Misticism

St. Catherine of Alexandria was born in the ancient capital city of Egypt, Alexandria, as a daughter of the king Kustos. She did not renounce her faith in the period of Christian persecution that took place in the reign of Maxentius, the emperor. Between 307 and 312 she was taken captive and tortured with the aim of forcing her to renounce her faith, which eventually led her to death. The story of Catherine’s heroism made her famous. As a result, we can learn more about her suffering and death.
St. Catherine of Alexandria was described in visions of three mystics from the Middle Ages: St. Mechthild of Magdeburg, St. Gertrude the Great, and St. Dorothea of Montau. Worshipping the heroic evidence of Christianity of St. Catherine, each of the mystics emphasized other moral and spiritual aspects arising from the martyr’s life. In her meditations, St. Mechthild stressed the strength of mind in the fight against devil, indomitableness in practicing faith and Catherine’s Christian responsibility for her own deeds. St. Gertrude the Great in her scripts placed an emphasis on intelligence and wisdom of an 18-year old girl who disputed with wise men in order to convert herself. St. Dorothea of Montau, in turn, took considerations about St. Catherine’s life personally, referring the martyr’s death to her own desire to end her life in that world with a view to meeting the Christ in heaven.

This article presents a manuscript that significantly enriches the textual corpus of ›Helfta Mysticism‹ with a series of hitherto unknown writings. Aside from this, it contains what is by some distance the oldest copy of the ›Legatus divinae pietatis‹, in the form of a ›special edition‹ that consists of excerpts from the known text as well as new material. This is preceded by a prologue and a florilegium which is marked in an epilogue as Gertrude’s own work. We argue that the epilogue of the florilegium, the prologue and the ›special edition‹ itself were probably composed by ›Sister N‹ of Helfta herself. The article provides a full description of the manuscript (Ms 827), a breakdown of the new ›special edition‹ of the ›Legatus‹-text, and an edition, translation, and close reading of the prologue.

Im Folgenden soll eine Handschrift vorgestellt werden, die die Textbasis der Helftaer Mystik mit einer Reihe von bislang unbekannten Schriften bereichert. Außerdem enthält sie die mit Abstand älteste Abschrift des ›Legatus divinae pietatis‹ in Form einer ›Sonderausgabe‹, die aus Exzerpten aus dem bekannten Textcorpus und aus weiterem bislang nicht bekanntem Material besteht. Dieser geht eine Vorrede und ein im Epilog als Gertruds Werk ausgewiesenes Florilegium voraus, Texte, die wie die ›Sonderausgabe‹ selbst von Schwester N von Helfta stammen dürften. Die vorliegende Studie bietet eine Beschreibung von Ms 827, die Aufschlüsselung der ›Sonderausgabe‹ des ›Legatus‹ sowie Abdruck, Übersetzung und inhaltliche Analyse der Vorrede.

One of Jala ad-Din Muhammad Rumi's important ways in relation to God-Man is "love". Man can reach God through love and achieve divine qualities. According to Islamic understanding and literature, man has been valued by God's spirit when created, and the soul of God has been given to him. Therefore, the great power that is inhabited is its spirit. With this factor, man can reach to the highest order by moving from the lowest point and raising herself, and also get the chance of accessing the divine spirit. Rumi has put the name of the relationship between God-Man as love and stated that God can be reached in this way. It was seen that Rumi gave a lot of thought and inscription to reason when revealing God's imagination. Rumi, who gives a great importance to humanity and states that he is a supreme being at every opportunity has adapted to the Islamic tradition in this respect. When necessary, the thinker who benefited from the Qur'an and, if necessary, from philosophy and other sciences of the devolution revealed his particular ideas with his own point of view without harming the integrity of man and without injuring him. He deals with people with elements like mind, soul, spirit, and heart. When it comes to the relationship of God and man, Rumi emphasizes that God created everything and that all beings in the universe and the world gain with existence of Him and we see that he adopts this view. The person who is created as a supreme being will go to God as much as he or she tries to understand him, so that he will come closer to him and have the knowledge of him.

