Media Cyfrowe

Autor charakteryzuje w swoim artykule kolejno pojęcie nowych mediów, sztuki nowych mediów, oraz sztuki cybernetycznej, która jest tu postrzegana jako historycznie pierwsza postać sztuki nowych mediów, posiadająca zarazem liczne kontynuacje we współczesności. Pojęcie nowych mediów autor ujmuje nie poprzez ulokowane go na linii czasu lecz jako paradygmatyczny zespół właściwości, z których nowe media korzystają. Najważniejsze z nich, to techniczny charakter, reprezentacja numeryczna, wirtualność, modularność, automatyzacja, wariacyjność, telekomunikacyjność, telematyczność, autonomiczność, cyfrowość, interaktywność, hipertekstualność, wirtualność, informacyjność, sieciowość, nielinearność i orientacja przestrzenna, nawigacyjność, strukturalne otwarcie, hybrydyczność, interfejs, konwergencja. W analogiczny sposób charakteryzowane jest tu pojęcie sztuki nowych mediów. W tym wypadku, z kolei, najważniejszymi paradygmatycznymi właściwościami okazują się techniczny i elektroniczny charakter, cyfrowość, interaktywność i sieciowość. Liczne wyodrębnione przez autora sztuki nowych mediów w zróżnicowany sposób konfigurują wskazane właściwości, łącząc je innymi, niespecyficznymi dla nowych mediów, budując w ten sposób złożony krajobraz sztuk nowomedialnych.

Artykuł jest polemiką z niektórymi tezami Manfreda Spitzera postawionymi w książce „Cyfrowa demencja. W jaki sposób pozbawiamy rozumu siebie i swoje dzieci”, w której niemiecki psychiatra dowodzi, że korzystanie z mediów cyfrowych powoduje zmniejszenie potencjału umysłowego. Po krótkim przedstawieniu powodów sukcesu pracy Spitzera i jego głównych poglądów, artykuł skupia się m. in. na ukazaniu że dokonuje on redukcjonizmu technologicznego, a także zawierza zdroworozsądkowym przekonaniom. Zasadniczym punktem krytyki jest jednak zwrócenie uwagi na pominięcie przez Spitzera – kluczowych dla analiz społecznych – warunków strukturalnych. Autor „Demencji…” nie dostrzega bowiem nierówności klasowych w dostępie, ale przede wszystkim w sposobie korzystania, z mediów cyfrowych.

Artykuł ma na celu przybliżenie nowych metod badawczych w zakresie społeczności i środowisk wirtualnych, ze szczególnym naciskiem na te, w których uczestnicy posługują się wirtualnymi reprezentacjami. W realizowanym przez nas projekcie badamy przede wszystkim interakcje z wirtualnymi reprezentacjami w internecie, pomijając zachowania osób podczas ich interakcji wirtualnych (choć ma to także zastosowanie, np. w postaci fizycznej nieuczestniczącej obserwacji maklerów giełdowych, gdy dokonują transakcji). Przede wszystkim skupiamy się na adaptowaniu metodologii badawczych do badań interakcji wirtualnych użytkowników sieci z agentami wirtualnymi, takimi jak boty (zwane także chatbotami lub chatterbotami).

Niniejszy artykuł jest przyczynkiem do trwających od wielu dziesięcioleci sporów i rozważań nad społeczeństwem obywatelskim i jego przyszłością. Duża część obaw i nadziei, wyrażanych podczas tych sporów, dotyczy roli młodzieży w podtrzymaniu i rozwoju społeczeństwa obywatelskiego. Celem artykułu jest przybliżenie czytelnikom wyników badania ilościowego przeprowadzonego wśród studentów Uniwersytetu Jagiellońskiego należących do pokolenia Z. Dzięki połączeniu pytań dotyczących postaw obywatelskich i aktywności obywatelskiej respondentów udaje się uwzględnić często pomijane w badaniach cechy tego pokolenia oraz ich możliwy wpływ na przyszłość społeczeństwa obywatelskiego. Kierując uwagę w stronę młodych osób, będących w trakcie zdobywania wykształcenia, oraz analizując związek obywatelskości respondentów z ich środowiskiem społeczno-kulturowym, artykuł odpowiada na pytania o szanse dalszego rozwoju społeczeństwa obywatelskiego w Polsce oraz rolę młodego pokolenia w Polsce w tym procesie. W szczególności omawia najczęściej występujące typy aktywności obywatelskiej i ich związek z postawami obywatelskimi osób badanych oraz cechami społeczno-demograficznych respondentów.

