Sztuka

Tekst à propos wystawy "HERstoria sztuki" zorganizowanej z okazji Dnia Kobiet przez Iwonę Demko, która zaprosiła do uczestnictwa studentki oraz absolwentki z pracowni, w której pracuje na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Wystawa odbyła się w Galerii Domu Norymberskiego w Krakowie, w dniach od 8 do 25 marca 2016 r. Uczestniczki wystawy: Pamela Bożek, Natalia Cikowska, Iwona Demko, Dorota Hadrian, Elżbieta Gołąb, Anna Kuśpiel, Magdalena Mach, Aneta Misiaszek, Anna Przybyło, Natalia Sarad.

Basing on the preserved and published epistolographic legacy of Teofil Lenartowicz, the author reconstructs the sculptural process used by the artist. Starting from outlining the research problems connected with the letters of a solitary from Arno, he focused on the stages of the Polish art master’s work on sculpture. The author of the article analyses fragments of letters addressed to: Julia Jablonowska, Maria Konopnicka, Jozef Ignacy Kraszewski, Helena Mickiewiczowna, Ksawery Mroczka, the Resurrectionist Fathers, and Tekla Zmorska. The conclusions resulting from the analysis of epistolography, concerning particular stages of sculpture creation, allow us to compare Lenartowicz’s sculptural process with practices characteristic of art techniques of Renaissance and 19th century sculptors.

W artykule skierowano uwagę na porównanie dwóch – zdaje się całkowicie różnych – sztuk: muzyki i architektury. Ze względu na złożoność problematyki zakres badań ograniczono do wybranych zagadnień, w szczególności: zmienności wrażeń i odbioru w czasie, a także zestawienia cech wspólnych i różnych w odniesieniu do formy i struktury dzieł. Wskazując cechy, które wydają się wspólne, przedstawiono zależności związane z istnieniem muzyki i architektury w przestrzeni. Porównanie tych cech stanowi intrygującą inspirację dla dokonania analizy porównawczej, zapoczątkowanej wspomnieniem muzycznych zainteresowań profesora Wojciecha Kosińskiego.The article focuses on the comparison of two – seemingly completely different – arts: music and architecture. Due to the complexity of the subject matter, the scope of research was limited to selected issues – in particular: variability of impressions and perception over time, also comparisons of common and different features in relation to the form and s...

Podejmuję tu rozważania nad sztuką nowych mediów, rozwijającą się dynamicznie w ciągu ostatniego półwiecza. Analizuję jej koncepcję, a następnie przeobrażenia, od formy początkowej, wyłaniającej się w rezultacie wprowadzenia nowych mediów jako narzędzi pracy twórczej w pole sztuki, przez fazę postmedialną, w ramach której sztuki starych i nowych mediów technicznych integrują się z tradycyjnymi dziedzinami sztuki, aż po współczesną fazę transdyscyplinarną, w której zintegrowane na poprzednim etapie intermedia artystyczne wchodzą w twórcze interakcje z innymi, pozaartystycznymi dziedzinami praktyk społecznych: nauką, humanistyką, polityką, aktywizmem społecznym, tworząc artystyczne formy transmedialne. Prezentuję aktualną sztukę nowych mediów jako pole rozpostarte w szczególności między SciArt a sztuką krytyczną.

Immersed in Everyday Life. Analyses of the Borderland of Literature and Biography

A collection of articles on the practices of creation and analysis of texts on the borderland of literature and biographical writing. The authors undertook interdisciplinary research on personal documents, confronting the interpretative approaches in social sciences, philosophy and literary studies. In addition to the theoretical considerations on the textological studies of sociocultural phenomena, the volume contains analyses of the relationships between the life and works in the writings of Jerzy Pilch, Henryk Elzenberg, Stanisława Przybyszewska, Gerhart Hauptmann and Andrzej Bystroń.

Keywords: biographies, personal documents, diaries, autobiographism, autofiction, epistolography, extended reality, interpretation.

Wystawa odbyła się w 2020 roku w Domu Norymberskim w Krakowie (08.03.2020 – 15.05.2020) z udziałem artystek: Pilar Albarracin, Iwona Demko, Keymo, Jasmin Lothert, Joanna Pawlik, Paulina Poczęta, Yvonne Salzmann, Julischka Stengele, Stoll&Wachall i Agata Zbylut. Była to czwarta z wystaw organizowanych z okazji Dnia Kobiet przez duet kuratorski: Iwonę Demko i Renatę Kopyto. Tym razem tematyka wystawy związana była z ciałem kobiety.
W roku 2020 zsynchronizowano 8 marca otwarcie wystaw w kilku różnych galeriach. Oprócz wystawy w Galerii Domu Norymberskiego odbyły się wystawy w: Galerii Sztuki Off Frame,  UFO Art Gallery oraz Jak zapomnieć. Każda wystawa miała swój niezależny tytuł, kuratorki i artystki. W katalogu znajdują się krótkie informacje o wspomnianych wystawach.

