Mimarlık Kuramı

Çalışmanın, alan çalışması ve sonuç bölümlerini de kapsayan tam metnine; https://tez.yok.gov.tr/UlusalTezMerkezi/tezSorguSonucYeni.jsp adresinden ulaşılabilir.

İnsanlık tarihinin en önemli sorunsallarından bir tanesi yabancılaşmadır. Yabancılaşma kavramı nesne ve özne veya özne ve özne arasındaki kopukluktan kaynaklanır. Yani yabancılaşma temel olarak kopukluk ve ayrım temellidir. Aidiyet kavramı ise ilişkisellik olarak tanımlanmaktadır. Dolayısıyla iki kavram birbirinin zıttıdır ve birbirinden beslenmektedir.
Aidiyet ve mekan, birbiri içerisine geçmiş iki kavramdır. Bu iki kavramdan ayrıksı olarak düşünülemeyecek olan ise toplum bilim, yani sosyolojidir. Sosyoloji içerisinde barındırdığı toplumsal dinamikler ile şekillenerek, kent kavramının en büyük girdilerinden biri olmuştur. Bir diğer girdi ise mekandır. Dolayısıyla; yabancılaşma olgusu, bu kavramlar çerçevesinde incelenebilir. Çalışmanın, başlıca sorunsalı ve sebebi yabancılaşma kavramıdır.
Kent ve yabancılaşma ilişkisi içerisinde sosyolojik, antropolojik ve politik etmenler barındırmaktadır. Aynı şekilde mekan kavramı da bahsedilen etmenler ile şekillenmektedir. Çalışmada; bu bakış ile mekan, aidiyet ve yabancılaşma üçlemesi arasındaki ilişkiler incelenmektedir.
Öncelikle, aidiyet kavramına bakış açısını açıklamak amacıyla teorik incelemeler yapılmıştır. Mekan aidiyeti teorileri ile tezin teorisi birleştirilerek kavramsal tavır vurgulanmıştır. Aidiyet olgusu, mekanın barındırdığı sosyolojik, fenomenolojik ve düşünsel ögeler eklenerek irdelenmiştir. Bunlar; ben ve biz ile ben ve onlar kavramlarıdır. Ben ve biz ediminden ben ve onlar edimine geçiş; ilintili olma durumundan yabancı olma duruma geçişi anlatmaktadır. Çalışmada; aidiyet ve mekanın ben ve biz ediminden, ben ve onlar edimine geçişindeki rolü tartışılmıştır.
Teorik altyapıdaki bir başka etmen; egemenlik alanı (territoriality), savunulan alan (defensible space), kendileme (communal personalization) ve mahremiyet gibi sosyo-mekansal davranış teorileridir. Bahsedilen sosyo-mekansal davranışların mekan aidiyeti üzerindeki etkileri, literatür taraması sonucu açığa çıkartılmıştır.
Tüm bu çalışma, aidiyet yoksunluğunun ve yabancılaşma olgusunun en çok görüldüğü il olan İstanbul içerisinde yapılan alan çalışması ile incelenmiştir. Alan çalışması İstanbul’un Zeyrek mahallesinde yapılmıştır. Zeyrek, kültürel ve tarihsel zenginliğe sahip olan bir mahalledir. Ayrıca sosyolojik anlamda kapalı ve açık topluluk modelleri arasında kalmış bir yapıya sahiptir. Dolayısıyla; mekansal oluşumları ve aidiyet olguları da çeşitlilik göstermektedir. Bu sebeple aidiyet, mekan ve yabacılaşma durumlarını inceleme anlamında verimli bir örneklem alanı teşkil etmektedir.
Zeyrek tarihsel anlamda önemli bir geçmişe sahip olduğundan Dünya Miras Alanı’dır. Bu sebeple, özellikle restorasyon ve mimarlık tarihi kürsülerinin, Zeyrek özelinde çokça çalışmaları bulunmaktadır. Fakat Zeyrek Mahallesi, çalışmada ele alınan kavramlar çerçevesinde daha önce incelenmemiştir. Bu sebeple, tez için yapılan alan çalışması önem arz etmektedir.
Zeyrek için yapılan çalışmalar esnasında mahalle; tarihsel, sosyo-demografik, sosyo-ekonomik, sosyo-kültürel ve mekansal olmak üzere 5 katmana ayrılmıştır. Bu katmanların her birinde mahallenin farklı değişkenleri ortaya çıkartılmıştır. Mahallenin katman katman ayrılarak açıklanmasının sebebi, Zeyrek’in kentsel işleyişinin de bu şekilde olmasıdır. Her katman özerk olarak çalışmakta, diğer katmanlarla ilişkilenmektedir.
Zeyrek; 1950lerde göç ile gelen Doğu kökenli bir kitleden oluşmaktadır. Kitle zaman içerisinde bölgenin yereli olmuştur. Zeyrek’te bulunan Kadınlar Pazarı ise, bahsedilen halkın kültürel etmenlerini dışavurduğu bir kültürel sergi işlevine sahiptir. Alan içerisinde bölgeleme yapıldığında; kültürel sergi bölgesi, tarihi bölge,  yeşil bölge, konut bölgesi ve otomotiv bölgesi ortaya çıkmıştır. Yapılan çalışmalar sonucu kültürel sergi bölgesinin, alanın birincil odak noktası olduğu görülmüştür.  Dolayısıyla; gündelik yaşamın şekillenmesinde kültürel etmenlerin, tarihsel etmenlerden üstün olduğu görülmüştür. Bu durum tezde,  Heidegger’in (2008) anın üstünlüğüne dayanan, onlar alanı kavramı ile açıklanmıştır.
Alan çalışması üç bölümden oluşmaktadır. Bunlardan ilki gözlem, ikincisi görüşme, üçüncüsü ise bilişsel haritalamadır. Gözlem bölümü bulguları, alan araştırması esnasında çeşitli diyagramlar ile çalışmaya işlenmiştir. Görüşme bölümü ise Zeyrek’te yaşayan 40 kişi ile yapılan görüşme verilerinden oluşmaktadır. Bu veriler ile ilgili SPSS programı yardımı ile frekans analizleri yapılarak alanın sosyo-mekansal karakteri ortaya çıkartılmıştır. Bir sonraki adım ise bilişsel haritalama olmuştur. Örneklem grubuna çizdirilen bilişsel haritalar sayesinde alanın bilişsel odak, nirengi, sınır ve eşik/geçitleri ortaya çıkartılmıştır. Böylelikle mahallelinin bilincindeki Zeyrek modeli öğrenilerek aidiyet ile bağlantı kurulmuştur.
Gözlem, görüşme ve bilişsel haritalama yöntemlerinin bulgularından birçok bağıntı ortaya çıkmıştır. Tezin savını destekleyen bağıntı ise aidiyet ile başka kavramı arasındaki ilişki olmuştur. Bu ilişki, sosyo-mekansal davranışların yalnızca aidiyet üzerinde değil aynı zamanda yabancılaşma üzerindeki etkisini de göstermektedir. Böylelikle; mekan aidiyeti ve yabancılaşma arasındaki bağı kurularak, çalışmanın hipotezinin doğruluğu test edilmiştir.
Çalışmanın birincil savı, statikliğin ve aşkın (transcendental) aidiyetin başka olgusunu dışlayarak sosyal dönüşüme izin vermeyeceği ve bu durumun yabancılaşmaya yol açacağıdır. Sonuç kısmında, bu durumun gerçeklenmesi, Zeyrek üzerinden tartışılmıştır.

