Hümanizm

Yüzyıllar boyunca kültürler, bu korkunç gizemi tanınır kılmak için ölümü karakterize etti. Modern bilim, biyolojik süreçlerini ifşa ederek ölümün gizemini çözdü, ancak geriye birçok soru kaldı. Ölümü incelemek, acımasız bir kaderin hastalıklı bir hatırlatıcısı olmak değil, yaşayanların yaşamlarını iyileştirmenin bir yoludur[1].

Bu iki temel kavram, insanoğlunu en çok ilgilendiren iki ana konudur. İnsanlarımızın çoğu, bu kelimeleri Batı kültürünün dünyadaki egemenliğinden sonra öğrendi. Bir takım kalemşor yazarlarımız da kavramların gerçek manasını ve kullanılış biçimlerini tam öğrenmeden, Efendim, bu değerler, bizde de var. Mevlana ve Yunus Emre birer hümanisttirler, diye makale ve kitaplar yazıyorlar. Hâlbuki bu değerli zatlar gibi maneviyat ve düşünce büyüklerinin varoluşçuluğu ve hümanizmi ile Batının bu iki kavrama yüklediği manalar arasında dağlar kadar fark var.

Bu tezde insan hakları öznesinin felsefi temelleri Costas Douzinas’ın görüşleri çerçevesinde tartışılıyor. Douzinas, “insanın ölümü”nün ilan edildiği bir entelektüel zeminde, liberal söylemin 1970’li yıllar ve özellikle komünizmin çöküşünden sonra insan haklarına ve ‘özne’ye dönüşünün kuramsal açıdan sorunlu olduğunu iddia ediyor. Douzinas’ın eleştirisi, liberal söylemin insan haklarının postmodern toplumlardaki işleyişini açıklamakta yetersiz kaldığını, insan hakları söylemi ile çelişir bir biçimde en büyük hak ihlallerine tanıklık eden çağımızın içine düştüğü açmazın müsebbibi olduğunu söylüyor.

İnsan haklarının öznesi, ‘insan’ı anlam ve değerin temeline yerleştiren felsefi modernliğin ve öznellik metafiziğinin ürünüdür. Fakat 19. yüzyıldan itibaren eleştirel filozoflar bu ‘insan’ı, diğer bir deyişle “modern özne”yi yapıbozuma (deconstruction) uğratmış ve kuramsal olarak güçsüz hale getirmişlerdir. Douzinas, bu bağlamda kuramsal olarak savunulamaz hale gelen liberal söylemin yerine farklı entelektüel kaynaklara başvuran yeni bir özne anlayışı koyar. Bu çerçevede modern özne eleştirisini Hegel ve Lacan’a dayandırır. Hegel ve Lacan’ın birlikte okunması ‘özne’nin daima öznelerarası olduğunu ve öteki olmadan hakların bir anlam ifade etmeyeceğini vurgular. Bu, hakları bireysel arzuların ve bencil taleplerin güvencesi olarak gören liberal anlayışın köklü bir biçimde tersine çevrilmesi anlamına gelir. Douzinas’ın insan hakları öznesi, eşsiz ve biricik ‘öteki’ne sonsuz sorumluluğu kurucu etik ilke haline getirir ve bu kapsamda insan haklarının öznelerarasılığını vurgulayan ontolojik şema Levinas’ın öteki (başkalık) etiği ile tamamlanır.

(Bu versiyon Giriş, İçindekiler ve Sonuç bölümlerini içeren bir özeti içeriyor. Tam metin için YÖK Tez Merkezinde arama yapılabilir.)

