Cleopatra in Cleopatra (1963).

Nadat haar kontrak met MGM verstryk het, het Taylor in 20th Century-Fox se Cleopatra (1963) gespeel – dit was ’n epiese geskiedenisprent wat haar volgens die rolprenthistorikus Alexander Doty beroemder as ooit gemaak het.[39] Sy was die eerste aktrise wat meer as $1 miljoen vir ’n rol betaal is; Fox het haar ook 10% van die prent se wins gegee en die fliek geskiet in Todd-AO, ’n wyeskermformaat waarvan sy die regte van Mike Todd geërf het.[31]:10–11[4]:211–223 Die verfilming – wat gekenmerk is deur duur stelle en kostuums, voortdurende vertragings en ’n skandaal wat veroorsaak is deur Taylor se buite-egtelike affair met haar medespeler Richard Burton – is fyn deur die media dopgehou. Volgens Life was dit die rolprent waaroor die meeste nog gepraat is.[31]:11–12,39,45–46, 56 Die verfilming het in 1960 die eerste keer in England begin, maar moes verskeie kere weens gure weer en Taylor se swak gesondheid gestaak word.[31]:12–13 In Maart 1961 het sy lewensgevaarlike longontsteking opgedoen en ’n lugpypinsnyding moes gedoen word; een nuusagentskap het selfs verkeerdelik berig dat sy gesterf het.[31]:12–13 Ná haar herstel het Fox die filmmateriaal wat reeds geskiet is, weggegooi en die verfilming na Rome geskuif. Joseph Mankiewicz is as die nuwe regisseur aangestel en Burton in die rol van Mark Antony.[31]:12–18 Die prent is eindelik in Julie 1962 voltooi.[31]:39 Teen ’n koste van $62 miljoen was dit in dié tyd die duurste prent wat nog gemaak is.[31]:46

Cleopatra was in Amerika die grootste treffer van 1963 by die loket; dit het $15,7 miljoen geïn,[31]:56–57 maar dit het jare geduur voordat die vervaardigingskoste gedek is en die prent het Fox byna bankrot gemaak. Die ateljee het Taylor in die openbaar die skuld vir die probleme gegee, en het Burton en Taylor onsuksesvol gedagvaar omdat hul gedrag na bewering die prent skade berokken het.[31]:46 Die resensies van die fliek was gemeng tot negatief; Taylor was daarvolgens oorgewig en haar stem te skraal, en sy is ongunstig met haar klassiek-opgeleide Britse medesterre vergelyk.[31]:56–58[4]:265–267[40] Taylor het Cleopatra later ’n laagtepunt in haar loopbaan genoem en beweer die ateljee het die tonele uitgesny wat die "kern van die karakterisering" weergegee het.[15]

Taylor en Burton in The Sandpiper (1965).

Vervaardigers was gretig om munt te slaan uit die skandaal om Taylor en Burton. Hul volgende fliek saam was Anthony Asquith se The V.I.P.s (1963), wat die opskrifte oor hulle weerspieël het.[31]:42–45[4]:252–255,260–266 Taylor het die rol gespeel van ’n beroemde model wat haar man probeer verlaat vir ’n minnaar en Burton het die rol van haar vervreemde miljoenêrman gespeel. Dit is kort ná Cleopatra uitgereik en was ’n lokettreffer.[4]:264

Ná The V.I.P.s het Taylor ’n blaaskans van twee jaar van rolprente geneem. In dié tyd is sy en Burton van hul onderskeie gades geskei en het hulle met mekaar getrou.[31]:112 Die superpaartjie het in die middel 1960's in verskeie rolprente saam verskyn en oor die volgende dekade ’n gesamentlike $88 miljoen verdien.

Hul eerste gesamentlike projek ná haar blaaskans was Vincente Minnelli se romantiese drama The Sandpiper (1965), oor ’n ongeoorloofde affair tussen ’n boheemse kunstenaar en ’n getroude kerklike. Die resensies was grootliks negatief, maar dit was ’n treffer by die loket.[31]:116–118

Vir hul volgende prent, Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966), het Taylor die grootste lof in haar loopbaan ontvang.[31]:142,151–152[4]:286 Sy en Burton het die rolle vertolk van Martha en George, ’n middeljarige paartjie wat ’n huwelikskrisis beleef. Om die rol van die 50-jarige Martha oortuigend te vertolk het Taylor gewig aangesit, ’n pruik gedra en haar grimeer sodat sy oud en moeg lyk – in teenstelling met haar openbare beeld as ’n glansryke rolprentster.[31]:136–137[4]:281–282 Op Taylor se voorstel is die teaterregisseur Mike Nichols aangestel om die prent te regisseer, ondanks sy gebrek aan rolprentondervinding.[31]:139–140 Die produksie het verskil van enigiets wat sy al gedoen het, want Nichols wou hê al die tonele moes eers gerepeteer word voordat verfilming begin het.[31]:141 Woolf is beskou as grondverskuiwend vanweë sy volwasse tema en ongesensorde taal, en dit het uitstekende resensies gekry.[31]:140,151 Variety het geskryf Taylor se "karakterisering is tegelyk sensueel, leedvermakerig, sinies, jammerenswaardig, afstootlik, lustig en sag",[41] en Stanley Kauffmann van The New York Times het gemeen dis die "beste werk van haar loopbaan".[42] Die prent was ook een van die grootste kommersiële suksesse van die jaar.[31]:151–152[4]:286 Taylor het vir haar spel haar tweede Oscar gewen, asook ’n Bafta, ’n National Board of Review- en ’n New York City Film Critics Circle-prys.

Taylor en Burton se The Taming of the Shrew (1967) van Franco Zeffirelli was ’n uitdaging vir Taylor: Sy was die enigste aktrise in die rolverdeling wat geen ondervinding van Shakespeare-toneelstukke gehad het nie. Zeffirelli het later gesê dit het haar toneelspel interessant gemaak, want sy "het die rol van voor af geskep".[31]:168 Resensente het gemeen die toneelstuk se materiaal pas by die paartjie en die prent was ’n lokettreffer wat $12 miljoen geïn het.[31]:181, 186

Taylor se derde prent van 1967, John Huston se Reflections in a Golden Eye, was haar eerste een sonder Burton sedert Cleopatra. Dit was ’n drama oor ’n homoseksueel wat sy seksuele oriëntasie onderdruk en sy ontroue vrou. Taylor se ou vriend Montgomery Clift sou eers die manlike hoofrol vertolk, maar sy loopbaan was al ’n paar jaar lank aan die agteruitgaan weens middelmisbruik. Taylor was egter vasbeslote om hom in die prent te hê en het selfs aangebied om sy versekering te betaal.[31]:157–161 Clift is egter aan ’n hartaanval dood voordat die verfilming begin het en hy is deur Marlon Brando vervang.[31]:175,189 Reflections was ’n kommersiële mislukking en het swak resensies gekry.[31]:233–234

Taylor en Burton se laaste prent van die jaar was Graham Greene se weergawe van The Comedians, wat gemengde resensies gekry het en teleurstellend by die loket gevaar het.[31]:228–232

Agteruitgang van loopbaan (1968–1979)

[wysig | wysig bron]
Taylor in 1971.

