Urban Futures

The paper analyses the varieties of smart urbanism to be found in the contemporary urban landscape in the UK. In so doing, it builds on and extends two currently dominant sets of critiques of the smart city: those that call into question its technocratic and top-down modes of governance, and those that describe the smart city as an empty signifier. The paper makes sense of the UK’s variegated local smart urban practices, by tracing the emergence of a national, state-led cultural economy of smart urbanism. Based on an analysis of smart city programmes in 34 UK cities, we identify two broad discursive logics through a national variation of smart urbanism is produced and performed.  First, the invocation of crisis forms a discursive foundation on which place-specific logics are based. Second, a set of what we term variegated logics are differently combined to build on the ‘foundational story’ of crisis, in the construction of local smart agendas. We discuss three of these variegated logics: the city portrayed as technological simulacrum; the focus on specific sectoral activities; and a chameleonic tendency to envelop previous eco-urban agendas into smart urbanism. The critical questions raise by these UK-specific logics demonstrate the value of considering particular multi-scalar constellations of smart urbanism through a cultural economy lens.

The policy pointers presented in this report are the result of a three-year (2015-18) research project led by Federico Caprotti at the University of Exeter. The project, Smart Eco-Cities for a Green Economy: A Comparative Analysis of Europe and China, was delivered by a research consortium comprising scholars and researchers in the UK, China, the Netherlands, France, and Germany. The aim of the project was to investigate the way in which smart city and eco-city strategies are used to enable a transition towards digital and green economies.

Abstract
Platform urbanism has emerged in recent years as an area of research into the ways in which digital platforms are increasingly central to the governance, economy, experience, and understanding of the city. In the paper, we argue that platform urbanism is an evolution of the smart city, constituted by novel, digitally-enabled socio-technical assemblages that enable new forms of social, economic and political intermediation. We offer a typological framework for a better conceptualization of platform urbanism and its complex socio-economic relationships. We further outline several directions for future research on platform urbanism, specifically: a.) the need to critically investigate new power geometries of corporate, legal and regulatory alignments; b.) how platform urbanism may be expressed in, and affect, cities in the Global South; c.) how it may need to be critically engaged with in regard to its development in response to emergent events such as the Covid-19 pandemic; and d.) how it may shape visions of the current and future city.

Gelecek fikri, entelektüel tarih bağlamında siyaset ve felsefe alanının her dönem gündeminde olagelmiştir. Daha iyi bir geleceğe olan sürekli özlem, bu bağlamda toplumsal mücadelelerin de temel motivasyonu olmuştur. Şehircilik bağlamında ise ütopyacı düşüncenin entelektüel kapasitesi, Aydınlanma çağından bu yana kentlerin ideal toplumsal yapısı ve mekânsal karakteri üzerine güçlü gelecek imgelerini üretmiştir. Söz konusu (ütopyacı) kent kurgusu ise en fazla 19. yüzyılda kendini gösteren sanayi devrimi ve onun iktisadi, sosyal ve mekânsal yapıdaki köklü dönüşümü sonrası ortaya çıkan alternatif gelecek arayışında pratik (siyasal) karşılığını bulmuştur. Mekanik üretim sistemlerinin ortaya çıkardığı ‘birinci sanayi devrimi’ öncelikli olarak büyük sanayi merkezi niteliğindeki metropollerde etkisini gösterirken, elektrik ve iş bölümüne dayalı seri üretim sunan ‘ikinci sanayi devrimi’ merkez ülkelerdeki geniş kentsel alanları; üretim süreçlerinin otomasyonu ile 20. yüzyılın ikinci yarısında ortaya çıkan ‘üçüncü sanayi devrimi’ ise önünü açtığı yaygın üretim ağı ile birlikte küresel ölçekte bir etki yaratmıştır. Otonom siber-fiziksel sistemlere (nesnelerin interneti, yapay zeka ve veri bulutu vb.) dayalı ‘4. Sanayi Devrimi’ ise kavramsallaştırılmaya başladığı yakın dönemden bu yana yeni bilinmezlerle gelecek düşüncesini biçimlendiren girdileri ortaya koymaktadır. Önceki devrimlerden farklı olarak, dördüncü sanayi devriminin yalnızca üretim biçimlerini ve üretici aktörleri değil, en geniş kapsamda insanı değiştirmesi beklenmektedir (Schwab, 2016). Bu nedenle, önümüzdeki dönemin yerleşik toplumsal yapıları, birey modelini ve mekânsal pratiği önceki sanayi devrimlerine oranla çok daha kısa bir zaman dillimi içerisinde köklü bir yapıbozuma uğratacağını öngörmek olanaklıdır.