Osmanlı İmparatorluğunu ve Türkiye`yi yaklaşık iki asırdır Mason Bektâşilerin kurduğu derin örgütler yönetiyor. Masonik Bektâşi yapının geçmişte kullandığı İttihat ve Terakki geleneği Ergenekon ile bugün ortaya çıkmış gözüküyor. Mason Bektâşilik ve Geleneksel Bektâşilik arasında ki savaşta 1997de yol ayrımına gelindi. Bu savaşın sonuçları ise en fazla Masonik Bektâşilikten kurtulmaya çalışan Alevileri etkileyecektir. Encümen-i Daniş laik bir Mason Bektâşi tarikatı mı, yoksa derin devletin Büyük Devlet Jürisi mi? Bir asırdır Türk Silahlı kuvvetlerine, bürokrasiye, yargıya yerleşen, Türkderin devleti Ergenekonun gerçek sahipleri Mason Bektâşiler mi? Mason Bektâşiler elit Bektâşiliği neden savunuyor ve Anadolu Aleviliğinden kendilerini ayrı görüyorlar? Sabataycıların, Masonlukla Bektâşiliği mezcederken kullandıkları Hurufilik ile Kabala arasındaki ilişki nedir? Alisiz Aleviliği neden icat ettiler, Aleviliği İslam dışına çıkarma gayretleri başarıya ulaşabilir mi? Bektâşiler ve Alevilerin çoğu neden solcu Kemalist`tir veya kendilerini Kemalist olarak tanımlıyorlar? Yabancı istihbaratlar, Masonik Bektâşilerle birlikte Alevi sorununu provoke mi edecekler?

Mistik diye tanımlanan deneyimin felsefenin temel problemleriyle nasıl bir ilişkisi vardır? Son dönemin deneyci filozoflarından biri olan Walter Stace eserinde bu ilişkiyi kapsamlı bir şekilde incelemeye çalışıyor. Eser sekiz temel bölümden oluşmaktadır.

Resumen: La vida hospitalizada de Jacobo Fijman es de por sí un tema y un factor generador de un cierto tipo de discursividad, que podemos identificar en un conjunto de poemas inéditos legados a su amigo O. H. Dondo al cabo de que lo rescatara de otra institución hospitalaria, "Colonia Neuropsiquiátrica Domingo Cabred", comúnmente llamada Open Door. A la par, el sujeto poético de estas composiciones está íntimamente determinado por las alternantes necesidades de apertura y de cerrazón ante el otro y Lo Otro. Veremos de qué manera se lleva al lenguaje poético el fenómeno de la hospitalidad en diversas ocurrencias. * * * Al pensar en Jacobo Fijman (Uriff, Rumania, hoy Moldavia, 1898-Buenos Aires, 1970) y en sus circunstancias personales, además de suscitarse la compasión, resulta más que adecuado asociarlo con las nociones de hospitalidad y de huésped. Hay en su biografía y en su producción anécdotas e instancias que impulsan irresistiblemente a contemplar la figura del otro en la combinación de su obra, verbal y plástica, y de su vida sufriente, de marginal, de excluido-por otros y por sí mismo-y de errante vagabundo. En relación con la otredad, naturalmente la hospitalidad plantea un abordaje, puesto que implica una relación de, al menos, dos partes. Partiendo del DRAE definimos 'hospitalidad' como la condición virtuosa "que se ejercita con peregrinos, menesterosos y desvalidos, recogiéndolos y prestándoles la debida asistencia en sus necesidades". Por otra parte, el término inmediatamente asociado, 'huésped', designa, alternadamente, tanto al que llega como al que acoge, al que aloja como al alojado. La hospitalidad es una cualidad humana que pone especialmente de relieve el carácter relacional de la persona, ingrediente constitutivo y definitorio, incluso con anterioridad a todo posicionamiento moral y a toda axiología. Si bien indica la "Buena acogida y recibimiento que se hace [por 1 1 Para las VII Jornadas Diálogos: Literatura, Estética y Teología, "La hospitalidad: encuentro y desafío", 7, 8 y 9 de mayo de 2019, Pontificia Universidad Católica Argentina.

Juan de Valdes Leal In Ictu Oculi Finis Gloriae Mundi
Sui significati allegorico e simbolico di queste Opere potrete trovare un'ampia letteratura.
Sul Significato Anagogico nulla può essere detto, espresso, tanto meno scritto.
I sinceri ricercatori e viandanti potranno lasciarsi andare all'Ispirazione, lasciando che la Natura operi la Grazia dell'Illuminazione.

