Czeslaw Milosz

On the Hunter’s Trail. Mickiewiczian Echoes in the Poetry of Czesław Miłosz (and Beyond)

It is a truism that the work of Adam Mickiewicz occupies a central place in Czesław Miłosz’s literary universe. The present paper seeks to investigate one particular Mickiewiczian micro-element that strikingly often recurs in Miłosz’s writings, namely the so-called “kernel” of the
Lithuanian forests (jądro gęstwiny). Significantly, while wilderness areas such as woods and forests have always filled the human imagination with awe and fear, Miłosz has turned the Lithuanian “thicket” into one of the cornerstones of his poetic topography, investing its mysterious  “kernel” with epiphanic and eschatological potential. Partially mediated by some of his other childhood readings 'L'ato leśnych ludzi' ('The Forest People’s Summer') by Zofia Rodziewiczówna, 'Na tropie przyrody'
('On the Trail of Nature') and 'W puszczy' ('In the Wood') by Włodzimierz Korsak, 'Nasz las i jego mieszkańcy' ('Our Forest and Its Inhabitants') by Bohdan Dyakowski and 'Soból i panna' ('The Sable and the Girl') by
Józef Weyssenhoff), Miłosz’s mythologization (if not sacralization) of the wildland spaces of his childhood might be said to add a particular (pagan and gendered) twist to the traditional repertory of Christian (u)topography, in particular its rural and urban manifestations (the Garden of Eden and Heavenly Jerusalem).

Although the first world, as seen through the lens of academia, seems to be prospering, and the third world has found its own place in the postcolonial intellectual order, the post-cold war world of semi-peripheries in East and Central Europe (ECE) has largely disappeared from the discourse of Comparative Literature. It sometimes appears as a convenient intellectual counterpoint or is included in postmodernist or postcolonial narratives; in both cases, however, it doesn’t convey regional specificity or allow local voices to speak. Both strategies – core and postcolonial – expropriate the semi-peripheral realm of second-world non-places.

Preface to Logos: A Journal of Catholic Thought and Culture 20:4 (Fall 2017).  In this essay I reflect on the fear of eternity, "apeirophobia" as it is sometimes called, noting how such fears are natural given the biblical dictum that God has put eternity in the mind of men.  Though natural, they must be overcome as it is the goal of Catholic Christian life to know God whose eternity and omnipresence are reflected in the vastness of universal space and time. In fact, the Christian goal is to probe God's presence through all disciplines, a goal that this journal has had from its beginnings.  I close by reflecting on the successes and the future goals for the journal.

Praca powstała z inspiracji esejem „Ziemia Ulro” Czesława Miłosza i stanowi próbę zbadania zarysowanego tam problemu erozji wyobraźni religijnej chrześcijan spowodowanej ekspansją tzw. „naukowego światopoglądu”, zrodzonego w łonie zachodniej cywilizacji. W części teoretycznej pracy omówione zostało zarówno pojęcie „naukowego światopoglądu”, jak i wyobraźni religijnej, a także zagadnienie ich wzajemnego oddziaływania. Część badawcza opiera się na 17 pogłębionych wywiadach z polskimi katolikami (mieszkającymi w Warszawie lub okolicach) pochodzącymi z różnych środowisk, dotyczących ich przekonań oraz wyobrażeń na temat podstawowych pojęć chrześcijańskiej wiary. Kwestionariuszowe pytania zostały ułożone w taki sposób, by zbadać „strategie” obierane przez wierzących, zmuszonych godzić wyobrażenia religijne z naukowymi.

