Gezi Parkı

ÖZ
Krizler içerisinde barındırdıkları bilinmeyenler ile etkiledikleri unsurların korkulu rüyalarıdır. Bu unsurların başında da ekonomik bir güç olmaları nedeniyle markalar gelmektedir. Markalar için kriz yönetimi hayati bir öneme sahiptir. Kriz ister markanın kendisinden kaynaklansın, isterse faaliyet gösterdiği sosyal zeminden kaynaklansın her iki durumda da kendisini bağlayıcı bir özelliğe sahiptir. Türkiye'de son dönemlerde yaşanan en önemli siyasi ve sosyolojik krizlerden birisi olan Taksim Gezi Parkı Eylemleri markaları da etkisi altına alan bir özelliğe sahiptir. Sosyal medyayı bir mecra olarak kullanmaya başlayan eylemciler, aynı zamanda markaların da sosyal medyayı nasıl bir yaklaşımla kullandıklarını yakından takip etmektedirler. Bu araştırma, böylesine karmaşık bir ortamda markaların sosyal medyada nasıl bir yönetim sergiledikleri, süreci nasıl idare ettikleri ve sosyal medyayı nasıl kullandıklarını analiz etmektedir. İçerik analizinin araştırma yöntemi olarak kullanıldığı bu çalışma, marka, sosyal medya, kriz üçgeninde ilk kez gerçekleştirilen araştırmalardan biridir. Bu araştırma ile kriz dönemlerinde markaların paylaşımlarını azalttıkları, geri çekilme ve daha az paylaşımda bulunma veya hiçbir paylaşımda bulunmama eğilimine gittikleri sonucu ortaya çıkmıştır.

ABSTRACT
Crises are the nightmares of the unknown things and elements that they are available inside. The brands come at the beginning of these components since they are economic powers that can be called as a main point in these elements. The crisis management is so significant for brands. Crises that are both caused by the brands itself and the social ground that they are in service affects the brands. The Taksim Gezi Parkı Actions that is one of the most important sociologic and political crises in Turkey recently has a feature that takes hold of brands. The activists who start to use the social media as a course follow closely how the brands approaches to the issue during the events at the same time. This study analyses how the brands manage the social media, how they handle this process and how they use the social networking sites in this chaotic area. This study for which content analysis is used as a research method is the first of the studies that are done in the fields of brand, social media. It is reached the 1 Yrd. Doç. Dr. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi emresaslan@gmail.com

Performances and performance cultures are often seen in our discipline as indicative of the political unconscious in the way they shape dramatizations of collective myths and identities. Yet they are also so much entangled with the present political agendas, the arts (and education) decrees and legislation, the support by local communities and audiences, and the general social and political climates in which they operate, respond to and aim to influence. In Turkey, for over a decade, politics and theatre are increasingly at odds with each other in a general climate that seeks to restrict freedom of speech and expression as well as the public representation and visibility of (political) identities that go beyond the homogeneity of an 'ethnically' Turkish nationhood and a (Sunni) Muslim denomination or cultural background. Moreover, right before the previous general elections and even more so after the failed coup attempt, the role of the state as a primary actor in identity politics has taken a nationalistic turn. Despite its ethnically diverse history and social reality, the homogeneous Turkish nation as predicated by the state leaves formally and publicly no space for cultural pluralism. Theatre and aesthetic protest take up an important social role in contesting mainstream notions of citizenship and in creating a space for plurality. In this keynote, I propose to do four things: 1. I will first focus on the current political climate in Turkey and look at its implications for the artist's response-ability (Lehmann 2006). 2. I will move on to reintroduce Turkey's protest culture after the Gezi uprisings and discuss how performativity in protest actions has the potential to be called a 'structure of feeling' (Williams 1977) with a wider history in political performance history. 3. I will unpack similarities and differences with protests and theatre cultures in the 1950s and 1980s. However, it must be said that my rereading of Turkey's history of aesthetic protest and the role of the artist within it will only reveal a very disparate story. 4. I will return to today's Turkey and pose some critical questions regarding the term ‘Gezi spirit’. I will conclude with the question whether or not the Gezi spirit is (or should be kept) alive and what it left us – as academics – to make sense of what is happening around us today.