One of the most important issues concerning the silver retable ordered in the Nuremburg studio of Melchior Baier by Sigismund I to the burial chapel is a dispute over the method of production of silver reliefs. Before the conservation of the silver parts of the retable was undertaken in 2002, it was believed that they were made in the technique of stamping, which can be confirmed by an account of Nuremberg town scribbler Johannes Neudörfer of 1547. During the conservation works it was revealed that the techniques used in processing were as follows: forging, repoussage, casting, soldering, engraving and gilding. Conservators did not, however, encounter any traits of brass or bronze. Additionally, traces of chasing hammers and preparatory engravings on the reverse characteristic of the repoussage were not found. It proves that Melchior Baier did not use the plates of Pankraz Labenwolf as stamps. Hans Dürer was the author of the design of the retable prepared on canvass. A wooden model of the retable was made in Krakow by woodcarver John. The above-mentioned model was to be sent to Nuremberg in order that the required depth of a relief was indicated. The sculptor called Herter, identified with Hans Hartlieb or painter Jörg Hertenstein known only from archive materials, was the author of the wooden construction and the frame of the altar. Copper “models” of the reliefs sent from Nuremberg in 1531 were presented to the king to be approved. In the Boner’s accounts we do not find any information about Peter Flötner, who was wrongly mentioned among the creators of the retable by Neudörfer. Pankraz Labenwolf as well did not take part in the works on the retable, but he used a wooden model kept in the Baier’s studio while working on the epitaph of Joseph Feuerabend in 1543. Although Hans Dürer, John, Herter, Melchior Baier, and Georg Pencz as the authors of the painted wings, had to care about the techniques used, particular attention should be paid to the artistic standards of Baier’s work owing to his proficiency in that difficult technique of repoussage. An additional issue that the author discusses is the fact of plundering the finial of the retable by the Swedes, which was composed of gilded crown with an eagle supported by angels and a pair of angels with the coats of arms of Lithuania and the Habsburgs. Although this finial filled the niche above the altar, for sure it did not constitute an integral part of the retable, which was proved during the recent conservation.

Niniejsza książka nie wyrokuje w sposób ostateczny o ramach czasowych „nadrealizmu a la polonaise”, lecz wiedzie ku określeniu go jako metafory przemian w kulturze, literaturze i sztuce XX wieku. Pytania o zasięg wpływów nadrealizmu na poezję polską jest zarazem pytaniem o odbiorcę i kształtowanie horyzontu oczekiwań wobec nowych komunikatów artystycznych i literackich, a także inspiracją do analizy porównawczej utworów surrealistów francuskich i polskich, owocującej ukazaniem przeogromnego bogactwa wyobraźni, asocjacji, metafor i „iuxtapozycji”.

Praca magisterska z dziedziny ekonomii, napisana na Uniwersytecie Gdańskim. W publikacji opisane zostały ekonomiczne aspekty rynku sztuki m.in. znaczenie sztuki dla gospodarki , ryzyko związane z zakupem dzieł oraz charakterystyka segmentów rynku. Istotna część publikacji poświęcona jest aktorom biorącym udział w obrocie dziełami sztuki. Przedstawiona została rola artystów na rynku, działalność domów aukcyjnych, funduszy inwestycyjnych i art bankingu. Ostatni rozdział obejmuje analizy kształtowania się cen dzieł sztuki na tle innych dóbr i instrumentów finansowych w latach 1990-2010, a także próbę określenia istotnych czynników mających wpływ na poziom cen wybranych rodzajów prac artystycznych. W zakończeniu umieszczony jest zbiór dobrych praktyk dla osób zamierzających uczestniczyć lub uczestniczących w obrocie dziełami sztuki.

Krótki tekst o wystawie "anioly.net", jaka miała miejsce w Galerii Sztuki w Legnicy w 2015 r. Wystawa dotyczyła tematu prostytucji. był to przede wszystkim projekt partycypacyjny, w który zaangażowałam kobiety mające doświadczenie w prostytucji, kobiety, które nie miały takiego doświadczenia i mężczyzn. Wystawie towarzyszył obszerny tekst "Anioły" (dostępny na Akademia.edu), w którym badałam przejście od prostytucji sakralnej do tej, którą znamy obecnie.