Najobszerniejszy jak dotąd wybór twórczości eseistycznej Krzysztofa Czyżewskiego umiejscawia Europę Środkową w samym środku najważniejszych dla współczesnego świata pytań i problemów: kryzysu wspólnotowości, pogłębiających się podziałów i coraz ostrzejszych wojen kulturowych.
Dla współtwórcy ośrodka „Pogranicze” Europa Środkowa nie jest tylko geopolityką i nie ma – jak chciał Peter Handke – znaczenia „wyłącznie meteorologicznego”. Jawi się bardziej jako etos i postawa, która wykorzenieniu przeciwstawia przynależność, kompleksowi prowincjonalizmu – siłę prowincji, a ostro zarysowanym granicom – przestrzeń przenikania i współistnienia.
Czyżewski zawzięcie poszukuje żywej i wychylonej ku przyszłości, scalającej narracji, zdolnej stworzyć przeciwwagę narodowych mitów, tak silnie określających naszą rzeczywistość w ostatnich dwóch stuleciach. W leksykonie najważniejszych dla niego pojęć znajdują się zapomniane słowa, takie jak „agora”, „pogranicze”, „obcowanie”, „tkanka łączna” czy magiczny „neimar” – budowniczy mostów.
W swoich eseistycznych peregrynacjach podąża po mapie wyznaczonej przez outsiderów, wygnańców i kontestatorów, wędrownych artystów czy niesfornych intelektualistów, dla których Europa pozostawała i pozostaje ciągle niezrealizowanym w pełni projektem. Często przywołuje Mickiewicza, Vincenza, Rotha, Stempowskiego, Giedroycia, Kołakowskiego, Tischnera, Barańczaka, Venclovę, a nade wszystko Miłosza, którego jest wyjątkowym i wnikliwym czytelnikiem.

About the author's textual variants of Campo di Fiori by Czesław Miłosz and their rather heavy implications in the six different italian translations of one of the most important Polish 20th century poems on Shoah.

inc.
Campo di Fiori del Premio Nobel 1980 Czesław Miłosz è fra le liriche più fa-mose della poesia polacca del Novecento, figurando come uno dei testi nodali nel dibattito sulla responsabilità morale dei non ebrei nella tragedia dell'Olocausto...

Tragiczny paradoks doświadczenia mistycznego skrywa się w tym, że spotkanie wydarzające się widzącemu czyni go samotnym pośród ludzi. Doświadczył tego Czesław Miłosz, będąc jeszcze chłopcem. Odtąd przyjdzie mu nosić w sobie intymną tajemnicę, zakopaną głęboko na peryferiach współżycia z innymi. Do późnej starości podejmował będzie
próby znalezienia słów i formy by zgłębić i wyrazić widzenie chłopca, któremu dane było stanąć w szczelinie istnienia, a także późniejsze jego emanacje, także w snach. Ponad wszystkie talenty i profesje, które posiadał i przez które był kuszony, stanie się poetą. Nie ma przypadku w tej współzależności. Upływ lat tylko ją spotęguje, choć książką, w której Miłosz po raz pierwszy w tak otwarty sposób uchyli rąbka swojej peryferyjnej tajemnicy nie będzie tom poezji lecz "Ziemia Ulro", eseistyczna podróż po krainie ducha.

Two poets of 20th century towards the question “Unde malum?”.
The dialogue of Tadeusz Różewicz and Czesław Miłosz

ABSTRACT

The article presents a comparative interpretation of two poems: Unde malum? by Tadeusz Różewicz and Unde malum by Czesław Miłosz. The latter one overtly dialogues with the former one. Comparison is based on the question of evil's origin and of the possibility of finding a compromise between the idea of almighty and merciful God and the presence of evil and suffering in the world (theodicy). Both poems, which remain in an intertextual relation, become a field of the poetic dialogue on evil between Miłosz and Różewicz. Tragic events of the 20th century left an imprint on the poets' biographies and writings. The authors of these texts present dissimilar points of view on the nature of evil, unveiling their literary and philosophical inspirations. The important contexts for the chosen poems are the philosophical positions of the thinkers like Paul Ricoeur, Hannah Arendt or Hans Jonas.

