13th C. Seljuk Art and Culture

Alanya Castle, whose foundations date back to Hellenistic times, is considered as a medieval fortress built by the Anatolian Seljuks and is considered one of the symbols of Alanya today. It was used as the winter capital during the Seljuk period and its name was changed to Alaiye as Kalonoros, referring to the name of the conqueror, Alaeddin Keykubad. The city was surrounded by the walls we saw today, with the orders of the Conqueror and was supported with various towers, especially the Red tower and as a port city with its shipyard, it became the window of the Anatolian Seljuks to the Mediterranean.
Today, when we examine the walls and gates of Alanya Castle, which consists of gray stone blocks and plasters, we see that they are not composed of gray stone blocks and plasters. Plastered and painted decorations that have remained in small remnants due to natural wear and human damage, must have been adorned in a spectacular way during the period of Anatolian Seljuks. The walls and gates of Alanya Castle, where zigzag, checkerboard, shield, animal and various geometric ornaments are applied, reflects the aesthetic taste and iconographic understanding of the period. When we compare these decorations, which are mostly concentrated in the periphery of doors and bastions, to other structures and various works of art, we will have a more accurate result.

Available: https://dergipark.org.tr/tr/pub/std/issue/31704/326689
--- This article aims to draw attention to the problem related with the location of Gevher Nesibe’ Dār al-shifā, built in 1205-6 as a part of Çifte Medrese at Kayseri. There is a controversy among scholars about its location in Çifte Medrese. First of all, the reasons behind the opinions about the location are analyzed and evaluated.

Most of the publications about Gevher Nesibe’ Dār al-shifā have been accepted that it was located in the western side of Çifte Medrese without question. Most of them examined the dar’al-shifas as a madrasa and the differences in architectural features and functions between madrasas and dar’al-shifas are not properly investigated. It is also assumed that Çifte Medrese has only one patron, whereas, the roles of Gevher Nesibe and Sultan Gıyaseddin I. Keyhusraw in the building process and architectural formation of Çifte Medrese are not precisely considered. Furthermore, unsuitable placement of the building inscription on the portal of the western side of Çifte Medrese is totally ignored.

As a result of the analyses and assessment in this article, the following facts are found: It has been revealed that building inscription is placed incompatibly and has disproportionate dimensions for the portal in the western side of Çifte Medrese. The eastern and western parts of Çifte Medrese vary in dimensions and numbers of spaces. The spaces of the eastern part of Çifte Medrese are suitable for a dar’al-shifa because of its bigger spaces. It has been determined that, from the architectural aspects, Çifte Medrese’ western side must be Gıyasiye for its monumentality and complexity. There are spaces that open to entrance iwan only at the eastern side of Çifte Medrese and they had functioned for the patients of dar’al-shifa.

