Αστικό Δίκαιο

Αποκλειστική υπαιτιότητα πεζού. Απορρίπτει την αγωγή.
Κρίθηκε ο θανών πεζός αποκλειστικά υπαίτιος του ατυχήματος όταν προσπάθησε παράνομα να διασχίσει κάθετα το οδόστρωμα την στιγμή που ο σηματοδότης έδειχνε για την πορεία του ερυθρό (απαγορευτικό) σήμα.
Το Δικαστήριο άχθη στην κρίση, ότι η εναγόμενη οδηγός δεν τυγχάνει υπαίτια του θανατηφόρου ατυχήματος.
Κατ' ακολουθία των ανωτέρω, το Δικαστήριο απορρίπτει την ασκηθείσα αγωγή ως αβάσιμη από ουσιαστική άποψη, ως προς αμφότερες τις βάσεις της, από αδικοπραξία και από τον Ν. ΓΠΝ/1991.
Κατά την απόφαση στην οδηγό του οχήματος δεν καταλογίσθηκε καμία υπαιτιότητα διότι έβαινε κανονικά στη λωρίδα κυκλοφορίας της και δεν είχε την δυνατότητα αποφευκτικού ελιγμού διότι αντιλήφθηκε τον πεζό μόλις στα 3 μ. όταν ο πεζός αιφνιδίως παρεμβλήθηκε στην πορεία της.
Η αποκλειστική υπαιτιότητα για το τροχαίο ατύχημα εν όψει των άνω παραδοχών καταλογίσθηκε στον θανόντα πεζό, ο οποίος μάλιστα και δεν χρησιμοποίησε την πλησίον του ατυχήματος υπέργεια για πεζούς διάβαση (πεζογέφυρα).

Νομική άποψη σχετικά με την εγκυρότητα ή μη συμφωνητικών δικηγορικής αμοιβής που έχουν συνταχθεί τα παλαιότερα έτη, κατά τη διάρκεια ισχύος του προϊσχύσαντος Κώδικα Δικηγόρων, εάν κατατεθούν οποτεδήποτε μέχρι την πληρωμή απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που επιδικάζει αποζημίωση σε υπόθεση αποζημιώσεως εξ απαλλοτριώσεως, στον οικείο Δικηγορικό Σύλλογο και στην αρμόδια ΔΟΥ, σύμφωνα με τις διατάξεις του ισχύοντος σήμερα Κώδικα Δικηγόρων.

Η υπαγωγή της ιατρικής ευθύνης στο άρθρο 8 του νόμου 2251/1994, ουδέποτε αμφισβητήθηκε από την ελληνική θεωρία , αφού η περίπτωση της ιατρικής ευθύνης παρουσιάζεται ως χαρακτηριστική περίπτωση εφαρμογής του άρθρου 8, καθότι ο ιατρός παρέχει υπηρεσίες κατά τρόπο ανεξάρτητο, στο πλαίσιο επαγγελματικής δραστηριότητας. Ωστόσο, δημοσιευμένες δικαστικές αποφάσεις σχετικές με την ιατρική ευθύνη βασισμένη στο άρθρο 8, δεν υπάρχουν ακόμη. Γίνεται δεκτό , ότι ο νομοθέτης έχει τη δυνατότητα να ανάγει κατά την κρίση του ορισμένα περιστατικά σε γενεσιουργούς λόγους ευθύνης προς αποζημίωση. Υποστηρίζεται , λοιπόν, ότι το άρθρο 8, καθιερώνει έναν αυτοτελή νόμιμο λόγο ευθύνης εκ του νόμου, ο οποίος υπάρχει ανεξάρτητα από την ύπαρξη συμβατικής ή εξωσυμβατικής βάσης ευθύνης.

Ατύχημα στα Τέμπη.
Ανθρωποκτονία και σωματική βλάβη από αμέλεια.
Τέλεση με παράλειψη.
Υποχρεώσεις του εκτελούντος χερσαία εμπορευματική μεταφορά ως προς το όχημα και το φορτίο.
Εφαρμοστέες διατάξεις του ΚΟΚ.
Διατάραξη ασφαλείας συγκοινωνιών. Στοιχεία του αδικήματος. Έννοια "διατάραξης". Τέλεσή του με παράλειψη.
Ιδιαίτερη νομική υποχρέωση του άρθρου 15 ΠΚ.
Ενδεχόμενος δόλος του δράστη. Διάκριση από την ενσυνείδητη αμέλεια.
Παραβίαση κανόνων ασφαλούς φόρτωσης και κίνησης φορτηγού ως στοιχείο του δόλου για το ανωτέρω έγκλημα.
Περιστατικά. Τελεσθέντα αδικήματα και ποινική ευθύνη.
Κακουργηματική μορφή. Επιμέτρηση ποινών.
Κρίση για αναγνώριση ελαφρυντικών περιστάσεων. Με μειοψηφία.

