Contemporary History of Turkey

This paper deals with the situation of the Caucasian-origined population of Tukey. It focuses on three aspects: the difficult, controversial shaping of its own identity; the experience of the review Jıneps, which aims at connecting the struggle for the recognizing of the Caucasian identities with a a more general struggle for the democratization of the Turkish society; and the Abkhazians, who, contrarily to the other sides of the Caucasian diaspora, look at Russia as a worthwhile ally.

Cumhuriyet Türkiye’sin karşılaştığı en engebeli sorun o günlerde Vilayât-ı Şarkiyye diye tanımlanan bu ulaşılması zor  yöreleri inşa sürecinde olan ulus devletle bütünlemekti. Osmanlı döneminde Doğu ve Güneydoğu Anadolu görece özerk sayılabilecek bir konumdaydı. Devletin varlığı çok sınırlı bir biçimde hissediliyordu. Cumhuriyet yönetimi  farklı bir etnik yapıya sahip bu bölgelerde öncelikle ulaşıma önem vermişti. Bu nedenle “milli şimendifer siyaseti” gündeme geldi ve bütçeden önemli bir pay demiryolu inşaatına ayrıldı. Ancak bu coğrafyalarda aşiret düzeni uzun yıllar sürgit devam etti; devlet bu yöreleri uzanamadı. Her ne kadar Şeyh Sait ayaklanması  ardından Şark Islahat Planı adı altında yöreye yörelik bir düzenleme, gündeme gelmişse sorunun temelinde yatan toprak düzenine ilişilemedi. Necmettin Sahir Sılan, birçok kez halkla temas kurmuş,“halkın gösterdiği hassasiyet”i gündeme getirmiş, kimi yöre yöneticilerinin görüşlerini almış, “derinlemesine mülakat” diye nitelediğimiz yöntemlerle bölge hakkında zengin bir bilgi toplamıştı. Bugün bile eşine ender rastlanan bir siyasi işlevi yerine getirmişti.

68 Üniversite olayları özünde günümüz küreselleşmesinin belki de ilk habercisi. Bundan böyle dünya tek yörüngede dönüyor. Ne 1929 buhranı ne de iki dünya savaşı bu denli hızlı bulaşıyor "öteki"ne. Oysa 68 yeni bir örüntünün "entellektüel" örüntünün  habercisi. İletişim çağının belki de verdiği ilk sınav. 21. yüzyılın ana sektörü olmaya aday eğitimin ne denli karmaşık bir bileşkeye gebe olduğunu haber veriyor insana.

Emrâz-ı asabiyye Cihan Harbi’nin cephelerde, siper hayatıyla başlamıştı. “Muharebe nevrozu” ve “iltihâb-ı asâb” askerî tıbbın başta gelen sorunları arasında yer almıştı. İki dünya savaşı arası tüm dünyada gözlenen uyumsuzluk Türkiye’yi de yörüngesine almıştı. Toplum büyük sarsıntılar geçiriyordu. Bunun en büyük kanıtı İstanbul Emrâz-ı Akliyye ve Asabiyye Müessesesi’nin raporlarıydı. Tımarhane sayısal verileri büyük bir artış olduğunu gösteriyordu.  20’li yıllarda “tabâbet-i ruhiyye”  ve “asabiyye emrâzı” tıbbın en güncel alanını oluşturmuştu. “Melekât-ı ruhiye”, “gayr-ı tabii aşklar”, “frengi” akıl hastalıklarının müsebbibi olarak gündemdeydi. Cumhuriyet’in ilk yıllarında “Türk Tabâbet-i Akliye ve Asabiyye Kongresi” toplanmış, ivedi önlemler alınması gündeme gelmişti. Travmaların yansıdığı alanlardan biri  Cumhuriyet’in genç kızları ve karşılaştıkları duygusal sorunlardı. Çözümsüzlük zaman zaman intiharla sonuçlanıyordu. Cumhuriyet’in radikal reformları, bu arada kadına verilen önem  kimi çevrelerce erken bulunmuştu.Kent kültüründeki başkalaşım, geçim sorunları, nesiller arası çatışmalar, yeni duygusal bağ türleri, kadın-erkek ilişkileri vb. sorunlar ve bir neslin bu yumağa olan tepkileri o günün iktidarı için sürekli sorun oluşturuyordu. Cumhuriyet’in ilk yıllarında sosyologlar ve psikiyatrlar hekimler “intihar” konusunda iki uç noktada yer alıyorlardı.  Hekimler intiharın nedenini çoğu kez kişiliğe bağlıyor, ve son kertede “cinnet”te karar kılıyorlardı. Oysa sosyologlar, Durkheim’ın izinden ihtihar olgusuna toplumsal bir gerekçe buluyorlardı.

