Ottoman Political Thought

Parallel to Arab Nahḍah, Ottoman modernization program is associated with the Tanzimat, a period of drastic social, political and institutional transformation. The word tanẓīmāt itself, however, merely means “regulations” or “reorganization” and very little has been done in investigating the conceptual or ideational foundations of Tanzimat reforms. The question at stake here is how these series of reforms were justified and legitimized within the Ottoman political culture. Accordingly, this paper focuses on reform debates among Ottoman bureaucrats and statesmen in the late eighteenth and early nineteenth centuries and proposes the concept and doctrine of taǧdīd (renewal) as a key to understanding Ottoman reform and religious transformation. Ottoman reformers at the turn of 19th century resorted to the doctrine of centennial renewal in order to both criticize the moral shortcomings of Ottoman political system and legitimize innovation. Within this logic, Ottoman reformist sultans and politicians have frequently been referred to as muǧaddids, that is restorers. This paper will present an account of the concept of taǧdīd based on Ottoman political and historical writing from the period. I argue that Ottoman reform was inseparable from the logic of religious revival and that Ottoman debates should be considered as part of and discussed in relation to the 18th-century Muslim revivalism which has attracted growing attention in the last decade.

Bu çalışmada kaynaklar ışığında Osmanlı hilafeti tartışmalarının
dönüm noktalarından biri olan Mısır’daki son Abbâsî
Halifesi III. Mütevekkil’in Mercidabık zaferinden 1543’te
Kahire’de ölümüne kadar geçen süreçteki hayatı yeniden
ele alınmış ve bu bağlamda III. Mütevekkil’in Osmanlılara
esir düşmesi, Yavuz Sultan Selim’in Mısır’daki hâkimiyetinde
oynadığı rol, neden İstanbul’a sürüldüğü,
İstanbul’daki hayatı ve neden hapsedildiği, Hain Ahmed
Paşa’nın isyanına destek verip vermediği, ne zaman ve
neden Mısır’a geri gönderildiği meseleleri incelenmiştir

This study basically has two sections. In the first section the sources found until today concerning the last Abbasid caliph al-Mutawakkil’s handing over the caliphate to Sultan Selim the Grim have been discussed. In this manner Şaban-ı Şifaî, Şehrizâde Mehmed,
Mouredge d’Ohsson, Ahmad Djewdet Pasha, Atâ Bey, Redhouse and the other nineteenth century authors’ opinions have been summarized. In the second section of the study, the sources that give information about the transfer of the caliphate directly or indirectly and haven’t been dwelt on to this day have been handled. In this chapter, it has been claimed that from the sixteenth century there have been strong mentions about the transfer of the caliphate in both Ottoman and European sources; in these sources mentions about the delegation of caliphate have been started not from 1518 but from 1516; question about the transfer of caliphate has been expressed about not only Sultan Selim the Grim
but also Suleiman the Magnificent.

This dissertation examines the Ottoman grand strategy during the turbulent years of war and reform between 1826 and 1841.The concept of grand strategy utilized in my thesis does hereby not refer to purely military matters. It is rather a notion that explains how a political authority strives to realize its long-term aims through mobilization of its available instruments and resources. During 1820s-1840s, facing grave internal and external threats, the Ottoman grand strategy was directed at defending its existing possessions and re-establishing the center’s authority throughout the empire. To ensure their aims, Ottoman decision-makers initiated a radical bureaucratic-military reform agenda and mobilized available fiscal, military and ideological resources at their disposal.

The majority of the existing scholarship tend to interpret the Ottoman reforms in an overly descriptive or superficial manner, therefore neglecting the Ottoman decision-makers’ perceptions, plans, and broader goals as well as the subsequent effects (and repercussions) of those policies within the empire. The “Eastern Question” literature, which is mainly based on European sources, often ignores the Ottoman agency and obscures the rather complex nature of Ottoman policy-making by assessing it within a facile “modernist-reactionary” bipolarity for the period in question. With my holistic approach and utilization of unused archival material, I will contribute to the existing knowledge about Ottoman policy-making and political-military transformation during the era in question.