Posthumanism is the total of approaches that re-evaluate the past within the context of the current conditions on the one hand and discuss the probable developments of humanity extending to the future, on the other. Therefore, debates on posthumanism necessitate a definite retrospective vantage point. The presented thesis, grounded on this proposal, attempts to evaluate posthumanism on a historical context. In the first chapter of the thesis, the theoretical framework of posthumanism and the multiple facets of its relationship with humanity and nature have been outlined and discussed. After that, the historical ties of transhumanism with faith and scientific thinking have been covered. Historical analysis has enabled us to see the outlines of the changes in the thoughts on better living and in the concept of the universe since the Ancient Greece until our day. In the second chapter of the thesis, the concept of the body in the current consumer society has been briefly discussed primarily with respect to the possible future considerations of the body and disembodiment. Although there are arguments for a current increase in the importance of the body, it has also been argued that this trend is a kind of transcend itself, as expressed by transhumanism. It has been thought that discussion of the body perception of today and the possible disembodiment of the future would benefit us in better understanding of the logical bases of the body
perception in the film analyses. In the chapter on research, reflections of transhumanism on popular American science fiction films have been discussed through examples of film analyses. The futuristic character of the science fiction film has enabled commenting in relation to transhumanist ideals. Focal point of the film analyses consists of discussing, within the scope of the thesis, the handling by the films of the transhumanist thoughts and claims, researching on the referrals to faith and their similarities, and the effects of these on the public.

Rönesans için Avrupa'da 1400-1600 yılları arasında yaşanan, skolastik ve dini düşüncenin önemli ölçüde reddedilerek yerine doğa merkezli bir düşüncenin geçtiği, Antik Yunan felsefesine dönüşün yaşandığı dönem olarak genel bir tanım verilmektedir. Rönesans düşüncesinin doğuşunda yeni bir üretim ve bölüşüm sistemi olarak kapitalizmin ortaya çıkışının, kağıt ve matbaanın icadının ve kimi iddialara göre Türklerin, İstanbul’u fethi sonrası orada bulunan alimlerin İtalya'ya geçmesinin önemli rol oynadığı söylenmektedir. Bu dönemde öne çıkan düşünsel eğilimler hümanizm, doğa felsefesi, Aristotelesçilik, stoacılık, kuşkuculuk ve siyaset felsefesi olmuştur.  Avrupa merkezli görüşe göre, Rönesans hareketi, klasik Yunan-Roma düşüncesine yöneliş, sanat, edebiyat ve bilimlere olan ilginin canlanması, hümanist felsefenin ve modern siyaset anlayışının doğuşu şeklinde tasvir edilerek Ortaçağ'dan Yeniçağ'a geçişin yaşandığı bir dönem olarak belirtilir.

ÖNSÖZ
Aydınlık mevsimi mi, yoksa karanlık mevsimi miydi; insanların umut baharı ya da umutsuzluk kışı mıydı? Mutluluk için insanlar aklını kullanmalı mıydı, yoksa mutsuzluk akılda mıydı? Dünya, insanın mı, kendisinin mi etrafında dönüyordu? İnsan, çağın ortasında karanlıkta mı kalmıştı; zaman gelip güneş, akıllarından başka hiçbir şeyi olmayan insanların üzerine doğacak ve onlar da zincirlerini kırarak özgür mü kalacaktı? Aydınlanma! İnsanın, karanlık dünyasını görmesini sağlayan, yakılan bir mum; yoksa canını yakan bir ateş miydi? İnsan ya aklı ya da kalbi mi seçmeliydi; insan, hem akla hem de kalbe sahip olamaz mıydı? İnsan, bu düalizmin uçlarında mı, var olmak zorundaydı. İdealleri uğruna hayatlar vakfedilen, baskılara göğüs gerilen, yakılarak can verilen bu aydınlanma neydi? İnsan, aklını kullanmaya cesaret etmek ve var olmak için, var değil miydi? İşte! Aydınlanma insanın kendisi olarak, küçük dünyasında nefes alması için açılan bir pencereydi. Ve insan, onun için açılan bu pencereye, ancak itaat zincirlerini kırmaya cesaret edebildiğinde ulaşabilmişti.