When trees were uprooted in Gezi Park in Istanbul on May 27th 2013, environmentalists started occupying the green area, triggering the largest spontaneous social and cultural movement Turkey had ever experienced: the Gezi Resistance. With people of the most divergent views converging in Gezi Park and Taksim Square, the area became a government free zone for the following two weeks, creating a fruitful platform for all kinds of creativity. During these warlike but carnivalesque days, songs and slogans of hope, performance acts and unique visuals emerged outside conventional tropes through art, humour and imagination. As artistic and political demonstrations merged, the civilian participation of the audience in art invaded politics and created the incisive Gezi Spirit, which is still present in the hearts of the people. In order to strengthen the population to continue resisting a government generating consumption only, artists commemorate the spirit of the revolts in their exhibitions, concerts, performances and artistic works even years after the uprising.

İpek Yada Akpınar & Korhan Gümüş

Gerçekleştirilen ilk kentsel tasarım programı ile birlikte Taksim siyasal rejim açısından fazlasıyla sembolik bir alan haline geldi. Başbakan'ın Büyükşehir Belediye Başkanlığı dönemindeki cami projesinden bugüne burası yeni osmanlıcı rejim için önemli bir karşıt temsil alanı olarak gelişti. Amaç bu nedenle AKM'yi yenileme, yeşil alanı onarma, kültür vadisini geliştirme yani daha önceki projelerde ve müdahalelerde gördüğümüz gibi bir ekleme yapma, bir rehabilitasyon meselesi değil, topyekun yok etme, izlerini silme arzusu ile biçimlendi. Aşağıdaki ortak makale merkeziyetçi siyasal yaklaşımın içinde tekrar eden bu ideolojik çelişkiyi tartışmaya açarak, sorunu kent ölçeğine taşımak ve bir pilot çalışma olarak bir yönetim planı hazırlığının nasıl mümkün olabileceğini düşünmek için bazı ipuçlarını aramayı hedefliyor. Bu yazı, yaşanan süreci daha iyi kavrayabilmek için öncelikle “dün”e bakıyor: İpek Akpınar, Henri Prost 1937 Planı’nın İstanbul ve Taksim için ideolojik olarak ne ifade ettiğini ortaya koyuyor. Ardından Korhan Gümüş “bugün”e odaklanarak, kamuya rağmen Taksim’de değişim isteyen dinamikleri tartışıyor. En son kısımda değerlendirmeler ve öneriler yer alıyor.

This study tries to make an in-depth analysis of one to one detailed interviews held with the Gezi protesters in the second weeks of the demonstrations in four cities (Istanbul, Ankara, Izmir and Eskisehir). In addition to this, the study bases itself on a political assessment of the discourse adopted during and after the protests; analyzes change and sustainability of the discourse and policies of the political parties about the protests; and lastly sheds a light on current and future political implications the demonstrations.

