Bestuurskunde

In dit artikel introduceren we het begrip beleidsvervreemding. We definiëren beleidsvervreemding als een algemene cognitieve staat van psychologische ontkoppeling met het beleid, in dit geval van de publieke professional die het beleid uitvoert. Beleidsvervreemding kan bijvoorbeeld ontstaan wanneer een professional een nieuw beleid als zinloos ervaart. Hiermee willen we een bijdrage leveren aan het huidige maatschappelijke debat over de rol

De staatsrechtelijke wortels van het leerstuk van de ministeriële verantwoordelijkheid gaan inmiddels meer dan anderhalve eeuw terug. De vraag die steeds meer op de voorgrond treedt is of de manier waarop nu verantwoording moet worden afgelegd nog dezelfde moet zijn als toen de ministeriële verantwoordelijkheid tot ontwikkeling kwam. Het afleggen van verantwoording van de ambtelijke dienst speelt in deze vraag een hoofdrol.
De ministeriële verantwoordelijkheid kan namelijk feitelijk van twee kanten worden uitgehold:

‘Aan de ene kant kunnen degenen die formeel ter verantwoording roepen (de Tweede Kamer) daartoe in feite niet in staat zijn omdat zij over onvoldoende informatie of macht bezitten. Anderzijds kan de formeel verantwoordelijke persoon (de minister) feitelijk niet bij machte zijn te besturen. Het ter verantwoording roepen wordt dan vrij zinloos en in vele gevallen onbillijk.’

De meeste staatsrechtbeoefenaren vinden dat de ministeriële verantwoordelijkheid voor het ambtenarenapparaat geen veranderingen nodig heeft. Het veranderen van de ministeriële verantwoordelijkheid leidt volgens hen tot een ongewenste aantasting van ons parlementair stelsel.
Bestuurskundigen en politicologen vinden echter dat het openbaar bestuur sinds het ontstaan in de negentiende eeuw zodanig is gewijzigd, dat veranderingen onvermijdelijk zijn geworden.

Vooral bestuurskundigen en werknemers uit de adviespraktijk in het openbaar bestuur hebben het volgens Cliteur moeilijk met de harde logica van het staatsrecht. Kritiek die valt te vernemen is dat staatsrechtbeoefenaren zich halsstarrig blijven vasthouden aan een vermolmd concept van de ministeriële verantwoordelijkheid en zeer behoudzuchtig zijn.
In deze scriptie wordt onderzocht of de huidige staatsrechtelijke ministeriële verantwoordelijkheid inderdaad een verouderd concept is. Dit omdat het de taak is van een staatsrechtbeoefenaar om bij te dragen aan veranderingen. Als men de uitbouw van het staatrechtelijk stelsel kritisch wil volgen, moeten er voortdurend systematische maatstaven bij nieuwe ontwikkelingen worden aangelegd.
De strikt verticaal en ondergeschikte verhouding van de ambtenaar tegenover de politiek verantwoordelijke minister verschuift steeds meer naar een grotere invloedsuitoefening en verantwoordelijkheid van de ambtenaar. Verscheidene bestuurskundige auteurs hebben de opvatting dat de staatsrechtelijke verticale traditie moet worden aangevuld met een meer horizontale benadering, waarbij de hiërarchische lijnen van ambtenaren naar minister en van minister naar parlement worden gepasseerd, en de ambtenaar een grotere rol binnen de ministeriële verantwoordelijkheid krijgt.
Het doel van de scriptie is om te onderzoeken of het mogelijk is dat er een stelsel van controle en verantwoording wordt ingevoerd, dat meer dan nu het geval is, recht doet aan de specifieke positie van het departement en de deskundigheid die daarin bij ambtenaren aanwezig is. Vanuit een democratisch vertrekpunt zal worden bezien of de toegenomen macht van ambtenaren ertoe aanleiding geeft veranderingen door te voeren in het huidige verticale stelsel.

Deze masterthesis heeft onderzocht in hoeverre impulsiviteit, overmoed en narcisme van invloed zijn op destructief leiderschap en bestuursfalen in non-profitorganisaties en hoe zij met elkaar samenhangen. Hiertoe heb ik een theoretisch literatuuronderzoek uitgevoerd aan de hand waarvan een conceptueel model en hypothesen zijn geformuleerd. Deze zijn getoetst aan de casus Meavita, een grote fusieorganisatie in de zorg die ruim twee jaar na de fusie failliet is ge-gaan. Over deze casus is een documentenonderzoek uitgevoerd en een betrokken persoon geïnterviewd.