ABSTRAKT

Artykuł prezentuje komparatystyczną interpretację dwóch wierszy: Tadeusza Różewicza pt. Unde malum? oraz dialogującego z nim utworu Czesława Miłosza pt. Unde malum. Perspektywą porównania dwóch tekstów jest pytanie o pochodzenie zła oraz o możliwość pogodzenia idei wszechmocnego i miłosiernego Boga z obecnością zła i cierpienia w świecie (teodycea). Oba wiersze, pozostające wobec siebie w intertekstualnej relacji, stają się polem poetyckiego dialogu na temat zła między Miłoszem a Różewiczem – poetami, na których biografii i twórczości szczególne piętno odcisnęły tragiczne wydarzenia wieku dwudziestego. Autorzy tych wierszy prezentują odmienne przekonania na temat natury zła, odsłaniając w ten sposób swoje inspiracje literacko-filozoficzne. Ważnymi kontekstami dla wybranych wierszy są stanowiska takich myślicieli jak Paul Ricoeur, Hannah Arendt czy Hans Jonas.

Książka Łukasza Tischnera jest pierwszą próbą zmierzenia się z zasadniczą dla całego dzieła Czesława Miłosza kwestią zła. Łącząc kompetencje literackie i filozoficzne, autor przedstawia wnikliwe interpretacje "Świata", "Doliny Issy", "Traktatu moralnego" i "Traktatu poetyckiego", "Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada", a wreszcie "Pieska przydrożnego". Każda z analiz akcentuje inny aspekt tego fascynującego zagadnienia: mowa jest złu w naturze i w historii, o grzechu i o złu moralnym, o skażeniu świata i o szatanie...
Podążając „diabelskim tropem”, Tischner pokazuje, że to właśnie zło jest dla poety - świadka dwóch totalitaryzmów - tematem, który najgłębiej przenika jego dzieło. Tematem, który był zarzewiem przeobrażeń artystycznej wyobraźni Miłosza, a także źródłem głębokiej duchowej przemiany autora "To".

Celem niniejszego artykułu jest prześledzenie mechanizmów działania pamięci, pokazanie w jaki sposób mogą one być zasobem kulturowym, filozoficznym, a także przedstawienie związków między pamięcią a literaturą na przykładzie trzech dzieł: W poszukiwaniu straconego czasu Marcela Prousta, Panien z Wilka Jarosława Iwaszkiewicza oraz wybranych esejów Czesława Miłosza.

The purpose of this book is to explore the structure of the text as such using a metalanguage derived from quantitative poetics. Grigori Utgof ’s thesis is that texts should be studied statistically. The main problems addressed in his research are the problem of successivity on the formal (syntactic) plane of artistic texts, and the problem of syntactic dissimilarity. Largely prompted by Yuri Tynianov’s famous statement concerning the question of form  (cf.: “The unity of the work is not a closed, symmetrical intactness, but an unfolding, dynamic integrity. Between its elements is not the static sign of equality and addition, but the dynamic sign of correlation and integration. The form of the literary work must be recognized as a dynamic phenomenon”) Grigori Utgof demonstrates the inherent nonidentity of the intratextual order, and proceeds to the problem of measuring some translated texts’ dissimilarities. In particular, his book is an inquiry into the structure of the following eight texts: _Приглашение на казнь_ / _Invitation to a Beheading_ by Vladimir Nabokov, and the novel’s Estonian translation _Kutse tapalavale_ [_Invitation to the Block_] by Rein Saluri; “За гремучую доблесть грядущих веков...” by Osip Mandel’shtam, and two translations of this poem into English: “In the Name of the Higher Tribes of the Future…” by Robert Lowell and “For the Sake of the Resonant Valor of Ages to Come…” by Vladimir Nabokov; “Облако в штанах” (“Cloud in Trousers”) by Vladimir Mayakovsky; “Ballada [Ballade]” by Czesław Miłosz in Natalya Gorbanevskaya’s translation (“Баллада”).