Özelde Avrupa genelde ise tüm dünya tarihi için önemli olan Aydınlanmacılık Hareketi'nin ortaya çıkışının, karanlık bir ortamda aniden yakılan bir mum ile gerçekleşen bir aydınlanma olmadığını, bunun XII. yüzyıldan itibaren katlanarak gelen değerlerin bir süreç sonunda meydana geldiği, yaşananların bir zincirin halkaları gibi birbiriyle bağlantılı olduğu, bu çalışmanın ana tezidir. Ortaçağ merkez değer yargılarının, Bilimin Yükselişi'yle birlikte oluşturulan yeni değerlerin merkez değer haline gelmesiyle, insanın kendisinde ve dünyasında aydınlanma gerçekleşmeye başlamıştır. Bu çalışmaya gereksinim duyulmasının sebebi, Aydınlanmacılık Hareketi'nin bir sebep-sonuç olarak ele alınması ve hâlâ devam ettiği iddiasının doğru olmamasıdır. Bu çalışmanın amacı, yaşanan bu süreçte değişen merkez değer yargılarının tespiti ve devinimin nasıl gerçekleştiğidir. Gerçekleşen bu devinim, çalışma esnasında oluşturulan "Toplumsal Devinimlerde Biraradalık Perspektifi"yle Avrupa'da Ortaçağ felsefesi, Aydınlanmacılık Hareketi'nin altyapısı ve ortaya çıkışı bölümleriyle aktarılmıştır.

Özet: Dergiler, düşünce dünyasının olduğu kadar edebiyatın da nabzının attığı ortamlardır. Cumhuriyet'in ilanından sonra Türkiye'de yayımlanan edebiyat dergileri, " kültür davası " nda belli bir tavrı yansıtır. 1930'lu yıllar, Cumhuriyet Türkiyesinde kültürel arayışların çeşitlendiğini haber verir. Yücel dergisi, 1930'ların ortalarında başlayan arayışlardan " hümanizm " in çok iyi izlenebileceği bir yayın organıdır. Dergide " deneme " türündeki yazıların ağırlığı, geliştirilmek istenen " Türk hümanizmi " düşüncesi, edebî ürünleri yönlendirmiştir. Türkiye Cumhuriyeti'nin otuz yıllık kültür davasının bir cephesi, 1935-1955 yılları arasında yayımlanan bu dergiden izlenebilir. Abstract: Periodicals are the pulse beat places both the world of thought and literature. After the declaration of Republic, the literature periodicals published in Turkey, have a certain approach towards " cultural case ". In 1930's, it can be seen that the cultural searches in Republican Turkey are relatively variated. Monthly Yücel, is a periodical in which, the humanism can be followed as one of the searches starting from the middle of the 1930's. In this periodical, abundance of the essays and the idea of " Turkish humanism " , which wanted to be developed, had directed the literature works. A part of the Turkish Republic's cultural case can be observed in this periodical which was published between 1935 and 1955.

" Evet , insan Allah değildir ama Allah’ın olagelmiş bir âdetidir bu , ululuk sırlarını insanda belirtmiştir…"  Hümanizm, insana ve insan değerlerine en büyük ağırlığı veren düşünsel yaklaşımın adıdır. Hümanizm kelimesi, 'insan sevgisi' anlamında ilk defa meşhur Romalı düşünür Cicero tarafından kullanılmıştır. Fakat kelimenin yaygın bir halde kullanılması XVI. yüzyılın sonlarına doğru olmuştur. 'Aydınlanma devri' filozoflarıyla felsefi bir anlam kazanarak bir yaşam doktrini haline gelen hümanizm, bütün sorunlarda, insandan başka bir kaynağa müracaat etmemiştir.2 Bu tarihsel anlamdan hareketle hümanizm terimi, ilkin ve dar anlamıyla, antik edebiyat üzerindeki daha çok filolojik nitelikte olan çalışmalara verilen bir addır. Sorunların sadece insanla çözülebileceğini savunan, insanı tek ölçü kabul eden ve dolayısıyla dini ve Tanrı inancını tümüyle dışlayan bir görüştür. Bu çalışmamızda bu insani yaklaşımın yani hümanizmin, onun evrenselliği ve genel olarak etkilerinin üzerinde durarak çalışmamızın konuyu açıklama safhasında başarılı olacağı kanısındayız.