I argue in my thesis that the imperial center consciously, if frantically, responded to the internal and external challenges by tightening its grip around its subjects and making far-reaching changes in its governmentality. Aided by an expanding and diversifying military-administrative bureaucracy, Ottoman rulers managed to collect more taxes, create and expand a disciplined army, limit the power of provincial notables, standardize governing practices and pragmatically used their newly established European embassies to achieve their foreign goals. The social and economic costs of these policies were also immense, as I clearly underline in my study. Many common subjects and members of the higher classes expressed neither optimism nor pleasure about the top-down reforms and state policies. They were heavily taxed, suffered from rampant inflation, while tens of thousands of men were pressed into the new military formations to serve until they became disabled, deserted or died.

Bazı araştırmacılar, muasır Osmanlı müelliflerinin İstanbul'un fethini kıyamet alameti olarak gördüklerini, fethe muhalif olduklarını ve şehrin lanetli olduğuna inandıklarını iddia etmektedirler. Bunun yanında şehrin fethini müjdeleyen meşhur hadisin bu müelliflerin malumu olmadığı, mezkûr hadise muahhar müelliflerin atıf yaptıkları ileri sürülmektedir. Bu makalede, önce İstanbul’un fethi ile ilgili âyet ve hadislerin ilk defa 1422 kuşatmasında gündeme geldiği; bu mânâda Emîr Sultan’ın öne çıktığı ileri sürüldü. 1452 yılında fiten hadislerine dayanarak şehrin kuşatmasına karşı çıkanların ise Çandarlı Halil Paşa taraftarı ulema olduğu; Akşemseddin başta olmak üzere fetih taraftarı ulemanın da bu hadisleri şehrin fethedileceğine dair Peygamberî bir müjde olarak yorumladıkları ortaya konulmaya çalışıldı. Makalede müelliflerin, bazıları fiten hadislerine atıf yapsalar da, İstanbul’u uğursuz bir şehir olarak görmedikleri; şehrin fethine muhalif olmadıkları ve büyük bir kısmının Fatih Sultan Mehmed’i övgüyle zikrettikleri ortaya konuldu. Şehri fethedecek emir ve onun ordusunun övüldüğü meşhur hadisin II. Bayezid devrinden itibaren daha fazla gündeme geldiği tespit edildi. Ayrıca bu hadisin Osmanlılar tarafından hem fetihten önce hem de fetihten sonra bilindiği savunuldu. Buna mukabil fiten hadislerine atıf yapılmasının sebeplerinin neler olduğu ve bunların nasıl anlaşılması gerektiği üzerinde duruldu.

Some researchers claim that contemporary Ottoman writers saw the conquest of Istanbul as a sign of doomsday, they were against the conquest and they believed the city was cursed. Besides it is suggested that these writers didin’t know this famous hadith and later writers refered to the aforesaid hadith. This paper argues that the verses and hadiths about the Conquest of Istanbul were distinguished at first in the siege of 1422 and it was Emir Sultan who had prominence in this matter.  Also in this paper it has been tried to reveal that the ones who opposed to conquest of Istanbul by using hadiths about doomsday in 1452 were the supporters of Çandarlı (D̲j̲andarlı) Halil Pasha and scholars, notably Akşemseddin (Ak shams al-din), who supported the conquest commented these hadiths as good news that came from the Prophet. In this article, it is claimed that these scholars did not see Istanbul as a cursed city even though they made references to the hadiths about doomsday, they did not oppose the conquest, and most of them spoke highly of Mehmed the Conqueror. It has been proven that the famous hadith that praises the commander and the army who would conquer the city gained currency in Bayezid II’s time. Also it is claimed that Ottomans were aware of this hadith both before and after the conquest. It is also discussed why Ottoman scholars made references to the hadiths about doomsday and how they should be understood.

This dissertation aims to analyse the transformation of Ottoman reform debates from the late sixteenth century to 1876 when the first Ottoman constitution was promulgated, by tracing various concepts of reform used in different periods. In chronological order these concepts are ıslah (reform) in seventeenth century, tecdîd (renewal) at the turn of nineteenth century, tanzîmât (reordering) in the period leading up to the Tanzimat and terakkī (progress) during the late Tanzimat. Using the political writing produced by Ottoman bureaucrats (memoranda, treatises, chronicles, essays) and scribes, in each era I question how order is understood, how Ottoman decline is conceptualized, how tradition is reinvented and how innovation is justified. Through such questions, I seek to understand the logic of transformation in Ottoman political vocabulary accompanying the state transformation process and challenge some basic assumptions in the literature regarding Ottoman political language, Westernization and secularization. In my analysis I employ various revisionist approaches to the history of political thought mainly including Reinhart Koselleck’s conceptual history and contextualism of Cambridge School.