Dlaczego na kartach współczesnych opracowań z zakresu historii fotografii tak mało czytamy na temat kobiet-fotografek? Jak wygląda pozycja kobiet w świecie współczesnego polskiego fotoreportażu? Czy potrafimy przywołać przykłady fotograficznych interwencji, które dokonały destabilizacji patriarchalnego uniwersalizmu i obnażały wizualne klisze związane z wizerunkami kobiet w kulturze? O wielu zagadnieniach związanych z tematem "fotografia a kobiety" na łamach redagowanego przeze mnie merytorycznie (gościnnie) czasopisma "gazeta-fotograficzna.org"

Niesamowite Munch w Piekle nie jest sam, towarzyszy mu jego cień. Cień, który go przewyższa. Cień tak wielki, jak wielki jest i płomień. Poza tym nie ma już nic. Brak diabłów czy innych cierpiętników. Jest tylko nagi Munch wśród płomieni i jego ogromny, czarny cień. On sam bynajmniej nie cierpi. Jest uważny. Nie patrzy na nas, sprawdza, czy aby jego cień, jego czarny anioł stróż stoi za nim i czuwa. To nie on wybrał Piekło, to Piekło wybrało jego. Munch pogodził się z losem i jak Eliade czy Cioran zrozumiał, że droga przez rozpacz jest potrzebna. Po dniach mroku następuje świt, a z nim przejrzystość myśli. Strindberg pisząc Inferno też był to odczuł. I Munch także. Śmierć przyszła do niego wcześnie i miała się pojawiać często. Matkę zabrała, gdy był małym chłopcem, ukochaną siostrę Sophie zabiera, gdy ma lat czternaście. Później przyjdzie po brata, w końcu po ojca artysty. Jednak żadne doświadczenie nie jest złym doświadczeniem. Każdy krok jest potrzebny i konieczny. " Dla boga wszystko jest dobre i sprawiedliwe, ludzie natomiast przyjmują, że pewne rzeczy są niesprawiedliwe, inne sprawiedliwe ". Nie bez powodu przywołuję Heraklita. Gdyby Heraklit malował, tak właśnie wyglądałby jego świat. U Muncha wszystko płynie i zlewa się w jedno. Zdarza się, że niektóre obrazy mogą istnieć samodzielnie, wyrwane z kontekstu. Jak Mona Lisa Leonarda da Vinci czy Guernica Pabla Picasso. W tych obrazach jest już wszystko, cała tajemnica zaklęta w jeden uśmiech. Z Munchiem jest inaczej. Choć myślimy o nim per Autor Krzyku, to jest to nadużycie. Artysta nie bez przyczyny wszystkie swoje obrazy oddał miastu Oslo. Wszystkie musiały znaleźć się razem w jednym miejscu, gdyż jeden wynika z drugiego. Wszystko tu się splata, zaplata i oplata. Kolory przechodzą z jednego płótna na drugie, tematy, postacie powtarzają się. Aż wybija się rytm. Farba tu płynie jak melodia. Biel i czerń, czerwień i zieleń powtarzają się na przemian. Drzeworyty na przemian z olejami. Jak w piosence. Wszystko to razem tworzy całość. Nic na obrazach Muncha nie jest zbędne. Są one oszczędne w kolor i pociągnięcia pędzlem. Każda barwna plama nie istnieje na płótnie bez powodu. Wszystko ma znaczenie. Kobieta jest w bieli, mężczyzna w czerni. Naga modelka jak w lustrze odbija w swej skórze cały świat, fotel obok niej mieni się od czerwieni i zieleni. Chora dziewczynka płonie od czerwieni, cień jest zawsze czarny. To nie świat poddaje kolor Munchowi, to Munch nadaje kolor światu. Kolor, który nosi w sobie. Obrazem Chore dziecko artysta wywołał skandal. Dlaczego chore? Po co chore? Choroba to dobra przyjaciółka śmierci. Jest cicha i cierpliwa. Czeka i powoli odbiera siły. Odbiera zmysły, pali gorączką. Szkic do obrazu jest w czerwieni. Dziewczynka płonie na białej poduszce. Obraz olejny jest wyjątkowy, pełen kolorów. Ile odczuć, tyle kolorów. Twarz dziewczynki jest jasna. Jaśnieje wśród gmatwaniny kolorów reszty jej świata. Bo jej światem teraz jest tylko ten pokój. U Muncha przestrzeń jest zawsze zamknięta. Czujemy się jak w więzieniu. Jeśli nie jest to klaustrofobiczny pokój z tapetą w zielone pasy i różowe kwiaty, to jest to las z drzewami – pionowymi kreskami – tłumiącymi możliwość ruchu, jak kraty. Wszystko w tych zamkniętych światach jest zaprojektowane; horyzont, podłoga, plaża, łóżko są poziome, drzewa, postacie, ściany są pionowe. Te poziome i pionowe linie wyznaczają świat. Tu jestem. Tu jest chore dziecko. Na zawsze w łóżku. Twarz dziewczynki jaśnieje tym mocniej, im mniej widzimy twarz opłakującej ją kobiety w czarnej sukni. Choroba jest więc jasna, płonie. Czy śmierć jest zatem czarna? Na obrazie Śmierć w pokoju widzimy kilkoro postaci, wszystkie ubrane na czarno. Pokój to kolejna pułapka. Jedna postać kieruje się do wyjścia, jednak nie otwiera drzwi. Niemoc i brak oddechu. Z łatwością można by orzec, że jest to rodzina samego Muncha. Jest to jednak bez znaczenia. To rodzina jak każda; jak każda, do której przychodzi w odwiedziny pani Śmierć. Wszystkie postacie są czarne. Tylko jedna osoba stoi do nas twarzą w twarz. Innych już nie widzimy. W tej czerni właśnie obecna jest śmierć. Umierającej bądź już zmarłej osoby nie widać. Tak jakby nie w zmarłej przejawiała się śmierć, ale w żywych, w obecnych. To w nich ona mieszka. Oni ją uosabiają, przez tę czerń, ten brak twarzy, ten bezruch. U Muncha śmierć przychodzi o własnych siłach bądź na życzenie. To życzenie śmierci fascynowało artystę. Morderca na drodze i Morderczyni to przejaw tych fascynacji. Niesamowite obrazy, jak ilustracje powieści Dostojewskiego. To przecież ten czas. Wyobraźmy sobie tylko, żyć w czasach, gdy Zbrodnia i kara trafia właśnie po raz pierwszy do księgarń! " A nie pomnę szczytniejszego