Son zamanlarda Uzak Doğulu mimarlar arasında ızgara kafesi küçük bir trende dönüşmüştür. Kengo Kuma ve Sou Fujimoto gibi ismi duyulmuş mimarların başını çektiği bu trendin çıkışının, Belçika’da üretilmiş bir çizgi-roman olan La Fièvre D’Urbicande’ın 2011 yılında Japonya’da yayınlanmasıyla bağlantılı olduğu görülüyor. Bu çizgi-romandaki ızgara, fantastik bir yapı olarak Peter Eisenman’ın mimarisinde ızgara kafesinin geçirdiği dönüşümü akla getirmektedir. 1960’larda yapısalcı bir kuram geliştirmeye başlayan Eisenman, 1970’lerin sonuna geldiğinde kuramını oluşturan ızgara ve diğer unsurları, sanki bunların mitsel nitelikte olduğunu fark etmiş gibi, yapısöküme tâbi tutmaya başlamıştır. Bu süreç sonunda ızgara kavramsal bir nesne olmaktan çıkarak hem fizikî hâle gelmiş, hem de mitsel yapısını ifşa etmeye başlamıştır. Mimari bir yapının içinden aniden çıkıveren ızgara fantastik bir şey, bir hayalet olarak La Fièvre D’Urbicande’ın da ana temasıdır. Japonya’da da ızgaranın kavramsal bir yaklaşım olarak değil de, bir fantastik imge olarak alıntılanmış olduğu söylenebilir. Izgarayla ilgili bütün bu gelişmeleri birbirine bağlayan yazılı ve görsel ortamlar, mimarlığın metinleşmesine aracılık etmektedir.

