Durante a segunda guerra mundial traballou na realización dun equipo de radar no Telecommunications Research Establishment de Swanage de Dorset. En 1945 obtivo unha bolsa para formar parte do Laboratorio Cavendish da Universidade de Cambridge, onde iniciou os seus primeiros traballos no campo dos sinais de radio extraterrestres e no desenvolvemento de telescopios máis avanzados, con utilización dos principios do radar, converténdose nun dos principais impulsores na creación e mellora da interferometría astronómica e da síntese de abertura, que contribuíu a aumentar a calidade dos datos astronómicos en ondas de radio.
Entre 1948 e 1959 simultaneou a súa cátedra de física na Universidade de Cambridge coa dirección do Mullard Radio Astronomy Observatory. Os seus traballos centráronse no estudo das ondas de radio procedentes do Sol ou de estrelas próximas, que levaron ao descubrimento dos quásar. Nestas investigacións Ryle desenvolveu a técnica chamada síntese de abertura, co uso de diversos radiotelescopios instalados a distancias considerables uns dos outros, dispostos de maneira que se puidesen conseguir, polo procedemento interferométrico, resultados idénticos aos dun só aparello xigantesco. Este sistema foi o que facilitou en 1968 o descubrimento do primeiro púlsar.
