Yirminci yüzyılın ikinci çeyreğinde yapılmaya başlanmış olan araştırmalar, Yunan mitosuyla Ortadoğu mitos ve düşüncesi arasındaki benzerliklerin, sadece psikolojik bir yaşantı benzerliği ile izah edilemeyeceğini, bu benzerliğin veya paralelliğin bir kültürel etkileşme ile daha kolay ve ikna edici bir şekilde izah edilebileceğini ortaya koymuştur. Ünlü Oxford sözlüğüne göre 1618 yılından bu yana İngilizcede ve diğer büyük Avrupa dillerinde yer almış bulunan syncretism kelimesi, kavram olarak, farklı hattâ birbirine aykırı düşebilecek unsurları, felsefi ve dinî inanç ve uygulamaları bağdaştırmayı (birleştirmeyi veya bütünleştirmeyi) ifade etmek üzere kullanılmış olan bir kelimedir. Benzer bir kelime olarak eclectism, herhangi bir sistem için çeşitli kaynaklardan en iyi olabileceği düşünülen bir seçim yapmayı içerdiği halde syncretism, farklı, hattâ birbirine aykırı olan felsefî ve dinî inanç ve pratikleri gevşek bir bağ ile bir araya getirmeyi veya birbiri ile bağdaştırmayı, tutarsız diyebileceğimiz bir eklektizm işlemine tâbi tutmayı ifade eden bir kelime veya kavram olarak algılanmaktadır. Her iki bütünleşmenin altyapısını oluşturan genelleştirme, evvelce farklı olarak kabul edilen bir grup verinin birlikte sahip olduğu özellikleri bir araya getirme işlemidir. Kognitif bir mekanizma olarak genelleştirme, obje âlemini düzene koymayı amaçlayan bir süreçtir; aynîleşme ise bu sürecin sonunda ortaya çıkan, tatmin edici bir safhaya işaret etmektedir. Yunan mitolojisinde ünlü kahramanların öykülerini anlatmayı amaçlamış olan tiyaro, roman, sinema senaryosu, opera librettosu yazanlar veya şiir inşad edenler çoğu zaman eklektizmi, bir çelişkiye yer vermeyecek şekilde, kamunun dikkatine sunmayı başarmışlar; Yunan Mitolojisinde Aşk adlı kitabımızda bu söylediklerimizin uygun, hattâ parlak örneklerinin bulunduğunu ortaya koymuşlardır. Kutsal telâkki edilen alanlarda ise, insanoğlu daha dikkatli, hattâ çekingen davranmak ihtiyacını duymuş, olanı olduğu gibi ele almayı, korumayı tercih etmek zorunda kalmış; bağdaşmayan unsurları gerçeğe uygunluk açısından bir irdelemeye tâbi tutamamıştır.

Antik Yunan komedyası kimi uyumsuzlukları, karşıtlıkları ve farklılıkları; başka bir ifadeyle bir araya gelmesi oldukça zor olan uç noktaları bir araya getirir. Antik Yunan komedyasına bu karakteristik özelliği veren Dionysos'tur. Tiyatronun, şarabın ve doğadaki doğurucu güçlerin tanrısı Dionysos; hem tanrı hem insan, insan/hayvan, erkek/kadın, genç/yaşlı, vatandaş/barbardır. Aynı anda yaşamın hazzını (yeme-içme-cinsellik) ve ölümün acısını (şiddet-vahşet-kan) deneyimlemiş bir tanrı olduğu için acıyı ve hazzı birlikte temsil eder. Dionysos dinine inananlar da sürekli olarak ölüp yeniden doğan tanrılarının acı-tatlı deneyimini ritüel ve dram yoluyla yaşantılamaya, bu şekilde O'na ulaşmaya, O olmaya çalışmaktadırlar. Antik Yunan komedya ve tragedyasının kökeni Dionysos kültü ve ritüellerine dayanır, dolayısıyla her iki uç noktada (kalıntısal da olsa) başlangıçtaki birlikteliği görmek mümkündür. Bu iki dramatik tür aynı ağaçtan doğup geliştikleri için kaçınılmaz olarak birbirlerinden izler taşırlar. Bu çalışma Dionysos kültü, ritüelleri ve bu kaynaktan doğan antik Yunan komedya/tragedyasının, bir araya gelmesi oldukça zor olan uç noktaları iç içe geçirdiği için grotesk ile açıklanabileceği iddiasını taşımaktadır. İlk kez Roma döneminden kalan duvar süslemelerini ifade etmek için kullanılan grotesk (grotta-tesca, mağara resmi) tıpkı Dionysos gibi uyumsuzlukları, farklılıkları ve karşıtlıkları bir araya getirir. Her ne kadar anakronik olsa da grotesk düşünce Dionizyak olanı anlamamızı kolaylaştırmaktadır. Ancient Greek comedy brings together certain incompatible ends, contrasts and differences; in other words two separate ends that seems to be unable to come together. Dionysus is the source of this characteristic of Ancient Greek comedy. Dionysus is the god of theatre, wine and productive powers of nature, who is both a god and human, a human and an animal, a man and woman, young and old, a citizen and a barbarian. He is a god who has experienced the pleasures of living (eating-drinking-sex) and the pain of death (violence-massacre-blood), which makes him capable of representing both pain and pleasure. The ones who believe in the religion of Dionysus try to embody their god's experiences of dying and coming back to life through ritual and drama, in which they try to reach to him and become him. Ancient Greek comedy and tragedy has its sources in Dionysus cult and rituals, and because of that it is possible to see the unity (even if it is only reminiscences) in these two opposites. Because these two dramatic genres were brought to life from the same tree, they inevitably have traces of each other. This study proposes that Ancient Greek comedy and its source, the Dionysian cult and rituals, can be explained through grotesque since they bring two opposite ends together. The word grotesque, first used to describe the material reminiscences of Roman wall decorations (grotta-tesca, cave painting), brings together incompatible ends, contrasts and differences. Even though the term grotesque is anachronistic for the context of Ancient Greece, it makes the Dionysiac objects more graspable for us (contemporary).

Hellenistik dönem içerisinde yapılmış heykellerin ele geçen Roma kopyaları ile incelenmesi, tarihsel süreçteki yerleri, önemleri, grup heykellerin mitosları ile ilgili lisans bitirme tezidir.

M.S. 1. yy’dan M.S. 4. yy’a kadar Hellen-Roma dünyasının tüm toplumsal kurumlarında ciddi bir dönüşüm süreci yaşanmıştır ki din de bunlardan biridir. Grek büyü papirüslerinin içinde barındırdığı dua ve ilahiler, bizzat mageia sanatının hassas doğası dolayısıyla insanların gerçek anlamda ne düşündüğünü ve neye inandığının anlaşılmasına yardımcı olur. Bu doğrultuda, Roma Ortadoğu’sunda yaşayan dönem toplumunun benimsediği “yeni din anlayışı” ve ona ait olan evren sistemini söz konusu papirüsler üzerinde gözlemlemek mümkündür. Bu metinler, dinsel yapıda ciddi bir monoteist eğilimin ve senkretizmin var olduğunu ve buna paralel olarak Hristiyanlığın kesin üstünlüğünden önce yeni bir evren sisteminin yine senkretik yapıda ortaya çıktığını gösterirler. Çeşitli monoteist ve politeist dinsel geleneklerini içerisinde barındıran bu olgunun niteliğinin ortaya çıkarılması, oldukça karmaşık olan bu dönemi aydınlatmaya yarayacak ve Hıristiyanlığın hangi temeller üzerinde sistemli bir yapı olarak ortaya çıktığını açıklığa kavuşturacaktır.