Sosyoloji 19. yüzyılın buhranlarına bir çözüm arayışıydı.  Sanayi devrimi ile birlikte kapitalizm iyice serpilmiş,  emekçi kesimin talepleri  gelişmiş ülkelerin ana sorunu olmuştu.  Her türlü "aşırı" akımlar emekle sermaye arasındaki uyuşmazlıktan kaynaklanıyordu.  Fransa'da sosyoloji Auguste Comte ile Le Play'in öncülüğünde doğdu.  Osmanlı aydınları da benzer bir çizgiyi izlediler. Sosyoloji  Batı'nın izinde bio-organisist ve psikolojik ekollerin güdümünde gelişti. Ünlü Ulum-ı İktisadiyye ve İctimaiyye Mecmuası uzviyetçi sosyolojinin temsilcisi oldu. Ancak Comte'un çizgisinden yola çıkan  Durkheim ile sosyoloji bambaşka bir kisveye giriyordu. Görüşleri  Henri Hubert, Marcel Mauss, Célestin Bouglé, Lucien Lévy-Bruhl, Maurice Halbwachs, Georges Davy gibi sosyologlarca 20. yüzyıla taşınarak Fransız sosyolojisinin omurgasını oluşturacaktı . Bu arada  Durkheim'in rakibi Gabriel Tarde'dı. Tarde'ın görüşleri özellikle Amerika'da rağbet görmüş, yeni bir psikoloji okulunun doğuşuna vesile olmuştu.  Ve nihayet yukarda da sözü edilen Herbert Spencer'in organisist, uzviyetçi  anlayışı farklı bir çizgiyi temsil ediyordu. Spencer'in görüşleri Espinas ve daha sonra René Worms tarafından benimsenecek ve 20. yüzyıla taşınacaktı. Durkheim sosyolojisi Selanik aydınları arasında  zemin bulacaktı.

Halk Fırkası’nın 1923’te kabul edilen nizamnamesinin ilk taslağında kimlik, önce “Türkiyeli”, ardından “Türk harsını kabul etmiş olan Türkiyeli” diye tanımlanıyordu. Görüşmeler sonucu bu madde son şeklini aldı. Nizamnamenin yine üçüncü maddesi bundan böyle şöyleydi: “Halk Fırkası’na her Türk ve hariçten gelip Türk tâbiyet ve harsını kabul eden her fert dâhil olabilir”. Böylece ilk aşamada “Türkiyeli” olarak sunulan madde, özellikle Lozan’dan kaynaklanan kaygılarla, son kertede “Türk”e dönüşmüş oldu.

Antropolojik bulgulara dayanan Türk Tarih Tezi kimi kez abartılı boyutlar taşısa da , iki dünya savaşı arasında Batı’daki antropolojik birikimin Türkiye’ye uyarlanmasıydı. Antropoloji dünyasının saygın bilim insanlarının bulgularından yola çıkılarak kurgulanmıştı. Antropolojik verilere dayanan Türk Tarih Tezi bir anlamda bağımsızlık savaşının, ve ardından gelen Batı’ya yönelik düş kırıklığının kültürel sonucuydu. Türk Tarih Tezi yeni bir kimlik inşa sürecinin önemli  yapı taşlarından biri oldu.

