Economic and Social History of Modern Turkey

The 1960s were unique and sui generis years for the labour movement in Turkey. This decade not only witnessed the emergence of industrial capitalism, but also was a critical and intense period of class struggle in which the formation of the country's working class accelerated. As the working class gained momentum, it proved itself to be a new social class after being dismissed in previous decades. At the beginning of the period, trade unions gained constitutional guarantees, thereby increasing the momentum of the labour movement, even as traditional trade unionism eroded somewhat following a period of dominance in the previous two decades. Ultimately, class-based and independent unionism grew in strength in the 1960s, while the decade also represents a critical moment in the process of working-class politicisation.

Özet:
Bu çalışmada 1923-1928 yılları arasında Türkiye'de Sosyal hayata dair bilgi ve bulgular tarih ve sosyolojik açılardan irdelenerek genel bir manzara ortaya konulmaya çalışılmıştır. Sosyolojinin sosyal hayat ve topluma dair görüşleri doğrultusunda yeni Türkiye'nin değişim ve dönüşüm serüveni, sosyal hayat ekseninde ele alınmıştır. Kaynakların konuya dair sınırlılıkları nedeniyle kesitler halinde işlenen konuda, değişim sürecindeki toplulukların geçirdikleri evreler mekânların ve değerlerin yeniden şekillenmesiyle farklılaşan sosyal hayat biçimleri aktarılmıştır. Osmanlı Devleti'nin son yıllarında batılılaşmanın toplumsal yansımalarından biri olan seçkinci sosyal hayat formları, Türkiye Cumhuriyeti'nin ilk yıllarında gerçekleştirilen köklü değişikliklerle çok parçalanmış olan sosyal hayatın-Halkçılık ilkesi doğrultusunda-bütünleştirilmesi çabaları, Cumhuriyet'in ilk beş yılında etkili olmuştur. Birey, aile, toplum eksenleriyle ideal sosyal hayatın çeşitli biçimlerde somutlaştırılarak halka sunulduğu bu dönemde ideal köylü, kentli açıkça ifade edildiği gibi, çocuk, genç ve yetişkinlerin toplumsal konumları çok farklı kanallarla dile getirilmektedir.

Anahtar Kelimeler: Sosyal Hayat, Türkiye, 1923-1928.


Abstract:
In this study, the information and findings about social life in Turkey (between 1923-1928) were examined from history and sociological aspects and a general view was tried to be presented. The new adventure of change and transformation of Turkey in the direction of sociology's views on social life and collecting has been taken up in the axis of social life. Due to the limitations of the sources, the social life forms that are differentiated by the reshaping of the stages, places and values of the communities in the process of change are presented in cross section. In the last years of the Ottoman Empire, the social life forms, one of the social reflections of westernization, have been effective in the first five years of the Republic in the struggle to integrate the social life which has been fragmented by radical changes in the first years of the Republic, In this period where the ideal social life is presented to the public through various forms of ideal social life by the axes of individual, family and society, the social positions of children, young people and adults are expressed with very different channels as it is clearly expressed as ideal villagers and urban people.

Cumhuriyet Türkiye’sin karşılaştığı en engebeli sorun o günlerde Vilayât-ı Şarkiyye diye tanımlanan bu ulaşılması zor  yöreleri inşa sürecinde olan ulus devletle bütünlemekti. Osmanlı döneminde Doğu ve Güneydoğu Anadolu görece özerk sayılabilecek bir konumdaydı. Devletin varlığı çok sınırlı bir biçimde hissediliyordu. Cumhuriyet yönetimi  farklı bir etnik yapıya sahip bu bölgelerde öncelikle ulaşıma önem vermişti. Bu nedenle “milli şimendifer siyaseti” gündeme geldi ve bütçeden önemli bir pay demiryolu inşaatına ayrıldı. Ancak bu coğrafyalarda aşiret düzeni uzun yıllar sürgit devam etti; devlet bu yöreleri uzanamadı. Her ne kadar Şeyh Sait ayaklanması  ardından Şark Islahat Planı adı altında yöreye yörelik bir düzenleme, gündeme gelmişse sorunun temelinde yatan toprak düzenine ilişilemedi. Necmettin Sahir Sılan, birçok kez halkla temas kurmuş,“halkın gösterdiği hassasiyet”i gündeme getirmiş, kimi yöre yöneticilerinin görüşlerini almış, “derinlemesine mülakat” diye nitelediğimiz yöntemlerle bölge hakkında zengin bir bilgi toplamıştı. Bugün bile eşine ender rastlanan bir siyasi işlevi yerine getirmişti.

