Etnisite

20. yüzyılın ikinci yarısındaki olağanüstü göç hareketleri şüphesiz ki Türkiye kentlerinin şekillenişindeki en büyük dinamiktir. Kent çeperlerine eklemlenen yeni yerleşimlerin konut birimi, "gecekondu" ismiyle müsemma yapılardır. Kentin yeni işçi sınıfının bu barınaklar etrafında örgütledikleri mahalleler kendine özgü alt-kültürler yaratmış, kuruluştan itibaren verilen mücadelelerle zaman içinde çeşitli kazanımlar elde edilmiştir. Bu çalışma, tüm bu süreçleri kendine mesele edinen Latife Tekin’in "Berci Kristin Çöp Masalları" romanın kentbilimsel bir tahlilini yapmayı amaç edinmiştir.

Anahtar Kelimeler: Berci Kristin Çöp Masalları, Latife Tekin, Edebiyat, Şehir, Mahalle, Topluluk, Göç

"Hasan Hayri Bey ve M. Şerif Fırat gibi, Ziya Gökalp de ‘Kürtleşme’ hâdisesinden bahseder… Vaktiyle biz de aynı şekilde, bir ‘Kürtleşme’ hâdisesinden bahsediyorduk. Fakat sonraki araştırmalarımızın ışığında, bu kültür değişmesine, böyle bir karşılık bulmanın doğru olmadığı kanaatına vardık... Bundan dolayı biz bu vetîreye (prosese), ‘Yabancılaşma’, ‘Türkçeyi kaybetme’ adını veriyoruz."

Türkiye'deki dillerin konuşulma durumu, oranları, konuşulduğu bölgeler ve haritaları ile Türkiye'deki etnik grupların durumu hakkında bilgi... !935-1965 yılları arasındaki nüfus sayımı verilerinden ve değişik araştırmalardan yararlanılarak hazırlanan bir çalışmadır. Tablo, grafik ve haritalar 1965 yılı nüfus sayımlarına göre hazırlanmıştır.

İstanbul, Cumhuriyetten önce olduğu gibi sonra da Türkiye’nin en fazla nüfusunu barındıran vilayet olma özelliğini taşımaktadır. Ancak şehirde nüfus yoğunluğunun merkez ilçelerden çeperlere kayması görece yeni bir durumdur. Bu durum çeperleri kapsayan ilçelerin nüfuslarını arttırdığı gibi yeni mekânsal yerleşimleri ve idari yapıları da ortaya çıkarmıştır. Bunun en görünür örneği Esenyurt’tur. 1987 yılına kadar Büyükçekmece’ye bağlı bir köy olan Esenyurt, aynı yıl alınan kararın ardından 1989 yılında 6 mahallelik bir belediye olmuş, 2008 yılında ise Kıraç beldesiyle birleştirilerek ilçe olmuştur. Bu süreç itibariyle o kadar hızlı bir kentleşme süreci yaşamıştır ki otuz yılda İstanbul’un nüfus olarak en büyük ilçesi haline gelmiştir. Bugün TÜİK verilerine göre nüfusu 891.120’yi bulan Esenyurt’ta 81 ilin nüfusuna kayıtlı vatandaşın bulunması birçok farklı kültür/kimlik grubunun da burada yaşadığına işaret etmektedir. Esenyurt ayrıca Suriye başta olmak üzere Afganistan, Pakistan, İran gibi ülkelerden Türkiye’ye gelen mülteci, sığınmacı ve düzensiz göçmenlerin de en yoğun şekilde yaşadıkları ilçelerin başında gelmektedir. Böylece sadece Türkiye’nin değil, ülke dışı renklerin de mekânı olma özelliği kazanmıştır. Bu tezin amacı, İstanbul’un en fazla nüfuslu ilçesi olan Esenyurt’un demografik/kültürel yapısını kentsel etnisite bağlamında incelemektir. Bu bakımdan Esenyurt’ta hangi kültür/kimlik gruplarının bir arada yaşadığı, bu grupların yoğunluğu, mekânsal dağılımı, kendi içlerinde, birbirleriyle ve mekânla ilişkileri incelenecek ve bu çeşitliliği etkileyen dinamikler anlaşılmaya çalışılacaktır.

