History of Crete

A B S T R A C T
This paper aims at the fullest possible presentation of the numismatic history of Venetian occupied Crete in the opening three decades of the 17th century. To date, this period has preoccupied researchers mainly with regard to socio-political aspects and cultural activity.
The above goal was attained by recourse both to written testimony and to numismatic remains from the period. The detailed cataloguing of Venetian state archives (reports by the general provveditori of Crete, provveditori in the Venetian Zecca, senate decisions) offers a wealth of unknown or unused evidence on existing numismatic conditions on the island, endemic and chronic problems, as well as desperate attempts by the central administration to control monetary circulation and overcome obstacles of various kinds.
Record is made of established or unusual administrative measures aimed at dealing with lack of coinage; tackling forgery in Cretan markets; rectifying anomalies in currency exchange rates; limiting dependency on foreign numismatic issues from political and commercial rivals (mainly Spain and the Ottoman Empire) etc.
Strictly numismatic concerns seriously affected financial life in the Regno di Candia: they hampered large-scale commercial transactions and day-to-day dealings, limited trade liquidity and had a knock-on effect on tax income, forcing local public treasuries and citizens to jump through all manner of fiscal and numismatic hoops.
In turn, this led to the proliferation of problems in society: problems paying employees and soldiers created social tensions, upsetting social harmony and contributing to the degradation of the lower classes.
Day to day financial reality is also reflected by individual finds, and still better by hoards located in Cretan museums, which are virtually unrecorded in the international bibliography. These vividly portray the means used in small transactions and savings on Crete, when taken together with the mass issues from the Venetian mint destined for exclusive use on the island, which were often ideologically loaded by the choice of Greek-language inscriptions.
So as to examine market practice in medium or large scale transactions over the widest possible financial and geographical range, statistical analysis was carried out on all the legal dealings recorded in the surviving ledgers of two notaries: M. Varouchas (Amari, 1579-1613, published) and J. Da Scitia (Chandax, 1613-1625, unpublished).
These quantitative data permit us to make observations that both support and add substantially to other testimony. Matters addressed include: the liquid assets of townsfolk and country dwellers; the extent and intensity of barter; currency used in transactions on the island, in contrast to those carried out in the mother city; the frequency of bills of exchange; the abundance of bronze and rarity of gold and silver; measures taken to protect transactions against rampant forgery; language used on coinage and related issues etc.

LAND AND PEASANTS IN MEDIEVAL CRETE. XIIIth – XIVth c.