68 Üniversite olayları özünde günümüz küreselleşmesinin belki de ilk habercisi. Bundan böyle dünya tek yörüngede dönüyor. Ne 1929 buhranı ne de iki dünya savaşı bu denli hızlı bulaşıyor "öteki"ne. Oysa 68 yeni bir örüntünün "entellektüel" örüntünün  habercisi. İletişim çağının belki de verdiği ilk sınav. 21. yüzyılın ana sektörü olmaya aday eğitimin ne denli karmaşık bir bileşkeye gebe olduğunu haber veriyor insana.

Emrâz-ı asabiyye Cihan Harbi’nin cephelerde, siper hayatıyla başlamıştı. “Muharebe nevrozu” ve “iltihâb-ı asâb” askerî tıbbın başta gelen sorunları arasında yer almıştı. İki dünya savaşı arası tüm dünyada gözlenen uyumsuzluk Türkiye’yi de yörüngesine almıştı. Toplum büyük sarsıntılar geçiriyordu. Bunun en büyük kanıtı İstanbul Emrâz-ı Akliyye ve Asabiyye Müessesesi’nin raporlarıydı. Tımarhane sayısal verileri büyük bir artış olduğunu gösteriyordu.  20’li yıllarda “tabâbet-i ruhiyye”  ve “asabiyye emrâzı” tıbbın en güncel alanını oluşturmuştu. “Melekât-ı ruhiye”, “gayr-ı tabii aşklar”, “frengi” akıl hastalıklarının müsebbibi olarak gündemdeydi. Cumhuriyet’in ilk yıllarında “Türk Tabâbet-i Akliye ve Asabiyye Kongresi” toplanmış, ivedi önlemler alınması gündeme gelmişti. Travmaların yansıdığı alanlardan biri  Cumhuriyet’in genç kızları ve karşılaştıkları duygusal sorunlardı. Çözümsüzlük zaman zaman intiharla sonuçlanıyordu. Cumhuriyet’in radikal reformları, bu arada kadına verilen önem  kimi çevrelerce erken bulunmuştu.Kent kültüründeki başkalaşım, geçim sorunları, nesiller arası çatışmalar, yeni duygusal bağ türleri, kadın-erkek ilişkileri vb. sorunlar ve bir neslin bu yumağa olan tepkileri o günün iktidarı için sürekli sorun oluşturuyordu. Cumhuriyet’in ilk yıllarında sosyologlar ve psikiyatrlar hekimler “intihar” konusunda iki uç noktada yer alıyorlardı.  Hekimler intiharın nedenini çoğu kez kişiliğe bağlıyor, ve son kertede “cinnet”te karar kılıyorlardı. Oysa sosyologlar, Durkheim’ın izinden ihtihar olgusuna toplumsal bir gerekçe buluyorlardı.

"Vatandaşlar!
    Nestlé sütü içmek vatana hıyânettir.
    Gözlerinizi açınız.. Memleketimizin lâtif ve kokulu otlarıyla, çiçekleriyle beslenen koyunlarımızın, ineklerimizin saf ve temiz sütleri dururken paramızı ecnebîlere vermeyelim...”
Talebe Defteri,
sene 1, nümero 8, 29 Ağustos 1329 (1913)  arka kapak.