Türkçe’deki “tamir” ve “tadil” kelimeleri etimolojik kökenleri itibarıyla çağrışımları oldukça fazla olan kelimelerdir. Mimar Turgut Cansever’in restorasyon projeleri ise bu kavramların mimarlık aracılığıyla
açıklanması için uygun araştırma malzemeleri olarak gözükmektedir. Böylelikle bugün daha çok teknik bir iş olarak algılanan “restorasyon” tartışmaya açılabilecektir. Makalede Cansever’in 1949’dan 2004
yılına kadar sırasıyla tasarladığı Sadullah Paşa Yalısı, Çürüksulu Yalısı, Ertegün Evi, Tollu Evi, Şaka Evi, Akın Yalısı, Hadi Bey Yalısı ve Recep Sefer Evi'nden orijinal görseller; Cansever’in söylemi ve uygulama ayrıntıları
irdelenmiştir.

Repair, Renovation and History:
The Content of Turgut Cansever’s
Restoration Projects

The words "tamir” and "tadil" in Turkish have very good connotations with their etymological origins. The Restoration projects of Architect Turgut Cansever seem to be suitable research materials to explain these concepts in architecture. Thus, the “restoration", which is perceived as a technical job today, can be discussed seriously. This study examines the Cansever's discourse and application details through The Original images from Sadullah Pasha Mansion, Çürüksulu Mansion, Ertegün House, Tollu House, Şaka House, Akın Mansion, Hadi Bey Mansion and Recep Sefer House which were designed by Cansever from 1949 to 2004, respectively.

Günümüz inşaat pratiğinde Anadolu taş ustaları anakronik bir yere sahipler: özelleşmiş yüklenicilerin çoğunlukta olduğu bir sektörde hala görece özerkliklerini koruyan bu kişilerin, bugüne değil, bina yapım sanatının geniş bir yelpazeye yayılan çeşitli pratik inşaat becerilerinin yanısıra arazi yerleşimi, mekan organizasyonu ve malzeme davranışı gibi örtülü bilgileri  de kapsadığı bir zamana ait oldukları düşünülebilir. Bu arkaik bilme biçimi ile kıyaslandığında, çağdaş mimarlık pratiğinin bünyesinde içkin olarak yer alan görsel temsil tekniklerinin tasarımcıların yeni fikirleri değişik temsil ortamlarında denemesine olanak sağlasa da, geleneksel olarak inşaat sahasıyla kurulan bağları zayıflattığı öne sürülebilir.