Özet: Kuzey Afrika’da başlayan, daha sonra Ortadoğu’ya, ABD’ye, Avrupa ve Latin Amerika’ya yayılan; Arap Baharı, İşgal Hareketi (Occupy), Öfkeliler (Indignados) gibi farklı adlarla anılan toplumsal hareketler içinde, çokluklar, çok geniş bir aralıkta sosyal, politik, ekonomik ve kültürel talepler ortaya koydu (Hardt ve Negri, 2013). Benzer bir toplumsal hareket, 27 Mayıs 2013 tarihinde, İstanbul’da, Gezi Parkı’nda başladı ve kısa sürede Türkiye’ye yayıldı. Gezi Direnişi sürecinde, merkezi bir örgütlenme dışında, enformel ağları kullanarak bir araya gelen ve heterojen nitelikler gösteren çokluklar, coşkun bir yaşam kudretiyle, neredeyse direnişin her anını kayıt altına aldılar. Kameralar her yerdeydi! Sanki, Gezi Direnişi’nin her anını kapsayan, çok katmanlı bir belgeseli yapılıyordu. Gezi Direnişi’nin, çoklukların yaşam gücünü artıran, heyecan dolu duygulanımları sinemacıları da sardı. Bu noktada, sinemacıların kendilerine sordukları temel soru, Gezi Direnişi belgeselinin nasıl yapılabileceği, nasıl yapılması gerektiği sorusuydu. Gezi Direnişi’ni kavramamızı sağlayabilecek, onu aktarabilecek olası yeni belgesel biçimlerinden ve yapım anlayışlarından biri, Gezi Direnişi’ni kayıt altına alan farklı aktörleri ve onların ürettiği görüntüleri üretim sürecine dahil etmek olabilir. Böyle bir yeni belgesel biçimini ve yapım anlayışını geliştirebilmek için öncelikle bir kavramsal çerçeveye ihtiyacımız var. İşte, bu yazı, bu doğrultuda, bir kavramsal çerçeve kurma denemesidir.

Anahtar Sözcükler: Gezi Direnişi, belgesel sinema, kolektif bellek, teknik, montaj, yeni medya

İsyan, Arapça kökenli bir kelime olup başkaldırı, düzene karşı verilen mücadele gibi anlamlarda kullanılır. İsyan kelimesinin hem kökeni hem de kullanımı oldukça eski tarihlere dayandırılır. Dolayısıyla isyan kavramını tarihsel süreç içerisinde değerlendirmek için bu alanda yazılmış tonlarca kitap, makale ve diğer yayınla karşılaşmak mümkündür. Bu süreci yakın tarihimiz üzerinden ve bir takım olaylar çerçevesinde değerlendirmeye çalışmak için öncelikle kısaca 20. Yüzyıl’a bakmayı tercih ettim. 1914 yılında başlayan ve başta Kıta Avrupası olmak üzere Dünya üzerinde birçok coğrafyayı etkileyen, imparatorluklar yıkan, yeni devletler ve yeni yönetim sistemleri kurduran bir süreç yaşanmıştır. Belkide 1. Dünya Savaşı sona erdiğinde hiç kimse bu felaketten daha büyük bir felaket ile karşılaşılmayacağını düşünmekteydi. Oysa 1938 yılında başlayacak ve ilkinden çok daha kanlı ve çok daha yıkıcı bir felaket, tüm dünyayı esir alacaktı. Soykırım kavramının da literatüre girdiği bu büyük felaket, İkinci Dünya Savaşı, milyonlarca kişinin ölümü ve yine milyonlarca kişinin de yerlerinden yurtlarından sürülmesi ile sonuçlanacaktı. Dünya üzerinde domino etkisi yaratarak birçok sistem ve politikayı etkileyen savaşın ardından her nekadar 1944 yılı dünya savaşının fiilen bittiği bir tarihi işaret etse de aslında bundan sonra dünyayı yeni bir savaş tehdidi saracaktı. İki kutuplu bir dünya manzarası ile karşılaşılan bu süreçte Soğuk Savaş olarak adlandırılan ve zaman zaman dar ölçekli sıcak, bölgesel çatışmaların da görüldüğü bir dönem yaşanacaktı. 1989 yılına gelindiğinde ise sadece bu dönemin sonu değil aslında yeni bir çağında başlangıcı olacak gelişmeler yaşanmaktaydı. Berlin Duvarı’nın yıkılışı iki kutuplu dünyanın da sonunu haber veren bir süreci adeta müjdeliyordu.

