Siriphan Sasat

The objective of this study was to collect and analyse model/methods of pre-treatment, treatment, and post-treatment phases in the institutions providing best practice services both nationally and internationally. The scoping review was used as a conceptual framework and research articles were selected from seven countries. Seventy out of 2,553 research studies were met criteria. Content analysis was used based on the Donabedian model. The results were summarized in 4 phases: 1) Pre-treatment phase, focuses on the quality of the management system and screening. 2) Treatment phase, emphasizes on standard care and practice guideline. 3) Post-treatment phase, centres on using the psychosocial care service, creating a network and developing a care system and 4) Unspecified treatment phase, emphasizes on integrated care with patient-centred care using communication and virtual technology for counselling.

This study aimed to assess the retention and work satisfaction of health workforce working in long-term care (LTC) services at institutional home health care. Sample size compromised 66 LTC institutions, and 371 health workforce, both health professional and care assistants. In addition, 130 care managers and 298 caregiver responsible to home health care were included as samples. The self- administrated questionnaire composed questions in relation to service provision, health workforce and employment, retention, work satisfaction. The results revealed that health workforce providing LTC at institutional composed of registered nurses, social workers, doctors, physiotherapist, Thai Traditional practitioners, occupational therapists, and psychologists. Care assistants comprised nurse assistants, care givers and general assistants. For health professional, retention rate was high. Work satisfaction was high particularly in relation to health workforce management, work itself and social acceptance. Turnover of care assistant working at LTC institutions was high (31-48%), however, that of care giver at home was lower (12%). For care assistants, high satisfaction was found in the areas of good relationship with co-workers, good attitude towards patients, acceptance by patients and relatives. However, low work satisfaction was in relation to low income, continuing training and high workload. Thus, it is crucial to retain health workforce, particularly care assistants by reducing turnover rate. Combination of financial and non-financial incentives are suggested in order to retain health workforce.

The purpose of this study was to examine and predict factors influencing the problems and needs of the elderly who live in remote areas in Northern Thailand. A cross-sectional study in which 795 elderly people, 60 years of age or older, in Jadeekham subdistrict, Phayao province, participated in a screening from November to December 2011. Health assessments were conducted on the problems and needs for services and on the status of physical, functional, cognitive, emotional, nutritional, and social factors of particpants. Data were collected by a research team and were analyzed using descriptive statistics and stepwise multiple regression. In general, the elderly in Jadeekham subdistrict had more than one disease, limited functional capabilities, and poor behavior related to health. They had a low level of cognitive ability, a high level of depression, and a high level of need for financial and psychological support. The factors contributing to financial and psychological service need...

Executive Summary

Background and definition of LTC
Over the past decade, Thailand has made significant progress towards developing a long-term care system, which it is working to strengthen, expand and improve. In 2009, Thailand defined long--term care for older people as referring to all dimensions of care, including social, health, economic and environmental aspects. LTC is needed by older people who have difficulties due to chronic disease or disability and are partially or totally dependent on others for activities of daily living (ADLs). Care is provided formally by health and social profession and informally by family members, friends and neighbours. Thailand’s conceptual framework for LTC is contained in the concept of active aging. For older people with a degree of dependency, ageing in place remains the priority, and care services and other measures are in place or being developed to achieve this. In particular, a community-based, home-care program is being rolled out across the country and provides a strong example for other Low- and Middle-Income Countries (LMICs) looking for feasible integrated home- and community-based care models. Institutional LTC is intended for those with complex care needs and insufficient caregiving support in the home.

Methods
This project began with desk research and a secondary literature review of long--term care in Thailand. Mapping was conducted of stakeholders relevant to LTC, of line ministries and other national, regional and local institutions and of identified key informants. An initial consultation to source information on LTC systems and trends in relation to investments was held. Interviews about knowledge, attitudes, beliefs and practices were conducted with stakeholders. When the gap analysis was complete, a consultative meeting with core organizations verified analysis and the findings were presented to the Deputy Minister of Finance and a smaller focus group provided feedback to the draft report. A national consultation with stakeholders was held to share the draft findings prior to the finalization of the report.

Conclusions and policy implications
Thailand has made more progress than most LMICs in the region on LTC. A key strength of the Thai approach to LTC system development is the investment in and use of research and evidence to inform policy and program design. Secondly, the national definition of LTC and the emphasis on ageing in place has helped to guide the step-by-step approach towards LTC system coverage by starting with developing and expanding home- and community-based care (HCBC) support.
Nevertheless, there are many challenges to overcome as Thailand works towards a comprehensive, quality, integrated LTC system which ensures that the care needs of its population are met. There is an urgent need to clarify responsibilities for coordination and authority between key government agencies and between central and local authorities. Registration, regulation, national care standards and accompanying legislation need to be developed and implemented in order to progress towards the quality management of public and private care provision alike.
Care workforce shortages are a serious concern and a long-term workforce plan is needed to ensure that sufficient human resources are generated to meet the growing demand for care. Financing LTC will continue to be a challenge for Thailand and an LTC insurance system is likely to be needed. Expanding the HCBC pilot program will require a re-examination of the program’s financing. The program is currently financed through general revenue and is only available to 70% of the population covered by the UCS, without any option for others to buy the services. Local taxes or tax transfers may also be required to finance the social support elements of LTC while the UCS expands to include health-related LTC services.
Financing for institutional LTC is not on the policy agenda and the government does not intend to establish public LTC residential homes. Instead, it is focused on developing privately owned, age-friendly housing for active older people. Public support is available for vulnerable groups, but despite the growing need, institutional care support within these residential homes is not planned for or regulated. Private providers of residential LTC homes may be increasingly regulated to higher standards, which should improve the quality of care, but will also increase the cost of the private LTC services. This lack of care provision for those with severe care support needs is an important element to consider in planning. It is important that all parties should work to provide person-centered care and to support older people to attain the best possible quality of life, at home with the family, through community support, or when necessary, in residential care.

The number of care-dependent older persons residing in Thailand is expected to increase in the coming decades. It is unknown if there are sufficient and appropriate long-term care institution to meet increasing demand for continuing care. A descriptive study aimed to investigate the characteristics of long-term care institutions, care staff and residents. The preliminary study found that nearly half of the long-term care facilities were nursing homes and situated in Bangkok. Of 21 participated facilities, there were 21 facilities’ administrators, 200 care staff and 486 residents. It was revealed that shortage of staff was visible and relatively had negative attitude toward residents. The most common conditions of residents in all long term care facilities were hypertension, osteoarthritis and joint pain. More than half of the residents (52.3 %) were moderately to totally dependence on care and needed to be cared for 20-27 hours per week. There are overlapping levels to dependency in...

Objective: This study aimed to develop and validate protein energy malnutrition (PEM) screening tool for older adults in public residential homes, and test its practicality. Design: This cross-sectional study consisted of two phases: tool development/validation and tool practicality evaluation. In Phase 1, the questionnaire was developed based on literature review and tested for content validity. Older residents were interviewed using this questionnaire to identify potential PEM risk factors. A 24-hour recall was used to collect dietary data, and body composition and serum albumin were measured. In Phase 2, practicality of new PEM screening tool was evaluated by intended users. Data were analyzed by Chi-square test, Fisher’s exact test, t-test, Mann-Whitney U test, and multiple logistic regression. Akaike Information Criterion (AIC) was used to estimate the best fit model. Setting: Four public residential homes in central region, Thailand. Participants: 249 older residents residing ...

There has been has been an increasing need for care assistant in the Thai society due to the declining of family ability to care for their ill health or dependent elderly relatives. The documentary research was carried out for reviewing the literature and concept synthesis on care assistant, obtaining the policy and practice suggestions and obtaining research questions for further studies. Care assistants was a non professional carer who received formal training, for example, in Canada, they had to be trained for certificated programme or prior learning assessment to receive recognition for registration. Their work places were patient’s home and long-term care institutions under supervision of registered nurse, psychiatric nurse or licensed practical nurses. In the United States, they had to undertake at least 75 hours of formal training or 6-8 weeks of nursing assistant program online distance education and had to pass the exam in order to be qualified to work at the hospital, clinic, patient’s home, or other health care institutions. In United Kingdom, health care assistant had to undertake on-the-job training, open learning, E-learning, or formal training from college, ranging from 2 weeks to 2 months courses. There were on the job observation and question for obtaining the National Vocational Qualification and registration in order to work at primary care unit, hospital, residential home, or at home under health professionals supervision. In Thailand, there were a number of cares assistant’s curriculums with different evaluation criteria and no quality assurance system had been applied. The permission to open training school can be obtained from the Ministry of Education and there was an initiative for curriculum development at the vocational level. The problems were care assistant received no recognition from professional organisation and some of their caring procedures had been invaded nursing profession which may violence the Nursing Act. These findings suggest that there were needed to develop a clearer care assistant’s competency and indicate a proper body for curriculum development and granting permission in order to response the need of the society. Applying quality assurance, set–up a welfare system, and promotes continuing study and learning opportunity for care assistant were also needed. Further studies should focus on quality assurance, curriculum improvement, care assistant classification, and registration system. Key words: Formal carer, care assistant, older persons บทคัดย่อ ผู้ช่วยดูแลผู้สูงอายุเป็นต้องการของสังคมไทยเพิ่มมากขึ้น เนื่องจากครอบครัวมีความสามารถในการดูแลผู้สูงอายุที่เจ็บป่วยหรือมีภาวะพึ่งพาลดลง การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงเอกสาร (documentary research) โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อทบทวนวรรณกรรมและสังเคราะห์องค์ความรู้เกี่ยวกับระบบผู้ช่วยดูแลผู้สูงอายุในประเทศแคนาดา สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักรและไทย เพื่อให้ได้ข้อเสนอแนะเชิงนโยบายและเชิงปฏิบัติ และเพื่อได้มาซึ่งคำถามการวิจัยเป็นแนวทางในการศึกษาวิจัยต่อไป ผู้ช่วยดูแลผู้สูงอายุ (care assistant) หมายถึงผู้ดูแลที่เป็นทางการแต่ไม่ใช่วิชาชีพที่ผ่านการฝึกอบรม เช่น ในประเทศแคนาดา ต้องผ่านหลักสูตรประกาศนียบัตรผู้ช่วยการดูแลต่อเนื่องหรือหลักสูตรที่ประเมินความรู้เดิมและให้การยอมรับอย่างเป็นทางการ มีระบบการขึ้นทะเบียนและกำกับดูแล สามารถทำงานได้ทั้งที่บ้านผู้ป่วยและสถานดูแลระยะยาวภายใต้การดูแลของพยาบาลวิชาชีพ พยาบาลจิตเวช หรือผู้ช่วยพยาบาลที่ได้รับใบอนุญาต ในสหรัฐอเมริกา ต้องผ่านหลักสูตรฝึกอบรมอย่างน้อย 75 ชั่วโมง หรือหลักสูตรการศึกษาทางไกลทางอินเตอร์เน็ต ใช้เวลาเรียน 6-8 สัปดาห์ และผ่านการสอบเพื่อให้ได้การรับรอง สามารถทำงานในโรงพยาบาล คลินิก ที่บ้านผู้ป่วยและสถานบริการสุขภาพอื่นๆ ในสหราชอาณาจักร จะต้องผ่านหลักสูตรฝึกอบรมระหว่างทำงาน การเรียนในสถานศึกษาแบบเปิด การเรียนทางอินเตอร์เน็ต หรือการเรียนในวิทยาลัย เป็นระยะเวลา 2 อาทิตย์ ถึง 2 ปี ต้องสอบวุฒิบัตรด้านการอาชีพแห่งชาติและขึ้นทะเบียน ทำงานภายใต้ผู้ประกอบวิชาชีพด้านสุขภาพ ในสถานบริการระดับปฐมภูมิ โรงพยาบาล บ้านพักคนชราและการดูแลที่บ้าน ส่วนในไทยมีหลักสูตรฝึกอบรมที่หลากหลาย มีเกณฑ์การประเมินแตกต่างกัน ยังไม่มีระบบการประกันคุณภาพ การตั้งสถานฝึกอบรมต้องขออนุญาตจากกระทรวงศึกษาธิการ ปัจจุบันมีการพัฒนาหลักสูตรในระดับอนุปริญญา ปัญหาที่พบก็คือ ยังขาดการรับรองจากองค์กรวิชาชีพ กิจกรรมการดูแลบางอย่างอาจขัดต่อพระราชบัญญัติวิชาชีพการพยาบาลและการผดุงครรภ์ ข้อเสนอแนะ คือ ควรจัดทำบทบัญญัติกิจกรรมการดูแลให้ชัดเจน กำหนดองค์กรจัดทำหลักสูตรและอนุมัติหลักสูตรที่เหมาะสมและสอดคล้องกับความต้องการของสังคม ควรมีระบบการรับรองคุณภาพ จัดทำระบบสวัสดิการผู้ดูแล ส่งเสริมการเรียนรู้อย่างต่อเนื่องและโอกาสทางการศึกษา การศึกษาวิจัยที่ควรทำต่อไป เช่น การศึกษาข้อมูลพื้นฐาน ประเมินคุณภาพการศึกษา การปรับปรุงหลักสูตร และการแบ่งระดับผู้ดูแล รวมทั้งการขึ้นทะเบียนผู้ช่วยดูแลเป็นต้น คำสำคัญ: ผู้ช่วยดูแล ผู้สูงอายุ ผู้ดูแลที่เป็นทางการ

Page 1. กนิษฐา บุญธรรมเจริญ และศิริพันธุ์สาสัตย์ 385 Vol. 14 No. 3 8 ระบบการดูแลระยะยาว: การวิเคราะห์เปรียบเทียบเพื่อเสนอแนะเชิงนโยบาย กนิษฐา บุญธรรมเจริญ* Ph.D. (Social Policy) ศิริพันธุ์สาสัตย์** RN, Ph.D. (Nursing Studies-Gerontology) ...

Abstract It was found that the characteristics of care assistant for older people consisted of 3 components; knowledge, attitude and practice. A quality assurance model for care assistants can be developed into 8 components; application, admission procedure, teaching and ...

Thailand has made more progress than most LMICs in the region on LTC. A key strength of the Thai approach to LTC system development is the investment in and use of research and evidence to inform policy and program design. Secondly, the national definition of LTC and the emphasis on ageing in place has helped to guide the step-by-step approach towards LTC system coverage by starting with developing and expanding home- and community-based care (HCBC) support.
Nevertheless, there are many challenges to overcome as Thailand works towards a comprehensive, quality, integrated LTC system which ensures that the care needs of its population are met. There is an urgent need to clarify responsibilities for coordination and authority between key government agencies and between central and local authorities. Registration, regulation, national care standards and accompanying legislation need to be developed and implemented in order to progress towards the quality management of public and private care provision alike.
Care workforce shortages are a serious concern and a long-term workforce plan is needed to ensure that sufficient human resources are generated to meet the growing demand for care. Financing LTC will continue to be a challenge for Thailand and an LTC insurance system is likely to be needed. Expanding the HCBC pilot program will require a re-examination of the program’s financing. The program is currently financed through general revenue and is only available to 70% of the population covered by the UCS, without any option for others to buy the services. Local taxes or tax transfers may also be required to finance the social support elements of LTC while the UCS expands to include health-related LTC services.
Financing for institutional LTC is not on the policy agenda and the government does not intend to establish public LTC residential homes. Instead, it is focused on developing privately owned, age-friendly housing for active older people. Public support is available for vulnerable groups, but despite the growing need, institutional care support within these residential homes is not planned for or regulated. Private providers of residential LTC homes may be increasingly regulated to higher standards, which should improve the quality of care, but will also increase the cost of the private LTC services. This lack of care provision for those with severe care support needs is an important element to consider in planning. It is important that all parties should work to provide person-centered care and to support older people to attain the best possible quality of life, at home with the family, through community support, or when necessary, in residential care.