It can be argued that the late seventeenth century marks the transition of the Ottoman entity into an early modern state, with one of its main features identified as the distinction between the ruler and the state apparatus. The paper aims to explore whether, when and how such a process reflected in contemporary political thought. It analyzes the ways Ottoman elite authors represented society vis-à-vis the Sultan; also, the development of the notion of “state” in the same authors and how it came to be considered different from that of the “ruler”.

This article proposes the concept of order as a major chronotope of Ottoman political writing which has shaped temporal projections such as decline and renewal from the seventeenth century onwards. In chronological order, I discuss the seventeenth-century debates on breakdown of social order and emergence of the sense of decline, and the eighteenth-century literature on Khaldunian concept of nomadic versus sedentary forms of habitation and spatiality of the debates over moral degeneration. The urban space of Istanbul, both material and abstract, as a political and social setting also figures prominently in these discussions and shapes Ottoman perceptions of the European city. Through a discussion of the chronotope of order I also challenge pervasive narratives of Westernisation and progress in favour of indigenous cyclical narratives of restoration and renewal.

This paper examines Mahmud Dede’s Sevakib-i Menakib, a Turkish translation of Abdülvehhab b. Mehmed el-Hemedani’s abridgement of Aflaki’s Manakib al-Arifin, completed in 1590 and dedicated to Murad III. The manuscript contains twenty nine illustrations representing critical points from Rumi’s life that highlight his teachings, legacy and admonitions. The Mevleviye had a troubled relationship with the Ottomans for more than a century until they formally set foot on Ottoman territories during the reign of Murad II. Soon after, this Sufi brotherhood gradually turned into the patron sainthood of the Ottoman dynasty but, at the same time, faced increasing completion from other mystical orders as well as certain sections of the ulema establishment who were critical of their innovative rituals. The text, although a hagiography of a saint, is reminiscent of epic accounts of Ottoman sultans that became popular in the sixteenth century. The work not only rehabilitates Rumi’s image but also reiterates the political ideas evolved in the Mevlevi tradition and reconciles them with the broader imperial ideology of the time.

In pre-modern and early modern societies, moral notions form a significant part of political theory; this paper focuses on the virtues demanded from the ruler, as described and used by Ottoman political writers. Starting from the late fifteenth century, authors such as Tursun Beg, İdris-i Bitlisî or Kınalızâde Ali Çelebi expanded on the traditional Persian scheme of the four cardinal virtues (derived from Aristotle) and argued in more or less similar ways on its significance for just and effective ruling. By the mid-sixteenth century, however, one may detect a gradual depart from both the “cardinal virtues” pattern and from the stress on the person of the Sultan, in a course toward more pragmatic and concrete approaches. Furthermore, the content of those same virtues, such as “justice” or “generosity”, changes significantly over time.

Öz: Bu çalışmada Mısır Valisi Kavalalı Mehmed Ali Paşa'nın torunu olan, İttihat ve Terakki Cemiyeti Genel Başkanlığı yapan, Osmanlı Devleti'nin son dönemlerinde Hariciye Nazırlığı ve Sadrazamlık görevlerini ifâ eden ve aynı zamanda İslamcılık fikir hareketinin teorisyeni Said Halim Paşa'nın hayatı, eserleri, şahsiyeti ve fikir-leri üzerinde durulacaktır. Said Halim Paşa'nın eğitimi, Osmanlı Devleti'nde aldı-ğı ilk resmi görevlerin ne olduğu, yurt dışına neden çıktığı, Yeniköy'de bulunan yalısında yapılan sohbetlere kimlerin katıldığı, Mondros Mütarekesi'nden sonra "Ermeni kırımı" iddiasıyla Bekirağa Bölüğü'ne konulması ve bu konuda Divân-ı Harbi Örfi'de yargılanması, İngilizler tarafından Malta'ya sürülmesi ve serbest bı-rakılması, akabinde Roma'da bir Ermeni komitacı tarafından neden öldürüldüğü konularında kısa bilgiler verilecektir. Paşa'ya özgü bir kavram olan "İslamlaşma"-dan ne murat ettiği, İslam'da siyasi hakimiyetin ne olduğu, batılılaşma, ırkçılık ve milliyetçilikle ilgili görüşleri ele alınacaktır. Türk Medeniyeti hakkındaki düşün-celeri, Müslümanların hak ve görevlerinin neler olduğu ile ilgili değerlendirmele-ri ortaya konulacaktır.İslam'ın sosyal yapısı, milli egemenlik ve bunalımdan çıkış için önerdiği yol değerlendirilecektir. Kanun yapma hakkının kimlerde olması ge-rektiği ve demokrasi hakkındaki düşünceleri üzerinde durulacaktır. Hükümet sis