Çalışmanın özgün değeri, kutsal görülen eğitimin, toplumsal sorunlarla olan direkt bağıdır. Eğitimin kutsallaştırıldığı ve eğitim aracılığıyla zihinlerin inşa edildiği gerçeği üzerine, anlamh ve ciddi bir eleştiri olan bu kısa çalışma şu temel cümleyle başlar; On dokuzuncu yüzyıl kendi ruhunu ifade edebilecek sözcüğü arama gayretinin en yoğun olduğu dönemdir. Bundan ötürü de partizan tartışmalar, geçmişin çürüyen mirası üzerine üşüşen bir akbaba görüntüsünü yansıtmaktadır. Her yanda politik, sosyal, dini, bilimsel, sanatsal ve ahlaksal cesetler vardır ve bunlar dönemin temel görünümüdür. Bunlar tüketilmedikçe de hava temizlenmez ve yaşayan varlıkların nefes alması güçleşir" ifadesiyle devam eder. Toplumsal durumun bu şekilde betimlenmesi cevaplanması gereken bir çok sorunun da habercisidir, Bizi aradıkları sözcüğü yaratmaya muktedir kılmaya çalıştıkları eğitimin asıl amacı ve ondan beklenilen şeyin ne olduğu ilk ve en önemli sorudur. Yani bizden Yaratıcı insanlar olmak için yeteneklerimizi samimi olarak geliştirmemiz mi? Yoksa doğası terbiye edilmeye müsait varlıklar olarak, alışagelmiş algının yine aynı doğrultuda biçimlendirilmesi mi beklenmektedir? İşte bu türden sorular sosyal meselelerin özünü oluşturduğu gibi, eğitime nasıl yaklaşılması gerektiğinin de ipuçlarını vermektedir ve düşünüre göre, sosyal meselelerin yapılandırıldığı ve bir soruna dönüştüğü yer okul olduğu için, doğal olarak tartışmanın yönelmesi gereken

Osmanlı Devleti’nin çözülme ve dağılma döneminde yaşanan savaşlar, katliamlar ve toplumun içine düştüğü ahlâkî bunalımlara bir asker olarak tanıklık eden Ömer Seyfettin, gerek düzyazıları, gerekse hikâyeleriyle Türk milletini içine düştüğü bu sosyal buhrandan kurtarmak ve millete yol göstererek tarih sahnesinden silinmesine engel olmaya çalışmış gerçek bir aydındır. Yunanistan, Bulgaristan, Sırbistan, Karadağ ile savaşılan bir dönemde, bir taraftan dış düşmanlarla uğraşılırken, bir taraftan da içerideki zararlı düşüncelerle de mücadele etmek gerekmektedir. Yazı, Türk milletinin tarih sahnesinden silinmek üzere olduğu bir dönemde, ‘dünya kardeşliği’ kisvesi altında Türk toplumunda masonluğu yaymaya çalışan kozmopolit aydınlar ve masonluk üzerine Ömer Seyfettin’in görüşlerini ele almaktadır.