Als eerste hypothese werd getoetst of impulsiviteit, overmoed en narcisme een negatieve invloed hadden op ethisch handelen, besluitvorming, takenmix en taakuitvoering. Daar zijn duidelijk positieve aanwijzingen voor gevonden. De tweede hypothese stelde samenhang voor in de vorm dat impulsiviteit onderdeel is van overmoed en overmoed onderdeel is van narcisme. Daarvoor zijn onvoldoende aanwijzingen. De derde hypothese stelt dat de kenmerken samenhangen op getrapte wijze: impulsiviteit is onderdeel van overmoed. Overmoed is onderdeel van narcisme. Ook deze hypothese is verworpen wegens gebrek aan overtuigende aanwijzingen. De laatste hypothese stelt dat impulsiviteit, overmoed en narcisme een bestuurder doen trachten de regelkringen te beïnvloeden door stimulerende triggers te vermeerderen en begrenzingen te verzwakken. Deze hypothese is ten dele aangenomen. Er zijn duidelijke aanwijzingen dat narcisme bij een bestuurder aanzet tot het verminderen van begrenzingen. Voor de overige onderdelen van de hypothese zijn onvoldoende aanwijzingen.

De onderzoeksvraag is positief beantwoord: impulsiviteit, overmoed en narcisme hebben een negatieve uitwerking op de taakopvatting, takenmix en taakuitvoering van bestuurders. Begrenzingen verzwakken, de aantrekkelijke onderdelen van het werk krijgen overmatige aandacht ten koste van de corvee-taken. De eigenschappen halen ieder op een eigen wijze de focus van de kern van het werk af. Persoonlijke prikkels, wensen, behoeften en neigingen krijgen voorrang boven de collectieve doelstellingen en blokkeren effectief optreden. Bescheiden dienstbaarheid legt het af tegen activiteiten die het ego tegemoet komen. Dit verhoogt de kans op onethisch handelen en falend bestuur.

In dit artikel wordt ingegaan op de invloed van films en tv-series op de beeldvorming van goed politiek leiderschap. Wij betogen dat er binnen de politieke wetenschap te weinig aandacht bestaat voor de wijze waarop politici en bestuurders in films en tv-series worden gerepresenteerd.

In 2005 bracht de Raad voor het openbaar bestuur het advies 'Burgers betrekken, betrokken burgers' uit. In aanloop naar dit advies hebben Boudewijn Steur en Gert-Jan van den Nieuwenhuijzen een pre-advies opgesteld, waarin een aantal uiteenlopende vormen van burgerparticipatie de revue passeren. Als ordening voor de verschillende vormen gebruiken zij het beleidsproces: agendering, voorbereiding, besluitvorming, uitvoering en terugkoppeling.

Op 31 augustus 2015 heb ik een presentatie verzorgd over de toenemende volatiliteit in de samenleving, economie en politiek. De centrale stelling van mijn bijdrage luidde dat veranderingen altijd hebben plaatsgevonden, maar dat het huidige tijdsgewricht zich onderscheidt doordat de volatiliteit binnen deze veranderingen toeneemt.

Voor het tijdschrift Openbaar Bestuur schreef ik in 2008 een maandelijks column over Ongewoon bestuur. Iedere gemeente kent wel een opmerkelijke gebeurtenis die niet tot de gangbare bestuurlijke praktijk behoort en waar geen college over is gevallen, maar die wel spotternij of afkeuring heeft uitgelokt. Deze ongewone praktijken kleuren het openbaar bestuur.

Zorgprofessionals in de Ggz - psychologen, psychiaters en psychotherapeuten - werken met DBC's, maar niet van harte. Beleidsmakers ondervinden veel verzet bij hen. Waarom zijn zovelen ertegen, en welke oplossingen zijn er voor de DBC-regelgeving?

Het achtergronddocument 'Openbaar besturen in beeld' is geschreven ten behoeve van de Studiegroep Openbaar Bestuur. Lenneke Parie-Joosen en ik hebben in 'Openbaar besturen in beeld' kennis over de inrichting en het functioneren van het openbaar bestuur bij elkaar gebracht. Daarbij besteden wij aandacht aan aspecten in de structuur, cultuur en processen van het openbaar bestuur.