Bu makalede, Gezi Parkı olayları sırasında ve sonrasında Türkiye’deki performatif protesto eylemleri ve bu bağlamda performans sanatçılarının rolü üzerinde duracağım. Butler’ın “performativite” anlayışı aracılığıyla, Gezi’nin “performatif” protesto eylemlerinden bazılarının, yeni tiyatro oyunlarında da devamını gördüğümüz daha geniş çaplı bir kültürel dönüşüme nasıl tanıklık ettiğini açıklayacağım. Performans sanatçılarının bir dizi performatif eylem yoluyla Gezi’nin “taktiksel repertuarları”nın yanı sıra (Tilly, 1978), bir “duygu yapısı” (Williams, 1977) olarak Türkiye’deki protesto kültürünün ayrılmaz parçası haline gelmiş olan  ‘yeni’ bir performativite anlayışı aracılığıyla da Gezi’nin simgesel siyasetine (Sears, 1993) katkılarının yadsınamaz olduğu kanısındayım. Özellikle önemli bir performatif taktiği Peggy Phelan’ın “etkin gözden kayboluş” kavramına başvurarak açıklayacağım. Duran Adama tekrar dönerek ve bu eylemi Judith Butler’ın (2011) yorumladığı biçimiyle Hannah Arendt’in “görünüş alanı” kavramına bağlayarak da, fark edilmemiş kalmak ile tanınmamış kimliklere alan açma talep etmek arasında, şimdiye kadar dile getirilmemiş ancak  önemli bir ilişkiyi çözümlemeyi amaçlıyorum. Bunu yaparak, performatif protesto hareketlerini Türkiye'deki maddi muhalif kültürün ayrılmaz bir parçası olarak ele almanın yanı sıra, performatif protesto eylemlerini simgesel olarak okurken bunların kendine has toplumsal ve siyasi yönlerini göz ardı eden son dönem Tiyatro ve Performans Çalışmalarının da bir eleştirisini yapmayı amaçlıyorum.

The civil protests began on May 27, 2013, as an opposition to modernization works in Gezi Park near Taksim Square, Istanbul. The events took place between the government and protesters eventually led to protests across the country. It will be clear only over time in what way the social events started with Gezi Park protests will change Turkey.  This article attempts to address the dynamics of the Gezi Park protests and how it turned out to be a well attended process. This research is based on the data collected between 12 to 16 June 2013, with face to face in-depth interviews technique with 62 activists in Istanbul, Ankara, İzmir and Eskişehir.

Bu çalışmada sosyal gerçekliğin bir parçası ve (yeniden) üretim dayanaklarından olan mekân unsurunun, gerçekliği açıklama ve değişim dinamiklerini besleme olanaklarının gösterilmesi amaçlanmaktadır. Çalışmanın yaslandığı temel perspektif Lefebvre’in üçlü mekân kavramsallaştırması ve bu çerçeve etrafında örülen mekân felsefesi bağlamıdır. Bu çerçevede Gezi Parkı Olayları;  park ve yakın çevresini gösterir imar planları, uydu görüntüleri ve fotoğraflar yoluyla tarihsel süreçteki değişim ortaya konularak, mekân praksisi teması ile ele alınmaktadır. Parkta yaşanan sürecin farklı faillerin mekân üretim etkinliği üzerine kurulu, müdahale ve karşıtını üretme biçiminde gelişen tarihsel ve mekânsal bir sürekliliği barındırdığı görülmüştür. Bu durum çalışma bakımından, içkin bir gerilime sahip olduğu kabul edilen “mekân temsilleri” ve “temsil mekânlarına” odaklanmayı anlamlı kılmaktadır. 2013 yılında yaşanan olaylardan bu yana konuya yönelik çok yönlü ve çok boyutlu çalışmalar yapılmış olup, bu çalışma ile konunun sosyo-mekânsal içeriminin derinleştirileceği düşünülmektedir.
Anahtar Kelimeler: Lefebvre, Spatial Triad, sosyo-mekansal praksis, Gezi Parkı, Taksim Meydanı.