Bununla birlikte, ütopyacı düşüncenin tarihsel dönüşümüne baktığımızda önceki devrimsel dönemlerde gördüğümüz geleceğin toplumu ve buna bağlı olarak kentsel yaşam örüntüsünün imgesine yönelik entelektüel üretimin söz konusu dönem içerisinde ne denli etkin olduğu sorgu konusudur. Bununla birlikte ortaya çıkacak yeni teknolojik altyapı ve yeni üretim ilişkileri ile bunun ortaya çıkaracağı yeni toplumsal yapının daha önce deneyimlenmemiş nitelikte bir kentsel mekân kurgusunu beraberine getireceği savlanabilir. Bu nitelikte bir kapsamlı dönüşümü, Mason’ın (2015) kavramsallaştırdığı üzere ‘post-kapitalizm’ olarak nitelemek, söz konusu yeni dönemi üretim, paylaşım ve mülkiyet ilişkileri açısından yeniden ele almayı gerekli kılmakta.
Wial’ın (2015) savladığı gibi, her ne kadar Dördüncü Sanayi Devrimi ile ortaya çıkacak ‘yeni üretim modeli’nin yaşam çevrelerinde yaratacağı mekânsal etkilerini şimdiden net bir şekilde ortaya koymak mümkün olmasa da bu konu üzerine spekülatif fikirler geliştirmek ve bu bağlamda Endüstri 4.0 olarak ifade edilen yeni sanayi devriminin şehircilik alanında önerdiği gelecekçi modellerin üretiminin bugüne kadarki ütopyacı düşünce geleneği göz önünde bulundurulduğunda entelektüel bir zorunluluktur. Bununla birlikte kentsel tasarım ve planlama alanında bu yönde bir düşünsel çabanın düzeyi ve niteliği sorgu konusudur. Gelecekçi düşüncenin ütopyacı gelenekten devraldığı düşünce mirası göz önünde bulundurulduğunda bugün şehircilik alanında geleceğe dair öngörü yetersizliğinin temel nedeni daha iyi anlaşılabilir. Önceki dönemlerde ortaya konan gelecekçi şehircilik projeksiyonlarının üç ana başlıkta kapsayıcı bir çerçeveyi yeniden ürettiği görülebilir: ‘üretim modeli’, ‘toplum’ ve ‘mekân’. Her ne kadar durağan ve kapalı bir sosyo-mekânsal yapı ve yerleşim imgesi üretmiş olsalar da klasik ütopya yazınından bugün alınacak temel ders, toplumsal yaşama dair üretilmiş bütüncül bakış açısıdır. Endüstri 4.0 temelinde önerilecek ‘rasyonel spekülasyonların’ da aynı entelektüel niteliğe sahip olması beklenir. Bununla birlikte yeni sanayi devriminin özü gereği, yeni gelecekçi şehircilik yaklaşımının Unger’in (2004) önerdiği alternatif bakış açısına uygun olarak geleceğin sosyo- mekânsal yapısının oluşum sürecini ön plana çıkararak, olası insan ilişkileri ve yaşam örüntüleri üzerinden tartışma yürütmesi beklenmektedir. Bu doğrultuda ortaya çıkan yeni bakış açısı, statik ve tek bir gelecek imgesi yaratmaktan çok, Levitas’ın (2003) da belirttiği gibi daha dinamik, çok bileşenli, büyük anlatılara daha az bağlı olan ve belirsizlikleri kucaklayacak nitelikte müphem bir gelecek imgesini yaratma potansiyelini yaşama geçirmelidir.

