Tanzimat reforms Ottoman Empire

The paper examines the institutional framework that regulates commercial lawsuits in Varna from the beginning of the Tanzimat reforms to the Russian-Turkish War of 1877-1878. Before the establishment of a specialized commercial court the institutional framework is pluralistic and nonsystematic. In addition to the classical Ottoman judicial institution – the kadi court, there are several other institutions that try commercial disputes – the local councils, the communal courts, the mixed commissions under the custom officer’s chairmanship as well as informal arbitration mechanisms such as mediation. Some special categories of merchants have also the right to sidestep local institutions altogether and transfer their disputes in the Istanbul commercial court. After the establishment of a commercial court in 1857 progressively it becomes the main institution regulating trade disputes in Varna. New secular type of mixed courts have several advantages over the classical institutions of which the most important ones are the inclusion of Non-Muslims as members of the court, as well as participation of active merchants well acquainted with the current commercial practices. They also have an equal treatment of all ethno-religious groups and unlike kadi courts accept testimonies of Non-Muslims as equally valid as those of Muslims. The statistical data from late 1860s and early 1870s reveals a busy, even overloaded institution that annually tries hundreds of cases amounting to more than a million kurushes. The Varna commercial court is one of the biggest institutions of this type in the Balkans. The new institutions are used by both foreigners and Ottoman subjects but they appear to be preoccupied mainly with regulation disputes between local merchants. Despite some malfunction such as corruption and trading in influence Varna commercial court seems to achieve almost all the reform objectives.

Osmanli Devleti Tanzimat ile birlikte yeniden yapilanma surecine girmis, diger alanlarda oldugu gibi haberlesme alaninda da yenilikler yapilmistir. Telgraf sistemini kendi cografyasinda kullanmaya baslamasiyla birlikte, merkezle vilayetler arasinda haberlesme isleri daha da kolaylasmistir. Bu vilayetler icinde gerek stratejik konumu, gerekse Orta Avrupa’ya olan yakinligi sebebiyle oldukca oneme haiz vilayetlerden biri Bosna Hersek’tir. Bosna Hersek’e modern manada posta sisteminin kurulmasiyla ilgili ilk girisim 8 Mayis 1849 tarihinde olmustur. Kirim Savasi’nin baslamasiyla birlikte Rusya’nin ve Avrupa Devletleri’nin Balkanlar uzerindeki faaliyetlerini kontrol edebilmek amaciyla bolgede haberlesme faaliyetlerine yonelik onemli adimlar atilmistir. Sirp ve Avusturya baskilarinin yogun olarak yasandigi Bosna Hersek cografyasinda haberlesme aginin kurularak merkez tarafindan siki bir denetim altinda tutulmasi hedeflenmistir. 1854 yilinda Istanbul ile Edirne arasi telgraf hatti tamamland...

The Modernization is a process conceived in the heart of the Western European world, which subsequently finds ground for its deployment in some non-Western societies also. The main goal of the present article is to clarify the logic, specifics and fluctuations in the genesis of the Ottoman modernization through the prism of historical sociology and Walt Rostow’s stages of Economic Growth model. Above all else, the focus of the research falls on the socio-economic, political, and military condition of the late Ottoman Empire. The mechanisms through which the Empire sustains its existence are illustrated, as well as the fundamental reasons for its fall. Secondly, the research accentuates the attempts of integrating the “Western” model of modernization done by the Ottoman Empire from the period of the “Tanzimat” to the end of the First World War, as well as the results of the said endeavour.

