Pous Pius IV
| Pous Pius IV | |
|---|---|
| |
| |
| Geboortenaam | Giovanni Angelo Medici |
| Pontifikaat begin | 25 Desember 1559 |
| Pontifikaat eindig | 9 Desember 1565 |
| Voorganger | Paulus IV |
| Opvolger | Pius V |
| Gebore | 31 Maart 1499 Milaan, Italië |
| Sterf | 9 Desember 1565 Rome, Italië |
| Ander pouse genaamd Pius | |
Pius IV was die 224ste pous van die Rooms-Katolieke Kerk van 1559 tot 1565. Hy is veral bekend weens sy suksesvolle hervatting en afsluiting van die konsilie van Trente.
Biografie
[wysig | wysig bron]Pous Pius IV[1] is gebore as Giovanni Angelo Medici op 31 Maart 1499 in Milaan, Italië die seun van Bernardino Medici en sy vrou Clelia Serbelloni. Hy was van nederige afkoms en geen familie van die de' Medici van Florence nie. Sy vroeë loopbaan is verbind aan die van sy ouer broer Gian Giacomo Medici, die van 'n gewone "bravo" (avonturier) gevorder het tot markies van Marignano. Hy het regte, sowel siviele as kanonieke reg, gestudeer aan die universiteit van Bologna. Hy gaan op 26 Desember 1527 na Rome en word die gunsteling van Pous Paulus III. Op 14 Desember 1545 word hy aartsbiskop van Ragusa, maar word eers op 20 April 1546 tot biskop gewy. Hy word vinnig bevorder tot goewerneur van verskillende dorpe, vise-legaat van Bologna en op 8 April 1549 tot kardinaal-priester. Hy het drie buite-egtelike kinders gehad. Op 25 Desember 1559 toe hy 60 jaar oud was, volg hy Pous Paulus IV op na 'n konklaaf van drie maande en word gekroon op 6 Januarie 1560 deur kardinaal Alessandro Farnese. Hy regeer tot sy dood op 9 Desember 1565, word begrawe op 19 Desember 1565 en word opgevolg deur Pous Pius V. Die naam ‘Pius’ beteken 'die vrome'.
Pontifikaat
[wysig | wysig bron]
Die eerste besluite van Pous Pius IV[2] was om die deelnemers aan die oproer wat gevolg het op sy voorganger Pous Paulus IV se dood, te begenadig en die neefs van die vorige pous te veroordeel. Kardinaal Carlo Carafa is opgehang en sy broer Giovanni Carafa, hertog van Paliano, onthoof op 6 Maart 1561 weens hulle aandeel in die moord op die swanger vrou van die hertog. Op 29 November 1560 publiseer hy 'n bul om die konsilie van Trente wat deur Pous Julius III opgeskort is, weer op te roep. Op 18 Januarie 1562 heropen hy die konsilie vir die derde keer. Met groot diplomasie en takt en met die hulp van kardinale Moroni en Borromeo het hy die konsilie tot 'n goeie einde gebring op 4 Desember 1563. Hy bevestig ook die besluite van die Konsilie van Trente met 'n pouslike bul "Benedictus Deus" op 26 Januarie 1564. Sy bul "Iniunctum nobis" van 13 November 1564 publiseer die geloofsbelydenis van Trente.
Op 9 Oktober 1562 publiseer hy die bul "In eligendis" wat pouslike verkiesings reël.
Hy het die aanklag teen Jeanne van Albret, koningin van Navarre, deur die Inkwisisie, as sou sy Calvinis geword het, laat terugtrek in 1564 ondanks die protes van koning Karel IX van Frankryk. In dieselfde jaar laat hy die leke in Boheme en Oostenryk toe om die Nagmaalsbeker te gebruik.
In 1565 was daar 'n sameswering teen die pous deur Benedetto Accolti, 'n seun van 'n kardinaal, wat egter ontdek en onderdruk is.
Pous Pius IV was, soos baie van sy voorgangers en opvolgers, 'n nepotis. Hy het onder andere sy neef Carlo Borromeo as kardinaal aangestel.
Die kollege van kardinale
[wysig | wysig bron]Pous Pius IV het 46 nuwe kardinale aangestel in vier konsistories.
Die konsistorie van 31 Januarie 1560
[wysig | wysig bron]- Giovanni Antonio Serbelloni, biskop van Foligno.
- Carlo Borromeo, kardinaal-nepoot, priester van Milaan.
- Giovanni de' Medici, iunior, priester van Florence, seun van die hertog van Florence.
Die konsistorie van 26 Februarie 1561
[wysig | wysig bron]- Girolamo Seripando, O.S.A., aartsbiskop van Salerno.
- Philibert Babou de la Bourdaisière, biskop van Angoulême, Frankryk.
- Ludovico Simoneta, biskop van Pesaro.
- Mark Sittich von Hohenems, kardinaal-nepoot, verkose biskop van Cassano.