Celem szkolenia jest dostarczenie praktycznej wiedzy z zakresu zarządzania mediami społecznościowymi oraz podwyższenie kompetencji uczestników w dziedzinie wykorzystania mediów społecznościowych dla celów marketingu kultury, aktywizowania społeczności wokół wybranych zagadnień, kreowania marki organizacji i marki osobistej oraz wprowadzenie w specyfikę branżową tzw. nowego marketingu i jego wielu wymiarów.
///
Plan szkolenia:
* przywitanie, omówienie szkolenia
* usystematyzowanie wiedzy dotyczącej mechanizmów rządzących mediami społecznościowymi i różnic między mechanizmami marketingu tradycyjnego i tzw. nowego marketingu
* prezentacja mediów – uzasadnienie doboru: social media kultury i sztuki
* Facebook, w tym zasady działania algorytmu sortująco-filtrującego redagującego news feedy / aktualności / stronę główną / decydującego o "zasięgach"
* Hashtagi: historia, rodzaje, użycie aktywne i bierne.
* Instagram, Twitter, YouTube, Linkedin, Tiktok
* narzędzia i kompetencje medialne menedżera mediów społecznościowych (social media manager) i lidera medialnego
* marketing – promocja – public relations – branding - a kultura
* social media dziś: świat, Polska, kontekst
* dobre praktyki

"Sport jest doskonałym tematem dla sztuki. Omija-nie go, jest omijaniem ważnego zjawiska w życiu. Dlaczego knajpa ma być świetnym tematem dla sztuki a boisko sportowe nie?" 1 "O Sporcie, ty jesteś Piękno! Tyś architektem tej budowli ludzkiego ciała, które oddane niskim żądzom warte jest pogardy, a rzeźbione szlachetnym wysiłkiem staje się czarą wzniosłości. Żadne piękno nie może istnieć bez proporcji i równowagi, a tyś jest mistrzem niezrównanym obydwu, gdyż ty stwarzasz harmonię, ty nadajesz rytm ruchom, ty siłę zdobisz wdziękiem, a gibkość nasycasz mocą" 2. Sport jest istotnym zjawiskiem kulturowym przenikającym wiele dziedzin ludzkiej aktywności. Oddziałuje z ogromną siłą i jest trwale obecny w literaturze oraz sztuce, a twórców, szczególnie tych będących miłośnikami sportu, niemal od zawsze fascynował tkwiący w nim potencjał. 1

