Karamanlidika

Stavros Stavridis 19. yüzyılın sonlarında 126 Karamanlı türküsünü kayda geçirip yayımladı. Kapadokya ve Karadeniz’in Hristiyan yerleşimlerinden Türkçe konuşan 600 Ortodoks, ön sipariş vererek yayına maddi destek sağladı. Milliyetçi akımların güçlendiği, Rum asıllı aydınların çoğunun iki milli merkezin, İstanbul ve Atina’nın çağrılarına uyarak, sadece Yunanca
halkbilimsel malzemeyi derleyip yayımladığı bir çağda Stavridis’in bu inisiyatifi istisnaidir. Stavridis önsözde belirttiği gibi, gelecek nesillere devretmek üzere memleketinin Türkçe türkülerini derledi. Türkülerin ait oldukları toplumun temel iletişim araçlarından biri olduklarını, ortak belleği ifade ettiklerini biliyordu. Bu yüzden, halk kültürünün bu temel unsurunu, sosyal hayatın en gündelik sahnelerini dile getiren türküleri kâğıda döktü. Böyle yaparak, kendisinin ve yayımladığı kitabı destekleyen dindaşı hemşerilerinin, Rum kimlikleri hakkında hiçbir kuşku duymadıklarını göstermiş oldu. Türkçe konuşmalarının ve Anadolu’da yan yana yaşadıkları Müslüman hemşerileriyle ortak bir kültürü paylaşmalarının kimliklerini
tehdit etmediğine inanıyorlardı.

Evangelia Balta, Institute of Historical Research /NHRF
Ari Çokona

Yunan harfli Türkçe(Karamanlıca)yazılmış olan “Kolezyum” ve “Brindisi” isimli metinlerin çeviriyazımını gerçekleştirdik. Kolezyum metni, “Çocuklar İçin Angeliaforos” süreli yayınının, 1 Ekim 1880 tarihli; “Brindisi” metni ise 1 Eylül 1887 tarihli sayısında yayınlanmıştır. Sayıların son sayfasındaki alt kısımdan, süreli yayının “Amerikan Misyonerler
Şirketi” tarafından, İstanbul’da Hagop Boyacıyan’ın “Matbaa-ı Aramian” yani Aramyan Matbaası’nda basıldığını öğreniriz.

Çocuklara yönelik yayın faaliyetleri 1872 yılında başlayarak, 19. yüzyılın sonuna kadar devam edecektir. Çocuklara yönelik bu yayın faaliyetleri,
Yunan harfli Türkçe yanında, Ermenice, Ermeni harfli  Türkçe ve Bulgarca olarak da gerçekleştirilmiştir.

La réédition de la bibliographie karamanlie, qui débute avec le présent volume, vient tout d’abord unifier les titres enregistrés des trois tomes de S. Salaville – E. Dalleggio (1958, 1966, 1974) avec ceux des trois autres d’Evangelia Balta qui ont suivi au cours de la période qui va de 1987 à 1997 ; elle incorpore aussi toutes les nouvelles additions recueillies dans cet intervalle de vingt années. De surcroît, cette nouvelle édition se donne pour objectif d’intégrer la Bibliographie Karamanlie dans le devenir éditorial de l’Empire ottoman. Il s’agit d’un dessein qui dépasse les limites convenues d’une bibliographie, mais qui indubitablement propose une vue d’ensemble des lettres karamanlies, en l’intégrant dans le cadre que forment ses deux piliers, le grec et l’ottoman.

Karamanlıca Bibliyografya’nın şimdiki ciltle başlayan yeniden yayını, her şeyden önce, S. Salaville –E. Dalleggio’nun üç ciltlik kayıtlarını (1958-1966-1974), Evangelia Balta’nın 1987-1997 yılları arasında çıkan diğer üç ciltleriyle birleştirdi. Öte yandan, takip eden 20 yıllık aralıkta toplanan yeni buluntular da buna eklendi. Bu son yayın Karamanlıca Bibliyografya’nın Osmanlı İmparatorluğu’nun editoryal oluşumuyla bütünleşmesini amaçlamakta. Karamanlıca kitaplar, başka milletlerin Türk dil bilimi üzerindeki etkilerini yansıtıyor, ancak onlar üzerine bir çalışmayı da içeriyordu. Bir bibliyografyanın sınırlarını aşan bir niyet taşıyor ve esas olarak Karamanlı edebiyatının bütününe, Yunan ve Osmanlı’nın buluştuğu bir çerçeveden bakış getiriyordu.