Bir cesaretsizlik duygusunun ortasında ayağa kalkmak. Kahve yapmak. Biraz süt ısıtmak. Vitaminler almak. Fırtınayı beklemek. Haberleri dinlemek ve işlerin daha sonra çok daha iyi olacağına inanmak. (1)
-Ethel Adnan

Bu makalede, üç şeyi geliştirmeye çalışacak ve ilişkili bir soru soracağım. Soru: Mimari veya mekansal artifakt ile onların peyzajı ve çevreleri arasındaki durumsal ilişkileri nasıl daha iyi anlayabiliriz? Bu soruyu, birbirleriyle bağlantılı üç soruna bakarak araştıracağım –yöntemin kendisi, artifaktların içkin anakronik doğaları ve istisna mekanlarının tasarımı. Kendi başına bir mimarlık teorisinin inşası için bir öneri geliştirmek ile ilgilenmiyorum. Teori, merkezinde bulunan bir formun nesneleştirilmesinden öte bir eylem, bence, bir düşünme biçiminin formudur. Daha çok düşünmenin ve pratiğin çapraz bir şekilde hareket ettiklerine odaklanmakla ilgileniyorum.  Bu çapraz karşılaşmalar – yeni teorilerin formülasyonundan ziyade- mimari teorinin günümüz için aciliyetleri taşıma yollarından birisi.

2000+ sonrası acil mimarlık kuramı, Mark Wigley, James Graham, Aralık, 2016, Janus Yay., Istanbul

ÖZ Temsil, temsil edilen ile kendisi arasında bir araç olduğundan mimari fikirler de temsil ortamına aktarılmaya ihtiyaç duyarlar. Bir fikir olarak mimarlığın, deneyimselliğinin temsili, Bernard Tschumi'nin "gerçeğin arkasındaki karanlık ve bilinçdışının, tüm maskelerin ardındaki başka bir şeyin varlığına işaret ettiği" söyleminden yola çıkılararak irdelenecektir. Gerçeğin başka bir ötekisine (Tschumi'nin yapısındaki pencerenin çatlağına) ulaşma yolunda alınacak mesafelerle ortaya konacağı bu temsiller yumağında, yolların nereye çıkacağına temsiller, temsil edilenler ya da temsilin ötekileri karar verecektir. Bu yolculukta bir fikir olarak ele alınan mimarlığın deneyimlerle ve farklı aksiyonlarla hangi temsillere vardırılabileceği bir labirent deneyim hikayesi üzerinden tartışılmaktadır. Bir bütünden (mimarlık) başlayarak çıkılan yolda parçalanmışlıklar ve parçaların manadan ve yerden kopuşu ile bir dönüşme süreci ele alınır. Bu süreçte mimarlığın ve mekânın belirleyici unsurlarının (bedenler, nesneler, ışıklar, gölgeler, duyular, malzemeler, sesler, arzular, önyargılar…) bilgi-deneyim arasındaki boşlukta var oluşunun temsilleri aranmaktadır. Ortaya konulacak temsiller kavramsal ve algısal çelişkide ulaşılmak istenen noktaya varıştaki serüvenleri ve oluşacak potansiyelleri açığa çıkaracaktır. Her bir potansiyel mekâna ve mimarlığa bakışta yeni bir pencere ya da pencerede çatlağa (boşluğa) imkân tanıyacaktır.