Op 29 oktober 2010 werd het boek 'De lokale rekenkamer' gepresenteerd. Ter gelegenheid daarvan heb ik - in mijn toenmalige hoedanigheid als voorzitter van de Rekenkamercommissie Pijnacker-Nootdorp - een verhaal gehouden over het functioneren van de lokale rekenkamer.

In dit onderzoek van electoraal geograaf Josse de Voogd naar de 'whereabouts' van nieuwe scheidslijnen in Nederland, hebben Ardaan van Ravenzwaaij en Boudewijn Steur een inleidend artikel geschreven over de actuele discussie over scheidslijnen in de samenleving.

Het einde van 2014 komt in zicht. Het is dan gebruikelijk terug te kijken op dat wat geweest is en vooruit naar dat wat gaat komen. Terugkijken en vooruitkijken worden in het huidige tijdsgewricht steeds belangrijker; een tijd waarin de mondialisering en technologisering een nieuwe dynamiek voortbrengen waar we als mens, organisatie en land mee om moeten leren gaan. Het is van belang na te denken over de gebeurtenissen die volgend jaar op ons af komen. Zij kunnen direct relevant zijn, of misschien alleen indirect van betekenis zijn. In het onderstaande doe ik geen voorspellingen voor het komend jaar, omdat de toekomst nou eenmaal onkenbaar is. Wel heb ik het idee dat verleden en heden een schaduw vooruit werpen naar de toekomst. In deze seinpost probeer ik die schaduwen in kaart te brengen.

Ieder jaar schrijf ik tegen het einde van het jaar een nieuwe Seinpost, waarin ik aan de hand van een aantal beeldbepalende gebeurtenissen uitspraken doe over wat ik verwacht in het komende jaar. In Seinpost 2016 ga ik in op demografische, politieke, technologische en culturele trends voor het komend jaar.

De nota beoogt dat onze volksvertegenwoordigers de in behandeling zijnde natuurwetgeving af te stemmen op het in de komende maanden vast te stellen natuurbeleid.

Geachte leden van de Eerste Kamer en Vaste Kamercommissie van de Tweede Kamer en staatssecretaris Economische Zaken en overigen,


Dat “Natuur op z’n Grieks” is een heftige titel. Toch kunnen wij ons inzake ‘natuurtheorie’ en nog meer in ‘natuurpraktijk’ ruimschoots meten met de verfoeide Griekse praktijken. ‘Natuurtheorie’ en ‘natuurpraktijk’ liggen in toepassing ver uit elkaar. Ruimtelijk naast elkaar met meest strikt toepassen van de ‘natuurtheorie’ als theoretisch ‘natuurbeleid’, terwijl even verderop de daadwerkelijke, vooral nachtelijke ‘natuurpraktijk’ alles ontregelend fikse schade aanricht. Wespendief en rondweg tabel

De ‘natuurtheorie’  komt uiterst schrijnend tot uitdrukking ten oosten van Nunspeet:
Vanwege de theoretische benadeling van wespendief ligt de aanleg van de Oostelijke Rondweg nu al een aantal jaren stil.
Terwijl het bos al volledig is weggekapt wordt de feitelijke aanleg intens gemist.

- Alle vertraging betekent zeer forse financiële verliezen voor de gemeente Nunspeet inzake de voortgang van de verdere realisatie van het bedrijventerrein “De Kolk”.
- De oostelijke woonwijk blijft de hinder ondervinden van het nog immer door de wijk rijdend verkeer van en naar de al gerealiseerde bedrijven.

Tegenover de meest geharnaste ‘natuurtheorie’ staat de meest verstorende ‘natuurpraktijk’, waarvan diezelfde wespendief rond het wat zuidelijker Vierhouten daadwerkelijk grote nadelen ondervindt.