Paper on Turkish-Greek language contact in Anatolia. Published in: Between Religion and Language: Turkish-Speaking Christians, Jews and Greek-Speaking Muslims and Catholics in the Ottoman Empire, Edited by Evangelia Balta and Mehmet Ölmez, Istanbul 2011: 215-224

Contents
Edith Gülçin Ambros, The comparison of a Karamanlı edition with a regular Ottoman edition of the folk-tale Köroğlu: morphological and syntactic aspects
Stavros T. Anestidis, Hans Christian Andersen’in bir masalından esinlenilen Karamanlıca bir hikâye: Πὶρ Βαλιδὲ
Evangelia Balta, Novels published in Karamanlidika
Εvangelia Balta - Niki Stavridi, Poèmes karamanlis d’Homiros, Échangeable originaire d’Ürgüp (Macrimalli d’Eubée, 1956)
Stefo Benlisoy, Nevşehirli, doktor, eğitimci, sendikacı: Doktor Arhangelos
Gavril kimdi?
Ekrem Ekinci, An Apology to the Karamanlis, the Turkish-speaking Rum Orthodox population
Matthias Kappler, The Karamanli Divan by the ‘Aşık Talib and Ottoman Lyric Poetry: a Preliminary Approach
Sophia Matthaiou, A Pioneering Translation Project in Karamanlidika :
Aristotle’s Physiognomics
Popi Mοupagiatzi, Eski bir fotoğraftan Karamanlıca bir kitaba uzanan yolculuk
Athanasios Nikolaidis, A collection of Karamanlidika publications
Alexandra Sfoini, La traduction karamanli du Récit d’Alexandre de Macédoine (1843, 1871)
Will Stroebel, The Ballad of Kosmas Tsekmezoglou

Abstract
Many documents have been written in Greek-lettered Turkish, which is called Karamanlidika or Karaman Turkish. One example is the “Takvim-i Ebedi” or “Almanack”, written in 1914 by Pavlakis Melitopoulos, one of the Turkish teachers at the time, who was also known for his grammar and dictionary studies. This 110 pages work, written in Karamanlidika, was printed in Istanbul. Although a simple calendar, as implied in its title, it is actually a folkloric material that includes the beliefs, the customs and the oral tradition of the Karamans, rather than a calendar.
Under the title of “Bir Hakikat” or “A Truth” on the first page of his work, Melitopoulos states: “Considering that the calendars published so far in the world consist of simple tales, I have prepared a calendar that can always be used, in order to save people from the expense of getting a new one every year.” The work begins with a schematic calendar consisting of 28 cycles from 1914 to 2137. At the end of each cycle there is a flower pattern along with either a maxim, a two-line stanza or a four-line stanza. Under the title “Müneccimlik” or “Astromancy”, horoscopes; personality traits according to zodiac signs, personality analysis according to facial characteristics; beliefs about natural events such as rainbow and thunder; legends; proverbs, tables showing the dates of Easter according to the cycles of the sun and moon can be found. Following that, there is a three-page “ahid-nâme” describing the church hierarchy in every period, and a lexicon with polytonic (multi-tonal) Greek equivalents of Arabic, Persian and Turkish words written in Karamanlidika. In addition, there are two pages that contain information about deceased people as they appear on their tombstones and short poems dedicated to their souls.
In this paper, information has been given about the Pavlakis Melitopoulos’s book called “Takvim-i Ebedi” and a general evaluation have been carried out about the proverbs in this book.
Keywords: Karamanlidika, vocabulary, proverb, Takvim-i Ebedi, Pavlakis Melitopoulos