The conquest of Crete by the Venetians and the new state of affairs imposed by Venice soon led to a new social and economic order for the island. If, on a social level, the changes that ensued were not entirely radical, on the economic level they were decisive for the future development of Crete.
The new system of land ownership imposed by the Venetians was founded on the general principle that the land belongs to the state, and the state disposes of the land as it sees fit, always with a view to serving best its interests and maintaining security both in its overseas domain and at home. The Venetian settlement of the island was conducted on a systematic basis, and the greater part of the island was divided up among the Venetians who were sent there as the feudal, landowning cast. A portion of the land was held by the Latin Church, by monasteries and churches (both Catholic and Orthodox), while the state retained a large region for itself -Paracandia, containing numerous villages in the area around the Cretan capital, Candia. The first major changes to take place on the island were not completed until the end of the thirteenth century, mainly on account of the slow progress made in the face of resistance from the indigenous landowning classes who delayed not only the redistribution of land but also the full conquest of the island. These longestablished, noble families were to profit from their resistance by succeeding in carving out for themselves a right to the land they had fought for. Indirectly, their resistance paved the way for less well-placed Greek families to acquire property rights through various means.
By the late thirteenth century the political situation had stabilized and land distribution and ownership had become established. The island held two large social groups, the feudal lords and the peasants, bound to one another by the land. The peasant class was composed of two clearly defined groups: those who were, and those who were not, subject to their lords. The larger of the two groups was composed of villeins, the successors to the Byzantine paroikoi, subject to a rigorously defined dependency on their masters. The villeins in turn were composed of two main categories: those who were bound to the land itself, and thence to the feudal lord, and those who belonged directly to the feudal lord, regardless of the land. In contrast to the villeins, free peasants were not subject personally to their lords, farming the land while being economically dependent on its owners.
Although the land was divided into fiefs, cavallarias and serventarias, all serving to assist the state in its task of collecting taxes from the feudal lords, economic life in the countryside was based on the village, whose unity was assured irrespective of the regime of landownership. The peasants lived in the village, they cultivated the farmland roundabout, and they rendered their dues to its owners.
While many features of society and daily life in the countryside remained little changed since Byzantine times, the colonial characteristics that the Cretan economy started to acquire as a result of the Venetian conquest led to a number of important changes. More intensive exploitation of the land and the development of city ports that gradually grew into major export and transit centres of, principally, agricultural produce, were the most obvious results of these changes. During the first two centuries of Venetian rule the agrarian economy played a key role. The island's agricultural production was dominated by cereals and vines, while livestock breeding was also important, contributing to the island's export market.
Tilling the land (divided into small and medium-sized plots) was based on family-scale labour, as in Byzantine times. The direct cultivation of large areas of land owned by the feudal lords, whether by means of the system of compulsory communal labour (angarie) or by the employment of paid workers -as was the case in western Europe- does not appear to have been the practice in Crete. The Venetians interfered very little in the operations of rural life on the island; rather, their principal objective was to maximise agricultural production. Thus, all those who owned land -feudal lords, the state, the Church and monasteries- made their land available for longer or shorter lengths of time for cultivation by the peasants, under various terms, according to the kind of cultivation undertaken. Thanks to long-term grants of land-cultivation rights (gonico, renting for 29 years), peasants were able to secure practically a lifelong right to the land, to the extent that they were often able to pass on land to their inheritors. This fact was instrumental in binding the peasant to the land and in providing the feudal lord with a much needed agricultural workforce. For his part, the peasant was able to develop his farming activities to the best possible advantage. On the other hand, short term grants of land (such as rents of limited duration and "labour agreements") served, primarily, intensive cultivation of cereals, often destined for the export market. In such cases the landowner would be reluctant to commit his land for long periods with an unproductive peasant farmer or at a rental rate that might turn out to be unprofitable on account of rises in grain prices. The variety of grants of land, combined with the type of cultivation and the small plots of land in different regions gave both peasant and landowner the opportunity to choose the best possible farming solution with the best possible prospects.
Landowner, land and peasant were closely bound to one another and interdependent. Nevertheless, the individual owning the land always had a distinct advantage, however much he might depend on farm-labourers in order to turn his land into a profit-making concern. The numerous farm-labour contracts that have survived are evidence of this relationship of dependence, as well as of the landowner's decisions with respect to the best exploitation of his land, and the efforts of both sides to secure their interests by means of the terms of the agreement and by the practice of signing the contract and having it formally ratified. The large number of contracts testifies to the mutual dealings of peasants of the same land, to the increase in the cultivable land area as more and more land was granted for cultivation, and the arrival of new peasant farmers. However, one cannot determine accurately the size and extent of these phenomena, since it is not possible to establish correlations across historical periods, or, what is more, for specific regions, since the sources do not cover the entire island.
The profits deriving from the exploitation of the land of the feudal lords were chiefly in kind, as agricultural products, grain, wine and, to a lesser extent, livestock breeding. Everything was destined for the local or international market. Besides the land rent, the feudal lords also reaped various feudal revenues -all kinds of dues and rights- that the peasants paid in order to use the land and other features of the countryside. These revenues, part money, part in kind, did not entail vast sums; they did, however, serve to reaffirm the relationship of dependence, economic and personal, of the peasant on the feudal lord, and determined the position of the peasant within the social and economic system of Crete.
The two social classes -feudal lord and peasant- occupied by definition the base and the peak of the economic pyramid of medieval society, that is, the many poor and the few rich. Yet within these two classes further pyramids quickly emerged displaying significant intermediate levels. In other words, by the midfourteenth century there were a considerable number of feudal lords who were running into serious financial difficulties, and a relatively small number of peasants who, while one hesitates to describe their situation as prosperous, at least found themselves to be getting by on a satisfactory economic level. It appears to be the case, therefore, that although Cretan society had clearly defined lines separating the social classes, the level enjoyed by each group's members was not the same, however much their position in the social hierarchy provided them with differing opportunities, starting from a differing base.
The prospects and likelihood of finding an alternative livelihood were very limited for a peasant, and any attempt at breaking out of the mould entailed considerable risks. Nonetheless, small-scale trade and investment (basic characteristics of the city-ports, where large numbers of people came together from much of Europe and the Near East), served to fuel the desires and hopes for betterment of the poor of both city and countryside. At difficult moments in the island's history, the peasants turned to the cities and towns. There they hoped to find refuge, or the means by which they might leave the island to seek a better fortune elsewhere.

Στις αρχές του 20ού αιώνα παρατηρείται στην Κρήτη κινητικότητα του πληθυσμού (από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα, από επαρχία σε επαρχία, από κοινότητα σε κοινότητα), συνέπεια των ποικίλων διαρθρωτικών αλλαγών του όψιμου 19ου αιώνα. Η ανθρωπο-γεωγραφία των πόλεων και της υπαίθρου μεταβάλλεται, καθώς οι νέοι κάτοικοι μεταφέρουν πρακτικές, συνήθειες και νοοτροπίες του γενέθλιου τόπου μαζί με την ανάγκη ενσωμάτωσης στο νέο περιβάλλον. Βαθμιαία διαμορφώνονται στον οικισμένο χώρο του νησιού νέα χαρακτηριστικά, τα οποία θα διατηρηθούν, στα βασικά τους σημεία, σε όλη τη διάρκεια του «σύντομου 20ού αιώνα».