Sosyoloji 19. yüzyılın buhranlarına bir çözüm arayışıydı.  Sanayi devrimi ile birlikte kapitalizm iyice serpilmiş,  emekçi kesimin talepleri  gelişmiş ülkelerin ana sorunu olmuştu.  Her türlü "aşırı" akımlar emekle sermaye arasındaki uyuşmazlıktan kaynaklanıyordu.  Fransa'da sosyoloji Auguste Comte ile Le Play'in öncülüğünde doğdu.  Osmanlı aydınları da benzer bir çizgiyi izlediler. Sosyoloji  Batı'nın izinde bio-organisist ve psikolojik ekollerin güdümünde gelişti. Ünlü Ulum-ı İktisadiyye ve İctimaiyye Mecmuası uzviyetçi sosyolojinin temsilcisi oldu. Ancak Comte'un çizgisinden yola çıkan  Durkheim ile sosyoloji bambaşka bir kisveye giriyordu. Görüşleri  Henri Hubert, Marcel Mauss, Célestin Bouglé, Lucien Lévy-Bruhl, Maurice Halbwachs, Georges Davy gibi sosyologlarca 20. yüzyıla taşınarak Fransız sosyolojisinin omurgasını oluşturacaktı . Bu arada  Durkheim'in rakibi Gabriel Tarde'dı. Tarde'ın görüşleri özellikle Amerika'da rağbet görmüş, yeni bir psikoloji okulunun doğuşuna vesile olmuştu.  Ve nihayet yukarda da sözü edilen Herbert Spencer'in organisist, uzviyetçi  anlayışı farklı bir çizgiyi temsil ediyordu. Spencer'in görüşleri Espinas ve daha sonra René Worms tarafından benimsenecek ve 20. yüzyıla taşınacaktı. Durkheim sosyolojisi Selanik aydınları arasında  zemin bulacaktı.

Halk Fırkası’nın 1923’te kabul edilen nizamnamesinin ilk taslağında kimlik, önce “Türkiyeli”, ardından “Türk harsını kabul etmiş olan Türkiyeli” diye tanımlanıyordu. Görüşmeler sonucu bu madde son şeklini aldı. Nizamnamenin yine üçüncü maddesi bundan böyle şöyleydi: “Halk Fırkası’na her Türk ve hariçten gelip Türk tâbiyet ve harsını kabul eden her fert dâhil olabilir”. Böylece ilk aşamada “Türkiyeli” olarak sunulan madde, özellikle Lozan’dan kaynaklanan kaygılarla, son kertede “Türk”e dönüşmüş oldu.

Antropolojik bulgulara dayanan Türk Tarih Tezi kimi kez abartılı boyutlar taşısa da , iki dünya savaşı arasında Batı’daki antropolojik birikimin Türkiye’ye uyarlanmasıydı. Antropoloji dünyasının saygın bilim insanlarının bulgularından yola çıkılarak kurgulanmıştı. Antropolojik verilere dayanan Türk Tarih Tezi bir anlamda bağımsızlık savaşının, ve ardından gelen Batı’ya yönelik düş kırıklığının kültürel sonucuydu. Türk Tarih Tezi yeni bir kimlik inşa sürecinin önemli  yapı taşlarından biri oldu.

Rojava und die Wiedergeburt der Revolution

Die Wiederbelebung der linksextremen bewaffneten Untergrundgruppen in der Türkei kann um das Jahr 2010 herum datiert werden. Die Gründe hierfür wurden noch nicht erschöpfend aufgearbeitet. Bei einigen Punkten herrscht jedoch Klarheit: So spielt der Generationenwechsel ebenso eine Rolle wie die gesellschaftlichen Veränderungen in der von Erdoğans AKP geprägten Türkei.

Atatürk’ün “kültür devrimi”nin sacayağı Harf Devrimi, Türk Tarih Tezi ve Dil Devrimi’nden oluşuyordu. Tüm bu sürecin geri planında ise antropoloji vardı.  Harf Devrimi ile Selçuklu ve Osmanlı ile bağ koparılıyor, Tarih Tezi’yle Orta Asya’ya yöneliniyor, Dil Devrimi ile antropolojik bulgular pekiştiriliyordu. 30’lu yıllarda Atatürk’ün bilfiil öncülük ettiği beş kongre toplandı. Bunlardan ikisi tarih, üçü dil kongresiydi.