บทสรุปสำหรับผู้บริหาร

การศึกษานี้เป็นการทบทวนข้อมูลทางวิชาการประเด็นสุขภาวะกับสังคมสูงวัย เพื่อวิเคราะห์สถานการณ์ ความสำคัญ ช่องว่าง (Gap) หรือข้อจำกัดในการดำเนินงานผู้สูงอายุของประเทศไทยในปัจจุบัน และสังเคราะห์ข้อเสนอนโยบายและแนวทางหรือมาตรการในการพัฒนาและขับเคลื่อนประเด็นสำคัญทางยุทธศาสตร์ด้วยกระบวนการนโยบายสาธารณะแบบมีส่วนร่วม โดยใช้กรอบสาธารณสุขสำหรับผู้สูงอายุที่มีสุขภาพดี (Healthy ageing) ที่แสดงให้เห็นโอกาสในการดำเนินการด้านสาธารณสุขตลอดอายุขัยของคน ขององค์การอนามัยดลกเป็นกรอบแนวคิดในการวิเคราะห์
จากการทบทวนข้อมูลสถานการณ์ด้านผู้สูงอายุพบว่า ประเทศไทยมีการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างประชากรไปสู่สังคมโดยสมบูรณ์อย่างรวดเร็ว สำคัญคือ ผู้สูงอายุในช่วงวัยปลายหรืออายุตั้งแต่ 80 ปีขึ้นไปมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าประชากรสูงอายุวัยต้นและวัยกลาง (กลุ่มอายุ 60-69 ปี และ 70-79 ปี) สัดส่วนประชากรวัยทำงานประมาณ 4.5 คนต่อการดูแลผู้สูงอายุ 1 คนในปัจจุบัน จะกลายเป็นสัดส่วนประชากรวัยทำงานประมาณ 2 คนต่อการดูแลผู้สูงอายุ 1 คน ในช่วงปี พ.ศ. 2578
คนไทยมีอายุยืนขึ้น แต่สุขภาวะของผู้สูงอายุภายใต้สถานการณ์สังคมสูงยังเป็นความท้าทายที่สำคัญของประเทศไทยทั้งในแง่ประชากร สุขภาพ สังคมและเศรษฐกิจ มีแนวโน้มที่การมีอายุยืนขึ้นของคนไทยอาจเป็นการมีอายุยืนขึ้นแบบ “อมโรค” (Morbidity expansion) จากการที่คนไทยในวัยทำงานและผู้สูงอายุส่วนใหญ่ยังมีพฤติกรรมสุขภาพที่ไม่พึงประสงค์ รวมทั้งผู้สูงอายุจำนวนมากยังขาดมีความรู้ความเข้าใจในเรื่องสิทธิของผู้สูงอายุ การตระหนักรู้ทางการเงิน (Financial literacy) และการใช้ประโยชน์เทคโนโลยี สังคมไทยโดยรวมยังมองผู้สูงอายุเป็นผู้ที่สมควรได้รับการดูแลและบางส่วนมองเป็นภาระ มองข้ามศักยภาพของผู้สูงอายุในฐานะส่วนหนึ่งของสังคมที่สามารถดำเนินการหรือเป็นผู้นำการเปลี่ยนแปลงในสังคมได้เช่นเดียวกับผู้อยู่ในวัยทำงาน ทั้งนี้การผลักดันให้ผู้สูงอายุมีบทบาทมากขึ้นในสังคมและสามารถใช้ชีวิตอย่างมีคุณภาพที่ไม่ต้องพึ่งพิงคนอื่นนั้น การพัฒนาสิ่งแวดล้อมในบ้านและสิ่งแวดล้อมนอกบ้านยังไม่ใด้มีการดำเนินการอย่างจริงจังให้สอดคล้องกับเหมาะสมกับผู้สูงอายุ
ในภาพรวมทิศทางนโยบายหลักของประเทศในเรื่องผู้สูงอายุ การออกกฎหมายสำหรับผู้สูงอายุโดยตรง คือ พรบ.ผู้สูงอายุ 2546 รวมไปถึงการแก้ไขบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญให้กำหนดสิทธิและแนวทางดำเนินการเกี่ยวกับผู้สูงอายุ  และกฎหมายอื่นที่เกี่ยวข้องกับผู้สูงอายุ เช่น พรบ.การกระจายอำนาจ และ พรบ.หลักประกันสุขภาพแห่งชาติ เป็นต้น  โดยมีแผนผู้สูงอายุแห่งชาติ 20 ปี ซึ่งปัจจุบันอยู่ในช่วงของแผนฉบับที่ 2 รวมทั้งถูกกำหนดในยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี (พ.ศ. 2561 – 2580) และแผนพัฒนาเศรษฐกิจแห่งชาติ ทั้งนี้นโยบายผู้สูงอายุมีการเปลี่ยนแปลงจากเดิมที่มองเรื่องการคุ้มครองและสวัสดิการที่ควรให้แก่ผู้สูงอายุ สู่แนวทางการเตรียมความพร้อมของประชากรเพื่อวัยสูงอายุที่มีคุณภาพ การสร้างผู้สูงอายุให้มีศักยภาพ การพัฒนากำลังคน การมีส่วนร่วมในสังคมเพื่อรองรับสังคมผู้สูงอายุ รวมทั้งมีนโยบายที่ชัดเจนขึ้นบ้างในเรื่องการดูแลผู้สูงอายุระยะยาวในผู้ที่มีภาวะพึ่งพิง อย่างไรก็ตามนโยบายสังคมในภาพรวมบางเรื่องยังไม่ชัดเจน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเพิ่มบทบาทของสังคมในการสร้างระบบการคุ้มครองทางสังคม และการดูแลผู้สูงอายุเสริมจากบทบาทของครอบครัว เป็นต้น รวมทั้งพบว่ากฎหมายและนโยบายในเรื่องผู้สูงอายุหลายเรื่องยังไม่สามารถตอบสนองบริบทใหม่ภายใต้สังคมผู้สูงอายุได้ หรือไม่สามารถดำเนินการตามที่กำหนดนโยบายไว้ จากการประเมินผลการดำเนินการตามแผนผู้สูงอายุแห่งชาติที่ผ่านมา พบว่า การดำเนินการส่วนใหญ่ยังต่ำกว่าเป้าหมายที่กำหนดไว้ในแผน ทั้งในส่วนยุทธศาสตร์ด้านการเตรียมความพร้อมของประชากรเพื่อวัยสูงอายุที่มีคุณภาพ ยุทธศาสตร์ด้านการส่งเสริมและพัฒนาผู้สูงอายุ ยุทธศาสตร์ด้านระบบคุ้มครองทางสังคมสำหรับผู้สูงอายุ และยุทธศาสตร์ด้านการบริหารจัดการเพื่อการพัฒนางานด้านผู้สูงอายุอย่างบูรณาการระดับชาติ และการพัฒนาบุคลากรด้านผู้สูงอายุ
ช่องว่าง (Gap) หรือข้อจำกัดในการดำเนินงานกระบวนขับเคลื่อนการดำเนินงานที่จำแนกได้เป็น 3 กลุ่มด้วยกัน กลุ่มแรกเป็นประเด็นที่ต้องแก้ไขในตัวประชาชนเองทั้งกลุ่มผู้สูงอายุและกลุ่มวัยอื่น คือ ปัญหาการขาดการตระหนักรู้ด้านสุขภาพ การตระหนักรู้ด้านการเงินการคลังทั้งในระดับบุคคล การตระหนักรู้ในเรื่องทางการคลังแบบรวมหมู่รวมถึงการคุ้มครองทางสังคม และการตระหนักรู้ในการใช้ประโยชน์เทคโนโลยีสารสนเทศ รวมทั้งปัญหาเจคติต่อผู้สูงอายุของคนทั่วไปที่ยังมองผู้สูงอายุเป็นผู้ที่สมควรได้รับการดูแล กลุ่มช่องว่างที่สองเป็นประเด็นปัญหาการบูรณากรในระบบบริการสุขภาพ ทั้งในเรื่องการส่งเสริมสุขภาพและการบริการของผู้สูงอายุ โดยพบว่า ระบบบริการสุขภาพยังมีการแยกส่วน ไม่บูรณาการ และขาดบริการสุขภาพที่จำเป็นต่อคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ เช่น การบริการระยะกลาง กลุ่มปัญหาช่องว่างกลุ่มที่สาม คือ การจัดบริการดูแลระยะยาวแบบครบวงจร ซึ่งยังขาดการบูรณาการข้ามหน่วยงานทั้งบริการด้านสุขภาพ บริการสังคม และการจัดการสิ่งแวดล้อม รวมทั้งการคลังสำหรับการดูแลระยะยาว ช่องว่างหลายเรื่องของผู้สูงอายุเป็นประเด็นที่ต้องอาศัยกรอบกฎหมายใหม่ที่สอดคล้องกับบริบทสังคมสูงอายุ ทั้งเรื่องการส่งเสริมอาชีพ แหล่งเงินทุน การจ้างงาน การคุ้มครองทางสังคมในด้านรายได้ กฎหมายเกี่ยวกับผู้พิทักษ์ผู้สูงอายุ รวมทั้งกฎหมายเฉพาะที่เกี่ยวกับการจัดระบบดูแลระยะยาว กฎหมายเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิง และมาตรฐานและการกำกับดูแลสถานดูแลระยะยาว รวมทั้งแนวโน้มภาวะขาดแคลนกำลังคนและฐานข้อมูลด้านสังคม
ประเด็นที่จำเป็นต้องเร่งดำเนินการเป็นลำดับต้น คือ การเพิ่มความรอบรู้ของผู้ที่จะเข้าสู่วัยสูงอายุ และผู้สูงอายุในการดูแลตัวเองในด้านต่าง ๆ รวมถึงการขับเคลื่อนในภาคประชาสังคม ถัดไปคือ การแก้ปัญหาการเข้าถึงบริการภายใต้ระบบหลักประกันสุขภาพ ซึ่งผู้สูงอายุมีสิทธิแต่เข้าไม่ถึงบริการเนื่องจากความไม่สะดวกในการเดินทางไปยังสถานพยาบาล โดยจัดระบบรับส่งผู้สูงอายุและ/หรือการจัดบริการที่บ้านที่เหมาะสม การปรับระบบการดูแลรักษาโรคเรื้อรังซึ่งปัจจุบันเป็นระบบเชิงรับแยกส่วนให้เป็นระบบเชิงรุก ที่บูรณาการการจัดบริการตั้งแต่บ้านจนถึงบริการในสถานพยาบาลทุกระดับโดยเน้นผู้สูงอายุเป็นศูนย์กลาง และขยายบริการการดูแลระยะกลางเพื่อฟื้นสมรรภาพร่างกายของผู้สูงอายุที่เจ็บป่วย รวมถึงการบูรณาการบริการสุขภาพกับบริการด้านสังคมและสิ่งแวดล้อม จำเป็นมากสำหรับการดูแลระยะยาวแบบครบวงจร เพื่อเพิ่มคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุและลดภาระผู้ดูแลในครอบครัว แม้การดูแลระยะยาวได้เริ่มดำเนินการมาได้ระยะหนึ่งแล้ว แต่ยังไม่ครอบคลุมการดูแลในสถานดูแลระยะยาวสำหรับการดูแลมีความซับซ้อนและต้องใช้ทักษะในการดูแลเพิ่มมากขึ้น รวมทั้งผู้สูงอายุที่ไม่มีญาติหรือไม่มีผู้ดูแล ซึ่งต้องมีการวางแผนกำลังคนด้านบริการสุขภาพ และกำลังคนด้านบริการสังคมให้ครอบคลุม เพียงพอเพื่อให้สามารถรองรับประชากรผู้สูงอายุที่กำลังเพิ่มขึ้น และต้องมีการพัฒนามาตรฐานและกลไกการกำกับดูแลสถานสงเคราะห์หรือบ้านพักคนชราซึ่งยังช่วยเหลือตัวเองได้ รวมทั้งสถานดูแลระยะยาวที่ดูแลผู้ที่มีภาวะพึ่งพา
ข้อเสนอแนะสำหรับกระบวนการนโยบายสาธารณแบบมีส่วนร่วม เพื่อส่งเสริมให้ผู้สูงอายุมีส่วนร่วมในสังคม และดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิง ประกอบด้วย
(1) การปรับเปลี่ยนทัศนคติโดยรวมของสังคม เพื่อส่งเสริมมุมมองใหม่ต่อผู้สูงอายุ จากผู้ที่ควรได้รับการดูแล ได้รับการสงเคราะห์ หรือผู้ที่เป็นภาระ (burden) ต่อครอบครัวและสังคมที่จะไปลดถอนความมีศักดิ์ศรีในตนเองของผู้สูงอายุ ไปเป็นผู้สูงอายุที่ยังประโยชน์ (Asset) และมีศักยภาพ (Active Ageing) ในการช่วยเหลือตนเองและผู้อื่น ส่งเสริมให้ผู้สูงอายุเข้ามามีส่วนร่วมในการช่วยเหลือสังคม
(2) การเตรียมการก่อนวัยสูงอายุ  โดยการเพิ่มการตระหนักรู้และทักษะในเรื่องสุขภาพ การเงินการคลังส่วนบุคคล การคลังรวมหมู่ การใช้ประโยชน์เทคโนโลยี และเทคโนโลยีสารสนเทศ การเสริมสร้างหรือพัฒนาความสามารถก่อนวัยสูงอายุ/ผู้สูงอายุในการประกอบอาชีพ การหาแหล่งทุน การมีส่วนร่วมในสังคม
(3) เร่งรัดการปรับปรุงให้บ้านและชุมชนในประเทศไทย เป็นบ้านที่เป็นมิตร และเมืองที่เป็นมิตรต่อผู้สูงอายุ ทั้งนี้ภาคประชาชนควรได้รับข้อมูลให้เกิดความเข้าใจและร่วมในการผลักดันโดยมีมาตรการทั้งในภาคประชาชนเองและร่วมกับภาครัฐ รวมทั้งจัดหาแหล่งเงินในการปรับปรุงสภาพแวดล้อม
(4) การปรับปรุงหรือออกกฎหมายใหม่ที่สำคัญ คือ ชุดของกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการจ้างงานผู้สูงอายุ  ชุดของกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการคุ้มครองทางสังคมในด้านรายได้ เพื่อสร้างระบบบำนาญถ้วนหน้าให้กับคนไทยทุกคน ชุดกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการคุ้มครองทางสังคมในประเด็นการดูแลระยะยาว ทั้งกฎหมายการดูแลระยะยาว (Long-term care Act.) เพื่อจัดระบบการดูแลระยะยาว แทนการต้องอาศัยอำนาจตามกฎหมายหลายฉบับ กฎหมายที่เกี่ยวข้องกับมาตรฐานการจัดบริการการดูแลระยะยาว สำหรับผู้ที่มีภาวะพึ่งพา และชุดกฎหมายเกี่ยวกับผู้พิทักษ์ผู้สูงอายุ
(5) การพัฒนาระบบประกันการดูแลระยะยาว (Long-term Care Insurance) ที่ครบวงจร ครอบคลุมทั้งการดูแลที่บ้านและการดูแลในสถานบริบาล
(6) การพัฒนากำลังคนสำหรับการดูแลผู้สูงอายุทั้งทางสังคม จิตใจ สภาพแวดล้อม และบริการสุขภาพ ที่คำนึงถึงคุณภาพและปริมาณ รวมทั้งสนับสนุนการพัฒนาระบบการทำงานและการมอบหมายงานอย่างเหมาะสม และส่งเสริมจิตอาสาเข้ามามีส่วนร่วมในการดูแลผู้สูงอายุมากขึ้น
(7) ส่งเสริมการศึกษาวิจัยและการใช้เทคโนโลยีเข้ามามีส่วนร่วมในการดูแล เพื่อรองรับจำนวนผู้ดูแลในอนาคตที่มีแนวโน้มลดลงจากอัตราเกิดที่ลดลง
(8) พัฒนาระบบเทคโนโลยีสารสนเทศ ให้สามารถเชื่อมโยงของเจ้าหน้าที่แลกเปลี่ยนข้อมูลร่วมกันได้

Self-esteem is a key feature in a person’s perception of their own worth. This report is of a study of the reported self-esteem levels of two groups of student nurses: one in Thailand and one in the UK. Purposive samples of 120 Thai students and 101 UK undergraduate nursing students were given the Culture-Free Self-Esteem Inventory (CFSEI-2). The CFSEI-2 is a self-reported inventory, which measures an individual’s perception of self. The findings of the study indicate that the perceptions of own self-esteem in undergraduate student nurses in the UK and in Thailand were comparable to the normal ranges of self-esteem as assessed by the instrument. An independent
sample t-test revealed that there were no significant differences in mean overall and subscale self-esteem scores between UK and Thai nursing students. There were no indications of differences in levels of self-esteem for UK and Thai nursing students experiencing different parts of their training.

The quasi-experimental research with the two groups pretest-posttest design
aimed to study the effect of the empowerment program and resistant exercises on frailty
among older persons in community. The sample consisted of 44 persons who were 60
years and above in both male and female had frailty and living in the community in
Bangkok. 2 2 participants were assigned to the control group and other 2 2 participants
were assigned to the experimental group. The participants were matched pair by gender,
age and body mass index. The experimental group received the empowerment program
of Zimmerman theory and resistance exercises by dumbbell and the control group
received conventional nursing only. The research instruments included: Mini-Mental Stage
Examination-Thai version ( MMSE-T) , Barthel Activites of Daily Living Index and Frailty
questionnaire. The empowerment program and resistance exercises were performed once
a week for 5 weeks. Data were analyzed using descriptive and t-test statistics. The
research findings can be summarized as follows :
1 ) The frailty among older persons in experimental group after receiving the
empowerment program and resistance exercises was significantly lower than before
receiving the program (p < .05)
2 ) The frailty among older persons in experimental group after participating the
empowerment program and resistance exercises was significantly lower than others
receiving conventional nursing care (p < .05)
The result of this study, it is recommended that there should be the
empowerment program and resistance exercises to be used in taking care of elder people
who have yet to suffer from frailty to prevent it from happening.
Keywords : frailty older persons, resistant exercises program, empowerment

The purposes of this descriptive study were to examine frailty and relationships between factors related to frailty which were age, gender, co-morbidity, depression, and social support in older persons living in public residential home in Bangkok Metropolis. The sample consisted of 150 people who were over 60 years old living in public residential home in Bangkok Metropolis. Data were collected using a personal information form, Thai Geriatric Depression, Social support questionnaire and Fried frail index. Their Cronbach’s alpha coefficients were .80, .83, and .80, respectively. Fried frail index was examined for reliability using Inter-rater method. Its coefficient was .96. Mean, percentage, standard deviation, and binary logistic regression were used for data analysis.
Research finding were as follows: The prevalence of frailty in older person living in public residential home in Bangkok Metropolis was 58.7 percent. Age was positively and significantly related to frailty in older person living in public residential home in Bangkok Metropolis at the level of .05. When age increasing one year, there is a 10 percent chance for frailty. Social support was negatively and significantly related to frailty in older person living in public residential home in Bangkok Metropolis at the level of .05. By increasing one unit of social support, frailty in the elderly reduces 5 percent.