Finally, it has been concluded that Gevher Nesibe’ Dār al-shifā could be originally located on the eastern side when the Gıyasiye is on the western side of Çifte Medrese.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------- Özet:
Bu çalışma, 13. yüzyılın başlarında 1205-6 yıllarında Kayseri'de inşa edilen ve Çifte Medrese bünyesinde yer alan Gevher Nesibe Darüşşifası'nın konumuyla ilgili soruna dikkat çekmek amacını taşımaktadır. Gevher Nesibe Darüşşifası'nın, Çifte Medrese'nin hangi kanadında yer aldığı konusunda, çeşitli tarihlere ait yayınlarda farklı görüşler bulunmaktadır. Öncelikle bu farklı görüşlerin dayanaklarının tespiti, analizi ve değerlendirmesi yapılmıştır. Birçok yayında Gevher Nesibe Darüşşifası'nın Çifte Medrese'nin batı kanadında yer aldığı sorgulamaksızın kabul edilmiştir. Darüşşifa (hastane) ve tıp medresesinden oluştuğu kabul edilen Çifte Medrese'nin " hangi kanadı darüşşifa, hangi kanadı medresedir? " sorusu yeterince detaylı tartışılmamıştır. Darüşşifalar incelenirken plan şeması olarak medreseler arasında değerlendirilmiş ve bu nedenle darüşşifa ile medrese arasında işlevden kaynaklanabilecek farklılıkların değerlendirilmesi yeterince yapılamamıştır. Ayrıca, bazı yayınlarda Çifte Medrese'nin tek bir banisi olduğu düşüncesi ön plana çıkmış, birbirine bitişik Gıyasiye ve Şifaiye olarak adlandırılan iki yapının mimari şekillenişi tam olarak anlaşılamamıştır. Çifte Medrese'nin inşası sürecinde Gevher Nesibe ve Sultan I. Gıyaseddin Keyhüsrev'in oynadıkları tarihi rolün ne olabileceği dikkatlerden kaçmıştır. Bununla birlikte Çifte Medrese'nin batı kanadındaki özgün taçkapı üzerinde uyumsuz konumda duran kitabe yeterince sorgulanmamıştır. Bu çalışma sonucunda Çifte Medrese'nin doğu kanadının Darüşşifa veya Şifaiye, batı kanadının ise Gıyasiye Medresesi olduğu ortaya çıkmaktadır. Bu sonuca, Çifte Medrese'nin batı kanadındaki taçkapının üzerindeki inşa kitabesinin bu taçkapıya ait olmamasına ve inşa kitabesinin günümüze ulaşamayan Çifte Medrese'nin doğu kanadındaki özgün taçkapıya ait olması olasılığına, Gevher Nesibe'nin türbesinin konumuna, Çifte Medrese'nin doğu ve batı kanatlarındaki mekânların genişlik ve sayılarının farklılığına, her iki yapıdan hangisinin mimari özellikleri açısından bir sultan yapısı olan Gıyasiye olarak adlandırılmaya uygun olduğuna ve doğu kanattaki yapının giriş eyvanına açılan mekânların varlığına ve işlevselliklerine yönelik analizlerle ulaşılmıştır.

Vakfetmek, bir kişinin kendine ait taşınır veya taşınmaz herhangi bir değere mâlik mülkünü, dinî, içtimaî ve hayrî bir gayeye ebediyen tahsis etmesi demektir. Vakfetmekteki gaye toplumsal yardımlaşma, içtimai hayatın tanzimi ile karşılığını Allah’tan bekleyerek malın infak edilmesidir. Türklerin uzun süredir, Müslüman olmadıkları dönemler de dahil olmak üzere töreyle gelişen bir yardımlaşma kültürüne sahip oldukları bilinen bir gerçektir. Müslüman olmalarıyla beraber Allah yolunda harcama yapmayı, fakir, muhtaç ve kimsesizlere infak ve tasaddukta bulunmayı, iyilik yapmada ve takvada yardımlaşmayı, hayır ve yararlı işlere yönelmeyi öğütleyen birçok ayetin de emriyle Türkler, vakıf müessesesini hükmettikleri topraklarda yaygınlaştırmışlardır. Anadolu’ya girdikleri ilk dönemde uzun bir fetih ve yerleşme sürecinden sonra gelir düzeylerinde gözle görülür bir artış yaşanan Türkler, XII. yüzyılda İslamî çerçevedeki ilk vakıf eserlerini teşekkül ettirmişlerdir. Selçuklu dönemini kapsayan ilk dönem vakıf eserleri, Türkiye Selçukluları dönemine ait öncü, kaliteli ve uzun ömürlü yapılar olmuşlardır. Anadolu vakıf kurumunun hızlı tekâmülü ile diğer dönemlere sirayet eden temel nitelikleri de bu dönemde ortaya atılmıştır. Türkiye Selçuklularının halefleri olan Anadolu Beylikleri, vakıf müessesini yaygınlaştırarak daha da zenginleştirmişler ve vakıf kurumu altın çağı olarak nitelendirilen Osmanlı döneminde de zirveye ulaşmıştır.

Anadolu’nun Müslüman-Türk kimliğine bürünmesini sağlayan Selçuklular ve Beylikler, burada kurdukları vakıf müessesiyle Anadolu’nun Türk yurdu olmasını sağlayarak, bu topraklarda bir vakıf medeniyeti tesis etmişlerdir. Çalışmamızda Türkiye Selçukluları ve Beylikler dönemi vakıfları hakkında genel bir bilgi verilerek, Selçuklular dönemi Konya’da inşa ve tanzim edilen vakıf eserlerinin kemiyeti hakkında kısa bir değerlendirme yapılmıştır. Ayrıca Beylikler döneminde Konya’da kurulan birçok vakfın genel niteliklerinin ortaya çıkarılması ve hazırlanan Konya vakıfları adlı eserde Selçuklu ve Beylikler dönemi vakıfları hakkında derinliğine yapılan çalışmalar öncesinde özet bir değerlendirme yapılması amaçlanmıştır.