Au début de l’Époque moderne, l’expansion ottomane au Maghreb entraîna une redéfinition générale des méthodes de gestion politique des sociétés nord-africaines. Dans ce processus de changement de régime, la ville d’Alger connut plusieurs moments de tension sociale du fait de son incorporation, comme province de frontière (beylik), dans la structure de l’Empire des sultans. Même si l’historiographie occidentale n’a réduit ces conflits qu’à une lutte pour l’obtention de l’autorité politique entre factions socio-ethniques, « Janissaires » et « renégats », la réalité fut plus complexe. Dans le cadre d’un débat historiographique bien établi portant sur les méthodes de gestion décentralisée de l’Empire ottoman, le présent article analyse le processus de légitimation politique à Alger, entre 1518 et 1562, afin de relire les rivalités ethniques entre les membres de l’appareil militaro-administratif algérien comme expressions des stratégies politiques au sein de la maison (kapı) du gouverneur ottoman.

Hilafet, Hz. Peygamber’in vefatı ile başlayan, Emevîler döneminde saltanata dönüşen, 1516 yılında son Abbasî Halifesi III. Mütevekkil’in Yavuz Sultan Selim tarafından esir alınmasına kadar Kureyş soyundan olanların halife olduğu bir idarî/siyasî sistemdir. Hilafetin dönüm noktalarından biri I. Selim’in Mısır seferidir. Buna mukabil Osmanlı hilafeti ile ilgili yapılan çalışmaların büyük bir kısmı 19 ve 20. yüzyıllardaki gelişmeler üzerine yoğunlaşırken, klasik dönem diyebileceğimiz devir büyük oranda ihmal edilmiş ve bu dönem araştırmalarda genellikle aynı ifadelerle tekrarlanmıştır. Elinizdeki çalışma, bu eksikliği biraz olsun gidermek adına, Osmanlı hilafetinin klasik dönemine hasredilmiş makalelerden müteşekkildir.
Kitapta yer alan on makaleden üçü, daha önce farklı yerlerde yayınlandılar. Fakat burada gözden geçirildiler ve genişletildiler. Her bir makale farklı meseleleri ele almak üzere kaleme alındı. Bu yüzden yazılar arasında zaman zaman kaçınılmaz olarak tekrarlara düşüldü. Makaleler, müstakil olsalar da birbirini tamamlayacak mahiyette ve daha çok kronolojik bir sıra takip edilerek kitaba dahil edildiler.
Kitaptaki “Osmanlı Hilafeti Hangi Tarihî Miras Üzerine Kuruldu?” başlıklı ilk makalede, hilafet konusunda Osmanlı aydınını etkileyen daha önceki dönem âlimlerinin halifelik ile ilgili görüşlerini ele aldık. “Halifelikten Halifetü’l-Kübralığa Osmanlı Hilafeti” başlıklı ikinci makalede ise Osmanlı tarihinde sultanların ilk defa hangi tarihten itibaren halife ünvanını kullanmaya başladıkları, Yavuz Sultan Selim’in Mısır seferine kadar bu ünvanın kullanılmasının nasıl anlaşılması gerektiği üzerinde durduk.