The post-secular perspective adopted in the book favours the identification of those moments in Czesław Miłosz's work in which religion and literature become allies of modernity in the pursuit of (self-)reflection and the responsibility of individuals for their own development and the condition of the communities with which they choose to identify. The author analyses Milosz's statements on the relationship between religion, modernity and literature, which are in dialogue with the contemporary cultural scholars, and interprets his genre-hybrid creative practices as innovative 'spiritual exercises'. The  book also dwells on the relationship between selected writings created in response to specific historical, social and existential conditions, allowing a map to be drawn of Milosz's most important artistic strategies and the problems he confronted in his chosen medium. In doing so, post-secular thought is supported by other tendencies in cultural studies: postcolonialism helps to understand the stakes of writing "The Captive Mind", psychoanalysis the meandering struggles with religion in "The Land of Ulro", affective criticism and trauma studies accompany the interpretation of the poems written during the II World War, while memory studies and the performative turn inspire reflection on the relationship of Milosz's texts to traditional rituals.

Przyjęta w książce perspektywa postsekularna sprzyja identyfikacji tych momentów w dziele Czesława Miłosza, w których religia i literatura stają się sojuszniczkami nowoczesności w dążeniu do (auto)refleksji oraz odpowiedzialności jednostek za własny rozwój i kondycję wspólnot, z jakimi decydują się identyfikować. Autorka analizuje wypowiedzi Miłosza na temat związków między religią, nowoczesnością a literaturą, wchodzące w dialog z przemyśleniami współczesnych badaczy kultury, oraz interpretuje jego hybrydyczne gatunkowo praktyki twórcze jako innowacyjne „ćwiczenia duchowe”. Zatrzymuje się również nad relacją między wybranymi utworami powstałymi w odpowiedzi na konkretne warunki historyczne, społeczne i egzystencjalne, co pozwala nakreślić mapę najważniejszych strategii artystycznych Miłosza i problemów, z którymi mierzył się w wybranym przez siebie medium. Myśl postsekularna zostaje przy tym wsparta innymi tendencjami w studiach kulturowych: postkolonializm pomaga zrozumieć stawkę pisania Zniewolonego umysłu, psychoanaliza – meandryczne zmagania z religią w Ziemi Ulro, krytyka afektywna i studia nad traumą towarzyszą interpretacji Ocalenia, a studia nad pamięcią i zwrot performatywny inspirują refleksję nad relacją Miłoszowych tekstów do tradycyjnych rytuałów.

How do we build civil society? How does a society repair itself after violence? How do we live in a world with others different from ourselves? These questions lie at the heart of Krzysztof Czyzewski's writing and his work with Fundacja Pogranicze, the Borderland Foundation, at the border of Lithuania, Poland, and Belarus. Writing from the heartland of Europe's violence and creativity, Czyzewski seeks to explain how we can relate better to each other and to our diverse communities. Building on examples of places and people in East-Central Europe, Czyzewski's essays offer readers concepts such as the invisible bridge, the nejmar (the bridge-builder), and the xenopolis (the city of others), which create community throughout the world. The three sections of the book-concepts, places, and practices-show how this cultural work bridges the divide between concepts and practices and offers a new map of Europe. Ultimately, Czyzewski hopes we can all move toward xenopolis, toward the understanding that others are, in fact, ourselves. This book offers an introduction to Czyzewski's work, with framing essays by specialists in Central and East European history.

Witold Gombrowicz and Czesław Miłosz are two writers who, despite their strange friendship and fragmentary correspondence, seem to be incommensurable in a way that few literary pairs are. Miłosz, the Nobel laureate, the serious intellect who had seen the Warsaw Uprising, who had experienced totalitarianism first hand, and who lived to express his oracular visions of history, violence, and meaning, is like water to the oil that is Gombrowicz the jokester, the obscene satirist and slippery provocateur who could always be counted on to shock the conservative sensibilities of the literary public, in Poland and abroad. This, at least, is how the story is most often framed. We could, of course, inverse the poles of seriousness and silliness to see Miłosz as a Serious Intellect (with Serious Eyebrows to match), reckoning with capital-H History and confident enough about the conclusions he draws to both speak for the legacy of Polish literature and to find himself included among those Great Romantic Bards that nobody reads without being forced to. Gombrowicz, then, would be the subversive thinker, setting off logic bombs in Polish ideology and demystifying hierarchies and binaries at least a decade before deconstruc-tion came into vogue.