Endowing means to allocate a person’s own real estate or capital of any value for a religious, social and charitable cause. The purpose of a donation is the arrangement of social solidarity and life, as well the allocation of property by expecting its reward from Allah. It is a wellknown fact that Turks, even when they were not Muslims for a long time, have had a customarily developing culture of mutuality. Turks promoted waqf institutions in their countries motivated by the orders of many verses that advise spending for Allah, helping the poor, needy and orphans, helping in doing good and taqwa, and turning to charity and beneficial deeds. Turks, who experienced a noticeable increase in their income levels after a long conquest and settlement process in the first period they entered Anatolia in the 17th century, they formed the first waqf works of the century within an Islamic framework. The first period covers waqf works of the Seljuk period such as pioneering, good quality and long-lasting structures. The rapid evolution of the Anatolian waqf institutions and its basic characteristics that spread to other periods, have also occured in this period. Furthermore, Anatolian Principalities, known as the successors of the Turkey Seljuks, have enriched the waqfs by expanding them. Thus, the waqf culture reached its peak in the Ottoman period, which is described as the golden age.

The Seljuks and Anatolian Principalities that enabled Anatolia transforming into a MuslimTurkish identity, established a fountain of civilization in Anatolian lands by creating a ‘waqf institution culture’. This study aims at presenting an overview on the waqfs of the Anatolian Seljuks and Anatolian principalities period in Konya, during the times of the Seljuks’ state. For this purpose, buildings and foundation works of those times, have been examined and briefly evaluated. An additional aim of our article was to present a summary for our book called ‘The Konya Waqfs’. Therefore, an investigation into general characteristics of many foundations established in Konya, as well a detailed evaluation about the times of the Seljuks and Principalities were necessary.

In the Christian iconography, the image of dragon-snake is а well-known symbol of the devil and underworld. Its earliest images in the medieval sculpture of Armenia and South Caucasus are found on the 6th–7th-centuries reliefs with holy warriors slaying a dragon. In the High Middle Ages, the snake was also depicted in the canonical scenes of the Fall, the Baptism of Christ, the Descent into Hell. However, since the 10th century, other compositions appear on the church decoration reflecting the archaic notions of this creature — its benevolent functions. For instance for many peoples, the celestial serpent was thought to encircle the firmament, to delimitate it from the earth. It was also associated with the sun and moon cycles, the luminaries being periodically swallowed and erupted by the dragon. In this respect, the latter was fairly close to the sea monsters, in particular to the image of the whale of the prophet Jonah that determined their similar iconography. Heraldic compositions of the 10th century with dragons flanking the human face reflect the astral symbolism of the monster. As a liminal creature, the dragon-serpent had the apotropaic functions. Therefore paired dragons were represented in a number of reliefs of the 12th–14th centuries on towers, church doorways and windows. They were usually rendered with wide-open jaws and intertwined bodies. This iconography has obvious parallels with the simultaneous Islamic examples of dragons having the same astral-apotropaic meaning.

The Marʿashī Library of Qum owns an unstudied manuscript containing official documents from the Rum Saljuq dynasty. The manuscript includes an Arabic text for the foundation of a ribāṭ. Its patron was unmistakably the Georgian wife of Ghiyāth al-Dīn Kay-Khusraw II (d. 644/1246), the unfortunate sultan beaten by the Mongols at Kösedağ. The building was a caravanserai, most probably located at the stage of Düden, immediately northeast of Antalya. Its construction can be dated to around 636/1238. It was part of a cluster of buildings erected with sultanic patronage on the road from Antalya to Konya. Gurjī Khātūn's aim in founding the ribāṭ was to establish her son, ʿAlāʾ al-Dīn Kay-Qubād II, as indisputable heir apparent over the other (and older) offspring of the sultan. Beyond the light it casts on her long-term strategy to become wālida (Tk.valide, queen mother), the text allows us to refine our knowledge of women patrons, a subject that had been tackled so far mostly through the case of Māhparī Khātūn. Finally, the source in which this text was found proves that inscriptions (at least this one) were authored by personnel of the chancery, as supposed by van Berchem and by Redford after him.