Özet
Karamanlıca veya Karamanlı Türkçesi olarak adlandırılan Grek harfli Türkçe ile pek çok eser kaleme alınmıştır. Bu eserlerden bir tanesi de dönemin Türkçe muallimlerinden dil bilgisi ve sözlük çalışmalarıyla da tanınan Pavlakis Melitopoulos tarafından yazılmış 1914 tarihli Takvim-i Ebedi adlı eserdir. Eser; Karamanlıcadır, 110 sayfadan ibarettir, İstanbul’da basılmıştır. Başlık itibarıyla sade bir takvim gibi addolunsa da aslında bir takvimden öte Karamanlıların inançlarını, gelenek-göreneklerini ve sözlü kültür ürünlerini içeren folklorik bir malzeme niteliği taşımaktadır.
Eserin ilk sayfasında “Bir Hakikat” başlığı altında Melitopoulos, dünyada bugüne kadar yayımlanmış takvimlerin hikâyelerden ibaret olduğunu ve vatandaşları her sene takvim alma masrafından kurtarmak için onlara daima kullanabilecekleri bir takvim hazırladığını belirtir. Eser, 1914 yılından başlayarak 2137 yılına kadar 28 devreden meydana gelen şematik bir takvimle başlar. Her devrenin sonunda bir çiçek görseliyle birlikte bir beyit, bir dörtlük veya bir vecize vardır. Akabinde sırasıyla eserde “Müneccimlik” başlığı altında burçlar, burçlara göre kişilik özellikleri, simaya göre kişilik tahlili; gökkuşağı, gök gürlemesi gibi tabiat hadiselerine dair inanışlar; efsaneler; atasözleri, güneşin, ayın devirlerine göre paskalyanın tesbitini gösterir tablolar; dönemlere göre imtiyazları anlatan üç sayfalık bir ahid-nâme ve Karamanlıca imlasıyla yazılmış Arapça, Farsça, Türkçe kelimelerin politonik (çok tonlu) Yunanca karşılıklarının bulunduğu bir lügatçe yer alır. Ayrıca sadece iki sayfada mezar taşı kaydı tarzında vefat eden kişilerle ilgili bilgiler ve onların ruhuna adanmış kısa şiirler mevcuttur.

Bu çalışmada, Pavlakis Melitopoulos’un Takvim-i Ebedi adlı eseri hakkında bilgi verilmiş ve eserdeki atasözleri ele alınarak genel bir değerlendirme yapılmıştır.
Anahtar Kelimeler: Karamanlıca, söz varlığı, atasözü, Takvim-i Ebedi, Pavlakis Melitopoulos

From the second half of the nineteenth century onwards the Turcophony of the majority of the Orthodox population of Anatolia became to be treated gradually as an anomaly that has to be corrected. The ecclesiastic leadership of the Orthodox millet and the secular leadership of the Ottoman Greeks became increasingly more sensitive and anxious towards the dominance of Turkish in the Anatolian Orthodox
communities. The present study claims that just like the Ottoman state authority, the leadership of the Ottoman Greek millet adopted a siege mentality. In this specific historical context modern education acquired an adversarial nature and educational competition fueled both state led and the non-Muslim educational endeavors.
Towards the middle of the nineteenth century a new language hierarchy emerged and consolidated. According to this new linguistic hierarchy Greek started to represent progress, advancement, prosperity and a break away from the existing backwardness. The plain Turkish that is spoken is despised and is treated as an oriental sign of backwardness and poverty.
The present study attempts to demonstrate the complex interrelationships between different actors in shaping the educational and communal affairs of Turkish speaking
Anatolian Orthodox. Rather than a homogenous entity what we find is a socially, economically, culturally, linguistically and ideologically fragmented community in which different actors tries to assert themselves and to direct this process through
factional politics.
This study claims that education stopped and reversed the process of social and cultural integration of the Turkish-speaking Anatolian Orthodox to their Muslim compatriots and created a sense of Greek national identity and feeling among the younger generations. Despite the occasional expression of a local or Anatolian Orthodox conscience inside the Ottoman Greek millet, most of the time in response to defamatory arguments concerning their Turcophony, a political and cultural program that will emphasize their ethnic distinctiveness from the Rum millet in the sense of Bulgarian or Albanian examples never took hold. Until the “exchange of populations” the cultural and ideological program of integration to the Greek Orthodox millet/nation retained its hegemonic position and remained as the most
convincing program for achieving progress and prosperity.

Öz Bu çalışmada, çoğunlukla orta Anadolu havzasında yaşamaış olan Türkçe konuşan Ortodoks Hristiyan nüfus hakkında araştırma yapmaya isteklilere katkı sunulması amaçlanmaştır. 1924 yılında Türkiye ile Yunanistan arasında gerçekleşen mübadele sonrası Türkiye'den gönderilenler, Türkçe konuşur, fakat Hristiyan Ortodoks mezhebine mensup idiler. Karamanlılar adıyla bilinen bu topluluğun kökenleri konusunda uzunca tartışmalar yapılmış ve bir türlü sonuçlanamamıştır. Bu nüfusun kökenlerine dair birbirinden faklı düşünceler bulunmaktadır. Ağırlıklı olarak iki kanatta toplanan fikirlerin tartışması bu metinde yapılmaya çalışılacaktır. Bu çalışmada bir yüz yıl boyunca yaşamış gerek tarihçi gerekse konuya ilgili yazarlar tarafından ortaya atılmış ya da aktarılmış görüşler ile bu görüşleri elde etme yolunda izledikleri yol, kaynak kullanımları ve yaklaşım farkları değerlendirilmiştir. Abstract This study aims to contribute those who are willing to study about Turksih speaking Orthodox Christian population where mostly lived in central Anatolian basin. Those Karamanlids people were able to speak only Turkish and they have been send to Greece after the population exchange decision made between Turkey and Greece in 1924 eventhough they were not able to * İstanbul Medeniyet Üniversitesi, S.B.E. , Tarih A.B.D. , tezli yüksek lisans öğrencisi, hasanbarisaki@gmail.com ,7 Mayıs 2017

