Podręczniki

Jan Paweł II w adhortacji Catechesi tradendae wskazywał na
podręczniki katechetyczne jako na jeden z głównych sposobów odnowy
katechezy i zalecał szczególną staranność w ich przygotowywaniu
(CT 49). Dotychczasowe doświadczenia potwierdzają, że jakość
podręczników katechetycznych w dużej mierze rzutuje na skuteczność
całego procesu katechetycznego stanowi bowiem zarówno swoiste kompendium treści wiary a także wpływa na poziom motywacji
do ich przyswajania i wcielania w życie. Cieszy zatem duże
zainteresowanie ewaluacją istniejących już podręczników a także
konstruowaniem nowych propozycji w tym zakresie. Należy mieć
nadzieję, iż to zaangażowanie oraz nowa Podstawa programowa
katechezy przyczynią się do powstania podręczników katechetycznych,
które pomogą realizować wszystkie funkcje katechezy.

Wśród różnych propozycji dotyczących przewartościowania współczesnej katechezy
pojawiła się także propozycja katechezy ewangelizacyjnej adresowanej do
już ochrzczonych, którzy jednak nie zostali nigdy w pełni wprowadzeni w chrześcijaństwo
albo z różnych powodów od niego odeszli. Zakłada ona połączenie
ewangelizacji i katechezy, polegające na tym, że ewangelizacja poprzedzałaby lub
towarzyszyła katechezie (por. OIK 17–19). W katechezie ewangelizacyjnej chodzi
przede wszystkim o to, aby nie tylko troszczyła się ona o „umocnienie wiary i jej
nauczanie, ale z pomocą łaski także o jej stałe rozbudzanie” (CT 19). Istotą katechezy
ewangelizacyjnej ma być więc nie tyle podtrzymywanie w wierze ludzi już
wierzących i praktykujących, ale najpierw pomoc w jej pobudzaniu, a następnie
systematycznym pogłębianiu i prowadzeniu do dawania świadectwa życia, tak aby Ewangelia przenikała i przemieniała kulturę współczesnego świata.

Słownictwo potoczne w podręcznikach do nauczania języka polskiego jako obcego na poziomie A2 streszczenie : Niniejszy artykuł jest poświęcony analizie leksyki potocznej w podręcznikach do nauczania języka polskiego jako obcego na poziomie A2: Hurra!!! Po polsku 2 oraz Polski, krok po kroku. Poziom A2. Z omawianych źródeł wypisano leksykę potoczną (wyrazy hasłowe oraz wyrazy tekstowe), a następnie obliczono procent, jaki stanowi słownictwo potoczne w każdym z opisywanych podręczników. Analiza ślepych list rangowych wykazała, że w obu skryptach słownictwo potoczne dzieli się na dwie grupy-niewielki zbiór wyrazów często powtarzanych oraz sporą grupę wyrazów wykorzystywanych rzadko w tekście. Ilościowy opis słownictwa częstego oraz rzadkiego w każdym z tekstów oraz analiza struktury ich części mowy wykazały, że sposób wprowadzania słownictwa potocznego na poziomie A2-pomijając drobne zmiany-w zasadzie jest zbliżony do tego, w jaki sposób funkcjonuje ta leksyka w materiałach z poziomu A1.

Artykuł podejmuje tematykę przydatności podręcznika w nauczaniu języka włoskiego na studiach filologicznych, ze szczególnym uwzględnieniem zmian spowodowanych pandemią Covid-19. Pod uwagę zostały wzięte dotychczasowe podejścia teoretyczne do podręcznika, jak i specyfika nauczania na odległość, by pokazać uwarunkowania dydaktyki w czasie pandemii, definiowanej jako "awaryjne nauczanie na odległość" oraz sposoby korzystania z tradycyjnych podręczników. Analiza przydatności podręcznika w pracy zdalnej opiera się na wynikach badania przeprowadzonego w lutym i marcu 2021 r wśród prowadzących zajęciach z języka włoskiego na wybranych polskich uniwersytetach.

Raport roboczy dot. reakcji społecznych na wprowadzoną w roku 2014 tzw. reformę podręcznikową, przygotowany w ramach projektu 'Państwo współczesne: style działania' realizowanego w latach 2012-2016 w Instytucie Socjologii UW pod kierownictwem prof. dr. hab. Jacka Raciborskiego.

Raport roboczy dot. wdrożenie tzw. reformy podręcznikowej w 2014 roku, przygotowany w ramach projektu 'Państwo współczesne: style działania' realizowanego w latach 2012-2016 w Instytucie Socjologii UW pod kierownictwem prof. dr. hab. Jacka Raciborskiego.

