Özgür Erdem

Taşlar yerli yerine oturmalı. Herkes kendi görevini yapmalı. Ordu ülkeyi koruyacak. Sivil siyaset ise ülkeyi yönetecek. Siyasetten koparılmayan bir ordu, ülkeyi yönetmek isteyenlerin sırtını askeri otoriteye dayamasına neden olur. Hem muhalefete hem de iktidara sesleniyoruz. Buyurun, Atatürk kadar cesur olun. Muhalefet mi yapacaksınız? " Sivil " yapın… Fikirlerinizle mücadele edin, Ordu ya da devlet bürokrasisi içinde bir güç yaratarak değil… Halkı örgütleyin… Mustafa Kemal'in deyimiyle " halk içinde kök salın " … Daha zor, ama daha emin bir yoldur bu…

Artık tarihçilerimizin kendi tarihimizle barışması gerekiyor. Emin olun, Menzies gibi cesur tarihçiler çıktıkça Türk tarihinin ve Türk medeniyetinin en az Çinliler ve Araplar kadar Batı’yı etkilediği ortaya çıkacaktır. Umarız “1434”, Türk okurlarda da aynı etkiyi yaratır, bu çabaların gelişmesi için vesile olur. Menzies’e sadece Avrupamerkezci tarihçiliğe indirdiği darbe için teşekkür etmiyoruz, “1434”ün Türk tarihçiliğinde yeni bir dönemi başlatan eserlerden biri olmasını da diliyoruz.

Bugün sınırlarımız içinde yer alan Hatay’ın konumuna haritada bir bakın. Ve biraz doğuya, çok değil 100 kilometre kadar doğuya, gittiğinizde Halep’i göreceksiniz. Aynı hatta doğuya doğru birkaç yüz kilometre daha ilerleyin, Musul’a rastlayacaksınız. Bugün Hatay ne kadar Türk ise, Mondros öncesi Halep ve Musul da o kadar Türk’tü. Hem nüfus olarak hem de tarihsel ve yönetsel olarak... Suriye meselesine bakarken bu hattı unutmamak ve yaklaşık 100 yıl önce bu hattın kuzeyinin %75-80 Türk olduğunu bilmek gerekiyor. “Ne işimiz var Suriye’de?” sorusunun gerçek yanıtı burada yatmaktadır.

Emperyalist ülkelerin manevraları, ittifakları, düşmanlıkları, dostlukları, planları, projeleri, paylaşım haritaları baş döndürücü bir hızda değişmeye devam ediyor. Pek çok etnik grup, mezhep ile aile ve kabilenin iç içe geçtiği ve iki yüzyıldır mücadele ettiği Ortadoğu ise, bu değişimden en çok nasibini alan bölge olmayı sürdürecek. 2013 Türkiye'sinde bu değişimleri iyi algılamak gerekiyor. Öncelikle emperyalizmin temel stratejisini doğru anlamalıyız.

“ABD’ye karşı Asya ittifakı” kulaklara gerçekten de çok hoş geliyordu. Türkiye, Rusya ve Çin ile birleşse ABD alt edilebilirdi. Ancak unutulan, daha doğrusu Perinçek ve avanesi tarafından bilinçli bir şekilde unutturulan mesele, Rusya’nın da en az ABD kadar emperyalist emeller peşinde koşuyor olmasıydı. Yani, aslında yapılan Türkiye’yi bir emperyalistin uşaklığından diğerinin uşaklığına getirmekten başka bir şey değildi. Değişen sadece efendi olacaktı. Kısacası Avrasyacılık, Türkiye’de yükselen Amerikan karşıtlığının Rusya yanlılığına dönüşmesi için üretilmiş bir uşaklık doktrinidir.