Taylor se loopbaan was teen die laat 1960's aan die agteruitgaan. Sy het gewig aangesit, was op pad na haar middeljare en het nie ingepas by Nuwe Hollywood-sterre soos Jane Fonda en Julie Christie nie.[31]:135–136[4]:294–296,307–308 Ná verskeie jare van byna konstante media-aandag was die publiek ook moeg vir haar en Burton, en die twee se stralerjakkerleefstyl is gekritiseer.[31]:142, 151–152[4]:294–296,305–306

In 1968 het Taylor in twee prente van die regisseur Joseph Losey gespeel – Boom! en Secret Ceremony. Albei was mislukkings.[31]:238–246 Haar derde prent met George Stevens as regisseur, The Only Game in Town (1970), waarin sy die rol van ’n Las Vegas-verhoogmeisie speel wat ’n verhouding met ’n kompulsiewe dobbelaar (Warren Beatty) het, was onsuksesvol.[31]:287[43]

In Divorce His, Divorce Hers (1973), Taylor se laaste prent saam met Burton.

Die drie prente waarin sy in 1972 gespeel het, was effens meer geslaagd: Zee and Co., met Michael Caine, Under Milk Wood, waarin sy net ’n klein rol gespeel het, en Peter Ustinov se Faust-parodie Hammersmith Is Out, haar 10de prent saam met Burton.

Taylor en Burton se laaste prent saam was Divorce His, Divorce Hers (1973), nogal ’n gepaste naam omdat hulle die volgende jaar geskei is.[31]:357 Haar ander prente wat in 1973 uitgereik is, was die Britse riller Night Watch en die Amerikaanse drama Ash Wednesday.[31]:341–349,357–358 Vir laasgenoemde, waarin sy die rol speel van ’n vrou wat verskeie plastiesechirurgie-operasies ondergaan in ’n poging om haar huwelik te red, het sy ’n Golden Globe-benoeming gekry.[44] Haar enigste prent van 1974, die Italiaanse The Driver's Seat, was ’n mislukking.[31]:371–375

Taylor het in die middel 1970's minder rolle vetolk en daarop gefokus om haar sesde man, die Republikeinse politikus John Warner, te steun. In 1976 het sy gespeel in die Sowjet-Amerikaanse fantasieprent The Blue Bird, nog ’n mislukking, en ’n klein rol gehad in die televisieprent Victory at Entebbe (1976). In 1977 het sy gesing in die gekritiseerde rolprentweergawe van Stephen Sondheim se A Little Night Music.[31]:388–389,403

Verhoog- en TV-rolle; aftrede (1980–2007)

[wysig | wysig bron]

Ná ’n tydperk waarin sy half afgetree as aktrise was, het Taylor gespeel in The Mirror Crack'd (1980), wat ’n verwerking is van ’n misterieroman deur Agatha Christie; haar medespelers was ’n groep akteurs uit die ateljee-era, soos Angela Lansbury, Kim Novak, Rock Hudson en Tony Curtis.[31]:435

Taylor in 1981 op ’n funksie waar haar loopbaan gevier is.

In ’n poging om haarself uit te daag, het sy daarna verskyn in haar eerste beduidende verhoogrol, as Regina Giddens in ’n Broadway-produksie van Lillian Hellman se The Little Foxes.[31]:411[4]:347–362 In plaas daarvan om Giddens in ’n negatiewe lig uit te beeld soos dikwels in vorige produksies, was Taylor se weergawe van Giddens ’n slagoffer van haar omstandighede.[4]:349 Die première was in Mei 1981 en dit is gevolg deur uitverkoopte sitplekke vir die volgende ses maande, ondanks gemengde resensies.[31]:411[4]:347–362 Dan Sullivan van die Los Angeles Times het gemeen: "Taylor verteenwoordig ’n moontlike Regina Giddens, soos gesien deur die persona van Elizabeth Taylor. Daar is ’n mate van toneelspel in, sowel as ’n mate van persoonlike vertoon."[45] In November 1981 het Taylor die rol van die sosiale vlinder Helena Cassadine in die sepie General Hospital vertolk.[4]:347–362 Daarna het sy weer in Londen se Weseinde in The Little Foxes gespeel, maar het grootliks negatiewe resensies van die Britse pers gekry.[4]:347–362

Aangespoor deur die aanvanklike sukses van The Little Foxes het Taylor en die vervaardiger Zev Buffman die Elizabeth Taylor Repertory Company gestig.[4]:347–362 Die eerste en enigste produksie daarvan was ’n nuwe weergawe van Noël Coward se komedie Private Lives, met Taylor en Burton.[31]:413–425[4]:347–362[46] Die Bostonse première was in die Amerikaanse lente van 1983 en hoewel dit kommersieel suksesvol was, het dit oor die algemeen negatiewe resensies gekry. Resensente het opgelet albei sterre se gesondheid is taamlik swak. Taylor het haar ná die speelvak van die toneelstuk in ’n rehabilitasiesentrum laat opneem en Burton is die volgende jaar oorlede.[31]:413–425[4]:347–362 Ná die mislukking van Private Lives het Taylor haar teatergeselskap ontbind.[47] Haar enigste ander projek daardie jaar was die televisieprent Between Friends.[48]

Van die middel 1980's af was Taylor hoofsaaklik in TV-produksies te sien. Sy het in 1984 kamees in die sepies Hotel en All My Children vertolk en was in 1985 ’n bordeeleienares in die historiese minireeks North and South.[31]:363–373 Sy het ook in verskeie TV-prente gespeel, soos Malice in Wonderland (1985), There Must Be a Pony (1986)[49] en Poker Alice (1987).[4]:363–373 Sy was te sien in Franco Zeffirelli se Frans-Italiaanse prent Young Toscanini (1988) en haar laaste toneelspelrol was in ’n TV-weergawe van Sweet Bird of Youth (1989), haar vierde Tennessee Williams-toneelstuk.[4]:363–373 In dié tyd het sy erepryse begin ontvang vir haar loopbaan: die Cecil B. DeMille-prys in 1985[44] en die Film Society of Lincoln Center se Chaplin-prys in 1986.[50]

In die 1990's het Taylor op MIV/vigs-aktivisme gefokus. Haar paar rolle sluit in karakters in die animasiereekse Captain Planet and the Planeteers (1992) en The Simpsons (1992, 1993),[51] en kamees in die CBS-reekse The Nanny, Can't Hurry Love, Murphy Brown en High Society.[52] Haar laaste prent wat in teaters uitgereik is, was The Flintstones (1994), waarin sy Pearl Slaghoople in ’n kort byrol vertolk. Dit het swak resensies gekry, maar was gewild by die loket.[31]:436 Taylor het Amerikaanse en Britse erepryse vir haar loopbaan gekry: die AFI Life Achievement Award in 1993,[53] die Screen Actors Guild Life Achievement Award in 1997[54] en ’n BAFTA Fellowship in 1999.[55] In 2000 het koningin Elizabeth II haar ’n dame gemaak.[56]

Ná byrolle in die TV-prent These Old Broads (2001) en in die animasiesitkom God, the Devil and Bob (2001) het Taylor haar aftrede as aktrise aangekondig om haar tyd aan filantropie te wy.[31]:436[57] Haar laaste openbare optrede was in 2007, toe sy en James Earl Jones die toneelstuk Love Letters opgevoer het by ’n Paramount Studios-funksie ten bate van vigs.[31]:436

