Eksperyment W Sztuce

The main aim of this publication ist to identify, classify and describe radio dramas that were made for Studio Eksperymentalnych Form Teatralnych (Experimental Drama Studio) and as a Nowe Słuchowiska/New Radio Dramas project. I will also provide a description of sound and voice materials of so-called experimental radio dramas. In the rst part, the article explains the experimental radio drama genre. It shows the drama subgenres and determinants of experimental drama pattern. In the second part, the article is focused on broadcasts made by Studio Eksperymentalnych Form Teatralnych (Experimental Drama Studio) and in the project New Radio Dramas.

Na przykładzie kuratorskich założeń wystawy "Późna polskość" (marzec-sierpień 2017, U-jazdowski) krytykuję kunktatorstwo polskich instytucji sztuki. Zastanawiam się również czy polska sztuka współczesna musi być lewicowa i postuluję otwarcie przestrzeni jej instytucji w duchu agonistycznym na inne niż lewicowe konteksty ideowe. Tekst zamówiony przez "Pressje" ukaże się w 50. numerze pisma.

Platforma AVIE wymyślona i stworzona w Center for Interactive Cinema Research na Uniwersytecie Nowej Południowej Walii (UNSW) w Sydney ma swoje korzenie nie tylko we współczesnych procesach ekspansji technologii cyfrowych na obszary sztuki. Wyłoniła się ona bowiem także w efekcie wieloletnich eksperymentów Jeffrey’a Shawa eksplorujących artystyczne możliwości interaktywnych form panoramicznych. Odległym źródłem tych ostatnich były z kolei wczesne prace tego artysty należące do kręgu expanded cinema. Można by więc sądzić, biorąc pod uwagę źródła i finalny kontekst AVIE, że wszystkie zjawiska artystyczne powiązane z AVIE mieszczą się w rozszerzonej formule kina a samo AVIE jest jedynie najnowszą formą filmowego dyspozytywu. Tymczasem platforma AVIE okazała się nie mniej atrakcyjna dla twórców teatralnych. David Pledger oraz Wooster Group zrealizowali przy jej użyciu spektakle, które tworzą nowy format wirtualnego teatru, czy też post-teatru. Oba te dzieła: Eavesdrop (2004) i There Is Still Time … Brother (2007), spotykając się we wspólnym kontekście technologicznym wyrastają jednak z różnych źródeł estetycznych charakteryzujących postawy ich twórców. The Wooster Groop wyłania się z tradycji kinofikacji teatru, mającej swe początki w drugiej i trzeciej dekadzie dwudziestego wieku, podczas gdy spektakl Pledgera ma swoje źródła w intermedialnej i multimedialnej sztuce drugiej połowy tego samego stulecia. W podjętych tu rozważaniach przyjrzę się obu tym źródłowym kontekstom, poddam refleksji specyficzne i wspólne aspekty obu tych dzieł, zinterpretuję znaczenie technicznej, wirtualnej ramy dla ich estetycznej charakterystyki oraz dla dziedzin sztuki, które w szczególności reprezentują. Nakreślę również zarys scenariusza przyszłych wspólnych dziejów kina i teatru rozwijających się i łączących w środowisku cyfrowym. Interakcja, partycypacja i sprawczość odbiorcza grają w tym scenariuszu nadrzędną rolę.