Patriarchate of Alexandria

The dramatic history since the early 17th century of the church of Gonǧ Tewodros Däbrä Ṭǝbab in the province of Goǧǧam was linked to its prominent rank and to its close relations, and frequent conflicts with, royal power. Its clergy might have turned to Catholicism in the 1620s, when the Ethiopian king Susnəyos (1607-32) conducted a policy, with the help of Jesuit missionaries, for converting the Ethiopian Church and society to Roman Catholicism. Besides this Catholic episode, Gonǧ headed a theological movement, unctionism or qəbät, till the first half of the 18th century, when it lost its leadership. Unfortunately for the church, this theological faction was proclaimed heretical in 1878. Thereafter, its brilliant past had to be concealed. This article focuses on the first known abbot of Gonǧ, Ləbsä Krəstos, who was sentenced to death in 1636 and has been incarnated in a giant sycamore, one of the biggest trees in the area. It examines a case presented as successive exhibits from nine sources. Each of them provides clues about Ləbsä Krəstos. Sources on the life of such a controversial figure come from factions that have taken sides. Can different sources about a single person be pieced together in order to write his biography? Or do they stem from such mismatched contexts that they cannot be put together like pieces of a single puzzle but, instead, have to be handled like disjointed pieces of evidence about the person in question? The life and career of Ləbsä Krəstos provides an opportunity for seeing how religious identities emerged at the very beginning of the Gondarine period and how different parties competed. By following these exhibits about the life of a single man and listening to the different voices that talk about him, will we come to hear about this man or will we learn more about the ones who are talking?

In this contribution we present a new edition of Eulogius' so-called Dubitationes orthodoxi; the editio princeps of a fragment from his Adversus eos qui putant humanis conceptionibus veram theologiam christianam posse subiici; the editio princeps of a small fragment preserved in the famous Florilegium Achridense and some remarks on a number of other writings listed (or not) in CPG 6971 - 6979.

The patriarchate of Nicanor (1866-1869) was a time of internal perturbations for the Church of Alexandria. The Orthodox Communities of Egypt and foreign diplomats were key actors in the Church dramas. Playing against Nicanor, his enemies used a rumor of patriarch’s weak-mindedness as a trump card. Was Nicanor really weak-minded? We investigate this question referring to some new archive documents.

Η εικόνα της Θεοτόκου Γοργοεπηκόου του Καΐρου και η αρχαιολογία της βυζαντινής Αθήνας

Η  μεγάλων διαστάσεων (2,07 Χ 0,98 μ.) εικόνα της Παναγίας Γοργοεπηκόου (Μουσειακή Συλλογή Αγίου Γεωργίου στο Παλαιό Κάιρο) είναι γνωστή στην έρευνα από τον 19ο αιώνα. Η Θεοτόκος Βρεφοκρατούσα απεικονίζεται ολόσωμη, όπως συμβαίνει σε μικρό αριθμό βυζαντινών λατρευτικών εικόνων της Θεοτόκου αντίστοιχων διαστάσεων. Στην αρχική επιγραφή: Μ(ήτη)Ρ Θ(εο)Υ Η ΓΟΡΓΟΕΠΗΚΟΟC παρεμβλήθηκε μεταγενέστερα και άτεχνα ο επιθετικός προσδιορισμός ΑΘΗΝΑΙΑ, καθώς και, δίπλα στη μορφή του Ιησού, η λέξη ΤΟ ΠΑΙΔΙΟΝ. H τεχνοτροπική αποτίμηση της εικόνας παραπέμπει σε κάποιο καλό βυζαντινό αστικό εργαστήρι των μέσων ή του δεύτερου μισού του 14ου αιώνα.
Το προσωνύμιο ἡ Γοργοεπήκοος εντοπίζεται στην ύστερη βυζαντινή περίοδο σε τρεις πόλεις, την Κωνσταντινούπολη, τη Θεσσαλονίκη και, με επιφύλαξη, την Αθήνα. Στις δύο πρώτες μαρτυρείται η ύπαρξη μονής της Γοργοεπηκόου• για τον ομώνυμο σωζόμενο ναό της Αθήνας, πέρα από την αμφισβητούμενη χρονολόγησή του, δεν γνωρίζουμε και αν η σχετική προσωνυμία είναι η αυθεντική.
Ιστοριοδίφες του 19ου αιώνα που ασχολήθηκαν με την άγνωστης προέλευσης εικόνα του Καΐρου, τη συνέδεσαν με τη βυζαντινή Αθήνα και μάλιστα με την Ειρήνη την Αθηναία (797-802). Ενδέχεται, όμως, η αιγυπτιώτικη παράδοση αναφορικά με την αθηναία Παναγία να ανάγεται στους χρόνους της εκπληκτικά μακράς πατριαρχείας (1487-1567) του Ιωακείμ του Πάνυ του εξ Αθηνών. Τούτο συνάδει με τη χαμένη σήμερα χρονολογία 1526 που διάβασε στην εικόνα ο ιστοριοδίφης Τάσος Νερούτσος και η οποία πιθανότατα δηλώνει το έτος των νεότερων επεμβάσεων σε αυτήν. Εάν αυτό ισχύει, η ένταξη της Γοργοεπηκόου του Καΐρου στην αρχαιολογία της πόλης των Αθηνών θα αντανακλά την τοπική συλλογική μνήμη: Πιο συγκεκριμένα, φαίνεται να αποτυπώνει την ανάμνηση των σεβασμάτων της βυζαντινής Αθήνας μεταξύ των πεπαιδευμένων κατοίκων της, τουλάχιστον μέχρι την προχωρημένη Τουρκοκρατία.