This study was a descriptive research. The objectives of this study were to examine
the prevalence of frailty and relationships between frailty status by age, gender, level of
education, falls history, polypharmacy, depression and cognitive impairment in older people
resided in Bangkok communities. The sample consists of 420 people who was over 60
years old and lived in Bangkok communities. The sample was selected using the multi-stage
random sampling method. The instruments used were a personal information questionnaire,
Thai Geriatric Depression Scale, Mini-Mental State Examination: Thai version and Frailty
questionnaire referenced by Fried frail index. The Frailty questionnaire was validated content
validity by the expert. Data were analyzed by using statistic methods, frequency, percentage
and Chi-square test. The results of the study were as follows:
1. The prevalence of frailty in the elderly subjects in Bangkok communities was
32.14 percent.
2. Personal factors include age, gender, marital status, education level, polypharmacy,
underlying diseases, falls history, history of admission in the last year, depression and cognitive
impairment found associated with frailty with a statistically significant at .05 level.

การเหยียดทางอายุ (Ageism) เป็นอคติและการเลือกปฏิบัติอันเนื่องมาจากอายุที่พบได้ทั่วไป โดยที่คนในสังคมไม่ได้ตระหนักถึงความหมายที่แฝงอยู่ในกลุ่มคำที่ใช้ที่สื่อความหมายไปในเชิงลบ อาจเกิดจาก ทัศนคติ ความเชื่อ ค่านิยม หรือบรรทัดฐานของสังคมนั้นๆ อย่างไรก็ตามการเหยียดทางอายุส่งผลกระทบต่อการพัฒนานโยบายสาธารณะทางด้านผู้สูงอายุ สูงอายุได้รับความเคารพลดลง ได้รับการคัดกรองสุขภาพเพื่อป้องกันโรคและการจัดการโรคและการรักษาที่แย่ลง การฟื้นหายจากภาวะความเจ็บป่วยช้าลงและผลกระทบต่อสุขภาพจิตได้  ดังนั้นเราไม่ควรส่งเสริมให้มีการเหยียดทางอายุในสังคมไทยอีกต่อไป

Ageism is prejudice and discrimination due to age. It seems common for people in society to be unaware of the hidden meaning of a negative word. Ageism may be from the attitude, beliefs, values or norms of the society. However, this prejudice and discrimination affect the development of public policy on older people, received less respect, slow recovery from illness, received less health screening, disease prevention, management and treatment, and it leads to mental health problem.  Thus, we should not promote bias and discrimination due to age in Thai society anymore.

Problem Demand for long-term care services for older people is increasing rapidly in low-and middle-income countries. Countries need to establish national long-term care systems that are sustainable and equitable. Approach The Governments of Costa Rica and Thailand have implemented broadly comparable interventions to deploy volunteers in long-term home care. Both countries trained older volunteers from local communities to make home visits to impoverished and vulnerable older people and to facilitate access to health services and other social services.

Abstract:
Objective: To improve healthcare services for dependent elders, through promotion of mutual cooperation from the families, communities and state agencies.
Design: Participatory action research.
Implementation: The subjects were three groups of people at one of Bangkok’s public
health centres: the elders, the elder caregivers and the healthcare personnel. This study was conducted in two phases.
Phase 1: The subjects were put into focus groups, each with 8 to 10 members.
From them information regarding dependent elders’ problems and needs and regarding existing supporting and service systems was elicited.
Phase 2: Group meetings took place to discuss how the service systems could be
improved. Data were analysed and compared within each group and between groups,
after which a service model was developed and experimented with dependent elders in three communities.
Results: The application of this community-based dependent-elder care model,
in which volunteers facilitated cooperation between the elders, their families, their
communities and the public health centers, showed that the elders’ satisfaction increased significantly, by p < 0.05. Besides, a significantly larger number of elders and their caregivers had access to healthcare services (p < 0.05). There was no significant change, however, in the elders’ health conditions and in the caregivers’ satisfaction with the services.
Recommendations: This healthcare service model could be used to provide integrative
care for elderly people in a community, as it engages all stakeholders in mutual learning, brainstorming and practicing. More studies are suggested to examine the model’s effectiveness.

การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการจัดสิ่งแวดล้อมที่บ้านร่วมกับการผ่อนคลายกล้ามเนื้อแบบก้าวหน้าต่อภาวะเครียดของผู้ดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะสมองเสื่อม กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้ดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะสมองเสื่อม มารับบริการที่สถาบันประสาทวิทยา จำนวน 40 คน แบ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 20 คน จัดให้สองกลุ่มมีคุณสมบัติคล้ายคลึงกันในด้าน เพศ อายุ ระยะเวลาการดูแลในผู้สูงอายุที่มีภาวะสมองเสื่อม กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการจัดสิ่งแวดล้อมที่บ้านร่วมกับการผ่อนคลายกล้ามเนื้อแบบก้าวหน้า กลุ่มควบคุมได้รับการพยาบาลตามปกติ เครื่องมือที่ใช้ในการดำเนินการวิจัย คือ โปรแกรมการจัดสิ่งแวดล้อมที่บ้านร่วมกับการผ่อนคลายกล้ามเนื้อแบบก้าวหน้า และนำมาหาค่าดัชนีความตรงตามเนื้อหา เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลคือ แบบประเมินภาวะเครียดในผู้ดูแล และหาค่าความเที่ยงได้ค่าสัมประสิทธิ์อัลฟ่าครอนบาคเท่ากับ .81 วิเคราะห์ข้อมูลโดยหา ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและทดสอบค่าที ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้

1. ผู้ดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะสมองเสื่อมในกลุ่มทดลองหลังได้รับโปรแกรมการจัดสิ่งแวดล้อมที่บ้านร่วมกับการผ่อนคลายกล้ามเนื้อแบบก้าวหน้ามีภาวะเครียดต่ำกว่าก่อนได้รับโปรแกรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
2. ผู้ดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะสมองเสื่อมระหว่างกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมการจัดสิ่งแวดล้อมที่บ้านร่วมกับการผ่อนคลายกล้ามเนื้อแบบก้าวหน้ามีภาวะเครียดต่ำกว่ากลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

The purpose of this quasi-experimental research was to study the effect of home environment arrangement and progressive muscle relaxation program on stress in caregivers of older people with dementia. The participants consisted of 40 caregivers of older people with dementia at Prasat Neurological Institute and were divided into the experimental group and the control group with 20 people in each group. Both groups had similar characteristics in gender, age and length of time in caring. The experimental group received the home environment arrangement and progressive muscle relaxation programs and the control group received conventional nursing care. The experimental instrument was home environment arrangement and progressive muscle relaxation program with content validity test. The collected data instrument was Caregiver Strain Index (CSI) and was tested for reliability with Cronbach Alpha at .81. Research findings were analyzed using frequency, percentage, mean, standard deviation, and t-test. The major findings were as follows: 1. The experimental group after receiving the home environment arrangement and progressive muscle relaxation program had significantly lower stress than before receiving the program at the statistically significant level of .05 2. The experimental group after receiving the home environment arrangement and progressive muscle relaxation program had significantly lower stress than those who received conventional nursing care at the level of .05

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลองแบบศึกษา 2 กลุ่ม คือ ก่อนการทดลอง หลังการทดลองทันที หลังการทดลองเสร็จสิ้น 2 สัปดาห์ และ 4 สัปดาห์ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการระลึกความหลังต่อการรู้คิดของผู้สูงอายุสมองเสื่อมในสถานดูแลระยะยาว กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้สูงอายุสมองเสื่อมระยะเริ่มต้นถึงระยะปานกลางที่พักอาศัยในสถานดูแลระยะยาว เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง จำนวน  40 คน แบ่งออกเป็น 2 กลุ่มคือ กลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 20 คน จับคู่กลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลองที่มีคุณสมบัติคล้ายคลึงกัน (matched pair) ในด้าน อายุ เพศ ระดับการศึกษาซึ่งกลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการระลึกความหลังตามโปรแกรมเป็นระยะเวลา 8 สัปดาห์ ในกลุ่มควบคุมจะได้รับการพยาบาลตามปกติของสถานดูแลระยะยาว เครื่องมือที่ใช้ในการทดลองได้แก่ โปรแกรมการระลึกความหลัง แบบสอบถามส่วนบุคคล แบบทดสอบสมรรถภาพสมองเบื้องต้น ฉบับภาษาไทย และแบบประเมินความสามารถในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวัน วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าเฉลี่ย ร้อยละ ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติทดสอบที
ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้
1. การรู้คิดของผู้สูงอายุสมองเสื่อมหลังได้รับโปรแกรมการระลึกความหลังทันที และระยะติดตามดีกว่าก่อนได้รับโปรแกรมการระลึกความหลังอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
2. การรู้คิดของผู้สูงอายุสมองเสื่อมกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมการระลึกความหลังทันที และระยะติดตามดีกว่ากลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

Thai quasi experimental pretest-posttest control group design with 2 weeks and 4 weeks follow up research aimed to study the effects of reminiscence program on cognitive function of older people with dementia in long-term care facility. The sample were obtained from the purpusesive sampling consisted of 40 older persons with mild to moderate dementia who resided at long-term care facilities in Bangkok. The first group of 20 participants was assigned to a control group and the second group of 20 participants was assigned to an experimental group. Participants from both groups had similar characteristics in terms of age, gender and education. The experimental group underwent a reminiscence program and the control group received routine treatment. Reminiscence program was performed once a week for 8 weeks. The measurements were performed using Mini-Mentral state Examination Thai version 2002 (MMSE-T 200). Data were analyzed using descriptive (mean, percentage, standard deviation), t-test statistics and one-way analysis of variance Repeated measure.
The research results were summarized as follows;
1. The mean of cognition function among older persons with dementia in the experimental group after receiving the reminiscence program was significantly lower than the average score before receiving the program (p < .05).
2. The mean of cognition function among older persons with dementia in the experimental group after receiving the reminiscence program was significantly lower than those who received conventional nursing care (p < .05).

Executive Summary
Thailand has been in an aging society. Ageing population (60+ years old) will increase from 13.2 to 32.1 percentage points in 2040. Older people with physical limitation on activity daily living and mental limitation are expected to be increased.
Regarding the aging society, the National Health Security Office (NHSO) has been developed a strategy on community-based long term care services during 2014-2018, which covers both health care services and social support. The strategy aims to promote independent of older persons and support families on appropriated caring their elders, which should be the most sustainability measures. Assessment tools are required for classify dependency level of elders for proper benefit packages according to their needs.
This study aims to test the assessment tool for classify dependency level and their needs. Study population were elderly with dependency level in 7 districts. One district, Lamsonthi, is selected to explore services and cost of services for elderly with physical disability and mental limitation. Mixed methods research design, which used both qualitative research and (quantitative research.
Review literature found that assessment for long term care services can be separate into 2 parts. The first part is assessment for eligibility and payment proposes, which mainly are done by private insurance for disability insurance, public insurers or government agencies. The second part is social welfare assessment and clinical assessment for providing appropriated care for each individual case. It is clearly seen that mission of assessment and data requirements are the main reason to separate the assessment into two parts.
Assessment for eligibility in England, Singapore and Japan found that these countries use time motion study to classify needs of dependency people and workload of carer into level of care needs. The care needed levels are separate into categories of different payment levels. However, assessment for providing care - which is done by care manager include care team- is based concept of “quality of life.” It needs assessment on clinical status, psychological status, cognitive function, environment and social conditions. Financing of public long-term care service, universal approach or targeting the poor approach, is vary according to context of countries. Different in culture, social justice and political ideology play crucial roles on the design.
Result of this study on testing the assessment tool for eligibility, which is divided into screening and second assessment by care manager found that;
Screening test has Internal Consistency Reliability with Cronbach’s Alpha = 0.92 (n = 221 in 7 districts) on differentiation of high dependency group and moderate dependency group.
Assessment for eligibility also has high Internal Consistency Reliability with Cronbach’s Alpha = 0.85 (n = 216 in 7 districts)
This study also compared essential services between the lists, which was done by the task force on benefit package for long-term care and “needs” from direct assessment on older persons with disability in this study. Regarding moderate dependency group, only 7 items out of 32 health service items of the task force tool have frequency more than 50 percentage points of total studied population, and only 17 items out of 72 social support items have frequency more than 50 percentage points of total studied population. However, for high dependency level group only 12 items out of 39 health service items of the task force tool have frequency more than 50 percentage points of total studied population, and only 21 items out of 70 social support items have frequency more than 50 percentage points of total studied population.
Qualitative study in 8 moderate dependency and high dependent group at Lumsonthi district found that these older people got health care services and personal care on activity daily living. However, there were still room for quality improvement on services e.g. prevention dependency, rehabilitation, dementia care, mental care, supportive and palliative care. Knowledge to provide care and using appropriate technology are needed to decrease the gap.
Focus group with geriatrician, nursing experts on Gerontological nursing and mental health care, researchers, health care personnel using both quantitative data and qualitative. The data were concluded that dependency level for eligible older persons should be classified into 5 levels according to level of physical dependence together with level of dementia;
High physical dependence with unable to do any ADL and severe dementia (A++),
High physical dependence and unable to do any ADL, but can communicate (A+),
High physical dependence with capability to do some ADL and communicate (A),
Moderate dependence with moderate dementia (B+),
Moderate dependence with early dementia (B)
Long-term care activities can be divided into 2 groups, administrative long-term care services and Long-term care service activities. Long-term care service activities can be further separated into preparation for long-term care service, traveling, home services and environment modification. Analysis using “modified” Time-driven Activity Based Costing (TABC) for 5 level of dependency found that unit cost per month of long term care services for personal care and medical care (exclude drug cost) found that unit cost per month is 5,905 Baht, 6,427 Baht, 8,699 Baht, 5,512 Baht and 5,779  Baht for an older people with high physical dependence with unable to do any ADL and severe dementia (A++), high physical dependence and unable to do any ADL, but can communicate (A+), high physical dependence with capability to do some ADL and communicate (A), Moderate dependence with moderate dementia (B+) is and Moderate dependence with early dementia (B) respectively.
In conclusion, this study confirmed that screening tool and assessment tool have high reliability and validity. However, modification of assessment for dementia is needed for separate level of care into 5 levels. Standard of care for physical and mental limitation include care for dementia is needed for assessment for care of individuals. Environmental modification and social support also another improvement area. Health care team, personal of local authorities, volunteers, and caregivers are needed to receive more training for appropriate care and utilization of appropriated technologies. This study has limitation on time and study population. Research and development on level of dependency and cost should be studied again with larger study population.

Thailand has recently entered into the ageing society with the increasing number of older people who are suffering from chronic illnesses and needed a higher level of care. Thus, the increasing demand for long-term care facilities is inevitable; the lack of national long-term care standards has brought the concerning of quality of care provided that is a key factor led to the quality of life of residents.
The descriptive research using mixed method with systematic literature reviewed from 10 countries and 6 focus groups of stakeholders throughout Thailand had been carried out. The aims of this research were:
1. To assess current situation and need for standard of care for dependent older persons in long-term care facilities.
2. To assess the current situation of the regulatory system for long-term care facilities.
3. To develop care standards and guidelines for dependent older persons in long-term care facilities in the Thai context and the possibility of bringing standards into practice.

Results and discussions:
1. Regulation and control for long-term care are urgently needed. Although Older People Act 2003, 2009 has indicated that the quality of care for older persons needs to be encouraged, the national long-term care standard has yet developed. There is no public nursing home available, public residential home for indigent older people have unintentionally turned to be long-term care facilities without adequate facilities and staffs. Private long term care facilities don’t have to be authorized, accredited or certified. Care practices and price vary among facilities.
2. The role of central government agencies and local governments on establishment of the regulatory system is needed to be clear. Central government has to prepare stances and strategies. The local authority is considered to be a regulator at local level. All residents must be protected for their own rights and dignity with the same standard.
3. The first step of mandatory care standard and guideline should be in the process of licensing for long term care facilities, Thailand has a voluntary hospital accreditation system, which has got high reputation in public and among hospitals. Therefore, it is possible to develop a mechanism to extend the voluntary long term care accreditation from this hospital accreditation setting.
4. The appropriated care standard in the Thai context should be classified by structure, process and outcomes of care into 7 domains and 70 standards. The structure of care consisted of 3 domains: physical environment, staff and management with 28 standards; the process of care consisted of 3 domains: care service, safety of care and participation with 32 standards; and the outcomes of care consisted of 1 domains, satisfaction and quality of care with 10 standards.
5. Regarding the financial sustainability of long-term care system in Thailand, long term care at home must be the first choice. Institutionalized care should be an option for those who cannot care at home. General taxes are the main source of finance for public long-term care especially for indigent people similar to almost every country. Long-term care insurance, which is found in some countries, needs more studies for applications in the Thai context.

