Attitudes Towards Pets

This work exhibits a very peculiar situation of research: the interface between the fields of knowledge of the veterinarian and of the psychologist to allow the comprehension of the insertion of the dog - with its evolutive history and its varied behavioral categories, within the context of the urban family – with its structure, organization and dynamics. Since its domestication until nowadays, the dog has accompanied men and experienced together the modifications that the geographical space has undergone through human actions. In the last years with the urbanization process, there has been a restriction of free circulation of dogs, either with the reduction of the sizes of the human inhabitations or because people has kept the animals within their residences intentionally. In this context, the agressivity towards the owners has been a common complaint in the practice of veterinary clinic. The adequate response to this situation represents a complex task. The responsibility of the veterinarian englobes the promotion of the well being of the animal and the prevention of damage originated by that behavior, favoring the preservation of the linkage between family and the dog. A qualitative research was realized by case studies, with the objective of comprehending the insertion of the complaint of agressivity into the familiar dynamics in a way to obtain subsidies that will favor a better response from the veterinarian to that kind of situation and to contribute for the well being of all involved. Five families, with different components, owners of dogs with complaints of aggressive behaviors went under a clinic interview and responded to a group of three questionnaires – the Family Adaptability and Cohesion Evaluation Scale (FACES II), The Companion Animal Bonding Scale (CABS), the questionnaire used to describe the behaviors and canine relationship and “Social Network Map”. The analysis of the cases shown that the search for veterinary support with aggressive complaints is performed by people that present a significative affective bond with their animals. The situations related with cases were of profound suffering where the bond was at risk. Conflict between family members, disconnections between fantasies, expectations and the potential of response of the animal were evident in all cases. The conclusion is that the comprehension of the dynamics of the family and its conflicts favors the elaboration and applicability of an intervention protocol

Este trabalho expõe uma situação muito particular de investigação:a interface entre o campo de conhecimento do veterinário e o campo de conhecimento do psicólogo para possibilitar a compreensão da inserção do cão - com sua história evolutiva e suas diversas categorias comportamentais, no contexto da família urbana- com sua estrutura, organização e dinâmica. Desde a sua domesticação,até os dias atuais, o cão tem acompanhado o homem e, conjuntamente,vivenciado as transformações que o espaço geográfico de ocupação vem sofrendo pela ação humana. Nos últimos anos,com o processo de urbanização,a restrição da livre circulação dos cães foi caracterizada,seja em razão da redução do espaço de moradia,seja porque as pessoas mantém seus cães no interior de suas residências,de forma intencional. Neste contexto, a agressividade direcionada aos proprietários configura-se como uma queixa freqüente na clínica veterinária. O atendimento adequado a esta queixa representa uma tarefa complexa. A responsabilidade do veterinário abarca a promoção de bem estar animal e a prevenção de danos advindos deste comportamento,favorecendo a preservação do vínculo entre os familiares e o cão. Foi realizado um estudo qualitativo por meio de estudos de caso, com o objetivo de compreender a inserção da queixa de agressividade na dinâmica familiar, de modo a obter subsídios que favoreçam o melhor atendimento a este tipo de queixa e que contribuam para o bem estar de todos os envolvidos. Cinco famílias, com diferentes composições, proprietárias de um cão com queixa de comportamento agressivo realizaram uma entrevista clínica e responderam um conjunto de três questionários - o Family Adaptability and Cohesion Evaluation Scale (FACES 11),o "The Companion Animal Bonding Scale" (CABS), o questionário para descrição do comportamento e relacionamento canino e o "Mapa da rede social". A análise dos casos evidenciou que a procura por atendimento veterinário com a queixa de agressividade é feita por pessoas que apresentam vínculo afetivo significativo com seus animais. As situações relatadas nos casos eram de profundo sofrimento, onde o vínculo estava em risco. Conflitos entre familiares, defasagem entre fantasias, expectativas e desejos e o potencial de resposta do animal evidenciaram-se entre todos os casos. Conclui-se que a compreensão da dinâmica familiar e de seus conflitos facilita a construção e aderência a um protocolo de intervenção