Ortaçağ Anadolu Türk döneminin saray ve köşk yapıları çoğunlukla
harap ve tanımlanamaz durumdadır. Birçoğu, kazıyla
gün yüzüne çıkarılmaya beklemektedir. Mevcut yapılara ilişkin
veriler bütüne tamamlanmaktan uzaktır. Köşk ve sarayla ilgili
dönemin yazılı kaynaklarında yer alan birçok terim izaha ve
tarife muhtaçtır. Bu çalışmada başta İbn Bibi olmak üzere dönemin
kaynaklarında geçen köşk ve sarayla ilgili terimler mevcut
örnekler ışığında açıklanmaya çalışılmıştır. Anadolu Selçuklu
Dönemi köşklerine ilişkin çalışmalar genel analizlerden daha
çok tekil bina tahlillerini içerir. Konunun genel bir yaklaşımla ele
alınamamasından ötürü, binaların sınıflandırılmasına yönelik çalışmalar
da bugüne kadar yapılamamıştır. Burada, dönemin köşk
yapıları gruplandırılmaya çalışılırken, aynı zamanda doğru bir sınıflandırma
yapabilmenin temel kıstaslarından da söz edilecektir.
Bu konudaki öncelikli sorun tipolojiyi belirleyen ana unsurun
tespit edilebilmesidir. Günümüze ulaşabilen köşklerin sadece
plana dayalı sınıflandırmasında ayırıcı bölüm sofadır. Buna göre
plan düzleminde dönemin köşklerini sofalı ve sofasız olarak iki
grup halinde incelemek mümkündür. Bunun dışında köşkleri
işlevi açısından da ayırmaya çalışılmış, eyvan, visâk, şikârhane,
köşk-ü revan, köşk-ü bağ ve münferit gruptakiler şeklinde ayrılabilen
köşk tipleri tespit edilmiştir.

Kitap, Divriği Kalesi Kazısının başkanlığını yürüten Prof. Dr. Erdal Eser'in kazı sürecinde yakından inceleme fırsatı bulduğu Divriği Ulu Camii ve Darüşşifası'na dair gözlemleri, yorum ve çıkarımlarına dayanmaktadır. Doğan Kuban tarafından "Divriği Mucizesi"  olarak tanımlanan ve çağının mimari ve süsleme dehasını yansıtan bu şaheser yapı topluluğuyla karşılaştığımızda hayranlıkla birlikte açıklanması zor birçok soru veya soruna muhatap olmaktayız. Birçok bilinmeyeni içinde taşıyan bu insanlık mirası başyapıtı anlama ve anlatmaya yönelik şimdiye kadar yapılan çok sayıda çabanın varlığı yadsınamaz ve şüphesiz her bir çaba saygı ve ilgiye değerdir. Böylesi "mucizevi" bir yapının "mucizevi" sebeplerle, "mucizevi" yeteneklerle, "mucizevi" şartlarda oluşmuş olduğu kanısına neden olan gizemlerinin ötesine geçerek gerçek mahiyetine vakıf olmak için üzerinde daha çok çalışma yapmak ve daha çok anlama çabası içinde olmamız kaçınılmazdır. Bildiklerimiz ve bilmediklerimizle Divriği Yapı Topluluğu hala Ortaçağ Anadolu Türk Toplumunun yaşam felsefesi, inançları, sanat ve estetik değerlerini kavrama yolunda hala yeterli bilgi düzeyine ulaşamadığımızı düşündürmektedir. Bu nedenle kitabın yazarı da Divriği Yapı Topluluğunun üzerinde düşünülmesini ve tartışılmasını gerekli gördüğü noktalara temas etmek ve farkındalık yaratmayı amaçladığını belirtmektedir.

CAPPADOCIA THROUGH TIME: FROM BYZANTIUM TO THE OTTOMAN EMPIRE

International conference held via zoom at the Aristotle University of Thessaloniki on December 4-5, 2021.
ZOOM LINK: https://authgr.zoom.us/j/97406174472

NB: the Program is in Athens time (GMT +2:00).

Η ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ ΔΙΑΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ: ΑΠΟ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Διεθνές συμπόσιο που θα πραγματοποιηθεί μέσω zoom από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στις 4 και 5 Δεκεμβρίου 2021.