Conclusion: Thailand is in an urgent need for establishing regulatory mechanism together with care Standard and service guideline for dependent older persons in Long-term Care Institutions. Focus groups of stakeholders from both public and private facilities, representative of local governments and central governments include experts agreed upon the first draft of the care standard, and regulation mechanism.

Abstract
This study, titled “Estimating the Cost of Institutional Long Term Care: A Case Study of Thammapakorn Social Welfare Development Center for Older Persons, Chiang Mai Province”, has two objectives: to document the details of the provision of institutional long term care and to quantify the cost of providing such care by Thammapakorn Social Welfare Development Center for Older Persons. The study was conducted during 1 January – 31 December 2014. The population was the 104 residents of the Center. Based on the selection criterion of moderate-severe ADL limitations, a sample of 24 residents was drawn; all of them lived in Building No. 5, also known as the Sa-Ngob-Suk (“Peaceful”) Building. They were followed for 3 consecutive days and all their activities were recorded.  Data from the activity logs were adequately rich to offer a description of what constituted institutional long term care at Thammapakorn Social Welfare Development Center and to make possible both facility-level costing (N = 104) and individual-level costing (N = 24).
To estimate the cost of care at Thammapakorn Social Welfare Development Center, two methods were used. According to Method 1 (based on straight line depreciation method), the daily cost of providing long term care to an average resident (N = 104) was 400.07 Thai Baht (THB henceforth). The daily costs of providing long term care to a resident with complete ADL disability (N = 19), with severe ADL disability (N = 4), with moderate ADL disability (N = 1) and with mild-no ADL disability were 461.39 THB, 456.91 THB, 445.20 THB and 383.27 THB respectively. According to Method 2 (based on a combination of double-declining and straight line depreciation methods), the daily costs of providing long term care to an average resident, a resident with complete ADL disability, a resident with severe ADL disability, a resident with moderate ADL disability and a resident with mild-no disability were 449.89 THB, 445.42 THB, 433.71 THB and 373.80 THB. Clearly, the cost of long term care provision increases, albeit non-linearly, with ADL disability.
In addition, it was also found that the budget that the government allocated to Thammapakorn Social Welfare Development Center was inadequate. Approximately 16 – 17% of the estimated costs came from cash and non-cash donations through the Foundation for the Welfare of the Aged in the North (F.W.A.N), which in fact had been set up by the Center itself. The implication was that, relying on the budget from the government alone, the quality of long term care provided at Thammapakorn Social Welfare Development Center would have been compromised. 
With regard to the standard of care, based on the sample of residents living in Building No. 5, it was found that long term care by Thammapakorn Social Welfare Development Center mostly involved the provision of basic needs and general assistance with ADL difficulties. Such level of care was considered insufficient in helping the elders to maintain or improve self-care capacity and in delaying the deterioration of their health. In other words, the Center was unable to provide the standard of care with which/an environment in which the residents could enjoy a good quality of life and could die peacefully and with dignity.
Also, long term care at Thammapakorn Social Welfare Development Center was given mostly by nursing/care assistants. With respect to the number of full time nurses, practical nurse, physiotherapists and occupational therapists, the Center was considered too understaffed to be able to provide quality care in an efficient manner. Future evaluations of long term care outcomes at Thammapakorn Social Welfare Development Center should include as one of the main indicators satisfaction with work of staff members. 
บทคัดย่อ
โครงการการประมาณการต้นทุนการจัดบริการดูแลระยะยาวผู้สูงอายุในสถาบัน: กรณีศึกษาศูนย์พัฒนาการจัดสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุบ้านธรรมปกรณ์ จังหวัดเชียงใหม่ จัดทำขึ้นเพื่อศึกษารายละเอียดของการจัดบริการดูแลระยะยาวผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพา และศึกษาต้นทุนของการจัดบริการดูแลระยะยาวผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพาภายในศูนย์พัฒนาการจัดสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุบ้านธรรมปกรณ์ โดยโครงการนี้ได้ดำเนินการในระหว่าง 1 มกราคม - 31 ธันวาคม 2557 มีผู้สูงอายุที่พักอาศัยอยู่ในศูนย์พัฒนาการจัดสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุบ้านธรรมปกรณ์ (เชียงใหม่) จำนวน 104 ราย (N = 104) เป็นประชากรในการศึกษา และกลุ่มตัวอย่างในการศึกษาเป็นผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในอาคาร 5 (อาคารสงบสุข) ที่มีภาวะพึ่งพาในระดับปานกลางถึงระดับสูง จำนวน 24 ราย (N = 24) สำหรับการศึกษาการจัดบริการดูแลระยะยาวผู้สูงอายุนั้น ผู้วิจัยจะทำการประเมินภาพรวมของการจัดบริการผ่านการเก็บข้อมูลกิจวัตรประจำวันของผู้สูงอายุในกลุ่มตัวอย่างแต่ละคนตลอด 24 ชั่วโมง ต่อเนื่องกันรวม 3 วัน และสำหรับการศึกษาต้นทุนของการจัดบริการดูแลระยะยาวผู้สูงอายุนั้น ผู้วิจัยจะทำการประมาณการต้นทุนออกเป็นต้นทุนเฉลี่ย (N = 104) และต้นทุนรายบุคคล (N = 24)
การศึกษาต้นทุนของการจัดบริการดูแลระยะยาวผู้สูงอายุนั้น ผู้วิจัยได้นำเสนอวิธีประมาณการต้นทุน 2 วิธี สำหรับวิธีประมาณการต้นทุนแบบที่ 1  (ใช้วิธีคำนวณค่าเสื่อมราคาแบบเส้นตรงสำหรับอาคารสถานที่ ยานพาหนะ และครุภัณฑ์ทุกประเภท) ผลการศึกษาพบว่าต้นทุนการดูแลระยะยาวของผู้สูงอายุเฉลี่ยต่อคนต่อวัน (N=104) เป็น 400.97 บาท หากพิจารณาเฉพาะผู้สูงอายุที่ต้องพึ่งพาผู้อื่นทั้งหมด (N=19)  ที่พึ่งพาผู้อื่นในระดับมาก (N=4) และพึ่งพาผู้อื่นในระดับปานกลาง (N=1) จะคิดเป็น 461.39 บาท  456.91 บาทและ 445.20 บาทต่อคนต่อวัน ตามลำดับ ส่วนผู้สูงอายุที่พึ่งพาผู้อื่นในระดับน้อยถึงน้อยที่สุด (N=80) มีต้นทุนการดูแลระยะยาวอยู่ที่ 383.27 บาทต่อคนต่อวัน และสำหรับวิธีประมาณการต้นทุนแบบที่ 2 (ใช้วิธีคำนวณค่าเสื่อมราคาแบบยอดลดลงทวีคูณสำหรับอาคารสถานที่และยานพาหนะ และแบบเส้นตรง สำหรับครุภัณฑ์ทุกประเภท โดยกำหนดอายุการใช้งานที่นานกว่าวิธีคิดต้นทุนแบบที่ 1) สะท้อนให้เห็นถึงตัวเลขของต้นทุนที่น้อยกว่าวิธีแรก โดยต้นทุนการดูแลระยะยาวของผู้สูงอายุเฉลี่ยต่อคนต่อวัน (N=104) คิดเป็น 391.03 บาท สำหรับผู้สูงอายุที่ต้องพึ่งพาผู้อื่นทั้งหมด (N=19) ที่พึ่งพาผู้อื่นในระดับมาก (N=4) และพึ่งพาผู้อื่นในระดับปานกลาง (N=1) คิดเป็น 449.89 บาท 445.42 บาท และ 433.71 บาทต่อคนต่อวันตามลำดับ และในกลุ่มผู้ที่พึ่งพาผู้อื่นในระดับน้อยถึงน้อยที่สุด (N=80) นั้นมีต้นทุนการดูแลระยะยาวอยู่ที่ 373.80 ต่อคนต่อวัน ทั้งหมดนี้ชี้ให้เห็นว่าระดับการพึ่งพาบุคคลอื่นและต้นทุนการดูแลระยะยาวมีความสัมพันธ์เชิงบวกที่ไม่เป็นเส้นตรง (Non-linear positive relationship)
นอกจากนี้ ยังพบด้วยว่างบประมาณจากภาครัฐเพียงลำพังไม่เพียงพอ โดยประมาณร้อยละ 16-17 ของต้นทุนของศูนย์พัฒนาการจัดสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุบ้านธรรมปกรณ์นั้นได้มาจากเงินบริจาคผ่านมูลนิธิสงเคราะห์ผู้สูงอายุภาคเหนือ ผลการศึกษานี้สะท้อนให้เห็นว่า การจัดสรรงบประมาณของรัฐบาลเพื่อการดูแลผู้สูงอายุในสถาบันโดยปราศจากแหล่งเงินสนับสนุนอื่นหรือทรัพยากรที่ไม่ใช่ตัวเงินจากแหล่งอื่นจะไม่สามารถทำให้เกิดบริการที่มีคุณภาพเทียบเท่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน
จากการพิจารณาข้อมูลกิจกรรมการให้บริการดูแลผู้สูงอายุในกลุ่มตัวอย่างที่อาศัยอยู่ในอาคาร 5 (อาคารสงบสุข) พบว่า ส่วนใหญ่เป็นการให้การช่วยเหลือในด้านปัจจัย 4 และช่วยเหลือในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวัน (ADLs) โดยทั่วไป อย่างไรก็ดีอาจยังไม่เพียงพอที่จะช่วยฟื้นคืนสภาพ การธำรงรักษาสภาพ และชะลอความเสื่อมถอยของอาการ เพื่อส่งเสริมคุณภาพชีวิตและเสียชีวิตโดยปราศจากความทุกข์ทรมานและมีศักดิ์ศรีตามคุณภาพและมาตรฐานการดูแลผู้สูงอายุระยะยาวที่ควรจะเป็น
ในทีมผู้ที่ให้การดูแลโดยตรงมีแต่พี่เลี้ยงที่ให้การดูแลโดยตรงเกือบทั้งหมด ทำยังขาดอัตราพยาบาลหรือผู้ช่วยพยาบาล รวมทั้งนักกายภาพบำบัดและนักกิจกรรมบำบัดที่อยู่ประจำ เพื่อให้การดูแลมีคุณภาพและมีที่มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น และควรประเมินผลความพึงพอใจผู้ให้บริการในการประเมินผลลัพธ์ในการดูแลด้วย

"Thailand is a Buddhist country located on the mainland of southeast Asia, where 3-generation homes are still common. Care of older adults is primarily a family responsibility. Recent policy changes mean that all Thais are now eligible for services through the national health care system. Almost half the population has no retirement pension, leaving responsibility for support of older adults largely to extended family. Long-term care is becoming a serious concern as the population ages, women move into the workforce, and family size decreases. Thai researchers have focused on issues related to health and nutrition, income security, housing, general population aging, local and community care and services, information and education, and quality of life. There is currently no formal long-term care system.

Key words
Asian and Pacific Rim older adults
Caregiving—Formal
Caregiving—Informal
Culture
Income/pension
Intergenerational relationships

© The Author 2013. Published by Oxford University Press on behalf of The Gerontological Society of America. All rights reserved. For permissions, please e-mail: journals.permissions@oup.com.
""

Quality of Care in Long-term Care Facilities in Bangkok and Metropolis

Siriphan Sasat, Ph.D., R.N.,* Miel W. Ribbe, Ph.D., M.D., ** Carol O. Long, Ph.D., R.N.*** 

Background: The number of care-dependent older persons residing in Thailand is expected to increase in the coming decades. The quality of care in long-term facilities (LTCF) is unknown.

Objective:  The aims of this study were to describe the demographic information of LTCFs and their administrators and to assess the quality of care in LTCF in Bangkok, Thailand, and surrounding metropolis.

Method: Thirty-seven administrators out of 118 LTCS in Bangkok and metropolis representing a wide range of care settings agreed to participate in this study. Research instruments consisted of demographic information about LTCFs’ administrators, a Facilities Questionnaire, and Quality of Care Assessment Instrument. This descriptive study analyzed the primary characteristics of these facilities, their administrator and quality of care.

Results: The findings revealed that 81 percent of facilities administrators were female, 32.4 percent age between 40-49 years and 48.6 percent were of the highest administrative position. Their responsibility included administration, services provision, and development. Sixty five percent of facilities (n=24) were private nursing homes and the number of beds ranged from 3-338 ( =60.3; SD=78.5) and the cost of care range from 13,000-60,000 baht/month ( =24,166.7; SD=11,392.7). The average number of residents in each facility was 36.6 (SD=51.4) and the 62.8 percent of the residents were female.  The number of staff ranged from 3 to 568 ( =67.4; SD=194.1) and services provide including health promotion, disease prevention, treatment, rehabilitation, and palliative care. The quality of care in LTCFs was reported to be ‘good’ ( =3.83; SD=1.18). The structure was found to have the highest average score, follow by outcome and process. Palliative care unit had quality of care at a very good level while residential homes reported quality of care at a moderate level.

Recommendation: These findings provide a foundation of the existing quality of care for care improvement in further research and policy planning.

Acknowledgement: This work (AS518A) was supported by the Higher Education Research Promotion and National Research University Project of Thailand, Office of the Higher Education Commission.



--------------------------------------------------------------
*Assistant Professor, Faculty of Nursing, Chulalongkorn University, Bangkok, Thailand
**Professor of Nursing Home Medicine, VU University Medical Centre, Amsterdam, the Netherlands
***Adjunct Faculty, Arizona State University College of Nursing and Healthcare Innovation, Phoenix, Arizona, USA
""

สำนักงานคณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ (สช.) ไขกุญแจความสำเร็จในการริเริ่มสร้างระบบดูแลระยะยาวสำหรับผู้สูงอายุภาวะพึ่งพิง มติจากสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ ครั้งที่ 2 ชี้คุณค่าสมัชชาสุขภาพแห่งชาติจากการสานพลังทุกภาคส่วน รุดหน้าขับเคลื่อนนโยบายสาธารณะเพื่อสุขภาพ พร้อมประกาศความพร้อมสำหรับสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ ครั้งที่ 4 วันที่ 2-4 กุมภาพันธ์ ศกนี้ ณ ศูนย์ประชุมสหประชาชาติ กรุงเทพฯ

  วันนี้ (27 มกราคม 2555) ที่สำนักงานคณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ (สช.) เวที “สช.เจาะประเด็น” หัวข้อ “คุณค่ามติสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ : สุขภาวะผู้สูงอายุในภาวะพึ่งพิง” ได้รายงานความคืบหน้าในการผลักดันมติสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ ครั้งที่ 2 พ.ศ.2552 ชื่อมติ “การพัฒนาระบบการดูแลระยะยาว สำหรับผู้สูงอายุที่อยู่ในภาวะพึ่งพิง” ซึ่งต้องนำเสนอต่อที่ประชุมสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ ครั้งที่ 4 พ.ศ.2554 อันเป็นไปตามที่ระบุในมติดังกล่าว