Ander ondernemings

[wysig | wysig bron]

MIV/vigs-aktivisme

[wysig | wysig bron]

Taylor was een van die eerste bekendes wat aan MIV/vigs-aktivisme deelgeneem het; sy het gehelp om meer as $270 miljoen vir die saak in te samel.[58] Sy het haar filantropiese werk in 1984 begin nadat sy gefrustreerd geraak het omdat daar so min aan die siekte gedoen word, hoewel dit wyd bespreek word.[59] Sy het later aan Vanity Fair verduidelik sy "het besluit ek kan met my naam sekere deure oopsluit, dat ek op sigself ’n verbruiksartikel is – en ek praat nie as ’n aktrise nie. Ek kan die roem vat waaroor ek gegrief was en waarvan ek vir so baie jare probeer wegkom het – maar jy kan nooit daarvan wegkom nie – en dit gebruik om iets goeds te doen. Ek wou aftree, maar die poniekoerante wou my nie toelaat nie. Toe dink ek: As julle my wil gebruik, gaan ek julle gebruik."[60]

Die kongreslid Nancy Pelosi en Taylor, wat in 1990 voor die Amerikaanse Begrotingskomitee getuig het oor geld vir MIV/vigs.

Taylor het haar filantropiese werk begin deur die eerste geldinsameling vir vigs in Los Angeles te help reël en die gasvrou daarvan te wees.[60][61] In Augustus 1985 het sy saam met dr. Michael Gottlieb die Nasionale Vigsnavorsingstigting gestig nadat haar vriend en voormalige medester Rock Hudson aangekondig het dat hy aan die siekte sterf.[60][61] Die volgende maand het die stigting met dr. Mathilde Krim se vigsstigting saamgesmelt om die Amerikaanse Stigting vir Vigsnavorsing (amfAR) te vorm.[62][63] Terwyl amfAR op geld vir navorsing gefokus het, het Taylor in 1991 die Elizabeth Taylor-vigsstigting (ETAF) gestig om bewustheid te kweek en steundienste aan mense met MIV/vigs te verskaf; sy het self vir die oorhoofse koste betaal.[60][61][64] Haar trust gaan steeds voort met sy werk.[64] Taylor het ook gehelp om amfAR se operasies na ander lande te versprei; ETAF werk ook internasionaal.[60]

Taylor het in 1986, 1990 en 1992 voor die Amerikaanse Senaat en Kongres getuig vir die Ryan White Care Act, die grootste nasionaal befondsde program in Amerika vir MIV/vigs.[63][65] Sy het president Ronald Reagan oortuig om vir die eerste keer in 1987 in ’n toespraak erkenning aan die siekte te gee, en sy het presidente George H.W. Bush en Bill Clinton gekritiseer oor ’n gebrek aan belangstelling om die siekte te beveg.[60][61] Taylor het ook ’n sentrum gestig wat gratis toetsing doen, asook die Elizabeth Taylor Endowment Fund vir navorsing en opvoeding aan UCLA.[63] In 2015 het Taylor se sakevennoot, Kathy Ireland, beweer Taylor was in die 1980's aan die hoof van ’n onwettige netwerk wat medisyne onder Amerikaners met MIV/vigs versprei het voordat die medisyne goedgekeur was.[66] Die bewering is deur verskeie mense ontken.[67]

Taylor doen in 1987 reklame vir haar eerste geurmiddel, Passion.

Taylor is met verskeie pryse vereer vir haar filantropiese werk. Sy is in 1987 ’n ridder van die Franse Erelegioen gemaak en het die Jean Hersholt- Humanitêre Prys in 1993 ontvang, asook die Screen Actors' Guild Lifetime Achievement Award vir humanitêre diens in 1997, die GLAAD Vanguard Award in 2000 en die Presidensiële Burgersmedalje in 2001.[63]

Geurmiddels en juweliersware

[wysig | wysig bron]

Taylor was die eerste bekende wat haar eie versameling geurmiddels geskep het.[68][69] In samewerking met Elizabeth Arden het sy twee trefferparfuums bekend gestel: Passion in 1987 en White Diamonds in 1991.[68] Sy was persoonlik aan die hoof van die skepping en vervaardiging van elk van die 11 geure wat in haar naam bemark is.[68] Volgens die biografieskrywers Sam Kashner en Nancy Schoenberger het sy meer met haar parfuums verdien as deur haar hele loopbaan as aktrise.[31]:436 Met haar dood het die Britse koerant The Guardian berig die grootste deel van haar boedel van ’n geraamde $600 miljoen tot $1 miljard bestaan uit inkomste uit haar parfuums.[68] In 2005 het Taylor ook ’n juweliersmaatskappy, House of Taylor, saam met Kathy Ireland en Jack en Monty Abramov begin.[70]

Persoonlike lewe

[wysig | wysig bron]

Huwelike, verhoudings en kinders

[wysig | wysig bron]
Taylor se verhoudings was deur haar hele lewe die onderwerp van groot mediabelangstelling, soos uitgebeeld deur ’n uitgawe van 1955 van die skindertydskrif Confidential.

Deur haar hele volwasse lewe het Taylor se persoonlike lewe, en veral haar agt huwelike, groot belangstelling van die media en afkeer van die publiek ontlok. Volgens die biografieskrywer Alexander Walker was "die huwelik die kern van die mite wat Elizabeth Taylor omring het [vandat sy 16 jaar oud was], of sy daarvan gehou het of nie".[4]:126 MGM het in 1948 gereël dat sy met die voetbalkampioen Glenn Davis uitgaan, en die volgende jaar het sy vir ’n kort rukkie verloof geraak aan William Pawley jr., seun van die Amerikaanse ambassadeur William D. Pawley.[4]:75–88 Die rolprentmagnaat Howard Hughes wou ook met haar trou en het haar ouers ’n sessyferbedrag aangebied as sy sy vrou sou word.[4]:81–82 Taylor het die aanbod van die hand gewys, maar was andersins gretig om jonk te trou omdat haar "taamlik puriteinse opvoeding en geloofstelsel" haar laat glo het "liefde is sinoniem aan die huwelik".[15] Taylor het later gesê sy was in dié tyd "emosioneel onvolwasse" vanweë haar beskutte kinderjare en dat sy geglo het sy kan onafhanklikheid van haar ouers en MGM kry deur middel van ’n huwelik.[15]

Taylor was 18 toe sy op 6 Mei 1950 in Beverly Hills trou met Conrad "Nicky" Hilton jr., erfgenaam van die Hilton-hotelketting.[4]:106–112 MGM het die groot, duur bruilof gereël en dit het ’n groot mediamakietie geword.[4]:106–112 In die weke ná die troue het Taylor besef sy het ’n fout gemaak; sy en Hilton het nie net net min belangstellings gedeel nie, maar hy was ook krenkend en ’n groot drinker.[4]:113–119 Sy het in Januarie 1951, agt maande ná die troue, ’n egskeiding gekry.[4]:120–125

Taylor is op 21 Februarie 1952 in Londen met haar tweede man, die Britse akteur Michael Wilding, getroud; hy was 20 jaar ouer as sy.[4] Sy het hom in 1948 die eerste keer ontmoet tydens die verfilming van The Conspirator in Engeland. Hul verhouding het begin toe sy in 1951 terugkeer om Ivanhoe te skiet.[4]:131–133 Taylor het gehou van die ouderdomsgaping, want sy wou die "rustigheid en sekuriteit van vriendskap" uit hul verhouding hê;[15] hy het gehoop die huwelik sou sy loopbaan in Hollywood bevorder.[4]:136 Hulle het twee seuns gehad: Michael Howard (1953) en Christopher Edward (1955).[4]:148,160 Namate Taylor meer selfvertroue gekry het, het sy en Wilding uitmekaargedryf; sy mislukkende loopbaan was ook ’n bron van onmin.[4]:160–165 Terwyl sy in 1955 van die huis af weg was tydens die verfilming van Giant, het die skindertydskrif Confidential ’n skande veroorsaak deur te beweer hy onthaal ontkleedanseresse tuis.[4]:164–165 Taylor en Wilding het in 1956 aangekondig hulle gaan skei[71] en hulle is die volgende jaar uitmekaar.[72]

Taylor en haar derde man, Mike Todd, in 1957 saam met haar drie kinders.

