Grrek History

This paper offers a partial survey of recent publications that bear on our understanding of literacy and illiteracy in the classical world. But its central purpose is to re-frame two major and difficult problems in the history of ancient literacy: (1) did ideology have a large role in changing the educational practices of the late classical and Hellenistic Greeks? and (2) how should we balance the various factors at work in the history of late-antique literacy, 284-641 AD? The article also advocates greater precision on the part of scholars who write about ancient literacy with regard to social classes and milieux.

Θα ήθελα να σας πω δύο λόγια για το θέμα της αναβίωσης της πέτρινης γέφυρας της Λάρισας. Το θέμα αυτό με απασχολεί προσκόπηκα από το 1993 όταν συγγραφότανε από τον Α. Γαλερίδη το βιβλίο του Τεχνικού Επιμελητηρίου για τα γεφύρια της Θεσσαλίας. Τότε μοιράστηκα την ιδέα μου με τον Αντώνη, έχοντας υπόψη το παράδειγμα των γεφυριών της Πολωνίας, όπου σχεδόν όλα τα ιστορικά γεφύρια, έχουν άμεσος μετά τον πόλεμο ξαναχτιστεί, συμβολικά, να πουν στους Γερμανούς και άλλους κατακτητές, όσο να θέλετε να μας καταστρέψετε εμείς θα αναστηθούμε, όπως τα γεφύρια μας. Το ίδιο σκέφτηκα και για την δική μας γέφυρα, της Λάρισας, που πρέπει να ξαναχτιστεί ως σύμβολο της αποφασιστικότητας μας για να υπάρχομε, όσο και εάν κάποιοι θα θέλουν να μας καταστρέψουν. Η Λάρισα έχει την ατυχία να μην έχει σήμερα αυτό το διαχρονικό μνημείο-σύμβολο της, που για πολλούς αιώνες ήταν η πέτρινη γέφυρά της, η οποία γκρεμίστηκε από τους Νέο Ζηλανδούς για να σταματήσουν την πορεία κατάκτησης των Γερμανών, τους Γερμανούς, και τους ίδιους τους Έλληνες. Βέβαια στα σπλάχνα της μπορεί να βρίσκονται μνημεία όπως το αρχαίο θέατρο, αλλά μία πόλη για να έχει παρόν και μέλλον, πρέπει να έχει και μνημείο-σημείο αναφοράς. με συνεχή παρουσία στην ζωή της πόλης. Και όταν χάνεται τέτοιου είδους μνημείο, για οποιοδήποτε λόγο, όπως πόλεμος η σεισμός, οι κάτοικοι φροντίζουν να το ξαναχτίσουν, για να διατηρήσουν την συνεχεία. Μία αρχή συνηθισμένη παγκοσμίως, φαίνεται πως στην Λάρισα δεν έχει τόπο, γιατί το αρχιτεκτονικό παρελθόν της σχεδόν δεν υπάρχει, και κάποιος μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα ότι αυτό το παρελθόν ξενίζει τους κατοίκους. Η Λάρισα αποτελεί εξαίρεση όταν συγκριθεί με άλλες πόλεις παγκοσμίως. Παρ' όλα αυτά, πιστεύω ότι η γέφυρα ζει στην συνείδηση των Λαρισαίων, γιατί υπάρχει αναρτημένη στους πίνακες των σπιτιών, των γραφείων, των εστιατορίων και των καταστημάτων. Εδώ ακόμα υπήρχε και ταβέρνα, η οποία ονομάζεται «Γέφυρα» με την γέφυρα να είναι ζωγραφισμένοι στον τοίχο της. Εάν προσέξετε, τα πια κλειστά σουπερμάρκετ «Λάρισα», που είχαν ως σύμβολο τους, την τοξωτή γέφυρα. Αυτό αποδεικνύει ότι πλανάται η ανάγκη για ένα διαχρονικό μνημείο-σύμβολο της πόλης, και