Invloed van spraak op de samenleving In dit werk zal ik de analyse presenteren van de elites van het systeem die de controle over de communicatie vertegenwoordigen en het denken van de samenleving beïnvloeden. Vandaar de symbolische en structurele reproductie van racisme door middel van discours. Als corpus heb ik met de regering gesproken die heel belangrijk is bij racisme in de samenleving waarin we leven. Voor de uitgevoerde analyses heb ik het boek van de Nederlandse taalkundige Teun Van Dijk “Racismo e discourse das elites” (2003) en de toespraken van Djamila Ribeiro bestudeerd; Het laat zien hoe ongelijkheden dankzij de geschiedenis zijn ontstaan ​​en in de huidige tijd blijven bestaan ​​vanwege het immigratiebeleid dat etnische, etnocentrisme en vreemdelingenhaat voortbrengt. Volgens Van Dijk bestaat het politieke discours niet alleen uit woorden, maar is het ook de weergave van ideeën die gedeeld willen worden met de gemeenschap. Op deze manier worden de levens van mensen gecontroleerd: binnenkomst, vertrek, werk en huisvesting. Uitsluiting op het werk wordt duidelijk tijdens interviews, wanneer de recruiter de geïnterviewde vraagt ​​naar het levensverhaal, de nationaliteit van de persoon, enz. Het interview wordt dus niet alleen gebruikt om degenen die het werk onderzoeken te leren kennen, maar ook om het te classificeren op basis van de concepten die in onze samenleving worden opgelegd. “Als je een werkgever bent, neem je dan zwarte mensen in dienst en creëer je daadwerkelijk programma’s met diversiteit doelen zodat zwarte mensen toegang hebben?” (Djamila Ribeiro, “Racisme in Brazilië: iedereen weet dat het bestaat, maar niemand denkt dat hij racistisch is” BBC) De toespraken zijn racistisch, maar eerst moeten we onze theorie over racisme definiëren. Het wordt vaak alleen begrepen als de relatie van overheersing die door de geschiedenis heen aanwezig is met dominante groepen die voornamelijk etnische en huidskleurige verschillen creëren. In feite kunnen de elites die het systeem domineren, door middel van woorden nieuwe sociaal-economische verschillen creëren, omdat zij verantwoordelijk zijn voor het verspreiden van de verschillen tussen degenen aan de onderkant van de sociale piramide. Deze woorden houden verband met de vooroordelen die in onze gemeenschap worden geformuleerd en gedeeld. Daarom zijn raciale praktijken niet altijd opzettelijk, maar vormen ze negatief georiënteerde mentale representaties. Etnische vooroordelen en ideologieën zijn niet aangeboren; ze worden verworven en geleerd. Er wordt op gewezen dat het onmogelijk is om niet racistisch te zijn als je bent opgegroeid in een racistische samenleving. Het is iets dat in ons zit en iets waar we altijd tegen moeten vechten.' Kunt u uitleggen waarom het zo schadelijk is dat we de discussie over racisme als iets individueels proberen te richten, met uitspraken als 'Ik ben geen racist'? zegt Djamila Ribeiro. Racistische uitlatingen worden vaak opgevat als een handeling of een plaats waar deze plaatsvindt, maar we weten ook dat daar non-verbale uitingen onder vallen, zoals bijvoorbeeld apen gebaren. Bij het analyseren van het lexicon kan het er enkele bevatten die indirect ongelijkheid genereren, zoals ‘zij’, ‘die’, en er wordt belang gehecht aan positieve eigenschappen van ‘onze’ boven ‘negatieve’ eigenschappen van ‘zij daar’, analyseert Van Dijk. De betekenissen en de manier waarop deze ideeën worden gebruikt, veranderen dus of proberen ons dagelijks denken te veranderen, waardoor onze relaties met minderheden in het land waar we wonen, zoals immigranten, worden beïnvloed. Elites zijn echter over het algemeen niet racistischer dan niet-elites, maar hun racisme is wel zichtbaarder dankzij hun toegang tot het publieke debat, de media, het onderwijs en de controle over hen. De definitie van elites verschijnt nu via de materiële hulpbronnen die de basis vormen van macht en die ‘symbolisch kapitaal’ definiëren. Dit kapitaal zou dus de preferentiële toegang zijn tot de oren van het grote publiek, en zij worden ideologische leiders van de samenleving omdat zij daarin gemeenschappelijke waarden vestigen. Zo bleef de macht van blanken over zwarte mensen, van degenen die in het land geboren waren, over immigranten, enz. “Om deze reden wordt kritiek op de werkloosheid soms toegeschreven aan immigranten” (Van Dijk, “Racisme en elite discours", 2003). In het geval van alledaagse spraak kunnen we een interactie zien die een ander menselijk discours vormt, omdat wat we over de wereld leren, voortkomt uit alledaagse gesprekken met familie, vrienden en collega's. Als gevolg hiervan wordt naar de ‘andere’ etnische groepen verwezen door de verschillende manier waarop zij zich tegenover ons gedragen en waarnemen, met verschillende gewoonten, taal, religie of waarden, wat de belangrijkste thema’s zijn waarop de gesprekken zullen worden ontwikkeld. We moeten deze verschillen positief maken en proberen een gemeenschappelijke basis te vinden die ons een cultureel verrijkende ervaring biedt. Om racisme op te lossen, stel ik voor om ons discours te veranderen door te