В статье на материале анализа стихотворения Иосифа Бродского «Колыбельная Трескового мыса» показано, как выбранная поэтом стратегия вхождения в американскую литературу позволяет ему преодолеть языковой и культурный барьер и сделать свою поэзию достоянием мировой литературы. Рассматриваются различные подтексты стихотворения, его переклички с американской «поэзией побережья», русской поэзией, а также связь с текстами Бродского второй половины шестидесятых годов. 

In the article, based on the analysis of Joseph Brodsky's poem " Lullaby of Cape Cod " , it is shown how the poet's strategy of entering American literature allows him to overcome the linguistic and cultural barrier and establish his poetry as the part of the world literature. The article deals with various subtexts of the poem, its links with the American seashore poem, Russian poetry, as well as connection with unpublished Brodsky texts from the late sixties.

The author presents the reception of the works of Czesław Miłosz in Italy starting from the first articles mentioning his name in the late 1940s. After his emigration from Poland in the 1950s, thanks to his efforts in favor of freedom of expression and of criticism of socialist realism, he found many Italian intellectuals who shared the same views. In 1980, when he was awarded the Nobel Prize in Literature, Miłosz had his greatest moment of fame, which allowed him to publish his most important works in Italy. The second part of the article consists of the complete bibliography of Miłosz’s texts in Italian, including those published in newspapers and magazines.

Šiame darbe nagrinėjama Vilniui ir vilnietiškajai patirčiai skirta rašytojo Cz. Miłoszo kūryba. Pasirinktoji kūrybos dalis vertinama, siekiant nustatyti galimus politikos ir poezijos ryšius Cz. Miłoszo Vilniaus miesto poetikoje. Šiam tikslui pasitelkiamos kai kurios vokiečių-amerikiečių politikos filosofės Hannah Arendt sąvokos.
Darbe identifikuojama rašytojo klasikinė politikos samprata; nustatomi politiką ir poeziją siejantys bruožai - kalba ir mąstymas; aptariami būdingiausi, antikinio polio pasakojimą primenantys rašytojo pasakojimo bruožai – objektyvumas, daugiabalsiškumas ir atvirumas; įvardijami tie tarpukario Vilniaus viešojo gyvenimo momentai, kuriuos galėtume laikyti politiniais – universiteto visuomenė, krajovcų grupė, masonija, Żagary poetinė grupė; analizuojama Cz. Miłoszo Vilniaus geopoetinė erdvė, būdingiausi jos bruožai, kuriems galėtume priskirti polio sąvokas – pliuralistiškumas, neužbaigtumas; aptariama literatūrinės Vilniaus reprezentacijos reikšmė šių dienų Vilniaus viešajam gyvenimui (moderniojo pertrūkio tarp praeities ir ateities įveika).

Streszczenie

Artykuł poświęcony jest powieści Dolina Issy Czesława Miłosza oraz jej adaptacji filmowej dokonanej przez Tadeusza Konwickiego. Obaj autorzy urodzili się na obszarze dzisiejszej Litwy, w przestrzeni, która ze swą niepowtarzalną przyrodą oraz starodawnymi tradycjami odcisnęła piętno na ich dzieciństwie. W omawianej powieści i w filmie dorośli narratorzy techniką fragmentarycznego nizania wspomnień oraz przemyśleń, które są przekształcone w fikcję, opowiadają o dzieciństwie. Miłosz bezpośrednio o swoim, Konwicki zaś powieść Miłosza transformuje w medium filmowe, przy czym wątki powieściowe pokazuje za pomocą obrazów audiowizualnych, poza tym sam występuje jako autor. Niniejszy artykuł na podstawie analizy chronotopu oraz badań antropologiczno-morfologicznych dzieła filmowego przedstawia sposoby literackiego oraz audiowizualnego ujęcia wspomnień dorosłego narratora o krainie dzieciństwa i omawiane dzieła rozpatruje w ramach kategorii autobiografia duchowa oraz „film-wspomnienie”.