Com base na análise da vita do Patriarca Benjamin de Alexandria (622-661) investiga-se a (re)constituição da espacialidade e das interações da Igreja Ortodoxa Copta no período em que o Vale do Nilo passou pela importante transição política que marcou o fim do Egito Romano e a ascensão do Egito Islâmico. Para tanto, destaca-se de modo especial as hierofanias que se fazem presentes neste escrito, constante na História do Patriarcado Copta de Alexandria, texto em que se encontra consignada a memória oficial do cristianismo autóctone egípcio.

De 677 a 686, o papa João III governou a Igreja Copta; tratou-se de um período em que se ajustava um modus vivendi entre os árabes muçulmanos, que haviam entrado como conquistadores no Egito pouco antes, e os cristãos autóctones, divididos de modo então quase inconciliável entre coptas/miafisitas e melquitas/calcedônicos. A consideração de dois (des)encontros entre esse líder religioso e o emir ‘Abd al-‘Aziz evidencia a complexidade da conjuntura do estágio inicial da ocupação muçulmana do Vale do Nilo.

Μία από τας σημαντικοτέρας και πλέον δραστήριους μορφάς της νεωτέρας εκκλησιαστικής ιστορίας αποτελεί η ρωμαλέα περίπτωσις του Μελετίου Μεταξάκη, ο οποίος άφησεν ανεξίτηλον το στίγμα του από τας διαφόρους εκκλησιαστικός επάλξεις όπου εκλήθη να υπηρέτηση κατά σειράν ως Μητροπολίτης Κιτίου (1910 - 1918), Μητροπολίτης Αθηνών (1918 - 1920), Οικουμενικός Πατριάρχης (1921 - 1923) και Πατριάρχης Αλεξανδρείας (1926 - 1935), "της οποίας προσωπικότητος αι πτέρυγες, κατά την έκφρασιν του αοιδίμου Πατριάρχου Ιεροσολύμων Τιμοθέου, εκάλυπτόν τον όλον ορίζοντα της Ορθοδοξίας κατά τας τέσσαρας πρώτας δεκαετηρίδας του αιώνος μας". [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)