Erinç Bulça TV'de bu hafta Osmanlı'da Batılılaşma Hareketleri Nasıl Gelişti konusunu ele aldım. Tanzimat Dönemi ile birlikte yükselen ulusçuluk akımı çerçevesinde kendi kimliğini arayan Osmanlı elit sınıfı, Batılılaşma'yı kültürel kodifikasyon olarak hukukileştirmeye çalışmış, duraklayan Osmanlı İmparatorluğu'ndaki bürokratik sistemi çağın gerektiği şekilde düzenlemeyi, Encümen-i Daniş gibi önemli bilim kurulları oluşturmayı planlarken bu arada da kendi İslami kimliğini de Romanize edecek birtakım yeniden yapılanma süreçlerini de içselleştirme çabası içinde olmuştur. Bu arada gelişen kadın hareketleri ve feminist aktivizm Avrupa'yı kasıp kavururken Osmanlı'da miras hukukuyla güçlenen cinsiyet eşitliği fikri, kadının politik motivasyon sahibi olmasının önünü açmış ve özellikle Devlet-i Aliye'nin idari mekanizmasında kadının etkisi giderek yükselmiştir.

The Modernization is a process conceived in the heart of the West-ern European world, which subsequently finds ground for its deployment in some non-Western societies also. The main goal of the present article is to clarify the logic, spe-cifics and fluctuations in the genesis of the Ottoman modernization through the prism of historical sociology and Walt Rostow’s stages of Economic Growth model. Aboveall else, the focus of the research falls on the socio-economic, political, and military condition of the late Ottoman Empire. The mechanisms through which the Empire sustains its existence are illustrated, as well as the fundamental reasons for its fall. Secondly, the research accentuates the attempts of integrating the “Western” model of modernization done by the Ottoman Empire from the period of the “Tanzimat” to the end of the First World War, as well as the results of the said endeavour.

Osmanlı Devleti’ndeki bürokratik sistemin nitelikli kadrolar ile yürütülebilmesi adına Sultan Abdülmecid’in saltanatı zamanında, 1859 yılında, İstanbul’da açılan Mekteb-i Mülkiye Türk eğitim tarihinin en önde gelen, iz bırakan okulları arasında yer almaktadır. Bu okuldan yetişen öğrenciler zamanla Osmanlı bürokrasi ve eğitim sistemi içerisinde önemli vazifeler üstlenmişlerdir. Bununla birlikte farklı tarihlerde alınan kararlarla Mekteb-i Mülkiyede öğrenci kabulü, eğitim düzeni, müfredat gibi başlıklarda birçok kez düzenlemeye gidilmiştir. Bu nedenle Mekteb-i Mülkiyenin, kurucusu Sultan Abdülmecid zamanında farklı, Sultan II. Abdülhamid zamanında farklı, II. Meşrutiyet Dönemi’nde daha başka bir eğitim anlayışı ve müfredat ile hizmet verdiği dikkati çekmektedir. 1908 yılında II. Meşrutiyet’in ilan edilmesinin ardından Sultan II. Abdülhamid devrinin etkilerini azaltmak için Mekteb-i Mülkiyede bir kez daha düzenlemelere gidilmişse de istenilen düzen tam anlamıyla oturtulamamıştır. Çalışmada 1911 yılında Mekteb-i Mülkiyeye müdür olarak atanan Mehmed Hikmet Bey’in hazırlayarak 28 Mayıs 1912 günü Dâhiliye Nezâretine sunduğu bir rapor ele alınmaktadır. Mehmed Hikmet Bey, okulun geçmişten gelen bazı problemlerine dikkat çekmekte ve bu sorunların aşılması için birtakım önerilerde bulunmaktadır. Bununla birlikte Mekteb-i Mülkiye için yeni bir eğitim müfredatının uygulanması gerektiğini savunan Mehmed Hikmet Bey bu konuda kapsamlı bilgiler vermekte ve öğrencilerle ilgili de bazı düzenlemeler yapılması yolunda görüş bildirmektedir. Bu kapsamda söz konusu çalışmada okulun daha faydalı hâle getirilmesi adına müdür Mehmed Hikmet Bey’in kaleme aldığı görüş ve düşünceler, okulda uygulanması önerilen müfredat ile idare-eğitim modeli hakkında bilgiler verilmekte, son bölümde ise layihanın hayata geçirilme durumu ile okul üzerindeki etkileri üzerine değerlendirmelerde bulunulmaktadır.