Title:Expression of Symbolic Ethnityin Abaza and Circassian of Uzunyayla: Damgas of the Families Tamga was used for centuries in the Caucasus as a symbol of property on different platforms such as livestock and tombstones. The family tamgas are a memory space brought to Uzunyayla from Caucasus after the Circassian exile and continued to be used on different platforms today. In this study, the current and past usage areas of the family tamgas are examined based on our questions to the tradition bearers during our fieldwork in the centre of Ankara and the Abaza and Circassian villages of the

Mardin’in içinde yer aldığı Turabdin bölgesi, Süryani cemaatinin anavatanıdır. Bununla birlikte, Süryanilerin çoğu Türkiye Cumhuriyeti ile sorunlu etkileşimleri nedeniyle Türkiye’den Avrupa ülkelerine göç etmişlerdir. Cumhuriyetin kuruluşundan sonra Süryani cemaati bir dizi toplumsal dönüşümü tecrübe etmiştir. Bu makale, bu dönüşümleri ve sonuçlarından birini analiz etmeye çalışmaktadır. Makale, Mardin Süryani cemaati örneğinde etnik milliyetçiliğin dini bağlılığı zayıflatma potansiyelini tartışmayı amaçlamaktadır. Bunun için de ilk olarak, Süryanilerin yurtdışına göç etmesi ve diasporadaki Süryanilerin Mardin’deki cemaatleri ile yakın zamandaki ilişkilerini incelemektedir. Daha sonra, Süryani cemaatinin dini cemaatten etnik azınlığına evrilme sürecini tartışmakta ve diasporadaki Süryaniler ile Kürt milliyetçiler arasındaki ilişkilere işaret etmektedir. Son olarak bu makale, Süryanilerin son yıllarda siyasi hayata dâhil oluşlarında etkili olan gelişmeleri incelemektedir. Sonuç olarak, dini bağlılık ve etnik duygular arasındaki negatif korelasyonun altını çizmektedir.

The general failure of assimilation policies in the Western countries and the growth in the demand for recognition from different people whose identity is ignored have enabled the continuation of various debates within the multiculturalism as an identity politics. Considering the approaches advocating multiculturalism, it is seen that libertarian and communitarian approaches are brought forward as two dominant approaches. While the libertarian approach gives priority to individual rights, the communitarian approach argues that the priority should be given to community and group rights. Both approaches base their claims on different reasons in this context. In this study, firstly, it will be emphasized why identity has become such a foreground nowadays, then it will be focused on the relationship between this and multiculturalism in the context of libertarian and communitarian approaches, and the main paradoxes in these approaches. So, it is aimed to contribute to the scientific literature on this subject by making a unique evaluation in a critical perspective on the dominant in multiculturalism. As the libertarian approach in terms of multiculturalism has included various paradoxes, such as over identification basic human principles like equality and freedom as individual-centered to liberalism and criticism of higher social formations at this point, the communitarian approach that places community and group identities to forefront, and ignores individual differences among them has also various paradoxes in itself.

Bu makalede Türklerin Bulgaristan 'dan
Türkiye'ye olan göçleri esnasındaki serüvenleri
kronolojiye uygun olarak anlatılmıştır. İlk
önce 1989 öncesi yapılan bütün göçlere kısaca
değinilmiş, sonrasında 1989 göçünü hazırlayan
etkenler işlenmiştir. Asıl konumuz olan 1989
göçü ise son aşamada değerlendirilmiştir. Göç
sonrası göçmenlerin karşılaştığı sorunlardan da
bahsedilerek makale sonra erdirilmiştir. Bu yazının
yayınlanmasındaki amaç asla Türk-Bulgar nefreti
yaratmak değildir. Amacımız yaşananlardan ders
çıkarılıp tekrar böyle hatalara düşülmemesidir

Muhafazakâr Düşünce dergisi, Osmanlı ve Cumhuriyet Modernleşmesi sayılarını ardı ardına yayınlayarak Osmanlı‐İslam‐Türk modernleşmesinin değişik aşamalarını şekillendiren ideolojik‐politik ve kültürel kopuşlar ile her türden sürekliliğin topografisini oluşturmaktadır. Hem Osmanlı modernizminin Cumhuriyet açısından sonuçlarını hem de Cumhuriyet’in şekillendirdiği yeni ideolojik‐politik
ortamın özgünlüklerinin canlı bir resmini ortaya koymaya çalışan çalışmaların bir araya getirildiği Cumhuriyet modernleşmesi sayısındaki çalışmaların ortak teması, Batı‐dışı toplumların özgün sosyal formasyonlarını anlamak için siyasal, kültürel ve ekonomik modernitenin bu coğrafyalarda ortaya çıkan özgün biçimleri ile bu biçimleri kavramaya yönelik tekil ideolojik‐felsefi ve siyasal bakış açıları üzerinde yoğunlaşmalarıdır. Böylelikle bu sayıda yer alan çalışmalar yolu ile bir yandan  Cumhuriyet modernleşmesinin Batılı kaynaklarına dikkat çekilmekte diğer yandan da oluşturduğu kendisine özgü ideolojik‐politik dili çözümlenmeye çalışılmaktadır.
Muhafazâkar Düşünce