Στόχος της εργασίας είναι η σύντομη ανάλυση της διαδικασίας κτηματογράφησης, καθώς και του συστήματος διόρθωσης των ανακριβών πρώτων εγγραφών στο Εθνικό μας Κτηματολόγιο, σε συνδυασμό με μια λεπτομερή παρουσίαση της αγωγής του άρθρου 6 παρ. 2 του Ν. 2664/1998. Η συγκεκριμένη αγωγή δίνει τη δυνατότητα ολικής ή μερικής διόρθωσης μιας πρώτης εγγραφής και ασκείται από όποιον έχει έννομο συμφέρον, μέσα σε μια αποκλειστική προθεσμία, η οποία και ορίζεται από τον ίδιο τον νόμο.

Ο πρόσφατος ν. 4529/2018 και η νομολογιακή δραστηριότητα των τελευταίων ετών καταδεικνύουν την αυξανόμενη σημασία της αστικής ευθύνης επί παραβάσεων του εθνικού και ενωσιακού δικαίου του ελεύθερου ανταγωνισμού. Η παρούσα μελέτη αποτελεί την πρώτη μονογραφική επεξεργασία του ζητήματος στην ελληνική βιβλιογραφία. Μετά την οριοθέτηση του αντικειμένου και την αναγωγή στις ιστορικές του βάσεις, ο συγγραφέας αναζητεί το έρεισμα και την τελολογία της αδικοπρακτικής ευθύνης στις περιπτώσεις νόθευσης του ανταγωνισμού. Στο κύριο τμήμα της μελέτης ερευνώνται διεξοδικώς οι προϋποθέσεις θεμελίωσης της αξίωσης αποζημίωσης. Αυτοτελές κεφάλαιο αφιερώνεται στην ιδρυόμενη οφειλή εις ολόκληρον, ενώ ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στο προνομιακό καθεστώς που επιφυλάσσεται σε ορισμένες κατηγορίες υπαιτίων. Εξετάζονται επίσης τα κρίσιμα για την πράξη ζητήματα της παραγραφής. Στο τέλος συγκεφαλαιώνονται τα συμπεράσματα της μελέτης.
Οι αστικού δικαίου αναπτύξεις συμπλέκονται αρμονικά με αναλύσεις καίριων θεματικών του δικαίου του ελεύθερου ανταγωνισμού, όπως η έννοια της επιχείρησης ως οικονομικής ενότητας, η μετακύλιση της επιπλέον επιβάρυνσης, η δράση τρίτων υπό την επιρροή της σύμπραξης και η αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων επιείκειας. Στη μελέτη αξιοποιούνται τα πορίσματα της νομολογίας του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Γενικού Δικαστηρίου και των ελληνικών και αλλοδαπών πολιτικών δικαστηρίων. Μέσω της συστηματικής και τελολογικής θεώρησης των διατάξεων του ν. 4529/2018 επιχειρείται, εξάλλου, η ένταξη των νέων ρυθμίσεων στο σύστημα του ισχύοντος αστικού δικαίου. Οι εισαγόμενες αποκλίσεις δεν υποβαθμίζονται, αλλά, αντιθέτως, επισημαίνονται σαφώς και αξιολογούνται με κριτική διάθεση. Το έργο απευθύνεται στους ερευνητές και τους εφαρμοστές του ιδιωτικού δικαίου, φιλοδοξώντας να προσφέρει τεκμηριωμένες, συνεπείς και εφαρμόσιμες λύσεις.

Η αντέφεση, στην ειδική διαδικασία των αυτοκινήτων, καθ' ο μέρος στρέφεται σε εκκληθέντα κεφάλαια καθώς και αναγκαίως με αυτά συνεχόμενα, είναι παραδεκτή, καθ' ο, όμως, μέρος προσβάλλει την απόφαση ως προς μη εκκληθέν κεφάλαιο είναι απαράδεκτη (βλ. ΑΠ 604/2006, ΕφΠειρ 172/2010).