ÖRNEK, Saim. Karamanlı Mübadil Halk Kültürü Bağlamında Neokesaria Köyünde Geçiş Törenleri, Yüksek Lisans Tezi, Ankara, 2015.
Bu çalışmada, mübadil Karamanlı Ortodoks inancına sahip bir topluluk olan Neokesarialıların sözlü kültürü bağlamında geçiş törenleri ele alınmaktadır. Geçiş törenleri, topluluğun geçmişten günümüze, içinden geçtiği tarihsel süreçler ve sosyo- kültürel bağlamlar çerçevesinde değişim-dönüşüm yönleri göz önünde bulundurularak incelenmiştir. Temel veri kaynağı alan araştırması olan bu çalışma için, elde edilen yazılı kaynaklarda ortaya konulan bilgilerden ve Küçük Asya Araştırmaları Merkezi Sözlü Kültür Arşivi derlemelerinden faydalanılmıştır. Çalışma Giriş, 3 İnceleme Bölümü, Sonuç, Kaynakça ve Ekler’den oluşmaktadır.
Giriş kısmında, çalışmanın sınırları, amacı, önemi belirtilmiş ve çalışmada kullanılan yaklaşım ve yöntemler ortaya konmuştur.
Birinci bölümde, bugüne kadar konu ile ilgili yapılmış çalışmalardan ve tarihsel kaynaklardan hareket edilerek Karamanlı Ortodokslar’ın adlandırılma biçimleri, yaşadıkları bölgeler, mübadele öncesi ve sonrası süreç, günümüz Yunanistan’ındaki durumları hakkında bilgiler verilmiş ve onlarla ilgili önceden yapılmış çalışmalar değerlendirilmiştir.
İkinci bölümde, mübadele sonrasında Karamanlı Ortodokslar tarafından kurulan Neokesaria köyünün tarihi, coğrafi, beşeri ve sosyo-kültürel özellikleri ele alınmıştır. Üçüncü bölümde, günümüzde Neokesaria köyünde yaşamakta olan mübadil Karamanlı Ortodoksların geçiş törenleri, değişim-dönüşüm özellikleri bağlamında incelenmiştir. Sonuç kısmında, geçiş törenlerinin, sosyo-kültürel ve tarihsel bağlam içindeki değişim- dönüşüm yönleri genel çerçevede değerlendirilmiştir.

This essay explores the relationship between vampirism and nationalism through the prism of modern Greece’s emergence and expansion, which, over the second half of the nineteenth century, drew much of its ideological fuel from the national poet Aristotelis Valaoritis. I trace the fortunes of Greek irredentism through one vampire authored by Valaoritis, “Thanasis Vayas” (first published in 1857), as the poem is transmitted and translated across several decades, territories, and languages. Of particular interest to us here is the vampire’s translation from Greek into Karamanli Turkish (i.e., Turkish written in the Greek alphabet) fifty-five years after his literary birth, on the eve of the first Balkan War in 1912.

How did an obscure, Greek-speaking vampire in the Balkans come to haunt an entire community of Turkish- speaking Greek Orthodox Christians across the sea in Asia Minor? What kind of translations −and theories of translation− had allowed such a haunting to occur?

