Yerelleşme Ve Bölgeselleşme

Öz Kalkınma anlayışı zaman içinde ekonomik gelişmeler ve küreselleşme sürecinin etkile-riyle değişmiştir. Merkezi planlama ve kalkınma anlayışından âdem-i merkeziyetçi kalkınma an-layışına geçilmiştir. Kalkınma politikaları, yukarıdan aşağıya değil, aşağıdan yukarıya politika be-lirleme ve uygulama gerektiren bir hal almıştır. Bu süreçte illerin/kentlerin gelişiminde, merkezi hükümet ve yerel yönetimlere ilaveten iş dünyasının ve sivil toplum kuruluşlarının (STK'lar) ilgisi ve payı büyüktür. Gelişmişlik düzeyini artırmak isteyen kimi illerdeki STK'lar ortak sorunlarını ilgili atanmış ve seçilmiş makamlara anlatmak ve alternatif çözüm önerileri geliştirmek üzere örgüt-lenmektedirler. Bu örgütlenmelere, bölge çapında Ege Ekonomiyi Geliştirme Vakfı ve Kelkit Plat-formu örnek verilebilir. Türkiye'nin bazı illerinde üyelerinin bileşimi, odakları ve amaçları farklı, il bazında kurulmuş çok ortaklı platformlar vardır. Bu platformlar, ilin/kentin sorunlarının çözümü konusunda yoğun lobi faaliyeti yürütmekte ve çoğu zaman da başarılı olmaktadırlar. Çalışmada, ilk olarak, Türkiye'de bu konuda kurulmuş platformlar özetlenmektedir. İkinci olarak, iş dünyasının, odaların, sivil toplum örgütlerinin Denizli'nin ekonomik gelişimi içindeki rolleri kısaca incelen-mektedir. Üçüncü olarak, Denizli Platformunun kurulma amaçları, projeleri, gündemi, kentteki diğer STK'lar ile ilişkileri, Denizli'nin kalkınmasındaki yeri irdelenmektedir. Bu amaçlarla, Platform üyesi kuruluşların üst düzey yöneticileri ile mülakatlar yapılmıştır. Ayrıca, konuyla ilgili haber-lerin, literatürün ve belgelerin analizi yapılmış ve önerilerde bulunulmuştur. Sorunların çözümüne yönelen, toplumsal ve ekonomik kalkınmanın rehberliğini yapan bu tip platformlar arttıkça ve etkinleştikçe, ülke kalkınmasında yerelleşmenin ve yerel/bölgesel kalkınmanın daha sağlıklı ve katılımcı şekilde gerçekleşeceği sonucuna ulaşılmıştır. Anahtar Kelimeler: İş Dünyası STK'ları, Denizli, Denizli Platformu, Yerel Ekonomik Gelişme 1 Bu çalışmanın ilk versiyonu 9-10 Aralık 2006 tarihlerinde Çanakkale'de düzenlenen III. Uluslararası STK'lar Kongresinde, ‚İl Temelli İş Dünyası STK Ortaklıklarına Bir Örnek: Denizli Platformu‛ başlığı ile sunulmuş ve bildiriler kitabında yayımlanmıştır. Makale, bildirinin genişletilmiş ve güncellenmiş halidir.

Rhetoric of political power for ongoing reforms based on economies of scale in the number of policy documents are embodied by Act No. 6360. After growing scale, it is observed that metropolitan municipalities which adjacent areas overlapped with province borders have begun to look for investors through the territory of the county municipalities. In this study, it is claimed that a policy is followed based on a growing scale on local through the new regionalism approach starting from the assumption which has done legal arrangements for growing scale target in order to mobilize competitive local dynamics and renewing the national economy through foreign capital.

Bu çalışma, yerel yönetim birliklerinin en yaygını olan köylere hizmet götürme birliklerini ele almaktadır. Adı geçen birlikler tarafından 2005 yılından bu yana kırsal altyapı çalışmalarına ilişkin yürütülmekte olan KÖYDES projesi de çalışmanın bir diğer temel konusunu oluşturmaktadır. Ülkemiz kırsal kalkınma deneyimleri, Cumhuriyetten günümüze kadar yapılmış kırsal kalkınma çalışmaları ve özellikle kalkınma planlarında kırsal kalkınma yaklaşımları ele alınmıştır. Bu deneyimler paralelinde KÖYDES projesi ve köylere hizmet götürme birlikleri ele alınarak kırsal altyapı çalışmalarına ilişkin model olabilme potansiyeli tartışılmıştır. 5355 sayılı yasal düzenlemeden sonra birliklerde, harcamaların kamusal alım-satım prosedürlerinin dışına çıkarılması, ihale mevzuatı ve Sayıştay denetiminin by-pass edilmesi, YPK kararları ile birlik amaçlarına aykırı düzenlemelerin getirilmesi, il genel meclisi üyelerinin sisteme entegre edilmesi gibi önemli amaçsal sapmalar meydana gelmiştir. KÖYDES projesi, sayısal veriler açısından başarılı gibi gözükse de kamuoyunda ve literatürde siyasallaşma çabaları ve rant sağlama iddiaları sürekli dillendirilmiştir. Özellikle birliklerle hiçbir şekilde organik bağı olmayana il genel meclisi üyelerinin sisteme entegre edilerek, karar organlarının bir parçası haline getirilmesi, dolayısıyla ihale komisyon üyeleri olmaları, birliklerin satın alma prosedürlerinin ihale mevzuatı dışına çıkarıldığı da dikkate alındığında önemli bir sapma olarak dikkat çekmektedir. Siyasal kişiliklerin birlik karar organlarına dâhil edilmesinin yanı sıra, mülki idare amirlerinin doğal başkan olarak atanmaları gibi hususlar, birliklerin demokratik niteliğini azaltmış ve bu kuruluşları yerel özerklikten uzaklaştırmıştır. Yapılan alan araştırmasında da katılımcıların, bu konulara ilişin yaklaşımlarında önemli farklılıkların olduğu görülmüştür.
A STUDY ON CONSORTIUMS FOR PROVIDING SERVICES TO THE VILLAGES AND THE KÖYDES PROJECT
In this study, consortiums for providing services to the villages, being the most widespread local administration units, as well as the KÖYDES Project, which has been implemented by the aforementioned consortiums for the rural infrastructure since 2005, have been examined. This study scrutinizes the development experience of Turkey, rural development praxis since the establishment of the Republic and the rural development approaches in the development plans. Whether the KÖYDES Project and Consortiums for Providing Services for the Villages may compose a model for the rural infrastructure practices has also been discussed.  After adoption of Law Number 5355, vital divergence from the purpose of the consortiums occurred, such that the expenditures of the consortiums have been taken out of the public procurement procedures, the tender legislations and audit of the Court of Auditors have been by-passed, regulations which are contradictory to the objectives of the consortiums have been adopted by the High Council of Planning (YPK). Although the KÖYDES Project appears to be successful quantity-wise, in literature and in public opinion, it has been constantly cited that the project was subjected to attempts for high politicization and for political gains. Particularly, the fact that the members of the Provincial General Assembly, with no organic link with the consortiums, have been integrated into the system and that they have been part of the decision-making bodies such as the tender commissions-, poses as a striking divergence, especially in the context of the fact that the procurement procedures of the consortiums have been taken out of the tender legislation. In addition to the inclusion of the political people to the decision-making bodies of the consortiums, the matters such as the appointment of the public administration managers as the by-default president have diminished the democratic attribute of the consortiums and diverged these institutions from the local autonomy. During the field work conducted, crucial differences among participants were observed to exist in terms of their approaches to this topic.

