İpek Yıldırım

This study aimed to determine how light direction, window proximity and window dimensions could affect students' perceptual evaluations in design studios. The design studios of the Nuh Naci Yazgan University in Kayseri were selected as the research setting. The ‘semantic differential scale’ composed of 10 adjective pairs was used for determining subjects’ perceptual evaluations of design studios having two different window dimensions. According to the results obtained, when making drawings, right-handed students who received light from a window on the left side were determined to perceive the physical environmental factors of design studios more positively compared to students who received light from a window on the right side. In addition, students sitting near a window in design studios were observed to generally perceive the physical environmental factors more positively than those sitting in the middle close to the window, in the middle away from the window and inside. Furth...

This study aimed to determine how light direction, window proximity and window dimensions could affect students' perceptual evaluations in design studios. The design studios of the Nuh Naci Yazgan University in Kayseri were selected as the research setting. The ‘semantic differential scale’ composed of 10 adjective pairs was used for determining subjects’ perceptual evaluations of design studios having two different window dimensions. According to the results obtained, when making drawings, right-handed students who received light from a window on the left side were determined to perceive the physical environmental factors of design studios more positively compared to students who received light from a window on the right side. In addition, students sitting near a window in design studios were observed to generally perceive the physical environmental factors more positively than those sitting in the middle close to the window, in the middle away from the window and inside. Furthermore, students who sat in an area with floor to ceiling window were determined to perceive the place more positively compared to those who sat in an area with parapet to ceiling window. These results generally confirmed that light direction, window proximity and window dimensions in design studios are effective on students’ perceptual evaluations. Keywords :design studio, light direction, window proximity, window dimensions, perception

Öz: Çalışma, belirlenen araştırma alanında tamamlanan yüksek lisans ve doktora tezleri üzerine yapılan eleştirel bir incelemeyi konu etmektedir. Çalışmanın amacı, tasarım eğitimi/temel tasarım eğitimi konularının yazınsal ve akademik mimari araştırmaların başlangıcından günümüze kadar ilerleyen süreçte, mimarlık ve iç mimarlık gibi disiplinlerde izlediği yolu kurgulayıp literatürde bu konudaki mevcut durumu analiz ederek var ise bir boşluk ya da eksiklik tespit etmektir. Çalışma nitel yöntem ile oluşturularak, literatür değerlendirmesi tekniğinden faydalanılmıştır. İnceleme yapılırken kavramlar önce genel olarak, ardından filtrelemelerle daraltılarak aranmış ve araştırma alanı sınırlandırılarak daha ilişkili sonuçlar elde edilmeye çalışılmıştır. Çalışma alanı olarak temel tasarım eğitimi ve bu eğitimde dijitallik, teknoloji ilişkisi seçilmiş ve bu konuda literatürde araştırma yapmak adına 'Tasarım Eğitimi', 'Temel Tasarım (Eğitimi)' ve 'Dijitalleşme' anahtar kelimelerinden faydalanılarak ulusal ve uluslararası veri tabanları aracılığı ile tamamlanmış tezlere ulaşılmıştır. Çalışma son 20 yıl ile sınırlandırılarak içinde bulunulan yüzyılın koşullarının, belirlenen konuda literatürdeki eğilimleri ya da çalışma alanlarını nasıl etkilediği konusu üzerinde tespitlerde bulunmak amaçlanmıştır. Çalışma sonucunda ulusal ve uluslararası alanda genelde tasarım eğitimi özelde temel tasarım eğitimi alanında dijitalleşme etkileşiminin çok fazla görülmediği, ilişkili birkaç çalışmanın da kuramsal olarak yer alıp uygulamaya geçirilmediği görülmektedir. Bu nedenle mevcut çalışmaların 21. yüzyıl teknolojik koşullarına cevap verecek nitelikte olmadığı, literatürde bu alanda eksiklik olduğu kanısına varılmıştır.

Hangi disiplinde olursa olsun eğitim her dönem üzerinde çokça durulan konular arasında olmuştur. İç mimarlık/Mimarlık gibi tasarım disiplinlerinde ilk yıl hazırlık başlangıç eğitimi olarak verilen temel tasarım eğitimi de sanat/tasarım eğitimi alanında her dönem önemini korumuştur. Bu çalışma da sürekli gündemde olan bu eğitime dijitalliğin ya da teknoloji çağının getirilerini entegre etmek adına görüş ve beklentileri belirlemeye çalışmaktadır.
Çalışmanın amacı; içerisinde bulunduğumuz mevcut koşullar ve çağın getirilerine uygun olacak şekilde, geleneksel temel tasarım eğitimi tekniklerinden farklı olacak bir uygulama ya da gelenekselden dijitale geçişte başlangıç olarak yer alabilecek yaklaşıma sahip bir işleyiş önerisi
sunabilmek için öğrenci ve uzman görüşü almaktır. Çalışma nitel yöntem ile oluşturulmuş olup veri toplama aracı olarak anket ve görüşme tekniğinden faydalanılmıştır.
Temel tasarım eğitiminde dijitalliğin gerekliliğini ortaya koymak amacıyla oluşturulan çalışmada öğrencilerin büyük çoğunluğunun dijitallikten yana olduğu fakat el becerisinin geliştirilmesini de önemli buldukları, ders yürütücülerinin de dijitalliği gerekli bulduğu fakat ilk yarıyıl geleneksel eğitim metodundan faydalanılması gerektiği görüşünde olduğu görülmektedir. Bu sebeple önerilecek programda teknolojiden/dijitalleşmeden yöntem olarak faydalanacak bir kurgunun yer alması gerektiği sonucuna ulaşılmıştır.
Anahtar Kelimeler: İç Mimarlık, Eğitim, Temel Tasarım Eğitimi, Dijitallik, Teknoloji Çağı.