Ένα τμήμα της Ελληνικής Επικράτειας, η Δυτική Θράκη, αποτελεί σήμερα το τελευταίο τμήμα της πολιτισμένης Ευρώπης, όπου εφαρμόζεται επισήμως και θεσμοθετημένα o ιερός μουσουλμανικός νόμος, όπου Νόμος και Θρησκεία ταυτίζονται. Η Ελλάς είναι το μοναδικό ευρωπαϊκό Κράτος, σε τμήμα της εδαφικής επικράτειας του οποίου ισχύει ο ιερός μουσουλμανικός νόμος για το προσωπικό καθεστώς των μουσουλμάνων, τούτο δε παρά το γεγονός, ότι σε πολλά ευρωπαϊκά Κράτη, και δη στην χερσόνησο του Αίμου (καλουμένη και βαλκανική), διαβιούν Ευρωπαίοι πολίτες μουσουλμανικού θρησκεύματος.
Το γεγονός της εφαρμογής του ιερού μουσουλμανικού νόμου (σαρία ), ως ιδιαίτερου νομικού καθεστώτος, στις προσωπικές σχέσεις των Ελλήνων Πολιτών μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης και η απονομή στον εκάστοτε μουφτή, δηλ. ιερέα, δικαιοδοτικών αρμοδιοτήτων, φαίνεται να προσκρούει σε θεμελιώδεις αρχές και αξίες του δυτικού πολιτισμού, λόγω αφ ενός μεν της εφαρμογής διαφορετικών διατάξεων με μοναδικό κριτήριο το θρήσκευμα αφ’ ετέρου δε του ταυτόχρονου ρόλου του ιερέα ως δικαστή. Σημειώνεται ότι η άσκηση της θρησκευτικής ελευθερίας, που κατοχυρώνεται από το Ελληνικό Σύνταγμα, και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διαχωρίζεται σαφώς από την απονομή της δικαιοσύνης, η δε δικαστική λειτουργία ασκείται κατά το ελληνικό Σύνταγμα αποκλειστικά από τους απολαμβάνοντες πλήρους προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας Δικαστικούς Λειτουργούς. Υπογραμμίζεται, ότι σύμφωνα με το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ 466/2003, 1333/2001), άποψη την οποία υιοθετεί και το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους (Γν/ση ΝΣΚ 112/2009), το Ελληνικό Κράτος δεν δεσμεύεται βάσει Διεθνών Συμβάσεων για εφαρμογή του ιερού μουσουλμανικού νόμου ως προς τους Έλληνες Πολίτες μουσουλμανικού θρησκεύματος της Δ. Θράκης (αντίθ. ΑΠ 2113/2009, 2138/2013, 1370/2014) , ενώ ταυτόχρονα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει χαρακτηρίσει την σαρία, ως ασύμβατη με τις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (βλ. κατωτέρω παρ. 31).
Ο ιερός μουσουλμανικός νόμος ονομάζεται sharia που στα αραβικά σημαίνει το μονοπάτι που οδηγεί στον Αλλάχ . Η ιδιαιτερότητα του μουσουλμανικού δικαίου συνίσταται στο, ότι δίκαιο και θρησκεία ταυτίζονται, αφού ο ισλαμικός νόμος έχει γραφεί από τον Θεό, προέρχεται απ’ ευθείας από τον θείο λόγο, τον οποίον το ισλάμ ποτέ δεν κωδικοποίησε .
Η σαρία δεν είναι νόμος με την έννοια που εμείς χρησιμοποιούμε τον όρο. Στην δυτικότροπη νομική επιστήμη η έννοια του νόμου περιλαμβάνει την ύπαρξη οργανωμένης σε Κράτος κοινωνίας που θεσπίζει το δίκαιο και επιβάλλει την εφαρμογή του, ενώ στο Ισλάμ μοναδικός νομοθέτης και δικαστής είναι ο Θεός. Με την σαρία, που καθιερώνει την υπεροχή των ανδρών έναντι των γυναικών και την αναμφισβήτητη υποτίμηση των τελευταίων , ρυθμίζονται  ο γάμος, το διαζύγιο, τα δικαιώματα των τέκνων των παλλακίδων, η επιμέλεια τέκνων σε περίπτωση διαζυγίου, η υιοθεσία , αλλά και οι κανόνες διατροφής, συμπεριφοράς και εξωτερικής εμφανίσεως των μουσουλμάνων, η οικονομική δραστηριότητα, το ποινικό δίκαιο και ακόμη και το δίκαιο του πολέμου  .
6. H δημοσίευση στις 19.12.2018 της σχετικής απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) Molla Sali κατά Ελλάδας (αρ. προσφυγής 20452/14), με την οποία η Ελληνική Δημοκρατία καταδικάστηκε για παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και συγκεκριμένα του άρθρου 14 (απαγόρευση των διακρίσεων) και του άρθρου 1παρ. 1 προσθέτου πρωτοκόλλου (προστασία της ιδιοκτησίας), από τα ελληνικά δικαστήρια ως φορείς της κρατικής εξουσίας, αποτελεί την πλέον ισχυρή επιβεβαίωση της αντίθεσης του ιερού μουσουλμανικού νόμου προς τις αντιλήψεις του δυτικού πολιτισμού σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες.