Bu çalışmanın amacı, günlük yaşam içinde, tekil olarak bireylerin, toplumların ve özellikle bürokrasi içindeki yöneticilerin dillerine pelesenk olan kalkınma mefhumunun, bir yerel yönetim birimi olan Hopa Belediyesi özelinde belediye politikalarına yön veren başkan, meclis üyesi ve encümenlerine tezahürünü ve mefhumun algılanış biçimini açığa çıkarmaktır. Tez çalışması, kapitalist ilişki ağlarının yayılıp yoğunlaşması ile birlikte bir strateji haline dönüşerek kapitalist birikim sürecine adapte edilen ve "ortak iyi" imgesinde ifade bulan kalkınma/gelişme retoriğinin, İkinci Dünya Savaşı sonrasındaki konjonktür ile nasıl dönüştüğünü eleştirel bir yöntemle irdelemektedir. Kapitalist gelişmeyle birlikte ulus-devlet içerisinde gelişmişlik farklılığın bölgeler arasında da ortaya çıkması, küreselleşme ve yerelleşme olgularıyla birlikte bu durumun hız kazanarak yerel birimlerin kalkınma/gelişme çerçevesinde etki alanının genişlemesine neden olmaktadır. Böylelikle kapitalist ilişki ağlarının genişleyip yoğunlaşması söz konusudur. Bu tez, bu akstan yola çıkarak Hopa Belediyesi'nin 2004-2018 yılları arasındaki Belediye yönetimlerinin politikalarında, "Toplumcu Belediyecilik", "Sosyal Belediyecilik" ve "Neo-liberal Belediyecilik" anlayışları göz önünde bulundurularak, kalkınma/gelişme mefhumunun algılanışını teorik ve pratik bir çerçeve dâhilinde ortaya koymaktadır.

Bir hayalim vardı.
Kalkınma problemine kafa yoran ve yaşam kalitesinin yerelden geliştiğine inanan; bireysel çıkarlara yönelik değil, ayrım yapmaksızın, tüm İzmir ve İzmirliler için çalışan; katılımcı, kimlikli, ahlaklı bir belediye ve tutkulu bir kent..

Bu hedefe ulaşabilmeyi ve hayalimi gerçekleştirebilmeyi tarihi bir ödev olarak gördüm hep... O nedenle, ekip arkadaşlarımla birlikte, rantı değil yaşam kalitesini öne çıkaran, oldu-bittiler yerine
projelerini katılımcı tasarlama sürecinden geçiren bir yerel yönetim anlayışıyla çalıştık. Elimizdeki kaynakları hayali projelere yatırmak yerine, kentin geleceğine yön verecek orta ve uzun vadeli yatırımlarla İzmirliler’in yararına kullandık.
Aziz KOCAOĞLU

Özet
Uluslar arası ilişkilerin ve ulus- ötesi yapılanmaların yaygınlaştığı günümüz ortamında ve küreselleşme sürecinde yaşanan hızlı değişim ve gelişmeler, yönetim olgusunu hızla öne çıkarmaktadır. İlişkilerin, hizmetlerin, eğitimin, üretimin, iletişimin, kısacası gündelik yaşamın niteliğini değiştiren teknolojik gelişmeler, diğer kurum ve kuruluşları olduğu gibi, yerel yönetimlerin de işlerini kolaylaştırmakta ve hızlandırmakta, buna karşılık yerel yöneticileri yeni taleplerle ve yönetimler arası yeni ilişkilerle yüz yüze getirmektedir. Sürekli değişme ve gelişme sürecinde, yerelleşme eğilimlerinin önemli bir parametresi olan yerel yönetimlerin ve kentlerin niteliğinde- işlevlerinde ortaya çıkan değişmeler, yerel yönetimlerin, demokratik bir yönetim birimi ve etkin, verimli birer hizmet sunan birimler olması bağlamında, kamu hizmeti sunmadan, örgüt ve yönetim anlayışına, demokratikleşmeden, etkin ve verimli hizmet sunma ilkelerine ve modern yönetim tekniklerine, teknolojik etkileşimden işbirliği çabalarına ve sosyal sorumluluk anlayışına kadar, iki binli yıllarda yerel yönetimlerin görünümünü belirleyen birçok alanda kendini göstermekte, ağırlığını duyurmaktadır.
Bu süreçte ortaya çıkan yerelleşme, bölgeselleşme, ulus-devletin dönüşümü, katılımcı ve çoğulcu demokrasi, yerel yönetimlerin güçlenmesi ve kentleşme gibi kavramlar çerçevesinde ortaya çıkan gelişmeler, ülkelerin idari örgütlenmelerinde, yerel yönetimlerin yeniden yapılanmasını ve bu bağlamda bazı ilkelerin yeniden belirlenmesini gündeme getirmiştir. Küresel gelişmeler bugün, karar verme ve ilişkiler sistemini kontrol altında tutan eski merkeziyetçi yönetim sistemlerinden farklı, yeni, kompleks ve adem-i merkeziyetçi sistemler yaratmaktadır. Küresel gelişmeler, yerel yönetimlerin fonksiyonlarını ve hareket alanlarını da etkilemekte, yerel yöneticiler global etkilerden uzak kalamamaktadırlar. Küreselleşmenin yönetimler üzerinde de etkileri, özellikle ulus-devletin işlevlerindeki değişimle birlikte, egemenliğinin bir yandan ulus-üstü, diğer yandan bölgesel- yerel yönetimler gibi ulus-altı birimlerle paylaşılması sonucunu ortaya çıkarıyor. Bu bağlamdaki en somut örneklerden biri olan Avrupa Birliği’nin yaşadığı deneyim ve bu deneyimin müzakere sürecindeki Türkiye özelindeki yansımaları, bu çalışmanın konusunu oluşturmaktadır.

Turizm, küreselleşme, bölgeselleşme ve yerelleşme akımlarından oldukça çok etkilenmekte, ayrıca kendisi de her birinin oluşumunda yer almaktadır. Dünyada, ulaşım teknolojisindeki gelişmeler, seyahatle ilgili organizasyonlar, boş zamanların artması, turizm sektörü üzerinde önemli etkiler yaratmıştır. İnternet kullanımı turizmin her alanında yaygınlaşmış, özellikle ülkeler hakkında bilgi sahibi olmak için, gidilecek yer seçiminde interneti çok önemli yapmıştır. Öte yandan günümüzde turist, daha bilinçli, kaliteyi sorgulayan ve tatilden beklentisi yüksek bir profil kazandırmıştır.
Turizmin küreselleşmesi birbirine zıt iki sonuç yaratmaktadır; birincisi turizmin ekonomik, sosyal ve kültürel yararlarının uluslar arası boyutlara ulaşması, ikincisi de bu sektöre bağlı sorunların küresel yayılımıdır. Çünkü, turizmin ana hammaddesi olan doğal ve kültürel kaynaklar tek bir ulusun değil, insanlığın malıdır. Onlar üzerinde oluşacak her olumsuz etki uluslar arası boyut kazanacaktır. Nitekim, turizmin toplumların sosyo-kültürel yapılarını bozduğu görüşleri vardır. Turizmden beklentilerin ne olduğu, politikaların tam olarak belirlenmediği durumlarda yukarıdaki görüş çoğu kez haklı çıkmaktadır. O nedenle,  küreselleşmenin toplumu evrensel normlara ulaştıran yanları benimsenmeli, yerel otantizme uymayan yanları devre dışı bırakılmalıdır. Buna kısaca “muhafazakar globalleşme” denilmektedir