Türkiye İkinci Dünya Savaşı’na girmedi. Ama neredeyse girmiş kadar oldu. Milli Korunma Kanunu ve Milli Müdafaa Mükellefiyeti Nizamnamesi gayrı resmi seferberlik ortamında çok farklı koşullar ihdas etti. Savaş bittikten sonra da gaz maskeleri uzun süre tavan arasında ya da bodrumda saklandı. İnsanlar karartma gecelerini uzun yıllar belleklerinden silemediler. Ancak, savaş sonrası barış geldiyse de bir süre sonra bloklar oluştu; soğuk savaş başladı. Sivil savunma bir kez daha insanlığın yaşamına girdi.

20. yüzyılın ilk yarısında Türkiye'de tarımın en büyük darboğazlarından biri  emek kıtlığıydı. Emeğin ülke ve uluslararası düzeyde akışkan olabilmesi, ya da üretim faktörü olarak etkin bir konuma gelmesi bir dizi ön şartı gerekli kılıyordu. Öncelikle geleneksel yapılardaki dingin işgücünün emek piyasasına çıkması insanların münzevi yaşamdan dünyevi yaşama yönelmelerine bağlıydı. Diğer bir deyişle belirli bir ücretle çalışmayı, "bir lokma bir hırka"  boş oturmaya tercih etmeleri gerekiyordu.

This chapter evaluates the contested memory of the “1968” in Turkey from the angle of the “1968er” women. Berna Pekesen traces specific and prevalent themes in the surviving stories of former women activists which can be attributed to a gendered perspective and thus differ from the predominant “1968” discourse. The manner in which female narratives grapple with violence and its individual use is also subject of her analysis.
DOI: https://doi.org/10.1515/9783110654509-011

Since the Middle Age, Italian merchants had established their colonies in the Levant in order to develop the trade between the West and East. As a result of their presence, Italians were able to enlarge their networks during the Ottoman period which enabled them to have a main role in the circulation of goods, ideas and culture in the Levantine cities. Through out of the 19th century, thanks to the foundation of the Kingdom of Italy in 1861, the Italians of the Levant took advantage of the new institutions created by the Italian state. Consequently, this gave them a stronger link to their motherland. In this regard, the establishment of an Italian Chamber of Commerce in the Ottoman capital in 1885, was the first step towards the development of an Italian-Ottoman economical relationship. This body, the Italian Chamber of Commerce, was behind the publication of a commercial bulletin, the Rassegna Italiana - Organo degl’Interessi Italiani in Oriente, which supported and informed people about the Levantine trade. The aim of this paper is to investigate the Italian trade network in Turkey after the establishment of the Turkish Republic. This study will deeply examine the Italian presence in the new Turkish market thorough a research on the Italian institutions, Consular Agencies and other entities that functioned during the interwar period. The main questions of this work will be focused on how Italy kept her predominant position in Turkish regions during the past Ottoman period and how her Levantine appendix reacted in the face of the changed political environment. The sources of this paper will be the records of the Italian Chamber of Commerce in Istanbul, the material published by the Rassegna Italiana, the archival documents coming from the Ministry of Foreign Affairs in Rome and other information available in several private institutions. A bibliography on this subject in Italian, English, French and Turkish will further buttress and strengthen this research.

LA TURCOLOGIA ITALIANA CONTINUITÀ E NUOVE PROSPETTIVE DI RICERCA
12-13 dicembre
Napoli, Palazzo Du Mesnil