Het rapport “Ecologie van de Wespendief (Pernis apivorus) op de Veluwe in 2008-2010”, Populatie, broedbiologie, habitatgebruik  en voedsel, Natura 2000- rapport, Willem van Manen, Jan van Diermen, Stef van Rijn & Peter van Geneijgen, 2011, Provincie Gelderland Arnhem NL / stichting Boomtop www.boomtop.org Assen NL wordt de ‘natuurpraktijk’ van de wespendief op de Veluwe belicht en vergeleken met de Achterhoek. De Veluwse broedresultaten steken (met vooral Vierhouten zeer) ongunstig af:

>>Het aandeel van de paren dat tot eileg overgaat bepaalt in onze studie de variatie in het aantal geproduceerde jongen per aanwezig paar.
Dit aandeel is het hoogst in Ede en het kleinst in Vierhouten, beide op de Veluwe.
Het rijkere gebied bij Lochem in de Achterhoek levert dus geen groter aandeel eileggende paren op.
In Lochem gingen echter minder legsels verloren dan in Vierhouten en Ede en ook verliezen van broedsels kwamen minder voor.

Het aantal jongen per aanwezig paar was daardoor in Lochem - een fractie hoger dan in Ede
- en bijna twee keer zo hoog als in Vierhouten."<<

In 2008 werd  – achteraf ook nog in strijd met de internationale regelgeving – toestemming gegeven tot de meest intensieve bejaging, waaraan het Veluws wild ooit is blootgesteld.

In het rapport worden verklaringen gezocht door de recreatie en aanwezigheid van bebouwing. Een bijzonder accent vormt het overnachten van de oudervogels op of dichtbij het nest met het broedsel.

In gedetailleerdere presentaties over onderdelen van het rapport werd de opvallende nachtelijke afwezigheid van oudervogels bij Vierhouten veel sterker benadrukt als verklaring van de gehalveerde broedresultaten.

De onderzoeksperiode 2008-2010 viel volledig samen met de overschakeling van schemerbejaging naar de nachtelijke 1-op-1-drukjacht-bejaging op de Veluwe. Waarvan de meest verstorende uitwerking op alle diergedrag toen bij persoonlijke waarnemingen zo schrikbarend bleek. Vooral de nachtelijke onrust moet alle diersoorten maximaal doen opschrikken en zelfs tot panisch gedrag leiden bij alle vogels en zoogdieren.

Deze op een vijf kilometer van elkaar verwijderde praktijkvoorbeelden maken indringend de in het voorstel zelfs versterkte verankerde discrepanties duidelijk, waarvan de ondoelmatigheid zelfs als Grieks te duiden valt.

Kern van de problematiek schuilt in het criterium “Gunstige staat van instandhouding van de soort”. En het daarmee verbonden criterium voor jacht “Of de soort bejaging verdragen kan”. In ecologisch opzicht zijn de omstandigheden in het leefgebied doorslaggevend. Op grond hiervan zou met kritische soorten als uitgangspunt moeten gelden “Gunstige staat van instandhouding van het leefgebied van de soort” en ook “Of het leefgebied van de soort [zolang een politieke meerderheid het nodig oordeelt] bejaging verdragen kan”. Vermoedelijk brengt dit teveel gevestigde belangen in gevaar.

Zoals aangegeven in CONCLUSIE 44 is in de Nederlandse natuur de ‘verruigende ontregeling’ overheersend als regime. De Oostvaardersplassen kennen de omslag van een ‘natuurverrijkend regime’ naar een ‘veeteeltregime’. De Amsterdamse Waterleidingduinen nog plaatselijk een ‘verruigende ontregeling’, naast vooral een ‘natuurverrijkend regime’ en plaatselijk inmiddels ook de overgang naar een ‘veeteeltregime’.

Het is zeer opmerkelijk dat gestructureerde onderzoeken naar de meest gewenste beheervorm zijn uitgebleven, terwijl de staatssecretaris inzake de Oostvaardersplassen opmerkte “dat deze beheersvorm een werkbaar instrument is gebleken”. Mede in dit opzicht is het opmerkelijk dat de vaststelling van de Wet Natuurbescherming vooraf gaat aan de behandeling van de rapportages inzake de Oostvaardersplassen, de Rijksnatuurvisie 2014 en de daar door de gezamenlijke provincies toe te voegen Uitvoeringsagenda.

Dit alles zou wel een juiste volgorde krijgen als het wetgevingstraject van de Wet natuurbescherming een halfjaar wordt verlengd en de Tweede Kamer in de gelegenheid is af te wegen óf en in hoeverre het wetsvoorstel ook overeenstemt met de heersende opvattingen na de behandeling van de zo nauw met de toekomst van de Nederlandse natuur samenhangende onderwerpen. De inhoud van de nota lijkt voldoende aanleiding te geven voor een fundamentele heroverweging van vooral de uitvoeringskaders in de wet.