Öz: Gerek uluslararası düzeyde, gerekse ulusal düzeyde gündemde olan kamusal hizmetlerin yerelleşmesine ilişkin tartışmaların neoliberal politikalar çevresinde şekillendiği bilinmektedir. Kamusal hizmetlerin en kapsamlılarından biri olan eğitim alanı da bu tartışmaların dışında kalmamaktadır. İlgili alanyazın incelendiğinde bu tür bir yerelleşmeyi, eğitim alanında yaşanan problemlere bir 'reçete' olarak ileri sürenlerle birlikte, doğuracağı olumsuz sonuçlara dikkat çekerek ihtiyatlı yaklaşanların da olduğu görülmektedir. Bu çalışmada ise neo-liberal politikaların çerçevesini çizdiği eğitimde yerelleşme anlayışı ortaya konulmaya çalışılmıştır. Bu doğrultuda öncelikle dünyada yaşanan neo-liberal dönüşüm kısaca açıklanarak bu dönüşümün eğitim alanındaki yansımaları ele alınmış, daha sonra ise neo-liberal anlayışın kavramsallaştırdığı yerelleşme türleri açıklanarak bu yerelleşme girişimlerinin arkasında yatan motivasyonlar ortaya konulmaya çalışılmıştır. Son olarak bu yerelleşme anlayışının doğurduğu sonuçlar tartışılarak eleştirilmiştir. Sonuç olarak, eğitim sistemi gibi devasa yapıların yönetimi ve finansmanının, aşırı merkeziyetçi bir anlayışla yürütülmesinin ortaya çıkaracağı olumsuzluklar bulunmaktadır. Öte yandan demokratikleşme, katılım, etkililik, verimlilik, eğitimin yerel finansmanı, okul seçimi ve yönetişim gibi argümanlarla öne çıkan neo-liberal yerelleşmenin ise kendine özgü olumsuzluklarının olduğu görülmektedir. Anahtar sözcükler: Neo-liberalizm, eğitimde yerelleşme, eğitimin yerel finansmanı, eğitimde özelleştirme ve piyasalaşma, hesapverebilirlik. Abstract: It is known that arguments about decentralization of public services are carried out within conceptual framework of neoliberalism. These arguments also include education services which is one of the largest public services. In the literature neoliberal decentralization of education is put forward as a 'panacea' by some authors while others point out its possible negative consequences. In this study, neoliberal decentralization policies are explained. Secondly, neoliberal transformation of education, its types and motivations are explained. Finally, consequences of this understanding of decentralization are discussed and criticized. As a result, administration and finance of enormous strustures such as public educational systems are very hard within a highly centralized understanding. However, neoliberal decentralization which advocates democratization, participation, efficacy, productivity, local finance of education, school choicce and managerialism has its own negative consequences.

Mülki idare, mülkileşme, mülki yönetim, teritoryal, teritoryal yönetim, taşra yönetimi, mahalli idare, merkezileşme, adem-i merkezileşme, merkezsizleşme, mekan, ölçek, yerel yönetim, yerelleşme, kamu yönetimi reformu

Key Words: Territorial, Provincial Government, Deterritorialization, Reterritorialization, Decentralization, Acentralization, Space, Scale, Public Organization

"Public Organization within the Scope of Deterritorialization and Acentralization Discussions"
Within the process of appearance of the modern capitalist states, the two primary features of territorial organization –for most of the countries- are ‘centralization’ and ‘territorialization of ‘economic and social relations’. In this period, central governments attempted to standardize and homogenize the space in order to both dominate their land and develop capitalism. The solution found to both purposes, was to fix the spatial relationships to territory. Until the end of 20th century, this solution has been accepted as ‘functional’. After 1980’s, we witnessed significant developments in territorial organization of governments. With these developments, there have been critical changes in the two above mentioned-features of the modernization process. This study essentially aims to discuss these changes. The research is being made within the scope of the concepts ‘deterritorialization’ and ‘acentralization’, and the developments in Turkey, and -as we find important with regard to the topic- France and England. In all three countries in question, despite the decentralization reforms, ever-in- creasing centralization was experienced and while territorialized components in terms of social relationships proceed, it is seen that governments, as part of government pragmatism, prefer deterritorialized public organizations. Yet, we should not overlook that, after every deterritorialization process, a re-territorialization, based upon different characteristics, occurs.

Sanayi toplumundan bilgi toplumuna doğru yaşanan süreçte devlet kavramı merkezli tartışmalar ve gelişmeler, yönetim anlayışlarını, yapılanmalarını, bu alanda oluşmuş ilkeleri ve kurumlaşmaları, yönetim yapısını oluşturan örgütlerin konumunu ve ilişkilerini önemli ölçüde ve köktenci bir şekilde etkilemektedir. Bu etkilerin en hızlı ve etkili biçimde görüldüğü alanlardan biri de, hem demokratikleşme eğilimleri bağlamında hem de kamu yönetiminin işleyişi ile ilgili olarak, yerel yönetimlerdir. Bu anlamda ortaya çıkan evrensel nitelikteki anlayışlar ve ilkeler, demokratik yönetimin vazgeçilmez öğeleri ve hizmet sunumunda önemli bir yeri olan yerel yönetimlerin kamu yönetimindeki konumu ve ilişkilerini de doğrudan etkilemekte, yönetim anlayışında ve hizmet sunma yöntemlerinde önemli değişmelere neden olmaktadır.
Küreselleşme ve beraberinde gelen bölgeselleşme, yerelleşme eğilimlerinin yönlendirdiği süreçler içinde diğer faktörlerle birlikte yönetim anlayışları ve yapılanmaları da önemli dönüşümleri yaşamaktadır. Yöneten-yönetilen arasındaki değişen ilişkilerin yeniden tanımlanmasını gerekli kılan bu süreçte, bir taraftan sorumluluk, katılım, saydamlık gibi ilkeler yönetim ve kamu yönetimi yaklaşımlarında öne çıkarken, diğer taraftan ise, etkin ve verimli hizmet sunan birimler ve demokratik yönetim birimi olma gibi iki boyutu bulunan yerel yönetimler hızla önem kazanmaktadır.