On the allegorical and symbolic meanings of these Works you will find a wide literature.
On the Anagogical Meaning nothing can be said, expressed, much less written.
Sincere researchers and wayfarers can let themselves go to the Inspiration, letting Nature operate the Grace of Enlightenment.

Sur les significations allégorique et symbolique de ces travaux, vous trouverez une vaste littérature.
Sur le sens anagogique, rien ne peut être dit, exprimé, encore moins écrit.
Les chercheurs et les voyageurs sincères peuvent se laisser aller à l'Inspiration, laissant la Nature exploiter la Grâce des Lumières.

Zu den allegorischen und symbolischen Bedeutungen dieser Werke finden Sie eine breite Literatur.
Über die anagogische Bedeutung kann nichts gesagt, ausgedrückt oder gar geschrieben werden.
Aufrichtige Forscher und Wanderer können sich der Inspiration hingeben und die Natur die Gnade der Erleuchtung wirken lassen.

Sobre los significados alegóricos y simbólicos de estas obras encontrará una amplia literatura.
En el significado anagógico nada se puede decir, expresar, y mucho menos escribir.
Sinceros investigadores y viajeros pueden dejarse llevar por la Inspiración, permitiendo que la Naturaleza opere la Gracia de la Iluminación.

SCARAMELLI, Giovanni Battista. Discernimento dos Espíritos: para a correta condução de nossas ações e das ações dos nossos semelhantes. Trad. Leonardo Serafini Penitente. Campinas: Ecclesiae, 2015, 222p. ISBN: 978-85-8491-003-8. A obra póstuma do ilustre sacerdote jesuíta (†1752) vem a lume em português, após mais de dois séculos e meio da publicação original em italiano (Veneza, Appresso Simone Acchi, 1764). A tradução foi baseada na versão espanhola (Madrid, 1859), com cotejos na edição de origem e na versão francesa (Paris, 1893).

In einem trivialen Verständnis bedeutet Mystik das, was die Religionen der Erde jenseits ihrer institutionell-dogmatischen Ausprägungen miteinander verbindet. Inwieweit ein solch entkontextualisierter Mystik-Begriff wissenschaftlich vertretbar ist, soll genauso diskutiert werden wie die christlichen Voraussetzungen und Möglichkeiten einer sinnvollen Verständigung über fremde mystische Überlieferungen im interreligiösen Dialog. In diesem Zusammenhang sollen zwei theologische Ansätze (Josef Sudbrack und John Hick) näher besprochen werden, um zu zeigen, wie die (christliche) Theologie der Religionen über die Rolle und den Stellenwert der Mystik in der interreligiösen Verständigung urteilt. Es wird sich dabei zeigen, dass in der Einstellung außerchristlichen mystischen Überlieferungen gegenüber dieselben Dichotomien obwalten wie in der Beurteilung von nichtchristlichen Religionen: Schroffe Ablehnung des fremden Mystischen bei zeitgleichem Anspruch auf die Exklusivität der eigenen mystischen Tradition ist eher untypisch; inklusivistische und pluralistische Tendenzen sind desto häufiger anzutreffen. Vor diesem Hintergrund stellt sich die Frage, ob sich in der eigenen zweitausendjährigen Theologiegeschichte einen Ansatz findet, der nicht nur die zum Dialog erforderliche Offenheit fremden religiösen Überlieferungen gegenüber aufweist, sondern auch ein wissenschaftlich verantwortbares Umgehen mit der eigenen Tradition ermöglicht. Dabei geht es um den Ansatz der Negativen Theologie, dem beim rechten Licht gesehen sowohl das Absolutheitsdenken als auch der religiöse Relativismus fremd sind.

Abstractum:

Synkretyzm religijny w tekstach chrześcijańskich, hermetycznych oraz papirusach magicznych greckich, na przykładzie problemu genezy zła

Celem pracy jest omówienie problematyki związanej z synkretyzmem religijnym w wybranych dziełach literatury chrześcijańskiej, hermetycznej i greckich papirusach magicznych. Analizie poddane zostały zwłaszcza teksty związane z hermeneutyką demonologii i angelarium, pseudoepigrafy o charakterze eschatologicznym, a także greckie traktaty magiczne. Podstawowe pytanie, jakie stawiam, odnosi się do elementu doktrynalnego religii: w jaki sposób synkretyzm może pomóc określić naturę zła oraz bytów złośliwych? Całość została osadzona w ramach religioznawczych, którego jednymi z głównych zadań są: egzegeza, ukazanie podobieństw pomiędzy doktrynami religijnymi oraz krytyczna analiza porównawcza omawianych tekstów.