Bu çalışmada bir bilgi alanı olarak mimarlığın epistemik yapısını çözümlemek ve böylece ortaya konacak farklı bilgi yapılarının birbirleriyle ve kabul gören bilimsel normlarla ilişkisini ortaya koymak amaçlanmaktadır. Bu çerçevede; mimarlık biliminin yöneldiği bilgi nesnesi ve yöntemi bakımından sınırlarının çizilmesi için gerekli olan epistemik ayrıştırmayı ortaya koymak, mimarlık alanı içerisinde üretilen bilgi yapılarının hangilerinin bilimsel çalışmaya uygun, hangilerinin bilimsel çalışmalarla ne tür ilişki içinde olabileceğini örneklerle saptanmaya çalışılacaktır.
Çalışmanın yöntemi, epistemoloji alanında ortaya konan kuramlardan yararlanarak mimarlık bilgisinin ne tür bilgi olduğunu, hangi özellikleri barındırdığını tariflemek, sınıflandırmaktır. Bu çerçevede literatürde yer alan bilgi kuramı üzerinden konu tartışmaya açılacak, mimarlık alanından somut örneklerle bilgi kullanımdaki farklılıklar betimlenmeye çalışılacaktır.
Bu bağlamda mimarlık bilgisinin nesnesinin belirlenmesinde yaşanan objektif ölçüt bulma zorluğu ve nesne dizgesi üretilmesinde yaşanan nicelleştirme sorunu ortaya konacaktır. Mimarlık alanında farklı  bilgi yapılarını tanımlayabilmek için bilginin içerik ve doğrulanma ölçütlerine göre seçilmiş bazı epistemik ayrımların mimarlık alanındaki karşılıkları örneklerle açıklanmaya çalışılacaktır.

Building Critique - Architecture and Its Discontents
Edited with text by Gabu Heindl, Michael Klein, Christina Linortner. Text by Iva Cukic, Liza Fior, Eyal Weizman, Ana Jeinic, Johannes Pointl, Nina Kolowratnik, Jane Rendell, Ruth Sonderegger, Pelin Tan, Matteo Trentini.

SPECTOR BOOKS
9783959052375 u.s. $25.00 CDN $34.95 Pbk, 6 x 8.5 in. / 200 pgs / 50 b&w. April/Architecture & Urban

For much of the 20th century, critique played an important part in what was considered “modern” architecture; the canon of modern architecture considered itself dedicated to both formal progress and social critique. But as the 1960s spurred a rereading of modern architecture from a perspective informed by Marxism and the decade’s new social movements, many concluded that a building practice could not be critical, owing to its interdependent relationship with power and business.
With recent economic crises hitting the building and property sectors, and research playing an increasingly large role in architectural practice, we are witnessing a renewed interest in critique in contemporary architecture, especially from postcolonial and feminist positions. The essays contained in this book, authored by a variety of international architects and thinkers, address this revived moment of critique, arguing that, far from being dead, architectural critique is now indispensable.
SPECTOR BOOKS
9783959052375 u.s. $25.00 CDN $34.95 Pbk, 6 x 8.5 in. / 200 pgs / 50 b&w. April/Architecture & Urban

https://www.lars-mueller-publishers.com/positions-emancipation
Book on Architectural Theory edited by Florian Hertweck, Nikolaos Katsikis. Writers: Anne-Julchen Bernhardt, Arno Brandlhuber, Bart Lootsma,  Laurent Stalder, Pelin Tan, Milica Topalovic, Stephan Trüby, Yoshiharu Tsukamoto (Atelier Bow-Wow), Jan de Vylder, Can Onaner and others.
"Architecture has been largely characterised by a lack of clear positions, at a time when its challenging context demands increasingly strong gestures. As Kenneth Frampton recently highlighted, the recession of the educational and emancipatory moment of the modern discourse has made room for a neo-liberal indifference, whereas technological modernisation has kept unravelling, posing novel socio-ecological challenges. Indeed, since the End of Great Narrations the majority of architectural production seems much less connected to theory. Theorising architecture has been increasingly preoccupied with architectural critique, and governed by institutionalised disciplinary frameworks whose pressure for scholarly evaluation generates a proliferation of ‘introvert’ academic writings. At the same time, the multifaceted expressions of a ‘society of crisis’ have produced a tendency in architecture and urban design to explore the potentiality of autonomy within these disciplines through a novel exploration of architectural syntax. Architectural theory seems to have lost its instrumentality, within a challenging context which demands the design disciplines to re-renegotiate their agency in the production of space.