ÖZET Bölge, ekonomik, sosyo-kültürel ve tarihsel özellikler bakımından aralarında türdeşlik bulunan belli bir mekânı tanımlamaktadır. Bölgeselleşme ise, bir ülkenin çeşitli bölgeleri arasındaki eşitsizlikleri gidermek için benimsediği politikaları ifade etmektedir. Bölgecilik devletin ekonomik açıdan az gelişmiş bölgeleri yatırımlar ve mali sübvansiyonlar aracılığıyla desteklemesidir. Yeni bölgecilik hareketleri bölgelerin içsel ekonomik potansiyellerinin arttırılması üzerinde durmaktadır. Fransa'da desantralizasyon sürecinin bir parçası olarak bölgeselleşme hareketleri 1950'lerde başlamıştır. 1970'lerde bölgeler arası rekabetin arttırılması yönünde politikalar izlenmiştir. 1982 desantralizasyonu ile bölge bir yerel yönetim birimine dönüştürülmüştür. 2003 yılında gerçekleştirilen anayasa değişikliği bölgeleri ülkesel yönetimler arasına almıştır. 2004 sonrasında geliştirilen politikalar bölgelere yönelik yatırımları ve sermaye akışlarını arttırmayı hedeflemiştir. 2010'da gerçekleştirilen düzenlemelerle bölge ve il genel meclisleri birleştirilmiştir ve bölgelerin kendi aralarında işbirliği yaparak birlikler kurmaları teşvik edilmiştir. Bu çalışma Fransa'da 1950'lerden günümüze kadar devam eden süreçteki bölgeselleşme reformlarını incelemeyi ve değerlendirmeyi amaçlamaktadır. Çalışma niteliksel araştırma yöntemlerine ve metodolojik açıdan ulusal ve uluslararası alanda yayınlanan akademik makalelere, uluslararası kitap bölümlerine dayalı literatür taramasına dayalıdır. Çalışmanın temel problemi, Fransa'da dönemler itibarıyla bölgeselleşme politikalarının ne gibi düzenlemeler öngördüğünün ve desantralizasyon süreci sonunda merkezi idarenin geçirdiği değişimin değerlendirilmesidir. Çalışmanın değerlendirilmesinde dönemler arası yapılan karşılaştırmalar etkili olmuştur. ABSTRACT The region defines a certain place of homogeneity in terms of economic, socio-cultural and historical characteristics. Regionalization refers to the policies adopted by a country to address inequalities between different regions. Regionalism is the state's support of economically underdeveloped regions through investments and financial subsidies. New regionalism movements focus on increasing the internal economic potential of the regions. As a part of the decentralization process in France, regionalization movements began in the 1950s. In the 1970s, policies were adopted to increase competition between regions. With 1982 decentralization, the region has been transformed into a local government unit. The amendment of the constitution in 2003 took the territories into territorial administrations. The policies developed after 2004 aimed to increase investments and capital flows in the regions. In 2010, the regional and provincial assemblies were combined and the regions were encouraged to cooperate with each other to establish unions. This study aims to examine and evaluate the regionalization reforms from 1950s to today in France. The study is based on qualitative research methods and academic articles published in national and international journals and international book chapters are used for scientific analysis. The main problem of the study is the evaluation of the changes of the regional policy in France and the change of the central government at the end of the decentralization process. Comparisons between periods have been effective in the evaluation of the study.

Özet
Bütün dünyada olduğu gibi, Türkiye'de de ülke kalkınmasında kent yönetimlerinin yeri ve önemi giderek daha önemli hale gelmektedir. Küresel düzeyde yaşanan yerelleşme eğilimleri, ülkemizde de yerel-bölgesel inisiyatifleri, ekonomik, sosyal ve kültürel kalkınmanın odağında yer almaya zorlamaktadır. Bu şekilde, yerinden yönetim kuruluşları, sivil toplum kuruluşları ve diğer kentsel aktörler, yerel kalkınmadaki artan rolleriyle ülke kalkınması açısından hızla öne çıkmaktadır. Küresel rekabet süreci, karşılaştırmalı üstünlükler temelinde, yerel ve bölgesel uzmanlaşma sürecini de hızlandırmaktadır. Yerel girişimcilik, yerel kaynakların harekete geçirilmesi, bilgi ve beceri bikrimi ve diğer yerel potansiyellere de bağımlı olarak, belirli sektörlerde uzmanlaşabilen yöreler, dünya ve ülke ekonomisi içerisinde karşılaştırmalı üstünlükler elde edebilmekte ve bu sayede ülke ortalamasından daha fazla büyüme ve gelişme şansı bulurken, ülkenin genel büyümesine, refah ve istikrarına da daha fazla katkı sağlayabilmektedir. Mevcut şartlar altında, ülkeler arası rekabetin artık kentler ve bölgeler arası rekabete dönüştüğü gözlenmektedir. Bölge ekonomilerinin, yeni ulusal ve yeni rekabet koşullarına ayak uydurma yeteneğini geliştirmek ve bunun için gerekli her türlü altyapıyı hazırlayabilmek için ise, çabuk karar alıp uygulayabilen, esnek ve dinamik kurumsal yapılara ihtiyaç bulunmaktadır. Bu bağlamda artık, bütün dünyada bölgesel gelişme planlarının hareket noktası sadece bölgeler arası gelişmişlik farklılıklarını gidermeye yönelik değildir. Bu yaklaşımlar çerçevesinde bu çalışma, AB sürecinde ortaya çıkan yerelleşme eğilimleri ve ekonomik, sosyal, kültürel içerikli bütüncül kalkınmanın bir aracı olarak bölge yönetimleri konusunda ortaya çıkan standartların ve yapılanmaların Türkiye özelindeki yansımalarını ele almaktadır. Bugün AB'nin, 2-3 köy yerel yönetimini içine alan küçük ölçekli yapılardan, birden çok ili kapsayan bölgelere kadar faklı ölçekleri kapsayan bölge yönetimleri konusunda getirdiği standartlar, yaklaşımlar ve yapılanmalar, üye ülkeleri olduğu kadar, üyelik sürecinde bulunan Türkiye'yi de yakından ilgilendirmektedir. Konu özellikle, ekonomik ve sosyal içerikli kalkınma çabaları konusunda sunduğu alternatifler ve yaklaşımlar açısından büyük ya da küçük ölçekli bu tür çabaların Türkiye'ye yansımaları açısından önem taşımaktadır. Manisa Valiliği öncülüğünde Yunt Dağı bölgesinde başlatılan ve buradaki 2 belde ve 61 köyün ekonomik, sosyal ve kültürel olarak kalkındırılmasını hedefleyen " Yuntdağı Yöresi Sürdürülebilir Kalkınma Projesi " , yukarıda çizilen çerçevede, bu çalışmada örnek olay olarak incelenmektedir. AB standartları bağlamında, orta ölçekli bir bölgesel kalkınma modeli olabilecek bu proje, hem AB hem de Türkiye'de yerel-bölgesel yönetimler ve kalkınma çabaları çerçevesinde ele alınmaktadır. 1. Küreselleşme, Bölgeselleşme ve Yerelleşme Dinamikleri Yirminci yüzyılın sonundan bu yana bütün dünyada yaşanmakta olan hızlı değişim ve bu bağlamda ortaya çıkan sorunlara uluslar arası düzeyde çözüm arayışları vb. gelişmeler, dünyada bir küreselleşme sürecini öne çıkarırken, diğer yandan ulaşım-iletişim alanındaki baş döndürücü sıçrama ve bilginin hızla yayılması olgusu, yönetimde merkeziyetçi yapılardan uzaklaşmayı ve yerelleşmeyi zorunlu kılan sonuçları da beraberinde getirmiştir. İlk bakışta birbiri ile çelişir görünen bu iki yönlü değişim süreci bağlamında küreselleşme eğilimi, geleneksel yönetim anlayışlarını, uluslar arası yapılanmaları ve bunların işleyişlerini hızlı bir biçimde dönüştürmektedir; buna karşılık, yerelleşme süreci ise küreselleşme eğiliminin kendi bünyesinde taşıdığı tekdüze ve merkeziyetçi anlayışları yeniden üreterek ve birbirine eklemleyerek daha