Από την ίδρυση της Χριστιανικής Εκκλησίας την εποχή των Αποστόλων ο επίσκοπος ήταν ο επικεφαλής της εκάστοτε χριστιανικής κοινότητας. Η εκλογή του επισκόπου είχε κυρίαρχο ρόλο για κάθε κοινότητα και για αυτό ήδη από τα πρώτα χρόνια τέθηκαν κάποιοι κανόνες ως προς την εκλογή. Οι κανόνες αυτοί με τα χρόνια εξειδικεύτηκαν τόσο μέσω των Οικουμενικών συνόδων όσο και μέσω της κρατικής νομοθεσίας. Διάφοροι παράγοντες οδήγησαν στην υιοθέτηση διαφορετικών πρακτικών στην εκλογή επισκόπων χωρίς όμως να ξεφεύγουν από τα πλαίσια του κανονικού δικαίου. Έτσι αλλού επικράτησε το σύστημα της εκλογής με την συμμετοχή των λαϊκών πολλές φορές καλύπτοντας με τον τρόπο αυτό και διάφορες πολιτικές σκοπιμότητες, ιδίως την περίοδο των κομουνιστικών καθεστώτων στις χώρες τις ανατολικής Ευρώπης, ενώ αλλού η εκλογή ήταν και είναι αποκλειστικό προνόμιο της Ιεράς Συνόδου των Αρχιερέων των εκάστοτε αυτοκέφαλών Εκκλησιών. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η μελέτη των ισχυόντων κανονισμών που ισχύουν στις επιμέρους αυτοκέφαλες Εκκλησίες, ώστε να μπορεί να γίνεται εύκολα και κατανοητά από τον αναγνώστη μια συγκριτική μελέτη, καλύπτοντας παράλληλα και κενά που υπάρχουν ως προς το θέμα αυτό στην βιβλιογραφία. Στο πρώτο κεφάλαιο που αποτελεί το εισαγωγικό, γίνεται μια όσο το δυνατόν σύντομη αναφορά της ιστορικής εξέλιξης της Εκκλησίας, από την ίδρυσή της έως σήμερα. Στο δεύτερο κεφάλαιο, γίνεται μια μικρή αναφορά στον προηγούμενο δίκαιο που ίσχυσε κατά καιρούς στις Εκκλησίες, ενώ δίνεται και σε γενικές γραμμές το πλαίσιο με βάση το οποίο γινόταν η εκλογή των Επισκόπων. Στο τρίτο κεφάλαιο, γίνεται μια μικρή περιγραφή του ισχύοντος Καταστατικού Χάρτη κάθε Εκκλησίας, και δίνονται μερικές λεπτομέρειες για αυτόν, όπως το πότε ψηφίστηκε, που δημοσιεύθηκε και από πόσα άρθρα αποτελείται. Στο τέταρτο κεφάλαιο, γίνεται αναφορά στα προσόντα που οφείλουν να έχουν οι υποψήφιοι προς Αρχιερατεία. Στο πέμπτο κεφάλαιο, αναφέρεται η διαδικασία που γίνεται από την χηρεία του Θρόνου του Πατριάρχη ή του Αρχιεπισκόπου έως την εκλογή νέου Πατριάρχη ή Αρχιεπισκόπου. Στο έκτο κεφάλαιο, αναφέρεται η διαδικασία που γίνεται από την χηρεία του Μητροπολιτικού Θρόνου έως την εκλογή νέου Μητροπολίτη. Στο έβδομο κεφάλαιο, αναφέρεται η διαδικασία που γίνεται από την χηρεία του Επισκοπικού Θρόνου έως την πλήρωση του. Τα σχετικά με την εκλογή των Επισκόπων, αναφέρονται μόνο στις Εκκλησίες που υπάρχει ο θεσμός του επαρχιούχου Επισκόπου, όπως στα Πατριαρχεία της Αλεξανδρείας, Ρουμανίας και στην Εκκλησία της Κύπρου. Στις υπόλοιπες Εκκλησίες στο σχετικό κεφάλαιο αναφέρεται η διαδικασία εκλογής Βοηθού ή Τιτουλάριου Επισκόπου. Τέλος στα συμπεράσματα γίνεται μια κατηγοριοποίηση των πορισμάτων που προκύπτουν από την έρευνα αναφορικά με το κάθε στάδιο της εκλογής των Επισκόπων στις επιμέρους αυτοκέφαλες Εκκλησίες και τις τυχόν ομοιότητες και διαφορές που ισχύουν σε κάθε μία από αυτές.