ÖZET Herhangi bir fikrin, bir düşüncenin ya da bir akımın önemi, evrenselliği, doğruluğu ya da yanlışlığı, o konuda ortaya konmuş olan diğer fikir, düşünce ve akımlarla yapılacak karşılaştırmalarla daha iyi anlaşılabilir. Bu nedenle; Tanrı, din ve insan hakkında daha doğru bir sonuca ulaşabilmek için Mevlâna'nın Tanrı, din ve insan tasavvuru ile bu konularda ortaya konmuş olan diğer fikir, görüş ve tasavvurları karşılaştırmalı olarak incelemek daha doğru olacaktır. Günümüzde Mevlâna, insanlık ve insan sevgisiyle ilgili söylemlerinden dolayı bazı çevrelerce hümanist olarak tanımlanmaktadır. Batı düşüncesinde hümanizm, insanı evrenin merkezine oturtmakta, onu her şeyin tek ölçüsü olarak kabul etmekte, maneviyattan ve değerlerden soyutlayarak ele aldığı insanı yücelterek bir anlamda ilahlaştırmaktadır. Oysa Mevlâna'nın insana dair görüşlerinin temelinde Tanrı bulunmaktadır. Tanrı merkezli bir inancın ve anlayışın savunucusu olan Mevlâna, yaratılmışların en şereflisi olarak kabul ettiği insanı Tanrı'nın yeryüzündeki bir yansıması olarak görmekte, Tanrı'dan kopuk bir insan tasavvurunu reddetmektedir. İnsanı her şeyin ölçüsü kabul eden Batıdaki tanrısız hümanist akımlar insanın üstünde bir gücü kabul etmezken, Tanrı merkezli bir inancın ve anlayışın savunucusu olan Mevlâna'nın insan sevgisi ve insanı yaratılmışların en üstünü olarak algılaması; hümanizmden değil, ilahi tecellilerin Tanrı'nın yeryüzündeki halifesi olan insanda toplanmış olmasındandır. Bu makalede, Mevlâna'nın ve hümanizmin Tanrı, din ve insan tasavvurları karşılaştırmalı olarak incelenerek Mevlâna'nın dinler-üstü hümanist bir mütefekkir mi, yoksa dini merkeze alan Müslüman bir mutasavvıf mı olduğu sorusuna cevap aranacaktır.

Considered one of the most important figures of Anatolian Turkish Sufi literature, Yunus Emre, although he is known among the people in Anatolia through his poems, has started to be recognized in the scientific world and other circles mostly thanks to the works of Fuad Köprülü. Considered one of the most important figures of Anatolian Turkish Sufi literature, Yunus Emre, although he is known among the people in Anatolia through his poems, has started to be recognized in the scientific world and other circles mostly thanks to the works of Fuad Köprülü. In the following years, many scientific and popular studies have been carried out about Yunus Emre, which was shaped by the legacy of Köprülü. In these studies, which aim to reveal the historical and legendary personality of Yunus Emre and based on the determination and analysis of his poems, quite different views have been put forward. In these works, it is seen that many Yunus Emre portraits that are in contrast to each other are fictionalized. As a matter of fact, while some researchers consider him among the most important Sufi poets of Sufi literature formed within the circle of Islamic period Turkish culture; some researchers have evaluated him as a humanist poet or a representative who plays a role in class-based conflict, calling out from beyond the ages to the present. At the same time, it is possible to say that Yunus Emre was considered as a national saint during the creation of national identity and literature. Today, it is seen that such approaches continue both in popular publications and in works produced in various culture-oriented fields. In this article, it is argued that the interpretations produced about Yunus Emre vary depending on different orientations in the design of national identity, and especially the nationalist approach and the humanist approach are evaluated.

Social Studies courses which were taught in middle schools since the 1973-1974 academic year in Turkey were removed as of the 1985-1986 academic year, and National History, National Geography, and Citizenship courses began to be taught instead of them. After compulsory basic education had been increased to eight years in 1997, the weekly course schedules and the curriculum of primary education schools were rearranged. As a part of these regulations, National History and National Geography courses which were taught in middle schools were removed, and Social Studies course began to be taught in the 4th and 7th grades of primary education schools for three hours per
week as of the 1998-1999 academic year. The objective of this study is to reveal the effect of teaching Social Studies course instead of National History course on history teaching at the primary education level along with the dimension of the program. As a result of the study in which general survey model and document analysis method were used, it
was understood that the coverage given to the subjects related to Turkish culture and civilization and the coverage given to the Anatolian civilizations, ancient civilizations, and European history were extended although there was a slight decrease in the number of Turkish states included in the Social Studies course curriculum which was taught instead of National History course. As a result of the study, it was concluded that the fact that Social Studies course began to be taught in middle schools by removing National History courses did not create a comprehension change in history teaching at primary education level, and the national and Turkish history centered approach that began with
the National History course program in history teaching in primary education and the structure of the subject based on Turkish-Islamic synthesis continued also in this program. Therefore, it is possible to consider the primary education Social Studies curriculum as a logical continuation of the National History course curriculum which was applied before it.