słowa kluczowe: synkretyzm, demonologia, angelologia, gnoza, religia, Bóg, bóstwa, magia, anioły, demony, chrześcijaństwo, kultura, antyk, mitologia, mity, polityka, filozofia, religioznawstwo, religiologia, hermeneutyka, geneza, historia, hermetyzm, hermetycyzm, alchemia, czary, ewokacje, inkantacje, Biblia, PGM, lingwistyka, łacina, koiné .



Religious Syncretism in Christian and Hermetic texts and in the Papyri Graecae Magicae by the example of the Problem of the Origin of Evil

The purpose of the work is to discuss the problem of the relationship with religious syncretism in selected works of Christian and Hermetic literature and Greek magical papyri. The main subjects analyzed were texts related to hermeneutics of demonology and angelarium, pseudepigrapha and eschatological features as well as the Greek magic treatises. The basic question to guide the strategies taken is: how can syncretism help us to understand evil and malicious entities? The whole was embedded within the cross-section of religion, that some of the main tasks are: exegesis, showing similarities between religious doctrines and critical comparative analysis of the discussed texts.

keywords: sincretism, demonology, angelology, gnosis, religion, God, deities, magic, angels, demons, christianity, culture, antic, mythology, myths, politics, philosophy, religious studies, religiology, hermeneutics, genesis, history, hermetism, hermeticism, alchemy, spells, evocations, incantations, Bible, PGM, lynguistics, lingua latina, koiné.
_____________________________________________
ad.1: artykuł jest fragmentem szerszego tekstu i stanowi część pracy dyplomowej autora.
red. Emilia Żybert-Pruchnicka

In this study, a distinction that shows itself especially in several texts of al-Ghazzâlî is argued. According to this, the way of knowing truth is not reason because for the reason everything is equally possible. The sole way to understand the truth is revelation which is given to human being. The distinction causes functional interpretation of reason that is in the path of truth. Saying that there is another perception way above reason which cannot find a way for solving incompatibility between the reason and the life, al-Ghazzâlî does not oppose to reason, but rather a more objective opportunity. By remembering the examples of contemporary philosophy, it seems possible to make it more understandable. This situation is very revolutionary for modern readings of al-Ghazzâlî. Thus al-Ghazzâlî connects functional reason to knowledge and truth to divination.
Keywords: al-Ghazzâlî, Philosophy, Theology, Reason, Knowledge, Truth.

Scholem fue el gran renovador de los estudios de la mística judía. Arendt conoció esta tradición a través del libro de Scholem titulado Las grandes tendencias de la mística judía y escribió en 1948 una reseña de este libro. El objetivo de este artículo es estudiar el lugar de la mística judía en el pensamiento político de Arendt, destacando la repercusión del movimiento mesiánico sabateísta.

Scholem was the great innovator of the studies of Jewish mysticism. Arendt met this tradition through the book of Scholem Major Trends of Jewish Mysticism and she wrote a review of this book in 1948. The aim of this paper is to study the place of Jewish mysticism in the political thought of Arendt, highlighting the impact of Messianic Shabattean movement

El siguiente trabajo se dedicará a realizar un acercamiento a las formas expresivas filosófico-literarias y espirituales en las cuales se expone la concepción ontológica nómade bajo la prerrogativa de la impermanencia del mundo como sustento de la unidad de la Realidad (tauhīd) en el Sufismo medieval. Complementariamente se realizará un recorrido por los procesos desubjetivantes por los cuales debe transitar el sujeto para acceder a la comprensión de la ficcionalidad de su Ego (nafs) y de su verdadera esencia. Para, finalmente, vincular ambas instancias, tanto la Ontológica como la Antropológica, como partes de una misma y común propuesta, la afirmación de la existencia de una única Realidad posible.