Birinci kuşak Kafkasya muhacirleri Osmanlı topraklarına sadece fizyolojik bir varlık olarak değil gelenekleri, dili, inancı ile birlikte kültürel bir topluluk olarak gelmişlerdir. Daha sonraki nesiller tarihî süreç içerisinde bütün toplumlar gibi bir takım değişimler yaşasa da kendi öz kültürlerini muhafaza etmek için ciddî bir gayret göstermişlerdir. 1960’lı yıllara kadar içe kapalı, kendi aralarında kız alıp veren ve ekseriyeti kırsal alanda yaşayan bu kitle ekonomik ve eğitim gibi sebeplerle hızlı bir şekilde kentlere yerleşmiş, diğer toplumlarla temasları artmış, kültürel değişim hızlanmış, çoğu zaman da ekonomik endişeler kültür ve kimlik meselelerinin önüne geçmiştir. 1990’larda Sovyetler Birliği’nin dağılmasının yanı sıra iletişim imkânlarının mesafeleri ortadan kaldırıcı etkisi ile hızlanan anavatan
Kafkasya ile ilişkiler kimlik ve kültürel değerlerin daha çok vurgulandığı bir süreci başlatmıştır. Bu süreç aynı zamanda sivil toplum örgütlerinin, federasyonlaşma hatta konfederasyonlaşmaya giderek, yurt dışı bağların güçlendirildiği ve zaman zaman dünya gündeminde ses getirecek bir Kafkas diasporası teşkil etmenin amaçlandığı, böylece Kafkasya’daki siyasî ve stratejik konjonktürden etkilendikleri gibi yön vermeye de çalıştıkları bir döneme işaret etmektedir. Ancak, Türkiye’nin kendi içinde yaşadığı siyasî ayrışmaların bu amacın önüne geçerek Kafkasya kökenlileri de etkilediği, kurulan çeşitli dernek, sosyal medya platformu, haber ajansı ve web sayfalarında görülen farklı kimlik ve kültür söylemleri ile Kafkasya kökenli toplumunun yeknesak bir bakış açısına sahip olmadığını söylemek yanlış olmayacaktır. Bu noktada, kırsal kesim ve metropollerde derneklerin etki alanı dışında kalan ve sesi duyulmayan büyük bir Kafkasya kökenli kitlenin ne düşündüğünü merak etmeye başladık. Acaba manzara derneklerin, Kafkasya kökenli entelektüellerin göstermeye çalıştığı gibi mi yoksa farklı mıydı?
Son tahlilde bütün bu tarihî vetire içerisinde Kafkasya Kökenlilerin kimliklerini ve kültürlerini yaşatmak için hangi sembollere, hangi kültürel kodlara tutundukları; bireysel ya da toplumsal tarih algılarını hangi “Hafıza Mekânları” üzerine inşa ettiklerini merak etmeye başladık.
Mademki bilim bir “tecessüs”ün peşinden gitmek; öyleyse biz de bu merakımızın peşine düşelim dedik. TÜBİTAK’a Kafkasya kökenli toplulukların yoğun olarak yaşadığı Uzunyayla, Düzce ve Sivas (Yıldızeli, Şarkışla) ile Ankara, İstanbul ve İzmir gibi metropollerde alan araştırmasını da içeren ve doktora öğrencilerimizden Tuğba Erdem’in tez konusuna kaynak teşkil edecek bir proje yazmaya karar verdik. Diğer doktora öğrencimiz ve proje bursiyerimiz Didem Çatalkılıç ise tez konusu olarak 19. Yüzyıl Kafkasya Tarihi çalışmakla birlikte projenin her aşamasında yer almıştır. Ekibimizi Doç. Dr. Yahya Kemal Taştan, Doç. Dr. Halil Saim Parladır, Dr. Öğretim Üyesi Beycan Hocaoğlu ve Dr. Öğretim Üyesi Mehmet Ersal’ın katkılarıyla güçlendirdik. Çalışmamızı belli bir aşamaya getirdiğimizde Türkiye’de projemizin konusuna yakın çalışmalar yapan ve bilimsel birikimleriyle katkılarını sunacağını düşündüğümüz akademisyenleri davet ederek Ege Üniversitesi Türk Dünyası Araştırmaları Enstitüsü’nde “Kafkasya Kökenlilerin Hafıza Mekânları” adlı çalıştayı gerçekleştirdik. Bu eserde söz konusu çalıştaya katılan seçkin akademisyenlerin bildirilerini bulacaksınız. Bildiriler hakkındaki yorumları okuyuculara bıraktık. Umarız bilim denizine bir katre katkıda bulunmuşuzdur.