The paper seeks to examine in depth all the epigraphical (mainly some passages of the Law Code of Gortyn) and narrative (chiefly some passages of the Aristotleʼs „Politics“) sources in order to establish an inventory with respect to the exceptional clemency of the legislation and the jurisdiction of Cretan cities towards individuals of slave status. In the second step, the aim is to bring elements of explanation, by using also archaeological data.
https://www.degruyter.com/view/j/klio.2017.99.issue-1/klio-2017-0003/klio-2017-0003.xml?format=INT

Le mythe de l’Atlantide et l’Égypte antique sont étroitement imbriqués si l’on en croit les dires du philosophe Platon. Il est le premier à évoquer le récit d’une île-continent, dont les orgueilleux et puissants habitants furent défaits par les Athéniens et engloutis sous les eaux, en même temps que l’Atlantide, juste après leur cuisant revers militaire. Or si Platon fait abondamment référence à l’Égypte antique, utilisant ses prêtres comme garants de la véracité d’un récit dont il a largement falsifié les faits, il existe bel et bien une source égyptienne, autrement plus ancienne que les textes du philosophe athénien, qui évoque l’histoire d’une île merveilleuse, aux ressources abondantes et riches, propriété d’une divinité, brusquement disparue sous les flots de la Méditerranée. Quelle est la part de véracité dans le récit de Platon et à quel point l’Égypte antique influença-t-elle son récit ?

Amandine Marshall est Docteur en Égyptologie et travaille actuellement à une thèse d’habilitation sur le cheval dans les mythes grecs. C’est en confrontant ses connaissances sur ces deux civilisations ancestrales qu’elle a pu établir l’existence de cette source égyptienne. Son ouvrage remet en perspective l’invention tout aussi mensongère que géniale de Platon, et, à la lueur de ce nouveau document égyptien, pose une autre question : et s’il n’y avait pas eu une mais deux Atlantides ?

Charalambos Gasparis assesses the implications of the dissolution of the Orthodox ecclesiastical hierarchy in Venetian Crete and the influence this had on the imagery of Hell. He offers an overview of the continuities and novelties in the political, administrative, economical and ecclesiastical realm that shaped a society that produced numerous images of Hell. The study of the Cretan images of Hell has become essential for our understanding of social norms as well as the enforcement of Venetian penal law and the survival of Byzantine law on the island. By providing a detailed analysis of the organisation of the local Orthodox Church as well as a comparative analysis of offences, presented in both pictorial and textual form, as found in hitherto unpublished documents from the Venetian archives, where the social, economic and religious profile of the donors is also reflected, Gasparis correlates iconography to its social background and demonstrates how images can mirror aspects of the society that depicted Hell in their churches.
The parts of the Chapter are:
2.1 The Political, Social and Economic Context
2.2 The Religious Context: Greek Orthodox Priests and Churches
2.2.1 The Orthodox Priests
2.2.2 The Churches
2.3 Earthly and Heavenly Justice: From Sin to Crime, from Crime to Sin
2.3.1 Murder, Theft and Robbery
2.3.2 Professional Transgressions (Millers, Tailors, etc.)
2.3.3 Usurers and Notaries
2.3.4 Sins of a Social/Moral Nature
2.3.5 The Sins of the farmers
2.3.6 Religious Sins
2.4 Documents

Τα τελευταία χρόνια έχουν δημοσιευτεί αρκετά βιβλία, άρθρα και ανακοινώσεις για το Κρητικό Ζήτημα, αλλά σπάνια η ενασχόληση των ερευνητών και των ιστορικών φτάνει μέχρι την εξωτερική πολιτική των πιο «άγνωστων» ευρωπαϊκών δυνάμεων που ενεπλάκησαν και έπαιξαν ρόλο σε αυτό. Το παρόν κείμενο φιλοδοξεί να καλύψει εν μέρει αυτό το «κενό», αναζητώντας εάν και κατά πόσο η Αυστροουγγαρία είχε κάποια συγκεκριμένη πολιτική ως προς τα ζητήματα της Κρήτης στα τέλη του 19ου αιώνα, πως αυτή προέκυψε και πως εφαρμόστηκε.