La subsistencia del misticismo medieval en una Modernidad dominada por la mentalidad científica, resulta improbable, pero en María de los Dolores Quiroga, “la monja de las llagas”, se vuelve posible. Controversial figura de la España decimonónica, involucrada en las luchas entre liberales y conservadores, realizó gran cantidad de prodigios y fue procesada. Por ello, se presenta como el ejemplo de la mística en la encrucijada de lo antiguo y lo moderno. Este trabajo presenta una interpretación del misticismo femenino cristiano y de su permanencia en la España moderna a través de los símbolos de la tradición mística medieval que aparecen en la historia de la monja, evidenciando las relaciones entre el relato de su vida y los lenguajes en los que se enuncia.

«Relegado al olvido en su patria durante siglos, en Miguel de Molinos (1628 - 1696) se cumple el aforismo “el tiempo no borra, ubica”. Y lo hace apenas desde principios del s. XIX en que comienzan a surgir estudios sobre su figura y reediciones de sus obras, principalmente de la más destacada: su “Guía Espiritual”. Ya, más recientemente, en los finales del pasado s. XX es que se le otorga el merecido reconocimiento como “una de las figuras máximas de la historia de la espiritualidad” y uno de los máximos exponentes del “quietismo”.

Quietismo que,en la expresión que de él hace Miguel de Molinos, entronca verazmente, en diversos aspectos, con el Hesicasmo (derivado de ἡσυχία/hēsykhía, "quietud, silencio, paz interior") de los monjes del Cristianismo Oriental.

También se conoce a su pensamiento como “molinosismo”, un pensamiento “cargado de una profunda y esperanzadora filosofía”, “filosofía paradójica que entraña la más extrema epojé; aquella que aniquila y destruye sin paliativos la última raíz de lo ilusorio y de la apariencia: el ego.”»

Giriş Hələ sağlığından etibarən fikir dünyası və söz sənəti ilə çağdaşlarının diqqət mərkəzində duran, onları düşündürən və cazibə çevrəsinə daxil edən Seyyid İmadəddin Nəsiminin fəlsəfi düşüncəsinin əsasını hürufilik və təsəvvüf təşkil edir. Bununla belə, şairin irfani görüşlərindən artıq, hürufiliklə bağlılığı müasir araşdırıcıların tədqiqat obyekti olmuşdur. Amma hürufiliyin bir təriqət olaraq ömrünü uzadan və Abbas Əzzavinin ifadələri ilə desək, onu " ölgünlükdən qurtaran " cəhətlərdən biri də şairin bəzi məqamlarda hürufiliklə də sintez etdiyi irfani görüşləridir. Azərbaycan-türk ədəbiyyatının ən qüdrətli nümayəndələrindən biri olan Nəsiminin fəlsəfi dünyagörüşündə irfan və hürufiliyin yeri sovet dövrü nəsimişünaslığında özünün elmi dəyərini ala bilməmişdi. Keçmiş sovet tədqiqatçılarından bəziləri yanlış olaraq, bir sıra irfani anlayış və simvolları da hürufilik kimi qəbul və təqdim etmişlər. Bu yanlışlığa isə hürufi şairin əsərlərində irfani rəmzlərə sıx-sıx müraciət edilməsi səbəb olmuşdur. Sözügedən tədqiqatlarda sufi şəthiyyatlarından bir qismi də hürufiliyə aid olunmuş, hətta Həllac Mənsurun " ənəlhəq " i, İbn Ərəbinin insani-kamil anlayışı, həqq-təalanın bu aləmdəki təcəllası, insanın Allahın məzhəri olması, insanın digər məxluqat içərisindəki yeri, dəyəri və s. barədə ənənəvi təsəvvüfi mülahizələr hürufilik görüşləri sırasında yer almışdır. Bu irfani anlayışlar səhvən hürufilik dünyagörüşünün özəlliklərindən sayılmış, hürufiliyin spesifik rəmzləri isə, əsasən, diqqətdən kənarda qalmışdır. Sovet tədqiqatçılarının bu təhrifləri, bir tərəfdən, hakim ideologiyanın dini və irfani görüşlərə laqeyd münasibəti, digər tərəfdən, həmin tədqiqatçıların hürufilik və irfana aid mənbələrə bələd olmamağından irəli gəlirdi. 1. Nəsiminin irfan və " əhli-irfan " a münasibəti Sovet dövrü nəsimişünaslığında şairin irfan və hürufilik təriqəti ilə bağlı görüşləri yanlış olaraq iki fərqli mərhələ kimi öyrənilmişdir. Halbuki hürufilik Yaradan (Allah) ilə yaradılmışın (məxluqat) münasibətləri, yaradılış aktı və s. barədə irfandan əsaslı şəkildə fərqlənən görüşlərə malik deyildir. Orta əsrlər İslam Şərqi ədəbiyyatının, ayrıca olaraq, təsəvvüf şeirinin fəlsəfi əsasını mövcud aləmdəki varlıqların mahiyyət (" zat ") baxımından eyniliyini, Yaradanla yaradılmışın bağlılıqlarını öyrənən vəhdəti-vücud nəzəriyyəsi təşkil edir. Vəhdəti-vücudun nəzəri əsaslarının sistemli şəklə salınmasının məşhur mütəfəkkir İbn Ərəbinin adı ilə bağlı olması məlumdur. Nəsiminin də irfani görüşləri İbn Ərəbinin sistemləşdirdiyi və Mövlananın duyğu dolu eşq fəlsəfəsinin süzgəcindən keçərək canlılıq kəsb edən " vəhdəti-vücud " fəlsəfi-nəzəri konsepsiyası üzərində formalaşmışdır. Ümumiyyətlə, Nəsiminin irfanla əlaqəli görüşlərində İbn Ərəbi ilə səsləşmələr mövcud olsa da, 1 onun təsəvvüfi düşüncəsi daha çox Mövlananın mülahizələrindən qaynaqlanmışdır. Mütəfəkkirin istər farsca, istərsə də türkcə şeirlərində yer alan bir çox irfani istilahlar kimi " ənəlhəq " barədəki görüşlərində də bu sələfinin aşkar təsiri hiss olunur. Bununla belə, Mövlananın təsəvvüfi mirası Nəsiminin bu sahədə yeganə ideya qaynağı deyildir. Sənayi,  Bu mətn məruzə şəklində 11-12 noyabr 2008-ci ildə Hələbdə (Suriya) təşkil olunan Nəsimiyə həsr olunmuş beynəlxalq elmi konfransda səsləndirilmiş və ərəbcəyə də tərcümə olunmuşdu. Konfrans materiallarının hər iki va-riantının (Azərbaycan türkcəsi və ərəbcə) Azərbaycan və Suriyada nəşri nəzərdə tutulsa da, sonralar naməlum səbəb-lərdən həmin toplular, təəssüf ki, nəşr edilmədi.  filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, dosent. Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası akademik Z.M.Bünyadov adına Şərqşünaslıq İnstitutu shikhiyevas@gmail.com 1 Bu barədə ətraflı məlumat üçün bax: 12.