Σύνδεσμος zoom: https://authgr.zoom.us/j/97406174472

Study of the Scripts and Decorations of the Kufic and Thuluth Inscriptions on Iranian Metal Containers in Seljuk Territory
Abstract
Seljuk metal containers represent one of the most exclusive developments of inscription design in Iranian works of art. In this research, the metal containers with inscription belonging to early fourth to early seventh/tenth to thirteenth centuries, which the researcher has been able to gain access to their pictures, have been studied. All the inscriptions of these containers have been inscribed with Kufic and Thuluth scripts and with different types of ornaments.
This article has been written with descriptive-analytical method and is aimed at identifying various Kufic and Thuluth inscriptions on metal containers of this period.
In this research, the basis for categorization of the inscriptions has been the type of script, the design structure of the letters, and the decorative styles used in them. Two different styles are seen in the Kufic inscriptions that consist of more subsidiary decorative types.
The first style includes scripts, in which variations of script thickness are not noticed and are more inscribed with inlay techniques on the metal containers of this period. This style of Kufic scripts includes three decorative types of foliated, foliated knotted and anthropomorphic knotted.
The second style includes scripts in which the designing of each letter has a different form in respect to its position among other letters; in this style, some of the letters are designed with a different geometrical structure and more circles are seen in it. From a decorative point of view, these inscriptions are categorized in three modes of circular (plain), foliated, and knotted.
The scripts that are mentioned as Thuluth in this research are the outcomes of the influence of Naskh and Kufic and are designed during the passage period to “developed Thuluth” scripts. In these inscriptions, the combination of script and image are varied from plain styles and without decorations to styles that show the full mastery of illustration of these periods. In plainer samples, only the “anthropomorphic-zoomorphic” forms are added to the end of the vertical letters; but in more complex samples, the intensity of intermingling of script and human and animal forms have gone so far as illustration borders and, in fact, reveal the meeting point of literature, illustration, and mystical ideas governing the society through inscription design on metal objects.       
Key words: Seljuk Metalworks, Inscription, Kufic, Thuluth

چکیده
مسجد جامع گلپایگان از جمله بناهای به جا مانده از دوره سلجوقیان است که دارای تزیینات آجرکاری بسیاری زیبایی است. محراب این بنا از نمونه‌های قابل توجه تزیینات آجرکاری این دوره است که دارای ظرایف قابل توجهی به لحاظ تکنیک‌های اجرایی با آجر است. این محراب در طول زمان دستخوش تغییرات و مرمت‌هایی شده است. از جمله اینکه قسمت وسط این محراب با گچ پوشیده شده که در میان این قسمت محراب سنگی کوچکی به آن الحاق شده که دارای تزیینات و کتیبه‌هایی متفاوت از محراب آجرکاری اصلی بوده است.
محراب سنگی کوچک دارای دو حاشیه یکی شامل کتیبه و دومی نقوش تزیینی اسلیمی و سراسلیمی‌های ساده است؛ دیگر بخش‌های آن مانند طاقنما، لچکی‌های بزرگ و کوچک نیز شامل تزیینات گیاهی بوده و تا آنجا که امکان داشته از بندهای اسلیمی پر شده‌اند. در قسمت مرکزی محراب کلمه جلاله «الله» به خط کوفی جای گرفته است؛ از حروف این کلمه اسلیمی‌هایی خارج شده که در ترکیب با یکدیگر در بالای خود سراسلیمی ساخته‌اند. خط حاشیه اول محراب که در برگیرنده سورۀ توحید است به قواعد خط ثلث نزدیکتر است. تعداد کلماتِ به کار رفته در کتیبه نسبت به طول آن کم بوده و کلمات بدون فشردگی در کنار هم قرار گرفته‌‌اند به همین علت طراح فرصت داشته تا تزییناتی شامل چرخش ساده بندهای اسلیمی را در میان کلمات طراحی کند؛ وجود تزیینات گیاهی باعث شده تا کرسی کلمات در طول مسیر دچار تغییر شوند. همچنین ضخامت حروف در این کلمات یکنواخت حجاری نشده است و دارای قوت و ضعف مختلفی هستند که این مسئله باعث شده خط به صورت یکنواخت به نظر نیاید. باید گفت صورت تفکیک شدۀ خطوط کتیبه محرابچه چندان منسجم نیستند، اما همین خطوط در میان تزیینات با دقت و ظرافت خاصی چیدمان شده‌اند که آنها را چشم‌نواز جلوه می‌دهد.
واژگان کلیدی: دوره سلجوقی، حجاری، خط ثلث و کوفی، نقش‌نگاره، محراب، مسجد جامع گلپایگان.""