The development of branding and advertising has always been mutually conditioned. The goal of this research is to determine the origin and show historic development of branding and advertising in the ancient civilizations of Africa, Asia and Europe. The historical method of research was used. New evidence on various means of branding, advertising and other promotional activities application in the ancient history is presented. What was found is that social development imposed a need for marking of goods and promotional activities. It was done in a similar manner in all ancient civilizations, regardless of different time span. There were two types of branding and advertising: commercial and personal. The roles of branding and advertising were versatile and similar to their contemporary roles.
Keywords: brand, advertising, branding history, advertising history, old civilizations

Αναμφισβήτητα, η οικογένεια των Νιώτηδων κατατάσσεται μεταξύ των πρώτων σε εθνική προσφορά και συμμετοχή, σε όλους του απελευθερωτικούς αγώνες της Κρήτης καθ'όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα.....  Η Κρήτη, με το δικό της τρόπο, αποτέλεσε ένα εθνικό κέντρο του ελληνισμού εκφράζοντας την ανάγκη για απελευθέρωση των υπόδουλων Ελλήνων, τόσο στη Βαλκανική χερσόνησο όσο και στη Μικρά Ασία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κρητικές αντάρτικες ομάδες στήριξαν το Μακεδονικό Αγώνα, ούτε ότι οι Βορειοηπειρώτες απευθύνθηκαν σ' αυτούς για υποστήριξη του δικού τους απελευθερωτικού αγώνα. Η άμεση επιρροή επί της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους έγινε μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1909 -την Επανάσταση στο Γουδί. Η κρητική ομάδα αρχίζει να πρωτοστατεί από τότε στη διαμόρφωση της εθνικής πολιτικής, συγκρουόμενη με το συντηρητικό παλάτι.

Το Σεπτέμβριο του 1991, ιδρύθηκε στο Ηράκλειο η Περιφερειακή Υπηρεσία των Γενικών Αρχείων του Κράτους, με την ονομασία Γ.Α.Κ.-Αρχεία Νομού Ηρα-κλείου, η οποία αποτελεί αυτοτελή δη-μόσια υπηρεσία, υπαγόμενη απευθείας στον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευ-μάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού. Σκοπός και κύρια μέριμνα των Αρ-χείων Ηρακλείου είναι η διάσωση, η επο-πτεία, η συγκέντρωση, η ταξινόμηση και ευρετηρίαση όλων των δημόσιων και ιδιωτικών αρχείων, τα οποία αναφέρον-ται στην ιστορία και στην πολιτιστική κληρονομιά του Νομού. Μέχρι σήμερα έχουν εισαχθεί στα Γ.A.K. Ν. Ηρακλείου 324 αρχειακά σύ-νολα, από τα οποία 81 συμβολαιογρα-φικά, 8 αρχεία υποθηκοφυλακείων, 182 εκπαιδευτικά, 30 διοικητικά, 14 δικα-στικά, 3 δημοτικά και 6 ιδιωτικά. Τα αρ-χεία αυτά είναι στη διάθεση των πολιτών, στις συναλλαγές τους με τη δημόσια δι-οίκηση, αλλά και των επιστημόνων-ερευ-νητών που ασχολούνται με την Κρητική Ιστορία. Επίσης, τα Γ.Α.Κ. Ηρακλείου σε συ-νεργασία με τις Διευθύνσεις Εκπαίδευ-σης και τις σχολικές μονάδες, διοργανώ-νουν εκπαιδευτικά προγράμματα, για τους μαθητές της Πρωτοβάθμιας και Δευ-τεροβάθμιας Εκπαίδευσης και συμμετέ-χουν σε τοπικά και διεθνή συνέδρια για την ανάδειξη και προβολή της ιστορίας του τόπου μας.

A group of arrowheads found in tomb A1K1 of the necropolis of Orthi Petra in Eleutherna, certify the presence of warriors who could be identified as archers. However, the presence of arrows alone is not merely enough to identify a dead warrior as an archer, as arrows can be used in other activities as well, such as hunting. However, the special features of these arrows are those that provide important information both for the status of the warrior and the use of the object itself.
The large size and construction material, in this case iron, indicate not only their military use but also the fact that they may have been made with such characteristics that they could strike an enemy with strong defensive protection. The Assyrians are known for the military innovations and dynamics of their army. Could these arrowheads have been constructed to be used against them? Is the dating of the urn in which they were found, in the years of the Assyrian king Ashurnasirpal II, enough to confirm such a thing? Questions that are difficult to answer, but which give reason to examine aspects of the life and warfare of Cretans in the Early Iron Age.

Βυζαντινές οικογένειες σε βενετικό περιβάλλον: Οι οικογένειες Γαβαλά και Γιαλινά στη βενετική Κρήτη (13ος-14ος αι.)
Οι στρατηγικές των μεγάλων βυζαντινών/ελληνικών οικογενειών στη βενετική Κρήτη κατά τον 13ο και 14ο αι. είχαν ως πρωταρχικό στόχο τη διατήρηση ή και την ισχυροποίησή τους στο νέο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον. Αν εξαιρέσουμε τον πλέον δυναμικό τρόπο επίτευξης του στόχου αυτού, δηλαδή τις επαναστάσεις, τότε οι κύριες στρατηγικές ήταν από τη μια οι επιγαμίες τόσο μεταξύ των οικογενειών αυτών όσο και με τις νέες βενετικές οικογένειες, και από την άλλη η αστική οικονομική δραστηριότητα. Με τον τρόπο αυτό κατόρθωσαν να διατηρήσουν ή και να ενισχύσουν την έγγειο ιδιοκτησία τους, καθώς και να αυξήσουν τον πλούτο τους. Οι ελληνικές οικογένειες επέδειξαν την απαραίτητη προσαρμοστικότητα, αν και όχι όλες στον ίδιο βαθμό. Έτσι, δεν μπορούμε να μιλάμε για ενιαία στρατηγική των μεγάλων ελληνικών οικογενειών, αλλά για στρατηγικές που υιοθετούνται από κάθε ελληνική οικογένεια ξεχωριστά, ή ακόμη και από έναν κλάδο της ίδιας οικογένειας.