Nowadays on average 10 percent of the population has some form of bodily or phychological setbacks which seriously negatively affect their social and personal life. These such people are categorized into the group of "People with Special Needs".
It is not a contemporary phenomenon but on the  contrary People with Special Needs had appeared since antiquity in variations according to the times in our modern era thanks to medical and scientific achievements the appearance of  the physically and mentally challenged had been reduced or at least controllable.
In contrast to societal and more importantly our legal view, even though there  have been remarkable attempts and adjustments to deal with the plight of the "disabled" the situation still remains problematic.
The plight of the disabled has already been under discussion and how to legally deal with this reality is reflected in te most important statutes of Greece. Simultaneously, there have been a tremendous number of statutes and we have seen favorable court rulings which aim to improve the living conditions and quality of life for these people. Unfortunately, the majority of these legal attempts to uphold the law are not observed due to ignorance, fear and more over the lack of information. The immediate result of this situation is People with Special Needs being marginalized suffering from public prejudice behavior in the 21st century.
Finally, in conclusion we can deduce that although we find ourselves on the right road we still have to attempt to enforce fair legal jurisdiction concerning this matter and it is the utmost importance to remove all caution whatsoever in the public eye in order to make the achievement of substantial equality for special needs persons a reality.
|
Στις ημέρες μας κατά μέσο όρο το 10%  του πληθυσμού εχει κάποιας μορφής σωματική ή ψυχολογική πάθηση, η οποία δυσχεραίνει σημαντικά την κοινωνική ζωή του ατόμου αυτού. Αυτοί οι άνθρωποι εμπίπτουν στην κατηγορία των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες.
Δεν πρόκειται για ένα σύγχρονο φαινόμενο, αλλά αντίθετα εμφανίζεται ήδη από αρχαιοτάτων χρόνων με αυξομειώσεις ανά τις εποχές. Τα τελευταία χρόνια χάρη στα επιτεύγματα της ιατρικής επιστήμης η εμφάνιση της αναπηρίας έχει περιοριστεί ή έστω έχει γίνει αντιμετωπίσιμη.
Αντίθετα από κοινωνική και κυρίως νομική άποψη αν και υπάρχουν αξιόλογες προσπάθειες και ρυθμίσεις, η κατάσταση ακόμα παραμένει προβληματική.
Τα πιο σημαντικά νομοθετήματα της χώρας ήδη κάνουν λόγο για την αναπηρίά και την αντιμετώπισή της. Παράλληλα συχνά εκδίδετι μεγάλος αριθμός νόμων, δικαστικών αποφάσεων κ.α. που αποσκοπούν στην βελτίωση των όρων ζωής αυτών των ανθρώπων. Δυστυχώς στην πλειοψηφία τους δεν τηρούνται λόγω άγνοιας, φόβου ή ακόμη και έλλειψης ενημέρωσης. Άμεση συνέπεια όλων αυτών είναι η περιθωριοποίηση των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες στον 21ο αιώνα.
Κλείνοντας, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αν και βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο, εντούτοις θα πρέπει να γίνουν ακόμη πολλές προσπάθειες για την καλύτερη νομική αντιμετώπιση του ζητήματος και την άρση των οποιονδήποτε επιφυλάξεων, ώστε η κοινωνία της ουσιαστικής ισότητας να γίνει πραγματικότητα.