Nevertheless, a new set of tendencies seems to refute Frampton’s statement: We can increasingly observe new attitudes which try to address architecture and urbanism in a more systematic – even some times ideological and doctrinal way, engaging directly with the complexities of social, political and ecological challenges that characterise the recent state of globalised urbanisation. Within this shifting context, these attempts tend to integrate different kinds of research parameters into the design process, exploring the capacities of interdisciplinary approaches. Against the postmodern or post-historic ‘anything goes’, they promote a concordance of conceptualisation, methodological integration and critical action, interwoven with a renewed interest about the structural and typological formation of spaces. A new social and political influence of our discipline is again claimed, without thrusting aside the aesthetic dimension of architecture, or its formal expressions, but rather through their instrumentalisation into meaningful spatial interventions."

Özet Bu çalışmanın amacı, Osmanlı'nın bir dönemine ait metinsel bir mimari kesit sunmaktır. Söz konusu metinsel kesit, 1873 tarihli Uluslararası Viyana Sergisi için kaleme alınan Usûl-i Mimârî-i Osmânî metni üzerinden incelenmiştir. Metin, işaret ettiği sorunsallar ve mimari düşünme biçimini ortaya koymayı hedefleyen iddialarıyla Osmanlı'ya ve hatta mimarlık yazım biçimine yönelik önemli bir belge niteliğindedir. Bu yönüyle çalışma, Osmanlı'nın 19. yüzyıldaki düşünsel duruşunu belirtmesi yanında, ağırlığını bir yeniden yorumlama olarak ortaya koymaktadır. Dolayısıyla yeniden okuma, Osmanlı zihinsel dünyasını anlamada yeni perspektifler sunarak farklı okumalara imkan tanımaktadır. Usûl-i Mimârî-i Osmânî, Osmanlılar tarafından Osmanlı mimarisi ile ilgili ortaya konmuş ilk bilimsel ve kuramsal metin üretimi olarak mimarlık ve tarih literatürüne girmiştir. Çalışma, salt bir Osmanlı mimarlığı araştırması olmaktan öte, yeniden yorumlayıcı tavrı ile mimarlık kuramına Osmanlı özelinde yaklaşmaktadır. Dolayısıyla çalışmanın özgünlüğüne dair iddia, Osmanlı'nın o tarihlerde bir kuram arayışında olmasında yatmaktadır. Usûl-i Mi'mârî-i Osmanî metninin kendine özgü eklemlenme biçimini üreten çeşitli öge veya kavramlar, metnin tarihyazımı ve mimarlık ile ilişkilenme biçimini de ortaya koymaktadır. Usûl-i Mi'mârî-i Osmanî'nin; kimlik üzerine söylem metinlerinden biri olması, Osmanlı usul düzenleri arayışında bir ilk ve deneme niteliğinde olması, kültürel kimlik ve mimarlık ilişkisi arasında bir bağ kurma denemesi ve mimarlık yazımı üzerine verdiği ipuçları açısından mimarlık yazınında okunması, yeniden okunması ve üretilmesi gerekli bir metin olduğu açıktır. Abstract The purpose of this paper is presenting a textual architecture section, which is belonging to a period of Ottoman. Textual section subject is investigated over the Usûl-i Mi'mârî-i Osmanî text, which was drawn up for International Vienna Exhibition in 1873. Text with its problematic points and claims that aim to put forth architectural thinking style, is an important document that directed to Ottoman and also architecture writing style. With this direction the paper, besides states the intellectual position of Ottoman in the 19th century puts forth its heaviness as a re-interpretation. So re-reading offers new perspectives for understanding Ottoman mental world and enables to different readings. Usûl-i Mi'mârî-i Osmanî as a first scientific and theoretical text production, which is put forth by Ottomans related with Ottoman architecture enters into architecture and history literature. The paper is not only an Ottoman architecture research but also comes close to architecture theory with re-interpreting attitude in case of Ottoman. Hence the claim of this study's originality lies behind Ottoman's theory searching in those times. Various factors or concepts that produce the intrinsic articulation shape of Usûl-i Mi'mârî-i Osmanî text, present the relation with architecture and history writing of the text. It is obvious that Usûl-i Mi'mârî-i Osmanî is an essential text to be read, re-read and produced in architecture literature in terms of the first discourse text on identity, primary attempt for Ottoman orders search, a connection attempt between cultural identity and architecture with given clues on architecture writing.