ÖZET
-
Yerellik ilkesi diğer bir deyişle subsidiarite ilkesi, son yıllarda gittikçe daha çok tartışılan konulardan biri haline gelmektedir. Bireylere daha çok insiyatif verilmesini istemek hem federal hem de üniter devletlerde arzu edilen bir durum olarak algılanmaktadır. Hizmette yerellik ilkesi, temel anlamda “bir hizmeti en yakın olan birim yürütsün” anlayışına dayanmaktadır. İlkenin altında yatan asıl düşünce alt idari birimlerin kendi girişimleri ve olanakları sayesinde uygulayabilecekleri yetkilerin, kural olarak onlardan alınıp üst gruplara veya üst idari birimlere verilmemesini ifade etmektedir. Yerelleşme ve yerellik ilkesi dünyanın birçok ülkesi tarafından benimsenmiş kavramlardır. İnsanlara daha hızlı ve istikrarlı hizmet sunmak amacıyla hizmette yerellik ilkesi gittikçe daha çok ön plana çıkmaktadır. Yerellik ilkesi ile katılımcılık, etkinlik, verimlilik ve ekonomiklik hedeflenmekte olup, Avrupa Birliği’nin en önemli yerel yönetim politikalarından biri haline gelmiştir. Bu çalışmada öncelikle hizmette yerellik prensibinin anlamı üzerinde durulmuştur. Ardından Avrupa Birliği’nde “subsidiarite” ilkesinin nasıl algılandığı ve uygulandığı ile Türkiye’de bu ilkenin uygulanabilirliği değerlendirilmiştir.

Giriş Yirminci yüzyılın sonuna doğru bütün dünyada yaşanan ve bugün de yaşanmakta olan hızlı değişim ve bu bağlamda ortaya çıkan sorunlara uluslar arası düzeyde çözüm arayışları vb. gelişmeler, dünyada bir küreselleşme sürecini öne çıkarırken, diğer yandan ulaşım-iletişim alanındaki baş döndürücü sıçrama ve bilginin hızla yayılması olgusu, yönetimde merkeziyetçi yapılardan uzaklaşmayı ve yerelleşmeyi zorunlu kılan sonuçları da beraberinde getirmiştir. Üçüncü bin yılın başındaki dünyada bir yandan küreselleşme süreci yaşanırken, aynı zamanda da yerelleşme eğilimlerinin güçlendiği gözlemlenmektedir. İlk bakışta birbiri ile çelişir görünen bu iki yönlü gelişme ve değişme süreci bağlamında küreselleşme eğilimi, geleneksel yönetim anlayışlarını, uluslar arası yapılanmaları ve bunların işleyişlerini hızlı bir biçimde dönüştürmektedir; buna karşılık, yerelleşme süreci ise küreselleşme eğiliminin kendi bünyesinde taşıdığı tekdüze ve merkeziyetçi anlayışları yeniden üreterek ve birbirine eklemleyerek daha insani ve yaşanabilir bir dünyanın oluşturulmasına katkıda bulunmaktadır. Bunu, sanayi toplumu ve anlayışındaki değişim ve dönüşüme paralel olarak ortaya çıkan temel niteliklerin, genel olarak yönetim, özelde ise yerel yönetimlere yansıması olarak da ele alabiliriz. Bu nokta aynı zamanda, küreselleşme-yerelleşme dinamikleri ya da küreselleşmenin getirdikleri ve götürdükleri üzerine yapılan tartışmaların da odağını oluşturmaktadır. Dünyadaki bu hızlı değişme ve gelişme, yaşanan hızlı kentleşme, toplumlardaki mevcut bütün anlayışları, kurumsal yapıları ve ilişkileri derinden etkilemektedir. Ekonomik, sosyal, kültürel ve idari olmak üzere birçok alanda görülen bu yeni anlayış ve yapılanmalar, daha önce var olan tarım ve sanayi toplumlarından çok farklı anlayış ve değerleri ön plana çıkarmaktadır. Demokrasi, yerellik, özgürlük, katılım ve çevre sorunlarına uluslar üstü düzeyde çözüm arayışları bu değerlerin başında gelmektedir. Bir yandan süpernasyonel ve transnasyonel nitelikte yapılanmalar sürerken diğer yandan küreselleşen bir dünyada yerelliğin hiçbir zaman önemini yitirmediği tam tersine ağırlığını artırdığı ve bu iki gelişme eğiliminin birbirlerini tamamladığı yönündeki düşünceler yaygınlaşmaktadır. Bu süreçler devam ederken, olmazsa olmaz (sine qua non) nitelikte bazı kavram ve değerler ön plana çıkmakta ve son tahlilde, kamu yönetiminin yapılanması, merkez-yerel ilişkileri ve demokrasi pratikleri başta olmak üzere pek çok konu bu süreçten etkilenmektedir. Bu çerçevede, dünyanın birçok ülkesinde ve bu arada ülkemizde, toplumun değişik kesimlerinde ve değişik siyasi anlayışlar arasında, yerel yönetimlerin güçlendirilmesi ve geliştirilmesi konusunda ortak bir anlayış doğmuştur. Kent yönetimlerinin güçlendirilmesi, yerel yönetimlere özerklik verilmesi ve bu

GİRİŞ Bu çalışma Türkiye'de bilhassa 2004 ve sonrası büyük bir ivme kazanan bölgesel politika kalkınma perspektifini yerel yönetimlerin süreçlere katılımı, oynadıkları rolleri çok düzlemli yönetişim bakımından sorunsallaştırmayı ve tartışmayı hedeflemektedir. Bilhassa Avrupalılaşma ve AB'ne tam üyelik müzakerelerinde daha öncelik tanınan bölgesel politikalar ve bölgesel kalkınma olguları Türkiye'deki yerel yönetimlerin önceliklerinden biri olduğu yadsınamaz bir gerçektir. İlgili uğraşımız, bölgesel kalkınma olgusunun yerel yönetimlerin var olan projelerde başat bir rol oynamaya başlamasına rağmen, Türkiye'deki kamu yönetimi süreçlerindeki çok düzlemli yönetişim düzeneklerinde daha etkin bir rol oynaması gerekliliğine vurgu yapacaktır. Bunları gerçekleştirirken, çalışma, yerelleşme ve küreselleşme dikotomisinde bölgesel kalkınmanın değişik tanımlarını yapacak ve beraberinde bölgesel kalkınma ve çok düzlemli yönetişim arasındaki bağı ortaya çıkaracaktır. Bu kapsamda, Türkiye'deki yerel yönetimlerin yerel bölgesel kalkınma süreçlerine katılımları değerlendirilecek ve genel bir değerlendirme yapılacaktır. BÖLGESEL KALKINMA VE YEREL YÖNETİMLER ETKİLEŞİMİ: TEMEL DİNAMİKLER 1970lerin ikinci yarısından itibaren küresel bir kriz ortamından geçen uluslararası ekonomik politik süreçler, 1980lerle birlikte küreselleşme ve uluslararasılaşma (internationalization) rüzgârlarında, yeni bir uzlaşma zemini bulmuşlardır. Ortak anlayış olarak ortaya çıkan sentez aslında genel bir modernite eleştirisi çerçevesinde, daha az devlet, finansal deregülasyon, yeni ortaya çıkan uluslararası ve ötesi yapılarla eşleme ve uyum temalarını vurgulamış ve ilgili temaları olmazsa olmaz (sine quo non) maddeler olarak ulus-devlet gündemlerine sokmuştur.