Hümanizm, insan her şeyin ölçüsüdür; insan değerlerin yegâne kaynağıdır, şeklinde tanımlanabilir. Bununla birlikte, Hümanizm’in ilk anlamı eğitimde insanı insan yaptığına, onu gerçekten ve pozitif olarak şekillendirdiğine inanılan klasik dil, şiir, tarih ve felsefe vb. disiplinlere yapılan vurgudan meydana gelir. Özellikle Rönesans döneminde öğrencileri şekillendirmek amacıyla edebiyatı, beşeri bilimleri kullanan eğitim yaklaşımını ifade eder. Ayrıca insanı merkeze alarak karar verme süreçleriyle ahlâkın temeli olarak doğaüstü olanı ve dini dogmaları tamamıyla reddedip aklı, bilimi ve adaleti benimseyen seküler bir ideolojiyi de ifade etmektedir.

Bu makalede, Türkiye'de 1930'lu ve 1940'lı yıllarda yayımlanan merkez dergilere dikkat çekilmekte, kültürel hayattaki düşünsel çizgiler dergiler üzerinden belirginleştirilmekte ve Nurettin Topçu'nun çıkardığı "Hareket" dergisinin konumu belirlenerek önerisi saptanmaktadır.

ÖZET
Batı Anadolu'da bir Helenistik krallık olan Pergamon Krallığı'nın İ.Ö.3.yüzyılda Orta Anadolu'da yaşayan Galatlar'a karşı kazandığı zaferin anısına yaptırdığı ve kent merkezine koyduğu anıtta bulunan, savaştıkları düşmanın cesaret ve savaşkanlığına duydukları hümanist saygıyı gösteren heykeller topluluğunun mermer kopyalarının bir kısmı şimdi İtalya'da Roma müzelerinde bulunuyor. Bu küçük kitapçık bu heykellerden ve o çağda Pergamon'da oluşan hümanist bakıştan söz ediyor.

ABSTRACT
In western Anatolia the Helenistic kingdom of Pergamon fought against Galatians who lived in central Anatolia. They admired  the courage and bravery of their enemy and made their statues as a monument and put them in the center of the city. A part of the marble copies of these humanistic stetues are now in the museums of Roma. This booklet mentions about these statues and the humanistic vision which is occured in Pergamon in 3tr centuray BC.

NOT
Yazarın, 1995 yılında kamuya hızla bilgi aktarmak amacıyla yazılmış ve yayınlanmış bu kitapçıktaki bazı bilgileri 2019’un bilgileriyle düzeltmek gerekiyor: Sayfa 10)  “İngilterede yaşayan” yerine “Britanya adalarında yaşayan” demek daha doğru; Sayfa 12) ""300 yıl yöneten" yerine ,“yaklaşık 200 yıl yöneten” ifadesi doğru; Sayfa 13) Bugünkü bilgilerimizle “atta” sözcüğünün Hititçe, “tata” sözcüğünü Luvice “baba” anlamına geldiği, “ili, ila” sonekinin ise genellikle Hitiçe, Luvice, Hatti dilinde kullanılan,Türkçe’de ilgililiği belirten “-li, -lı” son eki olduğu biliniyor;  Sayfa 34) “Bergama kralı III.Attalos bu ilaçları kullanarak” yerine “bazı Bergamalılar bu ilaçları kullanarak” demek doğru. Çünkü III.Attalos’un daha genç yaşlarda öldüğü biliniyor (Sefa Taşkın).