English version of my monography (Italian original 2014), a comprehensive account of the origins, the core years and the aftermath of the massacre and forced exodus of the native population of the North-western Caucasus. It contains the full transcriptions of very important documents in French, documents which were since now roughly known or unknown. It presents and discusses also some relevant Italian reports, one of them defining in 1862 Russian operation "war of extermination". The book presents also a conceptualization of this tragedy in comparison with other tragedies commonly acknowledged as genocide.

Eugène Pittard’e göre Atatürk  dünyada bir benzeri olmayan bir devlet adamıydı. Derin siyasi kaygıları yanı sıra bilime bu denli bir tutkuyla yaklaşan, aynı oranda dinamik bir başka devlet adamı yoktu. Eugène Pittard’a göre, Atatürk  Türk “ırk”ının öntarihsel (préhistorique) ve tarihsel kökenlerine odaklanmıştı. Tüm cumhurbaşkanlığı döneminde  Atatürk Türk halkının kökenlerine, onun uygarlık öyküsünün tarihsel sürecine  en üst düzeyde ilgi duymuştu.

Nâzım Hikmet'e göre Tevfik Fikret tam manasıyla  devrimci, radikal bir küçük burjuva aydını.  Kullandığı tanım"inkılâpçı, cezrî [radikal] bir küçük burjuva münevveri"... Bunu kanıtlamak için Nâzım Hikmet "büyük şair"in eserlerinden ve yaşamından örnekler  veriyor. Beş temel kıstas oluşturuyur Nâzım Hikmet, "cezrî radikal] küçük burjuva münevveri"ni tanımlamak için. Radikal küçük burjuva aydınının her şeyden önce bireyci olması gerekiyor. İkinci nokta radikal küçük burjuva aydının neşeden, yese, umuttan mutsuzluğa, iyimserlikten kötümserliğe, tevazudan gurura, kısaca karşıt ruh hallerini birlikte yaşaması, incir çekirdeğini doldurmayacak bir nedenle bu ruh hallerinin birinden öbürüne süratle ve birdenbire atlaması gerekiyor. ...

Türkiye İkinci Dünya Savaşı’na girmedi. Ama neredeyse girmiş kadar oldu. Milli Korunma Kanunu ve Milli Müdafaa Mükellefiyeti Nizamnamesi gayrı resmi seferberlik ortamında çok farklı koşullar ihdas etti. Savaş bittikten sonra da gaz maskeleri uzun süre tavan arasında ya da bodrumda saklandı. İnsanlar karartma gecelerini uzun yıllar belleklerinden silemediler. Ancak, savaş sonrası barış geldiyse de bir süre sonra bloklar oluştu; soğuk savaş başladı. Sivil savunma bir kez daha insanlığın yaşamına girdi.

This paper explains how Republican Turkey - State authorities, writers and population - have interpreted and remembered the Balkan wars and especially the sorrowful massive process of massacre and expulsion of Turkish/Muslim communities, pointing out the psychologic remotion imposed by the Republican regime.

LA TURCOLOGIA ITALIANA CONTINUITÀ E NUOVE PROSPETTIVE DI RICERCA
12-13 dicembre
Napoli, Palazzo Du Mesnil