GİRİŞ

Balıkesir ile ilgili ayrıntılı değerlendirmelere geçmeden önce, bu bölümde Türkiye Planlama Sistemi’nin genel durumundan kısaca bahsetmekte fayda vardır. Türkiye planlama sisteminin temelleri “Akılcıl Kapsamlı Planlama Yaklaşımı”nın ürettiği “plan hiyerarşisi” ilkesine dayanmaktadır. İmar mevzuatı, bu anlayışa uygun olarak hazırlanmış, planlamaya ilişkin kurumsal yapı yine bu anlayışa göre oluşturulmuştur. 1900’lü yılların ilk çeyreğinde ortaya atılan ve 1980’lere kadar geçerliliğini koruyan bu planlama yaklaşımı artık içinde bulunduğumuz yeni çağın ihtiyaçlarına tam olarak cevap veremez hale gelmiştir. Bu doğrultuda Türkiye, son 30 yıl içinde planlama sistemini iyileştirmek ve daha iyi çalışır hale getirmek için “Stratejik Planlama Yaklaşımı”nın temel ilke ve felsefesini benimseyen bir dizi yasal ve kurumsal düzenlemeye gitmiştir. Bu düzenlemeler sonucunda mevcut planlama sisteminin temelleri değişmiş, ancak başlı başına stratejik planlama anlayışı temelinde yeni bir planlama sistemine de geçilememiştir.
Türkiye planlama sisteminin bugün “Akılcıl Kapsamlı Planlama Yaklaşımı” ve “Stratejik Planlama Yaklaşımı” arasında bir yerde durduğunu, bu iki yaklaşım arasında bir sentez üretmeye çalıştığını söylemek mümkündür. Bununla beraber sistem, yıldan yıla stratejik planlama yaklaşımına daha fazla yakınlaşmaktadır. Bu yönelimin arka planında Türkiye Hükümeti’nin 2008 yılında kabul ettiği “Türkiye’nin Stratejik Vizyon 2023 Belgesi” yatmaktadır. Bu belge Türkiye Cumhuriyeti’nin 100. kuruluş yıldönümü olan 2023 yılında, ülkeyi “muassır medeniyetler seviyesine çıkartacak ve Türkiye’nin uluslararası ekonomik konumunu yükseltecek” çok önemli makro kararlar içermektedir. 2023 Vizyonunda “Ekonomi” başlığı altında başta ulaşım ve lojistik olmak üzere pek çok yenilikçi sektör, Türkiye için stratejik lokomotif sektörler olarak belirlenmiştir. Belgenin kabul edilmesiyle beraber Türkiye, belirlenen sektörlerde hızlı gelişmenin sağlanması için büyük ölçekli projeler düşünmeye ve bu büyük projelerin hayata geçirileceği şehirlere ilişkin çok boyutlu araştırma, planlama ve hazırlık çalışmaları yürütmeye başlamıştır. Türkiye şehirlerinin stratejik düşünülerek planlanması gereği, sırasıyla 2009 yılında ilan edilen Kentleşme Şurası Sonuç Bildirgesinde; 2011 yılında kabul edilen 61. Hükümet Programında; 2011 yılında çıkarılan 644 sayılı Kanun Hükmünde Kararnamede; 2013 yılında değiştirilen 3194 sayılı İmar Kanunu Değişikliğinde ve 2014 yılında kabul edilen 10.Kalkınma Planında açıkça dile getirilmiş, bu yönde girişimlere ve çabalara hız verilmiştir.

Gerçekten de jeopolitik konumu gereği çok dinamik özellikler sergileyen Türkiye şehirlerinin, hantal hiyerarşik ve bürokratik bir yapı ile; zaman alan ve değişikliklere ayak uyduramayan karar üretme mekânizmaları ile; planlamanın uygulamadan ayrı düşünüldüğü bir sistemle; ve ağırlıklı olarak fiziksel gelişmeye odaklı imar plancılığı anlayışı ile planlanarak yönetilemeyeceği açıktır. Balıkesir, her açıdan stratejik düşünülerek planlanması gereken Türkiye şehirlerinin başında gelmektedir. Bu çalışmada “Balıkesir niçin stratejik olarak planlanmalıdır?” sorusuna bir cevap aranmaktadır. İlk bölümde stratejik planlamanın genel özelliklerinden bahsedilmekte, ikinci bölümde Balıkesir’de stratejik düşünmemizi gerektiren hususlara sırasıyla değinilmektedir. Bu araştırmada literatür taraması, saha araştırması, gözlem, derinlemesine görüşme, odak grup görüşmesi ve doküman incelemesi yöntemleri birlikte kullanılmıştır.

Çalışmanın amacı, İspanya’daki bölgesel yönetimlerin hukuki ve mali
anlamda çözümlemektir. Çalışmanın temel ekseni bölgesel yönetimlerin vergileme
yekisinin gelişimidir. Bu amaç doğrultusunda, öncelikle bölgelerin kuruluşundaki
tarihi gelişmeler ve anayasal hükümler incelenmiştir. Daha sonra idari
ve mali temelde bölgelerin yetki ve sınırları incelenerek İspanya’nın bölgeli
devlet sistem daha yakından analiz edilmiştir. İlerleyen kısımda Bask Rejimi ile
diğer bölgelerin mali yetkileri karşılaştırılnıştır. Bu karşılaştırma bölgelerin kuruluşundan
günümüze nasıl giderek ademi-merkeziyetçileştiği hakkında bir fikir
verecektir. Bölgelerin kuruluş süreci içindeki siyasal gelişmelere ve günümüz
İspanya’sında gündemi meşgul eden ayrılıkçı siyasal olaylara pek fazla yer
verilmemiştir.

DECENTRALIZATION DISCOURSE AND REGIONAL DEVELOPMENT AGENCIES
The “national development myth” which was brought to the world’s agenda while con- structing the new world order and which surrounded all disciplines including public administration after Second World War, was replaced by “regional development” in 1990s. In this period, while the rise of the regions is being experienced, regional de- velopment agencies are coming up as the new and significant actors of regional institu- tionalization. It is not possible to accept the regional development agencies, which are discussed intensively on the administration and political agendas in Europe in 1990s and in Turkey 2000s, as the organizations composed solely for regional planning or development. In this article the ‘regional development matter’ will be examined under these following questions: What kind of structure is the rising region? What are the dynamics of the new regionalism? Is the new regionalism (and its products, the regional development agencies) decentralization or centralization?
Keywords: Decentralization, regional centralism, regional development agencies, cen- tralization, regionalization.

Günümüzde teknoloji ve küreselleşme gibi unsurlarla birlikte herşey çok hızlı gelişmektedir. Bu gelişmelere ayak uydurmak isteyen ülkelerde yönetim biçimleri ve yönetim şekilleri ülkenin kalkınması açısından ipuçlerı vermektedir. Ülkelerin gelişmesine en çok katkı sağlayan unsurlardan birisi de yerel yönetimlerdir. Başka bir ifadeyle merkezi yönetimlerin yapılaşma hizmetlerine ulaşmasının zorluğunu yerel yönetimler üstlenmektedir. İşte bu noktada ülkelerin gelişmesinde yerel yönetimlerin önemli bir rol oynadığı ortaya çıkıyor. Bu makalede de yerel yönetimlerin gelişmekte olan ülkelerdeki yeri ve önemine değinilecek ve yerel yönetimlere neden ihtiyaç duyulduğu üzerinde durulacaktır. Bu kapsamda Kayseri örneği ile konu daraltılacak ve Kayseri’nin yerel ve bölgesel kalkınmayı nasıl etkilediği işlenecektir. Bu konular yerelleşme, küreselleşme, yerel kalkınma, neoliberal politikalar gibi kavramlar üzerinden akışı sağlanacak ve yerel yönetimlerin yaşam kalitesine etkisinden de bahsedilecektir. Ve tüm bu meseleler Kayseri örneği üzerinden tartışılacaktır. Temel düzeyde yerel yönetimlerin ülkenin ve bölgelerin gelişmesindeki en büyük etkenlerden biri olduğunun altı çizilecek ve vurgulanacaktır.