Çalışma, dijital çağın yeniliklerini ve disiplinler ötesi yaklaşımların mimarlık eğitimine yansımalarını göz önünde bulundurarak bu konular doğrultusunda önerilen projeler ve içeriklerini ele almaktadır.
Çalışmanın amacı; disiplinler arası ilişkiler, her geçen gün gelişen teknoloji ve bu teknolojinin getirilerinden faydalanmak, aynı zamanda sadece teknolojik anlamda çağa ayak uydurmakla kalmayıp, toplumsal konularda da mevcut olguları ya da konuları barındırabilecek, öğrencilerde hassasiyet ve farkındalığı sağlamaya katkıda bulunacak ders önerilerinde bulunarak mimarlık/tasarım eğitiminde günceli yakalamaktır. Çalışmanın yöntemini literatür incelemesi oluşturmaktadır.
Çalışma ile önerilen ders içerikleri kapsamında; hem çağın ve teknolojinin avantajlarını projelerinde kullanabilecek hem de günümüzde disiplinler ötesi çalışma alanlarına giren kadın çalışmaları, engelsiz tasarım ve çocuk güvenliği gibi güncel-toplumsal konulara karşı duyarlı olacak yeterlik seviyesinde tasarımcılar yetiştirmeye katkı sağlaması öngörülen proje konuları ortaya konulmuştur.
Anahtar sözcükler: Dijital Çağ, Toplumsal Farkındalık, Multidisipliner, Disiplinler Ötesi, Eğitim

Mimarlık nesnesinin üretimi, her zaman bulunduğu çağın dinamiklerinden etkilenmiştir. Mimari tasarıma zemin oluşturacak bilginin sınırlarını çizmek gittikçe zorlaşmıştır. Özellikle Sanayi Devrimi ile başlayan bu süreçte, mimarlığı anlama ve anlamlandırmada yararlanılan bilginin ne olduğu, nasıl kullanıldığı büyük önem kazanmıştır. Mimari nesnenin kullanıcısıyla en çok diyalog kuran elemanı cephesi/kabuğudur. Bu diyalog dolaylı veya dolaysız olarak gerçekleşir. Kabuk, iç ve dış arasında bir arayüzdür. Bu nedenle ara yüzün nasıl kullanıldığı önem arz etmektedir.
Çalışmanın amacı, bir iletişim aracı olan mimari cephenin, tarihsel süreçte hangi verilere odaklanarak şekillendiği ve çeşitlendiğini ortaya koymaktır. Böylece günümüzde gelinen noktadaki dönüşüm görülmüş olacaktır. Çalışmanın yöntemini, literatür araştırması ve Sou Fujimoto yapıları üzerinden gerçekleştirilen inceleme ile bina kabuğunun iç ve dış arasında kurduğu ilişkinin analizi oluşturmaktır.
Tasarıma yön verecek her türlü veri, çeşitli bağlamlar içerisinde seçilip elimine edilerek mimar tarafından özgün bir yaklaşım geliştirmede kullanılabilir. Günümüz mimarlık ortamında, yer ve bağlam odaklı olmaktan çok, her yerde kullanılabilen bağlamdan kopuk, iç ve dış arasında belirgin sınırlar çizen kabuk tasarımları ile karşılaşılmaktadır. Yapılan analizler ile çalışma sonucunda, Sou Fujimoto yapılarının mevcut uygulamaların aksine, iç ve dış arasındaki katı sınırları eriten yaklaşıma sahip mimari ürünler ortaya koyduğu tespit edilmiştir.
Anahtar Sözcükler:  Mimari,  Kabuk, Geçirgenlik, Arayüz, Dönüşüm.