De nota sluit af met de volgende AANBEVELINGEN

Na vaststelling van zoveel tekortkomingen in de natuuraanpak en vooral de vrijwel maximale tegenstelling tussen de na te streven ‘natuurtheorie’ en de daadwerkelijk ‘natuurpraktijk’ zijn in het stadium van wetgeving de volgende zaken nuttig en nodig:

A.    Het is uiterst onverstandig het ontwerp Wet Natuurbescherming in huidige vorm als wet vast te stellen, voordat in de Tweede Kamer de behandeling heeft plaatsgevonden van de aanstaande behandeling van de nauw met het toekomstig natuurbeleid verbonden onderwerpen als

a.      het beheer in de Oostvaardersplassen,

b.      de Rijksnatuurvisie 2014,

c.      het Nationaal Natuurnetwerk

d.      en de Uitvoeringsagenda van de gezamenlijke provincies daarbij.

B.      Parallel aan de behandeling van deze sterk zowel beleid als praktijk bepalende onderwerpen dient afgewogen te worden hoe de huidige regeling van de bestuurlijke aansturing van beleid en vooral greep op praktijk voldoende flexibiliteit en ruimte biedt voor de vereiste inspanningen om de vereiste natuurkwaliteit tot stand kan brengen.Agrilaser Autonomic

C.  Een belangrijk onderdeel van die afweging één totaal gebiedsdekkend beleid voor  gebieden als provincies een toereikend natuurbeleid juist in de weg zal staan, vooral omdat een veel oplossende scheiding van door de mens beheerst gebied – Mensgebied -  en waar de natuur voorrang kan krijgen – Topnatuur – nog verder buiten beeld blijft.

D.  Voor gericht natuurbeleid moet per natuurlijke eenheid natuur en ook van meer verspreide natuurlijke elementen een evenredig naar belangen samengestelde bestuur actief zijn, waarvan een toereikend stelsel van checks and balances onderdeel is.

E.      Doorslaggevend daarbij is dat het – vanwege het gegeven dat voedsel de aantallen stuurt - eenzijdig “populatie­beheer en schadebestrijding” (veel meer) om te vormen is tot “populatiebegeleiding en schadepreventie”.

F.      Daarmee moet vooral de technologie ruimte krijgen, zoals met de volautomatische lasers die een vierkante kilometer gansvrij – zoals Schiphol die toepast – en waarmee al voor een deel van de huidige jaarlijkse gazenschadevergoedingen de 1,7 miljoen hectares intensief gebruikte landbouwareaal structureel gansvrij te houden zijn.

G.    Meest verstandig is dat de Eerste Kamer de Tweede Kamer verzoekt het ontwerp Wet natuurbescherming van deze aanvullende afwegingen te voorzien, waarbij een check op afstemming op het actueel te formuleren natuurbeleid aan te bevelen is.

In 2014 heb ik - namens de Rekenkamercommissie Zaltbommel - onderzoek gedaan naar het gebiedsgericht werken in de gemeente Zaltbommel. Daarbij heb ik mij gericht op de rol en betekenis van de dorps- en wijkplatforms, de gemeentelijke organisatie, het College van B&W en de Gemeenteraad.