Taylor is op 2 Februarie 1957 met haar derde man, die teater- en rolprentvervaardiger Mike Todd, getroud.[4]:178–180 Hulle het ’n dogter, Elizabeth "Liza" Frances (1957), gehad.[4]:186 Todd, wat bekend was vir sy reklametruuks, het die media se aandag in hul huwelik aangewakker; hy het byvoorbeeld in Junie 1957 ’n verjaardagpartytjie in Madison Square Garden gehou wat deur 18 000 gaste bygewoon en op CBS uitgesaai is.[31]:5–6[4]:188 Sy dood in ’n vliegongeluk op 22 Maart 1958 het Taylor verpletter.[31]:5–6[4]:193–202 Sy is getroos deur hul vriend die sanger Eddie Fisher, met wie sy gou ’n verhouding aangeknoop het.[31]:7–9[4]:201–210 Aangesien Fisher steeds met die aktrise Debbie Reynolds getroud was, het die affair ’n skandaal veroorsaak.[31]:7–9[4]:201–210 Taylor en Fisher is op 12 Mei 1959 getroud; sy het later beweer sy het slegs weens haar hartseer met hom getrou.[31]:7–9[4]:201–210[15]

Terwyl sy in 1962 in Italië aan Cleopatra geskiet het, het Taylor ’n verhouding met haar medester die Walliese akteur Richard Burton begin, hoewel hy ook getroud was. Gerugte oor die verhouding het in die pers begin verskyn en is bevestig deur ’n paparazzi-foto van hulle op ’n jag.[31]:27–34 Volgens die sosioloog Ellis Cashmore was die foto ’n keerpunt – dit het ’n nuwe era ingelui waarin dit moeilik vir sterre was om hul persoonlike en beroepslewe van mekaar te skei.[73] Die skandaal het veroorsaak dat Taylor en Burton deur die Vatikaan veroordeel is en tot ’n beroep in die Amerikaanse Kongres om hulle te verbied om die land weer binne te gaan.[31]:36 Taylor en Fisher is op 6 Maart 1964 in Mexiko geskei, sy is nege dae later met Burton getroud.[31]:99–100 Burton het Liza Todd daarna aangeneem, asook Maria Burton (gebore op 1 Augustus 1961), ’n Duitse weeskind wie se aanneming Taylor begin het terwyl sy nog met Fisher getroud was.[74][75]

Richard Burton, Lucille Ball en Taylor in die sitkom Here's Lucy, 1970.

Taylor en Burton, wat deur die media "Liz en Dick" gedoop is, het in 11 rolprente saam verskyn en ’n stralerjakkerleefstyl gelei. Hulle het miljoene op "pelse, diamante, skilderye, ontwerpersklere, reis, kos, drank, ’n jag en ’n straler" uitgegee.[31]:193 Die twee is in Junie 1974 die eerste keer geskei, maar het versoen geraak en op 10 Oktober 1975 weer in Botswana getrou.[31]:376,391–394 Die tweede huwelik het minder as ’n jaar gehou en hulle is in Julie 1976 weer geskei.[31]:384–385,406 Die media het hul verhouding dikwels "die huwelik van die eeu" genoem. Sy het later gesê: "Ná Richard was die mans in my lewe net daar om my jas vas te hou, om die deur oop te maak. Al die mans ná Richard was eintlik net geselskap."[31]:vii,437

Kort ná haar tweede egskeiding van Burton het Taylor haar sesde man, die Republikeinse politikus John Warner, ontmoet.[31]:402–405 Hulle is op 4 Desember 1976 getroud en hierna het Taylor daarop gekonsentreer om vir sy verkiesingsveldtog te werk.[31]:402–405 Nadat Warner tot die Senaat verkies is, het haar lewe as ’n politikus se vrou in Washington, D.C. vir haar vervelig en eensaam geword, en sy het gewig aangesit, depressief geraak en al hoe meer op voorskrifmedisyne en alkohol gesteun.[31]:402–405 Taylor en Warner is in Desember 1981 uiteen en in November 1982 geskei.[31]:410–411

Ná haar egskeiding van Warner het Taylor met die akteur Anthony Geary uitgegaan, en was sy in 1983 tot 1984 verloof aan die Mexikaanse prokureur Victor Luna[31]:422–434 en in 1985 aan die New Yorkse sakeman Dennis Stein.[76] Sy het haar sewende – en laaste – man, die konstruksiewerker Larry Fortensky, in 1988 in die Betty Ford-sentrum ontmoet.[31]:437[4]:465–466 Hulle is op 6 Oktober 1991 op die ranch Neverland van haar vriend van ’n lang tyd Michael Jackson getroud. Die troue was weer aan groot mediabelangstelling onderworpe; een fotograaf het met ’n valskerm op die ranch neergedaal. Taylor het die troufoto's vir $1 miljoen aan die tydskrif People verkoop; sy het die geld gebruik om haar vigsstigting te begin. Taylor en Fortensky is in Oktober 1996 geskei.[31]:437

Steun vir Joodse sake

[wysig | wysig bron]

Taylor het as ’n Christian Scientist grootgeword, maar in 1959 die Joodse geloof aangeneem.[31]:173–174[4]:206–210 Hoewel twee van haar mans, Mike Todd en Eddie Fisher, Joods was, het sy gesê dit is nie die rede hoekom sy van geloof verander het nie; sy wou dit "al lank" doen[77] en dat daar "gerusstelling en waardigheid en hoop vir my in hierdie antieke godsdiens is wat 4 000 jaar lank behoue gebly het … Ek voel of ek my hele lewe lank al ’n Jood is."[78] Walker het gemeen Taylor is beïnvloed deur haar peetpa, die Britse politikus Victor Cazalet, en haar ma wat in haar kinderjare aktiewe ondersteuners van Sionisme was.[4]:14

Taylor was daarna ’n aktiewe ondersteuner van Joodse en Sionistiese sake.[79][80] Sy het in 1959 Israelse obligasies ter waarde van $100 000 gekoop, wat daartoe gelei het dat Moslem-lande in die Midde-Ooste en Afrika haar rolprente verbied het.[81][80] Sy is ook in 1962 toegang tot Egipte geweier om Cleoptara daar te skiet, maar die verbod is twee jaar later opgehef nadat Egiptiese amptenare besef het die prent het positiewe publisiteit vir die land gebring.[79] Taylor het ook geld help insamel vir organisasies soos die Joodse Nasionale Fonds[79] en sy was in die trusteeraad van die Simon Wiesenthal-sentrum.[82]

Sy het ook help pleit vir die reg van Jode van die Sowjetunie om na Israel te emigreer, ’n besoek aan die USSR gekanselleer weens sy veroordeling van Israel oor die Sesdaagse Oorlog en ’n brief onderteken wat protes aanteken teen ’n 1975-resolusie van die Algemene Vergadering van die Verenigde Nasies waarvolgens Sionisme veroordeel is as ’n vorm van rassisme.[79] Sy was die verteller in Genocide (1981), ’n dokumentêr oor die Holocaust wat ’n Oscar gewen het.[82]

Styl en juweliersversameling

[wysig | wysig bron]
’n Ateljeepublisiteitsfoto van Taylor in 1953.