Knjiga starog mačka o mačkama svakodnevnim (Old Possum’s Book of Practical Cats, 1939.) zbirka je pjesama Thomasa Stearnsa Eliota, velikana engleskoga pjesništva prve polovice dvadesetoga stoljeća. Izvorno namijenjene djeci, Eliotove pjesme o mačkama interpretativno su bogate i kao takve zahvalno štivo za raznoliku publiku. Ovaj rad bavi se pitanjem imena i identiteta oslanjajući se na književno-animalističko iščitavanje Eliotovih stihova pri čemu se uočava negiranje antropocentrične hijerarhije živih bića. Baveći se identitetom personificiranih mačaka, Eliot potiče čitatelja na humanije razmišljanje o mačkama i svojim živopisnim prikazima mačjih tipova i dogodovština upućuje na to da je njihov život jednako vrijedan i opterećen sličnim problemima kao što su ljudski, evocirajući ono što će se tek desetljećima kasnije nazivati bioetičkim egalitarizmom, posthumanizmom i teorijom identiteta. Dok u pojedinim književnim tekstovima mačke figuriraju samo kao simboli dobre ili loše sreće, s...

U radu ću dati pregled, ali i komentare na etičku temu koja je u posljednjih tridesetak godina dobila na izrazitoj važnosti, držeći se okvira zapadnjačke kulture sa željenom tendencijom prema svojevrsnoj (normativnoj) univerzalizaciji prava životinja. Pritom ću se osvrnuti na utilitaristički i kontraktualistički pristup po pitanju prava životinja koji iznosi Peter Carruthers u svojoj knjizi. Također će biti govora o nezaobilaznoj Kantovoj etici dužnosti, a završno, ali nikako ne manje važno mjesto u radu će zauzimati specizam sagledan kao nepoželjna i apsolutno negativna društvena posljedica.

Pets are seen as family members who provide emotional support, companionship, and protection.  They satisfy interpersonal needs of inclusion, control, affection, and respect.  They provide rewards, which often outweigh the costs of having them as family members.    Pet therapy is discussed.  The intriguing intent-impact model of nonverbal communication is discussed in terms of pet signals to their family. Even divorced couples have argued over co-custody rights about their pets.  Many families feel their unconditional love.  Recall the old classic maxim pertaining to dogs, “Peoples' best friend.”  Yet, animals as family members can be diverse through various species.  If you have a pet as a family member or a companion and do not have an animal phobia, enjoy their stability, sharing of emotions, protection, and entertainment value.  Continue to communicate verbally and nonverbally through emotional expressions, gesturing, pointing, and voice tonality.  Finally, if you have a pet, will he or she be anxiously waiting for you when you arrive home?

В статье рассматривается роман для подростков Владимира Киселева, написанный на исходе "оттепели" в 1966-ом году. Если критики конца 1960-х годов и авторы экранизации романа (фильм "Переходный возраст", реж. Р. Викторов, 1968 г.) интерпретировали это произведение как текст о сложных взаимоотношениях поколений, то современное пере-чтение, основанное на использовании категорий, разработанных в рамках гендерных исследований, позволяет увидеть в нем ясное отражение полоролевого конфликта советского времени

This book chapter, included in Clinician's Guide to Treating Companion Animal Issues, provides evidence for the role of pets in childless and childfree homes. In addition to describing who is most likely to parent pets, the chapter explains how pets fulfill the role of children in a home, with clinical considerations for the practitioner that pet parenting may be an appropriate and adaptive response as opposed to a pathology.

В традиционном обществе домашние животные вписывались в мир людей в соответствии со своими природными функциями. Собака охраняла дом, кошка ловила мышей, лошадь перевозила грузы да землю пахала, корова давала молоко и мясо. Отношение к ним было, можно сказать, функциональным. Это сугубый прагматизм: если о пропитании коровы и лошади заботились всерьёз, то кошки и собаки жили в значительной мере на самопрокорме. Говорить о какой-либо особой душевной симпатии и привязанности к домашним животным со стороны, по крайней мере, взрослых крестьян не приходится. А это контрастирует с нынешним, куда более гуманным и непрагматичным отношением, когда у современного горожанина домашним питомцем может стать почти любое существо – от кошки до мадагаскарского таракана, и едва ли от этого существа будут всерьёз требовать выполнения неких хозяйственных обязанностей.