Μια άγνωστη μετάφραση του Πέραν Απόκρυφα στα καραμανλίδικα:
Μπέγιογλου Απόκρυφα του Ευαγγελινού Μισαηλίδη

ΠΕΡΙΛΗΨΗ:
Το μυθιστόρημα του Ευγένιου Σύη Les Mystères de Paris (1842-43) είναι
ένα από τα πιο δημοφιλή κείμενα του 19ου αιώνα και ενέπνευσε τα μυθιστορήματα
μυστηρίων πόλεων σε πολλές διαφορετικές γλώσσες. Μερικά πρώτα παραδείγματα
αυτών των μυθιστορημάτων είναι αυτά που γράφτηκαν για την Κωνσταντινούπολη
στα ελληνικά. Αυτά τα μυθιστορήματα, τα οποία ελάχιστα λαμβάνονται υπόψη στη
λογοτεχνική εκπροσώπηση της Κωνσταντινούπολης στις τουρκικές φιλολογικές
μελέτες, είναι επίσης σημαντικά όσον αφορά την παρουσίαση μιας ρεαλιστικής
τοπογραφίας της πόλης κατά τον 19ο αιώνα. Σε αυτή την ανακοίνωσή θα αναλυθεί
μια μάλλον άγνωστη μετάφραση του Ευαγγελινού Μισαηλίδη στα καραμαλίδικα του
μυθιστορήματος Πέραν Απόκρυφα. Ο Ευαγγελινός Μισαηλίδης, μεταφράζει και
δημοσιεύει ως επιφυλλίδα το μυθιστόρημα του Επαμεινώνδα Κ. Κυριακίδη στην
φημισμένη του εφημερίδα Ανατολή με τίτλο Μπέγιογλου Απόκρυφα (Beyoğlu Sırları
στα τουρκικά) σχεδόν αμέσως μετά τη δημοσίευση του ελληνικού μυθιστορήματος σε συνέχειες (1888-1889) και πριν από την έκδοσή του ως αυτοτελούς βιβλίου. Ο
Μισαηλίδης είναι συγγραφέας, μεταφραστής και δημοσιογράφος και εξέχουσα
προσωπικότητα στην καραμανλίδικη λογοτεχνία και γραμματεία. Εκτός από τις
λογοτεχνικές μεταφράσεις του από τα γαλλικά και τα ελληνικά, είναι συγγραφέας
ενός από τα πρώτα μυθιστορήματα στα τουρκικά, του Ταμασάϊ Δουνγιά βε
Δζεφακιάρ-ου Δζεφακές (=Το θέατροτου κόσμου. Ο τύραννος και ο διωκόμενος), που δημοσιεύεται το διάστημα 1871-1872. Είναι μέλος της τουρκοφώνης ορθόδοξης κοινότητας του 19ου αιώνα (Καραμανλήδες), που ζουν κυρίως στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, στην ευρύτερη περιοχή της Καππαδοκίας. Η γλώσσα αυτής της κοινότητας είναι η τουρκική και η γραπτή της εκδοχή ονομάζεται καραμανλίδικα, δηλαδή τουρκικά γραμμένα με ελληνικούς χαρακτήρες. Τα Μπέγιογλου Απόκρυφα δημοσιεύονται σε μορφή επιφυλλίδων στην Ανατολή από τις 28.06.1888 (αρ. 3926) έως τις 26.08.1889 (αρ. 4091) σε 165 συνέχειες. Η σειρά και οι τίτλοι των κεφαλαίων αντιστοιχούν κατά κύριο λόγο στο ελληνικό κείμενο με μερικές μικρές αλλαγές, οι οποίες ειδικότερα συνδέονται με τη συμπλήρωση ορισμένων κεφαλαίων, όπως των τελευταίων. Μια κριτική σύγκριση μεταξύ των δύο κειμένων μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο περαιτέρω έρευνας, αλλά σε αυτή την εισήγηση, η μετάφραση του Μισαηλίδη θα αναλυθεί από την άποψη της ρεαλιστικής αποτύπωσης της Κωνσταντινούπολης, της σημασίας της για τους αναγνώστες της τουρκόφωνης κοινότητας (ανατολικοί τουρκοφώνοι ορθόδοξοι χριστιανοί) και για την καραμανλιδική λογοτεχνία.

Öz: Son dönemde Osmanlı tefrika tarihi üzerine yapılan çalışmalar 19. yüzyılda Osmanlı coğrafyasında Türkçe ya da farklı dillerde üretilen edebiyatın daha önce bilinmeyen ya da unutulmuş yazar ve eserlerini ortaya çıkarmaktadır. Bu makalede Osmanlı tefrika çalışmalarında göz ardı edilen bir kaynak olarak Karamanlıca (Yunan harfli Türkçe) Anatoli gazetesinde yayımlanan tefrika kurmaca eserler tanıtılacak ve gazetede tefrikaların en yoğun olduğu 1888-1899 dönemine yakından bakılacaktır. Türkofon Ortodoks Hıristiyan okurlara yönelik olarak çıkarılan gazetede söz konusu dönemde üretilen edebiyat hakkında, yazarların önsözleri, editöryel açıklamalar, gazeteye gönderilen okur mektupları ve ilanlar gibi paratektsler göz önünde bulundurularak bazı gözlemlerde bulunulacaktır.