Le trasformazioni politiche, sociali, culturali, economiche che sono intervenute in Turchia nell’ultimo decennio hanno contribuito a moltiplicare le traiettorie di analisi e a proporre nuovi quesiti di ricerca. Allo stesso tempo questi cambiamenti hanno stimolato una crescente curiosità per il paese, un’interessante combinazione di desiderio di conoscenza e necessità di comprensione che in ambito accademico ha forzato i confini disciplinari, coinvolgendo anche campi di ricerca privi di una vocazione areale o più precisamente orientalistica.
In tale ambito da oltre un secolo l’Università degli Studi di Napoli “l'Orientale” si pone quale luogo di promozione degli studi turcologici in Italia. Già nel 1891 nell'ateneo fu istituita la prima cattedra di lingua turca e nel corso del Novecento vi hanno insegnato studiosi quali Luigi Bonelli, Alessio Bombaci, Aldo Gallotta e Ugo Marazzi.
In continuità con questo ruolo il 12 e 13 dicembre si terrà presso la sede di Palazzo Du Mesnil il convegno dal titolo "La turcologia italiana, continuità e nuove prospettive di ricerca". Il convegno intende essere una prima occasione di incontro e confronto tra gli studiosi e giovani ricercatori di studi turchi in Italia, nonché un momento per presentare e dibattere lo stato attuale della turcologia italiana e le nuove prospettive di ricerca verso cui essa si orienta. All'incontro parteciperanno alcuni fra i principali studiosi di turcologia in Italia, come Giampiero Bellingeri e Matthias Kappler, dell'Università Ca' Foscari di Venezia, e Ayşe Saraçgil, dell'Università degli Studi di Firenze. La seconda giornata sarà dedicata a ricercatori e dottorandi, che proporranno gli ultimi sviluppi delle loro ricerche. Le presentazioni spazieranno dalla storia ottomana alla linguistica, dalla letteratura alla storia contemporanea della Turchia, al fine di delineare un quadro ampio e articolato degli studi turchi, con riferimento tanto alla tradizione italiana quanto agli sviluppi più recenti della ricerca internazionale.

The paper analyses the migration experience of Turkish women in West-Germany during the period of German-Turkish recruitment agreement 1961-1973. The Turkish female participation at worker migration has been for a long time disregarded, as part of a wider socio-economical phenomenon – the worker migration in Post-war Europe – generally considered as concerning only men.  Thousands of Turkish women left their own country, and often their husbands and children too, to go to work in German industries. The German system of guest-worker recruitment through special gendered procedures encouraged their departures. They were often educated women, coming from big cities, in search for an effective opportunity to experience European modernity on their own. An image strongly contrasting the stereotype of Turkish women living in Germany, assumed only as Muslim, with peasant origins, tradition-bound and submissive to their own husband or father.
Their migration experience reveals indeed a complicated in-between position, where those women should face simultaneously on one side the hard conditions of industry work and guest-worker life, and on the other the severity of Turkish moral codes and the attempts to defend of Turkish national honour. Nevertheless, their experience, narrated through different sources (life-stories, Turkish press, archival sources) offers a deeper insight in the social history of the Turkish migration in Europe presenting new perspectives to look differently also at the current situation of migrants.

Çok partili döneme geçişle demiryolu önemini yitirdi. Demiryolu o denli devletle özdeşleştirilmişti ki kara yollarına öncelik verilmesi sanki Tek-Parti döneminin devletçiliğinin ölüm fermanıydı. Bundan böyle Türkiye’de yerli kömürün yerini ithal petrol alıyordu. Demiryolu geçmişle, dünün rejimiyle özdeşleştirildi; hantal, çağdışı görüldü. “Modernite” bayrağı karayolunun eline geçti. Demiryolları kendi haline bırakıldı. Demokrasi rüzgarı demiryollarının kaderini devletin imgesiyle bütünlemişti. Devlet-toplum ikilemi sanki demiryolu-karayolu ikilemine dönüştü.  Demiryolu gericilikti; karayolu ileriyi simgeler oldu.
Zafer Toprak, “Cumhuriyet, Demiryolu ve Laiklik – Bir ‘Modernite’ Metaforu, “Toplumsal Tarih, sayı 168, Aralık 2007, s. 26-31.

ABSTRACT
Known as the father of modern Iranian art, Jalil Ziapour was born in 1920 in Bandar Anzali, Iran. He moved to Tehran to pursue higher education and eventually graduated from the painting department of Tehran University’s Fine Arts Academy with distinction. The French government granted him a scholarship and he continued his training in Paris at l’École Nationale des Beaux-Arts in 1946 and at the same time, he studied at l’Académie André Lhote. After his return to Iran in 1948 he established – in collaboration with friends – a modern art society called “Khorous-e Jangi.” A journal with the same name was published as well. Ziapour is widely acknowledged as the artist who introduced cubism to the Iranian art world. In a desire for participating in transnational modernism, Ziapour set out to translate cubist and other modernist forms in dialogue with a specific set of local and traditional visual concepts.