Le trasformazioni politiche, sociali, culturali, economiche che sono intervenute in Turchia nell’ultimo decennio hanno contribuito a moltiplicare le traiettorie di analisi e a proporre nuovi quesiti di ricerca. Allo stesso tempo questi cambiamenti hanno stimolato una crescente curiosità per il paese, un’interessante combinazione di desiderio di conoscenza e necessità di comprensione che in ambito accademico ha forzato i confini disciplinari, coinvolgendo anche campi di ricerca privi di una vocazione areale o più precisamente orientalistica.
In tale ambito da oltre un secolo l’Università degli Studi di Napoli “l'Orientale” si pone quale luogo di promozione degli studi turcologici in Italia. Già nel 1891 nell'ateneo fu istituita la prima cattedra di lingua turca e nel corso del Novecento vi hanno insegnato studiosi quali Luigi Bonelli, Alessio Bombaci, Aldo Gallotta e Ugo Marazzi.
In continuità con questo ruolo il 12 e 13 dicembre si terrà presso la sede di Palazzo Du Mesnil il convegno dal titolo "La turcologia italiana, continuità e nuove prospettive di ricerca". Il convegno intende essere una prima occasione di incontro e confronto tra gli studiosi e giovani ricercatori di studi turchi in Italia, nonché un momento per presentare e dibattere lo stato attuale della turcologia italiana e le nuove prospettive di ricerca verso cui essa si orienta. All'incontro parteciperanno alcuni fra i principali studiosi di turcologia in Italia, come Giampiero Bellingeri e Matthias Kappler, dell'Università Ca' Foscari di Venezia, e Ayşe Saraçgil, dell'Università degli Studi di Firenze. La seconda giornata sarà dedicata a ricercatori e dottorandi, che proporranno gli ultimi sviluppi delle loro ricerche. Le presentazioni spazieranno dalla storia ottomana alla linguistica, dalla letteratura alla storia contemporanea della Turchia, al fine di delineare un quadro ampio e articolato degli studi turchi, con riferimento tanto alla tradizione italiana quanto agli sviluppi più recenti della ricerca internazionale.

This research aims to examine the reforms in social life in the early republican era in the perspective of the The New York Times (NYT) which is one of the most effective newspapers in the USA and the world. The research was made by way of analyzing documents is limited to 1923-1938; the NYT as a research source, and in the content of women rights, the development in education, the art, the transportation, and the clothing reform. The research has been prepared by scanning of the related period of NYT’s collection in the 1851-2015 years. In the newspaper, the articles about the social change of Turkey are generally newsworthy and the number of the writings as a comment about this subject is limited. Whatever the comments are related to Turkey, they were interest in Istanbul and its lifestyle. The themes of the research have been determined as women, education, art, transportation, and clothing. In the newspaper, the rational distribution of news and comments related to the period are as follows: women reform in Turkey is 30%, educational reform is 25%, art reform is 20%, recovery of transportation system is 13% and clothing reform is 12%.


Bu araştırmanın amacı, erken cumhuriyet döneminin sosyal hayatındaki reformlarını Amerika’nın ve dünyanın en etkili gazetelerinden biri olan The New York Times (NYT) perspektifinden ele almaktır. Doküman inceleme yoluyla yapılan araştırma dönem olarak 1923-1938 tarihleriyle; kapsam olarak, kadın hakları, eğitimdeki gelişmeler, sanata yaklaşım, ulaşım ve kıyafet reformu; araştırma kaynağı olarak da NYT gazetesiyle sınırlandırılmıştır. Araştırma NYT’nin 1851-2015 yıllarındaki koleksiyonunun ilgili döneminin taranmasıyla hazırlanmıştır. Gazetede Türkiye’deki sosyal değişime ilişkin yazılar genellikle haber niteliklidir ve bu konuda yorum tarzındaki yazı sayısı sınırlıdır. Yapılan yorumlar her ne kadar Türkiye ile ilgili gibi görünse de ağırlıklı olarak İstanbul ele alınmıştır. Araştırmanın temaları kadın, eğitim, sanat, ulaşım ve kıyafet olarak belirlenmiştir. Gazetede dönemle ilgili haber ve yorumların oransal dağılımı şöyledir: Türkiye’de kadın reformu % 30, eğitim reform % 25, sanat reform % 20, ulaşım sisteminin iyileştirilmesi % 13, kıyafet reform % 12.