Since the establishment of the Christian church, in the era of the Apostles, archbishops have been the head of all Christian communities. Because of the fact the election of the archbishop played a primary role for those communities; rules concerning the election processes had been set from the beginning. As years passed Ecumenical councils and state legislation specified those rules. A variety of factors lead to different practical approaches to the election of the Archbishops without them defying the canonical law. In some cases, like former communist countries of Eastern Europe and due to political reasons laity had a right to vote, whereas in other cases that right was limited to the Holy Council of the Archpriests of the autocephalous Churches. The purpose of this paper is the study of the existing statutes of each autocephalous Church, in order for future researchers to have an easy and simple comparative study, covering also subjects not covered in the bibliography concerning this topic. In the first chapter, the introduction, there is a short reference to the historical evolution of the Church from its foundation until this day. In the second chapter, former statutes of different Churches and the context in which the Archbishops were elected are examined. In the third chapter the charter of each church is described and details are given like when it was voted, where it was published and how many articles it consists of. In the fourth chapter the prerequisites required of the candidates are discussed. In the fifth chapter the procedure followed after the throne of the Patriarch or the Archbishop is left vacant until the election of the new one is studied. The sixth chapter studies the same subject as the fifth but as far as the Metropolitan throne is concerned and the seventh as far as the Episcopal throne is concerned. The discussion about the election of the Archbishops concerns only the churches where the title of the provincial Bishop is in place like the Churches of Alexandria, Romania and Cyprus. For the rest of the Churches the electoral procedure for the title of the Assistant or Titular Bishop is discussed in the relevant chapter. Finally there is a conclusion about the categorization of the research results concerning each phase of the Bishop elections of each church where their differences and similarities are examined.

This paper explores the formation and development of social networks in the Eastern Mediterranean, during the first half of the seventh century. At the heart of this "microhistorical" investigation we find the attempted imposition of the "one activity" and "one will of Christ" formula by the Heraclean dynasty, which aimed at reconciling Chalcedonians and non-Chalcedonian after 451. The sources stress the dynamic activities of Cypriot monks and bishops, as well as their contacts with the imperial household, patriarchs and popes, and the monastic circle of Maximus the Confessor.

Analysis for the "Orthodoxy in Dialogue" on the latest autocephaly recognition of the Orthodox Church of Ukraine by the Patriarchate of Alexandria and the Orthodox Church of Greece.

Link to the original article: https://orthodoxyindialogue.com/2019/11/10/the-russian-orthodox-churchs-battle-with-time-reflections-on-the-patriarchate-of-alexandrias-recognition-of-the-orthodox-church-of-ukraine-by-andreja-bogdanovski/?fbclid=IwAR0fAhmXh8akB2qfjIUHx1YcpgO9fDOv9WuS-_jAoEqGRFkLOY0jOfO4KXA

The article deals with evolution of mutual relations between Constantinople and Jerusalem patriarchates after the Crimean war. The twists of these relations are closely related to the internal changes in the Ottoman Empire and the growing influence of European powers. Greece was holding a specific position between them: it was not a great power and was of no account in international affairs but it could rely on Greek population of the Empire, especially the clergy. The Greek clergy controlled a unique global network organization — Hagiotaphiki adelphotita (The Holy Sepulchre congregation) that was an important actor in the administration of all the Eastern Churches.

В издание вошли результаты исследовательской работы авторов по исто- рии Александрийской церкви в XIX веке и ее связям с Россией, а также большая подборка документов из российских архивов на эту тему. Боль- шинство документов публикуется впервые. Вводимые в научный оборот документы на иностранных языках даны на языке оригинала с перево- дом. Книга является уникальной в своем роде, поскольку история Алек- сандрийской церкви этого периода и соответствующее направление рос- сийской внешней политики не изучались в нашей стране более ста лет.
Книга будет интересна и полезна историкам, дипломатам, религио- ведам, а также всем интересующимся историей Православия на Востоке и российской внешней политикой XIX в.