Anahtar Sözcükler: Karamanlıca (Yunan harfli Türkçe), Türkofon Ortodoks Hıristiyanlar, Karamanlılar, Anatoli gazetesi, tefrika roman

A Source Neglected in Ottoman Serial Studies: The Newspaper Anatoli in Karamanlidika
Abstract: Recent studies on the history of Ottoman serial fictions reveal previously unknown or forgotten writers and works of literature produced in Turkish or different languages of the Ottoman geography in the 19th century. In this article, fictions serialized in the Karamanlidika (Turkish in Greek script) newspaper Anatoli that have been neglected so far, will be introduced and the serials between the years 1888-1899 will be analysed more closely. Taking into consideration the paratexts such as the forewords of the authors, the editorial remarks, the readers' responses and the advertisements, the literature produced for Turkophone Orthodox Christian readers will be analyzed.

Keywords: Karamanlidika (Turkish in Greek script), Turcophone Orthodox Christians, Karamanlis, newspaper Anatoli, serial novel

This article deals with the journal of Terakki (Progress) published by the Progressive Association of Nevşehir. The journal is part of the Karamanli (in Turkish written with Greek letters) periodical literature of the late nineteenth century. Its readership mainly consisted of Turkish speaking Anatolian Orthodox immigrants of Istanbul or other important urban areas of the Empire but also it had customers in the local Anatolian Orthodox communities themselves. Among the Anatolian Orthodox immigrants in the capital of the Empire those from Nevşehir formed an important segment. The journal has an encyclopedic orientation since it provided its readership information on topics concerning education, family life, religion, health, history, geography etc. It defended a
conservative modernist perspective in an age that the rhythm of
socioeconomic change threatened existing social relations and hierarchies. The journal served as a vehicle for the expression of the ideas of the educated younger generation and the emerging new segment of professionals of the Turkish speaking Anatolian Orthodox immigrants. This new educated elite through their vehicles of expression like the journal Terakki, served a very crucial role in the process of
adoption and/or appropriation of the social, cultural and linguistic standards of the Ottoman Greek millet by the Turkish speaking Anatolian Orthodox.

Karamanlıca olarak da bilinen Karamanlı Türkçesi, anadili Türkçe olan Ortodoks cemaatin Yunan alfabesi ile yazdığı dildir. Osmanlı Türkçesinin bir ağzı olarak da tanımlanabilecek olan bu dilin içinde sınırlı sayıda Yunanca kelime bulunur. Karamanlıların kökenleri konusunda iki farklı görüş vardır. Bizans’ta paralı askerlik yapan Türkler mi yoksa asimile olmuş Ortodoks Rumlar mı olduğu konusu tartışmalıdır. Türkçenin yanında Yunanca da ibadet etmelerine rağmen Yunanca bilmeyen Karamanlılar, 1923 yılında yapılan Lozan Anlaşması nedeniyle Türkiye ile Yunanistan arasında gerçekleşen nüfus mübadelesinde Yunanistan’a gönderildiler. Yapılan çalışmalarda ilk neslin Yunanca öğrenemediği için daima Türkçe konuştuğu ve torunlarının bugün hâlâ Türkçe konuşmaya devam ettikleri görülür.
Başta dinî metinler olmak üzere birçok konuda eser yayınlayan Karamanlıların, Osmanlı tarihi alanında da yayınları mevcuttur. Kaynaklarda İstanbul’un fethi konusunda Karamanlıca üç farklı eserin varlığı tespit edildi. Elinizdeki çalışma Arhimandritis Athanasios Simeonidis (Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Συμεωνίδης) tarafından hazırlanmış olan muhtemelen son çalışmadır. Kendisini, Konya eyaletinin Nevşehir kazasının Aşağı Mushara Mahallesi’nden Berber Yosif Ağa’nın oğlu olarak tanıtan Simeonidis iyi eğitimli bir Osmanlı aydınıdır. Bir Karamanlı olarak eserini hazırlarken gerek Osmanlı, gerek Rum gerekse Avrupalı tarihçilerden faydalanarak tarafsız bir tutum izleyen yazarın, metin boyunca iki millet arasında bir denge oluşturmaya çalıştığı açıkça görülüyor.