Taylor is as ’n mode-ikoon beskou vir beide haar rolprentkostuums en persoonlike styl.[83][84][85] By MGM is die meeste van haar kostuums ontwerp deur Helen Rose en Edith Head,[86] en in die 1960's deur Irene Sharaff.[84][87] Haar bekendste kostuums sluit in ’n wit aandrok in A Place in the Sun (1951), ’n Griekse rok in Cat on a Hot Tin Roof (1958), en ’n onderrok en ’n pelsjas in BUtterfield 8 (1960).[83][84][85] Haar grimering in Cleopatra (1963) het ’n modeneiging vir "katooggrimering" met swart oogomlyner van stapel gestuur.[31]:135–136

Taylor het deur haar hele lewe juweliersware versamel en het die Krupp-diamant van 33,19 karaat, die Taylor-Burton-diamant van 69,42 ka en die La Peregrina-pêrel van 50 ka besit; laasgenoemde het eens aan koningin Maria I van Engeland behoort. Al drie juwele was geskenke van Richard Burton.[31]:237–238,258–259,275–276 Sy het in 2002 ’n boek oor haar versameling gepubliseer met die naam My Love Affair with Jewelry.[84][88] Sy het gehelp om die werk van die mode-ontwerpers Valentino Garavani[86][89] en Halston gewild te maak.[84][90] In 1997 het sy ’n ereprys van die Amerikaanse Mode-ontwerpersraad ontvang vir haar lewenslange bydrae tot glans.[91] Haar juweliers- en modeversameling is ná haar dood deur Christie's opgeveil ten bate van haar vigsstigting, ETAF. Haar juwele is vir die rekordbedrag van $156,8 miljoen verkoop[92] en haar klere en bykomstighede vir nog $5,5 miljoen.[93]

Gesondheidsprobleme en dood

[wysig | wysig bron]
Taylor se ster op die Hollywood Walk of Fame in die dae ná haar dood in 2011.

Taylor het vir die grootste deel van haar lewe gesondheidsprobleme gehad. Sy is met skoliose (sywaartse ruggraatverkromming) gebore[94] en het in 1944 haar rug gebreek tydens die verfilming van National Velvet.[4]:40–47 Die breuk het haar chroniese rugpyn besorg, maar is eers jare later opgespoor.[4]:40–47 In 1956 het sy ’n rugoperasie ondergaan waartydens van haar rugskywe met geskenkte been vervang is.[4]:175 Taylor het ook ander siektes en beserings gehad wat dikwels tot operasies gelei het. In 1961 het sy byna-noodlottige longontsteking gehad en ’n lugpypinsnyding benodig.[31]:12–14,129,142,160,244–245,253–254,295–296

Sy was ook verslaaf aan alkohol en voorskrifmedisyne. Sy is van Desember 1983 tot Januarie 1984 in die Betty Ford-sentrum behandel en was die eerste bekende wat haarself in die kliniek laat opneem het.[31]:424–425 Sy het later in die dekade ’n terugslag beleef en is weer in 1988 opgeneem.[4]:366–368 Taylor het ook ’n stryd met haar gewig gehad – sy het oorgewig geraak tydens haar huwelik met senator John Warner en het ’n dieetboek oor haar ondervinding, Elizabeth Takes Off (1988), geskryf.[95][96] Sy het baie gerook totdat sy in 1990 weer ernstige longontsteking gekry het.[97]

Taylor se gesondheid het gedurende die laaste twee dekades van haar lewe al hoe meer agteruitgegaan en sy het in die 2000's selde openbare geleenthede bygewoon.[94] Sy het in 1990 en 2000 ernstige longontsteking gehad,[61] in die middel 1990's ’n heupvervanging ondergaan, ’n goedaardige breingewas in 1997 laat verwyder en is in 2002 suksesvol vir velkanker behandel.[94] Sy het ’n rolstoel gebruik weens haar rugprobleme en is in 2004 met kongestiewe hartversaking gediagnoseer.[98][99] Ses weke nadat sy vir dié siekte in die hospitaal opgeneem is, is sy op 23 Maart 2011 op 79-jarige ouderdom in Los Angeles oorlede.[100] Sy is die volgende dag tydens ’n private Joodse seremonie begrawe. Op versoek van Taylor het die seremonie 15 minute laat begin, want volgens ’n verteenwoordiger "wou sy selfs vir haar eie begrafnis laat wees".[101]

Nalatenskap

[wysig | wysig bron]

More than anyone else I can think of, Elizabeth Taylor represents the complete movie phenomenon – what movies are as an art and an industry, and what they have meant to those of us who have grown up watching them in the dark... Like movies themselves, she's grown up with us, as we have with her. She's someone whose entire life has been played in a series of settings forever denied the fourth wall. Elizabeth Taylor is the most important character she's ever played.[102]

“
”
– Vincent Canby van
The New York Times in 1986

Taylor was een van die laaste sterre van die klassieke Hollywood,[103][104] maar ook een van die eerste moderne sterre.[105][106][107][108][109] In die tyd toe ’n paar groot ateljees die toneel in Hollywood oorheers het, was sy die verpersoonliking van die klassieke filmster. Sy is uitgebeeld as anders as "gewone" mense en MGM het haar openbare beeld versigtig uitgewerk en beheer.[110] Toe die klassieke tydperk in die 1960's eindig en paparazzi-fotografie ’n normale deel van die mediakultuur word, was Taylor die definisie van ’n nuwe soort ster wie se werklike lewe die fokus van openbare belang was.[111][105][112] Volgens Adam Bernstein van The Washington Post het sy, "meer as vir enige fliekrol, beroemd geword ter wille van roem en het sy ’n voorbeeld gestel vir latere geslagte vermaakkunstenaars, modelle en enigiemand wat halfberoemd is".[113]

'n Reklamefoto van Taylor omstreeks 1947.