Mısır’daki son Abbâsî Halifesi III. Mütevekkil’in hilafet haklarını I. Selim’e devredip etmediği meselesini “Hilafetin Osmanlıya Devri Meselesi” başlıklı kısımda değerlendirdik. III. Mütevekkil’in Osmanlılar tarafından 1516’da esir edilmesinden 1543’te Kahire’de ölümüne kadar geçen hayatını ise “Son Abbasî Halifesi III. Mütevekkil’in Osmanlı Hâkimiyetindeki Yılları (1516-1543)” başlıklı yazıda inceledik.
Mukaddes emanetlerin İstanbul’a getirilmesini “Mukaddes Emanetlerin İstanbul’a İntikali” başlıklı makalede kaleme aldık. Osmanlı hilafetini meşrulaştırmaya çalışan müelliflerin bir kısmının sıklıkla müracaat ettiği İbnül Arabî’ye atfedilen eseri “Osmanlı Hilafetiyle İlgili Tartışmalı Bir Eser: “Eş-Şeceretü’n- Numâniyye Fi’d-Devleti’l-Osmâniyye” başlıklı makalede bu kitabın neden Arabî’ye ait olamayacağı, hangi tarihten itibaren Osmanlı aydınları tarafından kullanılmaya başlandığı üzerinde durduk. Araştırmalarda ihmal edilen ancak 18. Yüzyılda Osmanlı hilafetini meşrulaştırmak için kaleme alınan diğer bir eseri de “Osmanlı Hilafeti Hakkında İhmal Edilen Bir Eser: Kitâbü Câmi‘ Fî Hakkı’l-Hilâfe Ve’s-Saltana” başlıklı çalışmada tetkik ettik.
Kitapta diplomasi tarihinin bir konusu olan hilafet tartışmalarına dair üç müstakil makale kaleme aldık. Bunlardan ilki “Osmanlı Hilafetine Bir Alternatif: Babürlü Hilafeti” başlıklı makaledir. Burada Sünnî İslâm dünyasının iki büyük imparatorluğunun hilafet merkezli olarak münasebetleri üzerinde durduk. 1774’te imzalanan Küçük Kaynarca Antlaşması, Osmanlı hilafeti için bir dönüm noktası olarak kabul edilir. Ancak bugüne kadar antlaşmada hilafet bahsinin nasıl ve neden gündeme geldiği, Rus heyetinin Osmanlı sultanının halifeliğine dair bir maddeyi nasıl kabul ettirdikleri müstakil bir çalışmaya konu olmamıştır. Bu mesele müstakil olarak ilk defa bu kitapta “Küçük Kaynarca Antlaşması’nda Hilafet Tartışmaları” başlıklı makalede ele alındı. Kaynarca’dan Aynalıkavak’a kadarki süreçte yaşananlar da müstakil olarak ilk defa burada “Küçük Kaynarca Antlaşması’ndan Aynalıkavak Tenkıhnâmesi’ne Hilafet Tartışmaları” başlıklı makalede incelendi.

Şubat Devriminden önce Rusya büyük servet sahibi olan zenginleri ve büyük devletler
içerisindeki en fakir köylü ve işçi sınıfını barındıran toplumsal bir yapıya sahipti.1
Ekonomik açıdan bölünmüş bir toplum olan Rusya için 1917 sorunların giderek arttığı
bir yıl olarak başlamıştı. Çalık rejimi, I. Dünya Savaşının getirmiş olduğu ağır vergi ve
angarya yükü altında ezilen geniş toplum kesimlerinin (işçiler ve köylüler) hedefi
haline gelmişti.2 Bu durum ihtilalci gurupların propagandaları ile bütünleşince
ülkenin her tarafında grevler ve protestolar başlamış, savaşın durdurulmasını isteyen,
bu amaçla sokaklara dökülen yüzbinler kısa sürede hükümet güçleri ile çatışmaya
başlamıştı.

