Franco Moretti

Academic analysis of Terrence Malick's filmography, comparing his movies to the italian essay "Modern Epic: The World-system from Goethe to García Márquez" by Franco Moretti. As a result, I want to prove how Malick's movies are totally identifiable to Moretti's description of the modern (here contemporary) epic genre.
[it. Analisi accademica riguardante la filmografia di Terrence Malick, dove si comparano i suoi film al saggio "Opere mondo. Saggio sulla forma epica dal Faust a Cent'anni di solitudine" di Franco Moretti. Come obiettivo si vuole dimostrare la totale identificabilità dei film di Malick con la descrizione che Moretti propone dell'epica moderna (qui contemporanea).]

NOW IN PAPERBACK!
This is just to market my dissertation a little. Sorry, I will be uploading "real" work soon.
In a nutshell, the dissertation aims to amend a particular problem with how early modern Spain has been viewed in the German field of Romance Philology: namely as an isolated peninsula with little or no connection to the great trends of what will come to be considered as European modernity. Starting with an analysis of how this odd perception of an early modern global player rooted itself firmly in our academy, the dissertation unfolds a different epistemology of Spanish history and aesthetics. Thus, I read Golden Age literature as an important contribution to a literary history of globalization.

It is precisely this complicated relationship between “real” space, experienced space, and imagined space that I examine in my dissertation. In Shanghai: Literary Imaginings of a City in Transformation (Leiden University 2012), I explore literary responses to Shanghai’s recent urban transformation process. Witnessing how entire neighborhoods of little shops and low-rise residential housing were being replaced by high-rise shopping malls and office buildings, I wanted to understand how people living in this environment experienced these sweeping changes. Instead of sociological or anthropological research, I looked for answers in novels and short stories set in Shanghai, examining how these literary works imagined the impact of Shanghai’s urban transformation on people’s daily and inner lives.

Yazın tarihimizin dünüyle bugününü karşılaştırdığımızda, yazın tarihimizde yer alan yazar ve şairlerimizin çoğunluğunun egemen oligarşik siyasal eğilimler ve kültürel paradigmalarla kavgalı olduklarını, muhalif bir tutum aldıklarını, kendi yazar dokunulmazlıklarını sanat ve estetiğin kökenleriyle örtüşen bir anlayışla kullandıklarını görürüz. Sabahattin Âli’den başlayarak, Nazım Hikmet’e, Yaşar Kemal’e, Orhan Kemal’e, Fakir Baykurt’a, Ümit Kaftancıoğlu’na kadar birçok yazarımız büyük acılar çekerek, adeta dişleriyle tırnaklarıyla savaşım vererek, hatta ölümü göze alarak yazın dünyasında yer almayı başarmışlardı. Leyla Erbil, Tahsin Yücel, Can Yücel, Nezihe Meriç, Bilge Karasu; Oğuz Atay gibi adlar da yine muhalif tutumlarıyla, iktidar karşıtlıklarıyla bilinmektedirler. Ahmet Arif, Fazıl Hüsnü Dağlarca, Arif Damar da bu anlamda adları anılması gereken has edebiyatçılarımızdır. 
Günümüz yazın dünyasını soruştururken, 12 Eylül sonrası ünlenmeye başlamış yazarlarımızdan birçoğunun, dolaylı da olsa siyasal tartışmalara uzak durdukları, kültür dünyasındaki “hegemonyacı” eğilimleri görmezden geldiklerini söyleyebiliyoruz. Hasan Ali Toptaş, İhsan Oktay Anar, Hulki Aktunç, Ahmet Ümit, Ayfer Tunç ve daha birçokları böyle bir tutumu benimsemiş durumdadır.

What would Gérard Genette and Franco Moretti talk about if they met? Did they ever meet? Searching in the “Arts & Humanities Citation Index” database and trying to find connections between the two literary theorists, the results are discouraging.
However, an attempt remains to be made. Various hints and traces found scattered in articles on digital humanities, tacitly imply that it is worth taking this step. It is the relationship between close reading and distant reading that is present in both Genette and Moretti that leads us towards this enquiry.