Ondanks die pryse wat Taylor gedurende haar loopbaan ingepalm het, is haar toneelspel dikwels deur resensente van haar tyd misgekyk,[114][115] volgens die rolprenthistorikus Jeanine Basinger. "Geen aktrise het nog ooit ’n moeiliker taak gehad om resensente sover te kry om haar op die silwerdoek te aanvaar as iemand anders as Elizabeth Taylor nie … Haar persona het haar lewend opgeëet."[113] Haar fliekrolle het dikwels haar persoonlike lewe weerspieël en baie resensente het geglo sy speel maar net haarself, eerder as om toneel te speel.[105][113][116] In teenstelling hiermee reken Mel Gussow van The New York Times "die omvang van [Taylor se] toneelspel was verbasend groot", al het sy nooit professionele opleiding ontvang nie.[114] Volgens die resensent Peter Bradshaw was die sexy Taylor "terselfdertyd swoel en vorstelik" en "in haar later jare ’n uitgeslape, intelligente, intuïtiewe teenwoordigheid" op die doek.[117] Die resensent David Thomson meen "sy het die omvang, moed en instink gehad wat net Bette Davis voor haar gehad het – en nes Davis was Taylor monster en vorstin, liefling en feeks, idioot en wyse vrou".[118] Drie rolprente waarin sy te sien was – National Velvet, Giant en Who's Afraid of Virginia Woolf? – is opgeneem in die National Film Registry, en die Amerikaanse Rolprentinstituut het haar aangewys as die sewende grootste vroulike silwerdoeklegende van die klassieke Hollywood.

Taylor is ook al bespreek deur joernaliste en geleerdes wat belangstel in die rol van vroue in die Westerse beskawing. Die akademikus en sosiale kritikus Camille Paglia skryf Taylor was ’n "pre-feministiese vrou" wat "die seksuele mag uitgeoefen het wat feminisme nie kan verklaar nie en probeer vernietig het. Deur sterre soos Taylor voel ons die wêreldversteurende impak aan van legendariese vroue soos Delila, Salome en Helena van Troje."[119] In teenstelling hiermee noem die kulturele kritikus M.G. Lord haar ’n "toevallige feminis". Hy sê hoewel sy nie as ’n feminis geïdentifiseer het nie, het baie van haar prente feministiese temas gehad en "het dit die groot publiek aan feministiese idees bekend gestel".[120] Ook Ben W. Heineman jr. en Cristine Russell skryf in The Atlantic dat haar rol in Giant "stereotipes oor vroue en minderheidsgroepe afgebreek het".[121]

Taylor word as ’n gay-ikoon beskou en het groot erkenning gekry vir haar MIV/vigs-aktivisme.[113][122][123][124] Ná haar dood het die organisasie GLAAD ’n verklaring uitgereik wat lui "sy was nie net in Hollywood ’n ikoon nie, maar ook in die LGBT-gemeenskap, waar sy gewerk het om te verseker almal word met die respek en waardigheid behandel wat ons almal verdien".[122] Sir Nick Partridge van die Terrence Higgins-trust het haar genoem "die eerste groot ster wat vrees en vooroordeel jeens vigs openlik beveg het".[125] Volgens Paul Flynn van The Guardian was sy ’n "nuwe soort gay-ikoon, een wie se posisie nie op tragedie geskoei was nie, maar op haar werk vir die LGBTQ-gemeenskap".[126]