Atıf için: Taşcıer, Ali Mert, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Cilt 5, Sayı 14, Eylül-Aralık 2018, s 315-327.

Neoliberal politikaların, teori ve uygulamasındaki çelişkileri, pragmatik yapısının etkisiyle, ağır uluslararası ekonomik ve sosyal krizlere rağmen yaşamasının nedenidir. Teoride sıklıkla vurgulanan sınırlı ve etkin devlet, serbest piyasa gibi ilkelerin hiç uygulamadığı rahatlıkla söylenebilir. Ayrıca, Türkiye gibi ülkelerde askeri darbeler eliyle sosyal devlet ilkelerini geniş kitlelere rağmen tasfiye etmeye çalışarak yerleşen neoliberalizmin, toplumlar nezdinde kabul görebilmesi için son dönemlerde yaşadığı dönüşüm ve sıklıkla kullandığı katılım, şeffaflaşma, yerelleşme gibi ilkelerinin uygulanıp uygulanmadığı sorgulanmaktadır. Neoliberal politikaların egemen olduğu Türkiye örneğinden de görüleceği gibi, kamu yönetimi alanında en çok belirtilen hedeflerden biri olmasına rağmen yerelleşmenin gerçekleşmediği, aksine merkezileşmenin daha da pekiştiği söylenebilir. Çünkü, neoliberal politikaların ana amacı kârlılığın artırılması ve sermayenin küresel ölçekte serbest hareket edebilmesidir. Amaca hizmet etme noktasında merkezileşme ya da yerelleşme gibi sabit bir tercihin olması beklenmemelidir. Bunun son uygulaması ise 6360 sayılı kanundur. Yerel yönetimlere ilişkin olmasına rağmen, büyükşehir belediyesi statüsündeki illerde kaldırdığı yerel yönetim birimlerinden il özel idaresinin yerine kurduğu merkezi yönetimin taşra teşkilatı niteliğindeki Yatırım İzleme ve Koordinasyon Başkanlıklarının uygulamalarından örnekler incelendiğinde, merkezileşmenin nasıl pekiştiği ve yerelde merkezileşme biçiminde yeni bir tip yapılanmanın kurulduğu görülecektir. Çalışmada neoliberalizmin ne olduğu, merkezileşme-yerelleşme gerilimiyle ilişkisi, 6360 sayılı kanunun getirdikleri, il özel idarelerinin kaldırılması, YİKOB'ların kurulması ve uygulama örnekleriyle merkezileşmenin nasıl pekiştiği anlatılmaya çalışılacaktır.
Anahtar Kelimeler: Neoliberalizm, Yerelleşme, Merkezileşme, 6360 Sayılı Kanun, Yatırım İzleme ve Koordinasyon Başkanlıkları

Abstract The contradictions between the theory and the application of neoliberalism are, by the effects of its pragmatic structure, the reason of its survival in the face of crisis. In countries like Turkey, it can be conveniently propounded that fundamentals such as definite and operative state, free market are not practiced. Moreover, the alteration of neoliberalism, which is trying to settle by the dissolution of fundamentals of the social state via military coups in countries like Turkey despite the wide populace, faced in recent years in order to be accepted by the communities and whether its oftenly used fundamentals, such as inclusion, transparency, decentralization, are being applied have been questioned. As seen form the example of Turkey, where neoliberal politics are hegemony, it can be said that decentralization have not materialized and centralization have consolidated despite it is being one of the most remarked targets in the scope of public administration. This is because the main objective of neoliberal politics is increasing profitability and ability of capital to roam freely in global scale. In particular of serving the goal, a firm choice such as centralization or regionalization should not be expected. Its latest application is the law no 6360. When examples of applications of the Monitoring and Coordination Directorates with similar legibility as provincial organization of the central administration, which was set to replace special provincial administrations that have been withdrawn by metropolitan municipalities although this is with respect to the local governments, it can be observed how centralization have consolidated and a new structure have been constructed in local in the garb of centralization. In this work, it will be strived to commentate that what neoliberalism is, its relation with the tension of centralization-regionalization, outcomes of the law no 6360, abolition of the special provincial administrations, constitution of Monitoring and Coordination Directorates' and with some examples of applications how centralization have consolidated.

Öz
Çağdaş sosyal, politik ve ekonomik sistemlerde hem evrenselleştirici hem de özel eğilimlerin eşzamanlı olarak ortaya çıkması ile karakterize edilen küre-yerelleşme kavramı, küreselleşme sürecinde yerel dinamikleri de göz ardı etmeyen bir tavra işaret etmektedir. Küreselleşmenin yarattığı rekabet ortamında görünür olmanın ve marka itibarını inşa etmenin en önemli yollarından biri ise reklamdır. Gelişmekte olan Türkiye'de ise gelişmenin, ilerlemenin ve itibar inşasının bir göstergesi olarak dünya çapında kuruluşlara sahip olmak ve bu durumun tanıtılması, küreselleşme ideolojisinin bir dışavurumu gibi görünmektedir. Bu çalışmanın amacı, Türk Hava Yolları reklamlarında, kuruluşun hem küresel hem de yerel pazarlardaki baskın varlığını öne çıkaran küre-yerelleşme söyleminin bir itibar inşası stratejisi olarak nasıl üretildiğini saptamaktır. Bu amaca uygun bir şekilde, tipik durum örnekleme yolu ile seçilen altı adet Türk Hava Yolları reklamı, küre-yerelleşme ve itibar yönetimi çalışmalarının alan bilgisinin sunduğu temalar aracılığıyla söylem analizi yöntemi kullanılarak incelenmiştir.
Anahtar kelimeler: Küre-yerelleşme söylemi, itibar yönetimi, Türk Hava Yolları reklamları
Glocalisation discourse in the Turkish Airlines commercials as a strategy of reputation building A
bstract
This concept of glocalization which has been characterized by simultaneous occurrence of both universalizing and particularizing tendencies in contemporary social, political, and economic systems points out an attitude which does not ignore the local dynamics. In the competition environment that globalisation creates and in the process of building brand reputation, commercials are one of the most important ways to be visible. In developing Turkey, having worldwide institutions is an indicator of development and reputation building and advertising this notion seems like an expression of the ideology of globalisation. The aim of this study is to determine what kind of meanings the commercials of Turkish Airlines put into circulation as a strategy of reputation building. In accordance with this aim, six commercials of Turkish Airlines which were chosen via typical case sampling were investigated with the discourse analysis approach within the frame of glocalization and reputation management research fields.
Keywords: Glocalisation discourse, reputation management, commercials of Turkish Airlines

Atıf için: Övgün, Barış ve Taşcıer, Ali Mert. Devletin Sınırlandırılmasına Yerelleşme Üzerinden Bakmak. Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, Cilt 28, Sayı 3, Temmuz 2019, s.21-42.