The absence of an elaborate and complete list of Ottoman political thought manuscripts constitutes a serious obstacle to be able to analyze the sources in the field and to make use of them. This study aims to make a modest contribution to the elimination of the lack of knowledge about the texts in this area. With such an aim, the study aims to introduce an Arabic treatise written by an unknown author who was involved in the private conversation with Mehmed II (d. 1481) and dedicated his treatise to Bayezid II. The name of the book, the possibilities about the identity of the author, the main issues of it and the main features and resources of the treatise will be examined in this study. In this treatise, which conveys the necessary information for an ideal state administration, the issues of ethics, politics and history are intertwined and also a special attention is given to the issues of âdâb-ı harb (art of war). Presenting Mehmed the Conqueror as the ideal sultan prototype within the text, the necessity of having proper action with the Shari’ah, jihad as an obligation to be performed, the comparison between the Ottomans and the Mamluks, and the history of Andulusia and its situation in late XVth century are among the issues attracting attention.

Keywords: Hikmah amaliyyah, politics, Ottoman political thought, Mehmed II, Bayezid II.

While the Iranian context offers a number of clear parallels to ancient Greek philosophical, specifically Platonic, considerations on government, as shall be discussed later, this appreciation and incorporation of ancient Greek philosophy is deeply embedded in a wide range of Islamic reflections on the state from Wahhabi discourses calling for a conflation of mosque and state, to moderate visions of Islamic states which maintain an element of pluralism, to secularized liberal versions of states which are compatible with Islamic practice and belief but which nonetheless consign them to primarily private roles. This chapter will offer some brief reflections on a range of understandings of the phrase “Islamic Constitutionalism” before proceeding to a more detailed reflection of the modes of transmission by which ancient Greek thought has permeated Islamic discussions of the state, and how these in turn have worked in practice in modern constitutional concepts and norms in various Islamic regimes.

Hekimoğlu Ali Paşa, XVIII. yüzyılda üç kere sadaret makamına gelmiş, Osmanlı İmparatorluğu’nun siyasi ve sosyal dönüşümlerine şahit olmuş ve bunlara yön vermiş bir devlet adamıdır. 70 yılı aşan ömrü boyunca, Bosna’dan Adana’ya, Tebriz’den Kahire’ye, Girit’ten Trabzon’a, İmparatorluk coğrafyasında ayak basmadığı pek az yer bırakan Ali Paşa siyasi haşmeti, savaşlarda ve idari nizamda elde ettiği başarılarıyla, sıhhatine halel geldiği düşünülen devletin bir hekimi telakki edilmişti. Ali Paşa’nın biyografisini XVIII. yüzyıl için bir pencere olarak kullanan eser, bu çağda siyasi otoritenin muktedir sadrazamlar tarafından devralındığını, sadaret makamının siyasi meşruiyet zemininin ve icraat kabiliyetinin diğer iktidar odakları karşısında kuvvet kazandığını, Ali Paşa’nın da bu “paşalar çağının” şeyhülvüzerası (vezirlerin şeyhi) olduğu iddia ediyor.

Mehmet Yılmaz Akbulut’un Hekimoğlu Ali Paşa, Paşalar Çağının Şeyhülvüzerası başlıklı eseri gerek zengin kaynak kullanımı gerek anlatı kuvvetiyle, Osmanlı tarih ve biyografi yazıcılığında önemli bir merhale teşkil edecek hem tarihçiler hem de tarih ve biyografi meraklılarının faydalanacağı bir eser olacaktır.

ilmiye sınıfının içine kapanarak belirli ailelerin tekeline
girmesi; aslında düşünce hayatını meşgul eden kapsamlı bir soruna,
ulema kadrolarının devlet içi hiziplerin rekabet alanına dönüşmesine,
yönelik geliştirilen çözümün bir parçasıydı. İlmiye kadrolarını,
ümera ve vüzeranın etkisinden kurtararak, onların himayesindeki
“cahillerin” ilmiye makamlarını ele geçirmesine mâni olmak için; Osmanlı
nasihatname yazarları ilmiye teşkilatının bağımsızlaşmasını ve
merkezileşerek kendi iç denetimini kurmasını savunmuşlardı. Bu talepleri
XVIII. yüzyılın başında kabul görmüş ve ilmiye sahası, ümera
ve vüzeranın etkisinden kurtarılmıştı. Fakat bu süreç yüksek ilmiye
bürokratlarına hem kendi varislerini doğrudan belirleme hem de ilmiyenin
tamamını denetleme gücü vermişti. Böylece ilmiye sınıfı XVIII.
yüzyıldan itibaren belirli ailelerin tekeline girmişti.