Özet
Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği’nin dağılmasının ardından bakiye bir sorun olarak bıraktığı Ahıska Türkleri Sorunu çözümsüzlüğünü koruyan ve bakış açısı karmaşası yaşanan bir meseledir. Sorunla ilgili farklı tezler savunulmakta ve bu farklı tezlere dayanan politikalar ilgili ülkelerce üretilmektedir. Kökeni bakımından dahi karşıt tezler ile karşı karşıya kalınan meselenin çözümü halen nihayete ermemiştir. Bu çalışmada Ahıska Türklerinin kökenlerine dair ortaya konulan tezler incelenip sorunun kökeni ve daha sonrası dönemde yaşanılanlar analiz edilmeye çalışılmıştır. Çalışmanın ilk bölümünde Ahıska Türklerinin kökeniyle ilişkin bulgular ortaya konmuştur, ikinci bölümde Ahıska’nın önemi üzerine bir değerlendirme yapılmıştır. Üçüncü bölümde sürgünün sebepleri ve sürgün ve sonrasındaki gelişmeler incelenmiştir. Dördüncü bölümde ise küresel güçlerin ve ilgili ülkelerinin soruna karşı yaklaşımları değerlendirilmiştir. Sonuç bölümünde ise konunun çözümsüzlüğüne etki eden faktörlerle ilgili bir değerlendirme yapılmıştır.
Anahtar Kelimeler: Ahıska, Kafkasya, Gürcistan, Rusya, Sürgün, Türkiye

This study aims to examine the processes of agricultural transformation within the context of seasonal agriculture labour since the beginning of capitalist development of agriculture in 18th century. Three fundemental dynamics of formation of wage-labouring in agriculture evaluated as proliferation of commodity relations in agriculture, expropriation dynamics differing from region to region and dealings with Dayıbaşı (Middleman of Seasonal Agricultural Workers). Particularly in 1980 and 90s national and regional consequences of neo-liberal policies and forced migration has resulted in proliferation of deploying seasonal labour by market oriented manufacturing enterprises. Through the instrument of the field research data acquired from Sakarya's rural area in 2011 and 2012, transformation processes of labor organisations on hazelnut production is examined. Furthermore, the study focuses on the stages of seasonal agriculture labour's rural disengagement from rural areas, their involvement with informal relations and being exposed to ethnic exclusion. Key Words: Seasonal Agricultural Workers, Differentiation of Peasants, Commoditization, Dispossession, Ethnic Exclusion

Türkiye’de kendini Sünni İslami (Ortodoks) gelenek karşında konumlandıran
heteredoks bir inanç sistemi olarak tanımlanan Alevilik, dinsel kural ve
pratiklerden toplumsal yaşama ilişkin birçok söylem ve öğretiye kadar kendi
grup sınırlarını çizen etno-dinsel bir topluluktur. Geleneğin sürdürülmesine
yönelik tutum ve grup sınırlarının kurulmasına yönelik motivasyon, Alevililiğin
etno-dinsel bir topluluk olarak tanımlanmasının bir zeminini oluşturmaktadır.
Etno-dinsel topluluklar, kendilerini diğerlerinden ayırmak ve grup aidiyetini
sürdürmek adına “farklılık”lara vurgu yaparlar. Bir toplumun, dini ya da etnik
grubun kadına bakış açısı ne kadar medeni olduğunun ölçütü olarak kabul
edilmektedir. Alevilik inancında da “kadın-erkek eşitliği” söylemi Alevi
toplumunun kültürel sınırlarını inşa eden ve “öteki”lerden ayıran önemli bir
yapıtaşıdır. Bu çalışmada da Alevi toplumu açısından “biz” ve “öteki” arasında
sınır koruyucu işlevi olan “kadın-erkek eşitliği” söyleminin pratikte kadınların
yaşadığı deneyimler ile ne derece örtüştüğü incelenmiştir. Veriler 15 Alevi
kadın ile derinlemesine görüşme yöntemiyle toplanmıştır. Elde edilen bulgular
eşitlik söyleminin kadınların toplumsal cinsiyet kimliklerinin inşasında temel
yapıtaşı olduğu, ancak ataerkil toplumsal yapıda bu eşitlik söyleminin özde tam
anlamıyla sağlanamadığını göstermektedir.
Anahtar Kelimeler: Alevi Kadın, Etno-Dinsel Topluluk,Toplumsal Cinsiyet.