Abstract:  In this paper, it is aimed at demonstrating how space, as a part of the social reality and as a tool for reproduction, may contribute to the forces of social change and to the explanation of social reality. The theoretical background of the study is basically composed out of Lefebvre's spatial triad conceptualization together with general philosophy of space. Within this frame, Gezi Park protests are handled with reference to the theme of spatial praxis and with reference to its historical development depicted via various master plans exhibiting its vicinity, satellite imaging and pictures. It has been seen that recent incidents experienced in Gezi Park can be better understood taking into consideration its past reproduction processes which mostly depend on the struggle between the actors' interventions and counter-interventions. Such a view point necessitates focusing on the alleged immanent tension between the "space representations" and "representations of space". Paying due interest to the rich oeuvre of Gezi Park protests, this paper will hopefully provide a socio-spatial perspective for a more comprehensive understanding of the issue.

Key words: Lefebvre, Spatial Triad, Sosio-spatial Triad, Gezi Park, Taksim Square

27 Mayıs - 18 Haziran tarihleri arasını kapsayan kronoloji çalışması: Gezi Parkı'nda, Taksim'de, İstanbul'un çeşitli yerlerinde ve diğer şehirlerde yaşananlar, basın ve sosyal medyaya yansıyanlar, tweetler, ünlülerin, siyasilerin, kurum ve kuruluşların gün gün açıklamaları ve şu ana kadar yayımlanmamış olan fotoğraflar. Sosyal medyada anonim olarak paylaşılan afiş ve karikatürler, sokaklara dökülen duvar yazıları. TMMOB, Taksim Dayanışması, Sosyalist Feminist Kolektif, Antikapitalist Müslümanlar, Devrimci Müslümanlar, LGBT Blok, İşçi Partisi, Aydınlık Gazetesi, Ulusal Kanal, Sol Gazetesi ve Türkiye Komünist Partisiyle röportajlar. Meslek odaları, taraftar grupları, sendikalar, dernekler, sanatçılar ve uluslar arası destekçiler tarafından yapılan basın açıklamaları. En önemli köşe yazıları, en çarpıcı gazete manşetleri ve istatistikler. Gezi direnişini konu alan en bilindik müzikler, animasyonlar, oyunlar, mektuplar, web sayfaları, moda akımı, dergiler ve filmler. Dünyada Gezi'ye destek veren şehirlerde yapılan eylemlerden ve direnişin devam ettiği forumlardan fotoğraflar yer alıyor.

Turkey has proved to be one of the fast developing countries until the end of 2013. The economic boom, that started to stagnate by the beginning of 2014, was accompanied by a very large construction activity. Turkey is a country where major earthquakes took / still take place. The new intense construction activity was called “urban transformation” by the government and the claim was to replace the worn building stock that cannot survive strong earthquakes. As the transformation developed, it turned out this building activity was more meant for excessive profit and not better urban environments.

The buildings to be destroyed were cheaply bought from the owners; flats in newer and higher buildings that replaced the old ones were sold tenfold more expensive or more. Inhabitants of neighborhoods to be gentrified were never asked about their preferences and they ended up being losers in the game, in terms of earning much less and losing their mostly natal properties. In addition to such individual losses, cities of high historical significance like Istanbul were affected by this fierce, ruthless construction activity. The skylines of various neighborhoods in Istanbul started to be disrupted by high-rise buildings; some communal green areas were relentlessly sacrificed for inhumane housing projects.

This study and the resulting paper will focus on this issue in two phases. First phase will be documenting and spotting the problems within the city of Istanbul, where the author lives and documents the city regularly as a professional photographer and artist. The second phase will be to conduct a research on how public engagement can be introduced in the making of place in Istanbul. The recent Gezi Park Resistance that took place in Istanbul sparkled the participatory, collaborative policy / place making efforts and made conscious people motivated about shaping their own lives, cities. 