Tarihçilikte unutulanlar kadar hatırlananlar da sorunlu bir alan. Tarihte hatırlanan, kişimin dününden çok yaşadığı günün kurgusu. Yılların birikimi, zamanın değişkenliği  kuşkusuz hatırlananı biçimliyor; farklı kılıyor. Unutulanlarla hatırlananların kavgasına dönüşen Ermeni sorununda unutulanları sorguladığımız kadar hatırlananları da sorgulayabilmemiz gerekiyor. Nasıl ki yazılı belge farklı biçimlerde okunabiliyor, mutlak bir gerçeği içermiyorsa, bellek de kişinin zaman, mekan, ve alanına göre dönüşüme uğruyor, farklı “okuma”lara yol açabiliyor. Bu makale bir belleğin, Hakkı Süha Gezgin’in belleğinin,  tarihi nasıl şekillendirdiğini gösteriyor.

In this study through an in-depth analysis of a series of documents from the Turkish national archives that date in 1936-1939 I delve into the ways in which the issue of destitute children manifested itself in the early republican era. As the prevailing scholarship maintains childhood as a social construct is contingent and uent, and has been re-invented and restructured by each society over time in accordance with the changing value systems and world views informing those societies. The fact that childhood is almost invariably rediscovered by the founding nationalist elites as part of their nation-state building strategies is also well-documented. In Turkish case the concept of childhood was extensively utilized as a discursive instrument as the nationalist cadres fought their way into creating a new regime and re-habituating the society in the Western mould. The "child cause" as it was named by the decision makers and the pro-regime intelligentsia of the era encompassed policies with respect to bio-political power technologies, citizen formation practices and introduction of the modern notion of childhood. This study ascertains to explain the reasons that generated the conspicuous discrepancy between the glorication of children in ofcial discourse and the actual perception and treatment of destitute children in the early republican era. Although the issue of children at risk have been studied conventionally under the rubric of social policy and the history of social services in Turkey I assert that the case of destitute children as reected in the mirror of national archival documents has the potential to give insights into the meaning and value of the child and to enhance our knowledge in the understudied realm of the history of childhood. Bu çalışma Cumhurbaşkanlığı Devlet Arşivleri'nde bulunan ve 1936-1939 yıllarını kapsayan bir dizi belge üzerinden erken cumhuriyet döneminde kimsesiz çocuklar m e s e l e s i n i n g ö r ü n ü m l e r i n e d a i r b i r v a k a s u n u m u v e d e ğ e r l e n d i r m e s i gerçekleştirmektedir. Bir toplumsal inşa kategorisi olarak çocukluğun olumsal ve akışkan olduğu ve her toplumda değişen değer sistemlerine ve dünya görüşlerine bağlı olarak zaman içinde yeniden icat edilme ve yeniden yapılandırma süreçlerine tabi olduğu bilinmektedir. Çocukluğun yeniden keş ve yeni rejimin gerekleri doğrultusunda işlevsel bir söylemsel araca dönüştürülmesi de ulus-devlet inşası süreçlerinde aşina olunan bir olgudur. Bu olgu Türkiye örneğinde erken cumhuriyet siyasa üreticilerinin ve rejime destek veren kültürel sermaye sahibi elitlerin verdiği isimle "çocuk davası" olarak bilinir ve çocuğun biyo-politik iktidar teknolojilerinin, yurttaş inşası pratiklerinin ve toplum için Batılı değerler ve normlara referansla kurulmak istenen yeni habitusun merkezine yerleştirildiği ve çocuğun anlamı ve değerine dair yeni bir kavrayışın yerleşebilmesi için söylemsel bir seferberliğin yürütüldüğü bir sürece işaret eder. Bu süreçte kimsesiz çocukların yerinin ne olduğuna dair çıkarımlar yapan bu çalışmada çocuğa dair resmi söylem ile somut vakalarda işleyen dinamikler arasındaki farkın nasıl açıklanabileceği sorgulanmaktadır. Böylece kimsesiz çocuklar meselesi geleneksel olarak içine yerleştirildiği sosyal hizmetler tarihi alanından çocuk tarihi alanına taşınarak çocuğun ve çocukluğun anlamı tartışmasına somut bir vaka üzerinden veri sağlamak amaçlanmaktadır. Öz Giriş Erken Cumhuriyet Dönemi Türkiye'sinde kimsesiz çocuklar olgusuna ilişkin tarih disiplini içinde üretilmiş çalışmaların ekseriyetle Darüleytamlar ve Himaye-i Etfal (Çocuk Esirgeme Kurumu) gibi devlet kurumlarının ve lantropik oluşumların etkinliklerini belgelemeye ya da üzerinde çalışılan tarihsel kesiti kapsayan süreli