Musik adalah pengaruh surga yang mendorong hati untuk mencari Tuhan. Karenanya barang siapa yang mendengarkan (dengan baik) secara rohaniah ia tengah mendekati Tuhan. Tetapi barang siapa mendengarkan hanya untuk sensasi, maka la termasuk orang yang tidak beriman.Dalam hal ini jelas, bahwa banyak dari sufi-sufi yang memilih jalan musik atau dalam bahasa sufi sendiri disebut As-sama untuk memperoleh kesadaran ilahiah. Sasaran ahli mistik dengan musik ini digunakan untuk terus bertahan dalam peleburannya dengan ilahi. Pengalaman ini selalu dianggap sebagai situasi bebas karunia ilahi, yang merasuki manusia, dan pengalaman ini sering disebut dengan ekstase. Dalam keadaan ekstase ini seorang sufi dapat kehilangan ingatan dan daya hilang kesadarannya

Il saggio è dedicato al suggestivo profilo della clarissa Chiara Isabella Fornari (Roma 1697, Todi 1744), mistica e scrittrice vissuta nella prima metà del XVIII secolo, il cui culto si radicò profondamente a Todi nel corso del XVIII e del XIX secolo. Fino ad oggi essenzialmente nota agli studi storici per alcune celebri devozioni legate al suo nome (la Madonna della Fiducia venerata al Seminario Romano e un'immagine di Maria Bambina in cera che ha dato il nome alla Congregazione delle Suore missionarie di Carità di Lovere), la figura di Chiara Isabella viene in questa sede analizzata a partire dagli atti del suo -mai concluso-processo di canonizzazione iniziato a Todi tra 1748 e 1754  e riaperto poi, a Todi e a Roma, tra 1837 e 1853.