After the publication of the Ms Sinai Arab 580, M. Breydy, the text editor, arrived to a new consideration regarding the existed edition of the Annals by Eutychius of Alexandria (Saʻīd ibn Baṭrīq), edited by L. Cheikho. In Breydy’s opinion the text of the Annals is an elaborated text and not the original work of Ibn Baṭrīq, therefore according to him the text should be called an “Antiochian version”. With respect to this, he suggested that someone else elaborated and completed in Antioch the original and shorter text. However, the text edited by M. Breydy and called by him the “Alexandrian version” is the original text of Ibn Baṭrīq’ Annals. This opinion of M. Breydy was accepted by other scholars and was a reason to doubt the authenticity of another work attributed to Eytuchius called the Book of the demonstration (Kitāb al-Burhān), which later was attributed to Peter of Bayt Raʼsa.
In this paper we would like to open again the discussion on the original text of the Annals and the authenticity of the Book of the demonstration. We will attempt to show that the text edited by L. Cheikho is the original text by Ibn Baṭrīq. This will be achieved by studying the relations between the three theological insertions found in the historical work and the relation found between these insertions and the theological terminology in the historical work.  A new consideration will also be given with respect to the Book of the demonstration and its attribution to Ibn Baṭrīq. The paper’s aim is also to consider Ibn Baṭrīq not only a historian but also a theologian.

In this paper I analyze written hitherto researches on “Egyptian distemper” of the 2nd half of the 1860s and involvement in these events of Russia and Patriarchate of Constantinople. I also observe the existing sources, both published documents and archival ones. At last I outline new research prospects on the basis of these sources.

Η μελέτη αναφέρεται σε ένα φαινομενικά παράδοξο της διπλωματικής, την παρουσία δηλαδή της υπογραφής του πατριάρχη Αλεξανδρείας Σιλβέστρου σε γράμματα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως για τις μονές Λειμώνος και Μυρσινιωτίσσης στη Λέσβο (των ετών 1527, 1531 και 1540) πολύ πριν από την ανάρρησή του στον πατριαρχικό θρόνο Αλεξανδρείας, η οποία τοποθετείται γύρω στο 1565-1569. Εντοπίζεται ότι το μυστήριο λύνει πολύ αργότερα ο ίδιος ο Σίλβεστρος, ο οποίος σε δικό του σιγιλλιώδες γράμμα του Φεβρουαρίου του 1575 αναφέρει ότι υπέγραψε εκ των υστέρων γράμματα που είχαν εκδοθεί στο παρελθόν από τους πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως για τα δύο αυτά μοναστήρια. Παράλληλα το άρθρο επιχειρεί να ερμηνεύσει ανάλογα ζητήματα που θέτει η παρουσία της υπογραφής ενός άλλου πατριάρχη, του Αντιοχείας Ιωακείμ, στα ίδια έγγραφα καθώς και σε τρία σιγίλλια του Σιλβέστρου. Μέσα από τη διεξοδική διερεύνηση των εγγράφων που φέρουν την εν λόγω υπογραφή σε συσχετισμό με τις σωζόμενες μαρτυρίες για τους πατριάρχες Αντιοχείας κατά τον 16ο αιώνα, προκύπτει το συμπέρασμα ότι τέσσερα από αυτά τα υπέγραψε εκ των υστέρων ο Ιωακείμ που κατείχε το θρόνο Αντιοχείας το 1590, χωρίς ωστόσο να μπορεί να εντοπιστεί το νήμα που συνδέει τον συγκεκριμένο πατριάρχη με τα σιγίλλια των δύο μοναστηριών της Λέσβου.