- Francesco Gonzaga, apostoliese protonotarius.
- Alfonso Gesualdo, apostoliese protonotarius.
- GianFrancesco Gàmbara, priester van die Vatikaan.
- Marco Antonio Amulio, ambassadeur van Venesië.
- Bernardo Salviati, biskop van Saint-Papoul, Frankryk.
- Stanisław Hosius, biskop van Ermland, Pole.
- Pier Francesco Ferrero, biskop van Vercelli.
- Antoine Perrenot de Granvelle, biskop van Arras, Frankryk.
- Luigi d'Este, priester van Ferrara.
- Ludovico Madruzzo, priester van Trente.
- Innico d'Avalos d' Aragona, O.S. Iacobis.
- Francisco Pacheco de Toledo, priester van Sevilla, Spanje.
- Bernardo Navagero, Edelman van Venesië.
- Girolamo di Corregio, Edelman van Lombardye.
Die konsistorie van 6 Januarie 1563
[wysig | wysig bron]- Federico Gonzaga, broer van die hertog van Mantua.
- Ferdinando de' Medici, seun van die hertog van Florence.
Die konsistorie van 12 Maart 1565
[wysig | wysig bron]- Annibale Bozzuti, aartsbiskop van Avignon, priester van die Vatikaan.
- Marco Antonio Colonna, senior, aartsbiskop van Tarento.
- Tolomeo Gallio, aartsbiskop van Manfredonia.
- Angelo Nicolini, aartsbiskop van Pisa.
- Luigi Pisani, biskop van Padua, priester van die Vatikaan.
- Prospero Santacroce, biskop van Kisamos, Kreta.
- Zaccaria Delfino, biskop van Hvar (Lesina), Dalmasië.
- Marcantonio Bobba, biskop van Aosta.
- Ugo Boncompagni, biskop van Viesti (later Pous Gregorius XIII).
- Alessandro Sforza, neef van Pous Paulus III, biskop van Parma.
- Simone Pasqua, biskop van Luni-Sarzana, die pous se dokter.
- Flavio Orsini, biskop van Muro.
- Carlo Visconti, biskop van Ventimiglia.
- Francesco Alciati, verkose biskop van Cittá.
- Francesco Abbondio Castiglioni, biskop van Bobbio.
- Guido Luca Ferrero, biskop van Vercelli.
- Alessandro Crivelli, biskop van Cerenza en Cariati, Spanje.
- Antoine de Créqui Canaples, biskop van Amiens, Frankryk.
- GianFrancesco Commendone, biskop van Kephalonia en Zacynthus, Pole.
- Benedetto Lomellini, priester van die Vatikaan.
- Guglielmo Sirleto, apostoliese protonotarius.
- Gabriele Paleotti, ouditeur van die Heilige Romeinse Rota.
- Franceco Crasso, ouditeur van die Heilige Romeinse Rota.
Bibliografie
[wysig | wysig bron]- Duff, Eamon (2001). Saints and Sinners: A History of the Popes, Yale University Press. ISBN 0-300-09165-6.
- Maxwell-Stuart, P. G. (2002). Chronicle of the Popes: The Reign-by-Reign Record of the Papacy from St. Peter to the Present, Thames & Hudson. ISBN 0-500-01798-0.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ Pius IV. (2008). Encyclopædia Britannica. Deluxe Edition. Chicago: Encyclopædia Britannica.
- ↑ . Loughlin, J. (1911). Pope Pius IV. In The Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company. Besoek November 5, 2009 by: http://www.newadvent.org/cathen/12129a.htm
- Rendina, Claudio (1984). I papi. Storia e segreti. Rome: Newton Compton.
- Teks uit die 9de uitgawe (1888) van die Encyclopædia Britannica
- Freedberg, Sydney J. (1993). Pelican History of Art (red.). Painting in Italy, 1500–1600. Penguin Books Ltd. p. 429.
Eksterne skakels
[wysig | wysig bron]
- CE Inskrywing in die Catholic Encyclopedia (Engels)
- CF Inskrywing in die Catholic Forum (Engels)
- Inskrywing in die Catholic Hierarchy (Engels)
- BBKL Inskrywing (met Literatuurverwysings) in die Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (Duits)
- PTA Inskrywing in "Popes through the Ages" deur J. Brusher S.J. (Engels)
- VH Inskrywing in die Vatican History (in Duits).
- CA Inskrywing in die "Cardinals of the Holy Roman Church".
 |
Wikimedia Commons bevat media in verband met Pius IV. |
Nota
[wysig | wysig bron]Saamgestel en vertaal uit die Nederlandse, Engelse, Duitse en Franse wikipedia en aangevul uit ander bronne soos aangedui.
Opvolging
[wysig | wysig bron]| Voorafgegaan deur Paulus IV |
Pous (Pontifex Maximus) 1559 – 1565 |
Opgevolg deur Pius V |
Basis-URL: en:Pope Pius IV
Normdata  |
|
|---|