Although Ottoman historiography has begun to examine non-Muslim Ottomans as agents in Ottoman history, scholars have overlooked the complex legal interactions in the provinces between both notable and subaltern non-Muslims and Muslims in the wake of the mixed courts instated by Tanzimat reforms. Through analyzing the interactions between various provincial actors found in the penal cases of the local courts of Selanik in the mid-19th century, this paper argues that the new mixed courts became venues in which contemporary elites and non-elites contested state attempts at centralization and where local actors both negotiated and reified ethno-religious divisions. This paper will look at cases of sedition and banditry in the Selanik vilayet, the files of which are located in the Prime Ministry archives in Istanbul. These files contain the local court’s official reports to the Meclis-i Vala, including detailed interrogation records. In tracing the contours of those interrogations and the other actions of defendants, I argue that reading these interactions makes it possible to see how the Ottoman state inscribed legitimacy in its subjects. While non-elites attempted to transform the courts into a venue for pursuing their own grievances, elites succeeded in instrumentalizing new forms of social control to consolidate their positions during a period of rapid cultural change.

Aydınlanma yahut Oryantalizm eşliğinde okunan Doğu, kendi dışındakini kendisiz kabul eden bir ötekileştirme çemberine sokularak, daha iyi bir şeye dönüştürülmesi gereken kültürel bir nesne yahut şuh bir kadının kendini ifşâsı, bir düşler ve yanılsamalar diyarı, âdeta kendisini gerçekleştiremeyen bir kehanet ve yalnızca diğer tarafın kendi kafasında ürettiği sanal bir diyar olarak tanımlanabilmiştir. Uzayda elbette yön yoktur ve durmaksızın genişleyen evrenin aksine; sınıflamalar/sınırlamalar insanın faydacı yönünü ve kendi zamanını önemseyen algısını destekler niteliktedir. Böyle olmakla birlikte, Doğu ve Batı, neredeyse herkesin kendilerinden bir şeyler anlayabileceği iki farklı referans noktası, iki kutup olarak önümüzde durmaktadır. Doğu’nun kendisine odaklı kapanık yapısına karşın; Batı, karşıyı merak ve hevesle seyreden, onu tanımlamak isteyen tasnifçi bir zihinle öteki’ni önce literal daha sonra da psiko-sosyal açıdan etkisi altına almıştır. Oysa en baştan beridir, bu düalist mantık ve onun çift başlı dünyası, gerçek hayat dediğimiz giriftliğin içinde defaatle anlamını yitirmektedir.

Yönetsel tarih yazınındaki yerleşik görüşe göre, Tanzimat dönemi yönetsel reformları Batılı kurum ve hukukun Osmanlı'ya transferinden ibarettir v Fransız merkeziyetçiliğini model almaktadır. Ne var ki bu yerleşik sav, tam bir Tanzimat ve devlet adamı olan Ahmet Cevdet Paşa'nın yönetsel reform düşüncesine yaşama alanı tanımamaktadır....