«پس از هجوم اعراب به ایران و گذشت چند قرن فطرت و انزوا در این سرزمین وسیع که همواره قدرت اول خاورمیانه بوده است، درنهایت ابتدای قرن پنجم ﻫ.ق نوبت به ترکان سلجوقی رسید تا یک امپراتوری بزرگ را پس از دوران باستان بنیان گذارند. ازآنجاکه معماری همیشه جلوه‌گاه نمایش قدرت و اقتدار حکومت‌ها بوده است، در این زمان نیز شاهان سلجوقی به مدد حضور وزرای مقتدر و با درایتی چون "خواجه نظام‌الملک" توانستند تا معماری باشکوهی را پایه‌گذاری کنند که تأثیر آن در تمامی اعصار پس از آن باقی بماند. شاخص‌ترین بنای معماری این دوره "مسجد جامع اصفهان" است. ساخت گنبد "نظام‌الملک" به‌عنوان بزرگ‌ترین گنبد دورۀ اسلامی تا آن هنگام، نه‌تنها الگویی شگرف برای به چالش کشیدن قوانین معماری زمانۀ خود شد، بلکه به‌نوعی سنگ بنای آغاز الگوی "مسجد چهارایوانی" ایرانی نیز محسوب می‌شود.»

«"مسجد جامع اصفهان" دارای مراحل ساختمانی مختلفی است که به‌مرور در هر دورۀ تاریخی ساخته شده و شاکلۀ امروزین این بنا را تشکیل داده‌اند. این بنا نه‌تنها به‌عنوان موزۀ تاریخ معماری ایران به‌حساب می‌آید، که گاه خود روایتگر بخشی از تحولات تاریخی این سرزمین هم هست. نصب کتیبه‌ها در بناها علاوه بر جنبه‌های فنی و ریخت‌شناسی، از منظر درونمایه نیز قابل تأمل و بحث هستند. کتیبه‌ها گاه دربرگیرندۀ فرامین حاکمان و پادشاهان یا توضیحی بر حادثه‌ای تاریخی یا همراه با اطلاعاتی پیرامون ساخت آن بنا نیز هستند. از این لحاظ کتیبه‌ها گاه به‌عنوان منبعی برای مطالعۀ تاریخ در کنار اسناد مکتوب، سندی تاریخی نیز محسوب می‌شوند. سردر شمال‌شرقی درگاه ورودی مسجد جامع اصفهان علاوه بر نقش بسیار زیبای گرۀ هندسی و آجرکاری‌های اطرافش در بالای خود، کتیبه‌ای به خط کوفی نیز دارد که همچنین سندی تاریخی نیز به‌حساب می‌آید.»

In the Seljuk architecture the habit of recording the name of architects in small panels or enormous decorative wall inscriptions reveals important information about the world of construction in the Anatolia of the 12th and the 13th centuries. By means of these direct evidences it is possible to study master’s professionals itineraries and the exchange of ideas, knowledge, project models that were created in a prosperous and dynamic cultural context, giving essential cues to understand these masterpieces. What is most surprising about this phenomenon is the appearance of master’s names sometimes next to their clients’ name. This circumstance reveals the prestige of a profession that, as other cues confirm, received a high degree of consideration and admiration even at the highest level of the social hierarchy.