Altıncı yılını dolduran Suriye İç Savaşı’na şimdiye kadar genel anlamda realpolitik açıdan yaklaşılmış, gerek siyasi arenada gerekse akademik düzeyde devletlerin ve yerel aktörlerin çıkarları temel alınarak çözüm önerileri geliştirilmiştir. Devletlerin ve yerel aktörlerin çıkarlarına, amaçlarına ve birbiriyle mücadelesine odaklanan yaklaşımların en büyük eksiği, iç savaşlardan en çok yara alan sivillerin ve özellikle kadınların savaş sırasında yaşadıkları ve daha da önemlisi savaş sonrası yaşayacakları problemlere çözüm üretememesidir. Bu bağlamda bu çalışma Suriye İç Savaşı’nı feminist yaklaşımların üzerinde durduğu üç konu üzerinden analiz etmektedir: kadınların savaş sırasında yaşadıkları problemler, kadınların siyasi katılımı ve kadınların askeri yapılardaki konumları. Bulgular göstermektedir ki, Suriyeli kadınlar savaşın şiddetini yoğun bir şekilde yaşamalarına rağmen barış sürecinde seslerini duyurmada büyük güçlük yaşamaktadırlar. Öte yandan, Suriye İç Savaşı kadınların askeri yapılara katılımını pozitif yönde etkilese de, bu katılım genel olarak devletlerin ve erkek egemen sistemin çıkarlarına hizmet ediyor görünmektedir.

Bir ulus-devlet içerisinde bulunun kültürel çeşitlikleri homojenleştirme stratejisi olarak asimilasyon, klasik ulusçuluğun ana söylemini ifade ederek asimilasyonun zorunlu bir süreç olduğu fikrini öne süren bir yaklaşım olarak anlaşılır. Asimilasyon ilk kez, uzun zamandan beri belli bir bölgede yerleşik halde bulunan azınlıkların zorunlu asimilasyona maruz kaldığı Avrupa deneyiminde ortaya çıkarken, bugünün asimilasyonu göçmen gruplarına atıfta bulunur. Bu çalışmada, bu iki ayrım iki dönemi ortaya çıkartarak ele alınacaktır. Birincisi, klasik ulusçuluk dönemi, ikincisi de dünya çapında yaşanan hareketliliğin, etnisitenin de keşfedilmesiyle birlikte asimilasyonculuğun önünde bir engel oluşturduğu post-ulusçuluk dönemi. Bu anlamda yaşanan dönüşüm, sosyal bir fenomen olarak asimilasyonun ortadan kalkması olarak anlaşılsa da, kaybolan yalnızca bir politika anlamında asimilasyondur. Buna göre asimilasyon teorileri ilk ortaya çıktıklarında çizgisel bir şekilde, asimilasyonu zorunlu tek yönlü bir süreç olarak açıklarken, ulusçuluk sonrası dönemde teoriler daha çift taraflı bir karaktere dönüşmüştür. Sonuç olarak, ulusçuluk döneminden post-ulusçuluk dönemine geçişin asimilasyonun kendisini değil asimilasyon teorisini ortadan kaldırdığını, yani sosyal bir fenomen olarak asimilasyonun hala yaşadığına vurgu yapılmıştır.