This project titled "Leftist Authoritarianism in Turkey, 1960-1990" (University Hamburg/ Turkish Studies Department) aims to provide a collective biography of the left-wing politicized generation of the 1960s and 1970s in Turkey with a special focus on the phenomenon of left-wing violence. By combining the generational and social milieu approach the project wants to analyse the social, regional and gender backgrounds of leftist protagonists in the indicated period. The project holds the hypothesis of a "leftist authoritarian habitus" , analyses its expression and impacts, as well as the question how it manifested itself in the social relations within the groups. In doing so, the project aims to determine the conflict between traditional attitudes and " revolutionary " deeds among the radical leftist groups.

Two important Turkish writers who, starting from the same progressive and antionalist young turk milieu, facing Mustafa Kemal's radicalism made two opposite and both paradigmatical choices. Some historical and aesthetical remarks on their mostly known novels are present.

To see the article in full, please visit http://dx.doi.org/10.1386/ijia.5.2.359_1

This article discusses recent Occupy-style protests that took place at sites of heritage quality in Turkey. It looks into the material and discursive ways in which the protests have negotiated possession, dispossession and belonging across time. Cultural heritage is more often than not understood as a ‘thing’ belonging to a particular proprietor (regardless of heritage’s intangibility or the proprietor’s collectivity or anonymity). It is regulated as such not just on the level of nation states but also globally. The examples discussed in this article, however, have seen much of this association thrown into disarray by shifting focus, instead, to vulnerability and dispossession. This shift of focus invokes the following two forces: (1) the violent pasts and their role in the production of ‘cultural heritage’ as such, and (2) the risk of earthquake and its prompting of negotiations over the use, ownership and physical layout of heritage-quality sites. What sorts of political agency might heritage enable when it is experienced and conceptualized through vulnerability and dispossession? What might such experience and conceptualization mean for the temporalities and human–nonhuman hierarchy associated with conventional understandings of belonging in and through heritage? The article explores these questions through two cases: Gezi Park and its environs in Istanbul, and the Tigris Valley (including Hewsel Gardens and Mount Kırklar) in Diyarbakır.

Turkey has been under constant change in the 2000s. Turkey was accepted as a candidate country to the EU in 1999, the same year that the leader of the Kurdish terrorist organization PKK, Abdullah Öcalan, was captured. The National View Movement split in 2000 and the Justice and Development Party (JDP) was formed by younger leaders who denied the legacy of a pro-Islamic establishment and opted for a more neo-conservative ideology with a liberal economic model. Since 2002, the Party has been winning the majority of the votes both in national and local elections and rules the country. Under the JDP government, Turkey has gone through a liberalization process, referred to by some as a ‘silent revolution’. The liberalization encompassed not only an economic liberalization, financial reformation and immense privatization which ended in the minimalization of state involvement in the economy but also a political liberalization. Legal reforms sometimes enacted in the name of EU membership requirements and sometimes in the name of democratization changed the traditional state–society relations outlook in Turkey. The Turkish state no longer dominates the political sphere by itself. What we witness is more and more involvement of individuals, civil society and peripheral segments and circulation of controversial ideas and new social movements in the political life. This special issue is an analysis of the change that Turkey has been going through in the 2000s. It is at the same time an assessment of Turkish politics with its domestic and international aspects. The issue incorporates seven papers on Turkish foreign policy and domestic politics. Although it is no longer realistic or politically correct to make a division between local and global politics in the age of globalization, we decided to give a brief picture of the happenings occurring at the national and international levels all of which somewhat point to a new pattern in Turkish politics. This new pattern is marked by a rise of a political language disclosed with societal dynamics. It is in this context that the authors, all of whom are experts in their field, dwell upon their themes. The issue starts with Turkish party politics. Burhanettin Duran explores current trends in Islamism in Turkey and identifies an impoverishment of the Islamist discourses due to Kemalist securitization and control over religion in the name of secularism. Duran argues that a new phase of Islamism has been taking place in Turkey since 2002 with the JDP coming to power. Bayram Ali Soner

Nearly seven million Turkish citizens are fully or partly descendants of refugees
coming from Northern and South-Western Caucasus and more than two million of
them keep and vigorously affirm a strong commitment to their roots. The public
expression of their identity was totally forbidden from 1923 to 1946, but has been
more or less tolerated since then. After a discussion of some meaningful events of
the republican age, a survey of the current situation of this community is provided.
Traditionally present in the Ottoman and later republican state apparatus much more
than the Kurds, perceived as a privileged rather than a victimized minority, the
Caucasian diaspora looks increasingly less inclined to blend in.