Toe oudpresident Bill Clinton met haar dood oor haar liefdadigheidswerk praat, het hy gesê "Elizabeth se nalatenskap sal bly voortleef in baie mense dwarsoor die wêreld wie se lewens langer en beter sal wees danksy haar werk en die voortgesette pogings van dié wat sy geïnspireer het."[127]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ "Screen icon Elizabeth Taylor dies". BBC News (in Engels). BBC. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 April 2020. Besoek op 23 Maart 2011.
  2. ↑ "ABC: Actress Elizabeth Taylor dies at age 79" (in Engels). USA Today. 23 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Desember 2019. Besoek op 23 Maart 2011.
  3. ↑ fembio.org – Frauen.Biographieforschung: Elizabeth Taylor. Besoek op 8 Maart 2019
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 4,12 4,13 4,14 4,15 4,16 4,17 4,18 4,19 4,20 4,21 4,22 4,23 4,24 4,25 4,26 4,27 4,28 4,29 4,30 4,31 4,32 4,33 4,34 4,35 4,36 4,37 4,38 4,39 4,40 4,41 4,42 4,43 4,44 4,45 4,46 4,47 4,48 4,49 4,50 4,51 4,52 4,53 4,54 4,55 4,56 4,57 Walker, Alexander (1990). Elizabeth: The Life of Elizabeth Taylor. Grove Press. ISBN 0-8021-3769-5.
  5. ↑ Walker 1990, pp. 3–10.
  6. ↑ Walker 1990, pp. 22–26.
  7. ↑ Walker 1990, pp. 27–34.
  8. ↑ 8,0 8,1 Walker 1990, pp. 27–37.
  9. ↑ Walker 1990, pp. 22–23, 27–37.
  10. ↑ Walker 1990, pp. 38–41.
  11. ↑ 11,0 11,1 Walker 1990, pp. 40–47.
  12. ↑ Crowther, Bosley (15 Desember 1944). "'National Velvet,' Color Film, With Rooney and Elizabeth Taylor, at Music Hall -- 'Tall in Saddle' Comes to the Palace". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Desember 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  13. ↑ Agee, James (24 Maart 2011). "Elizabeth Taylor in 'National Velvet'". The Nation (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 April 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  14. ↑ Cott, Jonathan (29 Maart 2011). "Elizabeth Taylor: The Lost Interview". Rolling Stone (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 Mei 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 15,6 15,7 15,8 Meryman, Richard (18 Desember 1964). "'I refuse to cure my public image'". Life. Besoek op 1 Desember 2018.
  16. ↑ Walker 1990, pp. 48–51.
  17. ↑ Walker 1990, pp. 51–58.
  18. ↑ Walker 1990, pp. 56–57; 65–74.
  19. ↑ Walker 1990, p. 71.
  20. ↑ Walker 1990, p. 69.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 21,5 [[#CITEREF|]].
  22. ↑ "Elizabeth Taylor: Star Rising". Time (in Engels). 22 Augustus 1949. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Desember 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  23. ↑ Walker 1990, pp. 99–105.
  24. ↑ Walker 1990, pp. 96–97.
  25. ↑ Golden, Herb (29 Augustus 1951). "A Place in the Sun". Variety (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 April 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  26. ↑ Weiler, A.H. (29 Augustus 1951). "A Place in the Sun". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 November 2015. Besoek op 1 Desember 2015.
  27. ↑ Walker 1990, p. 145.
  28. ↑ 28,0 28,1 Walker 1990, pp. 139–143.
  29. ↑ Walker 1990, pp. 141–143.
  30. ↑ Walker 1990, pp. 153–157.
  31. ↑ 31,00 31,01 31,02 31,03 31,04 31,05 31,06 31,07 31,08 31,09 31,10 31,11 31,12 31,13 31,14 31,15 31,16 31,17 31,18 31,19 31,20 31,21 31,22 31,23 31,24 31,25 31,26 31,27 31,28 31,29 31,30 31,31 31,32 31,33 31,34 31,35 31,36 31,37 31,38 31,39 31,40 31,41 31,42 31,43 31,44 31,45 31,46 31,47 31,48 31,49 31,50 31,51 31,52 31,53 31,54 31,55 31,56 31,57 31,58 31,59 31,60 31,61 31,62 31,63 31,64 31,65 31,66 31,67 31,68 31,69 31,70 31,71 31,72 Kashner, Sam; Schoenberger, Nancy (2010). Furious Love: Elizabeth Taylor, Richard Burton, and the Marriage of the Century. JR Books. ISBN 978-1-907532-22-1.
  32. ↑ "Giant". Variety (in Engels). 10 Oktober 1956. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  33. ↑ "Elizabeth Taylor: How Guardian critics rated her films". The Guardian (in Engels). 10 Oktober 1956. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 "Elizabeth Taylor". Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Besoek op 1 Desember 2018.
  35. ↑ Crowther, Bosley (19 September 1958). "The Fur Flies in 'Cat on a Hot Tin Roof'; Talent Galore Found in Music Hall Film Acting Does Justice to Williams Play". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 April 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  36. ↑ "Review: Cat on a Hot Tin Roof". Variety (in Engels). 31 Desember 1958. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  37. ↑ "Film: Foreign Actress in 1959" (in Engels). British Academy of Film and Television Arts. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Mei 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  38. ↑ Crowther, Bosley (17 November 1960). "The Screen: Elizabeth Taylor at 'Butterfield 8':Film Based on O'Hara Novel in Premiere". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Maart 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  39. ↑ Doty 2012, p. 47.
  40. ↑ Doty 2012.
  41. ↑ "Review: Who's Afraid of Virginia Woolf?". Variety (in Engels). 31 Desember 1965. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Maart 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  42. ↑ Kauffman, Stanley (24 Junie 1966). "Screen: Funless Games at George and Martha's:Albee's 'Virginia Woolf' Becomes a Film". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Desember 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  43. ↑ McCallum, Simon (27 Februarie 2017). "Late Liz: 10 forgotten Elizabeth Taylor films" (in Engels). British Film Institute. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Mei 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  44. ↑ 44,0 44,1 "Elizabeth Taylor" (in Engels). Hollywood Foreign Press Association. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Maart 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  45. ↑ Ng, David (23 Maart 2011). "Elizabeth Taylor remembered: Always a star, even on the stage". Los Angeles Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Desember 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  46. ↑ Brenner, Marie (9 Mei 1983). "The Liz and Dick Show". New York (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Maart 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  47. ↑ Hanauer, Joan (8 November 1983). "Liz-Zev Split" (in Engels). United Press International. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  48. ↑ "Between Friends". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 Maart 2016. Besoek op 1 Desember 2018.
  49. ↑ O'Connor, John J. (3 Oktober 1986). "'There Must Be a Pony', with Elizabeth Taylor". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  50. ↑ "Chaplin Award Gala". Film Society of Lincoln Center. Besoek op 1 Desember 2018.
  51. ↑ Snierson, Dan (24 Maart 2011). "Elizabeth Taylor: 'Simpsons' exec producer Al Jean remembers the film legend's one-word turn as baby Maggie". Entertainment Weekly (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 November 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  52. ↑ Shales, Tom (28 Februarie 1996). "CBS Follows the Scent of Missing Pearls". Los Angeles Times. Besoek op 1 Desember 2018.
  53. ↑ "1993 Elizabeth Taylor Tribute" (in Engels). American Film Institute. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  54. ↑ "34th Lifetime Achievement Award Recipient, 1997: Elizabeth Taylor" (in Engels). Screen Actors Guild. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Oktober 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  55. ↑ "100 BAFTA Moments – Dame Elizabeth Taylor Receives the BAFTA Fellowship". British Academy of Film and Television Arts (in Engels). 15 Januarie 2015. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Mei 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  56. ↑ "Queen honours movie Dames" (in Engels). BBC. 16 Mei 2000. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 April 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  57. ↑ "Liz Taylor retires from acting" (in Engels). BBC News. 24 Maart 2003. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Maart 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  58. ↑ Woo, Elaine (23 Maart 2011). "From the Archives: Elizabeth Taylor dies at 79; legendary actress". Los Angeles Times. Besoek op 1 Desember 2018.
  59. ↑ "CNN Larry King Live: Interview with Dame Elizabeth Taylor" (in Engels). CNN. 3 Februarie 2003. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Maart 2016. Besoek op 1 Desember 2018.
  60. ↑ 60,0 60,1 60,2 60,3 60,4 60,5 Collins, Nancy (November 1992). "Liz's AIDS Odyssey". Vanity Fair (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Desember 2017. Besoek op 1 November 2018.
  61. ↑ 61,0 61,1 61,2 61,3 61,4 Yarbrough, Jeff (15 Oktober 1996). "Elizabeth Taylor: The Advocate Interview". The Advocate. Besoek op 1 Desember 2018.
  62. ↑ "History" (in Engels). amfAR. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Mei 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  63. ↑ 63,0 63,1 63,2 63,3 "Timeline". The Elizabeth Taylor AIDS Foundation. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Februarie 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  64. ↑ 64,0 64,1 "A look inside The Elizabeth Taylor AIDS Foundation" (in Engels). UN AIDS. 26 Januarie 2015. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Februarie 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  65. ↑ "Ryan White CARE Act: a Legislative History" (in Engels). Health Resources and Services Administration. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Desember 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  66. ↑ Walker, Peter (3 Desember 2015). "Elizabeth Taylor 'ran Dallas Buyers Club-style HIV drugs ring from her home'". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Desember 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  67. ↑ Armstrong, Walter (10 Desember 2015). "Did Liz Taylor Really Run a Bel Air Buyers Club for AIDS Meds, As Kathy Ireland Claimed?". New York (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 November 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  68. ↑ 68,0 68,1 68,2 68,3 Hughes, Sali (29 Maart 2011). "Elizabeth Taylor: the original celebrity perfumer". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Desember 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  69. ↑ France, Lisa Respers (25 Maart 2011). "Obsessions: Elizabeth Taylor, queen of cologne" (in Engels). CNN. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  70. ↑ "House of Taylor Jewelry, Inc. Established Through Merger With Nurescell Inc" (in Engels). PR Newswire. 23 Mei 2005. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 November 2015. Besoek op 1 Desember 2018.