Küreselleşen dünyanın adeta küçük bir köy haline gelmesi çeşitli din, mezhep, inanç, kültür ve medeniyetlerin bir araya gelmesine, sosyal hayatta bir arada yaşamasına ve bu doğrultuda çeşitli boyutlarda birbirleriyle karşılıklı etkileşimine neden olmuştur. Diğer taraftan son yüzyıllarda iletişim ve ulaşım imkânlarının artması ile ülkeler arasındaki geçişler kolaylaşmış ve göçler çoğalmıştır. Tüm bu gelişmelere paralel olarak farklı din, inanç, ideoloji ve kültür mensupları, sınır ve bariyerleri aşarak bir arada yaşamak zorunda kalmışlardır. Bu nedenle içinde yaşadığımız 21. yüzyıl, farklı din, inanç, ideoloji ve kültürlerin birlikte bir arada, iç içe yaşadığı, karşılıklı etkileşimlerin kaçınılmaz olduğu, bu anlamda insanlık tarihinin en renkli, en yoğun ve en karmaşık dönemlerinden birini oluşturmuştur. Aynı zamanda bu yüzyıl Doğu’dan Batı’ya bir diğer ifadeyle İslam dünyasından çeşitli Batı ülkelerine siyasî, sosyal, kültürel, eğitim, ekonomik ve dini sebeplerle işçi, iltica ve mülteci statüsü altında yoğun dış göçlerin yaşandığı geçişken bir dönem olmuştur. Türkiye’den Batı’ya olan ilk göç hareketi ise 1950’lerin sonlarından itibaren işçi statüsüyle Almanya’ya gerçekleşmiştir (Pew Araştırma Merkezi, 2009).Daha sonra bunu Hollanda, Fransa, Avusturya, Belçika, İngiltere, İsviçre, Danimarka ve İsveç gibi diğer Avrupa ülkeleri takip etmiştir. Bu göçlerin son ayağını ise İskandinavya ülkesi olarak bilinen Norveç oluşturmuştur (Manco, 2007).
Norveç’in göçmenler tarafından tercih edilmesinde en önemli unsur, temel insan hakları ve hürriyeti açısından, Batı’nın en önde gelen ülkesi olarak bilinmesi ve bu anlamda demokrasi, özgürlük ve hoşgörü ortamı ile hayat standartlarının en iyi ve en üst düzeyde olduğunun kabul edilmesidir. Bu özellikleri sebebiyle farklı ülkelerden dini, dili, kökeni, kültürü farklı olan pek çok göçmen Norveç’e yerleşmiştir. Bu göçmenlerin çoğunluğunu, Pakistan, Somali, Irak, İran, Bosna, Kosova, Afganistan ve Fas gibi ülkelerden gelen Müslüman göçmen işçiler ve mülteciler temsil etmektedir. Bu göçmen gruplardan birini de Türkiye’den göç eden Türkler oluşturmaktadır. 1960’ların sonlarında Norveç’e göç eden Türkler, ibadet ve din eğitimi ihtiyaçlarını karşılamak ve dinî ve millî değerlerini korumak için çeşitli organizasyonlar tesis etmişlerdir.
Bu çalışmada, Norveç’te yerleşik Türklerin kültürel, Kültürel ve sosyo-ekonomik konumları; dil, kültür ve yaşayış açısından ev sahibi topluma yabancı kalma nedeniyle karşılaştıkları çeşitli problemler ile Türklere ait dinî ve sosyo-kültürel organizasyonlar, mekânlar ve hizmet alanları deskriptif ve mukayeseli bir yöntemle ele alınacaktır.

Mevsimlik tarım işçileri, literatürde ağırlıklı olarak hayat koşulları ve sömürü ilişkileri bağlamında ele alınmaktadır. Ancak meselenin etnik boyutu büyük oranda göz ardı edilmektedir. Bu çalışmada, mevsimlik Kürt fındık işçileri ile işverenler arasında, gündelik hayatın bir parçası olarak her yıl hasat mevsiminde gerçekleşen karşılaşma, bir tür “etnik karşılaşma” deneyimi olarak tanımlanmaktadır. Bu çalışmada, Karadeniz’in önemli fındık üretim merkezlerinden biri olan Akçakoca’da yaşayan fındık üreticisi, işveren aile bireyleriyle derinlemesine görüşmeler yapılmış ve işverenlerin ürettikleri bireysel anlatılar aracılığıyla, ne tür etnik karşılaşma deneyimleri yaşadıkları ve etnik kimlik bağlamında “kendilik” ve “ötekilik” konumlarını nasıl inşa ettikleri sorusu cevaplanmaya çalışılmıştır. Alanda yapılan derinlemesine görüşmelerin yanında, fındık üreticisi bir ailenin üyesi olan bir araştırmacı olarak, benim bireysel etnik karşılaşma deneyimim de bu çalışmada, oto-etnografik bir veri olarak kullanılmaktadır. Bu noktadan hareketle, bireysel deneyimim ve alanda edinilen diğer anlatılar aracılığıyla, işverenler tarafından üretilen anlatıların 90’lı yılların başından bu yana geçirdiği dönüşüm, metin boyunca takip edilen temel izlek olarak belirmiştir.