Rad se zasniva na filozofskim teorijama istine (teorije korespondencije, koherencije i evidencije) i njima srodnim modelima istinitosti književnosti (mimetički, etički, epistemološki, figurativni, i model autentičnosti) kako bi se analizirao književnoteorijski i književnoistorijski rad Franka Moretija. U prvom delu rada razmatra se opšta problematika teorije književne istorije i uspostavlja pojmovna osnova za dalju analizu. Problematizuju se minimalni kriteriji za konstituisanje književne istorije i daje sažeta analiza paradigmi klasičnih modela književne istorije (paradigma razvoja, funkcionalna paradigma, teorija ciklične istorije) i njihovog odnosa prema istinitosti književnosti. Drugi deo rada razmatra problem najnovije, narativne paradigme, i shvatanje istorije iz perspektive reprezentativnih poststrukturalističkih teoretičara Rolana Barta i Hejdena Vajta. Primenom usvojenog teorijskog modela, ispostavlja se da narativna paradigma negira mogućnost dolaska do istine putem istoriografskog rada, pa tako relativizuje istinitost književnosti. U trećem delu razmatra se Moretijev rad u kontekstu prethodno naznačenih paradigmi teorije književne istorije. Pregledom i analizom Moretijevih teorijskih i poetičkih tekstova, analiziraju se ključne postavke sa stanovišta praktičnog književnoistoriografskog rada i njegovih implikacija po istinitost književnosti. Pažljiviji pogled na metodologiju otkriva da njegov rad samo naizgled ispunjava minimalne kriterije za konstituisanje književne istorije. Štaviše, Moreti se približava narativnoj paradigmi utoliko što drukčijim sredstvima konstruiše jednu viziju književnosti koja na kraju ipak ne poseduje autonomno značenje niti je nosilac istine. Iako Moretijev rad predstavlja svojevrsni pokušaj rešavanja metodološke krize književne istorije, njegov kvantitativni formalizam samo maskira relativizam.

l'intervento propone un'ipotesi interpretativa sulla persistenza del  tema letterario del borghese e della borghesia. Molti altri campi del sapere (economia, sociologia) hanno di fatto accantonato questa categoria per interpretare la contemporaneità, maper molti  recenti studi di  importanti firme della critica letteraria - da Fr,anco Moretti, a Guido Mazzoni all'ultima recente raccolta curata da de Cristofaro e Viscardi - il tema  risulta ancora di grande attualità.

Alan Liu has been organizing and conceptualizing digital humanities (DH) for two decades. I consider a major essay, “The Meaning of the Digital Humanities,” two interviews, one with Katherine Hayles and the other with Scott Pound, and a major blog post in which Liu engages Stephen Ramsay. Other investigators included: Willard McCarty and Franco Moretti. Some of Liu’s themes:  DH as symbolic of the future of the humanities, the need for theory as well as practical projects, the role of DH in enlarging the scope of the “thinkable,” the importance of an engineering mindset, and the need for a long-term effort in revivifying the humanities.

What are the modes, genres, and registers in which Italian cinema has dealt with the history of Italy? An apparently innocuous question, but one that has not yet been answered, and its implications are far-reaching for the discipline of Italian screen studies if exhaustedly pursued. Answering it implies rethinking the relationship of Italian cinema to the history of Italy from a descriptive and analytical rather than from a prescriptive and paternalistic perspective.

Spesso i volumi assemblati per rendere onore a uno studioso illustre somigliano allo stufato irlandese descritto da Jerome K. Jerome: ci si mette dentro di tutto, "finché c'è posto nella pentola". Da questa collaudata ricetta si sono risolutamente allontanati Francesco de Cristofaro e Stefano Ercolino, curatori di questo libro a più voci che si addentra nel lavoro di Franco Moretti illuminandone, sotto diverse angolature, le costanti teoriche, le svolte metodologiche e i temi privilegiati. Due versanti complementari contribuiscono a fare di quest'opera uno strumento prezioso: da un lato una straordinaria ricchezza di informazioni e dall'altro la presenza diffusa di spunti di discussione, che garantiscono un approccio non accademico al discorso critico dell'autore di Opere mondo. I

El presente trabajo es un acercamiento al movimiento del Crack desde el concepto de “la literatura en el espacio” desarrollado por el teórico Franco Moretti, quien plantea dicho concepto como la posición que toma una literatura en el espacio mundial desde las editoriales, mercados literarios, publicaciones y ediciones. De esa forma, se hará
el análisis del proceso editorial, del mercado y de los premios literarios que llevaron a la consagración de los escritores del movimiento del Crack en el extranjero, con lo cual lograron reposicionarse en Latinoamérica, y especialmente en México, aunque no como el grupo que habían creado sino de manera individual y con una literatura diferente.