This study aims to shed light on the philosophical background of the Ottoman millet system. First, I will review the nature of collective identity to establish a basis for further identity-related discussions and define the term " Pax Ottomanica ". Then I will explain the diverse and complicated utilizations of identity to clarify the scope of the key concepts of this article. Finally, I will identify the theoretical sources of the Ottoman millet system within Islamic philosophy and show how it affected practical implementation. Since al-Fārābī and Ibn Bajjah's political theory has reflected theoretical approaches to governance that closely parallel the practical usage of Ottoman millet system I will argue that these approaches can reasonably be considered inspirational sources and justifications for the millet system. Especially considering that the millet system maintained a policy of the protection of religious identities through detachment, I conclude that al-Fārābī 's and Ibn Bajjah's political theories were highly influential in shaping the practical implementation of the millet system.

In A History of Ottoman Political Thought Up to the Early Nineteenth Century, Marinos Sariyannis offers a survey of Ottoman political texts, examined in a book-length study for the first time. From the last glimpses of ghaza ideology and the first instances of Persian political philosophy in the fifteenth century till the apologists of Western-style military reform in the early nineteenth century, the author studies a multitude of theories and views, focusing on an identification of ideological trends rather than a simple enumeration of texts and authors. At the same time, it offers analytical summaries of texts otherwise difficult to find in English.

Ottoman political thought has been studied through philosophy, history, fiqh, kalam, Sufism, and adab literature. However, Ottoman political thought can be investigated beyond these genres. Contrary to existing literature, this thesis examines Ottoman political thought through articles in the New Ottomans’ Hürriyet newspaper that were published in the post-Tanzimat period, a period of changes, transformations, and renewal for the Ottoman Empire. The literature on the New Ottomans is mainly dominated by biographical, linguistic, literary, and historical studies. However, in this thesis, I endeavor to unearth the political dimensions of their thought by focusing on the legitimacy of political power. Legitimacy, as one of the key concepts of political theory, explains the raison d'être of politics. Therefore, focusing on legitimacy would be useful both to grasp the New Ottomans’ political ideas and to trace the development of Ottoman political thought in the post-Tanzimat era.

Because legitimation of power includes normative and factual aspects, legitimacy cannot be understood from a one-dimensional perspective. For this reason, in examining the legitimacy of power in their thought, I adopt a multidimensional approach that considers the perspectives of political science, political philosophy, and political theory. Thus I try to explore how the New Ottomans reinterpreted modern political thought according to Islamic and Ottoman traditions. Also, I think, studying the New Ottomans, who formed the first modern Ottoman Muslim intellectual movement that responded to the challenges of the West, makes this investigation more valuable. Moreover, digging out the undiscovered political ideas in newspaper articles would widen the scope of the studies on Ottoman political thought.

Keywords: Ottoman political thought, The New Ottomans/Young Ottomans, politics, power, legitimacy, the Hürriyet newspaper.

Fâtih Sultan Mehmed devrine dair oldukça önemli bilgiler ihtiva eden ve müellifi bilinmeyen Arapça bir Siyasetnâme bulunmaktadır. II. Bâyezid'e sunulan eser geçtiğimiz yıl yayınlandı ve müellifinin kim olabileceği hakkında muhtelif yorumlar yapılarak bazı ihtimaller üzerinde duruldu. Sonuç olarak ise eserin müellifi olarak en uygun adayın Molla Gürânî olduğu ifade edildi. Bu çalışma Siyasetnâme'nin müellifinin Tursun Bey olma ihtimalinin kuvvetle muhtemel olduğunu muhtelif delillerle ortaya koymak ve eserin Fâtih Sultan Mehmed dönemi için ne derece önemli olduğuna dair derğerlendirmelerde bulunmak gayesiyle kaleme alındı.

There is an Arabic book of politics of an anonymous author that contains valuable information for Mehmed the  Conqueror era. This work, which was presented to Bayezid II, was published in last year and some possibilities about  the identity of the author were stressed by various comments. At the end it was concluded that Molla Gürânî was the  best possible candidate for the authorship of this work. This study was made in order to show that there is a strong possibility that it was Tursun Beg who was the author of this work by several proofs, and evaluate this book of politics
as its importance to Mehmed the Conqueror era.