Keywords: Urban transformation, collective placemaking, collaboration, political resistance movement, Gezi Park movement, social media, instant communication, public art.

Kitle psikolojisi olarak tanımlanan, kitlelerin sosyal ve
psikolojik davranıs ve tutum özellikleri, 19. yüzyılda, özellikle
ünlü Fransız sosyal bilimci Gustave Le Bon, Gabriel Tarde,
Alman psikolojisi ekolünün öncülerinden Sigmund Freud ve
ngiliz psikolog William Mc Dougall tarafından incelemis ve
analiz edilmistir. Bu yazarlar, toplumsal bir olay çerçevesinde
cereyan eden kitle hareketlerinin psikolojilerini incelemisler;
farklı kültürel ve sosyal degerlere sahip insanların bir olay
çerçevesinde bir araya gelmeleri, kitle içerisinde olusan kolektif
bilinç ve ortak ruh ile hareket etmeleri durumunun kitle
psikolojisi olusturdugunu ifade etmislerdir. Özellikle, Le Bon ve
Freud'e göre, kitle psikolojisinin temel özellikleri olan “ortak
ruh”, “ortak bilinç”, “bilinçaltı” ile hareket etme durumları,
kitle hareketlerinin en önemli psikolojik özelliklerini olusturan
degerler arasında yer almaktadır. Mayıs-Agustos 2013 aylarında,
stanbul Gezi Parkı'nda baslayan Gezi Hareketi de bir kitle
hareketi olma özelligini göstermis, bu harekete katılan bireyler
ve bu bireylerden olusan sosyal gruplar, kitle psikolojisi ile
hareket etme özelligini göstermisler. Le Bon ve Freud'ün, kitle
psikolojisi analizlerinde açıkladıkları ve inceledikleri, kitlelere
has ve öz özellikleri, Gezi Hareketi'ne katılan kitlelerde
görülmüs ve direnislerini tipik bir kitle psikolojisi çerçevesinde
gerçeklestirmeye çalısmıslardır. Bu çalısma, toplumsal hareket
karakterinde cereyan eden Gezi Hareketi'nin, Fransız sosyal
psikoloji ekolünün önde gelen yazarlarından Gustave Le Bon ve
Alman psikoloji ekolünün öncülerinden Sigmund Freud'ün bakıs
açıları ısıgında kitle psikolojisini incelemeye yönelik olacaktır.

This article provides the trajectory of the political and social conditions that structured the sudden and puzzling explosion of the nationwide Gezi revolt in Turkey out of a small protest for an urban park in Istanbul during the summer of 2013. It depicts the macro-level political struggles that shaped the last decade in Turkey as well as the short history of grassroots political activism during the year preceding the Gezi revolt. In explaining the conditions of existence of the revolt, the article considers the grassroots effects of two political developments: (1) during the last decade, the governing Justice and Development Party (AKP) had been involved in a striking level of intra-elite political competition for national power with the Kemalist establishment, which consisted of the high ranks of the military bureaucracy (the army), the civil bureaucracy (jurisdiction), and the Kemalist main opposition party (Republican People’s Party), and (2) the level of grassroots political activism, particularly against the government, had gradually and dramatically escalated during the year preceding the uprising in June 2013.