นายสุพัฒน์ ธนะพิงค์พงษ์     
  นายสุพัฒน์ ธนะพิงค์พงษ์ ประธานคณะกรรมการขับเคลื่อนและติดตามผลการดำเนินงานตามมติสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ กล่าวว่า “เรื่องการนำมติสมัชชาสุขภาพแห่งชาติไปสู่การปฏิบัติเป็นเรื่องที่ทาง คสช. (คณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ) ให้ความสำคัญมาก จึงได้ตั้งกลไกที่ชื่อ คณะกรรมการขับเคลื่อนและติดตามผลการดำเนินงานตามมติสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ หรือ คมส. เป็นกลไกทำหน้าที่วางกลยุทธ์การขับเคลื่อน โดยเน้นการประสานความร่วมมือกับองค์กร หน่วยงาน และพื้นที่ต่าง ๆ ให้เข้ามาทำงานร่วมกัน ซึ่งในช่วงสามปีที่ผ่านมา มติสมัชชาสุขภาพแห่งชาติได้ก่อให้เกิดคุณค่าต่อสังคมหลายด้าน อาทิ เป็นสิ่งที่นำไปสู่การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ของผู้คนที่ทำงานในเรื่องเดียวกันให้เข้ามาร่วมกับออกแบบการทำงาน มีการจัดทำแผนยุทธศาสตร์ จัดตั้งกลไกทำงาน เกิดการศึกษาวิจัยเพิ่มเติมตามที่มติกำหนด นอกจากนั้น ยังมีองค์กร หน่วยงานทั้งในส่วนกลางและพื้นที่ นำมตินี้ไปอ้างอิงในการจัดทำแผนงาน โครงการต่างๆ มากมาย“อย่างไรก็ตาม ยังพบปัญหาอุปสรรคที่ท้าทายต่อการดำเนินงาน ไม่ว่าจะเป็นการสร้างการรับรู้ต่อสังคมในวงกว้าง การสร้างความเป็นเจ้าของสมัชชาสุขภาพแห่งชาติขององค์กร หน่วยงาน และพื้นที่ร่วมกัน สำหรับในเรื่องการนำมติสมัชชาสุขภาพแห่งชาติว่าด้วยการดูแลสุขภาวะของผู้สูงอายุในภาวะพึ่งพิงนั้น ถือเป็นกรณีศึกษาที่น่าสนใจ คือเป็นมติที่นำไปสู่การสร้างเครือข่ายการทำงานระหว่างหน่วยงานต่าง ๆ ให้เข้ามาทำงานร่วมกัน มีการกำหนดบทบาทหน้าที่ของแต่ละองค์กร แล้วนำมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้เพื่อแบ่งปันกันจึงถือเป็นกระบวนการทำงานที่ถือเป็นตัวอย่างการทำงานที่ดีตัวอย่างหนึ่ง”

นายแพทย์นันทศักดิ์ ธรรมานวัตร์   
  ด้านนายแพทย์นันทศักดิ์ ธรรมานวัตร์ ผู้อำนวยการสถาบันเวชศาสตร์ผู้สูงอายุ กรมการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข เผยว่าที่มาของมตินี้เกิดขึ้นจากปัญหาด้านโครงสร้างประชากรที่มีผู้สูงอายุในประเทศเพิ่มสูงขึ้นรวมกว่า 8 ล้านคน ถือเป็นสัญญาณแจ้งให้รัฐและเอกชนจำต้องสานพลังกับภาควิชาการและประชาสังคม เร่งเตรียมการวางระบบการดูแลพลเมืองกลุ่มนี้ เฉพาะอย่างยิ่งผู้สูงอายุที่อยู่ในภาวะพึ่งพิง ไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้ “มติผู้สูงอายุเป็นเรื่องของคุณภาพชีวิตในสังคม หากมีการขับเคลื่อนนโยบายด้านสังคม สุขภาพ และสิ่งแวดล้อม ผู้สูงอายุย่อมได้รับประโยชน์นี้แน่นอน และจากการทำงานที่ผ่านมา เราพบว่าการขับเคลื่อนนโยบายระดับชาติต้องประกอบไปด้วย 4 ภาคส่วน คือ ภาครัฐ องค์กรพัฒนาเอกชน (NGOs) องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น และภาคประชาชน ซึ่งต้องช่วยกันสร้างสิ่งแวดล้อมที่ดีและเหมาะกับผู้สูงอายุ องค์กรพัฒนาเอกชนควรสร้างสถานบริการอย่างเหมาะสม ภาครัฐเองก็ต้องจัดทำมาตรฐานของระบบการดูแล พร้อมปกป้องสิทธิและผลประโยชน์ของผู้สูงอายุ”เหตุผลสำคัญที่สังคมควรให้ความใส่ใจในการเตรียมระบบการดูแลระยะยาวให้แก่ผู้สูงวัยเหล่านี้คือการลดภาวะพึ่งพิงของประชากรกลุ่มนี้ที่จะเพิ่มขึ้นในอนาคตอย่างแน่นอน หากระบบที่ได้รับการจัดเตรียมไว้รับมือกับปัญหานี้มีประสิทธิภาพ เป็นที่ยอมรับของทุกภาคส่วน ตั้งแต่ระดับรัฐถึงท้องถิ่น ทุกชีวิตในสังคมก็จะมีคุณภาพ ผู้สูงอายุในครัวเรือนและชุมชนจะครองชีวิตด้วยตนเองอย่างสมศักดิ์ศรี ไม่เป็นภาระแก่สังคม “หากผู้สูงอายุมีภาวะพึ่งพิงสูง รัฐก็จะยิ่งต้องเข้าไปให้การคุ้มครอง หนุนเสริมคุณภาพชีวิตให้ดำรงอยู่ได้อย่างสมศักดิ์ศรีและอยู่ร่วมกับครอบครัวและชุมชนได้อย่างมีความสุข” นายแพทย์นันทศักดิ์ กล่าว

  สาระสำคัญข้อหนึ่งในมติดังกล่าวคือการให้หน่วยงานภาครัฐ เช่น กระทรวงสาธารณสุข รับหน้าที่ในการริเริ่มสร้างกลไกระบบดูแลผู้สูงอายุที่อยู่ในภาวะพึ่งพิง โดยกำหนดให้ครอบครัวและชุมชนเป็นฐานหลักในการดูแล ซึ่งคณะรัฐมนตรีสมัยนั้น (เดือนมีนาคม 2553) ได้มีมติให้ความเห็นชอบให้คณะกรรมการผู้สูงอายุแห่งชาติ (กผส.) เป็นกลไกหลักในการขับเคลื่อน ซึ่งต่อมา กผส.ได้แต่งตั้งกลไกขับเคลื่อนโดยมีปลัดกระทรวงสาธารณสุขเป็นประธาน โดยได้มีการจัดทำแผนปฏิบัติการผลักดันและขับเคลื่อนประเด็นการดูแลผู้สูงอายุระยะยาว (3ปี พ.ศ.2554-2556) ที่ระบุสามประเด็นหลัก มุ่ง บูรณาการโดยพร้อมเพรียงทั้งระดับท้องถิ่น ส่วนกลาง เป็นกรอบในการดำเนินการเรียบร้อยแล้ว

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ร.อ.หญิง ดร.ศิริพันธุ์ สาสัตย์     
  ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ร.อ.หญิง ดร.ศิริพันธุ์ สาสัตย์ อาจารย์ประจำคณะพยาบาลศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้สะท้อนให้เห็นบทบาทของภาครัฐต่อความก้าวหน้าของระบบการดูแลผู้สูงอายุในภาวะพึ่งพิง ซึ่งปัจจุบัน นับว่าได้รับการพัฒนามากขึ้น อาทิ กรมอนามัย กระทรวงสาธารณสุข และกระทรวงแรงงาน ได้เพิ่มหลักสูตรอบรมให้แก่ผู้ดูแลผู้สูงอายุด้านสุขภาพผู้สูงอายุและหลักสูตรอบรมผู้ดูแลผู้สูงอายุสำหรับพนักงานที่ทำหน้าที่ดูแลผู้สูงอายุ ตลอดจนกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ยังเข้ามาร่วมวางมาตรการทางสังคมให้ชัดเจนขึ้น รวมทั้งสภาการพยาบาล ยังได้ร่างมาตรฐานสถานพยาบาลผู้ป่วยเรื้อรังเพิ่มเติม ขณะเดียวกัน ระบบการดูแลผู้สูงอายุในครอบครัวก็คืบหน้าไปมากในการพัฒนาการเตรียมตัวและการอบรมก่อนออกจากสถานพยาบาล ที่เหลือคือการเชื่อมประสานข้อมูลอย่างมีประสิทธิภาพระหว่างโรงพยาบาล ชุมชน และครัวเรือน “สังคมไทยต้องสร้างค่านิยมใหม่ และต้องเริ่มทำความเข้าใจครอบครัวที่ขาดทักษะในการดูแลผู้สูงอายุที่อยู่ในภาวะพึ่งพิง ซึ่งบางกรณีก็ต้องการการดูแลที่ซับซ้อน ต้องใช้ทักษะทางการพยาบาลในการดูแล ซึ่งเกินความสามารถของครอบครัวจริง ๆ เราต้องทำให้ญาติไม่รู้สึกผิดที่พาผู้ใหญ่ไปสถานพยาบาล ซึ่งสถานบริบาลก็ต้องรู้ว่าตัวเองต้องดูแลผู้สูงอายุให้ได้มาตรฐาน ไม่ใช่ดูแลเพียงอยู่ไปวันๆ” ผศ.ร.อ.หญิง ดร.ศิริพันธุ์ สาสัตย์ เสนอแนะเพิ่มเติม

นายยอดศักดิ์ สุขโรจณี     
  ด้าน นายยอดศักดิ์ สุขโรจณี รองนายกองค์การบริหารส่วนตำบลบางสีทอง อ.บางกรวย จ.นนทบุรี พื้นที่ตำบลต้นแบบด้านการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุระยะยาว ได้กล่าวในมุมมองของผู้นำแผนไปปฏิบัติในพื้นที่จนเกิดผลในช่วงน้ำท่วมว่า “ที่นี่มีอาสาสมัครดูแลผู้สูงอายุรวมกว่า 40 คน เราได้จัดสถานที่อพยพให้แก่ผู้สูงอายุและครอบครัวที่อยู่บ้านชั้นเดียวสามารถอยู่ร่วมกันได้ ผู้สูงอายุที่อยู่ในภาวะพึ่งพิง เราจะสนับสนุนอุปกรณ์ขนย้ายหรือติดต่อให้หน่วยงานราชการมาช่วยเหลือ” รอง อบต.บางสีทอง กล่าวเพิ่มเติมว่า ต.บางสีทอง ได้ริเริ่มทำเรื่องนี้มาตั้งแต่ปี 2548 ด้วยต้องการสร้างทั้งทักษะและทัศนคติที่ดีต่อผู้สูงอายุ รวมทั้งการให้เกียรติและการให้ความเคารพผู้สูงอายุในตำบลบางสีทองซึ่งจะได้อยู่อย่างมีเกียรติ เมื่อถึงเวลาจากไปก็จากไปอย่างมีศักดิ์ศรี นี่คือตัวอย่างความสำเร็จเบื้องต้นของพลังขับเคลื่อนมติสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ ซึ่งส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยยะสำคัญ ตอกย้ำคุณค่าสมัชชาสุขภาพที่ให้ความสำคัญกับการได้มาของมติแต่ละเรื่องที่เรียกว่า “กระบวนการประชาธิปไตยอย่างมีส่วนร่วม” โดยสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ ครั้งต่อไป (ครั้งที่ 4) จะจัดขึ้นที่ศูนย์ประชุมสหประชาชาติ กรุงเทพฯ ระหว่างวันที่ 2-4 กุมภาพันธ์ 2555 ภายใต้แนวคิดหลัก “รับมือภัยพิบัติ จัดการภัยสุขภาวะ”

The trend of increasing numbers of older people who are frail and suffered from chronic illnesses has led to the need of continuing and long term care. However, caring in the family nowadays become more difficulty due to the socio-economical changed, family member work outside the home and older relatives has left un-attendant at home Thus, institutional care, such as, nursing home has been developed to serve this needed.

Nursing home was a place where provide nursing care 24 hours/day. This place was categorised to provide the highest nursing care. It was found that there was only private nursing home available in Thailand. However, the exactly number of nursing home could not be retrieved due to the variety of registration channels. Only 4 nursing homes were found registered under long-term care facilities. Nursing home care focus on rehabilitation for older people, but the services provide were differed from one place to another depend on staff competency of that setting. It was found that the majority of staff still lack of knowledge concerning on the care of older people. There were no existing quality assurance and quality control in nursing home, the hospital accreditation may not be suitable for this type of care. Nevertheless, in the government sector, the high level of care was found hidden in the Welfare residential home, where the majority of resident needed high level of care. Since there is no clear classification of level of care, thus the welfare residential home had to provide more health care than usual. The lack of professional care worker may lead to unmet resident need.

The findings from this study suggest that there is a need to separate registration of nursing home from other health care facilities. Level of care can be used for institutional facilities placement. Local authorities should be encouraged to participate in this type of care. Expanding services, such as day care, respite care and rehabilitation also needed. There also needs to develop care standard for older people, as well as establish standard of each institutions. Regulatory bodies and related professional bodies need to be formed for granting institutional accreditation in each setting. In practice, in house staff training, continuing study, and care assistant registration for practice also need to be promoted. Future study should focus on socio-economic profile for identifying the true need faced by nursing home residents, develop a proper level of care assessment tools, and develop nursing home accreditation, as well as the study on model of nursing home care by local authority.

บทคัดย่อ
การเพิ่มขึ้นของประชากรสูงอายุที่มีภาวะเปราะบางและเจ็บป่วยเรื้อรัง นำไปสู่ความ ต้องการการดูแลแบบต่อเนื่องและการดูแลระยะยาว แต่การดูแลในครอบครัวในปัจจุบันประสบปัญหา ยุ่งยากมากขึ้น จากสภาพเศรษฐกิจสังคมที่เปลี่ยนแปลงไป สมาชิกในครอบครัวต้องออกไปทำงานนอกบ้าน ทำให้ผู้สูงอายุขาดคนดูแล จึงมีการพัฒนารูปแบบการบริการผู้สูงอายุในสถานบริการเพื่อตอบสนอง ความต้องการที่เพิ่มขึ้น การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงเอกสาร (documentary research) โดยมี วัตถุประสงค์เพื่อทบทวนวรรณกรรมและสังเคราะห์องค์ความรู้เกี่ยวกับสถานบริบาลผู้สูงอายุ เพื่อวางกรอบข้อเสนอแนะเชิงนโยบายต่อสาธารณะและรัฐ และเพื่อได้มาซึ่งคำถามการวิจัยในประเด็นที่ยังขาด ความสมบูรณ์

ผลการศึกษาพบว่า สถานบริบาลผู้สูงอายุมีลักษณะให้บริการด้านสุขภาพแก่ผู้สูงอายุตลอด 24 ชั่วโมงสำหรับผู้ที่ต้องการการดูแลในระดับสูง จาก การศึกษาในประเทศไทยพบว่ายังไม่มีบริการ ดังกล่าวในภาครัฐมีแต่ในภาคเอกชน การจดทะเบียนของสถานพยาบาลเอกชนมีหลายลักษณะทำให้ไม่ สามารถทราบจำนวนสถานบริบาลผู้สูงอายุที่ชัดเจน บริการส่วนใหญ่เน้นการฟื้นฟูสภาพและลักษณะ การบริการแตกต่างกันไปตามศักยภาพของสถานบริบาลนั้นๆ ยังไม่มีการกำหนดสมรรถนะของผู้ให้บริการ บุคลากรส่วนใหญ่ยังขาดความรู้ความชำนาญในการดูแลผู้สูงอายุที่เจ็บป่วยเรื้อรัง ยังไม่มีการกำหนด มาตรฐานการดูแลและมาตรฐานสถานบริบาลผู้สูงอายุ ในภาครัฐพบว่ามีบริการดูแลระดับสูงแฝงอยู่ใน สถานสงเคราะห์คนชราสำหรับผู้พักอาศัยที่มีปัญหาสุขภาพ แต่เนื่องจากไม่มีการแบ่งระดับความ ต้องการการดูแลของผู้สูงอายุที่ชัดเจน ทำให้บุคลากรต้องแบกภาระการดูแลด้านสุขภาพมากขึ้น และด้วยข้อจำกัดด้านบุคลากรจึงอาจไม่สามารถตอบสนองความต้องการของผู้สูงอายุได้

ข้อเสนอแนะในเชิงนโยบาย ควรมีการจัดแบ่งประเภทการขึ้นทะเบียนสถานพยาบาลให้ ชัดเจนแบ่งระดับความต้องการการดูแลของผู้สูงอายุ ส่งเสริมองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เข้ามามีส่วน ร่วมในการจัดบริการ จัดทำมาตรฐานการดูแลและมาตรฐานสถานบริการผู้สูงอายุ จัดตั้งหน่วยงานที่ รับผิดชอบในการรับรองมาตรฐานและส่งเสริมให้มีการรับรองมาตรฐานสถานบริบาล ข้อเสนอแนะใน เชิงปฏิบัติ ควรมีการฝึ กอบรมบุคลากรเจ้าหน้าที่ทุกระดับก่อนเข้าปฏิบัติงาน และเปิดโอกาสให้มีการ ฝึกอบรมในขณะปฏิบัติงาน ส่งเสริมให้ผู้ปฏิบัติงานในสถานบริบาลมีการเรียนรู้อย่างต่อเนื่อง การ ศึกษาวิจัยที่ควรทำต่อไปคือการสำรวจข้อมูลความเจ็บป่วยและข้อมูลพื้นฐานของผู้ที่พักอาศัย การ พัฒนาระบบการรับรองมาตรฐานสถานบริบาลผู้สูงอายุ และศึกษารูปแบบในการให้บริการสถานบริบาล ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น

Thailand has recently become an ageing society with the population aged 60 years and over increasing to 11.9% in 2010, and it is expected to reach 25.1% by 2030. Nearly half of older population has some chronic illness. Research showed that dependency in activities of daily living had significantly increased in both males and females. The changes in population structure and in the prevalence of chronic illnesses could lead to an increasing number of dependent people who need more care. In addition, the migration of labor forces from rural to urban areas and women have been increasing their role in economic activities outside their homes, such changes inevitably deter individual household in providing care to their older members.