R. M. Dawkins (1871-1955) first went to Crete in 1903 to work as a prehistoric archaeologist, and he excavated various Minoan sites on the island for several years. During this time he became more interested in medieval and modern Crete than in its prehistoric past. Later he went on to become Bywater and Sotheby Professor of Byzantine and Modern Greek Language and Literature at the University of Oxford (1920-1939), where he was a fellow of Exeter College.
In 1916-19, during and immediately after the First World War, Dawkins served in Crete as an intelligence gatherer in the Royal Naval Volunteer Reserve. During this period he began planning and writing a book about the medieval and early modern buildings of Crete (especially churches and monasteries), as well as topography, communications (mule tracks and roads), botany and folk traditions, traditional crafts, legends, and beliefs.
In collaboration with my wife, Jackie Willcox, I have pieced together the 32 draft chapters of Dawkins’ Crete book (arranged geographically from west to east), which he left incomplete. The material has now been uploaded on the site https://dawkinscrete.mml.ox.ac.uk/ and is available for downloading free of charge.
This Preface is the recommended starting point for those wishing to explore Dawkins’ material.

Many foreign travellers, geographers, botanists, naturalists, archaeologists etc. travelled  during previous centuries to Crete (1204-1939) and recorded their experiences and researches, also many similar experts studied and wrote about the island based on ancient texts without having visited it, acting often as guides of those who did visit. Important work has also been done by Greek archaeologists and antiquities’ curators. For anyone who would like to look for relevant information I quote their names below as well as the titles of books or articles or scientific (archaeological, etc.) magazines where they published their writings and generally the sources where these writings can be found. As my research actually intended to find out citations and visitors of Polyrrinia Kissamos some special notes in such cases are quoted.
The links usually lead to the e-books. In many cases there are also links to informative websites about the authors. Wherever possible I have already linked or noted the page where Crete and Polyrinia are referred.

Variant Title - 'Στρατηγικές Αντίστασης: Κρητική Αρχαιολογία και Πολιτικά Δίκτυα κατά το τέλος του 19ου και του 20ου αιώνα.'

The following is a compressed document. For the original file size (475.8 MB), refer to: https://knowledge.uchicago.edu/record/1698

When the modern nation state of Greece became recognized in 1830, archaeology suddenly became ensnared in the politics of identity formation in various Greek speaking communities. Although historical narratives about the development of Greek archaeology have been characterized as marred by antagonistic accounts of western European imposition, the contentious territory of Crete under the Ottoman Empire tells a particularly unique and complementary narrative that warrants our critical attention. This dissertation investigates the development of Cretan archaeological practices by examining the discipline’s shifting dynamics from the time Crete became a semi-autonomous parliamentary state until its bilateral unification with Greece in 1913. My study advocates a new and comparative evaluation of Crete’s political, social, and economic upheavals under the Ottoman Empire through three principal arguments regarding the early moments of Cretan archaeology. First, Cretan archaeology was initially used as a strategy of resistance by the indigenous Cretans and foreign archaeologists as a means to divest from the Ottoman administration between 1878-1898. Second, while previous histories have framed discussions of archaeology through a “colonial” or “crypto-colonial” framework, the involvement of the Cretan intelligentsia and foreign excavators suggests that these accusations were not entirely accurate. Third, the Cretans’ appeal to a common western heritage was, in part, responsible for the reason why the Filekpaideftikos Syllogos (and then later the Archaeological Service of Crete) was accommodating toward non-Greek western archaeologists. After Crete’s unilateral unification with Greece between 1908-1913 and the Great Powers’ military departure, the internal dynamic of Crete’s archaeological politics began to shift.


Μετά από αιώνες οθωμανικής κατοχής, το νεότερο εθνικό κράτος της Ελλάδας αναγνωρίστηκε το 1830 και η αρχαιολογία αξιοποιήθηκε στο πλαίσιο των πολιτικών σχεδιασμών, για να σημασιοδοτηθεί η ελληνική κοινωνική ταυτότητα μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς. Παρόλο που οι αφηγήσεις για την ανάπτυξη της ελληνικής αρχαιολογίας έχουν αμαυρωθεί από τις ανταγωνιστικές αντιλήψεις της δυτικής ευρωπαϊκής επιβολής και του «αυτόχθονου Ελληνισμού», η Κρήτη έχει μια ιδιαίτερη αφήγηση ξεχωριστή από αυτή της υπόλοιπης Ελλάδας. Θα ήθελα να προτείνω μια νέα αξιολόγηση της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης της Κρήτης κυρίως μέσω δύο ευρύτερων παραμέτρων με βάση την ιστορία της κρητικής αρχαιολογίας.