There are many people nowadays who treat their dogs like Children, dressing them up in dainty accoutrements, giving them human names and offering the same care as humans. But this childlike treatment of pets is far from new. When, 16,000 years ago, the wolf began to be domesticated, deliberate efforts were made to neotenize it: not only was the wolf to be tamed, the puppy was remain a puppy even in adulthood.
Modernization has improved the care taken of dogs, they have aquired dignity and value and generally speaking we have grown friendlier towards our animals. At the same time an anthropormophization of the dog has occurred, which would have been foreign to previous generations. Dressing a dog in patently superfluous garments is one such manifestation, an infantilization of the relationship between the dog and its owner whereby the dog is reduced from a being with needs and instincts to a kind of baby doll in modern trapping

O artigo realiza algumas comparações acerca das relações do humano e do não humano, tomando como casos etnográficos estudos sobre donos de pets em contextos urbanos, primatólogos e suas relações com os primatas, em contraste com alguns entendimentos baniwa, entre os quais realizei trabalho de campo. Esta comparação é balizada pela noção de multiculturalismo (ou humanismo) e multinaturalismo. Portanto, persigo o que está se dizendo quando indígenas e donos de pets e primatólogos enunciam que os animais são gente. Sugerirei que os Baniwa concebem uma humanidade imanente ao cosmos, de tal modo que os animais, todos eles, são compreendidos como potencialmente humanos, ao passo que os donos de pets e os primatólogos concebem alguns animais como se fossem humanos.

* This paper offers a possible explanation of the political ban on distributing and reading Alice in Wonderland, which in China’s Hunan province came into force in 1931. The relations between people (especially rulers and other functionaries) and other animals and the element of communist ideology and its view of nature provide a key to understanding the proclaimed ideological and political unsuitability of this literary work. After interpreting the reasons why “giving language to animals” might be viewed as a subversive act at the time of the empowerment of communist rule in China, I interpose Alice within a feminist anthropological concept of “proximity to nature” to explain why girls (Alice), in their own children’s worlds, can understand other animals.

* Im Beitrag wird die Frage erörtert, weshalb man 1931 in der chinesischen Provinz Hunan das Lesen und den Erwerb von Alice im Wunderland verboten hatte. Die Beziehung der Menschen (insbesondere der Herrscher) zu anderen Tieren sowie das Verhältnis der kommunistischen Ideologie zur Natur könnten einen Schlüssel dafür liefern. Zuerst wird erklärt, warum zur Zeit des Aufstiegs der kommunistischen Herrschaft in China die Tatsache, dass man in einem literarischen Werk Tiere sprechen lässt, als subversiv empfunden wurde. Danach wird anhand der Positionierung der Kinder in den Zwischenraum zwischen der Natur (Tiere) und den Erwachsenen sowie des feministischen Lesens der Frau als eines der Natur näherstehenden Wesens die Erklärung dafür dargeboten, warum das Mädchen Alice in seiner Kinderwelt andere Tiere verstehen kann.

Pesquisa realizada entre um grupo de interessados em gatos indicou que os animais são humanizados, dotados de características humanas, sobretudo na forma de relações de parentesco. Ao invés de um objeto, cuja posse e manejo depende exclusivamente de seu proprietário, o animal de estimação é visto freqüentemente como um bebê1, outras vezes comparado a uma criança humana de 3 a 4 anos. Não se percebe o animal como independente de sua mãe ou pai humanos. O presente artigo focaliza estas classificações utilizadas pelo grupo analisado, com ênfase nos limites entre humanidade e animalidade, questionando estes próprios limites.