1200’lerde kurulan Hasaköy'de eski kilisenin yerine 1848’de kilise-manastır inşa edilir. Kilise de Hz. Meryem başta olmak üzere Hz. İsa ve pek çok azizin, kanatlı meleklerin tasvirleri ile birde mermer lahit bulunur. Mübadele ile Rumların terk ettiği köye Türkler, 151 hane, 376 erkek, 377 kadın toplam 753 nüfusla Kayseriye’nin Karamanlı, Üsküpler, Aşıklar, Sofular, Adilova ve Kozana’nın Çobanlı, Şahinler, Haydarlı ve Karaferye’nin Köseler köylerinden gelmişlerdir. Köye yerleşen Müslüman Türkler 1951 yılına kadar büyük kiliseyi cami olarak kullanırlar.

Bilimsel çalışma sürecinde kaynakça taraması önemli yer tutar. Bilimsel değer, tarihsel iş tutarlılığını göz önünde bulunduracak tarzda hazırlanan kaynakçanın derinliğinde gizlidir. Kaynakça derinliğinin bulunduğu çalışmaların ortaya koyacağı veri ve sonuçlar, ele alınan konuyu doğru ve kapsamlı yaklaşımlarla değerlendirebilme olanağı tanıyacaktır.
Türklerin İslamiyet’i kabulünden başlayarak yaklaşık bin yıl Türk dilinin yazıya geçirilmesinde tercih edilen Arap harfli yazı sisteminin, başta sesçillik olmak üzere pek çok açıdan yetersizliği genellikle kabul görmektedir. Bu çalışmanın merkezinde yer alan Grek harfli Türkçe metinler, Arap harflerinin yarattığı bazı sorunları çözmede etkin rol oynadıkları için tarihi Türkiye Türkçesi için oldukça değerlidir. Buna rağmen ülkemizde bu alanla ilgili çalışmalar son derece yetersizdir. Yabancı araştırmacılarla başlayan Grek harfli Türkçe araştırmaları, son dönemde yerli araştırmacıların da dikkatlerinden kaçmaz ancak varlığı bilinen eser sayısı dikkate alındığında gidilecek yolun epeyce olduğu gerçeği ortaya çıkar.
Grek harfli Türkçe metinler üzerine yapılan dil bilgisel çalışmalar her ne kadar nicelik olarak yetersiz görünse de toplu bir biçimde ele alınma aşamasına gelmiştir. Bu türden bir değerlendirme, hem yeni araştırmalara ufuklar açacak hem de alan uzmanlarına emekten ve zamandan tasarruf ettirerek önemli kolaylıklar sağlayacaktır.
Her geçen gün cazibesini arttıran Grek harfli Türkçe metinler sahasına eğilecek araştırmacı, eldeki açıklamalı kaynakça denemesinde hangi yayında nelerden söz edildiği konusunda fikir sahibi olabilecektir.

This is overview on Karamanlidika studies by  Evangelia Balta: Evangelia Balta, Miscellaneous Studies on the Karamanlidika Literary Tradition, The
ISIS Press, İstanbul 2013, 278 sayfa.
Evangelia Balta, Gerçi Rum İsek de, Rumca Bilmez Türkçe Söyleriz, Karamanlılar ve
Karamanlıca Edebiyat Üzerine Araştırmalar, İş Bankası yayınları, 2014, İstanbul
2014, XVIII + 406 sayfa.
Evangelia Balta – Aytek Soner Alpan, Μουχατζηρναμέ / Muhacirnâme. Karamanlı
Muhacirler İçin Şiirin Sevdası / Poetry’s Voice for the Karamanlidhes Refugees, istos
yayın, İstanbul 2016, 116 sayfa.
Stavros Stavridis, Anatol Türküleri 1896, Osmanlı İmparatorluğunda İlk Türkü
Mecmuası, Hazırlayan: Evangelia Balta – Ari Çokona, Literatür, İstanbul 2017, 382
sayfa.

