nuclear Nonproliferation

Compliance is a central concept in both the study and practice of international relations, and the body of literature is correspondingly extensive. Although justice has already been shown to play an important role in international negotiations, its potential impact on actors’ compliance behavior has not been sufficiently explored to date. We examine the relationship between the two concepts, and posit that actors’ perceived justice considerations with a regime influence their compliance behavior. To illustrate the importance of including justice considerations in the study of compliance, we investigate Germany’s behavior as a member of the Nuclear Non-Proliferation Treaty during the 1960–80s. The empirical illustration exemplifies how a member’s justice contentions, borne of an unjust regime, can lead to contested compliance and regime conflict. The case illuminates the need to broaden our understanding of compliance and its complexity in both conceptual and practical terms.

The Memorandum on Security Assurances for Ukraine, signed at the December 1994 CSCE summit in Budapest, created a link between the 1968 Treaty on Nuclear Non-Proliferation (NPT) and Ukrainian political sovereignty as well as territorial integrity. Kyiv only agreed to dismantle the worldʼs then third largest atomic weapons arsenal after the United States, United Kingdom and Russian Federation, as the NPTʼs depositary states, in the Budapest Memorandum, and France as well as China in separate governmental declarations assured Ukraine of their respect for her independence and borders.That is one of the reasons why the new Trump administrationʼs possible plans for a reset with the Kremlin should include neither an explicit nor an implicit softening of Washingtonʼs stance on Russiaʼs ongoing assault against the Ukrainian state.

While the new US administration should be looking for areas of cooperation with Russia where possible, it should do so without compromising the United States’ principled stance on Ukraine. Any such compromise will have grave repercussions not only for security in Eastern Europe but also for the global nuclear nonproliferation regime.

Als Amerika de sancties tegen Rusland opheft, brengt het de nonproliferatie van kernwapens in gevaar, betogen Andreas Umland en Mariana Budjeryn. Met de miliaire inmenging in Oekraïne schond Rusland het Boedapest Memorandum, op grond waarvan Oekraïne zijn kernwapens inleverde. Dat honoreren is niet de weg om Amerika weer 'groot' te maken. door Mariana Budjeryn en Andreas Umland Op de bijeenkomst van de VN Veiligheidsraad op 2 februari, door Oekraïne bijeengeroepen naar aanleiding van de escalatie van de gevechten in de Donbas, zei de versbenoemde Amerikaanse VN-ambassadeur Nikki Haley: 'De VS zijn solidair met het volk van Oekraïne dat al drie jaar lijdt onder Russische bezetting en militaire interventies.' Ze bevestigde ook dat de sancties als antwoord op de Russische annexatie van de Krim van kracht zouden blijven tot het schiereiland aan Oekraïne is teruggegeven. Dit is bemoedigend, maar het is te vroeg om te juichen. De nieuwe president staat erom bekend dat hij zijn meningen snel inwisselt en zijn beleid jegens Rusland blijft een mysterie. Als Trump een begin maakt met de beloofde toenadering tot Rusland zal het steeds moeilijker worden de sancties in stand te houden. In de definitieve rekensom zou de Trump-administratie Oekraïnes veiligheid en territoriale integriteit een lastige maar onvoldoende zwaarwegende belemmering kunnen vinden voor een verbetering van de betrekkingen met Poetin. Terwijl de huidige slechte relatie tussen de twee grootste kernmachten van de wereld een reden tot zorg is en de nieuwe VS-regering op zoek zou moeten gaan naar samenwerking met Rusland, waar mogelijk, mag ze tegelijkertijd haar principiële standpunt over Oekraïne niet in diskrediet brengen. Het moment is daar om de nieuwe regering eraan te herinneren dat internationale politiek geen biljarttafel is, maar eerder een spinnenweb, waar een ruk aan het ene uiteinde voelbaar is totaan de verste uithoeken. Het web waarin Oekraïnes territoriale integriteit verstrikt zit is het Verdrag over Nonproliferatie van Kernwapens. Kernwapenvrij In 1991, toen Oekraïne een onafhankelijke staat werd, erfde het op twee na grootste arsenaal aan tactische en strategische kernwapens van de bezweken Sovjet-Unie. Hoewel de operationele controle over het gebruik van deze wapens in Moskou bleef, had Oekraïne, als een van de legale opvolgersstaten van de USSR, een benijdenswaardige startpositie voor elke partij die droomde van proliferatie, benevens genoeg technologische en intellectuele capaciteit om binnen een paar jaar de controle over sommige van die wapens te verwerven. Kievs aanvankelijke bedoeling om alle kernwapens op zijn grondgebied op te doeken maakte al snel plaats voor een genuanceerdere benadering, toen duidelijk werd dat het nieuwe 'democratische' Rusland dat oprees uit de puinhopen van de Sovjet-Unie behoorlijk wat trekken gemeen had met het oude Russische imperium. Russische politici uitten territroriale claims en stimuleerden separatisme op de Krim, terwijl Moskous' militairen irredentistische bewegingen in de Georgische provincies Zuid-Ossetië en Abchazië en in het Moldavische Transnistrië ondersteunden. Voor de Oekraïense leiders was dat bewijs genoeg dat Rusland bereid was desnoods met geweld de post-sovjet-grenzen te herzien. Logischerwijs besloot Oekraïne daarop onderhandelingen te starten over veiligheidsgaranties door westerse overheden, om zich, in ruil voor het afstaan van zijn kernwapens, te beschermen tegen toekomstige Russische militaire, politieke en economische afpersing. Deze inspanningen resulteerden uiteindelijk in het ondertekenen van het Memorandum over Veiligheidsgaranties in ruil voor Oekraïnes toetreding tot het Nonproliferatieverdrag, ondertekend op 4 december 1994 in Boedapest.