From the back cover:
"The study of the history of the Greek Orthodox Church in the Ottoman Empire has long been shaped by the model suggested by the proponents of millet system. In this model, the role attributed to the Eastern Patriarchates (Antioch, Jerusalem, and Alexandria) is one of submission to the demands of the Patriarchate of Constantinople and the Greek Orthodox lay elites called Phanariots. Hasan Çolak challenges this view by shifting his focus from the Patriarchate of Constantinople to the very relations between the Ottoman central administration and the Eastern Patriarchates. Introducing the concept of "patriarchal elites" which was formed in parallel to the Phanariot "lay elites" against the infiltration of Catholicism, the author explains the centralisation of the Eastern Patriarchates at a time often referred to as an age of political decentralisation. Beginning to establish closer ties with the Ottoman central administration and the Greek Orthodox of Istanbul in the 18th century, the Eastern Patriarchs began to cooperate more with the Ottoman central administration than their partners during the initial periods of the Ottoman rule in the Middle East, namely foreign courts and semi-autonomous provincial rulers. The book is based on rigorous research on unpublished and unexplored Ottoman correspondence between the Ottoman central administration and the Eastern Patriarchates, published Greek patriarchal documents, and French missionary and diplomatic sources. "

Η ηγετική φυσιογνωμία του κρητικής καταγωγής Μελετίου Μεταξάκη αποτελεί εξέχουσαν φυσιογνωμίαν του 20ού αιώνος εις τον χώρον της ελληνοφώνου Ορθοδοξίας, κατορθώσασα να συνταυτίση το όνομά της με την περίοδον κατά την οποίαν εδραστηριοποιήθη και εμεγαλούργησεν.
Ο κατ' εξοχήν χώρος δράσεως, εις τον οποίον ο Μελέτιος Μεταξάκης κατώρθωσε να ξεδιπλώση την πολυτάλαντον προσωπικότητά του, υπήρξεν ο Αλεξανδρινός Θρόνος, επί κεφαλής του οποίου διετέλεσε δια μίαν σχεδόν δεκαετίαν (1926-1935). Είναι δε άκρως ενδιαφέρον δια τον μελετητήν της νεωτέρας εκκλησιαστικής ιστορίας το γεγονός ότι η πλέον γόνιμος περίοδος της πρωθιεραρχικής διακονίας του Μελετίου Μεταξάκη συμπίπτει με την τελευταίαν περίοδον του επιγείου βίου του, δεδομένης μάλιστα της πολυκρότου και πολυδιαστάτου κληρικής και πρωθιεραρχικής πορείας του Μελετίου εις όλα σχεδόν τα μεγάλα κέντρα της ελληνοφώνου Ορθοδόξου Οικουμένης της εποχής (με το πέρασμά του από τα Ιεροσόλυμα, την Αντιόχειαν, τας Αθήνας, την Κωνσταντινούπολιν και την Αμερικήν) κατά την προγενεστέραν εκκλησιαστικήν του διακονίαν, πολλώ δε μάλλον καθ' όσον αι πρώται δεκαετίαι του παρελθόντος αιώνος συνυφαίνονται μέσα από τας περιπετείας των αιματηρών διεκδικήσεων των διαφόρων Βαλκανικών λαών, οίτινες επεζήτουν την εθνικήν των ολοκλήρωσιν δια της οριστικής διαλύσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της εγκαθιδρύσεως του διαδόχου πολιτικού σχήματος των εθνικών κρατών κατά τα προτάγματα του Ευρωπαϊκοϋ Διαφωτισμού. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

The cycle of miniatures from the Old Russian illustrated manuscript " Life of Saint Nifont " , the facsimile edition in three books by the Society of Lovers of Ancient Literature (Общество Любителей Древней Письменности, Saint Petersburg, 1879-1885) is submitted. The presented miniatures illustrate Christian representations about circulation of human soul after death, about the structure of the world of invisible forces, and about the ecumenical three space structure: the Kingdom of Heaven, the Terra, and the Inferno.

The paper examines the reasons that prompted the Patriarch of Alex- andria Hierotheos II to seek the creation of a metochion of the Alexan- drian church in Moscow; then it outlines and analyzes the conditions under which the foundation of the metochion was implemented, the role of individual Russian state and church figures, as well as private benefactors in this process. Particular attention is paid to the person- ality and activities of the first superior of the Moscow metochion and future Alexandrian Patriarch Nikanor.