Słowa kluczowe: Czesław Miłosz, Tadeusz Konwicki, powieść i adaptacja filmowa Dolina Issy, dyskurs autobiograficzny, autobiografia duchowa, „film-wspomnienie”

Resumé

Dolina Issy: duchovná autobiografia a “film-pamäť”

Príspevok sa zaoberá románom Dolina Issy laureáta Nobelovej ceny Czesława Miłosza a rovnomennou filmovou adaptáciou režiséra Tadeusza Konwického. Obaja autori sa narodili na území dnešnej Litvy, v krajine, ktorá svojou nedotknutou prírodou a starovekými litovskými vyznaniami zanechala silný dojem na ich detstve. V skúmanom románe respektíve filme ako dospelí rozprávači s fragmentárnym skladaním spomienok, upravených fikciou, a reflexií rozpovedajú o detstve: Miłosz priamo o svojom, Konwicki však román Miłosza prispôsobi filmovemu médiu, pričom románové udalosti zobrazuje prostredníctvom audiovizuálnych záberov a sa vo filme tiež priamo odhali v úlohe autora. Chronotopickou analýzou románu a antropologicko-morfologickou analýzou filmu príspevok predklada spôsoby verbálneho a audiovizuálneho zobrazenia pamäti dospelého rozprávača na rodnú krajinu a čas detstva. Analyzované diela určuje ako duchovná autobiografia a „film-pamäť”.

Kľúčové slová: Czesław Miłosz, Tadeusz Konwicki, román a filmová adaptácia Dolina Issy, autobiografický diskurz, duchovná autobiografia, „film-pamäť”

Summary

The Issa Valley: Spiritual Autobiography and “Film-Memory”

The article deals with the novel The Issa Valley, written by the Nobel laureate in literature Czesław Miłosz, and its eponymous film adaptation by film director Tadeusz Konwicki. Both authors were born in the region of today’s Lithuania, which, with its intact natural environment and ancient folk beliefs, left a strong mark on their childhoods. In the present novel or film, the authors narrate their childhood through fragmentary memories, which are transformed by fiction, and through representations of thoughts: while Miłosz narrates his own childhood, Konwicki transforms the novel into film and shows the story through audio-visual images, at the same time also exposing himself in the role of author. With a chronotope analysis, and based on the anthropological-morphological method of film analysis, the contribution presents the methods of verbal and audio-visual representation of an adult-narrator memory on the landscape of his home region and on the time of childhood as well as defining the discussed works with the categories spiritual autobiography and „film-memory”.

Key words: Czesław Miłosz, Tadeusz Konwicki, novel and film adaptation The Issa Valley, autobiographical discourse, spiritual autobiography, „film-memory”

Resumo: Ao longo deste texto convidamos o leitor para fazer uma breve excursão pela poesia polonesa, desde os tempos renascentistas até o presente. O passeio, que conta en passant também a história da recepção e tradução da poesia polonesa no Brasil, foi construído subjetivamente apresentando a trajetória de seu autor (e tradutor dos poemas) pelos difíceis caminhos de traduzir poesia para o idioma que não é sua língua-mãe. A apresentação de vinte e dois poetas poloneses e seus vinte e dois poemas é também a apresentação de seu tradutor e de seus dilemas, das traduções e de suas perdas e ganhos. Palavras-chave: Poesia polonesa. Tradução poética. História da literatura polonesa. História da tradução da poesia polonesa no Brasil. Literatura polonesa. Abstract: Throughout this text we invite the reader to take a brief tour of Polish poetry from Renaissance times up to the present. The tour, which also shows en passant the history of the reception and translation of Polish poetry in Brazil, was built subjectively presenting the trajectory of its author (and translator of poems) through the difficult ways of translating poetry into the language which is not his mother tongue. The presentation of twenty-two Polish poets and their twenty-two poems is also the presentation of their translator and his dilemmas, of translations and its losses and gains.