Πρώτον, η έρευνα αυτή ενσωματώνει πολυσύνθετες προσεγγίσεις για να υποστηρίξει ότι μέσω σχέσεων που αναπτύχθηκαν στον χώρο της αρχαιολογίας, τόσο οι Κρήτες όσο και οι Ευρωπαίοι ανασκαφείς χρησιμοποίησαν την αρχαιολογία ως έναν διακριτικό τρόπο αντίστασης στην μακραίωνη εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο νησί [1669-1898]. Οι αρχαιολόγοι και από τις δύο πλευρές χαρακτήρισαν την Κρήτη, ιδιαίτερα μετά την έναρξη των ανασκαφών στο νησί το 1878/9, ως το «λίκνο του δυτικού ευρωπαϊκού πολιτισμού», μια ιδέα, η οποία συνέβαλε ουσιαστικά στην αποδοχή της ενοποίησης με την Ελλάδα το 1913.

Δεύτερον, παρέχει μία από τις πρώτες συστηματικές και περιεκτικές αναλύσεις των απαρχών της κρητικής αρχαιολογίας και της ανάπτυξής της στην αγγλική γλώσσα μέσα από την οπτική των ίδιων των Κρητικών. Στο πλαίσιο αυτό, αρχειακά έγγραφα συγκεντρώθηκαν από διαφορετικούς φορείς με σκοπό την ανίχνευση των κοινωνικών δικτύων «των λογίων» της εποχής της κρητικής αρχαιολογίας, προερχόμενοι από χώρες των Μεγάλων Δυνάμεων όπως την Γερμανία, την Ιταλία, τη Βρετανία ή ακόμη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκτός από την παρουσίαση των παραπάνω επιχειρημάτων, η διατριβή δείχνει επίσης ότι το αρχειακό υλικό, όταν προσεγγίζεται ολιστικά, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μια ολοκληρωμένη έρευνα συνδυάζοντας την ιστορία, ανθρωπολογία, αρχαιολογία, τις κλασσικές αλλά και πολιτικές επιστήμες. Η Συνθήκη της Χαλέπας [1878] μεταμόρφωσε το Κρητικό θεσμικό πλαίσιο-κοινωνικά και πολιτικά- νομιμοποιώντας ομάδες όπως ο τοπικός εκπαιδευτικός σύλλογος του Ηρακλείου, που αναφέρεται ως Φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος. Ως αποτέλεσμα αυτών των θεσμικών αλλαγών (´Άρθρο XV), λογοτεχνικές ομάδες, ο Τύπος και οι αρχαιολογικές ανασκαφές παγιώθηκαν ως αναπόσπαστα κομμάτια του κοινωνικού και πολιτικού τοπίου της Κρήτης. Οι, Κρήτες ανασκαφείς, υπό μερικό πλέον οθωμανικό έλεγχο, είχαν τη δυνατότητα να ενσωματώσουν το αρχαίο παρελθόν του νησιού σε ένα ευρύτερο πολιτισμικό πλαίσιο που έλειπε στις προηγούμενες περιόδους της καταπιεστικής διακυβέρνησης. Λαμβάνοντας υπόψη τις κυρίαρχες αφηγήσεις για τη σχέση μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων στη νεότερη Ευρώπη, η διεπιστημονική προσέγγιση της παρούσας διατριβής, επικεντρώνεται πιο συγκεκριμένα στο πώς αναδύθηκε η κρητική αρχαιολογία μέσα από την πολιτική δυσαρέσκεια και αντίσταση. Προσφέροντας δεδομένα για την πολιτική, ιστορική και κοινωνική ανάπτυξη της κρητικής αρχαιολογίας υπό οθωμανική κυριαρχία, αυτή η διατριβή αναδεικνύει πτυχές που διαφορετικά θα μπορούσαν να χαθούν σε μια καθαρά γραμμική αφήγηση. Ταυτόχρονα, θέτει υπό αμφισβήτηση τις προηγούμενες αντιλήψεις για την αρχαιολογία, την αποικιοκρατία και τον εθνικισμό, κατηγοριοποιώντας τους Κρήτες ανασκαφείς ως μία δευτερεύουσα ομάδα στο περιθώριο της οθωμανικής-τουρκικής διοίκησης. ´Έτσι, μέσα από αυτή την έρευνα, διαμορφώνεται η δική μου θεωρία για την ιστορία της κρητικής αρχαιολογίας ως επιστήμης.