Long-term care system has become a public concern in Thailand for the past few years. It was started from a small scale studies and its findings has led to a more comprehensive studies on long-term care in both community and institution. The first official long-term care issue was brought into the National Health Assembly discussion in 2009 and it was accepted as one of the national health priority and have just report all the progression to the Assembly in early Feb 2012. Meanwhile, the national Committee on Elderly of Thailand also supports the development of long-term care by set-up a committee to follow up working on this particular issue. With collaboration from the government agencies, such as, Ministry of Public Health, Ministry of Social Development and Human Security, Ministry of Education, and the private agencies, such as, HelpAge International, UNFPA and others for profit and not for profit organisations. Since then, the initiative of long-term care system has been developed.

Research-based long-term care in Thailand is prominent. The systematic reviews in related issues have been carried out follow by the research and development design was found more common in this stage. It cover important various aspects of community and institutional long-term care, included, LTC needs, the need of person in LTC, Financing, quality of care, quality of Life, law and regulation, education and training for carers, volunteer, and LTC personnel.

Nevertheless, there still need more study, such as the more comprehensive study on quality of care, financing, and law and regulation. The most challenging issues are how to preserve the traditional family care in the modernization society and how to design the more effective long-term care system within the limited resources.

The purpose of this quasi-experimental study was to test the effect of sensory stimulation program on recovery in acute hemorrhagic stroke patient aged 60 and older. The sample consisted of 40 older persons with acute hemorrhagic stroke admitted to the Neurosurgery intensive care unit, intermediate care unit and neurosurgical ward at King Chulalongkorn Memorial Hospital. A matched-pair technique by age, location of lesion, Glasgow Coma Scale score and type of operation was use to assign patients into experimental and control group of 20 patients each. The instruments were the sensory stimulation program which was developed base on Sosnowski & Ustik (1994)‘s Theory and the Sensory Modality Assessment and Rehabilitation Technique (SMART) for assessing recovery. They were tested for content validity by 5 experts and for interrater and reliability were .83 and .86, respectively. The experimental group received a sensory stimulation program while the comparable group received a conventional care. Statistical techniques used in data analysis were means, standard deviation and t-test.

The result revealed that the recovery of the older person with acute hemorrhagic stroke receiving the sensory stimulation program was significantly higher than those who received conventional nursing care (P < .05).

Key words: Sensory Stimulation, Recovery, Older Person, Hemorrhagic Stroke

The purpose of this quasi-experimental research was to study the effect of Ankalung activity with group process on loneliness in older persons in residential home. The participants consisted of both elderly men and women living in residential home in Mahasarakham province and Thammapakorn residential home (Pho Krang) in Nakhonratchasima provice. The participants were divided into 2 groups, control group and experiment group, and each groups were divided into 2 sub-group consisted of 10 person per each sub-groups The activities were set out 3 days per week for 6 weeks with all together 18 times and the length of time was 1 - 1 ½ hours per each times. The participants from both groups were matched pair with gender, age, education and degree of loneliness. The experimental group received Ankalung activity with group process and the control group received regular caring. The instruments were demographic characteristics questionnaire and loneliness scale with the reliability of .96. The intervention instrument was the program of Ankalung activities and group process and was tested for validity by the expert. The data were analyzed using mean, percentage, standard deviation and t-test.
The results revealed that:
1. The participants in experiment group after participated in Ankalung activity and group process had statistically significant lower loneliness than before participation at the level of .05.
2. The participants in experiment group who participated in Ankalung activity with group process had statistically significant lower loneliness than the control group who received conventional care at the level of .05.

Keywords: activity, group process, loneliness, older persons

While there is an increasing need for institutional long-term care, however, there are still lacks of good practice guideline and registration bodies to regulate institutional long-term care. This study aims to explore the caring practice and to recommend of institutional long-term care model in Thailand. Qualitative research method, such as focus group discussion and in-dept interviews were carried out for seeking opinion and practice experience from 60 participants, included academic expertise, care providers, care receivers, and policy makers.

Two models of institutional long-term care were revolved; 1) low care model for older person who need social care and assisted living with minimal health care, such as residential home and assisted living. The staff included social worker, nurse, care assistant, physiotherapist and occupational therapist and 2) high care model for older person who need continuing care, nursing care and somewhat medical care due to being frail or chronically ill, such as nursing home and long-term care hospital. The staff included nurses, care assistant and medical doctors. Caring should focus on holistic care, comfort and spiritual care. Each model need to include philosophy of care and minimum care standard.

Policy recommendation are: to divide institutional long-term care into two levels, low care and high care; assigned low care institution to register with Ministry of Social Development and Human Security and the high care facility to register with Ministry of Public Health; to develop a minimum care standard at national level; to encourage local authority and private sector to participate in providing high care; and to encourage community hospital to provide intermediate care. Practice recommendation are: to develop a dependent assessment tools, to provide sufficient information related to national policy, to encourage volunteer to participate caring for older person.

Keywords: instutution, long-term care, older persons

The evolution of the pandemic in Thailand up to early May 2020.
The first reported case of Covid-19 in Thailand was in mid-January 2020: a 61-year-old woman returning from China. Later that month, the first confirmed case of community transmission was reported: a taxi driver who had frequent contact with foreign visitors. Initial restrictions on social contacts were quite limited and large gatherings were sometimes still permitted (including a Thai boxing stadium event on 6 March). This led to a rapid increase in the number of daily reported cases, which peaked at 188 on 22 March.
Since early March, a series of government measures have been rolled out, including bans on large gatherings for sporting events or other purposes and the closure of bars and restaurants. These measures coincided with a rapid fall in the numbers of reported daily infections. By 7 May the total number of reported cases stood at 3,004 and deaths attributed to Covid-19 at 56. In the light of this apparent success in keeping the pandemic in check, some lockdown measures are now being gradually relaxed.

Residential long-term care in Thailand before the pandemic.
A detailed study on care homes in Bangkok, based on fieldwork conducted in 2019 is available here: https://www.uea.ac.uk/documents/6347571/6504346/WP-55/2a384864-5397-53e6-751e-d2484c9e7af7.
The study notes that there is no unified government register or list of care homes, which means that information about the sector is very limited and unsystematic. The city of Bangkok contains two government-run care homes, with a combined capacity of 350 people. These government homes operate to some extent as shelters for indigent older people and do not admit people with pre-existing functional impairments. A small number of care homes are also operated by NGOs and religious organisations. However, the care home sector is dominated by private for-profit providers. Some of these run expensive facilities comparable to those in high-income countries. But there is also evidence of rapidly growing numbers of more informal, small-scale facilities. According to local key informants:
“There are thousands of them. You can find them on every corner of Bangkok.” And “There are places set up by non-experts who lack professional knowledge… It’s unclear who is responsible for registration or control.”
Responsibility for care home regulation is divided across different government departments and there are no official standards or service guidelines for the sector. Private providers for profit organisations are, theoretically, under the regulatory authority of the Ministry of Commerce for the tax purposes. Draft guidelines have been developed by the Ministry of Public Health, but are yet to be made into law.

Pandemic preparations in care homes.
The fieldwork, analysis and drafting of this paper were completed before the onset of the Covid-19 pandemic. Nevertheless, many of the findings have direct implications for responses to this new challenge in Thailand’s complex residential long-term care sector.
The limitations of state regulation and the absence of effective information and quality assurance systems have hampered the development of effective policy responses. Independently of the fieldwork conducted for this paper, in late April 2020 informal discussions were held with a small number of staff and directors in public and private residential facilities. In all private facilities, interviewees commented that no government guidance or advice for care homes had been made available to them. In the absence of guidance in Thai, several had resorted to translating guidance provided in English from the World Health Organisation and other sources. At the time of these interviews, private care home respondents reported there had been no specific contact with government agencies about the pandemic. In early May, the first set of official guidance was provided to government-run providers, but, to our knowledge, this has not been shared with NGOs or privately-run care homes.
In the absence of official guidance or support, the care homes we spoke to were taking matters into their own hands by adopting a number of emergency measures. Directors were acutely aware of how much the pandemic has affected care homes in high-income countries, where regulations, facilities and standards are generally much better.
Immediate responses have included, in some cases: improvements to hygiene, temperature screening, asking staff to move into the facility and to refrain from leaving, and postponing resident visits to hospitals and health centres. Respondents informed us that they had very little access to PPE or other protective equipment and that the situation was becoming increasingly tense and stressful for both staff and for residents.
To date, despite these concerns, there has not been a single reported case of Covid-19 infection in a care home anywhere in Thailand. There are, however, no grounds for complacency and it may well be just a matter of time until this situation quickly changes. As is true in many developing countries, past and ongoing policy neglect of residential LTC providers has left their residents and staff in an acutely vulnerable position
Note: The first guidance for COVID -19 for care home was released yesterday (12May20). It is a collaborative working between the Department of Health Service Support, Ministry of Public Health, and Department of Older Person, Ministry of Social Development and Human Security.

Thailand has made more progress than most LMICs in the region on LTC. A key strength of the Thai approach to LTC system development is the investment in and use of research and evidence to inform policy and program design. Secondly, the national definition of LTC and the emphasis on ageing in place has helped to guide the step-by-step approach towards LTC system coverage by starting with developing and expanding home- and community-based care (HCBC) support.

Nevertheless, there are many challenges to overcome as Thailand works towards a comprehensive, quality, integrated LTC system which ensures that the care needs of its population are met. There is an urgent need to clarify responsibilities for coordination and authority between key government agencies and between central and local authorities. Registration, regulation, national care standards and accompanying legislation need to be developed and implemented in order to progress towards the quality management of public and private care provision alike.

Care workforce shortages are a serious concern and a long-term workforce plan is needed to ensure that sufficient human resources are generated to meet the growing demand for care. Financing LTC will continue to be a challenge for Thailand and an LTC insurance system is likely to be needed. Expanding the HCBC pilot program will require a re-examination of the program’s financing. The program is currently financed through general revenue and is only available to 70% of the population covered by the UCS, without any option for others to buy the services. Local taxes or tax transfers may also be required to finance the social support elements of LTC while the UCS expands to include health-related LTC services.

Financing for institutional LTC is not on the policy agenda and the government does not intend to establish public LTC residential homes. Instead, it is focused on developing privately owned, age-friendly housing for active older people. Public support is available for vulnerable groups, but despite the growing need, institutional care support within these residential homes is not planned for or regulated. Private providers of residential LTC homes may be increasingly regulated to higher standards, which should improve the quality of care, but will also increase the cost of the private LTC services. This lack of care provision for those with severe care support needs is an important element to consider in planning. It is important that all parties should work to provide person-centered care and to support older people to attain the best possible quality of life, at home with the family, through community support, or when necessary, in residential care.

Thailand
Siriphan Sasat
Introduction

Thailand became an ageing society when the proportion of the population 60 years and older accounted for 10% - representing more than 6 million persons - in 2005. By 2016, that percentage had increased to 16.5% or more than 11 million persons, and it is projected that in 2021 at least one in five Thais will be aged 60 years and over (TGRI, 2016). Currently, Thailand has the highest share of an aging population among low and middle income countries in Southeast Asia and the Pacific, and is expected to have the highest ageing population share in the East Asia and the Pacific by 2040 (World Bank, 2016).

There is widespread preference for a family member, especially adult children, to provide personal care (Knodel, Teerawichitchainan, and Pothisiri, 2016). However, the transformation of the society from an agricultural to an industrial economy was accompanied by smaller family sizes as a result of successful family planning which led to the reduction of the future number of potential caregivers. Compared with past expectations, women tend to work outside the house, thus, the future caring situation for older persons in Thailand will be challenging.

This report gathered information from various sources including research reports and articles, and annual reports or reports from relevant government agencies in Thailand, such as the National Statistics Office, the Ministry of Public Health, and the Ministry of Social Development and Human Security.

บทสรุปสำหรับผู้บริหาร
________________________________________

การวิจัยเรื่อง “การพัฒนามาตรฐานและแนวทางการให้บริการผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพาในสถานดูแลระยะยาว” เป็นการศึกษาแบบผสมผสาน (Mixed method) ที่รวมทั้งการวิจัยเอกสารซึ่งเป็นประเภทหนึ่งของการวิจัยเชิงบรรยาย (descriptive research) และการวิจัยเชิงคุณภาพ (qualitative research) โดยการสนทนากลุ่ม เพื่อศึกษามาตรฐานการดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพาในสถานดูแลระยะยาว กลไกการควบคุมและกำกับมาตรฐานสำหรับสถานประกอบการผู้สูงอายุ การพัฒนามาตรฐานและแนวทางการดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพาในสถานบริการในบริบทของประเทศไทยและความเป็นไปได้ในการนำมาตรฐานไปใช้
การดำเนินการวิจัยระหว่าง เดือนสิงหาคม 2556 – กุมภาพันธ์ 2558 แบ่งออกเป็น 2 ระยะ คือ ระยะที่ 1 เป็นการวิจัยเอกสาร ในประเด็นมาตรฐานการดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพาในสถานดูแลระยะยาวและกลไกการควบคุมและกำกับมาตรฐาน สำหรับสถานดูแลผู้สูงอายุระยะยาว (Long-term care facilities) ในประเทศในทวีปอเมริกาเหนือ ยุโรป ออสเตรเลียและเอเชียรวมทั้งหมด 10 ประเทศ คือ ประเทศสหรัฐอเมริกา แคนนาดา อังกฤษ ฝรั่งเศส เนเธอร์แลนด์ สวีเดน ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ ญี่ปุ่น และเขตเศรษฐกิจฮ่องกง ร่วมกับการสนทนากลุ่มผู้เชี่ยวชาญ ผู้มีประสบการณ์การดูแลผู้สูงอายุและผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย กำหนดพื้นที่ศึกษาครอบคลุม 4 ภาค ภาคละ 1 กลุ่ม ได้แก่ ภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคกลาง ภาคใต้ รวมทั้งเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล อีก 2 กลุ่ม รวม 6 กลุ่ม กลุ่มละ 10 คน รวมผู้เข้าร่วมสนทนากลุ่มทั้งหมด 60 คน และการศึกษาระยะที่ 2 เป็นการสังเคราะห์ผลการศึกษาระยะที่ 1 ทั้งการวิจัยเอกสารและการสนทนากลุ่มเพื่อนำไปสู่การพัฒนามาตรฐานและแนวทางการดูแล กลไกการควบคุมกำกับมาตรฐานสำหรับสถานดูแลระยะยาว และจัดเวทีวิพากษ์โดยผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อศึกษาความเป็นไปได้ในการนำมาตรฐานไปใช้