"It was 2016, and the scales of territories, cities, buildings, animals, plants and human started to simultaneously expand and contract. Proximity and narrative became the matter. So we decide to retreat and prepare for the usual post-apocalyptic era."
on post-antropocene, Félix Guattari “Architectural Enunciation, territories.

Book: Superhumanity
Editors: Nick Axel, Beatriz Colomina, NIkolaus Hirsch, Anton Vidokle, and Mark Wigley
Publisher: University of Minnesota Press and e-flux Architecture
2018 - Graham Foundation.

The field of design has radically expanded. As a practice, the design is no longer limited to the world of material objects, but rather extends from carefully crafted individual looks and online identities to the surrounding galaxies of personal devices, new materials, interfaces, networks, systems, infrastructures, data, chemicals, organisms, and genetic codes. Superhumanity seeks to explore and challenge our understanding of “design” by engaging with and departing from the concept of the “self.” Superhumanity aims to probe the idea that we are and always have been continuously reshaped by the artifacts we shape, to which we ask: Who designed the lives we live today? What are the forms of life we inhabit, and what new forms are currently being designed? Where are the sites, and what are the techniques, to design others? Over 50 writers, scientists, artists, architects, designers, philosophers, historians, archeologists, and anthropologists bring new insight to these and related questions.

Contributors include Boris Groys, Keller Easterling, Brooke Holmes, Andrew Herscher, Mabel O. Wilson, Trevor Paglen, Zeynep Çelik Alexander, Eyal Weizman, Ruha Benjamin, Tom Holert, Sylvia Lavin, Lydia Kallipoliti, Ina Blom, Lesley Lokko, Raqs Media Collective, MAP Office, Shumon Basar, Felicity D. Scott, Daniel Birnbaum and Sven-Olov Wallenstein, Tony Chakar, Rupali Gupte and Prasad Shetty, Rubén Gallo, Giuliana Bruno, Ingo Niermann, Hu Fang, Spyros Papapetros, Alexander Tarakhovsky, Juliane Rebentisch, Jack Self, Chus Martínez, Lucia Allais, Francesca Hughes, Paulo Tavares, Ahmet Ögüt, Andrés Jaque, Mark Cousins, Hito Steyerl, Franco "Bifo" Berardi, Liam Young, Anton Vidokle and Arseny Zhilyaev, Liam Gillick, Pelin Tan, Benjamin H. Bratton, Simon Denny, Stephan Trüby, Kali Stull and Etienne Turpin, Sophia Roosth, Brian Kuan Wood, Yongwoo Lee, and Thomas Keenan.

Günümüzde mimarlık medyası, ardı ardına dolaşıma soktuğu imgelerle mimarlığın sürekli bir geçicilik olduğu fikrini yayarken, mimarlar tarafından imge ile söylem arasında kurulan keyfi ilişkiler de buna destek olmaktadır. Halbuki uzun zamandan beri yazınsal ve görsel ortamlar mimari üretimde oldukça etkilidir. Bunu dikkate alarak mimarlıkta yazınsal üretimlerde olduğu gibi "metinlerarası" ilişkiler olması düşünülebilir. Mimarlığın metinlerarası ilişkilerle tasarlanıyor olması ise, ideolojik söylemler sonrası çağdaş mimarlığı ilgilendiren tesadüfîlik ve geçicilik gibi meselelere yeni bir açılım getirebilir; hatta küresel çağın kimlik sorunlarına çok tutucu olmayan çözümler bile sunabilir.