Varoluş veya yaradılış denilen, gayet geniş, zorunlu bir yolculuk yani gelişme ve kemalata doğru ilerleme isteği, canlı-cansız bütün varlıkların en birinci özelliği ve niteliğidir. Bu özellik ve nitelik, bir şeyi var kılan enerji, yazılım ve gelişim denilen üçlü sacayağının üçüncü ayağı da sayılsa; varlığı amaçlı ve anlamlı kılan olarak birinci sırada gelir.

Birçok makalemde ontolojik yönüyle varlığı ve yaradılış sürecini çok detaylı olarak anlattığımdan, tekrar olmasın diye bu yazıda sadece bu gelişme yolculuğunun yapısını, özelliklerini ve engellerini kısa notlar halinde yazacağız. Belki bu notlar bu yolculukta bize küçük bir harita olur.

Bu makalenin konusu, özel olarak Rönesans dönemi İtalya’sında ortaya çıkmış olduğu şekliyle hümanist kültürün tanımlanmasıdır. Makalenin genelinde ise tarihsel bağlamındaki tanımı ve boyutları belirlenmeye çalışılan Rönesans hümanist kültürünün, modern dünya ve yaşamın da kurucu öğelerinden biri olduğuna vurgu yapılmaktadır. Filolojik karakterdeki bu tarihsel hümanizm, temelde Antik kültürün dil ve edebiyatının yeni bir coşku ile canlandırılmasıyla gerçekleşeceği umulan daha üstün ve incelmiş bir beğeni düzeyinin, insan zihniyeti ve dünya tasavvurunda iyi yönde bir gelişme sağlayacağı inancına dayanmaktadır. Bu açıdan makalede öncelikle, yeni olma iddiasındaki bu hümanist yaklaşımın kimi ana özelliklerinin Ortaçağ’daki öncülleriyle benzerlikleri ve ayrılıkları üzerinde durulmuş ve hümanistlere özgü olanın ne olduğu ortaya konulmaya çalışılmıştır. Hümanizmin gerçek kaynakları belirlendikten sonra, bunların kültür ve zihniyet üzerindeki iki önemli etkisi Rönesans tarihçiliğinin babası da sayılan Jacob Burckhardt’ın anlatısını takiben belirlenmeye gayret edilmiştir. Son olarak hümanist kültürün nihai aşaması olan, toplumsal ve siyasal alanla bağlantılı olarak yaratılan, modern bakış açılarının da temelinde olan sonuçların oluşumuna değinilmiştir.

1893 yılında ABD'de gerçekleştirilen Chicago Uluslararası Fuarını ziyaret ederek gördüklerinden bir hayli etkilenen V.G. Korolenko "Dilsiz" hikâyesini yazar ve "Russkoye Bogatstvo" dergisinde yayımlatır.
Büyük ilgi gören hikâye 1902'de kitap hâlinde basılınca geniş kitlelere ulaşır.
Korolenko, Dilsiz'i yazma amacını şöyle açıklıyor: "Bu hikâyeyi Amerika seyahatimden dönünce yazdım. Amerika ile tanışmam kısa ve yetersiz oldu. Bu sebepten dolayı başkarakterin bir hemşerim olmasını uygun gördüm. Bu kitapta amacım Amerika'yı tanıtmak değildir, aksine Rusya'dan gelen sıradan bir insana Amerika'nın nasıl göründüğünü anlatmaktır." 9 Haziran 1909

İnsan sonrası (posthüman) karakteristiğe sahip kuir kimliklerin günümüzde hümanizm tarafından insanlaştırılarak asimile edilmeleri söz konusudur ve bu durum, LGBTİ+ hareketi dahilinde kuir öznelerin baskıcı sistemlerden toplu kurtuluşu açısından endişe vericidir. Hümanizm, kökleri İtalyan Rönesansı’na dayanan insanı merkezde tutma hedefi doğrultusunda kuirleri, heteronormatif ana akıma dahil etmeye çalışmaktadır. Bunu da hümanist prensipler üzerine kurulu Batılı ulus devletin pinkwashing, homonasyonalizm ve insan hakları gibi yeni ve güçlü politik araçları ile mümkün kılmaktadır.
Buradan hareketle, bu yazıda günümüz küresel siyasetinde önemli görünürlüğe kavuşmuş LGBTİ+ hareketinin ve posthüman kuir öznelerin hümanist asimilasyona maruz kaldıkları alanları inceleyeceğim. İsrail’in pinkwashing pratikleri, Batı’nın gey hakları savunuculuğu ve evlilik eşitliği örnekleri aracılığıyla hümanizmin devlet aygıtını kullanarak sahiplenici gücünü nasıl pratiğe döktüğünü ortaya çıkaracağım.