ผลการศึกษา
1. ระบบการดูแลระยะยาว ในภาพรวมสามารถแบ่งออกเป็น 4 กลุ่มตามนโยบายการดูแลระยะยาวและแหล่งการคลัง คือ
1) สิทธิประโยชน์แบบถ้วนหน้าภายใต้การดูแลระยะยาวระบบเดียว อาจแยกระบบการดูแลระยะยาวออกจากระบบบริการสุขภาพเป็นสิทธิประโยชน์ จัดบริการคู่ขนานหรือเป็นส่วนหนึ่งของระบบบริการสุขภาพก็ได้ กลไกการจ่ายอาจมาจากภาษี เช่น ประเทศสวีเดน จากประกันสังคมหรือผสมผสาน เช่น เนเธอร์แลนด์ ญี่ปุ่น โดยมีการร่วมจ่าย
2) สิทธิประโยชน์แบบถ้วนหน้าภายใต้การดูแลระยะยาวแบบผสม ให้สิทธิแก่ประชาชนผ่านรูปแบบการดูแลที่หลากหลาย ส่วนใหญ่ให้บริการสุขภาพแบบถ้วนหน้าแต่การช่วยเหลือด้านสังคมจะคำนึงถึงฐานะของครอบครัว เช่น ออสเตรเลียและฝรั่งเศส บางประเทศกำหนดให้การช่วยเหลือด้านสังคมต้องมีการประเมินรายได้ เช่น ประเทศแคนาดา และนิวซีแลนด์
3) เน้นให้การช่วยเหลือเฉพาะผู้ยากไร้ ใช้วิธีประเมินรายได้และใช้แหล่งการคลังแบบภาษี เช่น ประเทศสหรัฐอเมริกาและอังกฤษ และ
4) กลุ่มประเทศที่กำลังพัฒนาระบบการดูแลระยะยาว
2. มาตรฐานการดูแลระยะยาวในสถานบริการ จากการสังเคราะห์มาตรฐานการดูแลระยะยาวในต่างประเทศ รวมทั้งผลที่ได้จากการวิจัยในประเทศไทย สามารถแบ่งมาตรฐานออกเป็น 7 ด้าน 70 มาตรฐาน โดยจัดหมวดหมู่มาตรฐานตามโครงสร้าง กระบวนการและผลลัพธ์ ดังนี้
1) มาตรฐานโครงสร้างในการดูแล (Structure of care) ประกอบด้วย 3 ด้าน 28 มาตรฐาน
1.1) ด้านสภาพแวดล้อมทางกายภาพ (Physical environment) มีทั้งหมด 6 มาตรฐาน
1.2) ด้านบุคลากร (Staff) มีทั้งหมด 6 มาตรฐาน
1.3) ด้านการจัดการ (Management) มีทั้งหมด 16 มาตรฐาน
2) มาตรฐานกระบวนการดูแล (process of care) ประกอบด้วย 3 ด้าน 32 มาตรฐาน
2.1) ด้านบริการดูแล (Care service) มีทั้งหมด 24 มาตรฐาน
2.2) ด้านความปลอดภัยในการดูแล (Safety of care) มีทั้งหมด 5 มาตรฐาน
2.3) ด้านการมีส่วนร่วม (Participation) มีทั้งหมด 3 มาตรฐาน
3) มาตรฐานผลลัพธ์ของการดูแล (Outcomes of care) ประกอบด้วย 1 ด้าน 10 มาตรฐาน
3.1) ความพึงพอใจและคุณภาพในการดูแล มีทั้งหมด 10 มาตรฐาน
รวมทั้งแบ่งมาตรฐานออกเป็น 3 กลุ่ม คือ 1) มาตรฐานขั้นพื้นฐานที่ใช้สำหรับการขอจัดตั้งสถานบริบาลซึ่งเป็นกระบวนการบังคับในทุกประเทศ จำนวน 32 มาตรฐาน 2) มาตรฐานควบคุมกำกับ เพื่อการตรวจสอบคุณภาพระหว่างการดำเนิน จำนวน 28 มาตรฐานและ 3) มาตรฐานส่งเสริม จำนวน 11 มาตรฐาน
3. กลไกการควบคุมและกำกับมาตรฐานสำหรับสถานประกอบการผู้สูงอายุ ในบริบทของประเทศไทย
เนื่องจากการระบบการดูแลระยะยาวนั้นครอบคลุมทั้งบริการสุขภาพและบริการด้านสังคม การกำหนดมาตรฐานจึงควรจำแนกเป็น 2 ส่วน คือ 1) มาตรฐานสถานสงเคราะห์หรือบ้านพักคนชราซึ่งยังช่วยเหลือตัวเองได้ ควรเป็นภารกิจของกระทรวงพัฒนาการสวัสดิการสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ และ 2) มาตรฐานสถานบริบาล หรือสถานดูแลระยะยาวในโรงพยาบาล ควรเป็นภารกิจของกระทรวงสาธารณสุข เนื่องจากการจัดบริการการดูแลระยะยาวสำหรับผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพาปานกลางถึงสูงมีความจำเป็นต้องใช้บุคลากรทางด้านสุขภาพในการจัดบริการ
การควบคุมกำกับให้เป็นไปตามมาตรฐาน ควรเป็นบทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เช่น กทม. อบจ. หรือ เทศบาลนครขนาดใหญ่ เพื่อทำหน้าที่ในการออกใบอนุญาตประกอบกิจการสถานบริบาลเอกชนตามมาตรฐาน โดยพิจารณาร่วมกับสำนักงานสาธารณสุขจังหวัด รวมทั้งดำเนินการตรวจประเมินคุณภาพบริการระหว่างการดำเนินการเป็นระยะๆ ทั้งในกรณีการขอเปิดกิจการดูแลที่บ้านและการดูแลในสถานบริบาล
การดำเนินการกำกับดูแลการจัดระบบบริการระยะยาวในชุมชนและในสถานบริบาล ควรมีคณะกรรมการระดับจังหวัดที่มีผู้ว่าราชการจังหวัดเป็นประธาน นายก อบจ เป็นเลขานุการ มีผู้แทนกระทรวงที่เกี่ยวข้อง ผู้แทนสภาผู้สูงอายุ ผู้แทนองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ร่วมเป็นกรรมการ เพื่อประสานแนวทางการทำงาน ในระดับอำเภอก็ควรมีกรรมการในลักษณะเดียวกัน แต่มีนายอำเภอเป็นประธานเพื่อจัดทำแผนและประสานงานภายในอำเภอ

ข้อเสนอแนะ
1 ข้อเสนอแนะเชิงนโยบาย
1) รัฐบาลควรพิจารณาออกกฎหมายการดูแลระยะยาวโดยตรงหรือเพิ่มเติมในกฎหมายที่เกี่ยวข้อง เพื่อให้มีการพัฒนามาตรฐานสถานดูแลระยะยาวและเกิดกลไกการกำกับมาตรฐานให้เป็นรูปธรรมมากยิ่งขึ้น
2) สนับสนุนให้มีการจัดตั้งคณะกรรมการกำกับดูแลคุณภาพการดูแลระยะยาวในระดับชาติ โดยมอบหมายให้กระทรวงสาธารณสุขกำกับดูแลมาตรฐานสถานบริบาลและให้กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์กำกับดูแลมาตรฐานสถานสงเคราะห์และบ้านพักคนชรา
3) สนับสนุนให้มีการจัดตั้งคณะกรรมการประกันคุณภาพในระดับท้องถิ่นหรือองค์กรอิสระที่ทำหน้าที่การประกันคุณภาพสถานบริการดูแลระยะยาว และการควบคุมกำกับให้เป็นไปตามมาตรฐาน รวมทั้ง
4) ส่งเสริมให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เช่น กทม. อบจ. หรือ เทศบาลนครขนาดใหญ่ ทำหน้าที่ในการออกใบอนุญาตประกอบกิจการสถานบริบาล
5) ส่งเสริมให้มีการประเมินสถานบริบาลแบบสมัครใจ และมีหน่วยงานให้คำปรึกษาด้านการพัฒนามาตรฐานเพื่อให้ผ่านการประเมิน
6) ควรมีนโยบายการพัฒนาและเตรียมความพร้อมของบุคลากรทุกระดับให้มีสมรรถนะในการดูแลระยะยาวเพื่อรองรับผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพาที่เพิ่มมากขึ้น
2 ข้อเสนอแนะเชิงปฏิบัติ
2.1 ควรนำมาตรฐานที่ได้จากการวิจัยนี้ไปพัฒนาต่อยอดหาตัวชี้วัดในแต่ละมาตรฐาน ที่ต้องพัฒนาร่วมกันกับภาคีเครือข่ายที่เกี่ยวข้องเพื่อให้ได้ข้อตกลงร่วมกัน แล้วนำไปทดลองใช้เพื่อพัฒนาระบบการประกันคุณภาพสถานบริบาล
2.2 จัดทำหลักสูตรฝึกอบรมและจัดอบรมการดูแลระยะยาวแก่บุคลากรทุกระดับที่ทำงานในสถานดูแลระยะยาว
2.3 การพัฒนาเครือข่ายการดูแลระยะยาวเพื่อเป็นการแบ่งปันประสบการณ์ การเรียนรู้และพัฒนาตลอดจนการเข้าถึงข้อมูลความรู้การดูแลระยะยาว ในเขตภูมิภาคมากขึ้น
2.4 ควรมีการจัดทำเวปไซด์ในการเผยแพร่ข้อมูลข่าวสารและกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับมาตรฐาน การประกันคุณภาพสถานบริการดูแลระยะยาว รวมทั้งเผยแพร่สถานบริการที่ร่วมโครงการและผู้ผ่านการประเมินเพื่อให้ข้อมูลสถานบริการที่ให้บริการที่มีคุณภาพแก่สังคม

หนังสือการพยาบาลผู้สูงอายุ (ฉบับปรับปรุงครั้งที่ 5) เล่มนี้ นอกจากจะปรับปรุงเนื้อหาสาระเดิมให้เป็นปัจจุบันมากขึ้น จำนวน 8  บท คือ เรื่องบทบาทของพยาบาลผู้สูงอายุ: ทิศทางและแนวโน้ม ประเด็นทางด้านสังคมและวัฒนธรรมในการพยาบาลผู้สูงอายุ เพศสัมพันธ์ในผู้สูงอายุและบทบาทของพยาบาล การพยาบาลผู้สูงอายุที่มีภาวะเจ็บป่วยเรื้อรัง การพยาบาลผู้สูงอายุที่มีภาวะสมองเสื่อม การพยาบาลผู้สูงอายุที่มีภาวะพาร์กินโซนิซึ่ม การพยาบาลผู้ป่วยสูงอายุแบบประคับประคองและการดูแลระยะสุดท้าย และผู้ดูแลผู้สูงอายุและแนวทางในการช่วยเหลือ ยังเพิ่มเนื้อหาใหม่อีก 6 บท คือ เรื่องการสื่อสารในผู้สูงอายุ ภาวะวิกฤตและภาวะฉุกเฉินในผู้สูงอายุ การพยาบาลผู้สูงอายุที่มีภาวะซึมเศร้า การกระทำทารุณกรรมและการทอดทิ้งในผู้สูงอายุ การดูแลผู้สูงอายุระยะยาวในสถานบริการและในชุมชน และการฟื้นฟูสมรรถภาพในผู้สูงอายุ ที่มุ่งเน้นการดูแลโดยใช้ผู้สูงอายุเป็นศูนย์กลาง การดูแลแบบสหสาขาวิชาชีพและการบูรณาการทั้งทางด้านสุขภาพและสังคมในการวางแผนและแก้ไขปัญหา จึงเป็นหนังสือที่เป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับนักศึกษาพยาบาล พยาบาลวิชาชีพ อาจารย์พยาบาล และบุคลากรด้านสุขภาพในการดูแลผู้ป่วยสูงอายุ

ผู้ช่วยดูแลผู้สูงอายุ เป็นผู้ดูแลที่ได้รับการว่าจ้างที่มีความสำคัญอย่างยิ่งในการช่วยเหลือดูแลผู้สูงอายุทั้งที่อยู่ที่บ้านและในสถานดูแลระยะยาว เป็นอาชีพที่พบได้ในหลายๆ ประเทศ จากความหลากหลายของหลักสูตร มีขอบเขตความรับผิดชอบยังไม่ชัดเจน ยังขาดหน่วยงานหลักที่รับผิดชอบควบคุมกำกับการผลิตและรับรองมาตรฐาน ตลอดจนบันไดอาชีพยังไม่ได้รับการพัฒนา จึงทำให้มีผู้สนใจเรียนลดลง ในขณะที่แนวโน้มความต้องการผู้ช่วยดูแลผู้สูงอายุเพิ่มมากขึ้นจากการเป็นสังคมผู้สูงอายุและญาติไม่สามารถให้การดูแลตมลำพังได้ อาจนำไปสู่ภาวะขาดแคลนบุคลากรกลุ่มนี้และทำให้ไม่สามารถควบคุมมาตรฐานและค่าตอบแทนได้ ดังนั้นผู้เขียนจึงเสนอแนวทางในการพัฒนารูปแบบการประกันคุณภาพ เพื่อนำไปสู่การผลิตผู้ช่วยดูแลที่มีคุณภาพและเป็นการคุ้มครองผู้บริโภค รวมทั้งให้ข้อเสนอเชิงนโยบายและแนวทางปฏิบัติสำหรับการบริหารจัดการและธำรงรักษาผู้ช่วยดูแลผู้สูงอายุไว้ในระบบต่อไป

This report aims to share the current situation of long-term care (LTC) in Thailand, analyse key gaps in research and make recommendations for LTC in the country.

Background and definition of LTC: Over the past decade, Thailand has made significant progress towards developing a long-term care system, which it is working to strengthen, expand and improve. For older people with a degree of dependency, ageing in place remains the priority, and a community-based, home-care program is being rolled out across the country and provides a strong example for other Low- and Middle-Income Countries (LMICs) looking for feasible integrated home- and community-based care models. Institutional LTC is intended for those with complex care needs and insufficient caregiving support in the home.
As in many other Asian countries, the family usually takes care of older members with care support needs.  However, an increase in the number of older people, a decrease in the number of adult children, migration for work and increased female participation in the labor force are reducing the capacity of the family to provide care for their older members. Additionally, some older people have complex care needs which family carers cannot provide sufficiently.
Methods: This project began with desk research and a secondary literature review of long--term care in Thailand. Mapping was conducted of stakeholders relevant to LTC, of line ministries and other national, regional and local institutions and of identified key informants. An initial consultation to source information on LTC systems and trends in relation to investments was held. Interviews about knowledge, attitudes, beliefs and practices were conducted with stakeholders. When the gap analysis was complete, a consultative meeting with core organizations verified analysis and the findings were presented to the Deputy Minister of Finance and a smaller focus group provided feedback to the draft report. A national consultation with stakeholders was held to share the draft findings prior to the finalization of the report.
Findings and Discussion: Accurate statistics for the number of long-term care institutions and human resources are not available. Expenditure statistics, which were collected from the National Health Account, are underestimated. There is no on-going collection of LTC data in an information system. Moreover there is a lack of data on the number and type of LTC providers and human resources for LTC.
Thailand has made more progress than most LMICs in the region on LTC. A key strength of the Thai approach to LTC system development is the investment in and use of research and evidence to inform policy and program design. Secondly, the national definition of LTC and the emphasis on ageing in place has helped to guide the step-by-step approach towards LTC system coverage by starting with developing and expanding home- and community-based care (HCBC) support.
Nevertheless, there are many challenges to overcome as Thailand works towards a comprehensive, quality, integrated LTC system which ensures that the care needs of its population are met. There is an urgent need to clarify responsibilities for coordination and authority between key government agencies and between central and local authorities. Registration, regulation, national care standards and accompanying legislation need to be developed and implemented in order to progress towards the quality management of public and private care provision alike.
Care workforce shortages are a serious concern and a long-term workforce plan is needed to ensure that sufficient human resources are generated to meet the growing demand for care. Financing LTC will continue to be a challenge for Thailand and an LTC insurance system is likely to be needed. Expanding the HCBC pilot program will require a re-examination of the program’s financing. The program is currently financed through general revenue and is only available to 70% of the population covered by the UCS, without any option for others to buy the services. Local taxes or tax transfers may also be required to finance the social support elements of LTC while the UCS expands to include health-related LTC services.
Financing for institutional LTC is not on the policy agenda and the government does not intend to establish public LTC residential homes. Instead, it is focused on developing privately owned, age-friendly housing for active older people. Public support is available for vulnerable groups, but despite the growing need, institutional care support within these residential homes is not planned for or regulated. Private providers of residential LTC homes may be increasingly regulated to higher standards, which should improve the quality of care, but will also increase the cost of the private LTC services. This lack of care provision for those with severe care support needs is an important element to consider in planning. It is important that all parties should work to provide person-centered care and to support older people to attain the best possible quality of life, at home with the family, through community support, or when necessary, in residential care.