The author undertakes the topic of the Polish language education undergoing constant reform. She refers to the fact that the reformers disregard established didactic conclusions and take into account neither the students’ needs nor the subjectivity of both young people and teachers. She indicates restrictions imposed on the spheres of school leeway and, at the same time, the expansion of the prescribed duties. Additionally, she points to the school curriculum overload. While underscoring the flaws of the literary mandatory readings’ chronological ordering, she elucidates that the contemporary perspective, which have been introduced in teaching, is largely ostensible. What she proves is that editors of new Polish language school books simply multiple requirements towards teenage students and their humanist formation. She denies the purposefulness of teaching multitude of terms to students, and reminds us that such a rote learning trains memory but does not teach one how to think. She...

L’objectif de notre thèse de doctorat est d’analyser les commissions d’historiens dans les processus de rapprochement en Pologne. Il s’agit de montrer que le fonctionnement de celles-ci dépend de trois variables principales : le contexte, le mandat et les acteurs. Cette recherche se base sur deux cas d’étude : la commission polono-allemande portant sur les manuels scolaires, créée en 1972 et le groupe polono-russe sur les questions difficiles, établi en 2002 et réactivé en 2008.
Notre thèse de doctorat se base sur deux sources principales. Premièrement, nous avons mené une série d’entretiens avec des membres et experts participants à ces commissions et/ou aux processus de rapprochement évoqués. Deuxièmement, les recherches dans les archives se sont avérées essentielles pour comprendre les procédures, les liens politiques et le fonctionnement des commissions. A ce corpus principal s’ajoutent des sources complémentaires. Nous avons mené deux observations participantes dans le cadre de la commission polono-allemande. Nous avons également analysé une série de discours politiques, les sondages polonais sur le rapport au pays voisin et la presse. Le corpus est asymétrique concernant nos deux cas d’étude : d’un côté, la commission polono-allemande existe depuis 45 ans et nous a ouvert ses portes et ses archives. De l’autre, le groupe polono-russe est recréé en 2008, mais ne se réunit plus depuis 2013. Ses archives sont trop récentes pour que nous y ayons accès.
La littérature est abondante sur les études de la mémoire, ses usages et ses abus. La mémoire est souvent évoquée dans les relations politiques entre deux pays. Les points de vue de part et d’autre divergent, voire s’opposent. Les historiens cherchent alors, selon Ricœur, un récit qui peut favoriser le rapprochement. Ce récit compatible s’ajoute à une posture d’écoute, dans un souci d’éthique reconstructive, pour reprendre la formule de Jean-Marc Ferry. Ce dialogue sur l’histoire correspond tout à fait à ce qui est demandé aux commissions d’historiens. Celles-ci, par la coopération bilatérale qu’elles mettent en place, ouvrent la voie à la réconciliation. Le terme est toutefois dénoncé par une partie des acteurs, au point d’être qualifié de « kitsch » par certains, en raison de la banalisation du mot.
Dès lors, pourquoi ces commissions ont-elles été créées ? Comment fonctionnent-elles et pourquoi continuent-elles de fonctionner ? Nous formons les hypothèses que, premièrement, ces commissions ont été créées dans un objectif de rapprochement, voire de réconciliation. Deuxièmement, leur fonctionnement — et sa prolongation — dépend de trois variables : le contexte, les mandats, les acteurs.
Notre thèse s’articule en cinq points. Les trois premières parties portent sur chacune des trois variables évoquées. Le contexte est primordial. Les commissions sont souvent créées au moment d’une détente entre les deux pays. Le timing est important. Lorsque les relations politiques se tendent, les relations au sein des commissions deviennent difficiles et leurs travaux sont souvent gelés ou arrêtés. Cependant, la commission polono-allemande, du haut de ses quatre décennies de coopération, semble résister aux aléas politiques. Les mandats définissent à la fois l’autonomie vis-à-vis du politique et les objectifs à atteindre. L’expertise et le parcours personnel des acteurs justifient leur degré d’engagement dans ces commissions. La présence d’acteurs engagés dans le rapprochement favorise la recherche de compromis et même parfois la formation d’amitiés solides par-delà les frontières. La quatrième partie porte sur les sphères d’influence de ces commissions et les débats qu’elles engendrent : politique et religion, débats publics, débats scientifiques. La dernière partie se concentre sur les productions et projets de ces commissions : l’ouvrage commun ou les centres de dialogue du côté polono-russe, le manuel commun d’histoire du côté polono-allemand.

The article focuses on a textbook by Hubert Izdebski, which has been published five times since 1980. The evolution of some merits in this book illustrates how the Polish administration as well as the Polish view of the adminis­tration have changed during this period. In both of the first two editions, the world of ad­min­istrative systems is depicted as divided in two ideological parts with their own different problems and administrations, the capitalist and the communist. Not sur­prisingly, the later editions present a one-world vision. The Polish administration presented there has its roots in universal developments. The Soviet period is now considered as only a short and provisory set-up, which could be terminated and dis­mantled without serious difficulties. The traditions of the Second Polish Re­public, appearing more important and solid, serve as a guiding reference for the portrayal of the Third Republic's institutional set after 1990.