Theophanes the Recluse (1815-1894) is a well-known saint in the Russian Orthodox Church of the last century. He left a veritable library. His works on spiritual and mystical life are among the most important for the Christianity. In this issue the texts that will be examined in depth are the Letters to various people on various subjects of faith and life, On prayer and vigilance and the translation of Lorenzo Scupoli's spiritual combat. At last, we'll try to explain his personal definition of prayer.

Teofane «Zatvornik» (il Recluso) - al secolo Georgij Govorov (1815-1894) - si pone nel solco dei maestri spirituali russi (starcy), accanto a Sorskij, Veličkovskij, Tichon di Zandoskij, Brjančaninov. Si rese celebre nell'intera cristianità grazie alla sua traduzione russa della Filocalia. In questo contributo si cercherà di mettere in luce l'aspetto orante della sua spiritualità, facendo emergere i tratti peculiari dell'autentico maestro di preghiera. Considerando come centri gravitazionali del suo pensiero i concetti di «sentimento» e «spirito» ci si spingerà nelle profondità del «cuore»» immerso nella preghiera contemplativa.

Podjęty przez Autora temat jest niezmiernie aktualny, gdyż mistyczny aspekt religijności cieszy się żywym zainteresowaniem naukowym w całym świecie. […] W książce można zauważyć godną podziwu dbałość o rzetelność dokumentowania toku myśli stosownymi odnośnikami, obszerność cytowanego materiału źródłowego oraz różnorodnych opracowań. W sumie otrzymaliśmy pozycję bardzo istotnie wzbogacającą opracowania dotyczące polskiego pentekostalizmu. […] Szczególnie cenna jest dokonana analiza dotycząca tego, jak doświadczenia opisane przez uczestników pentekostalnego nurtu religijności chrześcijańskiej można oddać w kategoriach mistycznych, używanych zwykle do zupełnie innych dziedzin życia religijnego i zawężanych często do religijnego indywidualizmu. Autor nie odtwarza tylko relacji podanych przez innych, ale dokonuje istotnie wartościowej naukowej dokumentacji ważnego segmentu rzeczywistości religijnej w Polsce.

Z recenzji bpa prof. dra hab. Andrzeja Siemieniewskiego

Joseph Hazzaya's Romanian translation by Hieromonk Agapie Corbu. The Introduction represents a very comprehensive and synthetic view on the theology and the age of this great spiritual author, being followed by the translation of ten writings, including a bilingual one.
  An English Review here: http://revistateologia.ro/downloads/Teologia/3_2019/BR1_Tang.pdf

Bu çalışma Plotinos'un söyleminin niteliği, Plotinos ile Antik Yunan felsefi geleneği ve dinî söylem arasındaki ilişkilere dairdir. Plotinosçuluğun özgün yanlarını, yerleştiği gelenekle sürekliliklerini ve çatışmalarını onun özgün "kurtuluşçuluğunu" serimleyerek tartışmaktadır.

For many people „a mystic experience”, inexpressible by nature, is a sudden act of realizing that a human mind directly experiences God it believes in. There were always people who doubted, who questioned the truthfulness of revelations and demanded proofs confirming the supernatural nature of God’s message. Strong piety and visions of Blessed Dorothea of Montau were not ordinary and evoked much interest among Prussians. According to the acts of the canonization process, Dorothea of Montau had a gift for seeing though eyes, internal seeing and direct visions, as well as internal spirit talk. She explained such revelations in supernatural terms, and thanks to spiritual management of Jan of Kwidzyn, they were also confronted with the Bible and current theology. Dorothea of Montau’s prophetic visions confirm statements, given under oath by the senior representatives of the Order of Teutonic Knights, which described warnings of Dorothea and which saved the expedition and life of the Grand Master - Konrad von Jungingen. Teutonic Knights’ statements prove that the Mystic of the North experienced prophetic visions which concerned not only her fate but also others’ fates. 
The descriptions of visions of Blessed Dorothea of Montau, her experience of spiritual nuptials, experience of “exchange of hearts”, prophetic prophecies, stigmas and uplifting prayers prepared by the confessor, were also experienced by other mystics of the late Middle Ages. Similar to Blessed Dorothea who used often unacceptable piety methods (self-flagellation, wound irritation), other mystics of those times had their own behaviors which were more understandable and acceptable back then than they are now. For instance, Saint Mechtilde of Hackeborn and Saint Gertrude wore a hair shirt, whereas Bridget of Sweden was lying on the table and prayed.   
The recluse’s spiritual experiences (the recluse of Kwidzyn) define Blessed Dorothea of Montau, as Christ’s beloved, as a member of the group of Great Mystics of the Church.