How does big data contribute to our understanding of Hugo, Balzac or Flaubert? A great deal, because far from being a mechanical accumulation of data on literary texts, the digital humanities transform our relationship to works and the way we read them. Reviewed: Franco Moretti (Ed.), La littérature au laboratoire, transl. V. Lëys, in collaboration with A. Gefen and P. Roger, Paris, Ithaque, 2016, 224 pp., 26 €.

Bu makale dördü Stanford, biri Wisconsin Üniversitesi’nden olmak üzere beş kişilik bir grup tarafından yürütülmüş bir çalışmanın raporundan yola çıkıyor. Söz konusu çalışma bilgisayarda oluşturulmuş algoritmaların edebi türleri “tanıma” ihtimalini saptamayı hedeflemiştir. David Copperfield’ı alıyorsunuz, dışarıdan hiçbir veri girmeksizin –yaygın söyleniş şekliyle, “denetimsiz” olarak - bir bilgisayar programında çalıştırıyorsunuz ve... acaba program bunun bir gotik roman ya da Bildungsroman olduğunu bulabilecek mi? Aslına bakarsanız bu sorunun cevabı evet, ama bu cevap bütün bir çalışma sürecimizi göz önünde bulundurmayı gerektirecek kadar çok engelle yüklü. Burada yeni metotlar kullanıyoruz ve bu yeni metotlarla çalışma süreci en az sonuçlar kadar önem arz ediyor.

Eleştirilmeyen bir edebiyat yapıtı, ağzıyla kuş tutsa ölü sayılmalıdır. Piyasaya sürülmesi, ekranlarda ve edebiyat dergilerinde, gazetelerin kitap eklerinde hakkında övgüler dizilmesi, koca koca panolarda halkın beyninin içine kakılması, binler, on binlerle satılması hiçbir şeyi değiştirmez.  Daha doğarken ölmüştür o... Okunacak, tüketilecek ve atılacak demektir… Beden atıkları kadar mide bulandırıcı olmasa da, kütüphane raflarını, kitapçı vitrinlerini bir süre uzunluk ve hacim ölçüleriyle işgal ettikten sonra unutulup gidecektir.
Günümüz edebiyat yapıtlarıyla ilgili “eleştiri” anlamında yazı yazılmamaktadır; yazılıyor olsa da ilgi görmemektedir. Bu “eleştiri” yazılarının bir kısmı da ilgili yapıta edebiyat dışından saldırmakta, “hain”, “satılık” gibi yaftalar takıp bağırıp çağırmakla yetinmektedir. Eleştiri, günlük dilin ve siyasi polemiklerin yavan bozkırlarından uzakta durmalıdır…

Questo saggio propone alcune riflessioni per una genealogia della letteratura modernista a partire dal romanzo dell'Ottocento, ancora da compiersi. Uno dei meriti di "Teoria del romanzo" di Guido Mazzoni è stato appunto quello di riportare l'attenzione sui rapporti genetici fra la letteratura dell'Ottocento e il Modernismo. La ricostruzione di Mazzoni è però improntata non a costruire una filogenesi del modernismo, ma a completare la genealogia del romanzo, di cui il modernismo è  uno dei punti culminanti. Questo paper capitalizza le intuizioni di questo critico, ma imposta il problema spostando il suo focus sul modernismo in sé, formulando ipotesi teoriche su come un simile lavoro possa e debba essere compiuto. Nato nell'ambito del gruppo di studio sulla borghesia ottocentesca della Federico II, Opificio di letteratura 2017, il saggio sceglie come trait-d'union tematico la crisi del romanzo borghese  fino alle soglie di questa temperie letteraria.

In this exclusively published piece Franco Moretti elaborates on his biography and intellectual influences the development of Distant Reading—his most controversial concept—and the question what literary history might contribute to a social critique of the present. The interview was conducted by Ruben Hackler and Guido Kirsten in Zurich in mid-March 2016 following a workshop with the renowned literary scholar at the center "History of Knowledge." The contribution is part of the foucaultblog series on "Distant Reading and Discourse Analysis."