Türkiye’de Tanzimat sonrası dönem Osmanlı toplumunda bütün vatandaşları kapsayan yeni bir siyasal üst kimliğin oluşumu için atılan bir dizi siyasi ve hukuki düzenlemelere sahne olmuştur. Osmanlı kimliğinin Müslim ve gayrimüslim bütün tebaa için bir üst kimlik olarak inşası pek çok problemi beraberinde getirmiştir. Bununla birlikte Türkiye’de yaşayan insan unsuru açısından bu kimliğin değişimi, problemleri, Müslüman Anadolu insanı açısından mukavemet alanları ayrıntılı olarak çalışılmış değildir. Osmanlı Devleti’nin tebaası içerisinde Müslüman Türklerin devlete olan bakış açıları ve Tanzimat sonrası dönemde siyasi ve sosyal düzen içerisinde kendileri için tayin edilen yeni konumlarına ilişkin düşünceleri vatandaşlık ve kimlik üzerine yapılan çalışmalar açısından çok önemlidir. Bu bakımdan bu çalışma, Hürriyet, Le Mukbir Basiret, İbret ve Diyojen gazetelerinde, Tanzimat sonrası merkezileşen ve hukuki olarak modern bir yapıya dönüşen Osmanlı idaresinin insan unsurunun Islahat Fermanı sonrasında yapılan idari ve hukuki düzenlemelere, eşit vatandaşlık politikalarına eleştirilerini ortaya koymaya çalışacaktır.
Abstract
The post-Tanzimat period in Turkey witnessed a number of political and legal arrangements taken for the formation of a new political supra-identity including all citizens in the Ottoman society. The construction of the Ottoman identity as a supra-identity for the whole Muslim non-Muslim citizens brought along many problems  as well. However, the change of this identity in terms of the factor of human living in Turkey and its problems has not been studied in detail as an area of resistance in terms of Muslim Anatolian people. The perspectives of Muslim Turks on the state among the citizens of the Ottoman state, and their views on new positions assigned to them within the political and social order during the post-Tanzimat period are very important in terms of the studies on citizenship and identity. In this respect, this study attempts to reveal the perspectives and criticisms of human factor of the Ottoman administration, which becomes centralized after the Tanzimat and transformed into a legally modern structure, on administrative and legal arrangements made after the Edict of Reform, the policies of equal citizenship, and the Ottoman identity in Hurriyet, Le Mukbir, Basiret,Iİbret and Diyojen newspapers .

The activity of investigating whether the witnesses to be heard in the case are fair and reliable is called tezkiye. As a rule, the act of tezkiye is carried out by the judge who handles the case. In this study, the reflection of the tezkiye institution in Tanzimat period will be examined which applied in Islamic law and the Ottoman Empire. In this respect, the articles related to tezkiye in the laws of the Tanzimat period, will be examined. Later, in the light of two articles published in Ceride-i Adliye during the last period of the Ottoman Empire, the reviews brought to the tezkiye institution will be discussed. Finally, the applicability of this institution today will be discussed. This issue is important in terms of showing the change of “tezkiye” of the witnesses applied in the courts since the first periods of the Ottoman Empire. The “tezkiye” of the witness, which did not change much in terms of practice and procedure from the foundation of the Ottoman Empire to its collapse, has been the subject of reviews in the last years of the state. These reviews were manifested on the basis that the procedure of “tezkiye” needed reform. It is also important in terms of showing the benefits of the institution which is not applied in our positive law can provide witness evidence.

Necip Fazıl Kısakürek, «Προς τη Μεγάλη Ανατολή». Μετάφραση από την Τουρκική σειράς προγραμματικών κειμένων, δημοσιευμένων στη  "Μεγάλη Ανατολή", σημαντικό περιοδικό ισλαμιστικής σκέψης.
Necip Fazıl Kısakürek, «Towards the Great East», translation from Turkish into Greek of a series of seminal articles published in 1943 in "Great East", an important periodical of islamist thought .