Bu bakış açısı ile bildiri, Aydınlanma’dan bu yana ortaya konan ütopyacı yazını şehircilik bağlamında dönüşen içeriğini genel bir irdelemeye tabi tutarken, Endüstri 4.0’ın şehircilikteki gelecekçi düşünce pratiği üzerine etkisini tartışmak için eleştirel bir bakış açısı geliştirmektedir. Bu amaçla, çalışma yeni sanayi devriminin temel kavramlarını; üretim biçimi, toplum ve mekân bileşenleri üzerinden keşifsel araştırma metodu ile ortaya koyarak, yakın dönemde üretilen gelecekçi kentsel tasarım kavramsal/fikir projelerini eleştirel bir okuma ile yeniden değerlendirmektedir. Bu çerçevede, Endüstri 4.0 ile nitelenen yeni dönemin gelecekçi şehircilik yaklaşımının olası ilkeleri üzerine kavramsal bir çerçevenin geliştirilmesi amaçlanmaktadır.

This rapid review identified five common themes for policy makers to consider to support low carbon residential retrofits/renovations:
* Tailor policy to decision-makers dispositions and perspectives.
* Funding or subsidies should target up-front costs.
* No one-size fits all, so tailor for contextual factors.
* Implement earlier rather than later and also earlier in the building life-cycle.
* Take a comprehensive systems approach to policy design and implementation.
In addition, the review identified the need for more empirical analysis of energy outcomes from any implemented policy.

What does it mean for artists within academia to make art, teach and learn with and in community, in particular the challenged and challenging Montreal neighborhood of Pointe-St-Charles? This article addresses community engagement in " The Point " from the perspectives of a doctoral student and two instructors involved in " The Right to the City " (TRTC), a three-year, interdisciplinary, placed-based teaching initiative of Concordia University (Montreal). Showcasing the student's graphic novella, based on the oral history interview of a longtime resident, this article affirms the importance of reciprocity—learning with rather than about—within academic and artistic outreach. Fig. 1: Detail of Emanuelle Dufour's graphic novel, La nostalgie heureuse de Pointe-St-Charles (2015), page 1. Emanuelle's portrait of local resident Thérèse Dionne, left. [Translation: … This generation of women, wives, neighbors and mothers of French-Canadian families who built the working-class neighborhoods of Montreal…]

Heteropolis

Published by Adaptive Actions

Even if cities are becoming heterogeneous, homogeneous sectors persist, multiply and last. In this context, is Heteropolis something that exists or is it a project to carry out, a city to make?

Via this concept, AA (Adaptive Actions) questions what kinds of actions might open spaces up to indeterminacy, facilitate the hybridization of what already exists, and simultaneously value difference and mobilize new forms of urban relations, exchange, and diversity. AA also questions how heterogeneous spaces and actions might create common ground, that is to say how they might reveal radical intersections that continually reinvent the relational fabric that binds people, places, and things together. Heterogeneous spaces go beyond the representation of diversity and the collection of isolated fragments. By creating possibilities for indeterminacy these spaces act as triggers for creativity. Actions that create heterogeneity reveal the possibility of common ground through urban interventions and cultural tensions that might be identified as queer, native, ethnic, generational, economic, industrial, ecological, and so on.

Publication committee:
Marie-Pier Boucher, Jean-Maxime Dufresne, Gema Melgar & Jean-François Prost

Design: Feed

Book produced with the support of the Conseil des arts et des lettres du Québec, the Leonard & Bina Ellen Art Gallery (Montréal) and donors.