This introductory chapter presents the geographical, chronological, and thematic scope of the volume and expounds its guiding questions and conceptual framework. By combining Pierre Bourdieu’s notions of symbolic capital and doxa, Giorgio Agamben’s examination of medieval economy of gloria, and Max Weber’s threefold model of legitimation of leadership, the chapter discusses how medieval Scandinavian elites fused sacral and practical resources to elevate themselves and convince others of their social and political legitimacy, that is, their deservedness to rule. What is proposed is a dynamic, heterarchic, and practice-oriented model of studying how sociopolitical status and haloing glory were competed for, justified, and reproduced over time. These conceptual themes and problems are fleshed out in the presentation of the individual chapters and the three sections into which the entire volume is divided: Glorifying Kings, Spaces of Elevation, and Elevating Social Orders. In its last section the chapter discusses how the sudden boom in literary production and composition of historical sources on the verge of the twelfth and thirteenth centuries both reflected and was the vehicle of elite competition in Scandinavia.

In 1985, when I was a first-year graduate student at UC Berkeley, Franco Moretti sexually harassed and raped me.  I went to the Title IX officer at the university, Frances Ferguson, who was then Moretti's colleague in the English department. She discouraged me from filing a formal report and told me not to tell her his name.

This essay uses a comparative reading of two novels, Jan Potocki's Manuscrit Trouvé à Saragosse (Manuscript Found in Saragossa, 1804–15) and Charles Maturin's Melmoth the Wanderer (1820), to investigate the methodologies of comparative and world literature studies. Although these novels were written around the same time and are strikingly similar, critical reflections on their commonality have been limited to passing comments noting their resemblance. Examining ways in which a comparative reading could proceed, the article demonstrates how the historicist interpretive strategies typically mobilized in discussions of works from non-major traditions, coupled with dominant theories of the development of the novel, serve to occlude the formal innovations of both texts. Attending to their complex work of worlding yields new critical insights, revealing how these works anticipate literary techniques associated with globalization. This suggests, more broadly, a need for a more robust formalism in world literature studies, particularly in discussions of works from non-major traditions.

This essay aims at analyzing the genealogical connection between modernism and the bourgeois novel of the XIX century. Modernism portrays itself traditionally in contrast with the bourgeois conservative tradition of its recent past: nevertheless, at the formal level, modernist innovations must be seen as a way to radicalize deep sociological contradictions of the bourgeois cultural system, which was dissolving across XIX and XX Century. From this perspective, some passages from two modernist masterpieces, Kafka’s Das Urteil (1912) and Virginia Woolf’s Mrs. Dalloway (1926), are here compared with late XIX novel, in order to conceptualize modernist form as way to react dialectically to a contradictory tradition with artistic innovation. Finally a basic hypothesis is put forward: the ultimate meaning of this modernist inner negotiation must be seen in the passage between late XIX century culture and the new XX mass culture; this transformation lies massively the way literature portrait...

Este artigo constitui um estudo de caso de comparativismo literário-mundial considerando duas obras de ficção contemporâneas da semiperiferia, African Psycho [Psicopata Africano] (2003) do congolês Alain Mabanckou e Jaime Bunda, Agente Secreto (2001) do angolano Pepetela, os quais empregam narradores "imperfeitos" com corpos comicamente exagerados cujas assimetrias físicas empregam uma semiótica somática que incorpora satiricamente os afetos e habitus corporais associados ao desenvolvimento desigual, com assimetrias correspondentes no enredo, narração e forma. Ambos os textos se apropriam e reinventam autoconscientemente dispositivos narratológicos anteriores de escritores das periferias, incluindo Machado e Dostoiévski. Essas inovações narratológicas são soldadas a uma estética desigual que combina elementos dos gêneros ficção policial, detetive e de suspense. Eu proponho que o "narrador falho" proeminente nas obras de Pepetela e Mabanckou pode ser interpretado como um dispositivo formal que intermedia as pressões sociais do desenvolvimento desigual em vários contextos sócio-temporais, e compararei seu uso contemporâneo nesses dois contextos diversos de nações pós-coloniais africanas à luz de localizações de produção literária semiperiféricas anteriores, considerando Luanda de Pepetela e Brazavile de Mabanckou em referência a São Petersburgo de Dostoiévski, Praga-Boskovice de Herman Ungar e Rio de Janeiro de Machado.