Bu çalışmada, 1864 Vilayet Nizamnamesi ile kurulmaya başlanıp özellikle I. Meşrutiyet döneminde sayıları giderek artan taşra belediyelerinin işlevleri ele alınmıştır. Bu işlevlerin çerçevesini ise rüsûm-ı erbaa (hayvan, zebhiye, kantar, kile) olarak bilinen ve mal ve eşya alım satımından alınan vergi gelirlerinin belediye çalışmalarına etkisi oluşturmaktadır. Bu vergiler, hazineye ait iken belediyelerin kalkınması maksadıyla buralara devredilmiş fakat daha sonra Osmanlı devlet maliyesinin maruz kaldığı buhranlardan dolayı belediyeler ile hazine arasında paylaştırılmıştır. Taşra belediyelerinin temel vazifelerinden olan imar-bayındırlık, temizlik, sağlık ve sosyal yardım uygulamaları gibi alanlarda kullanılan belediye gelirleri mevcut ihtiyaçları karşılayamadığından rüsûm-ı erbaanın tümden belediyelere devri hususunda yoğun bir talep olmuştur. Ülkenin batısından doğusuna kadar birçok bölgeden yapılan bu talepler belediyelerin ayakta kalmasının aracı olarak görülmüştür. Fakat maliyenin içinde bulunduğu durumdan ötürü bu talepler reddedilmiştir. Bu da taşra belediyelerinin birçok hizmeti yerine getirme hususunda geri kalmasına sebep olmuştur. Osmanlı arşiv vesikalarının esas alındığı bu çalışmada, ilgili vergi gelirlerine yönelik taleplere ilişkin süreç ele alınmıştır.//In this study, the functions of the provincial municipalities, which started to be established with the 1864 Vilayet Law and the number of which gradually increased during the First Constitutional Era, were discussed. The framework of these functions is the effect of the tax revenues known as rüsûm-ı erbaa (four types of tax revenues) and gained from the sale and purchase of goods and property, on the municipal activities. These taxes were transferred to the municipalities for their development while they formerly belonged to the treasury, but they were shared between the municipalities and the treasury due to the crises that the Ottoman state finance was exposed to. Since the municipal revenues used in areas such as zoning-public works, cleaning, health and social assistance practices, which were the main duties of the provincial municipalities, could not meet the needs then , an intense demand for the transfer of the rüsûm-ı erbaa (four types of tax revenues) to all municipalities emerged. These demands from many regions, from the west to the east, were considered as a means of sustaining the municipalities. However, the requests were rejected because of the financial situation, which caused the provincial municipalities to lag behind in providing many services. In this study, which is based on the Ottoman archive documents, the process of those demands regarding the related tax revenues was discussed.

Tanzimat Döneminde Kurulan Polis Meclisi’nin İdari Yapılanması ve Faaliyetleri Tanzimat’ın ilanıyla birlikte, Osmanlı Devletinde yeniden yapılanma süreci çerçevesinde, ülkede büyük sıkıntıya yol açan iç güvenlik sorunu da yeniden ele alındı. Mevcut iç güvenlik uygulamalarının karmaşık ve yetersizliği nedeniyle, bir merkezden yönetilebilecek yeni bir güvenlik ağının kurulması kararlaştırıldı. Bu amaçla “… emniyet-i mülkiyye ve istihsal-i hüsn-i zabıta-i belediyye niyyet-i ve hayriyyesi …” şeklinde nizamnamede görev alanları belirlenen bir Polis Meclisi kurulmasına, 21 Mart 1845 (11 Rebiyülevvel 1261) tarihinde karar verildi. Mehmet Ali Paşa’nın başında bulunduğu Tophane Müşirliğine bağlı olarak çalışacak meclis, toplam yedi kişiden oluşacaktı. Güvenlikle ilgili yapılacak bütün çalışmalar daha sonra Tophane Müşiri vasıtasıyla Meclis-i Vâlâ’ya sunulacak ve burada son şeklini aldıktan sonra sadrazama arz edilecekti. Bütün bu çalışmalar padişahın onayından sonra yürürlüğe girebilecekti. Asayişin sağlanması için karakollardaki nizamiye askerlerini “celp etme” yetkisine de sahip olan Polis Meclisi, klasik zabıta görevlerinin yanı sıra bu gün belediyelerin yetki alanına dâhil olan fakirlere yardım veya ticaret işlerine ait borsa ve simsarlık ile alakalı işlerinden de sorumluydu. Görev ve yetkilerini içeren nizamnamenin yayınlanması ile birlikte faaliyetine başlayan Polis Meclisi, ilk olarak kırk altı adet “polis askerini” bölgede istihdam ederek işe başladı.