  71. ↑ Campbell, Craig (11 Oktober 2018). "The story of Elizabeth Taylor, part two: Two divorces, tragedy, huge film hits... and the Richard Burton affair". Sunday Post (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 November 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  72. ↑ Dobson, Amy (30 Julie 2018). "Inside Elizabeth Taylor's 1950s Beverly Hills home". Washington Post. Besoek op 1 Desember 2018.
  73. ↑ Sternheimer 2015, p. 174.
  74. ↑ Marikar, Sheila (28 Maart 2011). "Elizabeth Taylor's Unseen Role: Mother" (in Engels). ABC News. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 November 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  75. ↑ "Q&A: An update on Elizabeth Taylor's four children" (in Engels). St. Petersburg Times. 12 Januarie 2010. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Januarie 2017. Besoek op 1 Desember 2018.
  76. ↑ Staff (12 Augustus 1991). "Eight Is Enough". People. Besoek op 1 Desember 2018.
  77. ↑ Oyster, Marcy (23 Maart 2011). "Actress Elizabeth Taylor dies". Jewish Telegraphic Agency (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 Augustus 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  78. ↑ Heymann 1995, p. 195.
  79. ↑ 79,0 79,1 79,2 79,3 Eden, Ami (23 Maart 2011). "In the JTA Archive: Liz Taylor says trade me for Entebbe hostages". Jewish Telegraphic Agency (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  80. ↑ 80,0 80,1 Burstein, Nathan (25 Maart 2011). "Elizabeth Taylor and Israel, a lasting love". The Washington Post. Besoek op 1 Desember 2018.
  81. ↑ Kelley 1981, p. 134.
  82. ↑ 82,0 82,1 "Wiesenthal Center Mourns the Passing of Elizabeth Taylor, Longtime Friend and Supporter". Simon Wiesenthal Center. 23 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 September 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  83. ↑ 83,0 83,1 Horyn, Cathy (23 Maart 2011). "An Alluring Beauty Exempt From Fashion's Rules". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Desember 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  84. ↑ 84,0 84,1 84,2 84,3 84,4 Vesilind, Emili (23 Maart 2011). "As a fashion icon, Elizabeth Taylor could turn simple into sexy, elegance into excess". Los Angeles Times. Besoek op 1 Desember 2018.
  85. ↑ 85,0 85,1 Fox, Imogen (23 Maart 2011). "Elizabeth Taylor: style icon". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  86. ↑ 86,0 86,1 Cosgrave, Bronwyn (24 Maart 2011). "End Of An Era". Vogue (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Desember 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  87. ↑ "Release: The Icon And Her Haute Couture -The Collection Of Elizabeth Taylor" (in Engels). Christie's. 20 September 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Desember 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  88. ↑ Peltason, Ruth (23 November 2011). "Elizabeth Taylor: A Life in Jewels". Vanity Fair (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Julie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  89. ↑ "Elizabeth Taylor" (in Engels). Valentino Garavani Museum. 24 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Desember 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  90. ↑ Wohlfert, Lee (20 Junie 1977). "Cover Story: Dressing the Stars". People (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 September 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  91. ↑ Cowles, Charlotte (23 Maart 2011). "A Tribute to Elizabeth Taylor: Fashion Icon". New York (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 November 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  92. ↑ "The Collection of Elizabeth Taylor" (in Engels). Christies. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Januarie 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  93. ↑ "The Collection of Elizabeth Taylor: The Icon and her Haute Couture, Evening Sale (III)" (in Engels). Christie's. 14 Desember 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 November 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  94. ↑ 94,0 94,1 94,2 "Elizabeth Taylor: history of health problems". The Daily Telegraph (in Engels). 23 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  95. ↑ Tanabe, Karin (24 Maart 2011). "Elizabeth Taylor's Washington life". Politico (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Junie 2017. Besoek op 1 Desember 2018.
  96. ↑ Harmetz, Aljean (20 Januarie 1988). "Liz Taylor at 55: Thin Again, and Wiser". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Januarie 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  97. ↑ Taraborrelli, J. Randy (2007). Elizabeth: The Biography of Elizabeth Taylor. p. 432.
  98. ↑ "Dame Elizabeth Taylor dies at the age of 79" (in Engels). BBC News. 23 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Julie 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  99. ↑ "Elizabeth Taylor dies aged 79" (in Engels). ABC News. 24 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 September 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  100. ↑ Tourtellotte, Bob (23 Maart 2011). "Hollywood legend Elizabeth Taylor dies at 79" (in Engels). Reuters. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 November 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  101. ↑ "Private burial service held for Elizabeth Taylor" (in Engels). CNN. 25 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 November 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  102. ↑ Canby, Vincent (4 Mei 1986). "Film View; Elizabeth Taylor – Her Life Is The Stuff Of Movies". The New York Times (in Engels). p. 1. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Julie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  103. ↑ Ebert, Roger (23 Maart 2011). "Elizabeth Taylor, a star in a category of her own, dies at 79" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 31 Oktober 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  104. ↑ Seymour, Gene (23 Maart 2011). "Elizabeth Taylor: The 'Last Star'". CNN (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 November 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  105. ↑ 105,0 105,1 105,2 Gabler, Neal (25 Maart 2011). "Taylor's celebrity: her lasting legacy". CNN. Besoek op 1 Desember 2018.
  106. ↑ Kuntz, Jonathan (23 Maart 2011). "Elizabeth Taylor Was the Original Modern Celebrity". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Desember 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  107. ↑ Frankel, Susannah (26 Oktober 2011). "Elizabeth Taylor: A life less ordinary". The Independent (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Desember 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  108. ↑ JohnJoseph, La (24 Maart 2011). "Elizabeth Taylor: the icon's icon". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Desember 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  109. ↑ Vaidyanathan, Rajini (23 Maart 2011). "How Elizabeth Taylor redefined celebrity" (in Engels). BBC News. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Augustus 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  110. ↑ Rojek 2012, p. 177.
  111. ↑ Cashmore 2006, p. 75.
  112. ↑ Sweeney, Tanya (8 Junie 2014). "Cult of celebrity spreads: The velvet rope revolution". Irish Independent (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Augustus 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  113. ↑ 113,0 113,1 113,2 113,3 Bernstein, Adam (27 Maart 2011). "Screen legend Elizabeth Taylor dies at 79". The Washington Post. Besoek op 1 Desember 2018.
  114. ↑ 114,0 114,1 Gussow, Mel (23 Maart 2011). "Elizabeth Taylor, 1932–2011: A Lustrous Pinnacle of Hollywood Glamour". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Junie 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  115. ↑ French, Philip (24 Maart 2011). "Elizabeth Taylor: an enduring icon of Hollywood's golden age". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 November 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  116. ↑ Mathews, Tom Dewe (2 Mei 2000). "She wasn't much of an actress, but..." The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  117. ↑ Bradshaw, Peter (23 Maart 2011). "Elizabeth Taylor: born to be Cleopatra". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  118. ↑ Thomson, David (24 Maart 2011). "Elizabeth Taylor: let the story melt away and just gaze". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  119. ↑ "Paglia on Taylor: "A luscious, opulent, ripe fruit!"". Salon (in Engels). 24 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Mei 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  120. ↑ Lord, M.G. "The Accidental Feminist: How Elizabeth Taylor Raised Our Consciousness and We Were Too Distracted by Her Beauty to Notice" (in Engels). mglord.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Maart 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  121. ↑ "Elizabeth Taylor's Feisty, Feminist Turn in Giant". The Atlantic (in Engels). 5 November 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 November 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  122. ↑ 122,0 122,1 Kane, Matt (24 Maart 2011). "Dame Elizabeth Taylor: Remembering a Trailblazing HIV/AIDS Advocate" (in Engels). GLAAD. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Desember 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  123. ↑ Green, Jessica (23 Maart 2011). "Elizabeth Taylor remembered as 'extraordinary' gay rights ally". PinkNews (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Februarie 2020. Besoek op 1 Desember 2018.
  124. ↑ Stein, Joel (9 April 2011). "Is It Possible To Become A Gay Icon?". Time (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 November 2019. Besoek op 1 Desember 2018.
  125. ↑ "FACTBOX – Reactions to death of Elizabeth Taylor" (in Engels). Reuters. 23 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Junie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  126. ↑ Flynn, Paul (23 Maart 2011). "Elizabeth Taylor: gay icon". The Guardian (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Julie 2018. Besoek op 1 Desember 2018.
  127. ↑ "'Great legend' Elizabeth Taylor remembered". BBC News (in Engels). 24 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Augustus 2018. Besoek op 1 Desember 2018.

Bronne

[wysig | wysig bron]

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Elizabeth_Taylor&oldid=2442133"