The Divriği Great Mosque and Hospital represents the oldest known in Anatolia with its stone vault typologies. The most visible geometric feature of these vaults is their insistence on the groins; in some cases, it multiplies surprisingly for each quarter of the vault till it reaches 6 groins. The vault, which has the highest number of groins (six groins), covers the main iwan of the Divriği Hospital. Especially, the straight spiral segment located at the center of the uneven octagon, its structure which separates it from the others and requires a deeper knowledge of geometry, proves that it is designed as a cover of a special space. The aim of this study is to investigate the geometric structure of the main vault of the Divriği Hospital. A small model of the vault had been constructed based on the hypothesis adopted in the Madrid “Taller de Construcción Gótica” (Gothic Building Workshop) by making the constructive procedural assumptions possible.  We have confronted one of the vaults of 13th century Anatolia, on the upper floor of the same building, the other one in Aksaray Sultan Khan and the last one in Sivas Buruciye Madrasa. The fact that two of the four samples were found in the Divriği Hospital, confirms its exceptional character as in its whole structure.  If the hypothesis developed during the reconstruction experience in Madrid
is correct, the spiral-centered six-groined vault of the Divriği Great Mosque and Hospital may be considered to lead to other spiral vaults which have been built in the same century.

... 1 1. Hagia Sophia and its contexts 13 2. Hagia Sophia: architecture and the construction of identity 27 3 ... capital: ceremonial and processions 47 4. Adam, exile and 'Byzantine' sculpture 61 5. Ornamental sculpture and cultural ... North porch, west face: Lotus design 88 68 Armenia. ...

The Deccan plateau between the early 16th century until the mid 17th century experienced a conscious process of artistic exchanges amongst various groups during the reign of the Deccan Sultanates, namely, Barīd-šāhīs of Bidar, ʿImād-šāhīs of Berar, Quṭb-šāhīs of Golconda, ʿAdil-šāhīs of Bijapur, and Niẓām-šāhīs of Ahmadnagar. This initiated appropriation and re-formulation of distinct visual elements in the courtly arts of the Deccan plateau, which in turn brought a new phase of artistic frameworks, stylistic compositions, and elaborate aesthetic formulations. Moreover, from this phase, a small group of zoomorphic incense burners survives, in which the archetypical forms of these Deccan incense burners majorly take the shapes of peacocks and leonine figures; yet they also often embody features of other animals, which constitute the cases of hybrid creatures. Accordingly, the Freer Gallery of Art, Washington (F1991.12) hosts one of these lion-shaped incense burners with hybrid elements dated to be early 16th century Deccan India, which will be the subject of our discussion. Primarily, the paper will argue that these incense burners belong to the courtly élite of the ʿAdil-šāhīs of Bijapur, especially that of Sulṭan ʿAli ʿAdil Šah I (r. 1558–80) in contrast to the persistent claim that they are from the period in which Deccan plateau was ruled by the Sultanate of Delhi. Accordingly, the discussion will begin with investigating the contextualised meaning that the Deccan incense burners carried within the environment of courtly élite of Bijapur with certain references to the Persian historiographic sources as well as specific courtly paintings. As such, the paper will inquire and theorise about the origins of these artefacts as well as their compositional forms not only through Indian sources of mythological, religious, literary and artistic tradition but also through the Great Salǧūq and the Timūrīd visual heritage that the Deccan courtly arts are heir of, especially the styles of incense burners from the Great Salǧūq artistic tradition. Overall, it will be observed that the Freer incense burner embodies an instance of siṃha-vyāla in the shape of gaja-krānta and how this literary and visual element of Medieval India and its iconography and symbolism predominantly envision power in its multiple aspects, such as power that subjugates or destroys, power in terms of royal leadership, authority and protection as well as power through (divine) legitimacy. Hence, the adaptation and appropriation of the Medieval Indian motif and its manifestation on the courtly arts of the  Deccan Sultanates carry certain framework that is grounded on conscious religio-political facets. This is understandable as the Twelver Šīʿī Ṣafawīds on the one hand, and the open and tolerant Muġal court under Akbar (r. 1556–1605) on the other, desperately yearned for the artistic symbolism and language that formulated the concept of universal legitimacy and ideal model for kingship. As such, the usage of the Medieval Indian motif by the Deccan Sultanates in general and courtly élite of the ʿAdil-šāhīs in particular carries the deliberate function of depicting a powerful and legitimate monarch in accordance with divine precepts of rule. This universal framework is quite perceptive as the concept of monarch ruling through temporal power and divine legitimacy is a pivot around which Ottoman, Muġal, and Ṣafawid ideologies revolve. Therefore, the Freer incense burner expresses a distinct religio-political language of self-autonomy of the Deccan ruling élite through the synthesis of the Medieval Indian motif and Turco-Mongol artistic and aesthetical heritage.