Kowalczyk M., Doświadczenia duchowe bł. Doroty z Mątów na tle przeżyć wybranych mistyczek średniowiecznych, w: red. W. Zawadzki, Beata Dorothea Montoviensis, Prusiae Patrona. 40 rocznica zatwierdzenia kultu bł. Doroty z Mątów Wielkich, Kwidzyn 2017, s. 80-101.
ORCID: https://orcid.org/0000-0001-7373-2227

ТОЛЬКО ОЗНАКОМИТЕЛЬНЫЙ ФРАГМЕНТ, электронная версия не распространяется.

Ленен. Божественная каббала. — СПб.: Издательство «Академия исследования культуры», 2019. — 288 с. — (Серия Code Grimoire). ISBN 978-5-94396-218-9

«Божественная каббала» — это неизвестная до недавнего времени работа французского оккультного автора Лазара Ленена. По сути, она является продолжением и дополнением его книги «Каббалистическая наука», которая была высоко оценена как оккультными авторами прошлого, так и настоящего времени. В книге описаны семьдесят два ангела Великого Имени Бога, Шемхамфораш, вместе с методами их призывания для получения ответов на вопросы, личными ангельскими печатями и молитвами.
В книге представлен критический текст этой работы, выполненный на основании двух английских и одной французской рукописей, копии оригинальных страниц самого красивого из этих манускриптов, различные сравнительные и критические таблицы, комментарии. На русском языке издается впервые.

RESUMEN:
La psicología analítica es la obra de Carl Gustav Jung y sus seguidores. También conocida como psicología de los complejos, el término aparece oficialmente en 1913 para designar una ampliación del psicoanálisis, razón por la cual se la tiene tanto por una escuela de psicoanálisis como por una tendencia de la psicología profunda, según la expresión de Bleuler para caracterizar a toda psicología que parta de la hipótesis de la existencia de una psique inconsciente.
Carl Gustav Jung (1875-1961) era un joven psiquiatra ya reconocido por la profesión cuando asumió la defensa de la obra de Freud, tanto en los foros psiquiátricos como en su propia obra, iniciada en 1902. Su estrecha colaboración desde 1907 se rompería en 1913 a instancias de Freud, para quien los desarrollos Junguianos del psicoanálisis no resultaban acordes con su propia teoría. Atrás quedarán los años en los que Jung fue el presidente de la Asociación Psicoanalítica Internacional desde su fundación en 1910 hasta el inicio de la primera Guerra Mundial. Una época en la que se constituye y alcanza una dimensión internacional (Europa y Estados Unidos) el movimiento psicoanalítico nacido en Viena alrededor de Freud a partir de 1900.
Entre el inmenso legado de Carl Jung, aquel que ha pasado a la historia por sus teorías y métodos revolucionarios en el mundo de la psicología, hay un tema que sobresale y ha sido su herencia más duradera: La Teoría de los Arquetipos.
Jung busca e investiga a los arquetipos en las doctrinas de las tribus primitivas, en las doctrinas secretas esotéricas, en las religiones, en los mitos y leyendas, en los símbolos del Tarot, en las imágenes de la Alquimia y muy especialmente en los sueños, en los que se apoya para la psicoterapia.
Hay que empezar por decir que Jung pensaba que no venimos al mundo como una tabula rasa, no venimos ‘en blanco’ como planteaba Freud, el ser humano según Jung, ya nace con información y ciertas creencias: “no existe una sola idea o concepción esencial que no posea antecedentes históricos”. Estos antecedentes históricos llegan a nosotros inconscientemente, y otros los vamos aprendiendo por medio de mitos, leyendas y la experiencia.
Es fácil identificar diferentes tipos de patrones de conducta en los mitos y leyendas de las culturas antiguas, todas tienden a tener un mismo héroe y trama, tienden, básicamente, a repetirse. Esta continua repetición de historias con los mismos personajes y el mismo guión es lo que llamamos Arquetipos.
Dr. ADOLFO VÁSQUEZ ROCCA