Karamanlı Türkmenleri Moğol baskısıyla Aral gölünün doğusundaki ana yurtlarını terk ederek önce Azerbaycan’ın Şirvan eyaletinde bir süre kalıp bazı mensuplarını burada bıraktıktan sonra günümüzde Taşeli olarak adlandırılan coğrafi bölgeye bilhassa Ermenek ve Mut yörelerine göç etmişlerdir. Karamanlı Türkmenleri, XIII. asrın ilk çeyreği I. Alaeddin Keykubad zamanında Taşeli’nde konar-göçer bir topluluk şeklinde örgütlenmişlerdir. Taşeli’ye yerleşen Karamanoğulları beyliğinin başında görülen ilk siyasi şahsiyet, Nure Sofî olarak zikredilen Nureddin b. Sadeddin Bey’dir. Karamanlı Türkmenlerin kökeni hakkında kaynaklarda farklı rivayetlerin aktarılması tarihçilerin muhtelif yorumlarda bulunmasına sebep olsa da araştırmacıların çoğunluğu Yazıcızade Ali’nin Tevarih-i Al-i Selçuk adlı eserindeki kayıtlara atıfta bulunarak Nure Sofî’nin 24 Oğuz boyundan Avşar boyuna mensup olduğunu zikreder. Nure Sofî babası Sadeddin Bey ile Anadolu’ya göç ederek önce Sivas bölgesine yerleşmiş, daha sonra kendisine tabi Karamanlı Türkmenler ile I. Alaeddin Keykubad tarafından yurt olarak verilen Ereğli, Ermenek, Mut ve Silifke bölgesinde hâkimiyet kurmuştur. Nureddin Bey’in “Sofî veya Sûfî’’ lakabını almasında Baba İlyas Horasani’ye intisabı ile siyasi hayattan uzaklaşarak yönetimi oğluna bırakıp Babailere bağlı bir derviş gibi münzevi hayatı tercih etmesinin rolü büyüktür. Onun bu harekete katılması zaten üzerinde bulunan siyasi kimliğine dini bir kuvvet eklemiş ve göçebe Türkmenler arasında siyasi ve manevi nüfuzunu güçlendirmiştir. Ancak Babai isyanına katılan Nure Sofî, Selçuklu kuvvetlerinin isyancıları şiddetle bozguna uğratmasından dolayı buradan Baba İlyas’ın oğlu Muhlis Paşa ile beraber kaçarak Ermenek yöresine, ailesinin ve oymak halkının yanına gelmiş, burada ölünceye değin münzevi bir hayat yaşamıştır. Karaman, Zeynü’l Hac ve Bunsuz adında üç veya dört oğula sahip olan Nure Sofî’nin ölüm zamanı bilinmemekle birlikte günümüzde kalıntıları hala görülebilen mezarı Mut ilçesine bağlı Değirmenlik yaylasındadır. Bu bildiride Nure Sofî ve ailesinin kökeni, siyasi ve menkıbevi kişiliği, Ermenek ve Mut yöresine gelişleri, Baba İlyas Horasani’ye bağlanması ve isyan sonrasındaki hayatı, ölümü ve öldüğü yer ile ilgili değerlendirmelerde bulunulacaktır.

Karamanli Turks that left their motherlands in the east of the Aral Sea due to the Mongol pressure firstly lived in Sirvan for a short period of time, a province of Azerbaijan region and later migrated to Ermenek and Mut territory in particular, a part of a greater region called Taseli. Karamanids were organized in a semi-nomadic way of life in Taseli during the reign of Aladdin Keykubad I in the first quarter of the 13th century. First political figure of Karamanids settled to Taşeli was Nureddin b. Sadeddin Beg who was called Nure Sofi. Although, there are different data in sources that caused various comments by historians over the origin of Karamanli Turkmens, majority of researchers citing to the work of Yazicizade Ali, Tevarih-i Al-i Selçuk, claims that Karamanids were related to Afshar tribe, one of twenty four Oghuz tribes. Nure Sofi who was migrated to Anatolia with his father Sadeddin Beg was settled firstly in Sivas. After that, he moved to the regions of Eregli, Ermenek, Mut and Silifke donated to himself by Aladdin Keykubad I with Karamanli Turkmens that was under his authority. Nureddin Bey's preference for his nickname as “Sofî or Sufi’ was mostly associated with the role of his ascetic life as a dervish loyal to the Babais after he was attached to the father İlyas Horasani and left the administration to his son. His attachment to this movement was further strengthened his political identity through a religious side and boosted his political and spiritual influence among nomad Turkmens. However, Nure Sofî, who participated in the Babai rebellion, escaped with Muhlis Paşa, the son of Baba İlyas, because of the Seljuk forces' violent repression of the rebels and came to the Ermenek region along with his family and the people of the tribe, and lived a reclusive life until his death. Nure Sofi’s death time who had three or four sons called Karaman, Zeynül Hac and Bunsuz is not known but his tomb that is visible today is Degirmenlik plateau of district of Mut. This study aims at evaluating the origin of Nure Sofî and his family, his political and moral personality, his arrival to the region of Ermenek and Mut, his attachment to Baba Ilyas Horasani and his life after his rebellion, his death and the place where he died.