A presente pesquisa enfoca as relações estabelecidas entre humanos e felinos domésticos (não-humanos), delineadas a partir da observação (netnografia) de uma comunidade do Orkut (rede de relacionamentos pessoais) destinada a formação de um rede de ajuda a gatos de rua que existe virtualmente, com encontros esporádicos de membros que residem na mesma cidade, e que mantém contato com outras redes e instituições de auxílio a animais de rua. A rede analisada alimenta, captura, leva ao veterinário, castra, dá lar temporário e doa o animal a partir da noção nativa de posse responsável. Os animais são circulados não como objetos, pois nunca intermediados por dinheiro ou outros objetos, mas como sujeitos visto que se imagina que são respeitados em suas preferências (alimentares, de sono, etc). A classificação nativa destas relações inclui mamis e papis de filhosgatos adotados. O idioma do parentesco e do afeto é amplamente utilizado, o que parece levar a uma humanização dos gatos. Porém, os membros mais atuantes da comunidade pesquisada (protetores ou resgateiros) indicam que sua ação existe exatamente porque os animais não são humanos e, portanto, incapazes de decisões corretas e dependentes da intervenção humana. Os gatos, membros da família por adoção, não se tornam necessariamente humanos, pois lhes falta racionalidade e valores humanos. Ironicamente, são algumas vezes comparados a crianças humanas de 3 ou 4 anos de idade: sua capacidade intelectual seria a mesma. Assim, borram-se ainda mais as fronteiras. Eu sugeriria que tais reflexões estão alinhadas com os atuais movimentos de defesa dos animais encontrados globalmente, embora o grupo não se apresente desta forma e seja menos homogêneo do que fiz parecer, na medida em que privilegiei para esta análise os protetores, agentes dos resgates e dos cuidados, mais do que outros membros da comunidade pesquisada.

Apresenta-se como um grupo de protetores de gatos de rua classifica certas condutas dos animais a partir de categorias emocionais. Os gatos são capazes, desse ponto de vista, de se emocionar. Essas emoções são expressas, sobretudo, a partir de uma interpretação das expressões faciais, operando-se dentro do que se pode chamar de uma paradigma naturalista das emoções. Argumenta-se que esta classificação não permite afirmar que os protetores humanizam os gatos. Debate-se com outras pesquisas acerca de emoções em animais para verificar como a Antropologia nacional tem lidado com o tema

Igor Purlantov says that the number of households that have pets is shrinking.  At the end of 2013, American households had 7.6 million fewer cats and 2 million fewer dogs than in 2006 according to the American Veterinary Medical Association.

Речь пойдет не о колхозно-совхозных скотомогильниках – этих варварских свалках гнилой плоти, а именно о специально оборудованных погребениях «домашних питомцев» – кошек, собак, птичек, хомяков, декоративных мышек и аквариумных рыбок. Или же – тех животных, которых всё же при некоторых обстоятельствах люди хотят похоронить пристойно – скажем так, по-человечески. И вообще – о самих способах захоронений в таких ситуациях. В наше время, в недавнем прошлом и в настоящем, причем преимущественно в городской среде.
Многие аспекты этой темы нуждаются в дальнейшем основательном изучении. Какова, например, история такого рода кладбищ, каковы типы надгробий и эпитафий, каковы особенности погребений, отличающие захоронения животных от могил людей и т. п.? Требуют уточнения предварительные выводы о своеобразной архаичности погребальных обычаев, о сочетании в них обряда и игры, о роли детей во всех этих действиях. Однако уже сейчас ясно, что такое изучение позволит кое-что прояснить в тех сферах мировосприятия современных людей, которые связаны с самыми сущностными человеческими характеристиками – с религиозностью, моралью, структурой мышления, обрядовостью.

Домашние животные обитают бок о бок с человеком уже много тысячелетий. И ещё совсем недавно (по историческим меркам) люди вели себя по отношению и к диким, и к домашним животным как суровые властители их жизней и судеб. Они оценивали животных преимущественно с утилитарно-прагматической точки зрения – с позиции собственных нужд. Бескорыстная любовь к животным, конечно же, встречалась всегда, но прежде – явно реже, чем в наши дни. Судя по всему, развитие городской цивилизации в XX веке постепенно привело к нынешнему своего рода очеловечиванию некоторых видов животных – конечно же, самых смышлёных, покладистых, мягких да пушистых; конечно же, в наиболее развитых и благополучных странах. Но и такое, привычное ныне отношение многих миллионов людей к своим домашним любимцам – трогательное, бескорыстное, даже жертвенное – контрастирует с тем, что было типичным ещё совсем недавно.

U tekstu se pokušava ispitati trenutno stanje kulturne antropologije, konkretnije dijela koji tematski problematizira animalističku građu. Uz komparativno-analitički prikaz određenih naslova (do sad objavljenih na području Hrvatske, ali i u svijetu) te teorijskog razlaganja argumenata, nastoji diverzificirati i obogatiti korpus spoznaja antropološke discipline prijedlogom za uvođenje kolegija "animalistika u antropologiji".