Çalışma, Bauhaus’ta doğan ve onunla özdeşleşerek günümüze dek ulaşan, sanat ve tasarım ile ilgili disiplinlerde hazırlık/başlangıç eğitimi kapsamında yer verilen temel tasarım eğitimine ilişkin güncel uygulamaları iç mimarlık disiplini özelinde ele almakta ve bu uygulamaların metotlarını ortaya koymaktadır.
Çalışmanın amacı; TM-1 puan türü ile öğrenci alan ve bölüm kuruluşu itibari ile en az 10 yıl geçmişe sahip altı üniversite örneği üzerinden iç mimarlık bölümlerindeki temel tasarım eğitimine ait uygulama metotlarını ortaya koymaktır. Böylece güzel sanatlar eğitimi veren disiplinlerde oldukça önem arz eden bu eğitime dair veriler sunulacaktır. Bu veriler sayesinde; hem ilgili disiplinlerdeki ders yürütücülerine hem de bu konuda araştırma yapan kişilere kaynak sağlanmış olacaktır. Çalışma tarama modeli ile şekillenmiş ve veri toplama tekniği olarak görüşme, gözlem ve doküman analizi yöntemleri kullanılmıştır.
Hacettepe Üniversitesi, Bilkent Üniversitesi, TOBB Ekonomi ve Teknoloji Üniversitesi, Selçuk Üniversitesi, Başkent Üniversitesi ve Atılım Üniversitesi temel tasarım eğitimi uygulama metotlarının analizi üzerinden oluşturulan çalışma ile kurumlarda ilk yıl eğitimi kapsamında, tasarım eğitimine yönelik temel yetilerin kazandırılması amacıyla verilen bu dersin,  ele alınan altı kurumda; genel olarak farklı metotlarla yer aldığı ve farklı başlangıç, farklı süreç ve farklı sonuç ürünler ile şekillenen uygulamalarla sürdürüldüğü sonucuna varılmıştır. Bu doğrultuda, mevcut farklılıkların temel tasarım eğitiminin dinamik yapısı ile özdeşleştiği ayrıca bu farklılıkların eğitimi ve yaratıcılığı beslediği tespit edilmiştir.
Anahtar Sözcükler: İç Mimarlık, Temel Tasarım Eğitimi, Temel Tasarım Eğitimi Uygulamaları, Uygulama Metotları

Çalışma,  birçok düşünür, sanatçı ya da tasarımcı tarafından sınıflandırılan sanatın; genelde tasarım özelde ise mimarlık eğitimi ile etkileşimini konu etmektedir.
Çalışmanın amacı; resim, heykel, müzik, gösteri sanatları ve diğer tüm sanat dallarının mimarlık eğitimi ile ilişkisini ve bu etkileşimin kuramsal ve uygulamalı olarak nasıl oluştuğunu, sanatın mimarlık bilgisine dönüşüp dönüşmediğini analiz etmek ve böylece tasarım eğitiminin çok kültürlü yapısını ortaya koymaktır. Bu amaç doğrultusunda tasarım eğitimi veren kurumlar arasından belirlenen Karadeniz Teknik Üniversitesi, Başkent Üniversitesi ve Bilkent Üniversitesi temel tasarım eğitimi stüdyolarındaki çalışmalar üzerinden analiz yapılmıştır. Çalışmanın yöntemini literatür incelemesi, gözlem ve görüşme oluşturmaktadır.
Sanatın tasarım ve mimarlık eğitimi ile ilişkisini ele alan bu çalışma sonucunda, temel sanat/tasarım stüdyoları ile öğrencilerin sanat ile tanıştığı ve burada resim, heykel gibi sanat dallarından estetik, biçim, form yönüyle kuramsal anlamda, sanat dallarına ait ürün ya da eserlerin çalışma konusu olacak şekilde projelere konu edilmesi ile de uygulamalı anlamda, farklı yöntemler ve tasarım kültürleriyle sanattan yararlanılabildiği ortaya konulmuştur.
Anahtar sözcükler: Sanat, Tasarım, Mimarlık, Mimarlık Eğitimi, Çok Kültürlülük.

Kayseri, birçok farklı siyasi otoritenin hakimiyetinde kalması sebebiyle zengin kültürel ve mimari eserlere sahiptir. Selçuklu döneminde topluma hizmet etmek amacıyla yapılan Gevher Nesibe Şifahanesi de bunlardan biridir. Çalışma, zamanla tahribata uğrayan Şifahanenin kuruluşundan yaklaşık 800 yıl sonra bir kez daha toplumun hizmetine sunulmasını, kültürel varlıkların yeniden işlevlendirilmesine örnek olarak ele almaktadır.
Çalışmanın amacı; kültür ve tarih sürekliliği sağlayan yapılara örnek teşkil eden Gevher Nesibe Şifahanesi üzerinden, kullanım dışı kalmış yapıların topluma nasıl kazandırıldığını göstermektir. Böylece geçmişimize ışık tutan kültürel miraslarımızın önemi ortaya konacaktır. Çalışmanın yöntemi; kent ve şifahane tarihi hakkında literatür taramasının ardından, mevcut konumunda yapının güncel işleviyle incelenmesidir.
Şifahane, Selçuklu hükümdarlarından II. Kılıçaslan’ın kızı, Gevher Nesibe Sultan'ın vasiyeti üzerine yapılmıştır. Burası, dünyanın ilk uygulamalı tıp okulu ve bir kadın adına yapılan ilk şifahanedir. Yapının başlangıçtaki yapılış amacı ile aynı amaçla ve yapı kimliğiyle örtüşen Selçuklu Müzesi/Gevher Nesibe Tıp Tarihi Müzesi işleviyle yeniden topluma kazandırıldığı tespit edilmiştir.
Anahtar Kelimeler: Kültürel Varlık, Restorasyon, Yeniden İşlevlendirme, Şifahane, Gevher Nesibe Şifahanesi