Gezi Park, un nome che nell’estate 2013 ha dominato per settimane le cronache globali, associato a immagini che mescolavano imponenti schieramenti di polizia, nuvole di lacrimogeni, volti insanguinati ma soprattutto folle festanti e accampamenti colorati. Dopo quella di Erdoğan, del miracolo economico e della “cool Istanbul” meta privilegiata del turismo internazionale, con Gezi il mondo ha scoperto anche la Turchia che si ribella e l’energia di un paese che reclama nuove forme di partecipazione e spazi di libertà. Da allora Gezi Park si è trasformato in un marchio, un’icona capace di suscitare interpretazioni inverosimili ma anche entusiasmi spericolati e che è divenuta fonte di ispirazione per altre mobilitazioni di portata globale.
Questo volume collettivo, frutto del lavoro di un gruppo di autori che studiano la Turchia e che l’erba di Gezi l’hanno calpestata per davvero, si propone di offrire una cassetta degli attrezzi per ricostruire e comprendere quanto successo per le strade di Istanbul e della Turchia. Una descrizione della rivolta da angolazioni differenti per comprendere anche le complessità spesso trascurate se non del tutto ignorate. Con la consapevolezza che dopo Gezi “nulla sarà più come prima”. In Turchia e altrove.

FRANCO SÁNCHEZ, Francisco. «Reseña: Universidad de Murcia: Tesis doctoral sobre la Grecia contemporánea en sus relaciones con Turquía». Sharq Al-Andalus. Estudios Árabes. N. 5 (1988). ISSN 0213-3482, p. 301 | 

Resumen: Reseña de la Tesis doctoral de Matilde Morcillo Rosillo, defendida en la Universidad de Murcia el 31 de octubre de 1988  | 
Abstract: Review of Matilde Morcillo Rosillo's doctoral thesis, defended at the University of Murcia on 31 October 1988  | 

Download: http://hdl.handle.net/10045/17943
DOI: http://dx.doi.org/10.14198/ShAnd.1988.5.32

Arrivato al potere in Turchia nei primi anni Duemila come forza politica ostile al nazionalismo autoritario kemalista e incline a difendere la libertà d’espressione e i diritti delle minoranze, l’Akp si è trasformato nel corso del tempo in partito della ‘stabilità’ e della nazione. Lo si è visto bene nei mesi che hanno preceduto le elezioni di novembre, segnati da un totale abbandono dell’originaria retorica pluralista in favore di un unanimismo nazionalista che respinge ogni alterità come fattore di disturbo e di pericolo.

"La Turchia appare da sempre come un paese contraddittorio, per certi versi inafferrabile, che sfugge alle definizioni generalmente in uso per le società contemporanee. La repubblica fondata da Mustafa Kemal Atatürk sui principi della laicità e delle moderne democrazie occidentali è oggi un paese governato da un partito di ispirazione islamica, il primo a maggioranza musulmana candidato ufficialmente all’ingresso nell’Unione Europea. Si configura come una democrazia in divenire, un mercato emergente al quindicesimo posto dell’economia mondiale, con una popolazione in rapida crescita e una società composita e articolata in cui la tutela delle minoranze e dei diritti umani appare ancora come un difficile problema da risolvere. Il libro ripercorre i processi politici e storico-sociali che hanno portato dalla nascita della repubblica turca, sorta sulle macerie dell’impero ottomano, alla complessa società di oggi, affrontando temi quali l’islamismo politico, la questione curda, il ruolo dell’esercito."