บทสรุปสำหรับผู้บริหาร

ที่มาและความจำเป็นของปัญหา
จากแนวโน้มการเปลี่ยนแปลงเข้าสู่ประชากรสูงอายุในสังคมไทย การขยายตัวของโรคเรื้อรังและภาวะทุพพลภาพ ส่งผลทำให้ผู้สูงอายุอยู่ในภาวะพึ่งพาและต้องการการดูแลมีจำนวนมากขึ้น ผู้สูงอายุต้องการการดูแลเพิ่มขึ้นทั้งการดูแลภายในครอบครัวและการดูแลในสถานบริการ คาดว่าความต้องการการดูแลในระดับมากจะเพิ่มสูงขึ้นมากกว่า 3 เท่าของความต้องการการดูแลในระดับปานกลาง ด้วยความต้องการการดูแลในสถานบริการที่มีแนวโน้มเพิ่มมากขึ้น แต่ยังไม่ปรากฏว่ามีข้อมูลพื้นฐานของสถานบริการดูแลระยะยาวในประเทศไทยที่ชัดเจน เพื่อเป็นการพัฒนาคุณภาพการบริการดูแลผู้สูงอายุระยะยาวที่ดีในสถานบริการในประเทศไทย และเป็นข้อมูลพื้นฐานสำหรับผู้กำหนดนโยบาย ผู้มีส่วนในการวางแผนการให้บริการสุขภาพและสังคม จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องมีการศึกษาสถานดูแลผู้สูงอายุระยะยาวในประเทศไทย

วัตถุประสงค์การวิจัย 
1. เพื่อศึกษาข้อมูลพื้นฐานสถานบริการระยะยาวสำหรับผู้สูงอายุที่มีอยู่ในเขตภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคกลาง และภาคใต้ของประเทศไทย ในด้านจำนวน ประเภท จำนวนเตียง อัตราค่าบริการ และการขึ้นทะเบียนของสถานบริการ ของทั้งภาครัฐและเอกชน
2. เพื่อศึกษาจำนวนบุคลากรและสมรรถนะของผู้ให้บริการ เช่น จำนวนของแพทย์ พยาบาล นักกายภาพบำบัด นักกิจกรรมบำบัด ผู้ช่วยพยาบาล ผู้ช่วยดูแลหรือบุคลากรอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องต่อจำนวนผู้รับบริการ การศึกษาอบรมพิเศษที่ได้รับที่เกี่ยวข้องกับการดูแลผู้สูงอายุ
3. เพื่อศึกษาลักษณะกิจกรรมการบริการ เช่น กิจกรรมการดูแลในกิจวัตรประจำวันพื้นฐานทั่วไป การดูแลที่ต้องใช้ทักษะทางการพยาบาลในระดับที่สูงขึ้น บริการฟื้นฟูสภาพ บริการดูแลผู้ป่วยด้วยเฉพาะโรค เช่น ภาวะสมองเสื่อม หรือการบริการดูแลผู้ป่วยในระยะสุดท้าย
4. เพื่อศึกษาคุณลักษณะของผู้รับบริการ เช่น เป็นผู้สูงอายุที่ต้องการการช่วยเหลือดูแลในกิจกรรมพื้นฐานทั่วไป ผู้ป่วยสูงอายุที่มีภาวะช่วยเหลือตัวเองได้น้อย หรือมีภาวะเจ็บป่วยเรื้อรังที่ต้องการการดูแลในระดับสูงขึ้น โรคประจำตัว

ระเบียบวิธีการวิจัย
เป็นการศึกษาเชิงสำรวจและศึกษาเชิงบรรยาย แบ่งออกเป็น 2 ระยะดังนี้
ระยะที่ 1. การวิจัยเชิงสำรวจ (survey research) สถานบริการผู้สูงอายุระยะยาวประเภทต่าง ๆ ที่ให้บริการแก่ผู้ที่มีอายุเกิน 60 ปีบริบูรณ์ขึ้นไป ที่มีอยู่ในประเทศไทย ทั้งภาครัฐและเอกชนที่มีอยู่ในแต่ละภาคทั่วประเทศ โดยสำรวจข้อมูลสถานบริการระยะยาวสำหรับผู้สูงอายุ จากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง การสืบค้นข้อมูลจากสื่อสิ่งพิมพ์ต่างๆ การโฆษณาหรือเผยแพร่ข้อมูลทาง Web-site หลังจากนั้นโทรศัพท์ขอความร่วมมือในการสัมภาษณ์ผู้ให้บริการและ ส่งจดหมายขอความร่วมมือตอบแบบสอบถามอย่างเป็นทางการ
ระยะที่ 2 การศึกษาเชิงบรรยาย (descriptive research) โดยนำข้อมูลสถานบริการที่ได้ในระยะที่ 1 มาแบ่งเป็น 5 กลุ่มตามประเภทการบริการในแต่ละภาค หลังจากนั้นทำการสุ่มกลุ่มตัวอย่างสถานบริการประเภทละ 1 แห่ง รวม 5 แห่งในแต่ละภาค รวมทั้งหมด 20 แห่ง เก็บข้อมูลจริงจากสถานบริการ 21 แห่ง จำนวนกลุ่มตัวอย่างที่เป็นผู้สูงอายุ 486 คน เพื่อศึกษาคุณลักษณะผู้ให้บริการและผู้รับบริการการดูแลระยะยาว

ผลการศึกษา
จากการสำรวจทั่วประทศในระยะที่ 1 พบว่า มีจำนวนสถานบริการดูแลผู้สูงอายุระยะยาวทั้งหมด 138 แห่ง พบมากที่สุดในเขตกรุงเทพมหานคร 68 แห่ง (ร้อยละ 49.28) รองลงมาคือภาคกลาง 42 แห่ง (ร้อยละ 30.43) ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ 13 แห่ง (ร้อยละ 9.42) ภาคเหนือ 10 แห่ง (ร้อยละ 7.25) และภาคใต้ 5 แห่ง (ร้อยละ 3.62) เมื่อแบ่งออกเป็นแต่ละประเภทพบว่ามีสถานบริบาลมากที่สุด 60 แห่ง (ร้อยละ 43.48) รองลงมาคือบ้านพักคนชราหรือสถานสงเคราะห์คนชรา 44 แห่ง (ร้อยละ 31.88) สถานดูแลระยะยาวในโรงพยาบาล 25 แห่ง (ร้อยละ 18.12) สถานที่ให้การช่วยเหลือในการดำรงชีวิต 6 แห่ง (ร้อยละ 4.35) และสถานดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย 3 แห่ง (ร้อยละ 2.17)
จากกลุ่มตัวอย่างสถานบริการดูแลผู้สูงอายุระยะยาวที่ศึกษาในระยะที่ 2 จำนวน 21 แห่ง พบว่าเป็นของภาคเอกชนทั้งที่หวังผลกำไรและไม่หวังผลกำไร จำนวน 11 แห่ง เป็นของภาครัฐ จำนวน 10 แห่งในส่วนภาคเอกชนส่วนใหญ่เป็นสถานดูแลระยะยาวในโรงพยาบาล (long-term care hospitals) ในส่วนของภาครัฐ พบว่าส่วนใหญ่เป็นสถานสงเคราะห์คนชรา สังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทย และกระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ ไม่พบว่ามีสถานบริบาลของภาครัฐแต่พบว่ามีบริการในระดับเดียวกันในสถานสงเคราะห์คนชรา โดย ให้บริการผู้สูงอายุที่มีความต้องการการดูแลทุกระดับยกเว้นบริการส่งผู้ช่วยดูแลไปดูแลที่บ้าน ส่วนสถานบริบาลให้บริการที่ครบวงจรตั้งแต่ส่งผู้ช่วยดูแลไปดูแลที่บ้านจนถึงดูแลระยะสุดท้าย ร้อยละ 45 ของบ้านพักคนชราไม่มีพยาบาลประจำ ในขณะที่ร้อยละ 9 ของสถานบริบาลไม่มีพยาบาลประจำ ในขณะที่ร้อยละ 45 ไม่มีพยาบาลประจำ ทั้งในสถานดูแลระยะยาวในโรงพยาบาลและสถานบริบาลมีผู้ช่วยดูแลทำงานประจำ และในบ้านพักคนชราทุกแห่งจะมีพี่เลี้ยงประจำ ร้อยละ 45.5 ของสถานบริการไม่ได้ขึ้นทะเบียน บ้านพักคนชราของภาครัฐมีจำนวนเตียงเฉลี่ยมากที่สุด ค่าใช้จ่ายเฉลี่ยในสถานดูแลระยะยาวในโรงพยาบาลเอกชน มีค่าสูงสุดเท่ากับ 33,000 บาทต่อเดือน รองลงมาเป็นค่าใช้จ่ายในสถานบริบาลเท่ากับ 15,961.5 บาทต่อเดือน ส่วนค่าใช้จ่ายเฉลี่ยที่มีค่าน้อยที่สุดพบในบ้านพักคนชรา ภาครัฐ เท่ากับ 1,073 บาทต่อเดือน
ด้านผู้รับบริการ จากกลุ่มตัวอย่างผู้สูงอายุทั้งหมด 486 คน พบว่า 357 คน (ร้อยละ 73.5) พักอยู่ในสถานสงเคราะห์คนชรา ส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง (ร้อยละ 61.3) มีอายุระหว่าง 60-74 ปี (ร้อยละ 47.3) สถานภาพสมรสเป็นหม้าย (ร้อยละ 42.4) เกือบครึ่งไม่มีบุตร (ร้อยละ 46.3) สาเหตุของการย้ายเข้ามาอยู่ในสถานบริการคือไม่มีผู้ดูแล (ร้อยละ 62.3) ร้อยละ 86.8 มีโรคประจำตัว โดยร้อยละ 33 มีโรคประจำตัวอย่างน้อย 1 โรค ปัญหาสุขภาพที่พบบ่อยคือ โรคความดันโลหิตสูง โรคข้อเข่าเสื่อม ปวดข้อ โรคเบาหวานและโรคหัวใจ จากการใช้แบบประเมินพบร้อยละ 41.6 มีภาวะสมองเสื่อม และร้อยละ 29.5 มีภาวะซึมเศร้าปานกลางถึงรุนแรง ร้อยละ 15.9 อยู่ในภาวะพึ่งพาผู้อื่นทั้งหมด เมื่อพิจารณาผู้ที่มีภาวะพึ่งพาปานกลางถึงพึ่งพาผู้อื่นทั้งหมด พบถึงร้อยละ 52.3 โดยร้อยละ 55.6 พบในผู้สูงอายุที่พักอยู่ในสถานสงเคราะห์คนชรา ต้องการได้รับการช่วยเหลือดูแลถึง 20-27 ชั่วโมงต่อสัปดาห์
ผู้ให้บริการส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง (ร้อยละ 84.5) มีอายุระหว่าง 15-30 ปี (ร้อยละ 39.5) มีสถานภาพสมรส และมีระดับการศึกษามัธยมศึกษาตอนปลาย ปวช.หรือเทียบเท่า และส่วนใหญ่เป็นผู้ช่วยดูแล (ร้อยละ 30) ในบ้านพักคนชรามีผู้ให้บริการเป็นพี่เลี้ยงมากที่สุด นักกิจกรรมบำบัดส่วนใหญ่จะทำงานในสถานบริบาล พบว่านักสังคมสงเคราะห์ทั้งหมดเป็นบุคลากรในบ้านพักคนชรา และพยาบาลเป็นบุคลากรในสถานดูแลระยะยาวในโรงพยาบาลมากที่สุด ผู้ให้บริการส่วนใหญ่เคยผ่านการอบรมเกี่ยวกับการดูแลผู้สูงอายุ มีการอบรมปีละ 1 ครั้ง แต่ยังพบว่ามีทัศนคติเชิงลบต่อผู้สูงอายุ ผู้ช่วยดูแลที่ส่วนใหญ่ผ่านการอบรมจากหลักสูตรการฝึกอบรมผู้ดูแลผู้สูงอายุ กระทรวงศึกษาธิการมากที่สุด แพทย์ส่วนใหญ่เป็นแพทย์ทั่วไป ผู้ให้บริการมีความพึงพอใจในตำแหน่งหน้าที่ความรับผิดชอบในระดับมากและพึงพอใจในต่อเงินเดือนในระดับปานกลาง โดยพบในภาคเอกชนที่เป็นองค์กรธุรกิจมากที่สุด ส่วนใหญ่มีความต้องการที่จะทำงานต่อไป ให้ทัศนะในแนวทางพัฒนาการบริการ โดยให้ความสำคัญในด้านความรู้ การพัฒนาด้านบุคลิกลักษณะและวิธีการดูแลให้มีมาตรฐานสูงขึ้น

ประเด็นสำคัญที่พบคือ
1. ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล มีจำนวนสถานบริบาลมากกว่าภาคอื่นๆ ในประเทศ
2. สถานดูแลผู้สูงอายุระยะยาวทั่วทุกภาคของประเทศ พบว่า ไม่มีความชัดเจนในวัตถุประสงค์ หลักเกณฑ์การรับผู้สูงอายุ และขอบเขตของบริการที่ให้ สถานดูแลแต่ละแห่งจึงมีความซ้ำซ้อนและคาบเกี่ยวกันระหว่างสถานดูแลประเภทต่างๆ และการบริการ
3. ค่าใช้จ่ายเฉลี่ยในสถานดูแลระยะยาวในภาคเอกชน มีค่าสูงและยังไม่มีการควบคุมราคา
4. มีหลายหน่วยงานที่รับขึ้นทะเบียนสถานดูแลระยะยาว
5. บุคลากรส่วนใหญ่ได้ค่าตอบแทนไม่มาก
6. สถานสงเคราะห์ส่วนใหญ่ประสบปัญหาด้านบุคลากร โดยเฉพาะการขาดแคลนบุคลากรเฉพาะด้าน เช่น พยาบาล นักกายภาพบำบัด
7. บุคลากรที่ทำงานในสถานดูแลผู้สูงอายุระยะยาว ส่วนใหญ่เคยอบรมเกี่ยวกับการดูแลผู้สูงอายุ แต่อย่างไรก็ตามพบว่าส่วนใหญ่มีทัศนคติเชิงลบต่อผู้สูงอายุ
8. สถานบริการหลายแห่งมีบุคลากรที่มีสมรรถนะยังไม่เพียงพอกับระดับความต้องการการดูแลของผู้สูงอายุที่สูงขึ้น
9. ในบ้านพักคนชราหรือสถานสงเคราะห์เกือบทุกแห่ง มีผู้สูงอายุที่ประสบปัญหาป่วยด้วยโรคเรื้อรัง มีภาวะทุพพลภาพและอยู่ในภาวะพึ่งพา ส่วนใหญ่ให้บริการดูแลผู้สูงอายุทุกระดับตั้งช่วยเหลือตัวเองได้ จนถึงมีภาวะนอนติดเตียงที่ต้องให้สารน้ำทางสายยาง

ข้อเสนอแนะ
1. ข้อเสนอแนะเชิงนโยบาย
1.1 รัฐควรมีนโยบายที่ชัดเจนในการส่งเสริมความร่วมมือ ระหว่าง ภาครัฐ องค์กรเอกชน มูลนิธิ ศาสนา รวมทั้งครอบครัวและชุมชน ในการจัดบริการดูแลระยะยาว โดยมีหน่วยงานท้องถิ่น เช่น องค์การปกครองส่วนท้องถิ่นเป็นแกนในการดำเนินการ
1.2 พัฒนาระบบการดูแลระยะยาวที่ครอบคลุมผู้สูงอายุทุกสภาวะ โดย
1.2.1 รัฐควรพัฒนาระบบการดูแลผู้สูงอายุที่ครอบคลุมผู้สูงอายุในทุกสุขภาวะ โดยมีการบูรณาการการดูแล (integrated care) ทั้งทางด้านสังคมและสุขภาพในสถานบริการ
1.2.2 แบ่งกลุ่มผู้พักอาศัยตามระดับความต้องการการดูแล (level of care) ให้สอดคล้องกับประเภทสถานบริการ โดย จัดให้มีบริการการพยาบาลสำหรับผู้สูงอายุ เพื่อตอบสนองความต้องการการดูแลในระดับสูงของผู้สูงอายุในบ้านพักคนชรา และปรับปรุงรูปแบบการบริการและการบริหารจัดการให้เหมาะสม ทั้งในส่วนของบุคลากร งบประมาณ การสนับสนุนทางด้านวิชาการ และส่งเสริมกิจกรรมการดูแลตามมาตรฐานการดูแลผู้ป่วยเรื้อรัง
1.2.3 พัฒนาโปรแกรมการดูแลระยะยาว (Long Term Care Programme) ที่สอดคล้องกับบริบทของไทย
1.3 กำหนดมาตรฐานการดูแลผู้สูงอายุระยะยาว ทั้งในหน่วยงานของภาครัฐและเอกชน เพื่อให้การดูแลผู้สูงอายุเป็นไปอย่างมีคุณภาพ โดย
1.3.1 กำหนดแผนและนโยบายการจัดทำมาตรฐานการดูแลผู้สูงอายุในสถานบริการ ไว้ในแผนผู้สูงอายุแห่งชาติ และมีผู้รับผิดชอบในแต่ละงานที่ชัดเจนเพื่อไม่ให้เกิดความซ้ำซ้อน
1.3.2 กำหนด Minimum requirement สำหรับสถานบริการแต่ละประเภท รวมทั้งจัดทำมาตรฐานการดูแลขั้นต่ำ (minimum care standard) ผู้สูงอายุที่พักอาศัยในสถานบริการแต่ละประเภท
1.3.3 กำหนดองค์กรกลาง เพื่อติดตามประเมินมาตรฐานการดูแลผู้สูงอายุอย่างสม่ำเสมอ และมีความเป็นธรรมในการประเมิน
1.4 ควรกำหนดองค์กรในการกำกับดูแลและรับขึ้นทะเบียนสถานบริการที่ชัดเจน
2. ข้อเสนอแนะเชิงปฏิบัติ
2.1 พัฒนาศักยภาพผู้ให้บริการ
2.1.1 กำหนดคุณสมบัติบุคลากรผู้ให้บริการดูแลผู้สูงอายุให้ชัดเจน เพื่อเกิดประโยชน์สูงสุดในการให้บริการผู้สูงอายุ และเพิ่มมาตรฐานการดูแลให้มีคุณภาพมากขึ้น
2.1.2 จัดการอบรมผู้ให้การดูแลผู้สูงอายุอย่างเป็นระบบ มีความทันสมัยต่อเนื่องกับการเปลี่ยนแปลงทางสุขภาพของผู้สูงอายุ
2.1.3 จัดให้มีการขึ้นทะเบียนผู้ช่วยการดูแลทั้งที่ทำงานอยู่ในสถานบริการและตามบ้าน
2.2 ส่งเสริมให้สถานบริการจัดให้มีการบริการที่หลากหลายมากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะบริการที่สนับสนุนการดูแลในชุมชน เช่น มีการจัดบริการดูแลระยะสั้น (respite care) และบริการดูแลกลางวัน (day care) เพื่อเป็นการแบ่งเบาภาระการดูแลของครอบครัวของผู้สูงอายุ และยังเป็นการส่งเสริมการดูแลในชุมชน
2.3 ควรมีการศึกษาวิจัยเชิงลึก เพื่อให้ได้ข้อมูลแนวทางการพัฒนาสถานดูแลผู้สูงอายุและกำหนดมาตรฐานการดูแลผู้สูงอายุต่อไป