Hoewel de aandacht op dit moment door de economische crisis vooral uitgaat naar oplopende werkloosheid, is de verwachting dat de komende jaren vooral in de zorg een groot personeelstekort zal ontstaan. Door de vergrijzing stijgt de vraag naar zorg, terwijl het aanbod van personeel juist daalt. Voor zorgorganisaties is het daarom van cruciaal belang om personeel aan zich te binden. In dit artikel analyseren we de redenen voor binding bij zorgmedewerkers in de Verpleging, Verzorging en Thuiszorg (VVT) sector. We besteden daarbij expliciete aandacht aan diversiteit, in het bijzonder verschillen tussen mannen en vrouwen, omdat eerder onderzoek laat zien dat er sekseverschillen bestaan in binding van werknemers. Analyses van gegevens uit de ActiZ Benchmark in de Zorg (160 organisaties, meer dan 60.000 respondenten) laten zien dat er een aantal redenen zijn voor medewerkers om zich te binden aan de organisatie. Goede ontwikkelings- en loopbaanmogelijkheden blijkt de belangrijkste reden te zijn waarom medewerkers bij hun organisatie willen blijven. HR-managers kunnen hierop inspelen, door goed na te gaan welke ontwikkelmogelijkheden medewerkers wensen. Na ontwikkeling en loopbaan blijkt een goede werksfeer erg belangrijk. Waardering voor elkaars werk en goed contact met collega’s heeft een sterke invloed op de binding van medewerkers. Voor mannen is hiernaast een sterke organisatievisie en -ambitie een belangrijke reden om bij een organisatie te blijven, terwijl dit voor vrouwen minder van belang lijkt te zijn. De gemiddelde score voor visie en ambitie is niet erg hoog: een 6,7 op een schaal van 1-10. Op dit gebied kunnen HR-managers en leidinggevenden in de VVT sector dus nog veel winnen.

In dit artikel introduceren we het begrip beleidsvervreemding. We definiëren beleidsvervreemding als een algemene cognitieve staat van psychologische ontkoppeling met het beleid, in dit geval van de publieke professional die het beleid uitvoert. Beleidsvervreemding kan bijvoorbeeld ontstaan wanneer een professional een nieuw beleid als zinloos ervaart. Hiermee willen we een bijdrage leveren aan het huidige maatschappelijke debat over de rol van publieke professionals. Volgens sommige auteurs staan professionals onder druk en komt dit vooral omdat managers niet meer weten wat er op de werkvloer gebeurt. Anderen vragen zich af of ‘de managers’ de oorzaak zijn van alle gepercipieerde problemen van professionals. Het concept beleidsvervreemding onderzoekt deze claims. Niet alleen de invloed van managers, maar ook die van beleidsmakers en mondigere cliënten wordt meegenomen. Na de conceptualisatie illustreren we met een casestudie over verzekeringsartsen en arbeidsdeskundigen hoe beleidsvervreemding empirisch onderzoekbaar is.

Er is veel opiniërend geschreven over de ervaringen van zorgprofessionals met DiagnoseBehandelingCombinaties (DBC's), maar er is erg weinig grootschalig wetenschappelijk onderzoek naar deze ervaringen. Dit rapport vult deze lacune. Het is een eerste beschrijving van een onderzoek onder meer dan 1.300 psychologen, psychotherapeuten en psychiaters naar hun ervaringen met DBC's. Het onderzoek is uitgevoerd in juli 2010. Er komen erg interessante resultaten uit het rapport. Hier geven we drie voorbeelden. Ten eerste zien we dat de deelnemende zorgprofessionals niet erg bereid zijn om met DBC's te werken (gemiddelde 4,3 op een schaal van 1 tot 10). Ten tweede zien we dat zorgprofessionals de doelen van DBC's zeer waarderen (gemiddelde 8,0), maar dat ze niet denken dat de DBC-regelgeving deze doelen daadwerkelijk behaalt (gemiddelde 3,3). Zorgprofessionals lijken in een spagaat te zitten bij de DBC-regelgeving: ze waarderen de doelen van het beleid, maar denken niet dat het beleid echt leidt tot deze doelen. Tot slot zien we dat veel zorgprofessionals verbeterpunten aangeven voor de DBC-regelgeving, zoals het beter toepasbaar maken voor complexe patiënten en het aanpakken van financieel perverse prikkels (zie hoofdstuk 9).

textabstractPerformance Budgeting has been introduced to gain greater managerial control over the outcomes and efficiency of policies and their budgets. Strikingly, a growing body of literature has explained that politicians hardly use performance information or only to emotionally judge government performance. We, however, propose understanding the emotional use of performance information as catharsis. Catharsis is the ritual of emotional and moral judging to understand and initiate improvement. Catharsis has been named as an important function of accountability, but has not been researched in the field of Public Administration. We discuss the concept of catharsis in relation to accountability and show that, by using evidence from its role in Dutch parliament, the use of ‘cathartic emotions’ are omnipresent in financial debates, especially when parliamentary enquiries and annual budgets are debated. Based on these findings catharsis should be understood as a much more serious function of accountability by both academics and public officials. Keywords: catharsis, accountability, emotions, debates, positive public administration