Tekst był publikowany w: Digitalne dotknięcia. Teoria w praktyce/Praktyka w teorii. Red. Piotr Zawojski. Szczecin 2010, s. 29-42.
Odwołując się do rozważań Stephena Wilsona na temat relacji zachodzących pomiędzy sztuką, nauką i technologią autor stara się zaprezentować, w jaki sposób dziś dochodzi do łączenia praktyki twórczej z aktywnością poznawczą, traktowania nauki jako praktyki estetycznej i sztuki będącej praktyką badawczą. Doskonałym wyrazem takiej strategii jest działalność Christy Sommerer i Laurenta Mignonneau, którzy twierdzą, iż w ich przypadku "aktywność artystyczna staje się aktywnością badawczą, a dzieła sztuki, które tworzymy stają się projektami badawczymi poszerzającymi i badającymi status quo tego, co jest znane i komercyjnie dostępne". Cechą charakterystyczną wielu działań w obrębie sztuki nowych mediów cyfrowych jest autoświadomość i metakrytyczna postawa zarówno wobec własnych dokonań, jak i tego, co dzieje się w szeroko rozumianej cyberkulturze.

Niniejszy artykuł postuluje, że aktualna teoria organizacji i zarządzania w zbyt dużym stopniu opiera się na analizie dystrybucji Gaussiańskiej, zwracając niedostateczną uwagę na wystepowanie praw potęgowych. Prawa potęgowe są kluczowe dla naszego rozumienia środowiska biznesowego, ponieważ ze skrajnych przypadków można dowiedzieć się znacznie więcej, niż ze średnich. Pokazujemy, jak prawa potęgowe mogą być użyteczne w analizie zarządzania i organizacji, przedstawiając przykłady ich występowania, oparte zarówno o publikacje naukowe, jak i popularne. Argumentujemy również, że zwłaszcza w przypadku badania społeczności internetowych, analiza dystrybucji i praw potęgowych może przynieść ciekawe i nowatorskie rezultaty. Wynika to z tego, że społeczności internetowe charakteryzują się wysokim poziomem złożoności, dużą liczbą uczestników i interakcji, a dzięki temu, że interakcje te są często rejestrowane i archiwizowane, znacznie łatwiej je agregować i badać. Nasz tekst jest jednocześnie apelem o większą liczbę projektów badawczych nastawionych na badanie kultur i społeczności internetowych w kontekście praw potęgowych.

Cultural and methodological framework set by digital humanities implies a substantial shift in authorial paradigms. A sole humanist thinker is replaced by a humanist-programmer, always ready for collaboration with others and whose research is focused not on close-reading and interpretation, but on computational and generative distance-reading. One of the ways to familiarise with the changed paradigm is to look for similar, authorial figures in art, specifically in digital literature. The humanist-programmer, someone with higher than usual set of competencies which spanned across computing and literature, has been directly and indirectly present in the work of Nick Montfort – one of the most prolific artists in the field of electronic literature. By looking at the occurrences of the writer-programmer figure in Montfort’s literary happenings and text-machines and by examining the enhanced model of literary communication, the article aims at encouraging new ways of looking at (digitally) infused literature and culture, establishing Nick Montfort as one of their pioneers and proponents. Part of the article, while discussing a poetry genera- tor 'Sea and Spar Between', concentrates on several categories related to the figure of humanist-programmer: critical code studies, distributive authorship, culture of collaboration, remix culture

The article’s theme concerns challenges encountered in the 21st century in the course of language communicative education within the scope of Polish as a native language. The author expresses conviction that socialisation process does not substitute for education, and therefore one of the paramount purposes/aims of language education within the scope of native language is to cater to the language-communicative needs of students stemming from cultural transformation taking place in the contemporary world. New tasks that a Polish language teacher needs to face are developing the so-called new communicative competency which facilitates communicative acts in media-dominated world of today, including digital media. The said tasks also involve counteracting the lowering of verbal communication standards, particularly the cases of verbal aggression and primitive vocabulary.
***
Tematyka artykułu dotyczy wyzwań XXI wieku w toku językowej edukacji komunikatywnej w zakresie języka polskiego jako ojczystego. Autorka wyraża przekonanie, że proces socjalizacji nie zastępuje edukacji, dlatego jednym z nadrzędnych celów / zadań edukacji językowej w zakresie języka ojczystego jest zaspokojenie potrzeb językowo-komunikacyjnych uczniów wynikających z przemian kulturowych zachodzących w współczesny świat. Nowe zadania, przed którymi stoi lektor języka polskiego, to rozwijanie tzw. Nowej kompetencji komunikacyjnej, która ułatwia czynności komunikacyjne w dzisiejszym zdominowanym przez media świecie, w tym w mediach cyfrowych. Zadania te obejmują także przeciwdziałanie obniżaniu standardów komunikacji werbalnej, zwłaszcza w przypadkach agresji werbalnej i słownictwa prymitywnego.

Cultural and methodological framework set by digital humanities implies a substantial shift in authorial paradigms. A sole humanist thinker is replaced by a humanist-programmer, always ready for collaboration with others and whose research is focused not on close-reading and interpretation, but on computational and generative distance-reading. One of the ways to familiarise with the changed paradigm is to look for similar, authorial figures in art, specifically in digital literature. The humanist-programmer, someone with higher than usual set of competencies which spanned across computing and literature, has been directly and indirectly present in the work of Nick Montfort – one of the most prolific artists in the field of electronic literature. By looking at the occurrences of the writer-programmer figure in Montfort’s literary happenings and text-machines and by examining the enhanced model of literary communication, the article aims at encouraging new ways of looking at (digitall...