With contributions by:
Gean Moreno (Miami), Scapegoat (Hong Kong), Nuria Carton de Grammont Lara (Mexico, D.F.), Michael Hardt, Alexandra Tigchelaar (Toronto), Kyong Park (off the coast of Myanmar), Ana Rewakowicz (Ghent), Estudio Teddy Cruz (Tijuana / San Diego), Pia Ednie-Brown, Laurence Bonvin (Cape Town), Charlie Hailey, Folie Culture (Quebec), Robin Simpson (Toronto), Tue Greenfort (Koln), Jaime del Val (Madrid  / Santiago), Sophie Le-Phat Ho (Montreal), Spurse, Javiera Ovalle Sazie (Valparaiso), Ctrl +Z, D1618, El Narval & Todo por la Praxis (San Pe ro Garza Garcia), Never Lopez (Montreal), Rolan  Tasho (Tirana), Elisabeth Mercier (Montréal), Douglas Scholes (London), Marie-France Daigneault & Anne-Marie Proulx (Montréal), Nurri Kim (Helsinki / Gyeonggi), Gina Badger (Mississauga), Ernesto Oroza (La Habana), Tercerunquinto (Monterrey), Jean-Pierre Aubé (Istanbul / Mumbai), Roy Meuwissen (Newcastle / Vancouver), Broken City Lab (Windsor / Detroit), Cog•nate collective (Tijuana), Erik Torven, Patrice Loubier (Montréal), Cyrille Wanji Simplice (Douala), Martin Désilets (Montréal), Adaptive Actions (Tijuana), Alyse Emdur (carceral spaces), François Deck (Grenoble / Shanghai), Gesche Wurfel (New York City), Cohabitation Strategies (Guelph), Darine Choueiri, Giulia Fiocca, Jean-Francois Pirson & Lama Sfeir (Beirut), Rae Rosenberg (carceral spaces), Claude Boullevraye  de Passillé (East River, New York City), Alex Wolkowicz & Jon Barraclough (New York City), All Saints Church / The Exposure Project (Toronto), Pedro Lasch (London), SYN- (Montréal / Dakar), Sophie Handler, Alexander Heilner (Cairo), The Electronic Disturbance Theatre 2.0 / b.a.n.g. lab (Tijuana / San Diego), André Éric Létourneau (London), Swim Gym / Tacolcy Belafonte Center (Miami)

Cette contribution présente de manière synthétique le contenu du livre « Le vivant en ville, nouvelles émergences : recherches et publication de synthèse » paru fin 2016, et les activités menées par la Métropole de Lyon ainsi que par Vétagro-Sup et l'Université de Lyon sur la nature et le bien-être en ville. Elle suit les quatre grandes thématiques abordées par ces recherches : 1. l'articulation entre gouvernance et vivant en ville ; 2. les réponses envisagées face aux enjeux de l'intensité urbaine ; 3. la place et l'enjeu de l'agriculture urbaine ; 4. la question de l'animalité et du bien-être en ville.

AI developments on smart cities, if not critical, risk making a flawed urban model more efficient. Instead, we suggest that AI should challenge the mainstream techno-optimistic approach to solving urban problems by dialoguing with other academic fields, questioning the dominant urban paradigm, and creating transformative solutions. We claim that doing differently, rather than doing better, may be smarter for cities and the common good.

Over the past two decades urban social life has undergone a rapid and pervasive geocoding, becoming mediated, augmented and anticipated by location-sensitive technologies and services that generate and utilise big, personal, locative data. The production of these data has prompted the development of exploratory data-driven computing experiments that seek to find ways to extract value and insight from them. These projects often start from the data, rather than from a question or theory, and try to imagine and identify their potential utility. In this paper, we explore the desires and mechanics of data-driven computing experiments. We demonstrate how both locative media data and computing experiments are 'staged' to create new values and computing techniques, which in turn are used to try and derive possible futures that are ridden with unintended consequences. We argue that using computing experiments to imagine potential urban futures produces effects that often have little to do with creating new urban practices. Instead, these experiments promote Big Data science and the prospect that data produced for one purpose can be recast for another and act as alternative mechanisms of envisioning urban futures.