vergeten wat regeringen zeggen. We zullen dit bereiken dankzij de analyse die we van onze kennis zullen maken. Het zal niet gemakkelijk zijn om vooroordelen te bestrijden, maar door ons bewust te zijn van onze fouten kunnen we dat wel doen. Dus nu zullen gesprekken zorgvuldiger worden bestudeerd en zullen we niet langer met minachting over anderen spreken en zullen argumenten niet langer stereotiep en conventioneel zijn. Gesprekken vormen een discursief genre in de informele sfeer en daarom wordt er soms geen rekening mee gehouden. Maar als we naar de gedachten van onze regeringsvertegenwoordigers kijken, zullen we merken dat ze herhalen wat de mensen zeggen, omdat ze op deze manier in staat zullen zijn om worden gesteund bij een mogelijke verkiezing, en zij beslissen niet zelf wat zij zullen doen als zij daardoor worden verkozen. Volgens Djamila Ribeiro zullen ze immigranten vertellen dat ze een financieel probleem vormen voor ons land, suggereren dat ze in hun regio geholpen moeten worden en aanbevelen dat ze hier niet komen omdat ze met ons volk zullen lijden, of aanbevelen dat ze in hun eigen land blijven. land om te helpen het te bouwen en te ontwikkelen. De media spelen een zeer belangrijke rol omdat de vertegenwoordiging van minderheden op televisie en in kranten de afgelopen jaren goed is onderzocht. Eerdere onderzoeken boden een algemene analyse, maar spraken niet specifiek over hoe de media deze lieten zien. Er is hier behoefte aan een speciale discoursanalyse die kan helpen en verklaren waarom de media structuur is zoals die is en hoe deze de hoofden van het publiek beïnvloedt. Als gevolg hiervan zullen we kennis verwerven die ons in staat stelt het belang van media in de reproductie van racisme te leren kennen, bijvoorbeeld door ons bewust te zijn van de titels die ze gebruiken en door te bestuderen hoe ze verwijzen naar de verschillen tussen leden van de dominante groep. Zo weten we dat veel titels die verband houden met ethische thema's niet positief zijn, omdat ze de belangrijkste informatie in een nieuwsbericht samenvatten en alleen het centrale thema weergeven. Daarom zijn misdaad of daarmee samenhangende kwesties, zoals drugs, hier altijd vertegenwoordigd. Journalistieke berichten hebben een zeer belangrijke intertekstuele dimensie. De nieuws bereiding is mede gebaseerd op de verwerking van een aantal bronnen zoals andere nieuwsberichten, interviews, onderzoeken etc. Deze intertekstualiteit laat andere discoursen zien. Het is dan ook niet verrassend dat kranten over het algemeen bronnen van de (blanke) elite, intellectuelen of de politie gebruiken, alsof deze waarheidsgetrouwer en waardevoller zijn dan bronnen afkomstig van leden van andere groepen. In feite hebben hyperteksten nieuwe interactie genres op internet gecreëerd, zoals chats en sociale netwerken, die nieuwe vormen van menselijke interactie genereren en waarin ook sociale uitsluiting bestaat omdat niet alle sociale klassen toegang hebben tot het gebruik ervan. Daarom is het belangrijk om op te merken hoe deze digitale hulpmiddelen worden gebruikt en wie de belangrijkste mensen zijn die invloed hebben op de gedachten die daar worden gedeeld. Concluderend: politieke discoursen beïnvloeden mentale modellen en sociale representaties die worden gedeeld in de samenleving en sociale interacties, communicatie en publieke opinie. Daarom veronderstelt de manipulatie van de publieke opinie en besluiten zeer vergelijkbare structuren en strategieën en zal deze in alle soorten discours werken. Als resultaat hiervan “vinden we stereotiepe thema’s, vooroordelen over klasse, land, etniciteit” (“Racisme en elite discours", Van Dijk, 2003); die een uitsluiting voor minderheden vertegenwoordigen, en waarmee rekening moet worden gehouden om een ​​oplossing in de samenleving te vinden, omdat zij dezelfde rechten verdienen als degenen die tot de elite behoren, dit moet alle mensen omvatten, ongeacht hun afkomst. Het discours moet veranderen, want hoewel er instellingen zijn die strijden voor de inclusie van immigranten en gekleurde mensen, is er nog steeds sprake van discriminatie en racisme waardoor niet iedereen toegang heeft tot goed onderwijs, fatsoenlijk werk en comfortabele huisvesting. Het is tijd dat we nadenken over hoe we het discours kunnen veranderen en niet kunnen toestaan ​​dat de ideeën van de elites ons dagelijks leven beïnvloeden. Dit zal mogelijk zijn dankzij de analyse die we zullen maken bij het delen van ervaringen met mensen die niet tot onze gemeenschap behoren. Dat we nadenken over een manier om ze op te nemen in onze sociale groepen, of het nu op het werk, op school, in groepen vrienden is, enz. Conventionele media zullen blijven proberen sociale verschillen in stand te houden, maar binnenkort zullen bijvoorbeeld sociale netwerken ons in staat stellen de taak uit te voeren die ik voorstel, omdat we daar allemaal gelijk zijn en elk woord voor iedereen hetzelfde waard is en weegt. Bibliografie: Boek: Teun Van Dijk: “Racisme en elite discours" (2003) Krant: BBC-artikel met Djamila Ribeiro: https://www.bbc.com/portuguese/brasil-52922015