İnsanla ilgili konular da nihai karar verme süreçlerinde hümanizm, dini dogmaları reddederek aklı ve bilimi ön planda tutmaktadır. İnsancılık olarak Türkçeye çevirilen kavram, aynı döneme doğan Rönesans ile akraba sayılmakta hatta aynı anlamlarda dahi kullanılmaktadır

Tanzimat ve II. Meşrutiyet dönemlerinde yaygınlaşan basın yayın faaliyetleri Cumhuriyet'in ilan edilmesiyle yeni rejimin ve inkılapların halka ulaştırılmasında, kamuoyunun bilgilendirilmesinde ve yönlendirilmesinde oldukça önem kazanmıştır. Bu dönemde süreli yayınların sayısı önemli derecede artış göstermiştir. Toplumları etkileyen, yönlendiren, eğlendiren ve geliştiren süreli yayınlardan biri olan dergiler bilim, mizah, sanat, kadın, gençlik, aile gibi birçok konuda yazılar yayımlamıştır. Yeni rejimin geniş toplum kesimlerine benimsetilmesi ve gelecek kuşaklara aktarılması amacıyla belli toplum kesimlerine-çocuklara, kadınlara, gençlere, öğrencilere vb.-yönelik dergiler de yayımlanmıştır. Bu anlamda dönemin iktidarının önemli bir destekçisi, Cumhuriyet'in ilke ve inkılaplarını benimsetme gayretiyle ön plana çıkan süreli yayınlardan biri 1935'te yayımlanmaya başlanan Yücel dergisidir. Yücel, erken Cumhuriyet döneminde ortaya çıkan hümanizm akımının öncüsü bir gençlik dergisidir. Bu çalışmada Yücel dergisinin 163 sayısı incelenerek gençliğin nasıl tasvir edildiği tespit edilmeye çalışılmaktadır. Bu araştırma tarihsel bilgilerden yararlanarak Cumhuriyet'in istediği ideal gençliğin belirlenmesi açısından önemlidir. Dergi, ilk sayısında 'gençlik, kültür ve bilgi cöngü' olarak çıktığını ifade etmiş ve o güne kadar dönemin gençliğini temsil eden herhangi bir yayın olmadığını ve bu anlamda derginin gençliğin yanında olduğunu belirtmiştir. Dönemin siyaset, eğitim ve tarih alanındaki önemli isimlerinin gençlik hakkındaki fikirlerine yer veren dergide gençlik her yönüyle bir Cumhuriyet gençliği olarak tanımlanmıştır. Bu anlamda dergide vurgulanan Cumhuriyet genci; milli ideal ve heyecanlara bağlı, ülkülü, çalışkan, toprağını ve memleketini tanıyan, halkçı, temiz ahlak ve karaktere sahip olan bireyler olarak tasvir edilmiştir. Araştırmada tarihsel bilgilere ulaşmak ve onları olduğu haliyle tanımlamak ve anlamak amacıyla literatür tarama yöntemi kullanılmıştır. Araştırma 1935-1956 arasında yayımlanan Yücel dergisinin 163 sayısının taranmasıyla yapılmıştır. Bu araştırma verilerine bakıldığında Cumhuriyet'in ideal genç ve insan tipinin tasvir edildiği ve bunun etkisinin uzun seneler devam ettiği düşünülmektedir.