In this paper, the author examines Czesław Miłosz's poetic dialogue with Walt Whitman on the ambivalent status of the natural world and material existence. By translating Whitman's poems and interspersing them among his own verses in the collection "Unattainable Earth" (Nieobjęta ziemia, 1984), Miłosz practices a peculiar form of poetic commentary or criticism, drawing attention to certain tensions within the work of his American predecessor. This tendentious form of dialogue between poets simultaneously intertwines with a conflict within Miłosz's own poetics – as the Polish poet effectively argues with himself by proxy. The author plays close attention to Miłosz's translation of Whitman's " As I Ebb'd With the Ocean of Life, " pointing to several crucial distortions of its original meaning and context. This analysis opens the broader question of whether Miłosz's poetry is truly hospitable to other voices or whether the dominant voice of the Miłoszean poetic subject inevitably subjugates or perverts them.

In the sketch, I try to highlight the uniqueness of thinking about creative passion and poetry of Czeslaw Milosz, especially the practical implementation of his worldview in the volume of Rescue. On the one hand I attempt to capture the development of Milosz’s reflection and artistic creation from late 30s to early 50s, by showing how he has struggled with two tendencies: transparency stemming from his left-wing youth and designed to enable communication with the community of ordinary people and maintenance of vivid imagination, in which manifests the indefinite affect of artisitic creation, the vital force. The second trend of his work in a particular way becomes present in Rescue, so that the poet has already at the time of war created a formula for going through trauma in order to allow the return to life, to sensory and diverse reality, as well as ethical opening to another human being.

Why Central, and not Eastern Europe? This is the question that people from the West often ask. Central Europeans, on the other hand, do not doubt that they are not a part of the East. The purpose of this paper is to analyse the notion of Central Europe and to investigate whether a common Central European identity exists, both in the general and legal aspect. In the first, introductory part of the paper the author ventures to define the idea of Central Europe. The second part of the paper is de-voted to the question of a general Central European identity. The author approaches the problem through the analysis of four authors describing the region – Milan Kundera, György Konrád, Czesław Miłosz, and Timothy Garton Ash. In the third part of the paper the author focuses on the concept of a potential Central European legal identity, whose existence is still widely debated, comparing and contrasting two opposite approaches to this problem. In the final, concluding part of the paper the author outlines the ideas for further research into the intersections between the countries of the region.

This article discusses the politics of translation of eleven negro spirituals, which Czesław Miłosz produced in 1948, while working as a cultural attaché of the Polish embassy in Washington D.C. Initially, Miłosz intended to publish all of these translations in the Polish literary weekly Nowiny Literackie. Although only a few of these translations appeared in the weekly, the article proposes that Miłosz's project played a role in opposing the Soviet cultural and political domination of Poland after World War II. Drawing parallels between research on slavery and the analysis of power structures in postwar Poland presented in The Captive Mind, the article argues that Miłosz's translations were driven by the " ethics of deception " akin to resistance strategies inscribed in the original contexts of production of negro spirituals. The article relies on theories of translation developed by deconstruction to question the traditional hierarchies between " translation " and " the original, " and, consequently, to complicate Miłosz's position as " a translator " of spirituals. Since spirituals are improvisational by origin, specifi c examples of Miłosz's translation choices demonstrate that his role in the translation process was participatory and creative rather than imitative. Thus the article concludes that the translation of spirituals enabled Miłosz both to be and not to be the author of these texts, a subversive move in the Soviet-dominated system, where direct expressions of longing for freedom (only implicitly voiced in the spirituals) may not have been welcome. This interpretation is consistent with Miłosz's other early works, which draw parallels between Polish postwar and slavery/colonial experiences, and adds to current debates on the possible convergences between post-Soviet and postcolonial conditions.