İletişim ve toplumsal yapı arasındaki ilişki sosyal bilim literatürü içerisinde ilgi duyulan konuların başında gelmektedir. Bu çerçevede özellikle dijital-iletişim ve toplumsal değişme arasındaki ilişki özellikle dikkate değerdir.
Niklas Luhmann, iletişimi bir bilgi aktarım süreci olarak kavrayan davranışçı iletişim kuramlarının aksine, onu toplumsal yapıları varlığını sağlayan bir bilgi işleme süreci olarak kavramayı önermektedir. Böylece iletişimi nesnel toplumsal düzenin inşasının gerçekleştiği haddizatında bir olgu olarak kavramanın yolu açılmış olur. Bu sayede luhmann sosyolojisinde toplumun temel birim olarak kavranan iletişimle toplumsal yapı arasında bir ilişki de kurulmuş olur.
Söz konusu bu ilişki toplumsal yapının karmaşıklaşmasıyla ilişkilidir. Toplumsal yapılar karmaşıklaştıkça onu var edebilecek nitelikte bir iletişime ihtiyaç duyarlar. Farklı bir anlatımla toplumsal iletişim karmaşıklaştıkça toplumsal yapı da iletişimin özelliklerine paralel olarak karmaşıklaşır. Buradan hareketle iletişim ve toplumsal yapı arasındaki ilişkinin nedensel değil döngüsel bir karaktere sahi olduğu söylenebilir. Toplumun yapısına paralel olarak iletişim süreçlerinin de karmaşıklaştığı günümüz modern toplumlarında bilgi işleme işi olarak iletişim yeni yapılara ve araçlara sahip olmuştur ki online-iletişim (ve araçları) bunların başında gelmektedir.
Toplumsal iletişimin karmaşıklaşmasıyla yaşanan bu değişimden sosyal hareketler de payını almaktadır. Online-iletişimin geçerli olduğu günümüz toplumlarında iletişimin dengesiz, heterarşik ve hibrit yapısına paralel olarak sosyal hareketler de aşırı bireyselleşme ve sıradışı sosyal bağımsızlık özellikleri ile karakterize edilebilecek yeni bir yapıya kavuşmuştur. Buradan hareketle, 2013 Haziranında İstanbul Taksim Gezi Parkı merkezli yaşanan olayların tamda protesto hareketlerinin bu yeni formuna uygun bir örnek olay olarak gerçekleştiği savunulabilir.
Bu çalışma, öncelikle günümüz karmaşık toplumlarının formasyonunda yaşanan değişimleri, toplumu iletişimin kapsayıcı üst kavramı olarak ele alan luhmann sosyolojisi çerçevesinde ele alarak, bu bağlamda iletişim ve sosyal hareketler arasındaki ilişkiyi online-iletişim, hibritleşme, heterarşi, aşırı bireyselleşme ve sıradışı sosyal bağımsızlık gibi kavramlar çerçevesinde ele alarak ve konuyla ilgili literatür ve saha verilerinden hareketle açıklamayı hedeflemektedir.

The year 2011 turned out to be an extraordinary one. The clustering of insurgencies around time and geography gave a political ring to the seasons: commentators spoke of the Arab Spring, the European Summer, and the U.S. Fall. TIME magazine even named “the protester” person of the year. Similar revolts emerged in the following years in Mexico, Turkey, and Brazil. Some faulted them for their lack of plans and proposals, a criticism that misses the point by confusing the disruption of the given with the task of reconfiguring it. Insurgencies are not standard political practices or policy-making exercises. They are about saying “enough!” and refusing to go on as before. They are in fact operators of difference: insurgencies are the plan in the sense that a medium can be the message. I argue that they open up possibilities that may or may not prosper but that nonetheless allow us to glimpse something other to come; that they are political performatives—participants start to experience what they strive to become; and that they function as vanishing mediators that put different worlds in contact with one another. I address these points in a discussion about the material remainder of the Arab Spring and the student mobilizations in Chile.

Ad oggi, a poco più di una settimana dallo sgombero di Gezi Parkı e a tre settimane dallo scoppio della rivolta, diversi gruppi di persone si stanno incontrando in alcuni parchi della città, diversi da Gezi, dove si organizzano in assemblee popolari e sperimentano metodi di democrazia diretta. Ed è proprio a questo che bisogna guardare per cercare di capire lo spirito che è nato al parco Gezi, quello che è stato e quello che può essere, in potenza, per lo sviluppo di una rinnovata società civile in Turchia.