Η παρούσα διδακτορική διατριβή χωρίζεται σε δύο βασικά τμήματα, όπου το Μέρος 1 επικεντρώνεται στο ιστορικό πλαίσιο της θεμελίωσης της κρητικής αρχαιολογίας (Κεφάλαια 1 & 2), ενώ το Μέρος 2 επικεντρώνεται αποκλειστικά στην ιστορία της κρητικής αρχαιολογίας την περίοδο που ξεκινούν οι σχετικές εργασίες στο νησί (Κεφάλαια 3, 4, 5, & 6). Το Κεφάλαιο 1 αρχίζει με την Επαναστατική Συνέλευση των Αρχάνων το 1897, η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για να θεωρήσουμε τους ντόπιους αρχαιολόγους ως «πολιτικούς αντάρτες». Συγκεκριμένα, εξετάζω τις επαναστατικές δεσμεύσεις του ιατρού-ανασκαφέα Ιωσήφ Χατζηδάκη [1848-1936] και την ικανότητά του να υπονομεύσει τον Πρόεδρο της Συνέλευσης, Ελευθέριο Βενιζέλο [1864-1936] σε θέματα που αφορούσαν στην Κρητική αυτονομία και την ´Ένωση. Το Κεφάλαιο 2 επικεντρώνεται στην παράδοση των ξένων ταξιδιωτών στην Κρήτη και πώς οι αφηγήσεις τους αργότερα επηρέασαν τις αρχαιολογικές ανασκαφές στο νησί. Το Κεφάλαιο 3 παρέχει λεπτομερή περιγραφή της πρώτης ανασκαφής στην Κρήτη υπό τη διεύθυνση του Μίνωα Α. Καλοκαιρινού στο λόφο της Κεφάλας Κνωσού το 1878/9. Επιπλέον, εντοπίζω τη δια βίου μάχη του Καλοκαιρινού [1843-1907] για την αναγνώριση των αρχαιολογικών του επιτευγμάτων, τα οποία αγνοήθηκαν από τους τοπικούς πολιτικούς παράγοντες που ζήτησαν τη βοήθεια ξένων αρχαιολόγων για να συνεχίσουν τις εργασίες στον χώρο αυτό, π.χ. τον Heinrich Schliemann και τον Sir Arthur Evans. Στα Κεφάλαια 4 και 5 αναπτύσσεται το ζήτημα της αλληλεξάρτησης μεταξύ των Κρητών διανοουμένων (π.χ. εκείνων που ασχολούνται με την διαμόρφωση της αρχαιολογικής συζήτησης) και ξένων ανασκαφέων που εργάστηκαν για την ίδρυση μόνιμου αρχαιολογικού μουσείου και την αναγνώριση της Κρήτης σε διεθνές επίπεδο ως τόπου ανάπτυξης του δυτικού πολιτισμού, καθιστώντας έτσι τις αρχαιότητες του νησιού άξιες προστασίας από τον οθωμανικό έλεγχο και την επιμέλεια του Συλλόγου. Το Κεφάλαιο 6 τελειώνει με τις εντάσεις που προέκυψαν μεταξύ των ντόπιων ανασκαφέων και την στάση τους τους στην ξένη παρουσία που συνεχίστηκε κατά την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας και την ενοποίηση τελικά με την Ελλάδα (π.χ. Federico Halbherr, Arthur Evans, Richard Dawkins, κλπ.). Υποστηρίζω ότι η κρητική αρχαιολογία, κατά τα πρώτα της στάδια, χρησίμευσε ως στρατηγική αντίστασης ενάντια στην διοίκηση των Οθωμανών-Τούρκων. Ταυτόχρονα οριοθετώ το ευρύτερο γεωπολιτικό τοπίο που επέτρεψε να εμφανιστούν και να διατηρηθούν αυτές οι πρακτικές στο νησί. Η αντίσταση, στο πλαίσιο της κρητικής αρχαιολογίας, δεν εκδηλώνεται τόσο με φανερές παρεμβάσεις, αλλά με την χρήση της πολιτιστικής κληρονομιάς ως πνευματικού μέσου για την άμβλυνση των περιορισμών ως κατεχόμενης περιοχής. Επιπλέον, σχολιάζω τις εσωτερικές ρήξεις που υπήρχαν μεταξύ των Κρητών ανασκαφέων και το όραμά τους για το μέλλον του νησιού, μετά την λήξη της οθωμανικής κυριαρχίας.