Published 5/4/2016: A deconstruction of distant reading and a close reading of Jorge Luis Borges' "On Rigor in Science." The undecidability of the political and conceptual borders of the story challenges the possibility of any absolutist and orientalist cartographic project (such as Moretti's literary mapmaking). Implications for the digital humanities and distant reading are explored.

Barthes, Moretti, and the no-name 'bourgeois.' Notes on two 'critical intellectuals.' Franco Moretti and Roland Barthes have always been critical intellectuals. Their interest in literature has always been more than pathos for a summa of good & beautiful, human, eternal truths: a means of expanding and deepening knowledge of dialectic human truth as revealed within history. They have focused on a few seminal topics and principles. In the following article, we want to draw attention to one of those topics – the " bourgeois " – and on some methodological principles: a historical and sociological reading of literary texts stemming from the importance given to the nineteenth century as the reverse point of European modernity and the moralities one can draw out of considering the relationship between literary style and social realities (sort of materialist formalism). It will be no wonder that both theoreticians focus, at a given moment, on the idea of neutral as a mode of existence of (or out of) the " bourgeois " life. Literature would be, for Moretti and Barthes, not the place meant for power production (through hierarchy building), but one of the places in which human societies reveal to themselves. REZUMAT. Barthes, Moretti și indefinibilul " burghez ". Note asupra a doi " intelectuali critici ". Franco Moretti și Roland Barthes au fost întotdeauna niște intelectuali critici. Interesul lor pentru literatură a reprezentat mereu mai mult decât patosul pentru examinarea îndeaproape a unei sume de adevăruri umane, bune, frumoase şi eterne : o modalitate de extindere și aprofundare a cunoașterii adevărului uman dialectic așa cum este dezvăluit de istorie. Demersurile lor se concentrează pe câteva teme și principii fundamentale. În acest articol, ne propunem să atragem atenția asupra uneia dintre aceste teme – " burghezul "-și asupra unor principii metodologice: o lectură istorică și sociologică a textelor literare bazată pe importanța acordată secolului al XIX-lea ca punct revers al modernității europene și moralităţile ce pot fi extrase din evaluarea relației dintre stilul literar și realitățile sociale (un soi de formalism materialist). Nu e de mirare 1 Lumina – The University of SouthEast Europe, Bucharest. Contact address: alexandru.matei@lumina.org

Orhan Kemal’in 1954 yılı yayınlanmış Bereketli Topraklar Üzerinde adlı yapıtıyla, ondan hemen sekiz yıl sonra, 1962‘de edebiyat dünyasında kendisini göstermiş Gurbet Kuşları adlı yapıtlarının karşılaştırılması, toplumsal yapıdaki hızlı değişimin edebiyat alanındaki izlerini görünür kılar. Böylesi bir tablonun kolayca gözlenebilmesinde, Orhan Kemal’in “diyalojik perspektif“ ve “sinematografik orkestralama“ya dayanan biçemsel özgünlüğünün de çok önemli bir yer tuttuğunu söyleyebiliriz.
Shakespeare trajedilerinde yer alan aristokratlar ve soylu beylerin yerini, bizim çalışmamızda kentlerin yeni konukları ve giderek yerleşikleri durumuna gelecek olan yoksul Anadolu köylüleri alacaktır.
Bereketli Topraklar’da, köylerinden Çukurova’ya giderken geçici sürelerle çalışıp köylerine ekmek parası ile ve dönemin önemli ev gereci olan gazocağı ile dönmeyi amaçlayan köylü kahramanlar yer almaktadır. Gurbet Kuşları ise, köyden kente gidip kent yaşamının bir parçası olmayı hedefleyen yeni bir zümre konu edinilmektedir.
Bereketli Topraklar’da, İflahsızın Yusuf, Köse Hasan ve Pehlivan Ali adlı üç arkadaştan ikisi gurbette ölmüş, İflahsızın Yusuf köye tek başına dönmüştür. Gurbet Kuşları’nın başkahramanı İflahsızın Memed, Yusuf’un oğlundan başkası değildir.
Her iki romanda da, toplumsal sorunlar, çalışma koşullarının zorluğu, insanlıkdışı sömürü, konu içinde işlenmekle birlikte, bir ideolojik kalıbın olay örgüsünün içine taşınması söz konusu değildir. Özgün bir yapı oluşturulmuştur… Orhan Kemal karakterleri toplumsal mücadele içinde, yazarın kendi düşüncesini savunan birer araç değil, kendileri olarak var olmayı başarmış özgün, özgür, özerk bireylerdir. Orhan Kemal karakterleri, Bahtin’in çoksesli roman temsilcisi olarak gördüğü Dostoyevski’nin karakterlerini andırırlar. En belirgin özellikleri, “kendileri gibi” olmalarıdır. Her bir karakter için ayrı görünen bir hayat vardır. Tek bir anlatıcının ürettiği tutarlı tiplemeler değildir onlar. Roman kahramanları, bir anları diğer anlarını tutmayan o bildik insanın gölgesi gibidir.

