Greek Romanian Relations

O συλλογικός αυτός τόμος συγκεντρώνει είκοσι τρείς προσεγγίσεις Eλλήνων και Pουμάνων μελετητών. Στην αρχική τους μορφή παρουσιάσθηκαν ως εισηγήσεις και παρεμβάσεις στο ομότιτλο Συμπόσιο που διοργανώθηκε από το Kέντρο Nεοελληνικών Eρευνών στις 26 με 27 Σεπτέμβριο του 2000 με στόχο την αποτύπωση των έως τότε ερευνητικών πορισμάτων, την χαρτογράφηση των ζητουμένων και την κριτική θέαση των ιδεολογικών και πολιτισμικών συμφραζομένων, μέσα στα οποία εγγράφεται το πλέγμα των ελληνορουμανικών σχέσεων στους νεότερους χρόνους. Ο δίγλωσσος (γαλλικά-αγγλικά) τόμος διαρθρώνεται σε θεματικές ενότητες που άλλοτε ακολουθούν άλλοτε διευρύνουν ή εξειδικεύουν την αρχική θεματική κατάταξη των ανακοινώσεων : La tradition post-byzantine / The post-byzantine tradition (Andrei Pippidi, Mαρία Nυσταζοπούλου–Πελεκίδου), Les constructions historiographiques / Historiographical constructions (Alexandru Zub, Πασχάλης M. Kιτρομηλίδης), Les courants esthétiques dans la littérature / Aesthetic movements in Literature (Άννα Tαμπάκη, Victor Ivanovici, Στέση Aθήνη, Oυρανία Πολυκανδριώτη), Le monde des Beaux-Arts / The world of Fine Arts (Răzvan Theodorescu, Eυγενία Δρακοπούλου), La multiplicité des identités ethniques et sociales / The multιplicity of ethnic and social identities (Mihai Ţipău, Νεόφυτος Χαριλάου, Anca Dobre, Ανδρόνικος Φάλαγγας), L’enjeu des archives / Stakes in Archival research (Φλορίν Μαρινέσκου, Claudiu - Victor Turcitu, Maria Rafailă) και La diaspora comme facteur interculturel / The diaspora as a factor in intercultural exchange (Olga Cicanci, Αθανάσιος Ε. Καραθανάσης, Ευθύμιος Νικολαΐδης, Ευαγγελία Ν. Γεωργιτσογιάννη, Γιούλα Κουτσοπανάγου, Μαρία Ευθυμίου).
Οι επιμελητές τονίζουν στα προλογικά τους κείμενα, αφενός μεν την αναγκαιότητα της συγκριτικής προσέγγισης και της επανεκτίμησης των φαινομένων διά της συνομιλίας των παλαιότερων επιστημόνων με τις νεότερες γενιές (Πασχάλης Μ. Κιτρομηλίδης) και αφετέρου την ευαισθησία που επέδειξε το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών, με τη σοφή καθοδήγηση του Κ.Θ.Δημαρά, στρατηγική που υιοθέτησαν οι επόμενοι διευθυντές Λουκία Δρούλια και Βασίλης Παναγιωτόπουλος για τη συγκρτιτική ερμηνεία της ιστορίας των ιδεών στον χώρο της Νοτιο-ανατολικής Ευρώπης (Άννα Ταμπάκη). Mε επίκεντρο την ουσιώδη αλληλοπεριχώρηση των πολιτισμικών και πνευματικών παραδόσεων του ελληνικού και του ρουμανικού λαού κατά τους πρώιμους νέους χρόνους η πολυπρισματική οπτική αυτού του συλλογικού τόμου θέτει και εξερευνά ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων της συγκριτικής ιστορίας του πολιτισμού και της παιδείας στη Nοτιοανατολική Eυρώπη.

Η μελέτη κομίζει στοιχεία για την επαγγελματική δράση του Σπ. Αντύπα αλλά και για το ήθος του, με ανέκδοτο αρχειακό υλικό και άγνωστες μαρτυρίες από τον τύπο της εποχής του. Ο Αντύπας ήταν ένας ανθρώπος που ήταν εραστής του Ερμή, τόσο του Κερδώου όσο και του Λογίου, καταφέρνοντας κατά την άποψή μας να παραμείνει άνθρωπος και κυρίως φίλος του ποιητικού λόγου.  Στον τόμο περιλαμβάνονται παλαιότερα δημοσιευμένες εργασίες για τη ζωή και το έργο του καθώς και νέες μελέτες, που φέρνουν στο φως νέα στοιχεία για τη δράση του και το ποιητικό του έργο. Η έρευνα έφερε στο φως άγνωστα ποιήματά του, καθώς και πολύτιμες πληροφορίες για την επιχειρηματική του δραστηριότητα.

Short description of a series of articles publshed in the conservative romanian press regarding Greece and its succesful defence against the italian invasion in 1940-1941. Special attention is given to a newspaper strongly attached to the romanian Legionary Movement, named "Cuvântul", as well as to a famous conservative newspaper of the 1930's and 1940's, called "Curentul".

Pendant des siècles le grec a représenté la langue de la culture et de l’administration dans les pays roumains, en renforçant l’unité linguistique balkanique (Sprachbund), au niveau du vocabulaire et de la phraséologie. Le niveau d’influence été tellement marqué aux premiers décennies du XIXe siècle, que les gens lettrés avaient la tendance de gréciser des mots du français qui, a l’époque, avait commencé d’être utilises dans les discours libre des élites (Ion Ghika cite le cas du verbe poursuivre qui était encadré souvent dans la IVe conjugaison, c’est à dire parmi les verbes d’origine grecque, avec la forme poursuivarisi ).