Osmanlı Devleti mülkü teşkilatı içerisinde Umumi Müfettişliklere
19. yüzyılın sonlarında rastlanmaktadır. Osmanlı ülkesinde yaşanan sosyoekonomik ve askeri şartlar yeni idari teşekküllerin kurulmasına zemin hazırlamıştır. Müfettişlikler Cumhuriyetin ilk döneminde benimsenerek uygulanmıştır. Bu yapılar tarihi süreç içerisinde “Umumi Valilik, Eyalet Valiliği, Genel Valilik, Fevkalade Valilik, Hidivlik, Bölge Valiliği, Süper Vali, İnspektörlük, Genel Müfettişlik” isimleri ile dönemin şartlarına göre adlandırılmışlardır.

Culture has an indisputable place in the establishment of politics. Thus, political party logos which has an important place in mass communication, feed on cultural symbols and contain promises about the future by emphasizing habits in social memory. In Turkey, Six Arrows logo of Republican People's Party and the values it represents,are tried to be explained per changing political agenda by civil society. In the name of democratization, the diversified approaches within the scope of the logo support the continuity of economic and cultural debates within the scope of Kemalism and lead to a democracy dilemma rather than democratisation of politics. The historical origins and the reasons of criticisms towards Kemalism as ethnic nationalist in terms of cultural, as corporatist in terms of economy policies and the explanations brought to the logo by the civil society will be examined in context of political and cultural representations of the logo to bring a satisfactory research and clarification within the context of the logo. The logo will be evaluated in terms formality, relations, integrity its cultural ties and messages. The answers will be sought to the criticisms, which are towards economy and culture policies of Kemalism in context of democracy.

Aşağıdaki yazıların tümü Türkiye İşçi Partisi'nin yayın organı Yürüyüş dergisinde, Galip Tekin adıyla yayımlanmıştır. Kırk yılı aşkın bir süre önce yazdığım bu yazıları yeniden yayımlamamın iki nedeni var. Birincisi, o dönemde benim de içinde olduğum bazı çevrelerde geçerli ve yaygın olan düşünce biçimi ve yaklaşımı sergilemeleri. İkinci neden ise birincisiyle ilişkili, ama biraz daha kişisel: Kendi düşünce geçmişimle yüzleşme ve özeleştiri isteği.

Tek Parti döneminde uygulamaya konulan iskân politikaları öncelikle imparatorluk bakiyesi çok etnili nüfusun homojenleştirilmesini amaçlamaktadır. Bu bağlamda Kıpti-Çingene olarak adlandırılan peripatetik topluluklar da gerek yerleştirme gerekse vatandaşlığa kabul mevzuatı üzerinden bu politikalardan etkilenmişlerdir. Bu makalede dönemin iktidarınca “Türk soylu olmayan” ya da “Türkçe dışında başka diller konuşan” unsurlar arasında sayılan “Kıptilere” dönük iskân politikalarının özgünlükleri ve bu politikaların genel iskân siyasetleri ile ne ölçüde örtüştüğü tartışılmaktadır.

The Settling policies implemented during the One-Party period primarily aimed to homogenize the multi-ethnic population which was the remainder of the Empire. Peripatetic groups identified as “Kıpti-Çingene” were affected by these policies through the legislation of settling and naturalisation. In this article, the distinctness of the settling policies implemented to “Kıptis” who were classified among “non-Turkic” elements and  the “speakers of the other languages besides Turkish” by the government of the period and the similarities between these policies and the general settlement policies are discussed.