Monografia "O literaturze w fotografii. Infrazy czeskie" poświęcona została analizie wybranych dzieł przedstawicieli czeskiej fotografii artystycznej XX i XXI wieku. Jej celem jest przybliżenie pewnych (literackich) aspektów twórczości takich artystów jak František Drtikol,  Petr Šálek, Ivan Pinkava, Martin Faltejsek, Jan Faukner, Barbora Bálková czy Tereza Zelenková. W książce przeanalizowane i omówione zostały infrazy fotograficzne, czyli motywy literackie wybrane przez czeskich artystów z tekstów kultury i przekształcone przez nich w wersje wizualne. Mamy tu więc cały wachlarz infrastycznych przedstawień: od piktorialnych wyobrażeń tańczącej Salome autorstwa Františka Drtikola po popkulturowe przedstawienia śmierci Szekspirowskiej Ofelii ujęte w kadrze współczesnej artystki Barbory Bálkovej.

Esej rozważa miejsce "pytania o sens" w sztuce. Wbrew postulatom postmodernistycznej estetyki optuje za przywróceniem rozróżnienia sztuki wysokiej i niskiej.

(This essay considers the role of the "question of sense" in art. It argues against the postulates of postmodern aesthetics to reestablish the distinction between high and popular art)

[EN]
Devil’s Advocate or Biography (Re)Written. Piotr Dmochowski’s 'Struggle for Beksiński'

The aim of the essay is to analyze the newest reprint of Zmagania o Beksińskiego [Struggle for Beksiński] (2016) book written by Piotr Dmochowski – long-term art dealer and friend of Zdzisław Beksiński. Critically examines creation of Beksiński as an artist and Dmochowski as an art dealer against the criteria of self-awareness, identity, memory, remembrance, promotion and marketing – recreating two similar and yet different images.

W XVI-wiecznej ikonografii Jana Zamoyskiego wyraźnie wyłania się plastyczne wyobrażenie „Utraque civis” („Dwojako obywatel”), czyli specyficzny wizerunek, zawierający ukrytą narrację werbalną jako rozwiązanie abstrakcyjne w formie nadbudowanej fabuły... - abstrakt wystąpienia na konferencji naukowej pt. "Oblicza portretu" (Muzeum Narodowe, Gdańsk 24.05.2018)

Architektura, będąc istotną częścią domeny sztuk plastycznych, ale równocześnie narzędziem kształtowania przestrzeni jako dobra wspólnego, była zawsze rozumiana przez Wojciecha Kosińskiego jako emiter idei − bytu duchowego, etosu doskonałości i piękna uniwersalnego. Autor, analizując główne myśli Wojciecha Kosińskiego zapisane w jego publikacjach, interpretuje poszukiwanie, odkrywanie i defi niowanie fenomenologicznego (ontologicznego) modelu absolutu opartego na roli świadomości w percepcji człowieka, jego rzeczywistości przestrzennej w aspekcie naturalnym i kulturowym.Architecture, being an essential part of the domain of visual arts, but at the same time a tool for shaping space as a common good, was always understood by Wojciech Kosiński as the emitter of the idea − spiritual being, ethos of perfection and universal beauty. The author, analyzing the main ideas of Wojciech Kosiński recorded in his publications, interprets the search, discovery and definition of a phenomenological...

Ze wstępu: "Czwarty już numer kwartalnika „Państwo i Społeczeństwo” Wydziału Architektury i Sztuk Pięknych, którego przewodnim tematem została „Architektura i sztuka”, jest wyjątkowy z racji jubileuszu dwudziestolecia Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego. Numer ten został poświęcony sztuce - dziedzinie najbliższej architekturze i urbanistyce. Synergia i wzajemne uzupełnianie się tych dyscyplin przyświecało pierwotnej idei utworzenia naszego Wydziału i od piętnastu lat towarzyszy procesowi kształcenia studentów na Wydziale Architektury i Sztuk Pięknych KAAFM."(...