Öz: Devlet, tarih sahnesine çıktığı ilk günden itibaren değişen gereksinimlere uygun olarak reforma tabi tutulmuş ve tutulmaya da devam etmektedir. Liberalizm düşüncesinde devlet, kapitalizmin sürekliliğini, sermayenin hareketliliğini ve kâr oranlarını artırma amacıyla yapısal ve işlevsel olarak reforme edilmiş ve bu süreçte en önemli söylemlerden biri devletin sınırlandırılması olmuştur. Liberalizmin temel amaçlarından birinin devleti sınırlamak olduğu iddia edilmektedir. Peki devletin sınırlandırılması ne anlama gelmektedir ve devlet nasıl sınırlandırılabilir? Ve belki de bir ön kabul olmuş haliyle yerelleşme politikaları devletin sınırlandırılmasını mı yoksa konum ve işlev değiştirmesini mi anlatmaktadır? İşte, bu çalışma Türkiye örneği özelinde bu sorulara yanıt aramaktadır.
Anahtar Kelimeler: Liberalizm, devlet, merkezi yönetim, yerel yönetim, yerelleşme.

Looking at the Limitation of the State through Localization
Abstract: The state has been reformed in accordance with the changing requirements from the first day and this situation continues. In the idea of liberalism, the state has been reformed structurally and functionally in order to increase the continuity of capitalism, the mobility of capital and the rate of profit one of the most important discourses in this process is the limitation of the state. It is claimed that one of the main aims of liberalism is to limit the state. What does it mean to limit the state and how can the state be limited? Do localization policies explain the restriction of the state-that thought is a pre-admission-or change of position and function? Here, this study seeks to answer these questions in the special case of Turkey.
Keywords: Liberalism, state, central administration, local administration, decentralization

Köy Hizmetleri Genel Müdürlüğü (KHGM) 2005 yılı başında tasfiye edilmiş, tüm personel ve makine parkları il özel idarelerine (İstanbul ve Kocaeli’de Büyükşehir Belediyesi’ne) devredilmiştir. Daha etkin hizmet sunmayı amaçlayan bu yerelleştirme uygulamasının etkilerinin belirlenmesi mevcut uygulamanın iyileştirilmesi ve diğer olası yerelleştirme politikalarına örnek olması nedeniyle
önemlidir.

Yerelleşmenin kaynak dağılımı ve hizmet sunumunda verimlilik ve etkinliği artıracağı düşünülmektedir. Yerel hizmetlerin vatandaş tarafından daha kolay izlenebilen yerel yönetimlerce sunulması siyasal sorumluluk, hesap verebilirlik ve saydamlığı artıracaktır. Böylece, kararlar daha hızlı ve isabetli alınacak ve uygulanabilecektir. Buna karşılık yerelleşmenin olumsuz yönlerine vurgu yapan yazına göre yerel kararlar negatif dışsallıklar yoluyla başka bölgeleri olumsuz etkileyerek ulusal hedefleri göz ardı edebilir. Yerelleşmeden olumlu veya olumsuz sonuç alınması kurumsal yapı, sivil toplumun davranışı, yönetim kademeleri
arasındaki ilişkiler ve kamu yönetiminin yapısına bağlıdır.

Bu çalışmada KHGM’nin tasfiyesi ve köye yönelik hizmetlerin yerel yönetimlere devrinin etkinlik ve verimlilik üzerindeki etkisini değerlendirmek için Ankara ili köye yönelik hizmetlerin büyüklüğü ve çeşitliliği itibariyle pilot il olarak ele alınmıştır. Analizde merkezi ve yerel düzeydeki istatistikî veriler, uygulayıcılarla yapılan derinlemesine görüşmeler ve il özel idare yöneticileri, çalışanları, il genel meclisi üyeleri ve muhtarlarla yapılan anket çalışmasından yararlanılmıştır.

Regional Development Agencies (RDA): “I Have Lost My Model, It is Null and Void!” (Locality of Scale Politics)

Scale and the preference of organisation accordingly, are means to master and transform the economical and social structure and relations for the governments. It is possible to relate the radical changes in scale politics, in the periods following the government reshuffles, with this fact. Scale politics and government pragmatism meet at this point. Considering the progress of decentralisation or regionalisation in recent years, it is seen that the scale politics has not been defined in general depending upon the features of „place‟ („place‟less scale politics). As a matter of fact, the RDA which are the subject of this study, had not born from the particular economical or social necessities of a state. This study has two essential objectives: To evaluate the RDA as a model, and to discuss the locality of scale politics, based on the RDA experiences in England and Turkey –which have different social and environmental features.

Keywords: Regionalisation, regional development agencies, scale politics, decentralisation, policy transfer

Region refers to a specific integrity has geographical, economic and political qualifications. Also, region is separable to the lower level administrative units. Regionalization means decentralization and it refers to the empowerment of the local and territorial units in an administrative aspect. Regional development agencies are defined as structures providing sectorial and overall development in the region, offering different facilities to the local and foreign investors. Agencies are a tool to improve regional economic competitiveness. The EU promotes regional policies to make more attractive regions in the union’s member countries. In this context, the regionalization policy has been followed by the United Kingdom since the early 1990s. This study focuses on the structure and functions of the regional development agencies established after 1990s and abolished in 2010 in the United Kingdom. It evaluates the problems of the agencies and the criticisms directed at the regional policies. It describes that factors affect the success of the agencies

Yerelde siyaset, sermaye, üretim, mekân ve aidiyet ilişkilerini tartışacağımız bu toplantıyı düşünüp, organize ettiğiniz, bizleri de davet ettiğiniz için kendi adıma çok teşekkür ediyorum. Yerel seçimler yaklaşırken, Türkiye'de siyaset ve sermaye arasındaki ilişkileri günümüz kapitalizminin mekânsallaşması, mekândaki değişim ve (yarışan) mekânlar üzerinden kalkınma üzerinden yeniden düşünmek daha bir anlamlı hale geliyor. Gerek Gezi İsyanı, gerekse de 17 Aralık operasyonu kentsel/mekânsal politikalar ekseninde döndüğü için de bu ilişkisellik Türkiye toplumu ve siyasetini anlamak bakımından stratejik bir halka niteliği arz ediyor. 2004'ten 2014'e Türkiye'nin Siyasi Coğrafyası İslami motifli muhafazakarlığın, Türk-Sünni etnisitesi temelli Türk-İslam sentezinin güçlü olduğu Geniş Orta Anadolu Bölgesi ve bambaşka bir siyasal iklimin hüküm sürdüğü Kürt coğrafyasını dışarıda tutarak değerlendirdiğimizde; HDP'ye dönük son günlerde yoğunlaşan saldırıların işaret fişeğinin atıldığı Ege bölgesinde daha yoğun olmak üzere, Türkiye'nin kıyı kentlerinde geçmiş 10 yıllık sürecin gerilim ve kamplaşmalarının bakiyesi olan İslamcı-Milliyetçi ayrışmasının sosyal yaşamda ve siyasi tavırlarda belirleyici olmaya devam ettiği söylenebilir. Türkiye'nin kıyı bölgelerinde ve Büyükşehirlerin görece zengin ilçelerinde, sosyal-kültürel yapının çeşitliliği veyahut Kemalist modernleşmenin, burjuva kültürü ve yaşam tarzının belli ölçüde oturmuşluğu, devletçi-laik kesimlerin 12 yıl boyunca belli bir