[ENG] The idea of World Literature raises doubts in contemporary literary criticism. The interference of these two related fields – though less often
juxtaposed than Comparative Literature and World Literature – can further conceptualize World Literature, but above all reconsider several categories to frame this notion (canon, privilege, distance, utopia). This is what appears in the works of 21st-century researchers, especially the theoretical works.

[FR] L’idée de littérature mondiale suscite des doutes dans la critique littéraire contemporaine. L’interférence entre ces deux domaines – moins souvent juxtaposés que littérature comparée et littérature mondiale – peut conceptualiser davantage la littérature mondiale, mais surtout reconsidérer plusieurs catégories utilisées pour encadrer cette notion (canon, privilège, distance, utopie). C’est ce qui apparaît dans les travaux de chercheurs du xxie siècle, en particulier les travaux théoriques.

Pascale Casanova’s La République mondiale des lettres (1999) received many significant critiques from Latin Americanists, and yet, there has been little assessment of the soundness and the consequences of these contentions, to conclude whether Casanovian theory and methodology is worth practising, or whether and how it needs to be developed. In favour of this second alternative, I propose a critical assessment of some of the most predominant arguments, bringing them into dialogue with deeper readings of Casanova’s work once more in relation to their Bourdieusian roots, comparatively with other world literature theories, and as well as making my own suggestions on how to proceed. After having considered these critiques, I reflect back on these discussions to sketch how the structures of Casanova’s literature-world are also applicable to what I call (following her lead) the academic-literature-world.

La République mondiale des lettres (1999) de Pascale Casanova recibió muchas críticas significativas de latinoamericanistas y, a pesar de estas, ha habido poca valoración de la validez y las consecuencias de estas polémicas, para concluir si la teoría y metodología casanoviana merece ser practicada, o si y como se debería desarrollar.  A favor de esta segunda opción, propongo una valoración crítica de algunos de los argumentos más predominantes, retomándolos y haciéndolos dialogar con lecturas más profundas de Casanova respecto a sus raíces bourdieusianas, comparativamente con otras teorías de literatura mundial, y a la vez haciendo sugerencias propias de cómo avanzar este campo. Tras considerar estas críticas, reflexiono sobre este mismo discurso para trazar como las estructuras del mundo-literatura de Casanova también se pueden aplicar a lo que yo nombro (siguiendo con la teorización casanoviana) el mundo-literario-académico.

"The tension between the European and the world space has played a central role in the
definition of the idea of literature in the last two centuries. Based on the critical approaches
offered by some recent contributions to the reflection on European literature, this essay
aims at presenting a didactical hypothesis of a European identity of literature to be
conducted by comparing the different methodological perspectives elaborated by several
great critics of the 20th Century. This didactical hypothesis hinges on the study of such key
concepts as ‘exemplary author’ and ‘canonical text’."

This essay uses a comparative reading of two novels, Jan Potocki's Manuscrit Trouvé à Saragosse (Manuscript Found in Saragossa, 1804–15) and Charles Maturin's Melmoth the Wanderer (1820), to investigate the methodologies of comparative and world literature studies. Although these novels were written around the same time and are strikingly similar, critical reflections on their commonality have been limited to passing comments noting their resemblance. Examining ways in which a comparative reading could proceed, the article demonstrates how the historicist interpretive strategies typically mobilized in discussions of works from non-major traditions, coupled with dominant theories of the development of the novel, serve to occlude the formal innovations of both texts. Attending to their complex work of worlding yields new critical insights, revealing how these works anticipate literary techniques associated with globalization. This suggests, more broadly, a need for a more robust formalism in world literature studies, particularly in discussions of works from non-major traditions.