Mimarlık ürünü (gösterge), uyaran olarak tek başına ya da çevre öğeleriyle birlikte “alıcı"da anlamsal çağrışımlar yaratır. Günlük yaşamı içinde alıcı, mimarlık nesnelerince (ya da nesnelere gönderen kavram ve imgelerce) uyarıldığında tepkilerini çeşitli anlatım araçlarıyla (yazı, konuşma, jest, mimik vb.) dile getirir. Alıcının herhangi bir değerlendirmeye konu olma amacı taşımayan bu kendiliğinden (spontaneous) anlatımları aracılığıyla mimarlık ve kent öğelerini yordamak olasıdır. Bu anlatımlar aracılığıyla (çalışmamızda şiirler) elde edilen verilere yaslanarak, bir yerleşmenin kentsel simgelerinin neler olabileceği, bunların nasıl tanımlandığı ve nitelendirildiği. yerleşmede hangi noktalarda yoğunlaştıkları saptanabilir.

A Rosetta Stone for Architectural Milieu of Turkey: Vitruvius
and de Architectura
It is possible to claim that Vitruvian description of what architecture
consists of were the product of collective human knowledge embodied
in metaphysics, philosophy, science, and art. Vitruvius developed a body
of knowledge of his contemporary concepts concerning their contextual
distinctions and connotations. He made an all-encompassing
conceptualization and skilful synthesis of them in a communicable form
for design, construction and education. He described the tangible and
intangible, qualitative, and quantitative components of architecture and
proposed an understanding on how to incorporate them. Despite that his
historical, mythological, metaphysical, and even some archaeological
references are irrelevant for today, there is still a lot to learn from
Vitruvius’ reasoning and method on architectural design. There is a
shortage of Vitruvian studies in Turkey. Vitruvian content should be
re-visited, re-considered, and translated with a critical and contemporary
approach. In order to overcome the contemporary crises of architectural
theory, particularly in Turkey, it is vital to reflect upon the domain by
means of its own sources, terminology, and knowledge.

TABLE OF CONTENTS

Acknowledgements
Introduction
Bloody and Divinely: The Origins and Etymology of Ornament
The Albertian Notion of Ornament and Its Reflections
Structure of Ornament: The Dichotomy of Primacy
Constructing the Nature Myth: Ornament and the Study of Nature
Ornament as Condemnation, Expression, and Representation
Conclusion
Appendix
References
Major Works Related to the Study of Ornament in Architecture


Ornament has returned to architectural theory and practice after its banishment by modern architects in the first half of the twentieth-century. The controversial issue of ornament oscillated between the two extremes of being condemned and praised for over a century; however, ornament still remains as a problematic and critical topic. Until the twenty-first century, the history of ornament was interwoven with the history of style, which produced its own ornaments per se with a clear definition and set of rules. The contemporary age is deprived of a specific style, yet it is governed by the paradigm of digital technology. Since antiquity, the definition of ornament has always been blurry, slippery, and contradictory, as seen from its divergent attributions: Additive, attractive, beautiful, decorative, degenerate, dirty, elaborate, elegant, extravagant, fancy, flamboyant, delightful, graceful, harmonious, luxurious, enhanced, excess, mistake, proportionate, savage, superficial, superfluous, and so on. Accordingly, the ambiguous character of ornament is nourished by a vast amount of synonyms, such as adornment, decoration, embellishment, enhancement, enrichment, flourish, furnishing, garnishment, garniture, and pattern.

This study proposes to review architectural history through the lens of ornament. By doing so, it traces the history of ornament and its actors mainly through critical literature that constitutes the body of the study of ornament. The study focuses on the discourses and thresholds in architecture, and is interwoven by linguistic theory, post-structural philosophy, and critical theory. The  ve sections focus on a distinctive paradigm shift in history, yet they construct consecutive critical issues related to the main argument. The study aims at deciphering the turning points and shifts of ornament in the history of architecture, and serving as an infrastructure to understand the return of ornament in the twenty-first century.