Ιατρικό δίκαιο - Αστική ευθύνη ιατρού · Το έμβρυο αποτελεί μέρος του σώματος της μητέρας του, κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, τυχόν δε κάκωση, βλάβη ή θάνατος του εμβρύου συνιστά σωματική βλάβη της εγκύου · Καταδίκη ιατρού σε χρηματική ικανοποίηση λόγω αμελούς αδικοπρακτικής συμπεριφοράς του

1. Ο παράγοντας του χρόνου είναι κυρίαρχος στα περισσότερα από τα φλέγοντα ζητήματα στο πεδίο της παραγραφής, όπως σε αυτό της διακοπής της παραγραφής. Οι ρυθμίσεις για τη διακοπή της παραγραφής, προβλέπονται από τα άρθρα 260-270 του ΑΚ και ανοίγουν πλήθος σημαντικών ζητημάτων που άπτονται τόσο του ουσια-στικού δικαίου όσο και του δικονομικού, απασχολώντας θεωρία και νομολογία. 2. Σημαντικά είναι τα ζητήματα που τίθενται από το άρθρο 263 του ΑΚ. Στην πρώτη παράγραφο του συγκεκριμένου άρθρου, ορίζεται ότι κάθε παραγραφή που διακόπηκε με την έγερση της αγωγής θεωρείται σαν να μη διακόπηκε, αν ο ενάγων παραιτηθεί από την αγωγή ή η αγωγή απορριφθεί τελεσίδικα για λόγους μη ουσιαστικούς. Με τη δεύτερη παράγραφο ορίζεται ότι αν ο δικαιούχος εγείρει και πάλι την αγωγή μέσα σε έξι μήνες, η παραγραφή θεωρείται ότι έχει διακοπεί με την προηγούμενη αγωγή. Δηλαδή, όπως γίνεται γενικά δεκτό, η διάταξη του άρθρο 263 § 2 ΑΚ οδηγεί σε «αναβίωση» του διακοπτικού αποτελέσματος που είχε επέλθει από την πρώτη αγωγή (άρθρο 261 εδ. α΄ και 270 ΑΚ), το οποίο βέβαια μετά την τελεσίδικη απόρριψη της αγωγής ή μετά την παραίτηση από αυτήν δεν ίσχυε πλέον (άρθρο 263 § 1 ΑΚ). 3. Παρά το γεγονός ότι το εν λόγω άρθρο εντάσσεται στις διατάξεις περί διακο-πής της παραγραφής, η σημασία του είναι ευρύτερη. Όπως γίνεται δεκτό εφαρμό-ζεται αναλογικά επί των αποσβεστικών προθεσμιών 1 , επί της χρησικτησίας 2 και επί της αχρησίας 3. Επίσης, υποστηρίζεται με πειστικά επιχειρήματα η αναλογική εφαρ-μογή του άρθρο 263 ΑΚ και επί των λοιπών ουσιαστικών συνεπειών της αγωγής 4 .

ΑΠ 1404/2008 - Τμ. Α2 (Πολ.)
Ανεπαρκής ή αντιφατική αιτιολογία που έχει ως συνέπεια την αναίρεση για έλλειψη νομίμου βάσεως. Αμέλεια του ιατρού που δεν ενήργησε σύμφωνα με τους κανόνες της ιατρικής επιστήμης. Αιτιώδης συνάφεια μεταξύ ιατρικής αμέλειας και αποτελέσματος. Δεν υπόκειται στον έλεγχο του ΑΠ ο προσδιορισμός του ποσού της εύλογης χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης του 932 ΑΚ ως πραγματικό περιστατικό που επαφίεται στην κρίση του δικαστηρίου της ουσίας.

Το άρθρο ερευνά σε ποιες περιπτώσεις οι αξιώσεις του εργαζομένου στηρίζονται στην επιχειρησιακή συνήθεια  και σε ποιες στην αρχή της ίσης μεταχείρισης, καθώς επίσης πώς οριοθετείται το αντικείμενο της δίκης σε πιθανή αγωγή του εργαζομένου, όσον αφορά τη διάταξη των αξιώσεων και την περιγραφή του αιτήματος.