Nowe zjawiska artystyczne zmuszają nas do podjęcia próby ponownego zdefiniowania pojęć sztuki i ich klasyfikacji.
W powszechnym obiegu funkcjonuje wiele równoprawnych definicji utworu. Choć są to definicje niekompletne, stanowią jedyny punkt odniesienia dla twórców i użytkowników utworów. Ich wadą jest to, że nie pozwalają odróżnić utworu od tego, co utworem nie jest.
W publikowanej pracy wykonuję pierwszy krok, formułuję definicję utworu, która uwzględnia nowe zjawiska na polu sztuki. 
Wystąpienie na konferencji GRAFIKA – PERSPEKTYWY ASP, Katowice 27-28.10.2005
Opublikowane 2007.

Praca recenzowana / Peer-reviewed paperOddajemy do rąk Czytelników monografię stanowiącą efekt międzynarodowej współpracy dwóch ośrodków akademickich: Wydziału Psychologii i Nauk Humanistycznych Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego oraz Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Mateja Bela w Bańskiej Bystrzycy. Zaproszone do współpracy grono badaczy, w tym praktyków, reprezentujące nie tylko różne ośrodki akademickie, ale też różne subdyscypliny pedagogiczne, przez to o odmiennych zainteresowaniach naukowych, niewątpliwie łączy poszukiwanie innowacyjnych rozwiązań kompetencji, kształcenia i ewaluacji, a dokładniej: kształtowania i oceny kompetencji uczniów klas niższych szkoły podstawowej.The following volume is the fruit of a number of international research projects undertaken by two academic institutions: Th e Faculty of Psychology and Humanities at the Andrzej Frycz Modrzewski Academy in Cracow, Poland, and the Faculty of Education at the Matthias Bell University in...

Artykuł jest próbą systematyzowania ścieżki rozwoju sztuki Internetu w oparciu o ogólną strukturę rozwoju sztuki nowych mediów. Uwagę koncentrują media społecznościowe, które w dobie rewolucji komunikacyjnej stały się miejscem społecznej aktywności, a w tym również działań artystycznych. Tekst otwiera dyskurs na temat statusu twórczości w przestrzeni mediów społecznościowych, a także tego jaki wpływ będzie ona miała na muzealnictwo i rynek sztuki w ogóle.

„Wyspa Kultury” (rosyjskie: „Ostrow Sokurowa”) to nazwa oficjalnej strony reżysera. W latach dziewięćdziesiątych Sokurow prowadził też w petersburskiej telewizji cykl programów zatytułowanych "Wyspa Sokurowa", w których poruszane były kwestie związane z miejscem kina we współczesnej kulturze. Ponadto książka autorstwa reżysera pod tytułem "W środku oceanu" ("W centrie okieana") także odnosi się do toposu wyspy zalewanej z każdej strony przez wszechogarniający żywioł.
Kultura wysoka jest w rozumieniu reżysera właśnie wyspą, zalewaną przez groźny żywioł kultury masowej.

14 grudnia 1918 r. Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie przyjęła uchwałę o dopuszczeniu kobiet do studiów w akademii. Aby uczcić ten dzień Iwona Demko postanowiła namówić swoje koleżanki pedagożki do zorganizowania niezależnych wystawy na każdym z wydziałów krakowskiej akademii. Wszystkie wystawy miały zostać otwarte o tej samej godzinie, w różnych budynkach akademii. Z siedmiu wydziałów udało się zaangażować wystawy na sześciu. Każda wystawa miała osobną kuratorkę. Wystawy miały wspólny tytuł "200 lat Akademii 100 lat Akademii Kobiet".

Tekst à propos wystawy "HERstoria sztuki II" zorganizowanej z okazji Dnia Kobiet przez Iwonę Demko, która po raz drugi zaprosiła do uczestnictwa studentki oraz absolwentki z pracowni, w której pracuje na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Wystawa odbyła się w Galerii Domu Norymberskiego w Krakowie, w dniach od 8 do 30 marca 2019 r. Uczestniczki wystawy: Pamela Bożek, Natalia Cikowska, Iwona Demko, Paulina Górniak, Camila Idenabal-Sosina, Natalia Klimala, Magdalena Rębisz, Natalia Sarad, Patrycja Zelek

Tekst związany z wystawą "Gastronomki", która odbyła się w Galerii Domu Norymberskiego w Krakowie w dniach od 8 do 31 marca 2017 r. Kolejny projekt kuratorki duetu: Iwona Demko i Renata Kopyto. Uczestniczki wystawy: Bettina Bereś, Pamela Bożek, Iwona Demko, Dorota Hadrian, Katherina Geißner, Terézia Krnáčová, Anna Królikiewicz, Małgorzata Markiewicz, Paulina Poczęta, Regina Pemsl, Judith Samen, Agata Zbylut, Regina Zimmermann.