Η Κρήτη, στην κατοχή, «στρέφεται» προς την Αφρική και τη Μέση
Ανατολή. Προ του φόβου μίας συμμαχικής απόβασης, οι γερμανικές δυνάμεις
(αριθμούσαν περίπου 75.000 άνδρες, ενώ οι ιταλικές αριθμούσαν περίπου 30 –
35.000 άνδρες στο νησί) ενισχύονται. Οι γερμανικές κατοχικές - αμυντικές γραμμές
στην περιοχή του Τυμπακίου καθίστανται οι ισχυρότερες, ίσως, στη Μεσόγειο.
Σημαντικό γεωπολιτικό ρόλο διαδραμάτισε η ναυτική βάση της Ιεράπετρας
που είχε τον θαλάσσιο έλεγχο των επιχειρήσεων του νότιου Κρητικού πελάγους.
Τα γερμανικά φυλάκια των Αστερουσίων και της ναυτικής βάσης της Ιεράπετρας,
εκτός από τον γενικό πολεμικό στόχο τους για την οχύρωση της Κρήτης, είχαν και
ειδικό ρόλο: την παρακολούθηση της κίνησης των πλοίων και των υποβρυχίων στα
νότια παράλια της Κρήτης. Το λιμάνι της ναυτικής βάσης της Ιεράπετρας είχε
κεντρικό πολεμικό και αμυντικό ρόλο. Από εδώ ελέγχονταν τα ανατολικά και νότια
παράλια της Κρήτης για τυχόν απόβαση των συμμάχων κατά το διάστημα προς το
τέλος του πολέμου. Ο γεωπολιτικός, στρατιωτικός ρόλος του λιμανιού της
Ιεράπετρας είχε βαρύτατη αμυντική σημασία στην όλη στρατιωτική, αμυντική,
ναυτική οργάνωση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής στο νότιο Κρητικό πέλαγος.
Επιπλέον, η σημασία που είχε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή του
αεροδρομίου Τυμπακίου και το στενό της Φαιστού διακρίνεται από τη
χαρτογράφηση των οχυρωματικών θέσεων, αρκετές από τις οποίες διασώζονται
μέχρι σήμερα, όπως π.χ. το στρατόπεδο του Ασφεντίλια - Πιτσιδίων, οι οχυρώσεις
στο στενό της Φαιστού, κ.α. Για την κατασκευή του αεροδρoμίου εργάζονταν
3.500 εργάτες, καθημερινά, επί δύο χρόνια.

Anatolia has witnessed lots of migrations from ex-Ottoman territories throughout history. Especially the ones happened from the end of the 19th Century to the Republican Period played an important role to shape the social structure in modern Turkey.


It is aimed in this study to explore Cretan immigrants who had to migrate from the Island of Crete in 1890s and came to -relatively- a foreign cultural, linguistic, economic and political environment in Anatolia.


Research area of the study is Osmaniye Neighborhood, Davutlar where Cretan immigrants were settled in special houses built in 1902 for the refugees. Those Greek speaking immigrants mostly belonged to Bektashi sect that is one of the varied interpretations of Islam and had lots of cultural differences from local inhabitants of Anatolia like way of life, dressing and food.


This study is an exploration of an immigrant community’s memories and the cultural identity they have experienced through history, language, beliefs and food culture.

"The time of Epimemdes' activities in Sparta falls on the Archaic epoch, most likely 7th–6th centuries BC. In that period, those who had managed to rise thanks to the economic changes, had a good possibility to neglect with impunity any ideas of shame and justice. The mass perception apprehended the situation as an infamy, guilt and filthy condition. Natural aspiration for purifying and releasing from this condition was one of the most important incentives for constituting the state power and for law codification which were undertaken at that time in many Hellenic cities. Athens embarked on this path resolutely not until the early 6th century BC, when rationalistic methods of familiarization and comprehension of the world achieved certain success. Irrational methods were also used, but they were subordinate (ritual purification, new cults etc.).
As for Sparta, it started constituting its political and social existence earlier than other Greek cities, that is why here the rational methods in the construction of eunomia could not be used in full. So, the creation of the «Spartan Cosmos» presupposed wide use of irrational mechanisms. That is what explains the importance of oracles for the Spartan constitution, the presence here of a pleiad of prominent poets-musicians invited for religious ceremonies, the sacrahzation of political space, the permanent use of prophets' help in everyday politics. That is what also explains the clear “Spartan trace” left by the figures of pronounced shamanic type, like Epimemdes the Cretan.
"

This article’s main thesis is that, towards the end of its lifespan, the Janissary corps became an increasingly decentralized institution, a fact that redefined its political stance vis-à-vis the Ottoman government, its own central administration, and its involvement in provincial politics. In the course of the eighteenth and early nineteenth centuries, its political power passed mainly into the hands of low-ranking officers who, following a series of reforms, took the opportunity to create strong bonds with local societies. Such bonds were defined by ‘bottom up’ networking processes which allowed the regiments in the provinces to follow a trajectory of increased administrative and financial emancipation from Istanbul. The result was the creation of various different organizational structures inside the corps, which developed their own distinct characteristics, but remained, at the same time, organically connected to one another through a common institutional and legitimizing frame of reference. By taking a close look at the case of the Janissaries of Crete, I thus argue that in order for us to understand the political role of the Janissaries in the eighteenth and early nineteenth centuries, we have to start looking away from Istanbul and examine their history mainly from a provincial perspective.